ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၁၉)
တင္မုိး
ဧၿပီ ၁၂၊ ၂၀၁၁
"---ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ သတင္းေခတ္၊ အုပ္စုိးသူေတြ လည္ပင္းညႇစ္ခ်င္တုိင္း ညႇစ္လုိ႔မရ။ တမၻာတခုလံုး ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ကြန္ယက္နယ္က အက်ယ္ႀကီး။ သံေ၀ဂေတြနဲ႔ စိတ္ဓာတ္က်ေနစရာမလုိ---"
တင္မုိး
ဧၿပီ ၁၂၊ ၂၀၁၁
"---ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ သတင္းေခတ္၊ အုပ္စုိးသူေတြ လည္ပင္းညႇစ္ခ်င္တုိင္း ညႇစ္လုိ႔မရ။ တမၻာတခုလံုး ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ကြန္ယက္နယ္က အက်ယ္ႀကီး။ သံေ၀ဂေတြနဲ႔ စိတ္ဓာတ္က်ေနစရာမလုိ---"
၁။
ကဗ်ာရဲ႕သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့မႈ သုခုမလကၡဏာကုိ ေလာကရဲ႕ “ဖုထစ္ရြတ္တြ ငွက္လင္းတ” ရဲ႕ ၾကမ္းရွမႈနဲ႔ ေပါင္းစပ္လုိက္တဲ့အခါ အႏုပညာမာယာေၾကာင့္ ႏွစ္သက္စရာလက္ရာ ျဖစ္လာရတယ္။ ဥပမာျပရင္ “ဘီလူး”ကုိ ၾကည့္ေလ။
ဘီလူးဟာ ၾကမ္းတမ္းတယ္၊ ခက္ထန္တယ္၊ မာန္ျပင္းတယ္၊ ႐ုပ္ဆင္းအဂၤါ မတင့္တယ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းဟန္ျပတဲ့ ဘီလူးအကနဲ႔ ထြက္လာတဲ့အခါ ႏွစ္သက္ျခင္း ျဖစ္မိတယ္။ ဘီလူးဟာ ေၾကာက္စရာအသြင္ရွိေပမယ့္ ႏွစ္သက္မႈပီတိကုိေပးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒႆဂီရိဘီလူးကုိ မုန္းတီးရြံရွာမႈ မျဖစ္ဘဲ စြဲလမ္းခ်စ္ခင္စရာ ျဖစ္သြားတတ္တယ္မဟုတ္လား။ ေစတနာဓာတ္ခံနဲ႔ ဖန္တီးလိုက္တဲ့အတြက္ မလုိလားအပ္မွန္းသိေသာ္လဲ ႏွစ္သက္ဖြယ္လက္ရာ ျဖစ္လာရတယ္လုိ႔ ဆုိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အႏုပညာႏွလံုးသားမွာ အမုန္းခြန္အား နည္းပါးရတယ္လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ႏုိင္တာေပါ့။
၂။
ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးနဲ႔ အေတြးလက္စေတြ မဆံုးႏုိင္၊ အေတြးၿမိဳင္ထဲမွာ ခ်ာလည္ခ်ာလည္ ေမ်ာေနမိတယ္။ ေလာကပရိယာယ္ မာယာအသြယ္သြယ္ထဲမွာ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္မိတယ္။ ဒီလုိလြင့္ပါးေနတဲ့ အေတြးေတြကုိ တည္ေဆာက္မွျဖစ္မယ္။ စိတ္တုိရင္ လူအုိတယ္။ စိတ္ပ်ဳိေအာင္ အေတြးအုိ၊ အေတြးေဟာင္းေတြကုိ ေမာင္းထုတ္မွျဖစ္မယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မိမိစိတ္ကုိ လြင့္ေမ်ာမသြားေအာင္ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ ကဗ်ာဖြဲ႕မိပါတယ္။
