ပီတိ သစ္ပင္ခက္မာ
ေမ ၃၀၊ ၂၀၁၀
ေမ ၃၀၊ ၂၀၁၀
ထင္းမီးဖိုမွ မီးခိုးမအူဘဲ မီးၫြန္႔ေတြ တရွိန္ရွိန္ေတာက္ေနလွ်င္ အဘြားက ျပံဳးေနေတာ့သည္။ ထမီရင္လ်ားကို အခါခါျပင္ဝတ္ၿပီး မီးဖိုေပၚမွ ပီေလာရြက္ဟင္းခ်ဳိကိုလည္း အခါခါျမည္းသည္။
“ထင္းေခြေတာ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ငါ့ေျမးက စံပဲ”
အဘြားက ေျပာေနက်စကားကိုေျပာသလို ကၽြန္မကလည္း လုပ္ေနက်အတိုင္း အဘြားကိုမ်က္လံုးျပဴး၍ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ အဘြားခ်ီးက်ဴးတာကို ရင္ထဲမွာေက်နပ္ေပမယ့္ ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္ရမည္မွန္း မသိပါ။
“ဒီ ပီေလာရြက္ေတြကလည္း သူ ထင္းေခြထြက္ရင္း ခူးလာတာေလ။ ငါ့ေျမးက အဲဒီလို အသီးအရြက္ရွာတာလည္း ေတာ္တယ္။ အိမ္မွာတို႔စရာမရိွတာတို႔ ဟင္းရည္ေသာက္မရွိတာတို႔ဆို သူ႔ကိုသာ ေျပာလိုက္။ သူ အျပင္ထြက္သြားၿပီး ဆယ့္ငါးမိနစ္ နာရီဝက္ၾကာလို႔ ျပန္လာရင္ တို႔စရာမ်ဳိးစံုနဲ႔ ဟင္းခ်ဳိခ်က္ဖို႔ တခုခုေတာ့ ပါလာတာပဲ”
အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဘြားက ကၽြန္မကို ထန္းတက္လက္မွတ္ ေပးေနမွန္းမသိခဲ့ပါ။ တကယ္ေတာ့လည္း ကၽြန္မတို႔လို ေက်းလက္ေတာရြာမွာေနသူေတြအဖို႔ တို႔စရာ၊ ျမႇဳပ္စရာ၊ ဟင္းခ်ဳိခပ္စရာရဖို႔က ခက္ခက္ခဲခဲ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဘြားက ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခုႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္၊ အေမကက်ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေနေသာရြာႏွင့္ အေတာ္လွမ္းေသာ ရြာတရြာမွာ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမ တာဝန္က်သည္မို႔ ထိုရြာမွာေနရသည့္ အခ်ိန္က မ်ားသည္။ ေမာင္ႏွင့္ ညီမကလည္း ငယ္ရြယ္ေသးေသာ အရြယ္ေတြမို႔ ကၽြန္မက အိမ္မွာ ဒိုင္ခံရွိေနေသာ အဘြား၏လက္႐ံုးလို ျဖစ္ေနသည္။ ဒါ့အျပင္ ကၽြန္မက တကိုယ္တည္း အေတြးႏွင့္ေနရတာ ႀကိဳက္သူမို႔ ရြာေနာက္ဘက္ရွိ စိုက္ခင္းမ်ားဘက္သို႔ တေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဟင္းရြက္ရွာေနရတာ၊ ထင္းေခြေနရတာမ်ဳိးမွာ ေပ်ာ္ပိုက္သည္။ တခ်ဳိ႕ေန႔ေတြဆို ရြာရွိ တြဲဖက္အလယ္တန္းေက်ာင္းက ဆင္းသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းဝတ္စံုကိုလဲကာ ထမင္းအိုးထဲမွ ထမင္းလက္တဆုပ္ခူး၊ ကိုယ္တိုင္လုပ္ထားေသာ ဝါး႐ိုးငါးမွ်ားတံကိုဆြဲၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖး ေခ်ာင္းနံေဘးေျပးဆင္း၍ မေမွာင္မခ်င္း ငါးမွ်ားေနရတာကိုလည္း ႀကိဳက္ျပန္သည္။ ငါးမွ်ားရတာကို သူမ်ားအသက္ သတ္ရတာမို႔ အဘြားက သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္မ မွ်ားထားေသာ ငါးမ်ားက မိသားစုအတြက္ မၾကာခဏ ဟင္းလွ်ာျဖစ္ရတာမို႔ ငါးမွ်ားတိုင္းေတာ့လည္း မတားျပန္ပါ။
“ဒီေန႔ဆို ငါ့ေျမး မွ်ားလာတဲ့ ငါးဇင္႐ိုင္းေက်ာရွည္ေတြကို အိုးကပ္ ဆီျပန္ခ်က္တယ္။ သူ ခူးလာတဲ့ ပီေလာရြက္ကို ဟင္းခ်ဳိခ်က္တယ္။ သူ ထင္းေခြထြက္ရင္းခူးလာတဲ့ ေဇာင္းယားသီးကို သုတ္စားမယ္။ ဘြားေအလုပ္တဲ့သူက အခ်ဥ္မပါရင္ ထမင္းမစားတတ္ဘူးဆိုတာ သူ သိတယ္ေလ”
အဘြားက ဟင္းခ်ဳိအိုးကို မီးဖိုေပၚမွ ခ်သည္။ ကြ်န္မက ေဇာင္းယားသီးသုတ္ဖို႔ လွီးေနေသာ ၾကက္သြန္နီကို လက္စသတ္လိုက္သည္။ ပုုဇြန္ေျခာက္ ေထာင္းၿပီးၿပီ။ ၾကက္သြန္ျဖဴဆီခ်က္ ခ်က္ၿပီးၿပီ။ ေျမပဲေလွာ္ေလး ေထာင္းထည့္၊ ငံျပာရည္ေလးက်ဳိၿပီး ေလာင္းထည့္လိုုက္လွ်င္ ေဇာင္းယားသီးသုတ္ေမႊးေမႊး ရၿပီ။
“ကၽြန္ေတာ္လည္း ထမင္းဝိုင္းျပင္ေပးပါ့မယ္ ဆရာမႀကီးရယ္။ ငါးအိုးကပ္န႔ံက ေမႊး၊ ငပိရည္ေဖ်ာ္န႔ံက ေမႊး၊ ေဇာင္းယားသီးသုတ္နံ႔က ေမႊးနဲ႔ တံေတြးခ်ည္းၿမိဳခ်ေနရတာ ေမာလွၿပီ”
ၿမိဳ႕မွလာလည္ေသာ ဆရာကေလး ကိုျမင့္ေဆြက ေျပာလည္းေျပာ၊ နံရံမွာကပ္ေထာင္ထားေသာ ထမင္းစားပြဲခံု အဝိုင္းေလးကိုလည္း လိွမ့္ယူလာၿပီး ဧည့္ခန္းအလယ္မွာ ခ်သည္။
“ထမင္းစားၿပီးသြားေတာ့မွ ညည္းရဲ႕ ထင္းေခြ၊ ငါးရွာ၊ ဟင္းရြက္ခူးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ေမးရဦးမယ္”
သနပ္ခါးပါးပါးလိမ္းထားေသာ ဆရာကေလး ကိုျမင့္ေဆြက ကၽြန္မဘက္လွည့္ေျပာေတာ့ အဘြားက အသံထြက္ေအာင္ ရယ္သည္။ “ေမး … ေမး၊ ငါ့ေျမးက အဲဒီဘက္မွာေတာ့ တကယ္ေတာ္တယ္” ဟု ေျပာသည္။ ကၽြန္မကလည္း အခိုးမပ်ယ္ေသးေသာ ၾကက္သြန္နီေၾကာင့္ မ်က္ရည္ဝိုင္းလ်က္ကပင္ ေရာေယာင္ ရယ္ေမာလိုက္သည္။
တကယ္ေတာ့ ဆရာကေလး ကိုျမင့္ေဆြက ကၽြန္မတို႔အိမ္ကို လာလည္တာ မဟုတ္ပါ။ သူ႔ဘာသာ တျခားကိစၥနဲ႔ ရြာကိုလာတာ။ အိမ္ေရွ႕မွ သူ ျဖတ္သြားတာျမင္၍ အဘြားက ၾကံဳတုန္း ထမင္းစားသြားပါဦးလားဟု ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ဆရာေလးက “ဘာဟင္းခ်က္လဲ”ဟု ျပန္ေမးသည္။ အဘြားက ေထြေထြထူးထူး စကားဆက္ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ အိမ္ထဲဝင္ခ့ဲဟူေသာ သေဘာျဖင့္ လက္ယပ္ေခၚေတာ့ ဆရာေလးကလည္း ဝင္လာသည္။
“အမယ္ေလး … ဟင္းနံ႔ေတြက ေမႊးလို႔ပါလား”
ဒီမွာတင္ အဘြားက သူ႔ထမင္းဝိုင္းဋီကာ ဖြင့္ေတာ့သည္။ အဘြားက ဟင္းခ်က္လွ်င္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ စိမ္ေျပနေျပ ခ်က္တတ္သူပီပီ လူတိုင္းသိေသာ ငါးေလးအိုးကပ္ ဟင္းခ်က္နည္းကိုပဲ ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ႏဲြ႔ ေျပာေတာ့သည္။
“ဒီေန႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ နင့္တူမက မနက္ထဲက ေခ်ာင္းထဲဆင္း ငါးမွ်ားလိုက္တာ တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ မွ်ားလိုက္ရတယ္၊ ငါးဇင္႐ိုင္း တအိုးခ်က္စာရတယ္ေလ။ အဲဒီငါးေတြကို အေသအခ်ာကိုင္၊ ၾကက္သြန္အျဖဴ အနီ ကို ေမႊးလာေအာင္ဆီသတ္ၿပီး င႐ုတ္သီးစပ္စပ္နဲ႔ အိုးကပ္ခ်က္ထားတယ္။ ငါ ဟင္းခ်က္ေနတုန္း နင့္တူမ က ပီေလာရြက္ လက္တဆုတ္ သြားခူးလာတယ္။ အဲဒီ ပီေလာရြက္ေတြကို ငါးေလးႏွစ္ေကာင္ သံုးေကာင္နဲ႔ ဟင္းခ်ဳိခ်က္ထားတယ္”
