ေဒၚခင္ႏွင္းယု (ခင္မင္ရပါတဲ့ မမစု)
ေမာင္စြမ္းရည္
ေမ ၃၀၊ ၂၀၁၁
ေမာင္စြမ္းရည္
ေမ ၃၀၊ ၂၀၁၁
ခုတေလာ ၀တၳဳေတြဖတ္ရတာ အားမရလွပါဘူး။ ၀တၱဳအသစ္ေတြလဲ သိပ္မထြက္လွပါဘူး။ ထြက္သမွ်ကလဲ သိပ္ၿပီးခံတြင္းမေတြ႕လွပါဘူး။ စာေပဆုရ၀တၱဳေတြကလဲ သိပ္မဟန္ဘူး။ တခ်ဳိ႕ကလဲ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္မရွိ တာကုိပဲ ဆင္ေျခေပးလား ေပးၾကရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ‘‘မစြမ္းရင္းကလဲရွိ ကန္းစြန္းခင္းကလည္းၿငိ’’ ဆုိတဲ့စကားလုိပဲ ကုိယ္စြမ္းကုိယ္စနည္းတာလဲ ပါမွာေပါ့။ ျပည္မပမွာလြတ္လပ္ေနတဲ့လူက ကုိယ္ခ်င္းမစာေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ ကဗ်ာဆရာေတြက ေတာ္ေတာ္ေလး ပရိယာယ္ႂကြယ္တာကုိ သတိျပဳမိပါတယ္။ ပရိယာယ္ႂကြယ္ လြန္းေတာ့ ပေဟဠိဖက္ၿပီး စကားထာ၀ွက္သလုိ ျဖစ္ေနတာေတြလဲ ရွိရဲ႕ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ နည္းရွာၾကရ မွာေပါ့။ မႏွစ္တုန္းကေတာ့ ခင္ခင္ထူးရဲ႕ ‘‘မအိမ္ကံ’’ ၀တၱဳကုိ ဖတ္လုိက္ရေတာ့ အေတာ္ေလး သေဘာ က်မိလုိက္ရဲ႕။ သူ႔ဘ၀ သူထင္ဟပ္တာျဖစ္ မယ္ထင္ပါတယ္။ အညာေက်းလက္ အထက္တန္းလႊာရဲ႕ ဘ၀ကုိ ထပ္ဟပ္ထားတာပါ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ေ၀ါဟာရႂကြယ္တာကုိ သတိထားလုိက္မိပါတယ္။
ခင္ခင္ထူးရဲ႕ ၀တၳဳကုိ စိတ္ထဲေ၀ဖန္သုံးသပ္ရင္း ကြယ္လြန္သူ စာေရးဆရာမႀကီး (ေဒၚ) ခင္ႏွင္းယုရဲ႕ ၀တၱဳေတြ ကုိ ျပန္လည္သတိရမိလုိက္ ပါတယ္။ ေဒၚခင္ႏွင္းယုရဲ႕ ၀တၱဳေတြအမ်ားစုကလဲ ေက်းလက္ေျမရွင္ႀကီး ဘ၀ကုိ ထင္ဟပ္ထားတာမ်ားပါတယ္။ ေက်းလက္အလုပ္သမား၊ လယ္သမားေတြနဲ႔ အိမ္ကြၽန္ေတြ၊ လယ္ကူလီေ တြအေပၚမွာ ေျမရွင္သူေတာ္ေကာင္းေတြက ေစတနာထားၾကပုံေတြကုိ ေရးလား ေရးတတ္ ရဲ႕ကုိ က်ေနာ္က ခပ္ေငါ့ေငါ့ ေ၀ဖန္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ေဒၚခင္ႏွင္းယုရဲ႕ ၀တၳဳေတြက တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ‘‘ရင္တြင္းျဖစ္’’ ေတြမ်ားတယ္လုိ႔ ခုေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕ စကားနဲ႔ေျပာရပါမယ္။ တကယ္တမ္း ရင္းတြင္းခံစားမႈနဲ႔ေရးတာေတြျဖစ္တယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ သူ႔ဘ ၀ေနာက္ခံသာမက တခါတရဲ႕ ဦးၾကာယုံတုိ႔လုိ ပုံဂံက ဘုရားကြၽန္တုိ႔လုိ ဘ၀မ်ားကုိ က႐ုဏာသက္ ရင္သက္ သလုိ ထပ္ဟပ္တာမ်ဳိးလဲရွိပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီးစာေရးဆရာေတြမွာ ထိပ္ဆုံးပါပဲ။
