ေႏြ
တင္တင္ေဝ
(ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေ၀ဒနာသည္တို႔ရဲ့ ပင္ကိုယ္ေရး ခံစားခ်က္မ်ား)
ဒီဇင္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၀
၂၀၀၂ ခုႏွစ္က ကၽြန္မတို႔ မိသားစုမွာ မၾကားဖူးတဲ့ ေရာဂါကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခါ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိတဲ့ ပူေလာင္မႈမ်ဳိး ခံစားရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒီေရာဂါဟာ ဘယ္လိုကူးစက္တယ္ကအစ ေကာင္းေကာင္းမသိခဲ့ပါဘူး ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မဟာ ေယာကၡမနဲ႔ အတူေနရတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ အစက ကၽြန္မတို႔မိသားစုက တၿမိဳ႕မွာေနတယ္။ ကၽြန္မ ေယာက်္ား ခဏခဏဖ်ားၿပီး အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္၊ ေဆးဘဲ ကုေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေယာကၡမက သူ႕သားကို ေဆးကု ေပးရင္း ေခၚေကၽြးထားတာ။
ကုရင္းကုရင္း မေပ်ာက္တဲ့အျပင္ အနာေတြပါ ေပါက္လာေတာ့ သူ႕ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ေသြးစစ္လိုက္ၾကသည္။ အဲဒီမွာ HIV ပိုးေတြ႔ေတာ့ သူ႕အေမ ကၽြန္မေယာကၡမဟာ သူ႕သား ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ဘာမွလုပ္မေပးေတာ့ဘူး ။ လိုအပ္တာေတာ့ ေပးတယ္။ သူ႕သား စားေသာက္ၿပီးၿပီ ဆိုရင္္ အကုန္ေရေႏြးနဲ႔ ျပဳပ္ေဆးခိုင္းတယ္။အဲဒါကို ကၽြန္မေယာက်္ားသိၿပီး ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ သူတို႔ ခြဲျခားတာေတြကို သူ႕သားမသိေအာင္ ဖံုးဖိေပးဘို႔ က်မကို ေျပာတယ္။ ေယာကၡမႀကီးဟာ ကူးမွာ သိပ္ေၾကာက္ ခဲ့ပါတယ္ ။ ေယာက္်ားမွာ ပိုးရွိတယ္ဆိုေတာ့ မိသားစုပါ အစစ္ခိုင္းပါတယ္။ စစ္ခံရပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔မိသားစုအားလံုးရွိတယ္ဆိုတာနဲ႔ စားစရာ ေသာက္စရာ ခြက္ကအစ သီးသန္႔ထားေပးပါတယ္။ ေလွ်ာ္ စရာ အ၀တ္ဇလံုေရာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေနစရာကအစ ကားဂုိေဒါင္ထဲမွာ သီးသန္႔ထားေပးေတာ့တာဘဲ။ အိမ္သာလဲ သပ္သပ္လုပ္ေပးတယ္။
ျခင္ကိုက္တာကစ ကူးတယ္ဆိုၿပီး ဘာဆိုဘာမွ ပတ္သက္ခ်င္ဟန္ မတူပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕သားက မိသားစုကို သိပ္ခ်စ္မွန္းသိတဲ့အတြက္ တ၀င္းထဲ ေနထိုင္ခြင့္ရေပမဲ့ ေျမးေလးေတြ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ အေတြ႔မခံေတာ့ဘူး။