“အကုန္လံုး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြခ်ည္းပါလား။ ၾကံဳတုန္းစားသြားလိုက္ပါဦးမယ္ ဆရာမႀကီးရယ္”
အဘြားက ကၽြန္မတို႔ေနေသာရြာမွာ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမေဟာင္းမို႔ အဘြား တပည့္ေဟာင္းေတြ၊ တပည့္ေဟာင္းမ်ား၏ မိဘေတြအျပင္ ဆရာေလး ကိုျမင့္ေဆြတို႔လို မိတ္ေဆြေတြကပါ ဆရာမႀကီးဟုပဲ ေခၚၾကသည္။
“ေမာင္ျမင့္ေဆြ ငါ့လက္ရာကို လွ်ာလည္သြားမယ္”
အဘြားက ေနာက္ေျပာင္ေျပာတာေပမယ့္ ဆရာေလးကိုုျမင့္ေဆြက တကယ္ပဲ ေခါင္းမေဖာ္တမ္း ေလြးေတာ့သည္။
“ငါးပိေရ ေဖ်ာ္ကေလးက ေကာင္းလိုက္တာ”
ဟု ေျပာရင္း ငဇင္႐ိုင္းဟင္းကို တြင္တြင္ထည့္သည္။ ပီေလာရြက္ဟင္းခ်ဳိကလည္း ခပ္ခၽြဲခၽြဲမို႔ လည္ေခ်ာင္းထဲဝင္လို႔ ဝင္မွန္းမသိဘူးဆိုကာ မနားတမ္းေသာက္သည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ သူ႔ နဖူးမွာ ေခၽြးေတြသီးေနၿပီ။
“ေကာင္းလိုက္တာ ဆရာမႀကီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ ့မွာ ေရခဲၢ႐ိုက္ငါး စားရတာဗ်။ တခါတေလ ေတာသည္နဲ႔ဆံုမွ ငါး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ စားရတာ၊ ဒါေတာင္ ခုလို ခ်က္ခ်င္း ေခ်ာင္းထဲကဖမ္း ခ်က္ခ်င္းခ်က္တဲ့ ငါးဟင္းကို ဘယ္မီမလဲ။ ဟင္းရြက္ကလည္း အခု ခူး အခု ခ်က္၊ ဘယ္ေလာက္ လတ္ဆတ္သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီၫြတ္သလဲ”
ကၽြန္မႏွင့္ ဆရာေလးက ၿပိဳင္တူလိုလို ထမင္းစား၍ၿပီးသည္။ လူက ဝသေလာက္ ဘာလုပ္လုပ္ ေလးလံေသာ အဘြားကေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာမွ လက္စသတ္လိမ့္မည္။ ဆရာေလးက ေရေႏြးၾကမ္းကို အရသာခံေသာက္ရင္း ကၽြန္မဘက္ မ်က္ႏွာမူလိုက္သည္။
“ကဲ … ေျပာစမ္းပါဦး အေတြ႔အၾကံဳေတြ… …”
“ထင္းေခြေတာ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ငါ့ေျမးက စံပဲ”
အဘြားက ေျပာေနက်စကားကိုေျပာသလို ကၽြန္မကလည္း လုပ္ေနက်အတိုင္း အဘြားကိုမ်က္လံုးျပဴး၍ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ အဘြားခ်ီးက်ဴးတာကို ရင္ထဲမွာေက်နပ္ေပမယ့္ ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္ရမည္မွန္း မသိပါ။
“ဒီ ပီေလာရြက္ေတြကလည္း သူ ထင္းေခြထြက္ရင္း ခူးလာတာေလ။ ငါ့ေျမးက အဲဒီလို အသီးအရြက္ရွာတာလည္း ေတာ္တယ္။ အိမ္မွာတို႔စရာမရိွတာတို႔ ဟင္းရည္ေသာက္မရွိတာတို႔ဆို သူ႔ကိုသာ ေျပာလိုက္။ သူ အျပင္ထြက္သြားၿပီး ဆယ့္ငါးမိနစ္ နာရီဝက္ၾကာလို႔ ျပန္လာရင္ တို႔စရာမ်ဳိးစံုနဲ႔ ဟင္းခ်ဳိခ်က္ဖို႔ တခုခုေတာ့ ပါလာတာပဲ”
အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဘြားက ကၽြန္မကို ထန္းတက္လက္မွတ္ ေပးေနမွန္းမသိခဲ့ပါ။ တကယ္ေတာ့လည္း ကၽြန္မတို႔လို ေက်းလက္ေတာရြာမွာေနသူေတြအဖို႔ တို႔စရာ၊ ျမႇဳပ္စရာ၊ ဟင္းခ်ဳိခပ္စရာရဖို႔က ခက္ခက္ခဲခဲ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဘြားက ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခုႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္၊ အေမကက်ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေနေသာရြာႏွင့္ အေတာ္လွမ္းေသာ ရြာတရြာမွာ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမ တာဝန္က်သည္မို႔ ထိုရြာမွာေနရသည့္ အခ်ိန္က မ်ားသည္။ ေမာင္ႏွင့္ ညီမကလည္း ငယ္ရြယ္ေသးေသာ အရြယ္ေတြမို႔ ကၽြန္မက အိမ္မွာ ဒိုင္ခံရွိေနေသာ အဘြား၏လက္႐ံုးလို ျဖစ္ေနသည္။ ဒါ့အျပင္ ကၽြန္မက တကိုယ္တည္း အေတြးႏွင့္ေနရတာ ႀကိဳက္သူမို႔ ရြာေနာက္ဘက္ရွိ စိုက္ခင္းမ်ားဘက္သို႔ တေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဟင္းရြက္ရွာေနရတာ၊ ထင္းေခြေနရတာမ်ဳိးမွာ ေပ်ာ္ပိုက္သည္။ တခ်ဳိ႕ေန႔ေတြဆို ရြာရွိ တြဲဖက္အလယ္တန္းေက်ာင္းက ဆင္းသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းဝတ္စံုကိုလဲကာ ထမင္းအိုးထဲမွ ထမင္းလက္တဆုပ္ခူး၊ ကိုယ္တိုင္လုပ္ထားေသာ ဝါး႐ိုးငါးမွ်ားတံကိုဆြဲၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖး ေခ်ာင္းနံေဘးေျပးဆင္း၍ မေမွာင္မခ်င္း ငါးမွ်ားေနရတာကိုလည္း ႀကိဳက္ျပန္သည္။ ငါးမွ်ားရတာကို သူမ်ားအသက္ သတ္ရတာမို႔ အဘြားက သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္မ မွ်ားထားေသာ ငါးမ်ားက မိသားစုအတြက္ မၾကာခဏ ဟင္းလွ်ာျဖစ္ရတာမို႔ ငါးမွ်ားတိုင္းေတာ့လည္း မတားျပန္ပါ။
“ဒီေန႔ဆို ငါ့ေျမး မွ်ားလာတဲ့ ငါးဇင္႐ိုင္းေက်ာရွည္ေတြကို အိုးကပ္ ဆီျပန္ခ်က္တယ္။ သူ ခူးလာတဲ့ ပီေလာရြက္ကို ဟင္းခ်ဳိခ်က္တယ္။ သူ ထင္းေခြထြက္ရင္းခူးလာတဲ့ ေဇာင္းယားသီးကို သုတ္စားမယ္။ ဘြားေအလုပ္တဲ့သူက အခ်ဥ္မပါရင္ ထမင္းမစားတတ္ဘူးဆိုတာ သူ သိတယ္ေလ”
အဘြားက ဟင္းခ်ဳိအိုးကို မီးဖိုေပၚမွ ခ်သည္။ ကြ်န္မက ေဇာင္းယားသီးသုတ္ဖို႔ လွီးေနေသာ ၾကက္သြန္နီကို လက္စသတ္လိုက္သည္။ ပုုဇြန္ေျခာက္ ေထာင္းၿပီးၿပီ။ ၾကက္သြန္ျဖဴဆီခ်က္ ခ်က္ၿပီးၿပီ။ ေျမပဲေလွာ္ေလး ေထာင္းထည့္၊ ငံျပာရည္ေလးက်ဳိၿပီး ေလာင္းထည့္လိုုက္လွ်င္ ေဇာင္းယားသီးသုတ္ေမႊးေမႊး ရၿပီ။
“ကၽြန္ေတာ္လည္း ထမင္းဝိုင္းျပင္ေပးပါ့မယ္ ဆရာမႀကီးရယ္။ ငါးအိုးကပ္န႔ံက ေမႊး၊ ငပိရည္ေဖ်ာ္န႔ံက ေမႊး၊ ေဇာင္းယားသီးသုတ္နံ႔က ေမႊးနဲ႔ တံေတြးခ်ည္းၿမိဳခ်ေနရတာ ေမာလွၿပီ”
ၿမိဳ႕မွလာလည္ေသာ ဆရာကေလး ကိုျမင့္ေဆြက ေျပာလည္းေျပာ၊ နံရံမွာကပ္ေထာင္ထားေသာ ထမင္းစားပြဲခံု အဝိုင္းေလးကိုလည္း လိွမ့္ယူလာၿပီး ဧည့္ခန္းအလယ္မွာ ခ်သည္။
