“သူေသ ကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲဝင္” ရဲ့ စကားလံုး သခင္သို႔
သံခဲ
မတ္ ၃၁၊ ၂၀၁၀
သူေသကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲဝင္ ။
က်ေနာ့္ဘဝမွာ ဒီစကားလံုး ပထမဆံုး စေျပာတာက ဆရာႀကီး ဦးတင္မိုး(ဆရာဂ်မ္း)။
ေျပာတဲ့ေနရာက ဆရာသာမည ေခၚ ကိုခင္ေမာင္စိုး၏ ခ်င္းမိုင္ ေနမာေဟမင္၊ ဆရာဂ်မ္းအေခၚ ေဟမာေနဝင္း လမ္းရဲ့ တိုက္ခန္းမွာ။ အခ်ိန္က ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္ထဲက ေန႔တေန႔ရဲ့ ညေန ၇း၃ဝ၊ ၈းဝဝနာရီေလာက္ျဖစ္မည္။
ထိုေန႔က ဆရာအား မဲေဆာက္မွ ခ်င္းမိုင္သို့ က်ေနာ္ ျပန္ေခၚလာသည့္ ေန႔။ ဒါဟာ ဆရာ့အတြက္ မဲေဆာက္ ေနာက္ဆံုးခရီးစဥ္လဲျဖစ္သည္။
ဒီဗီဘီရံုးသို႔ ဆရာကို တီဗီမွတ္တမ္းရိုက္ၿပီး အျပန္။ အင္တာဗ်ဴးတဲ့ အေၾကာင္းကလည္း ဆရာ၏ ေထာင္တြင္း အေတြ႔အႀကံဳမ်ား။ ဆရာေျပာခ်င္တာ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေျပာႏိုင္ရန္ ဧည့္ခန္း စက္တီေပၚတြင္ သက္ေသာင့္သက္သာထိုင္ရင္း ဒီဗီဘီတီဗီဝိုင္းေတာ္သားေတြက ရိုက္ကူးေပးခဲ့ၾကသည္။ ဆရာက ေဆးလိပ္ကိုဖြာရင္း ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာလိုက္၊ ခဏနားလိုက္၊ သတိရတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေျပာလိုက္နဲ႔။ က်ေနာ္ကေတာ့ တီဗီ ကင္မရာျမင္ကြင္းထဲမေရာက္တဲ့ ေဘးတေနရာမွာထိုင္ရင္း ဆရာ့စကားေတြကို နားေထာင္ကာ ဆရာႏွင့္အတူ ဆရာ့ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းထဲ ေမ်ာဝင္ခံစားေနသည္။
တီဗီအင္တာဗ်ဴးခ်ိန္ တနာရီေက်ာ္ေလာက္ၾကာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ရဲေဘာ္ေမာင္တူးက အထဲက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တေယာက္နဲ႔ စကားေျပာဖို႔ တယ္လီဖုန္းခ်ိတ္ေပးေတာ့ ဆရာက ဝမ္းပန္းတသာ အထဲကို ႏွဳတ္ခြန္းဆက္သည္။ ဆရာက က်ေနာ့္ကိုပါ ထိုေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ စကားေျပာခိုင္းသည္။ ႏွဳတ္ဆက္သည့္ သေဘာပါဘဲ။ ဒီဗီဘီဝိုင္းေတာ္သားမ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို ထမင္းစားရန္ေျပာေသာ္လည္း ဆရာက မဆာေသး။ က်ေနာ့္ကို ဆရာသာမညအခန္းသြားစို႔ဟုေျပာ၍ ဆရာ့ကို ဆိုင္ကယ္ေနာက္က ေခၚလာခဲ့သည္။ ဒီဗီဘီရံုးရွိရာ သံေဝဂဟု အမည္ေပးထားသည့္ ေနရာမွ က်ံဳးဘက္ထြက္ျပီး မႏၱေလးအလြမ္းေျပ က်ံဳးေဘး အတြင္းပတ္လမ္းအတိုင္း ေျဖးေျဖးေမာင္းပို႔ေပးခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔၏ ဆရာကား လြယ္အိတ္တလံုးႏွင့္ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွ။