က်ေနာ္ ေဒၚခင္ႏွင္းယုရဲ႕ ၀တၳဳေတြထဲက ပထမဆုံးဖတ္မိတဲ့၀တၱဳက ‘‘ေဆာင္းတြင္းပန္း’’ ျဖစ္ပါတယ္။ အင္း၀တံ တားဦးေနာက္ခံ ၀တၳဳပါ။ အဲ့ဒီ၀တၳဳမွာ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ေတြက ကုိဘစံနဲ႔ မသီတာဆုိတာကုိလဲ စြဲမွတ္ေနမိ ဆဲပါ။ ၁၉၅၄ - ၅၅ ေလာက္က မႏၱေလး အထက (၁) မွာဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ အႀကဳိေဆးသင္တန္း (Pre-Medical class) ကုိ တက္ေနတုန္းက ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ထင္း႐ွဴး ေသတၱာႀကီးတလုံးထားၿပီး စာဖတ္သင္းလုပ္ၾကပါတယ္။ ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ခုေတာ့ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ဲလိစ္ကုိေရာက္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္ ဦးေအာင္ ခင္နဲ႔ မေလးရွား (ၾသစေၾတးလ်ား?) ေရာက္ေနတဲ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ညဳိတုိ႔ အတူေနၾကပါ တယ္။ ေမာင္ေမာင္ညဳိနဲ႔ က်ေန္တုိ႔ ဒီေဆာင္းဦးပန္းကုိ အလုအယက္ဖတ္ၿပီး တသသျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။
အစ္ကုိဘစံ
ပဒုမၼာၾကာသည္ စႏၵာနဲ႔မွ တင့္တယ္ပါသည္။ လကလဲ မသာပါ။
ၾကာကလဲ မပြင့္ပါ။
အခ်ိန္လင့္လွ်င္ ၾကာရင့္မွာစုိးရပါသည္။
အဲ့ဒီစာကေလးကုိ က်ေနာ္ခုထိမွတ္မိေနတုန္းပါ။ အဲ့ဒီ၀တၱဳထဲက စာသားကုိ ေဒၚခင္ႏွင္းယုေရွ႕မွာ ရြတ္ျပဖူးပါ တယ္။ ‘‘က်ေနာ္တုိ႔ကေနာ္ မမစုရဲ႕စာေတြကုိ စကားေျပေတာင္အလြတ္ရတာ’’ လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ စာေရး ဆရာတုိ႔ရဲ႕ဓမၼတာအတုိင္း သူ႔စာကုိ အလြတ္ရတယ္ဆုိတာ ၀မ္းသာရွာတာေပါ့။ ေဒၚခင္ႏွင္းယုက ကဗ်ာလဲေ ကာင္းေကာင္းေရးႏုိင္ပါတယ္။ စာေရးဆရာသန္းေဆြနဲ႔ ဒဂုန္တာရာတုိ႔ကုိ အမွတ္တရကဗ်ာမ်ားေရးဖူးတာကုိ ဖတ္ရဖူးပါတယ္။ စိတ္ကူးလွလွ၊ စကားလုံးလွလွနဲ႔ ေရးႏုိင္တာပါ။ (ေဒၚခင္ႏွင္းယုရဲ႕ အမည္ရင္း က ေဒၚ ခင္စုျဖစ္လုိ႔ ေဒၚကလ်ာတုိ႔၊ ေဒၚခင္ေဆြဦးတုိ႔ေတြက ေခၚသလုိ က်န္လူေတြကပါ မမစု ေခၚၾကတာပါ။)