“ထမင္းစားၿပီးသြားေတာ့မွ ညည္းရဲ႕ ထင္းေခြ၊ ငါးရွာ၊ ဟင္းရြက္ခူးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ေမးရဦးမယ္”
သနပ္ခါးပါးပါးလိမ္းထားေသာ ဆရာကေလး ကိုျမင့္ေဆြက ကၽြန္မဘက္လွည့္ေျပာေတာ့ အဘြားက အသံထြက္ေအာင္ ရယ္သည္။ “ေမး … ေမး၊ ငါ့ေျမးက အဲဒီဘက္မွာေတာ့ တကယ္ေတာ္တယ္” ဟု ေျပာသည္။ ကၽြန္မကလည္း အခိုးမပ်ယ္ေသးေသာ ၾကက္သြန္နီေၾကာင့္ မ်က္ရည္ဝိုင္းလ်က္ကပင္ ေရာေယာင္ ရယ္ေမာလိုက္သည္။
တကယ္ေတာ့ ဆရာကေလး ကိုျမင့္ေဆြက ကၽြန္မတို႔အိမ္ကို လာလည္တာ မဟုတ္ပါ။ သူ႔ဘာသာ တျခားကိစၥနဲ႔ ရြာကိုလာတာ။ အိမ္ေရွ႕မွ သူ ျဖတ္သြားတာျမင္၍ အဘြားက ၾကံဳတုန္း ထမင္းစားသြားပါဦးလားဟု ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ဆရာေလးက “ဘာဟင္းခ်က္လဲ”ဟု ျပန္ေမးသည္။ အဘြားက ေထြေထြထူးထူး စကားဆက္ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ အိမ္ထဲဝင္ခ့ဲဟူေသာ သေဘာျဖင့္ လက္ယပ္ေခၚေတာ့ ဆရာေလးကလည္း ဝင္လာသည္။
“အမယ္ေလး … ဟင္းနံ႔ေတြက ေမႊးလို႔ပါလား”
ဒီမွာတင္ အဘြားက သူ႔ထမင္းဝိုင္းဋီကာ ဖြင့္ေတာ့သည္။ အဘြားက ဟင္းခ်က္လွ်င္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ စိမ္ေျပနေျပ ခ်က္တတ္သူပီပီ လူတိုင္းသိေသာ ငါးေလးအိုးကပ္ ဟင္းခ်က္နည္းကိုပဲ ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ႏဲြ႔ ေျပာေတာ့သည္။
“ဒီေန႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ နင့္တူမက မနက္ထဲက ေခ်ာင္းထဲဆင္း ငါးမွ်ားလိုက္တာ တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ မွ်ားလိုက္ရတယ္၊ ငါးဇင္႐ိုင္း တအိုးခ်က္စာရတယ္ေလ။ အဲဒီငါးေတြကို အေသအခ်ာကိုင္၊ ၾကက္သြန္အျဖဴ အနီ ကို ေမႊးလာေအာင္ဆီသတ္ၿပီး င႐ုတ္သီးစပ္စပ္နဲ႔ အိုးကပ္ခ်က္ထားတယ္။ ငါ ဟင္းခ်က္ေနတုန္း နင့္တူမ က ပီေလာရြက္ လက္တဆုတ္ သြားခူးလာတယ္။ အဲဒီ ပီေလာရြက္ေတြကို ငါးေလးႏွစ္ေကာင္ သံုးေကာင္နဲ႔ ဟင္းခ်ဳိခ်က္ထားတယ္”
“အကုန္လံုး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြခ်ည္းပါလား။ ၾကံဳတုန္းစားသြားလိုက္ပါဦးမယ္ ဆရာမႀကီးရယ္”
အဘြားက ကၽြန္မတို႔ေနေသာရြာမွာ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမေဟာင္းမို႔ အဘြား တပည့္ေဟာင္းေတြ၊ တပည့္ေဟာင္းမ်ား၏ မိဘေတြအျပင္ ဆရာေလး ကိုျမင့္ေဆြတို႔လို မိတ္ေဆြေတြကပါ ဆရာမႀကီးဟုပဲ ေခၚၾကသည္။
“ေမာင္ျမင့္ေဆြ ငါ့လက္ရာကို လွ်ာလည္သြားမယ္”
အဘြားက ေနာက္ေျပာင္ေျပာတာေပမယ့္ ဆရာေလးကိုုျမင့္ေဆြက တကယ္ပဲ ေခါင္းမေဖာ္တမ္း ေလြးေတာ့သည္။
“ငါးပိေရ ေဖ်ာ္ကေလးက ေကာင္းလိုက္တာ”
ဟု ေျပာရင္း ငဇင္႐ိုင္းဟင္းကို တြင္တြင္ထည့္သည္။ ပီေလာရြက္ဟင္းခ်ဳိကလည္း ခပ္ခၽြဲခၽြဲမို႔ လည္ေခ်ာင္းထဲဝင္လို႔ ဝင္မွန္းမသိဘူးဆိုကာ မနားတမ္းေသာက္သည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ သူ႔ နဖူးမွာ ေခၽြးေတြသီးေနၿပီ။
“ေကာင္းလိုက္တာ ဆရာမႀကီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ ့မွာ ေရခဲၢ႐ိုက္ငါး စားရတာဗ်။ တခါတေလ ေတာသည္နဲ႔ဆံုမွ ငါး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ စားရတာ၊ ဒါေတာင္ ခုလို ခ်က္ခ်င္း ေခ်ာင္းထဲကဖမ္း ခ်က္ခ်င္းခ်က္တဲ့ ငါးဟင္းကို ဘယ္မီမလဲ။ ဟင္းရြက္ကလည္း အခု ခူး အခု ခ်က္၊ ဘယ္ေလာက္ လတ္ဆတ္သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီၫြတ္သလဲ”
ကၽြန္မႏွင့္ ဆရာေလးက ၿပိဳင္တူလိုလို ထမင္းစား၍ၿပီးသည္။ လူက ဝသေလာက္ ဘာလုပ္လုပ္ ေလးလံေသာ အဘြားကေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာမွ လက္စသတ္လိမ့္မည္။ ဆရာေလးက ေရေႏြးၾကမ္းကို အရသာခံေသာက္ရင္း ကၽြန္မဘက္ မ်က္ႏွာမူလိုက္သည္။
“ကဲ … ေျပာစမ္းပါဦး အေတြ႔အၾကံဳေတြ… …”
* * * * *
ကၽြန္မတို႔ရြာက သမိုင္းဝင္ မလက္တိုေခ်ာင္း၏ ဟိုဘက္ဒီဘက္ တဖက္တခ်က္မွာ အိမ္ကေလးေတြ တန္းစီ တည္ထားေသာ သမိုင္းဝင္ရြာႀကီးျဖစ္သည္။ အိမ္ေတြက ေခ်ာင္းကို ေက်ာေပးေဆာက္ထားၿပီး ကမ္းတဖက္တခ်က္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိမ္ တန္းႏွစ္တန္း ရွိသည္။ တျဖည္းျဖည္း လူေနထူထပ္လာေတာ့ အိမ္တန္းေတြက ႏွစ္ထပ္ သံုးထပ္ ျဖစ္လာသည္။ ကၽြန္မတို႔ ရြာအလယ္ပိုင္း အိမ္တန္းမ်ား၏ေနာက္မွာ ရြာမွ သူေဌးႀကီးတဦး၏ ငါးေမြးကန္ေတြရွိသည္။ ငါးေမြးကန္ေတြႏွင့္ဆက္လ်က္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ ေျမပဲ၊ ေျပာင္း၊ ခရမ္းခ်ဥ္ စသျဖင့္ စံုလင္ေသာ စိုက္ခင္းေတြ။ အိမ္တန္းႏွင့္ ငါးေမြးကန္ၾကားေနရာေတြက သစ္ပင္ျခံဳႏြယ္ ပိတ္ေပါင္းေတြႏွင့္ ေတာအုပ္ေလးလို ျဖစ္ေနသည္။ ထိုေတာအုပ္ေသးေသးေလးက ကၽြန္မ ထင္းေခြထြက္ရာ ေနရာပင္။ ထိုေနရာေတြကိုု သူ႔အကန္႔အသတ္ႏွင့္ ပိုင္သူေတြရွိေပမယ့္ ထင္းေျခာက္ေကာက္တာမ်ဳိး၊ သဘာဝအတိုင္းေပါက္ေနေသာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ခူးတာမ်ဳိးကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မတားၾကပါ။ ပိုင္ရွင္ရွိ ေျမကြက္မွ သစ္ပင္ကို ခုတ္တာမ်ဳိးဆိုလွ်င္ေတာ့ စကားေျပာၾကရသည္။