ဒီလိုနဲ႔ ဆရာသာမည အခန္းသို႔ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာသာမညက ေရခဲေသတၱာထဲမွ ေရေအးဗူးထုတ္ေပးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား တဂြတ္ဂြတ္ျဖင့္ ေသာက္လိုက္ၾကတာ ကုန္သေလာက္နီးပါး ျဖစ္သြားေတာ့။
‘ဟင္း ---။ ေသာက္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ။’ ဟု ဆရာကေျပာရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚရွိ ေနာက္မွီ ဖံုေလးေပၚ သူ႔ခႏၡာကိုယ္ႀကီးကို မွီရင္း လက္တဖက္က လြယ္အိတ္ထဲက ေဆးလိပ္ဗူးကို ႏွိဳက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထံုးစံအတိုင္း မာလ္ဘိုရိုလိုက္ အျဖဴေရာင္ စီးကရက္ေလးကို မက္မက္ေမာေမာ ရွိဳက္ရင္း အေမာေျဖေနရွာသည္။
က်ေနာ္ႏွင့္ ဆရာသာမညကေတာ့ ေရာက္တတ္ရာရာ ကရြတ္ကင္းေလွ်ာက္ စကားေျပာေနၾကရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေရာက္သြားသည္။ ဒီပဲယင္း၊ လမ္းျပေျမပံု ၇ ခ်က္၊ အမ်ိဳးသားညီလာခံ၊ ယေန့ စီပြားေရး၊ ပညာေရး စသျဖင့္ ဘာရယ္လို႔မဟုတ္။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ဆရာ ဆရာဂ်မ္း ေခၚ ဆရာတင္မိုးက ေဆးလိပ္ကို ျပာခြက္ထဲထည့္ရင္း
‘ေဟ့ေကာင္ ရဲေဘာ္သံခဲ’ ။
ဆရာက က်ေနာ့္ကို တခါတရံ ရဲေဘာ္သံခဲ၊ တခါတေလ ေမာင္သံခဲ၊ တခါတခါမွာေတာ့ ဗိုလ္သံခဲဟု ႀကံဳသလိုေခၚသည္။ သို႔ေသာ္ ရဲေဘာ္သံခဲဆိုတာကေတာ့ ေလးေလးနက္နက္ ေခၚတတ္သည္ကို ရင္းႏွီးေနသည့္အတြက္ သတိထားမိသည္။ က်ေနာ္တို႔လို လူငယ္မ်ား ရဲေဘာ္ရဲဘက္လို သေဘာထားသည့္ ဆရာ၏ အတြင္းစိတ္ကို ျပသည္ဟု က်ေနာ္က ယူဆသည္။ က်ေနာ္သာမဟုတ္ အျခား က်ေနာ္တို႔လို သူ႔ တူသားေနာင္အရြယ္ အားလံုးကိုလည္း တခါတေလ ရဲေဘာ္ကို နာမည္ေရွ႔ကတပ္ ေခၚတတ္ေသးသည္။ လူမ်ားႏွင့္ ဝိုင္းဖြဲ႔စကားေျပာသည့္အခါမ်ားတြင္ ရဲေဘာ္တို႔ဟု ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာလည္း သံုးေလ့ရွိသည္။
ဗိုလ္ ကို နာမည္ေရွ႔က တပ္ေခၚတာကေတာ့ စခ်င္ေနာက္ခ်င္တာပါသလို ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ ေခၚျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ က်ေနာ္က မလုပ္ပါနဲ့။ ဒီဗိုလ္ႀကီး တပ္တပ္ မေခၚပါနဲ႔၊ ရွက္လြန္းလို႔ပါ။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွာ ဗိုလ္မရွိပါဘူး။ ရဲေဘာ္ပဲရွိပါတယ္ဆရာရယ္လို႔ ခပ္ေသာေသာကေလး ျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ အဲဒီလိုက်ေတာ့ ဆရာက တဟဲဟဲ နဲ႔။
‘ ဒီမွာ ဒီမွာ ရဲေဘာ္သံခဲ’ ဆရာက ကိုယ္ကိုေရွ႔နည္းနည္းတိုးရင္း
‘မင္း အိုစမာဘင္ကို သိလားကြ။’