ေဒၚခင္ႏွင္းယုက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုရဲ႕ ႏွမတ၀မ္းကြဲပါ။ ဦးႏုလုိပဲ ၀ါးခယ္မဇာတိပါ။ အဖ ေက်ာင္းဆရာ ဦးဘ၊ အမိ ေဒၚသိန္းတင္တဲ့။ အေမ လူထုေဒၚအမာထက္ (၁၀) ႏွစ္ငယ္တာေၾကာင့္ သူ႔အသက္တြက္ရင္ အေမလူထုရဲ႕ ေမြးႏွစ္ကုိ ျပန္ေခၚရပါတယ္။ အေမလူထုက ၁၉၁၅ (ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္နဲ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တုိ႔က လဲ ၁၉၁၅ မွာ ဖြားပါသတဲ့။) ဆုိေတာ့ ေဒၚခင္ႏွင္းယုက ၁၉၂၅ ခုဖြားျဖစ္ပါမယ္။ ၁၉၂၅ စက္တင္ဘာ (၇) ရက္ဖြားသူျဖစ္ပါတယ္။ နာမည္ရင္းေရာ ကေလာင္အမည္ပါ ‘‘ခင္’’ နဲ႔စလုိ႔ တနလၤာသမီးဆုိတာလဲ မွတ္မိပါ တယ္။ ၂၅ ကုိ ေျပာင္းျပန္လွန္လုိက္ရင္ ၅၂ ပါ။ ၁၉၅၂ (အသက္ ၂၇) ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းမွာ သူ႔ရဲ႕ပုံႏွိပ္စာ စတင္ပါဖူးတယ္ဆုိတာလဲ တဆက္တည္း မွတ္သားမိပါတယ္။ သူ႔ခြင္ပြန္းကေတာ့ ဗုိလ္မွဴးေက်ာ္ေသာင္း တဲ့။ ျမ၀တီမဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္လုိ႔ မွတ္သားထားမိပါတယ္။ နည္ေက်ာ္ ေခတ္စမ္းစာ ဆုိ ေမာင္သုတ ေခၚ ဗုိလ္မွဴးဘေသာင္းနဲ႔ နာမည္ဆင္လုိ႔ မွတ္မိေနတဲ့ နာမည္ပါ။ ေျမရွင္ မ်ဳိး၊ ဗုိလ္မွဴးမ်ဳိး၊ ၀န္ႀကီးမ်ဳိးဆုိေတာ့ ေဆြႀကီးမ်ဳိးႀကီးထဲကလုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ဘ၀မွာ အခက္အခဲေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ ႐ုန္း ကန္ခဲ့ရတယ္လုိ႔ ဆုိဖူးပါတယ္။
ေဒၚခင္ႏွင္းယုက ရန္ကုန္၊ က်ေနာ္တုိ႔က မႏၱေလးဆုိေတာ့ အေနေ၀းလုိ႔ တဦးနဲ႔တဦး ေတြ႕ဖုိ႔ ဆုံဖုိ႔ ရင္းႏွီးကြၽမ္း ၀င္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ပါဘူး။ မေတြ႕ဖူးေပမယ့္ သူ႔စာေတြ ဖတ္တုန္း စိတ္ထဲမွာ သိေဟာင္းကြြၽမ္းေဟာင္းလုိ ရင္းႏွီးေနခဲ့ပါတယ္။ စသိတာကေတာ့ ေဒၚခင္ႏွင္းယု တကၠသုိလ္ ေဆး႐ံုတက္တုန္းကပါ။ ဘာေရာဂါနဲ႔မွန္းေတာ့ မသိပါဘူး။ ကဗ်ာဆရာတင္မုိးေနတဲ့အိမ္နဲ႔ ေဆး႐ုံ နီးပါတယ္။ က်ေနာ္ တင္မုိးတုိ႔ အိမ္ေရာက္တုန္း မုိ႔ ေဆး႐ုံ ကုိသြားေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ လူနာကုတင္ေပၚမွာ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထုိင္ၿပီး စကားေျပာပါတယ္။ မျပဳံးမရယ္ပါ ဘူး။ မ်က္ လုံးျပဴးၿပီး အေရာင္လက္တာကုိ သတိျပဳမိခဲ့ပါတယ္။
