ဧရာဝတီကုိယ္စား
ကံထြန္းသစ္
ၾသဂုတ္ ၂၄၊ ၂၀၁၁
ကံထြန္းသစ္
ၾသဂုတ္ ၂၄၊ ၂၀၁၁
“ ကမာၻႀကီးဟာ ေနရာတုိင္းမွာ နာက်င္ေနၿပီမုိ႔ ဝုိင္းဝန္းဆုေတာင္းပဲြ က်င္းပေနၾကတာေလ။ မင္းတုိ႔ဗုဒၶဘာသာေတြ ဒါကုိ ပုိသိပါတယ္“ဟုဆုိကာ လက္ကုိကမ္းေပးရင္း လက္ဆဲြ ႏႈတ္ဆက္လာသူက အေမရိကန္ႀကီးတစ္ေယာက္။ မိမိကလည္း လိႈက္လွဲစြာ တုန္႔ျပန္သည့္အေနျဖင့္ သူ႔လက္ကုိ ဆုပ္ကုိင္ကာ လႈပ္ရမ္း လုိက္မိသည္။ ဓမၼေဘရီဆရာေတာ္ေရာက္ခုိက္ မယ္ေဝါကီးတုိ႔ၿမိဳ႕တခြင္ လွည့္လည္ျပသစဥ္ မစ္ခ်ီဂန္ကန္ႀကီးရဲ့ ကမ္းေျခတေနရာအေရာက္ ဆည္းဆာပဲြေလးတြင္ ဆုံဆည္းလုိက္ရျခင္းပင္။ အေမရိကန္ႀကီး ထြက္ခြါသြားသည္ႏွင့္ ကုိယ့္မွာ ေတြးဖြယ္ေတြ တေထြးႀကီးက်န္ခဲ့ရသည္။
ဒီႏွစ္ေႏြရာသီ ပိုပူျပင္းသည့္အေၾကာင္း အုိဇုန္းလႊာပါးေန၊ ေပါက္ေနသည့္အေၾကာင္း၊ အရည္ေပ်ာ္ေနသည့္ အာတိက္ေဒသ ေရခဲျပင္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္း ဆူနာမီႏွင့္ မုန္တုိင္းမ်ားအေၾကာင္း စသည္စသည္တုိ႔ပင္။
ေပါက္ပင္ဘာေၾကာင္းကိုိင္းရတယ္….ဗ်ဳိင္းနားလုိ႔ကုိင္းရတယ္….ဗ်ဳိင္းဘာေၾကာင့္နားရတယ္…စသည့္ ေၾကာင္းက်ဳိးဆက္စဥ္ျပ ကဗ်ာေလးကုိလည္း ရြတ္ဆုိလုိက္မိသည္။ ကာဗြန္ေငြ႕တလူလူ ထုတ္လႊင့္ေနသည့္ စက္႐ုံႀကီးမ်ား တစစပါးသြားေသာ အစိမ္းေရာင္သစ္ေတာႀကီးမ်ားကုိလည္း ျမင္ေယာင္လုိက္မိသည္။
ထုိသုိ႔ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္တုိ႔ျဖင့္ နာက်င္ေနေသာ ကမာၻႀကီးကုိ ေစာင့္ေရွာက္ၾကရန္ ယုိယြင္းေနေသာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ႀကီးကုိ ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ ကမာၻ၏ေတာင္းဆုိသံကုိ က်ယ္ေလာင္စြာၾကားရခ်ိန္တြင္ အမိေျမမွာေတာ့ တုိးတုိးသဲ့သဲ့ ၾကားရစျပဳၿပီ။
အမိေျမကုိ တကယ္ခ်စ္သူ သဘာဝကုိတကယ္ျမတ္ႏိုးသူတုိ႔က စြမ္းသမွ် တုိးတုိးသဲ့သဲ့လည္း ၿငီးေနတြားေနၾကစဥ္တြင္ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီး၏ ညည္းတြားသံကုိ ပုိက်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားေနရသည္။ ျမစ္ညႇာဆီတြင္ ေရႊရွာသူမ်ား၊ ေငြဆာသူမ်ား၊ ေနာက္ဆုံးလွ်ပ္စစ္မီးရွာသူမ်ားေၾကာင့္ သူ႔မွာ ေလာဘက်ိန္စာသင့္ေနရၿပီတဲ့။ နည္းတူပင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ (၂၀) ခန္႔က