‘ ဟာ--- ဆရာကလဲ သိတာေပါ့ဗ်။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း။’ဆိုျပီး က်ေနာ္က ေျပာရင္း ဆရာေမာင္သာမညႏွင့္အတူ ဆရာ ဘာေျပာမလဲဆိုတာ သိခ်င္တာနဲ့ေရာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သလို က်ေနာ္တို႔လို ရင္းႏွီးေနတဲ့သူေတြကို စေတာ့ေနာက္ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာရွိတဲ့ ဆရာ့ရဲ့ မၿပံဳးတၿပံဳး၊ မခ်ိဳမခ်င္ ခ်စ္စရာမ်က္ႏွာ လျပည့္ဝန္းႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ေနပါသည္။
‘ေအး အိုစမာဘင္လို မင္းတို႔ဆီမွာ လက္နက္ေတြမရွိဘူးလား’ ဆရာက ၿပံဳးသလိုမွ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ရင္းေမးပါေတာ့သည္။
‘ ဟာ---။ ဆရာကလဲ က်ေနာ္တို႔ဆီက လက္နက္ေတြနဲ႔ အိုစမာဘင္ရဲ့လက္နက္နဲ႔ ႏိွဳင္းစရာဗ်ာ။’
က်ေနာ့္အေျဖကို ဆရာမေစာင့္ပါ။
‘ ဒီေကာင္ေတြက စကားေျပာလို႔ မရဘူးကြ။ လူစကားမသိတဲ့ အေလနေတာေကာင္ေတြ။ ဒီေကာင္ေတြရွိေနသမွ် အားလံုးကို ဒုကၡေပးမဲ့ေကာင္ေတြ။ ဒါေၾကာင့္ ရဲေဘာ္သံခဲတို႔ ဒီေကာင္ေတြကို မစ္ရွင္တခုဖြဲ႔ၿပီး သူေသ၊ ကိုယ္ေၾကတိုက္ရမွာကြ။’ ဟု ဆရာကေျပာပါသည္။
‘ ဆရာကေတာ့ လုပ္ၿပီဗ်ာ။ မစ္ရွင္ဖြဲ႔မယ္။ အဲဒီမစ္ရွင္နာမည္ ဆရာေပးဗ်ာ။’ လို႔ က်ေနာ္က ျပန္ေနာက္ရင္း ဆရာကိုေျပာေနတုန္းမွာ
‘ ေဟ့ -- ေဟ့--။ ေနအံုးကြ။ မင္းတို႔ေတာ့ ေသလို႔မျဖစ္ဖူး။ ေၾကဖို႔လဲ မလိုဘူး။ ရွင္ဖို႔လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ မစ္ရွင္ကို သူေသ၊ကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲဝင္လို႔ နာမည္ေပးကြာ။’ ဆရာက ေျပာလဲျပီးေရာ ကဲဘယ္လိုလဲဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ပါသည္။ ေနာက္ျပီး သူေသကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲဝင္။ သူေသကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲဝင္ ဆိုျပီး တေယာက္တည္း ရြတ္ျပေနပါေသးသည္။ အဲဒါ အင္မတန္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳးသာမက လူသားအားလံုးကို ခ်စ္ေသာ ျပည္သူ႔စာဆို၊ ကဗ်ာဆရာႀကီး၏ ရင္တြင္းမွ ထြက္လာေသာ နာက်င္ခံခက္ ခံစားရမွဳမ်ား၏ ေရာင္ျပန္ဟပ္မွဳဟုပင္ ဆိုခ်င္သည္။
က်ေနာ့္မွာ ဆရာ့ရဲ့ဒီစကားလံုးကို နားထဲသာမက အသဲထဲထိ စြဲသြားခဲ့သည္။ ဆရာမရွိတဲ့ေနာက္ ဆရာ့ကို အမွတ္တရေျပာၾကသည့္ဝိုင္းမ်ားတြင္ ဒီ သူေသ၊ကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲဝင္ဆိုတဲ့စကားကို ေဖာက္သည္ခ်မိပါေတာ့သည္။
ထိုညေနက ဆရာဂ်မ္းႏွင့္ ဆရာသာမညတို႔ အျခားအေၾကာင္းအရာမ်ား၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ား ေျပာေနၾကေသာ္လည္း က်ေနာ္မွာ မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္။ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း ေဘးမွ နားေထာင္ေနခဲ့ပါသည္။