ကုိဘဂ်မ္း (တင္မုိး) က ၁၉၆၀ ေလာက္မွာ က်ေနာ္နဲ႔အတူလာၿပီး အိပ္စားေနေလ့ရွိပါတယ္။ မန္းတကၠသုိလ္ တက္ေနတဲ့ ၁၉၆၀ ေလာက္က ပါ။ သူက သူ႔ရည္းစားဆုိၿပီး ဓာတ္ပုံငယ္ေလးတပုံကုိ ျပတယ္။ က်ေနာ္က မၾကည့္ဘဲေနေတာ့ ‘‘ေဒၚခင္ႏွင္းယုနဲ႔ ဆင္တယ္’’ ဆုိတာနဲ႔ ၾကည့္ လုိက္ပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးကုိ လူကုိယ္ တုိင္ျမင္ရေတာ့ မ်က္ႏွာေပါက္ခ်င္း ဆင္တူသလုိလုိပဲလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ တူတယ္လုိ႔ေတာ့ မေျပာ ႏုိင္ပါဘူး။ ကုိဘဂ်မ္း (တင္မုိး) ကုိ ‘‘ကုိယ့္လူက ေဒၚခင္ႏွင္းယုျမင္ဖူးလုိ႔လား’’ ေမးလုိက္မိေတာ့ ျမင္ဖူးသိကြၽမ္းဖူးပုံ ကုိ ျပ န္ေျပာျပပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္မွာ ဖန္မီးအိမ္ကဗ်ာနဲ႔ ကုိဘဂ်မ္းစာေပဗိမာန္ဆုရတုန္းက ရန္ကုန္သြားၿပီး ဆုယူရတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ‘‘ေထာင္ဆု’’ ပါ။ ေငြ တစ္ေထာင္ေပးပါတယ္။ ႐ႈမ၀တုိက္မွာလဲ အမည္မေဖာ္လုိတဲ့ စာဖတ္သူတဦးက အႏွစ္သက္ဆုံး၀တၳဳေရးဆရာတဥိးနဲ႔ ကဗ်ာစာဆုိတဦးအျဖစ္ ‘‘ ေဒၚ ခင္ႏွင္းယု’’ နဲ႔ ‘‘တင္မုိး’’ တုိ႔ကုိ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ဆုေပးပြဲလုပ္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီအခါကလဲ တေထာင္စီပဲ ဆုေပးပါ တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကုိဘဂ်မ္း (တင္မုိး) က ေဒၚခင္ႏွင္းယုကုိ ျမင္ဖူးခဲ့တာလုိ႔ သိရပါတယ္။ က်က္သေရ ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကုိ ၁၉၇၂ အၿပီးျပန္လာေတာ့ ကမာရြတ္ထဲက မဂၢီရပ္ကြက္ထဲမွာေနပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္ထိပ္က တုိက္ႀကီးတလုံး မွာ မ်က္စိေဆး႐ုံတခုဖြင့္ထားပါတယ္။ ေဒၚခင္ႏွင္းယုက အဲဒီမွာ မ်က္စိခြဲစိတ္ ကုသဖုိ႔ လာဖူးပါတယ္။ အဲဒီမွာလဲ က်ေနာ္သြားေမးဖူးပါတယ္။ ႏွစ္ခါလုံး တဦးတည္းသြားတာဆုိေတာ့ မိတ္ဆက္ေပးသူမပါဘဲ ကုိယ့္ဘာသာ မိတ္ဆက္ရတာေၾကာင့္လားမသိ၊ ေဖာ္ေရြရင္းႏွီးမႈ မရခဲ့ပါ ဘူး။ ေနာင္အ ခါ ေဒၚကလ်ာ၊ ေဒၚခင္ေဆြဦးတုိ႔နဲ႔ ေဒၚခင္ႏွင္းယုနဲ႔ တစည္းတလုံး တပူးတြဲတြဲေနတာမ်ားလာေတာ့မွ က်ေနာ္ နဲ႔လဲ အေတြ႕မ်ားၿပီး ရင္းႏွီးလာခဲ့ပါတယ္။ သု၀႑ထဲမွာ၀ယ္ထားတဲ့ လုံးခ်င္းအိမ္ေလးမွာ(ေဒၚကလ်ာနဲ႔ မနီး မေ၀း) မွာ ေမြးေန႔လုပ္ေတာ့ ဖိတ္ပါတယ္။