ႏုပ်ဳိေဆး
ေလာကအေၾကာင္းက
ေဒါသေတြ ေထာင္းလေမာင္းထစရာ။
ျမင္ျမင္သမွ် အက်ည္းတန္
ခရီးမမွန္၊ အႀကံအစည္မေခ်ာ
ျမန္ျပည္တေၾကာမွာ
ကဏၬေကာစေတြက
ေပါလွသဗ်ာ။
အမ်က္သိုရင္ အသက္တုိတတ္သတဲ့
ႏုပ်ဳိေအာင္ ကုသုိလ္သေဘာေတြနဲ႔
ေယာနိေသာ ႏွလံုးသြင္း
မုန္းျခင္းေတြ ေခ်မႈန္း
အၿပံဳးနဲ႔ရင္ဆုိင္ပါ … တဲ့
ၾသ၀ါဒစကား ၾကားလုိၾကား။
ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ ထိန္းႏုိင္မွ
မယိမ္းမယုိင္ ခုိင္ခုိင္မတ္ေပလိမ့္
မတတ္မသိသူေတြက
ဟတၳိကုိ ယုန္ထင္သူထင္
ယုန္ျမင္ပါလ်က္ ျခေသ့ၤလုပ္သူလုပ္
မဟုတ္တ႐ုတ္ အ႐ႈပ္ထုတ္ေတြကုိ
အလုပ္တလုပ္ လုပ္ကာ မေျဖရွင္းေလနဲ႔
စိတ္ရင္းမွန္မွန္တည္လုိ႔
စိတ္ၾကည္ေအာင္ မွန္မွန္႐ႈႏုိင္မွ
ႏုပ်ဳိလိမ့္တကား။
၃။
အေကာင္းျမင္၊ အလွျမင္သမားအျဖစ္နဲ႔ လူ႔ေလာကထဲေရာက္လာတဲ့ စာသမား၊ ကဗ်ာသမားေတြအဖုိ႔ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ မမွန္တာ၊ မတရားတာ၊ ရက္စက္တာ၊ ၾကမ္းၾကဳတ္တာ။ မမွ်မတတာေတြ ကုိယ္ေတြ႕ ႀကံဳရတဲ့အခါၾကေတာ့ ေလာကကို စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႔မိတယ္။ နိဗၺိႏၵေတြ၊ သံေ၀ဂေတြေပါ့။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွာ လူ႔ဘ၀ၿငီးေငြ႔သံေတြ လႊမ္းမုိးတဲ့ေတးကဗ်ာေတြ ထြန္းကားခဲ့ရတယ္။ “ႀကံဳမေတြ႕ခ်င္ဘု၊ ဘံုဓေလ့ မုန္းလွၿပီ” တု႔ိ၊ “ပစ္ရွာမဲ့ ၀ရဇိန္ငယ္၊ ပန္းတိမ္တြင္ ျပင္တုန္းထင့္ေလး” တုိ႔ စိတ္က်သံေတြၾကားရတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ဆုိး၊ ေခတ္ညစ္မွာ လူျဖစ္လာရတဲ့ဘ၀ အစစ ဆံုး႐ႈံးခဲ့တာကုိး။ ကေလာင္သမားေတြဆုိေတာ့လဲ “သိလ်က္ႏွင့္ပင္၊ ၀ိပါတ္ၾကမၼာငင္ေရာ့ထင့္၊ ေရႊဉာဏ္ရွင္မေ၀ခြဲႏုိင္ဘု၊ ပြဲေတြ႕အမွား” လုိ႔ သံေ၀ဂနဲ႔ ညည္းတြား႐ံုမွတပါး။
၄။
ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ သတင္းေခတ္၊ အုပ္စုိးသူေတြ လည္ပင္းညႇစ္ခ်င္တုိင္း ညႇစ္လုိ႔မရ။ တမၻာတခုလံုး ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ကြန္ယက္နယ္က အက်ယ္ႀကီး။ သံေ၀ဂေတြနဲ႔ စိတ္ဓာတ္က်ေနစရာမလုိ။ မတရားမႈကုိ လက္တံု႔ျပန္ႏိုင္တဲ့ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးပြင့္ေနတယ္။ ငံု႔ခံေနစရာမလုိ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ၆၂ က ဒီမုိကေရစီ လူထုအစုိးရကုိ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းခဲ့တယ္။ ကေလာင္သမားေတြက ရရာစင္ျမင့္က ရင္ဖြင့္ၾကတယ္။ ကေလာင္လက္နက္နဲ႔ အဆက္မျပတ္ တုိက္ခုိက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကမၻာကုန္က်ယ္သေရြ႕ အသံကုန္ ဟစ္ခဲ့ၾကတယ္။