ေတာင္ႀကီးႏွင့္ ဆီဆုိင္ အင္းေလးေဒသ စသည့္ရွမ္းျပည္တဝိုက္ ေရာက္ခဲ့ရာ ဆီဆုိင္ၿမိဳ႕ဇာတိ အဖုိးႀကီးတစ္ေယာက္က လက္ညႇဳိးညႊန္ကာ ဒီျမင္သမွ်ေတာင္ကတုံးေတြဟာ အင္ပင္ ကြၽန္းပင္ေတြနဲ႔ စိမ္းညႇဳိးေနတဲ့ ေတာအုပ္ေတြေပါ့။ အခုေတာ့ ထုိင္းႏိုငံနဲ႔ ဖက္စပ္ေျပာင္းခင္းေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ..ဟု ေျပာခဲ့သံကုိ ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။ မည္မွ်သစ္ေတြ ခုတ္လွဲ ခဲ့ၾကသလဲဆုိရင္ သူတုိ႔ ဆီဆုိင္ၿမိဳ႕ေလးမွာပင္ သစ္ခဲြစက္ (၂၄ ) လုံး ရွိသည္တဲ့။ အခုေတာ့ ထုိအက်ဳိးဆက္ ရွမ္းျပည္မွာ မုိးေခါင္တာၾကားဖူးၿပီ၊ အင္းေလးကန္ ေရခန္းခဲ့ၿပီ၊ ေလာပိတကဘီလူးေခ်ာင္း ေရမဝေတာ့ၿပီ။
ဒါတင္မက ျမန္ျပည္ေျမာက္ပုိင္း ဖားကန္႔ေက်ာက္စိမ္းေျမသည္လည္း စက္ယႏၱရားႀကီးမ်ားနွင့္ တူးၾက ေဖာ္ၾကေသာေၾကာင့္ ေတာင္ပူစာမ်ားသည္ ေန႔ျမင္ ညေပ်ာက္ကုန္ၿပီတဲ့။ ဒီဖက္ေတာင္ကုန္းမွ တူးၿဖိဳ၍ ထုတ္လုိက္ေသာေျမစာမ်ားက တျခားတဖက္တြင္ ေတာင္ပူစာအသစ္အျဖစ္ေပၚလာေတာ့သည္။ ထုိေျပာင္းလဲြသြားေသာ ပထဝီေၾကာင့္ အက်ဳိးဆက္ကား စုိက္ေရးပ်ဳိးေရးခက္ေအာင္ ေရႀကီးေရလွ်ံျခင္းမ်ားႏွင့္ ေတာင္ၿပိဳမႈမ်ား “လူတုိ႔ေလာဘ၊ ႀကီးကာလေၾကာင့္၊ ဒုဗၻကၡေဘး၊ ငတ္မြတ္ေရးႏွင့္၊ ႐ုိးေဖြးေတာင္မွ်၊ ပ်က္စီးက်ရွင့္ “ မဃေဒဝ လကၤာပုိဒ္ေလးကုိလည္း တုိးတုိးရြတ္ဆုိမိသည္မွာ အႀကိ္မ္ႀကိမ္၊ လူတုိ႔ေလာဘေၾကာင့္ အစာေရစာ ငတ္မြတ္ရွားပါးျခင္းေဘး ဒုဗၻကၡကပ္ႀကီးေတြ က်ေရာက္တတ္သည္တဲ့၊ ဘုရား .. ဘုရား …တာဝန္သိသူတုိင္း ဒီႏွယ္ထိတ္လန္႔ စုိးေႏွာင့္ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ တာဝန္ရွိသူေတြကေကာ ….။
သည္အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာဆုိ နည္းပညာေတြ အႀကီးအက်ယ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေနသလုိ သဘာဝကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေစာင့္ေရွာက္မႈကလည္းအ့ံစရာပင္။ လူတုိင္းလုိလုိက တာဝန္သိ၍ တာဝန္ရွိၾကသည္။ တာဝန္သိ၍ တာဝန္ယူၾကသည္မွာ အားက်ဖြယ္ပင္။ အရီဇုိးနားျပည္နယ္ရွိ ဆီဒုိးနား ဆုိသည့္ အုတ္နီေရာင္ေတာင္ႀကီးဆီေရာက္ခုိက္ ထုိဝန္းက်င္ ေက်ာက္စြန္း ေက်ာက္ကမုေလးမ်ားမွာ ေရးထုိးထားသည့္ ကမၺည္းေတြက “ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အုိမင္းေနပါၿပီ။ ေက်းဇူးျပဳျပီး မနင္းလုိက္ပါနဲ႔” စသည့္ အဓိပၸါယ္ရွိေသာ စာတန္းေလးမ်ားပင္။
