လုိင္ဇာ အ၀င္
လင္းခုိင္
ဧၿပီ ၁၇၊ ၂၀၁၀
တရုတ္ျမန္မာ နယ္စပ္ လုိင္ဇာၿမိဳ႕ရိွ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ ျမင္ကြင္း။ ကခ်င္လက္နက္ကုိင္အဖဲြ႔ ႏွင့္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္တုိ႔ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲခ့ဲသည့္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ မတုိင္မီက လုိင္ဇာသည္ ရြာေလး တရြာသာ ျဖစ္သည္။ (ဓာတ္ပုံမ်ား - လင္းခုိင္)
ကခ်င္သူပုန္အဖဲြ႔၏ ဌာနခ်ဳပ္ တည္ရိွရာ ‘လုိင္ဇာ’ၿမိဳ႕ကုိ ျမစ္ႀကီးနားက တဆင့္ သြားရသည္။ ထုိေန႔က ျမစ္ႀကီးနားကုိ ေရာက္ေတာ့ ေန႔ ၁၂ နာရီ ထုိးၿပီ။ ကားနဲ႔ ခရီး ဆက္ထြက္မည္။ ဒီေတာ့ ထမင္းက စားကုိ စားရမည္ ျဖစ္၏။ ဒါနဲ႕ ကခ်င္ထမင္းဆုိင္၀င္၊ ၾကက္သား ကခ်င္ခ်က္ ခပ္စပ္စပ္ကုိ ရွဴးရွဲ မည္ေအာင္ စားရင္း ဖက္ႏွင့္ ထုပ္ထားေသာ စီးေထြး ေမႊးပ်ံ႕ေသာ ထမင္းက ဗုိက္ထဲ ဘယ္လုိ ၀င္သြားမွန္း မသိ။ အစပ္ ေၾကာက္လွေသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ စိတ္ပ်က္စြာႏွင့္ ဂရိတ္ဖရု ေဖ်ာ္ရည္ကုိ ေမာ့ခ်မိျပန္ေတာ့ ပါးေၾကာေတြ တင္းသည္ အထိ ခ်ဥ္ေတာ္မူ၏။ ၿမိဳ႕ခံ မိတ္ေဆြမ်ား ေက်နပ္ေအာင္္ ဟန္ေဆာင္ေနရသည္ကလည္း တယ္ မလြယ္လွ။လင္းခုိင္
ဧၿပီ ၁၇၊ ၂၀၁၀
တရုတ္ျမန္မာ နယ္စပ္ လုိင္ဇာၿမိဳ႕ရိွ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ ျမင္ကြင္း။ ကခ်င္လက္နက္ကုိင္အဖဲြ႔ ႏွင့္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္တုိ႔ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲခ့ဲသည့္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ မတုိင္မီက လုိင္ဇာသည္ ရြာေလး တရြာသာ ျဖစ္သည္။ (ဓာတ္ပုံမ်ား - လင္းခုိင္)ေတာ္ေသးၿပီ၊ ကား စထြက္ၿပီေလ။ ေန႔လယ္ တနာရီ ထုိးၿပီ။ ၿမိဳ႕အထြက္မွာ ဓာတ္ဆီထည့္ေတာ့ ၀ါက်င္က်င္ တရုတ္ ဓာတ္ဆီပဲ ရသည္ တဲ့။ ေစ်းႀကီးေသာ္လည္း ျမင္ေနက် ျမန္မာျပည္ ဓာတ္ဆီထက္ ပါ၀ါ ပုိျပင္း ဆုိပဲ။ ငါးေထာင့္ ငါးရာ တဲ့ တဂါလံကုိ။ ခြက္ခ်င္ကလည္း ျပည့္မည္ မထင္။ ဒီလုိနဲ႔ နာမည္ေက်ာ္ ဗလမင္းထင္ တံတားကုိ ျဖတ္ၿပီ။ တံတားျဖတ္ေတာ့ မဆီမဆုိင္ ဓာတ္ရွင္ မင္းသမီး ခုိင္သင္းၾကည္ကုိ သတိရသည္။ သူက ဒီတံတား ေဆာက္တုန္းက ရုိက္သည့္ ေပၚလစီ ကားထဲမွာ မပြတ္ကြ်တ္လုိ႔ ေယာင္ရင္း နာမည္ ႀကီးလာသူ ျဖစ္သည္။
လမ္းတြင္ ေတြ႔ရသည့္ ဓာတ္ဆီဆုိင္ တဆုိင္ျမစ္ႀကီးနား-လုိင္ဇာလမ္း က နွစ္ပုိင္း။ ၀ုိင္းေမာ္အထိက ဗမာလမ္း၊ မညီမညာ ခ်ဳိင့္ခြက္ မ်ားစြာ။ အဲ… ၀ုိင္းေမာ္က ထြက္ကတည္းက တရုတ္လမ္း ျဖစ္သြားၿပီ။ လမ္းပုခုံးမ်ားက သပ္ရပ္စြာ။ သုိ႔ေသာ္ ေက်ာက္ခင္းၿပီး ကတၱရာ တင္မယ္ လုပ္ေတာ့ ဒီေဒသမွာ တန္ခုိး အထြားဆုံး ျဖစ္ေသာ စစ္တုိင္းမွဴးက ခြင့္မျပဳပါ တဲ့။ သစ္ထုတ္တဲ့ အေပးအယူက မတည့္ဘူး ဆုိပဲ။ တုိင္းမွဴး၏ ပညာျပမႈကုိ မည္သုိ႔ နားလည္ရမည္ မသိ။ ဒီလုိနွင့္ပင္ ေက်ာက္လမ္း ၾကမ္းၾကမ္းေပၚမွာ ကားက ေျပးေနရေတာ့သည္။ ကားဆရာက တာယာေတြ သိပ္နာတာပဲဗ်ာ လုိ႔ ညည္းရွာ၏။
လမ္းက ၿမိဳ႕ဆက္ ရြာဆက္ ေ၀းသည္။ သစ္ပင္ႀကီး သိပ္မရွိ၊ ၀ါးရုံေတြကေတာ့ ႀကီးသား။ သစ္ထုတ္လုပ္ငန္းက စိနတုိင္းနဲ႔ နီးရာက စပုံ ေပၚ၏။ ၾကက္ဆူပင္ေတြကေတာ့ ေပါပါေပ့။ အေလ့က်ဆုိပဲ။ သန္စြမ္းလုိက္သည္မွ။ ျမန္မာျပည္ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွာ မင္း အမိန္႔ေၾကာင့္ ဂရုတစုိက္ ျခင္းခတ္ၿပီး ပ်ဳိးခ့ဲရတဲ့ ယၾတာ ၾကက္ဆူေတြနဲ႕ မယွဥ္သာေအာင္ သန္စြမ္းတာ ေတြ႔ရေတာ့ ျပဳံးစိစိ ျဖစ္ရျပန္။ တျခား စုိက္ပင္ ပ်ဳိးပင္အေနနဲ႕ လိေမၼာ္ အေတြ႔မ်ားသား။ စပါးလည္း စုိက္ၾကသည္၊ သို႔ေသာ္ ၀ုိင္းေမာ္ ေက်ာ္လာေတာ့ စပါးပင္ သိပ္မေတြ႔ျပန္။
တံတားေတြ ၾကည့္ျပန္ေတာ့ တယ္ၿပီး ၾကံ့ခုိင္မႈ မရွိ။ သံငုတ္ေတြ ထြက္ေနတာက ေၾကာက္စရာ။ ပ်ဥ္ျပားေတြက ထုိးထုိး ေထာင္ေထာင္၊ တာယာေတြကုိ ထုိးခြဲသြားမွျဖင့္။ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာကား အေတာ္ နည္းတာကုိ သတိထားမိလာေတာ့ ကားဆရာကုိ ေမးၾကည့္မိသည္။ နားမသက္သာေခ်။ ခရီးသည္တင္ကားမွ အပ ကုန္ကားႀကီးမ်ား ခြင့္မျပဳ တဲ့။ ဘယ္သူကလဲ လုိ႔ ေမးစရာ မလုိ။ အလုိလုိ နားလည္၏။ ကုန္စည္ စီးဆင္းမႈ ရပ္သြားရင္ လုိင္ဇာကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားေသာ KIA ေခၚ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားသည့္ ကခ်င္သူပုန္တုိ႔ အခြန္အတုပ္ မရနုိင္ေအာင္ တ့ဲ။ ကေလးေတြလုိ ပါပဲလား။ နင္က ဒါမလုိက္ေလ်ာရင္ ငါက ဟုိဟာ မလုိက္ေလ်ာဘူးေပါ့။ က်လဲ က်ပါ့။ အေျခအေနက အဲသလုိ။
KIA ကုိ နယ္ျခားေစာင့္တပ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းဖုိ႔ ထပ္ကာ ထပ္ကာ အခ်ိန္ တုိးေပးရင္း ေျပာေနတာ ဘယ္နွစ္ၾကိမ္ ရွိၿပီလဲ မသိ၊ ဟုိဘက္နွစ္ ေအာက္တုိဘာေလာက္က စသည္ ထင္သည္၊ အခု ၂၀၁၀ ဧၿပီ ေရာက္ေနၿပီ၊ တုိးတက္မႈ မျမင္ေသးေပ။ ကုိးကန္႔ေဒသတြင္ေတာ့ စစ္ပဲြမ်ား ျဖစ္ၿပီးမွ နယ္ျခားေစာင့္တပ္အေရး အဆင္ေျပသြားသည္။ ကခ်င္ေဒသတြင္ ဤအေရးက မည္သုိ႔ လာမည္နည္း။
တံတားထိပ္မွ စစ္ေဆးေရးဂိတ္တခု“တံတားေတြ ခ်ဳိးမွာ စုိးလုိ႔ဗ်။ KIA က အတြင္းလမ္း ရွိေတာ့ တံတားက်ဳိးလည္း အေရးမႀကီးဘူးေလ။ သူတုိ႔က ဒီလမ္းပဲ ရွိတာ” ဟု ကားဆရာက ရွင္းျပသည္။
ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ မသိ၊ ေျပာတဲ့သူက ခုပဲ စစ္ပြဲက ျဖစ္ေတာ့ မေယာင္။ ကုိယ္က သာမန္အားျဖင့္ အေၾကာက္ အလန္႔ နည္းသူ။ ဒီေတာ့ ျပဳံးရင္းက “ဟုတ္ပါ့မလား ကုိယ့္လူရာ၊ KIA ဆုိတာ လူအင္အားက ဘယ္ေလာက္ ရွိတာက်လုိ႕။ နင္လားငါလား ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ ေတာင့္ခံႏုိင္မွာမုိ႔လဲ”
ဒီတခါ ေျဖတဲ့ သူ႔အေျဖကုိေတာ့ နည္းနည္း လန္႔သြားမိ၏။ လူသူေ၀းရာ ေတာေတြ ေတာင္ေတြမွာ ျဖစ္ဖုိ႔ မရွိ၊ ျမဳိ႕တြင္းတုိက္ပြဲမ်ားသာ ျဖစ္နုိင္မည္တဲ့ ေလ။ ၾကားဖူးနား၀ ရွိေသာ ေျပာက္ၾကားစစ္ပြဲ ဆုိလား။ ၿဖိဳခြဲရ ခက္လွသည့္ တာလီဘန္ေတြလုိလားဟု ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးမိသည္။ ဒါဆုိရင္ ဆုိေသာ အေတြးနဲ႕ ကားဆရာေလးကုိ အေသအခ်ာ ၾကည့္မိပါ၏။ အသက္က ၃၀ မရွိတရွိ။ ေတာက္ပ ၀င္းလက္ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ကုိယ့္ကုိ ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ ျပဳံးေနသည့္ နွဳတ္ခမ္းမ်ား ၾကားမွ ကြမ္းစားမထားေသာ သြားျဖဴျဖဴမ်ား။ သူက ေဆးလိပ္လည္း မေသာက္ပါ တဲ့။ သူ႔လုိ ပညာတတ္ ကခ်င္ လူငယ္လူရြယ္မ်ား ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိမလဲ။ လက္နက္ငယ္ သင္တန္းလည္း တက္ဖူးၿပီးသားေလ။ ယုံၾကည္မႈ အျပည့္နဲ႔ ကုိယ့္ျပည္နယ္ကုိ ကုိယ္ကာကြယ္ဖုိ႔ ဘယ္အထိ ဆင္းရမလဲ တဲ့။ မျဖစ္သင့္ပါ။ ကိုယ္တုိ႔က ျပည္ေထာင္စုသားေတြေလ။ အခ်င္းခ်င္း တုိက္ဖုိ႔မွ မဟုတ္တာ။ ဘာေတြလဲ။
စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းဖုိ႔ မႀကိဳးစားမိခင္မွာပင္ နံပါတ္ မပါေသာ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ အသစ္္ ၁၀ စီး ခန္႕ မ်က္နွာျခင္းဆုိင္မွ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေမာင္းသြားၾကေလသည္။ ကားဆရာေလးက စကားစသည္။ “ဒါေတြလည္း ကခ်င္ လူငယ္ေတြပဲေလ။ သူတုိ႔ ဘ၀ကေတာ့ တမ်ဳိးဗ်”
လမ္းတြင္ ေတြ႔ရသည့္ ကခ်င္ေဒသခံတုိ႔၏ ေနအိမ္တလုံးဆင္းရဲသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ဆုိင္ကယ္ အသစ္ တစီးကုိ ၂ သိန္း ေလာက္သာ ေပးရသည့္ ယခုအခါ ဆင္းရဲသူတုိ႔က ဒီလုပ္ငန္းကုိ ထြက္ေပါက္ အျဖစ္ ယူမွတ္လာၾကသည္။ ပထမ လူစုသည္၊ ၿပီးေတာ့ ေငြစု (သုိ႔) အရင္းအနီွး ထုတ္ေပးသူရွာသည္။ လုိင္ဇာမွ တဆင့္ တရုတ္ျပည္ထဲ ၀င္သည္။ ဆုိင္ကယ္ ၀ယ္သည္။ ဒီဖက္ကုိ ျပန္ေမာင္း၀င္သည္။ ေစ်းရေသာ ဗန္းေမာ္ဘက္ကုိ အထြက္မ်ားသည္။ လမ္းၾကမ္းေပၚမွာ ေမာင္းရတာ အလြန္ ပင္ပမ္းပါသည္။ ရင္ဘတ္ အလြန္ ေအာင့္ပါသည္။ ညခရီးမ်ားလည္း ပါေသးသည္။ ဒီေတာ့ ခံႏုိင္ရည္ ရွိရန္ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ စိတ္ၾကြေဆး၊ မူးယစ္ေဆးမ်ား မွီ၀ဲ ၾကပါ၏။ ေရာင္းသူေတြကလည္း ဒီအကြက္ကိုပဲ ေခ်ာင္းေနၾကတာေလ။ ကဲ… ဘိန္းစားေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကေရာ။ လူငယ္ေတြ။