ကၽြန္မက ထိုေတာအုပ္ကေလးတခြင္ကိုသြား၊ သဘာဝအတိုင္း ေျခာက္ၿပီးက်ဳိးက်ေနေသာ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေတြ ကိုသာ ထင္းအျဖစ္ေကာက္တာဆိုေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ ျပႆနာ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ ထိုေတာအုပ္ေလးထဲတြင္ မက်ည္းပင္ႀကီး သံုးပင္ရွိသည္။ ေဇာင္းလ်ားသီးပင္၊ ခ်ဥ္ျပံဳးသီးပင္ေတြ ရွိသည္။ မက်ည္းရြက္ႏုခ်ိန္မွာ ခူးၿပီး သုတ္စား၊ ဟင္းခ်ဳိ ခ်က္၊ ငါးက်ည္းႏွင့္ အရည္ေသာက္ ခ်က္စားရသည္။ မက်ည္းသီးႏုေလးေတြသီးျပန္ေတာ့ ပိုုင္ရွင္ထံခြင့္ေတာင္း၍ ခူးၿပီး ေထာင္းစားခ်င္ စား၊ ငါးပိခ်က္ ခ်က္ခ်င္ခ်က္ေပါ့။ ကၽြန္မက တခါစား နည္းနည္းပါးပါးသာ ခူးတာေရာ၊ မက်ည္းပင္ပိုင္ရွင္က အဘြားတပည့္ေဟာင္းျဖစ္တာေရာေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွျပႆနာ မတက္ခဲ့ေပမယ့္ ပိုင္ရွင္ကိုမေျပာဘဲ မက်ည္းသီးခူးသည့္ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြကေတာ့ အေအာ္ခံရတာ၊ မိဘကို အတိုင္ခံရတာေတြ ရွိသည္။ မက်ည္းသီးမွည့္ခ်ိန္မွာေတာ့ သဘာဝအတိုင္းေႂကြက်သည့္ မက်ည္းသီးမွည့္မ်ားကို ကေလးတိုင္း ေကာက္ယူခြင့္ရိွသည္။ အပင္ေပၚတက္ခူးတာကိုေတာ့ ပိုင္ရွင္က လက္မခံေပ။
ငါးေမြးကန္ႏွင့္ ေတာအုပ္ၾကား ျမက္႐ုိင္းျခံဳပုတ္ေတြထဲမွာေတာ့ သဘာဝအတိုင္း အေလ့က်ေပါက္ေသာ ပီေလာရြက္ႏွင့္ ၾကာဟင္းၫြန္႔၊ ကန္စြန္းရြက္၊ ကၫြတ္ရြက္ေတြရွိသည္။
အဘြားက ပုဇြန္ဆတ္ထုပ္ သံုးေလးေကာင္ကို င႐ုတ္ဆံုထဲထည့္၍ မညက္တညက္ ေထာင္းသည္။ ေထာင္းၿပီးသားပုဇြန္ကို ထင္းမီးဖိုေပၚတြင္ ပြက္ပြက္ဆူေနေသာ ေရေႏြးအိုးထဲထည့္လိုက္လွ်င္ ပုဇြန္အႏွစ္ေၾကာင့္ ဟင္းရည္က ျဖဴသြားသည္။ ထိုဟင္းရည္ထဲ ၾကက္သြန္ျဖဴေလး ဓားျပား႐ိုက္ထည့္၊ ရြာထြက္ ငံျပာရည္ေလးျဖန္းၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ေရစင္စင္ေဆးထားေသာ ပီေလာရြက္ကို ခပ္သည္။ လတ္ဆတ္ေသာ ဟင္းရြက္ႏွင့္ ပုဇြန္ေၾကာင့္ေရာ၊ ငါးငံျပာရည္ေၾကာင့္ပါ ဟင္းခ်ဳိက ခ်ဳိၿပီးေမႊးေနသည္။ ႐ံုးပတီသီးလို ခပ္ခၽြဲခၽြဲရွိေသာ ပီေလာရြက္၏ အရသာကိုုလည္း ကၽြန္မက ႀကိဳက္သည္။ ကၽြန္မတို႔ရြာထြက္ နာမည္ႀကီး ငါးခံုုးမခ်ဥ္ကိုု င႐ုတ္သီးစိမ္း၊ ရွမ္းနံနံ၊ ၾကက္သြန္နီတို႔ႏွင့္သုတ္ကာ ပီေလာရြက္ ဟင္းခ်ဳိခၽြဲခၽြဲ၊ ငါးပိရည္ေဖ်ာ္ႏွင့္ ထမင္းစားရ ေသာေန႔ေတြကိုု ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ မၿငီးေငြ႔ခဲ့ပါ။
ငါးကန္နံေဘးက သဘာဝဟင္းရြက္ခင္းထဲမွာ ၾကာဟင္းၫြန္႔လို၊ ထိက႐ံုးလို၊ ဂန္႔ဂလာ(ကန္႔ကလာ)လို တျခား တို႔စရာအရြက္ေတြလည္း ရႏိုင္သည္။ မိုးဦးမွာရေသာ ကၽြန္မအႀကိဳက္ဆံုး စားစရာတခုကေတာ့ မႈိပင္။ ေႏြရာသီတုန္းက တလင္းျပင္ထဲမွာ ပံုထားခဲ့ေသာ ေကာက္႐ိုးပံုေတြအထဲမွာ၊ ေဘးမွာေကာက္႐ိုးမႈိေတြ အစီအရီ ေပါက္ၾကၿပီ။ ေျမပဲခြံေျခာက္၊ ပဲခြံေျခာက္ပံုေတြထဲမွာ ထေပါက္သည့္ ပဲမႈိေတြကေတာ့ ေကာက္႐ိုးမႈိထက္ပင္ မ်ားေသးသည္။ သရက္တံုးမႈိ၊ ဝါးပိုးမိႈ၊ မိႈမွန္သမွ် ကၽြန္မက အကုန္ႀကိဳက္သည္။ ရံဖန္ရံခါ ကံေကာင္းမွရတတ္ေသာ ေတာင္ပို႔မႈိကိုေတာ့ အႀကိဳက္ဆံုးပင္။
ေဆာင္းဦးရာသီေရာက္လွ်င္ေတာ့ ရြာထိပ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ သခြပ္ပြင့္ေတြ သြားေကာက္ႏိုင္သည္။ ရနံ႔သင္းသင္းေမႊးေသာ သခြပ္ပြင့္၏ ဝတ္ဆံေတြကိုု ဖယ္ထုတ္ကာ ေရေႏြးႏွင့္ျပဳတ္ၿပီး တို႔စားရတာလည္း သေဘာေတြ႔ျပန္သည္။ ေႏြရာသီမွာ ေကာက္၍ရေသာ လက္ပံပြင့္ေခါင္းႏွင့္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေရာခ်က္ေသာ အဘြားလက္ရာ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းကိုေတာ့ ဘယ္သူမွမမီဘူး ထင္သည္။
အလြန္လတ္ဆတ္၍ ဓာတ္ေျမၾသဇာအလွ်င္းမပါေသာ အသီးအရြက္အားလံုး၏အခ်ဳပ္ကေတာ့ ေလာင္စာ ထင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထင္းမီးေလာင္စာႏွင့္ မခ်က္ျပဳတ္လွ်င္ ထိုအသီးအရြက္မ်ား၏ အရသာက ဘယ္လိုမွ မေပၚလြင္ႏိုင္ပါ။ အဘြားက ဘာဟင္းခ်က္ခ်က္ မီးေအးေအးႏွင့္ ၾကာၾကာခ်က္မွ အရသာေပၚသည္ဟုု အျမဲေျပာသည္။ တကယ္လည္း အဘြားခ်က္သည့္ဟင္းေတြက အရသာရွိလွသည္။ အေမကေတာ့ စိတ္မရွည္သူမို႔ မီးတဟုန္းဟုန္းႏွင့္ ျမန္ျမန္ဆူ၊ ျမန္ျမန္က်က္တာကို ႀကိဳက္သည္။ မီးေအးေအးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မီးေကာင္းေကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ထင္းအျဖစ္သံုးေသာ အသားမာဖို႔ႏွင့္ ေျခာက္ဖို႔က အေရးႀကီးသည္။ ထင္းအသားမာေတာ့ အဆိုက္ခံၿပီး ေျခာက္ေတာ့ မီးခိုးမအူေပ။ အဘြားက မီးခိုးနံ႔နံေသာဟင္းကို သည္းမခံႏိုင္ပါ။
ထင္း၏သေဘာကိုသိေနေသာ ကၽြန္မက ထင္းေခြထြက္လွ်င္ သရက္ကိုင္းလို၊ မက်ည္းကိုင္းလို၊ က်ီးပင္၊ မအူပင္ေတြ၏ အကိုင္းေျခာက္မာမာေတြကို ဦးစားေပးရွာတတ္သည္။ ကၽြန္မ ညီမကို ထင္းေခြခိုင္းလိုက္လွ်င္ ငယ္တာေရာ၊ စိတ္မဝင္စားေရာေၾကာင့္ ထင္းမရတတ္ပါ။ ရလာေတာ့လည္း ညံပင္ေျခာက္လိုမ်ဳိး လြယ္ရာ ေကာက္လာတာမို႔ သူ တထမ္းႀကီးသယ္လာသည့္ ေဖာ့သာသာ ညံပင္ေျခာက္က ဟင္းတအိုးခ်က္တာႏွင့္ ကုန္သြားေတာ့သည္။
မုိးတြင္းမွာ ထင္းေျခာက္ရွာမရႏိုင္တာမို႔ အဘြားက ေႏြကတည္းက ေခ်ာင္း႐ိုးတေလွ်ာက္ သမၺာန္မ်ားႏွင့္ လိုက္ေရာင္းေသာ ကနစိုျခမ္းထင္းစေတြ ဝယ္ထားတတ္သည္။ ကနစိုသား ထင္းျခမ္းေတြကို ေႏြကထဲ အေသအခ်ာခြဲ၊ ေနလွမ္းၿပီး ထင္းစင္ထဲ ထည့္သိမ္းထားတာမို႔ မိုးရာသီသူမ်ားေတြ ထင္းစိုမ်ားေၾကာင့္ မီးခိုးအူခ်ိန္ ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာေတာ့ မီးေတာက္ေကာင္းေသာ ထင္းေတြႏွင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ မီးဆိုက္ႏိုင္သည္။
ေက်ာင္းဆရာမ အေမကလည္း ေႏြေက်ာင္းပိတ္ၿပီဆိုတာႏွင့္ အိမ္ေဘးႏွင့္ အိမ္ေနာက္ဘက္မွာရွိသည့္ ကုကၠိဳပင္ သံုးပင္ကို အကိုင္းေတြ ခ်ဳိင္ေတာ့သည္။ အကိုင္းခ်ဳိင္ဖို႔လူငွားေပမယ့္ ေျမေပၚက်လာေသာ သစ္ကိုင္းေတြကိုေတာ့ အေမႏွင့္အတူကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ လႊႏွင့္ ျဖတ္တန္ ျဖတ္၊ ဓားႏွင့္ပိုင္းတန္ပိုင္း လုပ္ရသည္။ သည္ကုကၠိဳသား ထင္းေတြကလည္း တမိုးေတာ့ ေကာင္းေကာင္းဖူလံုသည္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္မတို႔ ဂက္စ္မီးဖိုဆိုတာ ရိွမွန္းေတာင္ မသိဘူးထင္သည္။ ရြာ႐ိုးတေလွ်ာက္ တထြာေက်ာ္ေက်ာ္ ဂက္စ္အိုးကေလးေတြႏွင့္ “မီးျခစ္ ဂက္စ္ ထည့္တယ္” ဟု ေအာ္ကာ ဂက္စ္မီးျခစ္ေတြကို ဂက္စ္လိုက္ျဖည့္သူေတြကို ျမင္ဖူးေပမယ့္ ဂက္စ္မီးဖိုဆိုတာ ျမင္ဖူးဖို႔ေနေနသာသာ ၾကားေတာင္ မၾကားခဲ့ဖူးဘူး ထင္သည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ရန္ကုန္ရွိ ဦးေလး၊ အေဒၚေတြဆီ အလည္သြားလွ်င္ေတြ႔ရသည့္ လွ်ပ္စစ္မီးဖိုကိုပင္ အံ့ၾသမခန္းေတာ့ၿပီ။
ခလုတ္ကေလးဖြင့္လိုက္တာႏွင့္ မီးေတြလင္းၿပီးပူလာကာ ထမင္းဟင္းေတြခ်က္၍ရေၾကာင္း ရြာက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပေတာ့သူတို႔က ကၽြန္မကို “ငႂကြား” ဟုေအာ္၍ ေလွာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာၾကသည္။ ရြာမွာက အဝတ္မစားေတြ မီးပူတိုက္ဖို႔ မီးေသြးဝယ္သံုးႏိုင္သူကပင္ ဟုတ္လွၿပီမဟုတ္လား။
မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွာ ကေလးေတြကလည္း ငယ္၊ အလုပ္ကလည္းမ်ားသျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္သက္သာေစရန္ ေစ်းႀကီးေပး၍ ဂက္စ္မီးဖိုဝယ္သံုးေတာ့ ကၽြန္မ အေမ ေက်ာင္းဆရာမေဟာင္းက မီးဖိုကို မဖြင့္ရဲပါ။
“အေမ မသံုးတတ္ဘူး ေၾကာက္တယ္” ဟု ေျပာေတာ့ ရင္နာနာႏွင့္ ရယ္ေမာခဲ့ရေသးသည္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ နာဂစ္မုန္တိုင္းတိုက္ၿပီး ဇာတိရြာက ေဆြမ်ဳိးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ လိုအပ္တာေတြသြားလွဴေတာ့ ေလာင္စာထင္းႏွင့္ ေရကိစၥက အေရးတႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။
“ဟိုတုန္းကနဲ႔ ဘာမွမတူေတာ့ဘူး သူငယ္ခ်င္းေရ။ တို႔ငယ္ငယ္ကလို ထင္းေခြလို႔ မရေတာ့ဘူး။ သစ္ပင္ေတြ နည္းသြားေတာ့ ထင္းကရွားၿပီး ေစ်းႀကီးေပးဝယ္သံုးရတယ္။ ေခ်ာင္းေတြကို တမံပိတ္လိုက္ေတာ့ ေႏြဆိုရင္ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရက ေျခမ်က္စိေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ေႏြမွာ ေရကိစၥလည္းဒုကၡသိပ္ေရာက္တယ္”
အိမ္နီးခ်င္းလည္းျဖစ္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းတေယာက္က မ်က္ႏွာကို ႐ႈံ႕မဲ့၍ ေျပာခ့ဲသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ ကုန္ဆံုုးေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္မထားခဲ့ေသာ အရာေတြ ေပ်ာက္ဆံုးလုလု ျဖစ္ေနျခင္းကိုလည္း ေၾကာက္လန္႔တၾကား သတိထားမိသည္။ အထက္အညာေဒသမ်ားသို႔ ခရီးထြက္တိုင္းေတြ႔ရသည့္ လမ္းေဘး တဖက္တခ်က္မွ လြင္တီးေခါင္ ေတာင္ကတံုးမ်ားကိုလည္း ျမင္ေယာင္မိသည္။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းတဦး ႐ိုက္ခဲ့ေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားထဲမွ ျခံဳပုတ္သာသာ သစ္ပင္ကေလးေတြသာ ဟိုတစု သည္တစု ေတြ႔ရေသာ ပဲခူး႐ိုးမ ဆိုတာႀကီးကိုလည္း သတိရသည္။ ကၽြန္မအာ႐ံုထဲမွာ ျမင္ေယာင္ထားခဲ့သည့္ ႐ိုးမဆိုေသာပံုရိပ္က စိမ့္ႀကီး ၿမိဳင္ႀကီး ရိပ္ႀကီးေတာေတာင္ မဟုတ္လား။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက လူေပါင္းမ်ားစြာ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ခုတ္ယူသံုးစြဲျခင္းခံခဲ့ရေသာ သစ္ပင္ေတာေတာင္မ်ားက ပေဒသာပင္မဟုတ္ေလေတာ့ မ်ဳိးျပဳတ္ကုန္ၾကတာ အဆန္းေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ပါ။ တစတစ ရွားပါးသြားေသာ သစ္ပင္ေတြျမင္ရတိုင္း ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ၾကားခဲ့ဖူးေသာ သစ္ေတာပညာရွင္ႀကီး ဦးအုန္း၏စကားကို ေက်ာခ်မ္းစြာ ၾကားေယာင္မိသည္။
“သဘာဝအရင္းအျမစ္ေတြကို ဒီႏႈန္းအတိုင္း မဆင္မျခင္ ဆက္ၿပီးသံုးေနၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္ဟာ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ေသာက္စရာေရခ်ဳိေတာင္ မရွိေတာ့တဲ့တိုင္းျပည္ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္”
ထိုစကားကို ကၽြန္မၾကားခဲ့တာ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ပတ္ဝန္းက်င္က ျဖစ္သည္။ အဲဒီတုန္းက ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ဆိုတာကို လက္ခ်ဳိးေရတြက္ၾကည့္မိခဲ့ေသးသည္။
ကၽြန္မငယ္ငယ္က ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထင္းေကာက္ခဲ့သည့္အေၾကာင္း၊ အျမဲမျပတ္ တသြင္သြင္စီးေနခဲ့ေသာ ေခ်ာင္းေရထဲက လြမ္းေမာဖြယ္ ေျမာက္မ်ားစြာအေၾကာင္း ျပန္ေတြးတမ္းတမိလွ်င္ ျဖစ္ေစ၊ တစံုတဦးႏွင့္ စကားစပ္မိလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ ကၽြန္မအေတြးက ဆရာႀကီးဦးအုန္း စကားဆီေရာက္သြားကာ အလြမ္းကို ထိတ္လန္႔မႈႏွင့္ အဆံုးသတ္မိျမဲျဖစ္သည္။ လွ်ပ္စစ္ေလာင္စာ၊ ဂက္စ္ေလာင္စာ မသံုးႏိုင္ေသးသည့္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေက်းလက္ေန ျပည္သူမ်ားအတြက္ အနာဂတ္ေလာင္စာႏွင့္ ေရသံုးစြဲႏိုင္မႈ အရင္းအျမစ္အေၾကာင္း စဥ္းစားလိုက္လွ်င္ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က ကူးခတ္ခဲ့ဖူးေသာ ေရျပင္က်ယ္ႏွင့္ ကၽြန္မ ေကာက္ခဲ့ေသာ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေတြကို လြမ္းလွသလို ရင္ထဲမွာလည္း နာက်င္ေမာလွ်လွပါသည္။
* * * * *
ေဆာင္းတြင္းတုန္းက သည္းထန္ေသာႏွင္းေၾကာင့္ မ်က္စိေရွ႕ျမင္သမွ်ေျမျပင္မွာ ႏွင္းမ်ားအတိ ဖုံးခဲ့သည္။ ေဆာင္းေႏွာင္းအလြန္ ေႏြဦးဝင္စ တရက္မွာေတာ့ သားငယ္ကို သြားေဆးခန္းျပစရာရွိသည္ႏွင့္ ကၽြန္မ၏ ပ႐ိုဂရမ္ ဒါ႐ိုက္တာ ဟင္နရီႏွင့္အတူ ကၽြန္မတို႔အိမ္မွ နာရီဝက္ခန္႔ ကားေမာင္းသြားရေသာ သြားေဆးခန္းဆီ ထြက္ခဲ့သည္။ ႏွင္းေတြေပ်ာ္သြားေပမယ့္ သစ္ပင္ေတြက ရြက္ႏုမထြက္ေသးဘဲ အ႐ိုးေငါေငါရွိတုန္းပင္။ ၿမိဳ႕တြင္း ဧရိယာကို ေက်ာ္လာတာႏွင့္ လမ္းေဘး ေဘးတဖက္တခ်က္မွာ သစ္ပင္ေတာေတာင္ေတြ ဆက္တိုက္ျမင္လာရသည္။ အေမရိကမွာ ေဆာင္းတြင္း ရြက္ေႂကြခ်ိန္မွလြဲလွ်င္ စိမ္းညိဳ႕ေသာ သစ္ပင္ေတာတန္းေတြကို ေနရာအႏွံ႔ ေတြ႔ႏိုင္သည္။ သစ္ပင္ေတြကေတာ့ ျမန္မာျပည္က သစ္ပင္အမ်ားစုလို သစ္မာမ်ားဟုတ္ပံုမရပါ။