နည္းတူပင္ ကုိလုိရာဒုိရွိ အျမင့္ဆုံးေတာင္တန္းႀကီး ေရာက္ကီးေမာင္းတိန္းေတာင္ေပၚသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္လည္း မုိးႀကိဳးေတြအႀကိ္မ္ႀကိမ္ပစ္ ေလေတြတေဝါေဝါထန္ မုိးေတြသည္းေနတတ္ေသာဝန္းက်င္မွာ ေပါက္ေရာက္ရွင္သန္ေနသည့္ ျမက္ပင္ကေလးမ်ားကုိစာနာပါ ဆုိသည့္ စာတန္းကေလးမ်ားကုိ ဖတ္ရသည္။ က႐ုဏာႏွင့္ယွဥ္ေသာ ေစာင့္ေရွာက္လုိစိတ္ကုိ ႏႈိးႏိုင္ခဲ့သည္။
“သတိပန္းမခူးရ။ ျမက္ခင္းေပၚမနင္းရ။” စသည့္စကားမ်ားထက္ လုိက္နာလိုစိတ္ကုိ ျဖစ္ေစခဲ့သည္မွာအမွန္ပင္။ သုိ႔ေသာ္ တခ်ဳိ႕ကမူ အေလ့အ က်င့္ေၾကာင့္လား ဗီဇေၾကာင့္လားမသိ မလုိက္နာတတ္သူမ်ားကုိလည္း မွတ္မိေသးသည္။ ထုိေနရာ ခုံတန္းေလးတစ္ခုတြင္ ထုိင္ေနေသာ အေမရိကန္မၾကီးတစ္ဦးက တဖက္စြန္းတြင္ အေမာေျပဝင္ထုိင္ေသာကုိယ့္ကုိ “သိပ္လွတဲ့ ႐ႈခင္းပဲေနာ္”ဟု ေျပာေနခုိက္ ကုိယ္တို႔အုပ္စုထဲမွ ႀကီးမွျဖစ္ဟန္ရွိေသာ ရဟန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက ျမက္ခင္းေပၚတြင္ နင္းသြားကာ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ခံရန္ျပင္ေနရာ ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးက မနင္းဖုိ႔လွမ္း သတိေပးလုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကုိယ္တုိ႔ျပည္သား သက္ေတာ္ႀကီးရဟန္းကေတာ့ ဒါေလးမ်ား ..ဆုိသည့္ဟန္ႏွင့္ လွည့္၍ပင္ၾကည့္လုိက္ေသး။
“ေအာ္ အရွင္ႀကီးရယ္..ဟု စိတ္မသက္မသာ ၿငီးခဲ့မိသည္။ ကုိယ္တုိ႔ အခ်ဳိ႕အခ်ဳိ႕ရဟန္းေတာ္ေတြမွာ သဘာဝကုိ တန္ဖုိးမထားတတ္ၾကလုိ႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ အလွအပကုိ သခၤါရေတြလုိ႔ ႐ႈျမင္ေနၾကလုိ႔လား စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ႏိုင္။ ဘာေၾကာင့္ဆုိ အခုခရီးစဥ္တြင္ ထုိရဟန္းႀကီးအပါအဝင္ သံဃာႀကီးငယ္တစ္စုတုိ႔ ေတာေတာင္အလွကုိလုိက္ပါၾကည့္႐ႈေနၾကေသာေၾကာင့္ပင္။