ကၽြန္မေယာက်္ားရဲ႕ အစ္ကိုအႀကီးဆံုးကလဲ သူ႔အေမလိုပါဘဲ။ ေသထိေတာင္ သူ႔ညီကို ကိုင္ၾကည့္ မသြားဘူး။ က်န္တဲ့သူေတြက အဲသေလာက္ မဆိုးၾကပါဘူး။ အဲဒီသတင္းေတြ ကၽြန္မ မိဘေတြၾကားေတာ့ က်မအရင္ေသ လိမ့္မယ္ဆိုၿပီး လာေခၚတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ ျပန္လိုက္မသြားခဲ့ဘူး။ အဲဒီဟာကို ကၽြန္မေယာကၡမက ကေန႔ထိ ေက်းဇူးတင္ေနပါတယ္။
၈ ၊ ၉ ၊ ၂၀၀၂ တုန္းက ေယာက္်ားေသလို႔ ရြာျပန္လာခဲ့တယ္။ ရြာကေတာ့ ေဆးမွဴးဆိုၿပီး အားကိုးေနၾကတဲ့ အိမ္နီးနားခ်င္းရွိတယ္။သူတို႔မွာ သမီးေလးနဲ႔ အတူတူ သမီးေလးရွိပါတယ္။ အဲဒီေဆးမႈးကေတာ္က သမီးေလး နဲ႔ အတူမေနဘို႔ ၊ ေရာဂါကူးလိမ့္မယ္တို႔ သူ႔ကေလးကို ေျပာတယ္။ ေက်ာင္းမွာလဲ ကေလးတိုင္းလိုလို လိုက္ၿပီး ေျပာတယ္။ကၽြန္မသမီးေလးကို အေပါင္းအသင္းမလုပ္ဖို႔ ေျပာလို႔ ကေလးက ေက်ာင္းမွာ ငိုတယ္လို႔ၾကားေတာ့ ကၽြန္မမွာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ခံစားမႈမ်ဳိး ခံစားဘူးပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလဲ ေျပာတယ္ဆိုတဲ့ မိဘေတြကို ေမးၿပီး ပတ္ရမ္းေတာ့တာပါဘဲ။ အဲဒီ ေဆးမႈးဆိုတဲ့လူရဲ႕ မိန္းမကလဲ ကၽြန္မကို “အညြန္႔တံုးမ” လုိ႔ အဆိုခံရဘူးပါတယ္။ အိမ္ကေန ေစာင္းေျမာင္းေျပာဆိုခ်င္းလဲ ခံရ ပါတယ္။ေဆြမ်ဳိးေတြထဲမွာလဲ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မကေလးေတြနဲ႔ မေပါင္းနဲ႔၊ ေရာဂါကူးလိမ့္မယ္တို႔၊ ကေလးတို႔ အဘိုး အဘြားေတြကအစ ေျပာခံရပါတယ္။
ကၽြန္မမိဘေတြ မရွိေတာ့လို႔ အိမ္မွွာ ညအိပ္ရေအာင္ အေဖၚရွာေတာ့လဲ အိပ္မဲ့သူမရွိလို႔ စံုစမ္းလိုက္ေတာ့ ကူးမွာ ေၾကာက္လို႔တဲ့ေလ။ ကၽြန္မ ေနမေကာင္းလို႔ အ၀တ္ေလွ်ာ္ရွာေတာ့လဲ လာေလွ်ာ္ေပးမဲ့သူမရိွလို႔ စံုစမ္း လိုက္ေတာ့ ကူးမွာ ေၾကာက္ၾကတယ္တဲ့။ ကၽြန္မတို႔မိသားစုက အပ်င္းေျပ အိမ္လည္ထြက္ျပန္ေတာ့လဲ ကူးမွာ ေၾကာက္ၿပီး ေနာက္လာလည္မွာစိုးလို႔ေနမွာေပါ့၊ လက္ခံၿပီး ေကာင္းေကာင္းမေျပာၾကပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ အမူ အရာ မ်က္ႏွာေတြကို ရိပ္မိလို႔ပါ။
၂၀၀၂ ကေန အခုအခ်ိန္ထိ အလြယ္တကူ မကူးစက္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိေပမဲ့ လက္ခံ ဆက္ဆံဘို႔ ခဲယဥ္းတဲ့သူေတြလဲ ရွိပါတယ္။