ေဆာင္းတြင္းတုန္းက ႏွင္းေတြခ်ည္းသာျမင္ခဲ့ရသည့္ သစ္ေတာအုပ္ကေလးမ်ား၏ေအာက္ေျခတြင္ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေတြ၊ တံုးလံုးပက္လက္လဲက်ေနသည့္ သစ္ပင္ေတြက အတုံးအ႐ံုးပင္။ တခ်ဳိ႕က သက္တန္းကုန္အိုမင္းၿပီး သူ႔အလိုလို လဲက်ေျခာက္ေသြ႔ကုန္တာျဖစ္ၿပီး တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေဆာင္းတြင္းတုန္းက သည္းထန္ခဲ့ေသာ ႏွင္းမ်ား ႏွင္းမုန္တိုင္းမ်ားေၾကာင့္ က်ဳိးက်၊ လဲက်ကုန္တာျဖစ္သည္။
“မင္း ဘာေတြေတြးေနတာလဲ”
လမ္းေဘး တဖက္တခ်က္က သစ္ပင္မ်ားကိုေငးၿပီး ႏႈတ္ဆိတ္ေနေသာ ကၽြန္မကို ကားေမာင္း ဟင္နရီက လွမ္းေမးသည္။
“ေၾသာ္ … ေျမႀကီးေပၚလဲက်ေနတဲ့ သစ္ပင္ေျခာက္ေတြ၊ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မရဲ႕တိုင္းျပည္က လူေတြကို သတိရေနတာပါ”
ဟင္နရီက စကားဆက္ေစလိုဟန္ႏွင့္ မ်က္ခုံးပင့္ျပသည္။
“ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံမွာ ေက်းလက္ေန လူတန္းစားက ရွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိတယ္ေလ။ အဲဒီ ရွစ္ဆယ္ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ လူေတြက ေလာင္စာအတြက္ ထင္းနဲ႔ ထင္းကျဖစ္တဲ့ မီးေသြးကိုပဲ အားျပဳေနရတယ္။ တခ်ဳိ႕ သိပ္ေခါင္တဲ့ ေက်းလက္မွာေနသူေတြဆို လွ်ပ္စစ္မီးဖို၊ ဂက္စ္မီးဖိုေတာင္ ျမင္ဖူးက်တာမဟုုတ္ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္ကလည္း ထင္းကိုပဲ ေလာင္စာအျဖစ္ သံုးခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မက ထင္းရွာသိပ္ကၽြမ္းတာေလ”
ဘာစကားမွဝင္မေထာက္ဘဲ စိတ္ဝင္တစားနားစြင့္ေနေသာ ဟင္နရီေၾကာင့္ ကၽြန္မ စကားဆက္လိုက္ျပန္သည္။
“ျမန္မာ့ျပည္က ထင္းသံုးတဲ့ ျပည္သူေတြသာ ေဟာဒီ တံုးလံုးပက္လက္လဲေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြ၊ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေတြကိုျမင္ရင္ သိပ္ေပ်ာ္က်မွာပဲလို႔ ကၽြန္မ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဒီမွာေတာ့ ဘယ္သူမွလည္း ထင္း မေကာက္ၾကဘူးေနာ္”
ကၽြန္မစကားေၾကာင့္ ဟင္နရီက အသံထြက္ေအာင္ ရယ္သည္။
“ဒီမွာက ထင္းကို မီးလင္းဖိုရွိတဲ့အိမ္ေတြမွာ ေဆာင္းတြင္း မီးလႈံဖို႔ပဲသံုးၾကတာ။ အဲဒီလူေတြကလည္း ကိုယ့္ျခံဝင္းထဲကသစ္ပင္ ကိုယ္ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ေဆာင္းတြင္းသံုးဖို႔ စုထားၾကတာပဲ။ ျခံဝင္းမရွိလို႔ သစ္ပင္မရွိတဲ့သူေတြကလည္း Giant Egale လို လူသံုးကုန္ပစၥည္း ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြမွာ ထင္းဝယ္သံုးၾကတယ္။ ေတာထဲ ထြက္ၿပီး ထင္းရွာတာမ်ဳိး ငါေတာ့ မေတြ႔မိပါဘူး”
“ကၽြန္မသာ ျမန္မာျပည္ထဲမွာေနၿပီး ဒီသစ္ပင္၊ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေတြကို ေတြ႔ရမယ္ဆိုရင္လည္း သိပ္ေပ်ာ္မွာပဲ။ အခုေတာ့ ကၽြန္မက အခုလို ထင္းေတြ အလကားျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရတာေရာ၊ ထင္း အခက္အခဲေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတာေနလူထုအေၾကာင္း စဥ္းစားမိတာေရာေၾကာင့္ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီသစ္ပင္ေတြကို သူတို႔အိမ္ေရွ႕မွာ ဝုန္းခနဲ ပံုေပးလိုက္ခ်င္တယ္”
ဒီတခုစဥ္းစားေနရာမွ ေနာက္တခုဆီ အေတြးေရာက္သြားတာေၾကာင့္ ကၽြန္မ စကားက ျပတ္ေတာင္းေတာင္း ျဖစ္သြားသည္။
“ဒါေပမယ့္ ရက္ပိုင္းလပိုင္းသံုးဖို ့ထင္းရွာေပးတာထက္ တသက္လံုး ထင္းေလာင္စာေတြမကုန္ေအာင္ စံနစ္တက် သံုးစြဲတဲ့နည္းေတြကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ပညာေပးႏိုင္ရင္ ပိုအက်ဳိးရွိမွာပဲ”
“မင္း အဲ့ဒီအေၾကာင္း စာေရးႏိုင္တာပဲ”
ဟင္နရီ႕စကားကို ကၽြန္မက အင္း… ဟု သံရွည္ဆြဲၿပီး မေရမရာ တုံ႔ျပန္မိသည္။ သစ္ပင္ သစ္ေတာေတြကိုု ေစာင့္ေရွာက္ခ်စ္ခင္ဖို႔အေၾကာင္း စကားေရာက္သြားျပန္ေတာ့ ကၽြန္မအေတြးက တေနရာေျပာင္းသြားျပန္သည္။
ကၽြန္မမိတ္ေဆြ ခ်ားလ္စ္နီမန္က ပစၥဘတ္တကၠသိုုလ္ Office of International Services မွ ဒါ႐ိုက္တာတဦး ျဖစ္သည္။ သူ႔ဇနီး ရီတာနီမန္က Community College တခုတြင္ ဂ်ာမန္ဘာသာျပ ဆရာမ။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ဝန္းက်င္ ထိုဇနီးေမာင္ႏွံက ၿမိဳ႕ထဲမွ နာရီဝက္ခန္႔ ကားေမာင္းသြားရေသာ ၿမိဳ႕ငယ္ကေလး တခုတြင္ေနသည္။ သူတို႔က မတ္လအတြင္းက်ေရာက္ေသာ အီစတာ ဘာသာေရးပြဲေတာ္ကို တက္ေရာက္ရန္ ကၽြန္မတို႔မိသားစုကို ဖိတ္သည္။ အီစတာပြဲအတြက္ ေဝးလံေသာ မိဘရပ္ထံ မျပန္ႏိုင္ေသာ ပစၥဘတ္တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕ကိုလည္း ဖိတ္ထားသည္။
အဲဒီေန႔က ေတာင္ကုုန္းေျပေျပေလးတခုေပၚတြင္ရွိေသာ ခ်ားလ္စ္တို႔အိမ္ကေလးက အလြန္လွပေနသည္။ ကားလမ္းေပၚမွ အိမ္ရွိရာထိ ကုန္းျမင့္ေလးအတိုင္းေဖာက္ထားေသာ လမ္းေဘးတဖက္တခ်က္တြင္ အဝါေရာင္ ေႏြဦးပန္းေတြက အစြမ္းကုန္ပြင့္ေနၾကသည္။
“ေဟာဒီျခံဳပုတ္အမ်ဳိးအစား အဝါေရာင္ပန္းကို ေရႊေခါင္းေလာင္းပန္း (Golden Bell) လို႔ အလြယ္တကူ ေခၚၾကတယ္။ သူ႔ရဲ႕နာမည္အစစ္ကေတာ့ ‘Forsythia’ တဲ့ေလ”
အရြက္တရြက္မွ မျမင္ရဘဲ ႐ိုးတံအတြင္းမွ အဝါလြင္လြင္ အပြင့္ေတြႁပြတ္သိပ္ ထိုးထြက္ေနေသာပန္းပင္ကို လက္ညိႇဳးၫႊန္ရင္း ခ်ားလ္စ္က ရွင္းျပသည္။