ဒီလိုနဲ႔ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦး၊ က်ေနာ္တို႔အေခၚ ကိုဦး၊ ကဗ်ာနဲ႔ သံခ်ပ္ေရးေတာ့ ျမတ္ထက္၊ မီဒီယာ အင္တာဗ်ဴးသမားေတြေခၚေတာ့ ဆရာျမတ္ထက္ က်ေနာ့္တို႔ဘက္လာလည္သည့္အေခါက္။ က်ေနာ္၊၊ ကိုလြမ္းဏီ၊ ကိုလြဏ္းေဆြ တို႔ျဖင့္စုဖြဲ႔ၾကရင္း ဝိုင္းေကာင္းသျဖင့္ ညဥ့္နက္သြားခဲ့သည့္တရက္။ က်ေနာ့္အိမ္ ဘုရားစင္ေရွ႔မွာ သူလိုက္အိပ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား စကားဆက္ေျပာၾကရင္း ဆရာဂ်မ္း၊ ဆရာစြမ္း၊ ဆရာဦးဝင္းေဖတို႔အေၾကာင္းေရာက္သြားသည္။
‘ မင္း ကံေကာင္းတယ္ကြာ။ ဒီလိုဆရာေတြနဲ႔ အတူခရီးသြားခြင့္၊ သူတို႔ကို ျပဳစုခြင့္၊ သူတို႔စကားေတြကို နားေထာင္ခြင့္ရတာ အရမ္းကံေကာင္းတယ္။’ လူက ဝ သျဖင့္ စြပ္က်ယ္ဂ်ိဳင္းျပတ္အျဖဴေလးေပၚက ကသည္းတဘက္ပါးေလးကိုကိုင္းရင္း နဖူးက ေခြၽးကို သုတ္ရင္းနဲ႔။ ဆရာတင္မိုးကို တမ္းတရင္း ၿငီးေျပာေလး ေျပာလိုက္သည္။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္က သူ႔အား ဒီေန႔က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက မတရားမင္းမူေနပံု၊ ဆရာခ်စ္ေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ေထာင္က်ေနတာမခံမရပ္ႏိုင္ပံု၊ စုတ္ျပတ္ငတ္မြတ္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြဘဝကို မၾကည့္စိမ့္ႏိုင္ပံုေတြေၾကာင့္ ရင္ထဲကေဝဒနာေတြ အန္လႊတ္ရင္း “ သူေသ၊ကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲဝင္” ဆိုတဲ့ စကားအေၾကာင္း ေရာက္သြားပါေတာ့သည္။
သံခ်ပ္ေရးဆရာ ျမတ္ထက္။ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုတြင္ မႏၱေလး ဘုရားႀကီးတိုက္က ဂဠဳန္နီ သပိတ္တပ္ဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္တဦး၊ ဆရာဝန္။ ၁၉၈၈ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းျပီးေတာ့ အိႏၵိယျမန္မာနယ္စပ္စခန္းသို႔ ကနဦးေရာက္ရွိခဲ့တဲ့ သူ၊ စခန္းတည္ေထာင္သူေတြထဲက တေယာက္။ က်ေနာ္နဲ႔က ၁ဝႏွစ္နီးပါး တစခန္းထဲ။ တေဒသထဲ။ အတူတကြ ေတာ္လွန္ေရးခရီး ျဖတ္ခဲ့ၾကသူေတြ၊ ဒီေန႔ထိလည္း တာဝန္ကိုယ္စီနဲ႔ တဖြဲ႔တည္း တမိုးတည္းေအာက္မွာ က်န္ရွိေနၾကတုန္း။ ဒါေပမဲ့ သူက ႏွစ္စဥ္ သႀကၤန္ေရာက္ရင္ သံခ်ပ္ေရးတာ သူ႔အလုပ္။ ဟာသဓါတ္ခံလဲရွိ ကဗ်ာလဲေရးတဲ့သူဆိုေတာ့ စကားလံုးေတြသံုးတဲ့ေနရာ ထိသည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားတဦးလဲျဖစ္ေနေတာ့ အေျခအေနကို ၿခံဳငံုၿပီး ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ထိထိမိမိနဲ႔ ေဖာ္ထုတ္ျပသည္။ သေရာ္သည့္ေနရာမွာလည္း ပီျပင္သည္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔သံခ်ပ္ေတြက ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပႏွစ္ခုစလံုးမွာ ေပါက္ သည္။ လူႀကိဳက္မ်ားသည္။ သို႔ေသာ္စစ္အစိုးရေတာ့ အင္မတန္ေၾကာက္သည္။
ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္စဥ္ သံခ်ပ္ရာသီေရာက္တိုင္း ေနာက္ထပ္ အလုပ္မ်ားသူကေတာ့ စီစဥ္သူ ေက်ာက္မဲေက်ာ္ႀကီး၊ က်ေနာ္တို႔အေခၚ ကိုေက်ာ္ႀကီး။ လူတိုင္းကို သမမွ်တေအာင္လုပ္ႏိုင္သည့္ သည္းခံမွဳစြမ္းရည္ျမင့္ေတာ့ သံခ်ပ္သြင္းခ်ိန္ဆို အိႏၵိယေရာက္ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးနီးပါး ပါဝင္ရေလ့ရွိသည္။ ဒါသည္လည္း မစÇိမေဒသဘက္က စုစည္းမွဳတခုဟု ဆိုရမည္။
တိုင္သူကတိုင္ ေဖာက္သူကေဖာက္၊ ေနာက္ကလိုက္သူကလိုက္၊ ကာရာအိုေကနဲ႔ သီခ်င္းက်င့္သူက က်င့္။
ကေလး၊ လူႀကီး။ ေယာက်္ား၊ မိန္းမ နီးစပ္ရာ လာၾက ေအာ္ၾကေပါ့။ ၁၉၉၅ခုႏွစ္ သံခ်ပ္ကို က်ေနာ္တို႔မိသားစုရွိေနတဲ့ မီဇိုရမ္ အိုင္ေဇာမွာ အသံသြင္းျဖစ္သည္။ ကိုေက်ာ္ႀကီး၏ စည္းရံုးေရးေကာင္းတာေရာ၊ ဝမ္းတြင္းပိုးကလဲ ရွိေနေတာ့ အဲဒီ သံခ်ပ္ထဲမွာ အတိုင္ေဖာက္တပုဒ္ ကိုယ္တိုင္ ဝင္ဟဲခြင့္ႀကံဳသလို။ လက္တြဲေဖာ္ မိန္းမေတာင္ သမီး လသားကေလး ႏို႔တိုက္ရင္း ျမန္မာသံ အမ်ိဳးသမီးအဆိုမရွိလို႔ သီခ်င္းတပုဒ္ ဝင္ႏႊဲခဲ့ၾကေသးသည္။ လူတိုင္း သံခ်ပ္ေရစက္ႏွင့္ မကင္းတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။
အခုေတာ့
က်ေနာ္တို႔အားလံုးခ်စ္ေသာ ကဗ်ာဆရာႀကီး ဦးတင္မိုး၊ ဆရာဂ်မ္းလည္း ကြယ္လြန္ခဲ့ပါျပီ။ သူ႔ကို မေမ့ႏိုင္ပါ။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေမ့ႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။
သို႔ေသာ္ သံခ်ပ္ေရးဆရာ ျမတ္ထက္မွာ သူေသကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲဝင္ ၂ဝ၁ဝ သံခ်ပ္ကိုေရးရင္း ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာေပါက္သြားခဲ့၊ ေလျဖတ္သြားခဲ့သည္။ စီစဥ္သူ ေက်ာက္မဲေက်ာ္ႀကီး (ကိုေက်ာ္ႀကီး)က က်န္ရွိေနတဲ့အပိုင္းေတြကို လက္လွမ္းမွီရာ မိတ္ေဆြေတြရဲ့ အကူအညီယူရင္း သူေသကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲဝင္ သံခ်ပ္ကို အျပီးသတ္ခဲ့သည္။
ဒီလိုနဲ႔ သံခ်ပ္ဆရာ ျမတ္ထက္ (ကိုဦး) ၂ လေက်ာ္၊ ၃ လနီးပါး အတြင္းလူနာအျဖစ္ အင္ဖားေဆးရံု တက္ခဲ့ရသည္။ စကားေျပာႏိုင္ၿပီဆို၍ သူ၏ သူေသကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲဝင္ သံခ်ပ္ကို အင္တာနက္က (၂၉ မတ္ ၂ဝ၁ဝ)ရရခ်င္း ဖုန္းဆက္မိသည္။ သူ႔သား အမႊာပူးထဲက အငယ္ေကာင္ ဖုန္းကိုင္ပါသည္။