အထူးရင္းႏွီးလာတာက အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕ေမြးေန႔ေတြကုိ အတူတူသြားၾကလာၾကေတာ့မွ ေမာင္ႏွမေတြလုိ ရင္းႏွီးလာခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါ တယ္။ ေဒၚခင္ႏွင္း ယုနဲ႔ ရင္းႏွီးခြင့္ရဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ပါလားလုိ႔ ျပန္ေတြးမိလုိ႔ ဒါေတြ ျပန္ေရးမိတာပါ။ တျခားလူေတြနဲ႔လည္းပဲ ဒီလုိပဲလား မသိပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္မုိ႔ဒီလုိျဖစ္ရသလားလုိ႔လဲ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ကုိယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ကုိယ္မုိ႔ မလုံမလဲျဖစ္မိတာပဲလား မသိပါ။ က်ေနာ္က သူ႔စာေတြေ၀ဖန္ခဲ့ဖူး လုိ႔မ်ားလားလုိ႔ ထင္စရာပါပဲ။ ဒီလုိထင္ရရင္လဲ မမစုကုိ သေဘာထားေသးသူအျဖစ္ ေတြးျမင္ရာက်ပါတယ္။ အမွန္က ၾကားလူမပါတာရယ္၊ ေဆး႐ုံမွာလူမမာေမးသလုိ သြားမိတာရယ္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ စာေပေ၀ဖန္သူတဦးအေန နဲ႔ မဟုတ္ဘဲ စာဖတ္သူတဦးက ကုိယ္ေလးစားခ်စ္ခင္တဲ့ စာေရး ဆရာကုိ သြားေရာက္မိတ္ဆက္ေတြ႕ဆုံတဲ့သေဘာနဲ႔ သြားေတြ႕ခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္က မမစုစာေတြ ကုိ ႏွစ္သက္ လြန္းလုိ႔ အားလုံးမလြတ္တမ္း ဖတ္ခဲ့တာပါ။ စာေပေ၀ဖန္ေရးအတြက္ ကုိေတာ့ ႏွစ္သက္လုိ႔ဖတ္ရတာ မ်ဳိးမဟုတ္ပဲ ေ၀ဖန္ေရးအျမင္နဲ႔ အားလုံးကုိေ၀ဖန္ရတာပါ။ မမစုရဲ႕ ၀တၱဳေတြကုိ အေစာဆုံးေရးခဲ့ တဲ့ ေဆာင္း တြင္းပန္း ကေန ကလ်ာမဂၢဇင္းမွာ အခန္းဆက္ေရးတဲ့ ‘‘ျမၾကာျဖဴ’’ (၁၉၉၅) အထိ မႏွစ္သက္တာရယ္ကုိ မမွတ္မိပါဘူး။ ေမႊး၊ ပန္းပန္လ်က္ပါ၊ စိမ္းသင့္မွ စိမ္း၊ ေရခ်ဳိကြင္း စတဲ့၀တၳဳရွည္မ်ားကုိ အမွတ္ တရျဖစ္ရပါ တယ္။ ေမႊးနဲ႔ ပန္းပန္လ်က္ပါတုိ႔ကုိ ႐ုပ္ရွင္႐ုိက္ေတာ့လဲ စြဲစြဲလန္းလန္း အမွတ္တရျဖစ္ေနမိပါတယ္။ ‘‘ပန္းပန္လ်က္ပါ’’ ရုပ္ရွင္ကေတာ့ ၀တၳဳက ခင္ႏွင္းယု၊ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြက ျမတ္ေလး၊ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း၊ ၾကည္ၾကည္ေဌး၊ ကဗ်ာက ေဇာ္ဂ်ီ၊ အတီးက စႏၵရားခ်စ္ေဆြ။ ထိပ္တန္းေကာင္းေတြစုသြားခဲ့တာဆုိေတာ့ ထူးထူးျခားျခားေကာင္းလွပါတယ္။ တျခား၀တၱဳေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ ႐ုပ္ရွင္ေရာ၊ ဗြီဒီယုိပါ ႐ုိက္ဖူးၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ျမၾကျဖဴ ၀တၳဳ အမ်ဳိးသားစာေပဆုရတာကုိလဲ ထူးထူး ျခားျခားေကာင္းတဲ့၀တၳဳတုိ႔ သတိရေနမိ ပါတယ္။ ေငြတာရီစာအုပ္ကေန ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္တအုပ္လဲ ထြက္ဖူးတယ္ထင္ပါတယ္။ ဆုရတယ္လုိ႔လဲ ထင္ပါ တယ္။ အဲ့ဒါေတာ့ ခပ္ေမ့ေမ့ပါပဲ။
မမစုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အထူးသတိရေနတာတခုက အလြန္အလုပ္႐ႈပ္တဲ့ ၾကားထဲက ဘီေအဘြဲ႕ယူခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အကုိႀကီး ဦးႏုရဲ႕ အပါးေတာ္ျမဲလုပ္ေနတုန္းပဲနဲ႔တူပါတယ္။ ဖဆပလ အာေဘာ္ ဂ်ာနယ္တေစာင္တည္းျဖတ္ထုတ္ေ၀ေနရတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ဒီၾကားထဲက ဘြဲ႕ယူခဲ့ရာမွာ သမုိင္းကုိ အထူးျပဳ ခဲ့ျဖစ္လုိ႔ ရာဇ၀င္၀တၳဳတခ်ဳိ႕ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။ သမုိင္းေဆာင္းပါးေတြလဲ ေရးခဲ့ပါတယ္။ မမစုဟာ အကုိႀကီးဦးႏုနဲ႔ခင္းပြန္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေသာင္းတုိ႔ၾကားမွာ ႏွမေထြးေလးလုိေနခဲ့ရေတာ့ အထူးဂ႐ုစုိက္တာေတြ ခံခဲ့ရၿပီး အေနက်ပ္ခဲ့ရဟန္လဲတူပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက အေစာႀကီး ကြယ္လြန္ခဲ့႐ုံမက ႏုိင္ငံေရးအေျခအေန႐ႈပ္ေထြးေတြေၾကာင့္ အကုိႀကီး ဦးႏုနဲ႔လည္း အနီးကပ္မေနရ ေတာ့ သူ႔ဘ၀မွာ အထီးက်န္ဆန္ခဲ့ပုံရပါတယ္။ အေမလူထုေဒၚအမာကေတာ့ ‘‘မုဆုိးမ ညီအစ္မ’’ အျဖစ္ ေဆြမ်ဳိးစပ္ၿပီး ခ်စ္မဆုံး ခင္မဆုံး ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚကလ်ာ၊ ေဒၚခင္ေဆြဦး (ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္နဲ႔ မုဆုိးမျဖစ္ခဲ့ရွာသူတဦး) တုိ႔၏ ဦးေဆာင္တဲ့ သန္းျမင့္ေအာင္၊ မိခ်မ္းေ၀ စတဲ့ စာေရးဆရာမမ်ားအဖြဲ႕က မခြဲမခြာတမ္း အနီးကပ္ ဖက္လွဲတကင္းေနေပးၾကလုိ႔ မမစု ဘ၀ေနာက္ပုိင္းမွာ စုိေျပ လန္းဆန္းခဲ့တယ္လုိ႔ ေတာင္ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ သူတုိ႔က ကာယကံရွင္ ခြင့္ျပဳျပဳ မျပဳျပဳ ေမြးေန႔ပြဲေတြလဲ လုပ္ေပးၾကပါတယ္။ တီးၾကမႈတ္ၾက၊ သီၾက ဆုိၾက၊ ကၾကခုန္ ၾကနဲ႔ ‘‘ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္’’ ခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ ဆုိရပါ မယ္။ သူတုိ႔အားလုံးကလဲ ေပ်ာ္တတ္သူေတြခ်ည္းပါ။
သု၀ဏၰက မမစုရဲ႕အိ္မ္မွာလုပ္တဲ့ ‘‘ခင္ႏွင္းယုေမြးေန႔ပြဲ’’ တခုမွာ စာအုပ္ေတြ မဲေဖာက္ေပးတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ပြဲေလးလဲ လုပ္တယ္။ စာေပမိသားစုေတြ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ သင္ဖ်ဴးေတြခင္းၿပီး ဒူးတုိက္ေပါင္တုိက္ထုိင္ ရင္း ေဟးလား၀ါး လားလုပ္ၾကတဲ့ ပြဲေလးပါ။ အားလုံးရႊင္ျမဴးေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္မဲႏႈိက္ေတာ့ ဗလာမဲပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လုိ ခ်င္တဲ့ စာအုပ္အမည္ကုိေအာ္ဟစ္ၿပီး မဲမေပါက္ပဲ ရယူခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိ က်ေနာ္ေနာက္ ေတာက္ေ တာက္လုပ္ခဲ့တာကုိ မမစုတုိ႔ သိလုိက္ပုံမရပါ။ က်ေနာ့္ကုိ ေနာက္တတ္မယ္ မထင္လုိ႔လဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ မသိေယာင္ေဆာင္ တာလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
က်ေနာ္လိမ္ယူခဲ့တဲ့စာအုပ္က မြန္ဘာသာကေန ျမန္မာလုိ တုိက္႐ုိက္ျပန္ဆုိထားတဲ့ ‘‘ရာဇာဓိရာဇ္အေရးေတာ္ပုံ’’ က်မ္းစာအုပ္ႀကီးပါ။ မူရင္း ေရးသူ ဗညားဒလ၊ ဘာသာျပန္သူက ႏုိင္ပန္းလွပါ။ ဂ်ပန္ျပည္က တကၠသုိလ္တခုမွာ မြန္စာပုိ႔ခ်ေနရာက ျပန္လာၿပီျဖစ္တဲ့ ႏုိင္ပန္းလွလဲ ေမြးေန႔ပြဲမွာပါ၀င္ပါတယ္။ သူ႔စာအုပ္ကုိ ေဒၚခင္ႏွင္း ယုရဲ႕စာအုပ္ေတြနဲ႔ေရာၿပီး မဲေဖာက္ေပးဖုိ႔ လွဴတာပါ။