“ဒီပန္းကေတာ့ ေဝါ့ဒစၥေန ကာတြန္းကားေတြထဲမွာ ပန္းပြင့္အလယ္ေနရာကေလးကို မိန္းကေလး မ်က္ႏွာေလး ထည့္ၿပီး ဇာတ္ေကာင္ လုပ္ထားတယ္ေလ။ ဒီပန္းနံမည္က ‘Deffodil’ တဲ့။ သူက ပန္းတမ်ဳိးထဲက အပြင့္ အရြယ္အစား သံုးမ်ဳိးေလာက္ ကြဲတဲ့မ်ဳိးေတြရွိတယ္”
‘Deffodil’ကလည္း အဝါေရာင္လြင္လြင္ပါပဲ။ ျမန္မာျပည္က ငုပန္းအေရာင္ေပါ့။ ေႏြဦး၏ ေအးစိမ့္စိမ့္ရာသီထဲမွာ အဝါေရာင္လြင္လြင္ ပန္းေတြက ရင္ကိုေႏြးေထြးေစသည္။ ခ်ားလ္စ္က ကၽြန္မတို႔ကို သူ၏ တဧကေက်ာ္ က်ယ္ေသာ ျခံထဲလိုုက္ျပရင္း ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္ ရွင္းျပေနသည္။ အိမ္အေနာက္ဘက္ကိုခ်ဳိးေကြ႔ လိုက္ေတာ့ သစ္ေတာအုုပ္ကေလးတခုကို ဘြားခနဲေတြ႔လိုက္ရသည္။
“ေႏြရာသီဆို ဒီသစ္ပင္ေတြေၾကာင့္ ေျမႀကီးေပၚမွာ ေနေပ်ာက္ေတာင္ မထိုးဘူး။ ေႏြရာသီမွာပြင့္တဲ့ ပန္းေတြရယ္၊ အေနာက္ဘက္ သစ္ေတာအုပ္ထဲကိုလာတဲ့ သမင္ကေလးေတြ၊ ယုန္ကေလးေတြ၊ ရွဥ့္ကေလးေတြရယ္နဲ႔ ဒီျခံႀကီးဟာ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္”
မွန္းဆ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ရင္းႏွင့္ေတာင္ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ၿငိမ္းခ်မ္းလာသည္။ အိမ္ရွင္ခ်ားလ္စ္၏ စကားေျပာေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ျပံဳးေနသလို မ်က္ဝန္းေတြကလည္း ႏူးညံ့ေနသည္။ သူ႔ေျမ သူ႔ျခံအတြက္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္ေနေသာ ခ်ားလ္စ္က သူ႔အိမ္ေနာက္ဘက္ သစ္ေတာအုပ္ကေလးအလြန္က အိမ္နီးခ်င္းတအိမ္ကို လက္ညိႇဳးထိုးျပရင္း ေျပာသည္။
အရင္တပတ္က အဲဒီအိမ္ပတ္လည္မွာရွိတဲ့ သစ္ပင္ေလးငါးပင္ကို အိမ္ရွင္ေတြက ခုတ္လွဲလိုက္ၾကတယ္ေလ။ သစ္ပင္ေတြခုတ္လွဲတာျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ သစ္ပင္တပင္ အဲဒီအရြယ္ထိ ေရာက္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာမွမဟုုတ္တာဗ်ာ။ သူတို႔က သဘာဝအႏၱရာယ္ေၾကာင့္ သစ္ပင္ေတြလဲရင္ အိမ္ကို ထိခိုက္မိမွာစိုးတယ္နဲ႔ တူပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီပင္ပ်ဳိေတြ သူ႔ဘာသာ လဲက်ဖို႔ဆိုတာ ၉၅ ရာခိုုင္ႏႈန္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ တခါတေလက်ရင္ လူေတြက သဘာဝကို တန္ဖိုးထားထိမ္းသိမ္းဖို႔ထက္ လံုျခံဳေရးကို အေလးကဲ စဥ္းစားေနတာ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ”
ခ်ားလ္စ္က တကယ္ပဲ ဝမ္းပန္းတနည္း ေျပာေနတာျဖစ္သည္။ ကၽြန္မကေတာ့ မသိနားလည္မႈေၾကာင့္နဲ႔ ေလာဘေၾကာင့္ သစ္ပင္ေတြ ဆံုး႐ႈံးရတာထက္စာရင္ လံုျခံဳေရးကိုု အေလးကဲစဥ္းစားတာက ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဟု စိတ္ထဲက ဆင္ေျခကန္ေနမိေသာ္လည္း သူ႔စကားကို ျဖတ္သလိုျဖစ္သြားမွာ စိုးတာေၾကာင့္ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ လံုုျခံဳေရးကို အေလးကဲစဥ္းစားၿပီး သစ္ပင္ခုတ္တာက သစ္ေတာမျပဳန္းႏိုင္ဘူးေလ။ လူတေယာက္အေနနဲ႔ လူေတြရဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္က သဘာဝအလွတရားကို ခံစားတတ္ဖို႔နဲ႔ အဲဒီသဘာဝတရားရဲ႕တန္ဖိုးကို အေလးအနက္ထား ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္တတ္ဖို႔က သိပ္အေရးႀကီးတယ္ဟု ခ်ားလ္စ္က စကားဆက္လိုက္ေသးသည္။
“တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံက သိပ္ကိုအလုပ္မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းေလးအခ်ိန္ရတာနဲ႔ တို႔အိမ္ကေလးဝန္းက်င္ ကို သာယာေအာင္လုပ္ေတာ့တာပဲ။ အိမ္ေရွ႕ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ရာသီအလိုက္ ပန္းေတြစိုက္တယ္။ ရွိၿပီးသား ပန္းပင္ေတြကို ခြဲၿပီး ျခံအႏွံ႔ပြားေအာင္ လိုက္စိုက္တယ္။ အိမ္ေနာက္ဘက္က သစ္ေတာအုပ္ကေလးကို ရွင္းၿပီးေတာ့ သင့္ေတာ္မယ့္ေနရာမွာ ရွားပါးသြားတဲ့သစ္ပင္မ်ဳိးေတြ ရွာစိုက္တယ္။ အဲဒါဟာ တို႔အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈပဲ၊ အသက္ရွည္ေဆးပဲ”
သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြကို သက္ရွိသားသမီးလို ခ်စ္ခင္ေသာ ခ်ားလ္စ္၏ ႏုညံ့ေသာမ်က္ဝန္းမ်ားကို ကၽြန္မ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ကၽြန္မတို႔တိုင္းျပည္မွာ သူ႔လိုလူေတြ အမ်ားႀကီးရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ သစ္ပင္ ခ်စ္သူေတြဆိုုေတာ့ သစ္ေတာႏွင့္ သစ္ေတာထြက္ပစၥည္းကို မျဖစ္မေန အသံုးခ်ေနရမည္ဆိုုလွ်င္ေတာင္ ေရရွည္တည္တန္႔ေအာင္ ဘယ္လိုစံနစ္တက် သံုးစြဲၾကမလဲဆိုတာ ေတြးေတာတြက္ခ်က္၍ နည္းလမ္းရွာၾကမွာ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ လူ႔သဘာဝအတိုင္း ကိုယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာအရာကို တျခားသူေတြပါ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္လာေအာင္ ေျပာျပစည္း႐ံုးၾကမည္။ အခု ခ်ားလ္စ္က ကၽြန္မတို႔ကို ေျပာျပေနသလိုေပါ့။ သစ္ပင္ေတြကိုခ်စ္ေသာ ခ်ားလ္စ္၏ ေမတၱာဓာတ္က ကၽြန္မတို႔ကိုကူးစက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ခံစားမႈေတြ ႏုညံ့လာသလိုေပါ့။ ဒီလိုနည္းႏွင့္ ႏွစ္ေတြ ၾကာေကာင္းၾကာမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း သဘာဝဝန္းက်င္ ေရေျမ ေတာေတာင္ကို ခ်စ္ခင္သူ၊ တန္ဖိုးထား ေစာင့္ေရွာက္သူေတြ တိုးပြားလာမည္။ သဘာဝကိုခ်စ္သူမ်ားကိုလည္း သဘာဝတရားက ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ အရသာမ်ားကို ျပန္လည္လက္ေဆာင္ေပးလိမ့္မည္ ျဖစ္ပါသည္။