ဟုတ္ပါသည္။ ကုိယ္တုိ႔ မီလာသည့္ ေရွ႕က ဟုိင္းလက္ကား ေနာက္ခန္းမွာ ပုိးလုိးပက္လက္လန္ရင္း အိပ္ရင္း လုိက္ပါလာၾကေသာ အသက္ အစိတ္ မျပည့္ ေသးသည့္ ကခ်င္လူငယ္ေလးမ်ား။ ဆယ္ေယာက္ ေလာက္ေတာ့ ရွိမည္။ တရုတ္ျပည္ကို တက္ၿပီး ဆုိင္ကယ္၀ယ္ ျပန္ဆင္းမည့္ လူငယ္မ်ားတည္း။ ဒါမ်ဳိး တေန႔တေန႔ ရာနွင့္ ခ်ီသည္ တဲ့။ ကုိယ့္ရင္ထဲမွာ ႏုံးသြားရၿပီ။
တုိက္ရင္း ခုိက္ရင္း ေသရ ျပတ္ရမည့္ လူငယ္မ်ား။ မူးယစ္ေဆး၀ါး စြဲ၊ ဘိန္းစားဘ၀နွင့္ ဘ၀တုံးမည့္ လူငယ္မ်ား။ ဒါေတာင္ ေက်ာက္စိမ္းတြင္း ေမွာ္ထဲက အေၾကာင္း၊ ေက်ာက္သမားတုိ႔၏ ေလာဘနွင့္ မူးယစ္ေဆး၀ါး ၾကားက ဘ၀ၾကမ္းၾကမ္းမ်ား အေၾကာင္း မပါလာေသး။ သူတုိ႔က ကခ်င္လူငယ္မ်ားေလ။ ကုိယ္တုိ႔ တုိင္းရင္းသား ညီေနာင္မ်ား။ ေသြးရင္းသားရင္းမ်ားပါတည္း။
လုိင္ဇာအနီး ေက်းလက္ရႈခင္းတခုကားေပၚမွ အျပင္ရႈခင္းကုိ စုိက္ေငးရင္း ေတြးေနမိေသာ ကုိယ့္ကုိ ခရီးသြားေဖာ္တဦးက သတိေပးသည္၊ ေနညဳိေနျပီမုိ႕ အသိ ရြာတရြာမွာ ၀င္အိပ္ဖုိ႕။ နာရီ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဟုတ္ပါသည္၊ ေမွာင္ရင္ လုိင္ဇာ ထိပ္နားက ဆည္၀ေစာင့္တဲ့ ဗ်ဳိင္းေတြကုိ အရွင္းရ ခက္ေပမည္။ (ဒီဗ်ဳိင္းေတြ က သံလြင္စိမ္းေရာင္ ေတြေနာ္) လုိင္ဇာလမ္း တေလွ်ာက္ အေပၚက စီးျပီး လမ္းကုိ ျမင္သာတဲ့ ေတာင္ကုန္း ေတြ႔ၿပီ ဆုိရင္ ေသခ်ာတယ္ သူတုိ႔ပဲ။ ထုံးျဖဴ အနားသပ္ သုတ္ထားေသာ အုတ္ေလွခါးထစ္ေလးမ်ား၊ သပ္ရပ္ေသာ ျခံစည္းရုိးေလး နဲ႕ ခုိင္ခုိင္ခ့ံခ့ံ။ ေသသပ္လွပမႈကုိေတာ့ အေတာ္နွစ္သက္ေသာ၊ ကုိယ္တုိ႕ခ်စ္ခဲ့ဘူးေသာ ဟုိတုန္းက ကုိယ္တုိ႕ တပ္မေတာ္ ေပါ့။ သူတုိ႕စခန္းေပါ့။ ကင္းပုံးမ်ားလည္း ၀ပ္လုိ႕ဆုိဘဲ။ ကုိယ္ေတာ့ မျမင္ေပါင္။
လုိင္ဇာ မေရာက္ခင္ ဆယ္မုိင္ေက်ုာ္ အလုိက တည္းမဲ့ ရြာေရာက္ ေတာ့ ေနလုံးေပ်ာက္စ ျပဳျပီ။ အဟဲ.. အေတာ္ေအးတာ မုိ႕ေရကေတာ့ လုံး၀ မခ်ိဳးနုိင္။ တည္းမည့္ ရြာတြင္ စားရန္အသင့္ အိပ္ရန္အသင့္ အားလုံး ရယ္ဒီ။ ရန္ကုန္မွ လာသည့္ ကုိယ္ကေတာ့ ဤေဒသတြင္ တရုတ္ဖုန္းမ်ား အသုံးတည့္ပုံကုိသာ ေငးၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ ။
(ဆက္ပါဦးမည္)
Comments