ႏုိင္ပန္းလွ ဂ်ပန္မွာေနတုန္းက အေမလူထုေဒၚအမာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးအဆုိေတာ္ ေဒၚေမ ရွင္နဲ႔ ေဒၚခင္ႏွင္း ယုတုိ႔ကုိ ေငြတသိန္းစီေပးပုိ႔ၿပီး ဂုဏ္ျပဳပူေဇာ္ရင္း ဖုန္းဆက္ေလ့ရွိတယ္။ ဖုန္းဆက္တာကေတာ့ တခါခါလာ၊ အၾကာႀကီး စကားေျပာေလ့ရွိသတဲ့။ အေမလူထုေဒၚအမာက ‘‘ ဆရာေရ ခုလုိသတိတရရွိတာ ၀မ္းသာပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အၾကာႀကီးစကားမေျပာပါနဲ႔’’ လုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ရဖူးသတဲ့။ ေဒၚခင္ႏွင္းယု မႏၱေလး လာေတာ့လဲ ‘‘မစုေရ ညည္းလဲ ကုိႏုိင္ ကုိႏုိင္နဲ႔ သိပ္ၿပီး သည္းခံမေနနဲ႔ေနာ’’ လုိ႔ သတိေပးဖူးေၾကာင္း က်ေနာ့္ကုိ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာဖူး ပါတယ္။ မြန္ပ႑ိတ္ ႏုိင္ပန္းလွက ဒီအမ်ဳိးသမီးႀကီးေတြကုိ သူငယ္စဥ္ကတည္းက ခင္မင္ခ်င္ခဲ့တာ၊ ခုမွ ခင္မင္ခြင့္ရလုိ႔ အားပါးတရစကား ေျပာတာလုိ႔ ဆုိဖူးေၾကာင္းကုိလဲ ၾကားရဖူးပါတယ္။ ဂ်ပန္က ျပန္လာေတာ့ ေဒၚခင္ႏွင္းယုနဲ႔ လူကုိယ္တုိင္ေတြ႕ၿပီး အကြၽမ္းတ၀င္ေနပါတယ္။ ေမြးေန႔မွာေတာ့ လူေရာ၊ စာအုပ္ေတြပါ ကူညီလုိ႔ သူ႔စာအုပ္ေရာပါေနတာပါ။ သူ႔စာအုပ္ကုိေတာ့ က်ေနာ္မဖတ္ရ၊ မ၀ယ္ရေ သးလုိ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါးနဲ႔ ‘‘လိမ္’’ ယူခဲ့တာပါ။
မမစုက ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ အသက္ (၇၈) ႏွစ္မွာကြယ္လြန္ေတာ့ အေ၀းက ေမာင္ႏွမေတြအေနနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔လဲ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲၾကရပါတယ္။ မမစု အသက္ (၈၀) ျပည့္အထိမ္းအမွတ္ကုိေတာ့ မႏၱေလး၊ ေတာင္သမန္ အင္းေစာင္း ဦးပညာေဇာတရဲ႕ ေတာင္ေလးလုံးကမ္းမွာ အမွတ္တရပြဲ တခုျပဳလုပ္ခဲ့ၾကေ တာ့ ရန္ကုန္က စာေပညီမေတြလဲ တစုတေ၀းေရာက္လာၾကသတဲ့။ စာတမ္းဖတ္ၾက၊ ေဟာၾက၊ ေျပာၾကလဲ လုပ္ၾကေသးေ ၾကာင္း သိရပါတယ္။
မမစုဟာ ဗုိလ္မွဴးကေတာ္ျဖစ္ေပမယ့္ အႏုပညာရွႈ္ပီပီ စစ္၀ါဒီအာဏာရွင္ေတြကုိ ဆန္႔က်င္သူ၊ ဒီမုိကေရစီျပယုဂ္ တဦးပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေမ လူထုေဒၚအမာရဲ႕ ေမြးေန႔ပြဲေတြကုိ ဦးေဆာင္ဆင္ႏႊဲေနခဲ့တာပါ။ မမစုရာျပည့္ပြဲကုိေ တာ့ က်ေနာ္တုိ႔အေ၀းေရာက္ေတြပါ ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲခြင့္ ၾကဳံရပါေစလုိ႔ ႀကဳိတင္ဆုေ တာင္းလ်က္ရွိပါေၾကာင္း။
Comments