“ကၽြန္မတို႔အိမ္ရဲ႕တန္ဖိုးဟာ ေဟာဒီအေဆာက္အဦနဲ႔ အိမ္ထဲက စက္ကရိယာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမင္သူရဲ႕စိတ္ကို ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕ေစတဲ့ ျခံထဲက သစ္ပင္ပန္းပင္ေလးေတြရယ္၊ ေနာက္ဘက္က ေတာအုပ္ကေလးရယ္၊ ေတာအုပ္ထဲမွာ ေအးေအးလူလူ အစာရွာရင္းနားေနတဲ့ တိရိစာၦန္ကေလးေတြကို ျမင္ေနရျခင္းရယ္၊ ရာသီအလိုက္ ေျပာင္းသြားတဲ့ ငွက္သံေလးေတြကို နားေထာင္ေနရတာေတြရယ္ပါပဲ”
ခ်ားလ္စ္၏ဇနီး ရီတာေျပာခဲ့ေသာ ထိုစကားေတြကိုလည္း ကၽြန္မ မၾကာခဏ ၾကည္ႏူးစြာ သတိရမိတတ္သည္။ သူတို႔က သဘာဝတရားကို ခ်စ္ခင္ထိမ္းသိမ္းေလေတာ့ သဘာဝတရားကလည္း သူတို႔ကို လက္ေဆာင္ေကာင္းေတြ ျပန္ေပးေလသည္ေပါ့။
အီစတာပြဲေတာ္မွအျပန္တြင္ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံက ကၽြန္မတို႔ကိုု ျခံထြက္ ပန္းလက္ေဆာင္ေတြ ေပးလိုက္ေသးသည္။ သူတို႔က ကၽြန္မတို႔ကို ပန္းမ်ားႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားကိုပါ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ပန္းေတြပြင့္ေနေသာ ပန္းပင္ေတြကို သူတို႔ႏွင့္အတူ အျမစ္ပါေအာင္တူးၾကရတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသည္။ အဲဒီပန္းပင္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေနာက္ဘက္ျခံဝင္းထဲမွာ ေကာင္းႏိုးရာရာ ေနရာေရြး၍ ျပန္စိုက္ေတာ့လည္း ေပ်ာ္ရသည္။ ကိုယ့္ျခံထဲမွာ ပန္းပြင့္ေနေသာအပင္ေတြ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေရာက္လာတာကို ျမင္ရတာလည္း ေပ်ာ္စရာ။ အဲဒီ ပန္းပင္ေတြကို ေရေလာင္းရတာ၊ ေနာက္ႏွစ္ေႏြဦးမွာ ဘယ္ပံုုဘယ္နည္း အပြင့္ေတြေဝလာေလမလဲ ႀကိဳတင္ မွန္းဆၾကည့္ရတာလည္း ေပ်ာ္စရာ။ တကယ္ေတာ့ သစ္ပင္ေတြကို ခ်စ္ရတာကိုုက ေပ်ာ္စရာပင္။ အဲဒီေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ကၽြန္မခ်စ္ေသာသူေတြကို ျဖန္႔ေဝခ်င္ပါေသးသည္။
အလြမ္းႏွင့္ဆက္စပ္ေတြးမိသြားေသာ အေပ်ာ္ေတြကိုျဖန္႔ေဝဖို႔ စားပြဲမွာထိုင္လုိက္စဥ္ ကၽြန္မကို ျပန္လည္ ေဝမွ်ခံလိုက္ရတာက စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ရာေတြ ျဖစ္ေနသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ထူးကဲေသာအပူခ်ိန္ေအာက္တြင္ လူေတြ ေရရွားပါး ျပတ္လပ္မႈၾကံဳေနရသတဲ့။ စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာျဖစ္ေနရင္းမွပင္ ခ်ားလ္စ္ႏွင့္ ရီတာကို သတိရသြားမိျပန္သည္။ ကၽြန္မတို႔တိုင္းျပည္မွာ မသိနားမလည္မႈႏွင့္ ေလာဘေၾကာင့္ သစ္ပင္ေတြ ဆံုး႐ႈံးရၿပီး ျပည္သူလူထုုမွာ ေလာင္စာကိစၥအျပင္ အသက္အႏၱရာယ္ကိုပါ အခ်ိန္တိုအတြင္း ထိခိုက္ႏိုင္ေသာ ေရျပတ္လပ္မႈေတြ ျဖစ္ပြားေနသည့္အေၾကာင္း၊ အိမ္နီးခ်င္းခုတ္လိုက္သည့္ သစ္ပင္ေလးငါးပင္အတြက္ ဝမ္းနည္းၾကရွာသည့္ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံၾကားလွ်င္ ဘယ္လိုမ်ားေနမည္လဲ။
သစ္ပင္ သစ္ကိုင္းေျခာက္မ်ားကိုျမင္မိ၍ လြမ္းေသာအလြမ္းမွစတင္ကာ၊ ပန္းပင္ သစ္ပင္ေတြ စိုက္ပ်ဳိးရ၍ ေပ်ာ္ရေသာအေပ်ာ္ဆီ ဆက္သြားေသာ ကၽြန္မအေတြးသည္ ေရျပတ္လပ္သြားသျဖင့္ ဒုုကၡႀကီးစြာ ေရာက္ေနသူမ်ားအတြက္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမႈျဖင့္ မဆံုးသတ္ရေတာ့မည္။ ဝမ္းနည္းစိတ္မေကာင္းဖြယ္ အေျခအေနမွန္ေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႔မွာ အခ်ိန္ေတြရွိပါေသးသည္။ ဒီကေန႔မွစၿပီး သစ္ပင္ေတြ စစိုက္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ ဘာမွမထူးေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး ေျခပစ္လက္ပစ္ေနလိုက္ၾကတာထက္ေတာ့ ပိုအက်ဳိးရွိမွာ ေသခ်ာပါသည္။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေနလည္းနည္းနည္းေတာ့ပူဦးမွာပဲ။ ေရလည္းရွားေနတုုန္းဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္တဲ့အခါ ကိုုယ္စိုက္ထားတဲ့သစ္ပင္ေလးေတြေပၚ သစ္ခ်ေပါ့။ ေနာက္ထပ္ရက္ပိုင္းအတြင္း မိုးရြာေတာ့မည္္။ ကိုယ္စိုက္တဲ့ အပင္ကေလးေတြ အၫြန္႔ေထာင္လာခ်ိန္ကစလို႔ ေပ်ာ္ရလိမ့္မည္။ စိုက္တဲ့သူက ကိုယ့္အပင္ကေလး တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာတာကိုၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖစ္ရမည္္။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္လာေနာက္သားေတြကေတာ့ သစ္ပင္ေတြကိုု ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ စိုက္ပ်ဳိးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည့္အတြက္ သဘာဝတရားကျပန္ေပးမည့္ ကိုယ္စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းဆိုေသာ လက္ေဆာင္ေကာင္းေတြကို ခံစားၾကရမွာျဖစ္သည္။
ကၽြန္မတို႔တေတြ လက္ေဆာင္ေကာင္းရလွ်င္ ေပ်ာ္ရသလို ကၽြန္မတို႔၏မ်ဳိးဆက္ေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ ေပးၾကရေအာင္။ ကၽြန္မတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း လက္ေဆာင္ေပးရသူ၏ ပီတိကို ခံစားၾကရေအာင္။
ကၽြန္မ အသက္ႀကီးလာခ်ိန္ ဇာတိေျမသို႔ အလည္သြားသည့္အခါ ကၽြန္မ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ကေလးေတြ ကၽြန္မငယ္ငယ္ကလို ေအးခ်မ္းစြာ ထင္းေခြေနတာ၊ ၾကည္လင္ေသာ ေခ်ာင္းေရျပင္မွာ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေရကူးေနၾကတာ၊ သိပ္သည္းေသာ သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္မ်ားေအာက္မွာ နားခို၍ သန္႔စဥ္ေသာ ေရၾကည္ေအးကို ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ေသာက္သံုးေနၾကတာကိုၾကည့္၍ ပီတိျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္ပါေသးသည္။ ထိုပီတိကို ခံစားခြင့္ရတန္ေကာင္းပါေသးရဲ႕ဟုလည္း ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။
ခက္မာ
May 18th 2010
သ႐ုပ္ေဖာ္ - ေအာင္ထက္
Comments