ဥပမာ ေဆးမႈးကေတာ္ဆိုပါေတာ့၊ တစ္ေန႔ကဘဲ ကၽြန္မ အေဒၚ တစ္ေယာက္က ကၽြန္မခ်က္တဲ့ ေရႊဖရုံသီးခ်က္ေလး စားခ်င္လို႔ဆိုေတာ့ ကၽြန္မက ေပးလိုက္တယ္။ “ေတာ္ သူခ်က္တာေတြ စားရဲလား၊ က်မေတာ့ မစားရဲဘူး”ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာကို မဲ့ရြဲ႕ျပသတ့ဲ။
အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညေတြဆိုတာ ေရေတာင္ မေရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ပစ္ပယ္မႈ၊ ခြဲျခားမႈ၊ စားဝတ္ေနေရးစားရိတ္၊ ကေလးေတြ ပညာေရးစားရိတ္၊ က်ဴရွင္ခ၊ ေဆး ဖိုး။ ARV ေဆးဖိုးက တစ္လထက္ တစ္လ ခက္လာတယ္။ ေနာက္ပိုင္း တစ္ရက္ တစ္ႀကိမ္ဘဲ ေသာက္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ အိပ္ယာထဲေရာက္လို႔ ေတြးလိုက္ၿပီဆိုရင္ သက္သာရာရစရာ ဘာမွမရိွဘူး၊ ကေလးေတြ ေဆးေသာက္ခ်ိန္ေရာက္လာမွာကို အေၾကာက္ဆံုးဘဲ၊ ဘယ္လိုမွ ဝယ္မတိုက္ႏိုင္ဘူး၊ ကိုယ္အရင္ အေသခံၿပီး သူတို႔ကို ထားခဲ့ရမလား၊ သူတို႔ကို ဘယ္သူကမွ ဘာမွလုပ္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး၊ သူတို႔ မရွိဘဲလဲ ကိုယ္မေနႏိုင္ဘူး၊ စုပ္စုပ္ျပတ္ျပတ္ အေျခအေနမေရာက္ခင္ သံုးေယာက္လံုး သတ္ေသျပစ္လိုက္ရမလား၊ အဲဒါလဲ ခဏခဏ စဥ္းစားမိတယ္။
ကၽြန္မေယာက်္ားဆံုးၿပီး ရြာျပန္လာၿပီးေနာက္ ေယာကၡမမ်ားက ၃-လ တစ္ႀကိမ္ေလာက္ ကေလးေတြနဲ႔ လာၾက ဘို႔ ေခၚၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔သားအမိသံုးေယာက္ကို သနားတာရယ္ ၊ ေရာဂါအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိတာ ရယ္တို႔ေၾကာင့္ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြ ေလ်ာ့လာပါတယ္။ အေစာပိုင္းကေတာ့ အဲဒီကို လာခ်ိန္မွာ တျခားေျမး ေတြကို သူ႔အိမ္မလာေအာင္ ပိတ္ထားပါတယ္။ အခုေတာ့ အဲလို မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သႀကၤန္ရယ္၊ သီတင္းကၽြတ္ရယ္ တႏွစ္ ၂-ေခါက္ေတာ့ အလည္သြားျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းစားရိတ္ေတြလဲ ေထာက္ၾကပါ တယ္။ ေယာက္မက သမီးႀကီးကို သူ႔အိမ္မွာ ေခၚထားမယ္၊ ေက်ာင္းထားေပးမယ္ ေျပာပါတယ္။
(ၾသဂုတ္လ ၃ ရက္ ၂၀၁၀ က ေရးထားတဲ့ စာ)
(ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ရွိ HIV AIDS ေ၀ဒနာရွင္မ်ားအား ေစာင့္ေရွာက္ေနသည့္ ပရဟိတအသင္းမ်ားက လူနာကေလးငယ္တို႔၏ ေပးစာ၊ ေရးစာမ်ား ကို ေဖာျ္ပျခင္း ျဖစ္သည္။)
(Photo - Internet)
Comments