၁၉၈၈ မွာ လူထုအေရးေတာ္ပံု အံုႂကြခဲ့တယ္။ ၁၉၉၀ မွာ လူထုနည္းနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ေပးခဲ့ရတယ္။ ၁၉၉၀မွာ လူထုတင္ ေျမႇာက္တဲ့ အစုိးရကုိ အာဏာမလႊဲဘဲ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းျပန္တယ္။ ယခုအထိ။ ကမၻာ့သတင္းမီဒီယာေတြက စစ္အစုိးရရဲ႕လုပ္ရပ္ကုိ ဆန္႔က်င္ၾက၊ ႐ႈတ္ခ်ၾက၊ ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကတယ္။ စစ္ပလႅင္ဟာ ငလ်င္တုန္ခါသလို ခါရမ္းေနခ့ဲတယ္။ စာနယ္ဇင္းေတြက ၀ိုင္း၀န္းပစ္ခတ္ခ့ဲၾကတယ္။ ျပည္သူလူထုဘက္က မားမားမတ္မတ္ ရပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ တိုက္ပြဲ၀င္ စာနယ္ဇင္းသမားေတြနဲ႔အတူ ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲၾကရေတာ့တာေပါ့။ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ဆံုး႐ႈံးခဲ့တာကိုး။
တေလာက သတင္းတပုဒ္ေပၚလာတယ္။ ဒီတခါ ေကာလာဟလမဟုတ္။ တရား၀င္သတင္းတပုဒ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕စစ္အာဏာရွင္ႀကီး ဦးေန၀င္းရဲ႕သားမက္ ေအးေဇာ္၀င္းနဲ႔ ေျမးမ်ားျဖစ္တဲ့ ေအးေန၀င္း၊ ေက်ာ္ေန၀င္းနဲ႔ ဇြဲေန၀င္းတုိ႔သတင္းပါ။ အာဏာရွင္ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္တသိုက္က အာဏာသိမ္းဖုိ႔ ႀကံၾကသတဲ့။ အာဏာကုိမွီၿပီး ေသာင္းက်န္းခ်င္တုိင္း ေသာင္က်န္းလုိ႔မ၀ႏုိင္ၾကတဲ့ သားမက္ေတာ္နဲ႔ ေျမးေတာ္ တုိ႔က အာဏာကုိသိမ္းဖုိ႔ ႀကံစည္ၾကတယ္ဆုိပဲ။
ဒီသတင္းေပၚလာေတာ့ ကဗ်ာတပုဒ္ ေကာက္ကာငင္ကာ ေရးလိုက္မိပါတယ္။
ေကာလာဟလ ငလ်င္
လာျပန္ၿပီ
ျမန္မာျပည္က ငလ်င္အေသးစား
ေကာလာဟလစကား။
အာဏာရွင္မိသားစုက
သူ႔အာဏာျပန္လုိခ်င္လုိ႔
လက္ျပင္ေနတုန္း ျဗဳန္းခနဲမိ
အထိအခုိက္မရွိ … တဲ့။
ဘာေတြလဲ … ဘာေတြလဲ
ငါ … မေ၀ခြဲတတ္
ကမၻာအရပ္ရပ္မွာေတာ့ သတင္းျပန္႔
မလန္႔သာ မထိတ္သာ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
စစ္အုပ္စုယိမ္းယုိင္
မထိန္းသိမ္းႏုိင္ လႈပ္ခါ
အာဏာၿပိဳကြဲ ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္ေရာ့သလား။
ေအး … ဒါဆုိ ေကာင္းတာေပါ့။
ေခတ္ေျပာင္းမဲ့အရိပ္
နိမိတ္ျဖစ္ႏုိင္ေကာင္းပါရဲ႕။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၀၇)၊ ဧၿပီ ၂၀၀၂
Comments