‘ ဦးသံခဲပါ။ သား ေဖေဖနဲ႔ စကားေျပာမလို႔၊ ေခၚေပးပါ’ဆိုေတာ့ ကိုဦးနဲ႔စကားေျပာခြင့္ရသည္။
‘ ေအး သံခဲ ေျပာ” အသံက နဲနဲ တိုးေသာ္လည္း ရင္းႏွီးမႈက ေပၚလြင္ပါသည္။ ပထမ က်န္းမာေရးအေျခအေန၊ မိသားစု စတဲ့ ေထြရာေလးပါးေျပာၾကသည္။ အေကာင္းပကတိ မျဖစ္ေသးေသာ္လည္း ပီပီသသ ေျပာႏိုင္သည္။ စကားေတာ့ေျပာႏိုင္ျပီ ေျခ၊ လက္ ေကာင္းေကာင္းလႈပ္မရလို႔ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနရသည္။
က်ေနာ္က ‘ ကိုဦး က်ေနာ္အခု သံခ်ပ္ေခါင္းစဥ္ သူေသကိုယ္ရွင္တိုက္ပြဲဝင္ ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး စာတပုဒ္ေရးမလို႔။ ဆရာဂ်မ္းကိုလဲ ဂုဏ္ျပဳခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ားကိုလဲ ဂုဏ္ျပဳခ်င္လို႔။ အဲဒါေရးၿပီးပို႔လိုက္မယ္။’ဆိုေတာ့။
‘ ေအး--။ ေကာင္းတယ္ကြာ။ ေရးပါ၊ ေရးပါ။’ ဟုေျဖသည္။
က်ေနာ္တယ္လီဖုန္းခ်ၿပီးတာနဲ႔ ငါ စိတ္ထဲရွိတုန္း အခ်ိန္ရတုန္း အျမန္ခ်ေရးမွျဖစ္မယ္။ ေတာ္ၾကာ ေန႔ေရႊ႔၊ ညေရႊ႔ ဖင္ေလးေနရင္ ဘာမွ လုပ္ျဖစ္ေတာ့မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္း ဒီစာကို ေရးရပါေတာ့သည္။
ဟုတ္ပါသည္။
က်ေနာ္တို႔တေတြ ဘဝေတြကို ျငမ္းခင္းအျဖစ္ သေဘာထားရင္း ‘ သူေသ ကိုယ္ေၾက’ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကသည္။ ဒါေပမဲ့ သူလဲ မေသေသးပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔လဲ မေၾကေသးပါဘူး။ ရွင္လ်က္ပါဘဲ။
သူေသ၊ ကိုယ္ရွင္ျဖစ္ဖို႔ တိုက္ပြဲဝင္ဆဲဆိုတာ ဆရာဂ်မ္း သိေစခ်င္ပါသည္။
ေနာက္ၿပီး
အခုလို ၂ဝ၁ဝဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးကာလႀကီးမွာ ဆရာေပးမဲ့ မစ္ရွင္ရဲ့ နာမည္ကို က်ေနာ္ဥာဏ္မွီသေလာက္ စိတ္ကူးနဲ႔ စကားလံုးေတြကို ရြတ္ေအာ္ၾကည့္ပါသည္။ ဆရာက်ေနာ့္အား ေျပာျပခဲ့ေသာ “သူေသ၊ ကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲဝင္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို မယွဥ္သာပါေၾကာင္း ရိုးသားစြာ ဝန္ခံခ်င္ပါသည္။
သူေသကိုယ္ရွင္တိုက္ပြဲ တဲ့လားဆရာ။
စကားလံုး သခင္ ဆရာရွင္ကား ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ။
စကားလံုးကို အသံုးျပဳေသာ သံခ်ပ္ဆရာ ျမတ္ထက္ကား နလန္ထစ ရုန္းကန္တိုက္ပြဲဝင္ဆဲျဖစ္သည္။
တိုင္တယ္ အေျပာခံ စာေရးသူ က်ေနာ္ ရဲေဘာ္သံခဲကား ရွင္လ်က္ႏွင့္ မေၾက၊ မေသေအာင္ ႀကိဳးစား တိုက္ပြဲဝင္ေနရပါသည္။
ျပီးျပီ။
သံခဲ
၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္ မတ္လ ၃ဝ ရက္
Comments