သုိ႔ဆုိလွ်င္ ပထမအခ်က္ႏွင့္ ၿငိစြန္းေနၾကေလသလား။ ထိန္းသိမ္းရေကာင္းမွန္းသိေအာင္ မေလ့က်င့္ မသင္ၾကားခဲ့ရဘူးလုိ႔လား ကုိယ့္ကုိယ္ႏွင့္ယွဥ္၍ သုံးသပ္ၾကည့္ေနမိသည္။ မသင္ၾကား မေလ့က်င့္ဖူး၍်ေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္။ သင္ခန္းစာႏွင့္ လက္ေတြ႕ဘဝ မစပ္မိႏိုင္ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ေပမည္။ Apply မလုပ္ႏိုင္ၾကျခင္းပင္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ရဟန္းတုိ႔ ေရွ႕သြားရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားသည္ အဦးဆုံး သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္သူဟု ဆုိရေလာက္ေအာင္ သစ္ပင္ကုိမခုတ္ရန္ ဗီဇကံ ဘူတကံကုိ မဖ်က္ဆီးရန္..ဖ်က္ဆီးက အာပတ္သင့္ေစ။ ျပစ္မႈသာမက ျပစ္ဒဏ္ပါတဲြ၍ ထားခဲ့သည္မွာ ဝိနည္းေတာ္၌ အထင္အရွားပင္။
ဒါတြင္မက ရဟန္းငယ္ ရွင္ငယ္တုိ႔ လုိက္နာဖြယ္ က်င့္ဝတ္မ်ားတြင္လည္း ေရျပင္တြင္ျဖစ္ေစ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ျဖစ္ေစ တံေတြးေထြးျခင္း အညစ္အေၾကးစြန္႔ျခင္းတုိ႔ကုိ တားျမစ္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ကုိယ္ေတာ္တုိင္လည္း ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္၌ေမြ႕ေလ်ာ္သလုိ ရဟန္းတုိ႔ကုိလည္း သစ္ တစ္ပင္ရင္း၊ ဝါးတစ္ပင္ရင္း၌ေနျခင္း၊ ေတာရပ္မွီျခင္းတို႔ကုိ ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူခဲ့သည္။ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ ဘုရားရွင္၏ တပည့္သားမ်ားသည္ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္း တန္ဖုိးထားျခင္းတုိ႔ႏွင့္ မစိမ္းသည္မွာ ထင္ရွားလွပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ ကုိယ္တုိင္က တသေဝမတိမ္း လိုက္နာၾကသည့္အတုိင္း သူတစ္ပါးကုိ ေဟာေျပာဆုံးမရာ၌ လပ္ဟာေတာ္မူၾကေလသလားဟု မဝံ့မရဲ ထင္လုိက္မိသည္။ ရံခါမူ ဆုံးမသည့္တုိင္ “ဗူးလုံး နားမထြင္း” သူတုိ႔ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ဆရာသမား၏ ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးကို အေမြခံေသာ မိ မိ၏တပည့္တစ္ပါးဆုိလွ်င္ ေတာစုိးသစ္ႀကီးပင္မ်ားကုိ ထင္းအျဖစ္သုံးကာ အုတ္ဖုတ္၍ ေက်ာင္းအား တံတုိင္းပတ္ခဲ့သည္။ သဘာဝအစစ္ကုိျဖဳန္းတီး၍ သဘာဝအတုႏွင့္ လဲလွယ္ျခင္းပါတကားဟု စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ သစ္ပင္မ်ားမခုတ္လွဲရန္ ဥပေဒထုတ္တားျမစ္ေသာ္လည္း လူတခ်ဳိ႕က မလုိက္နာၾကေသာေၾကာင့္ ဘာသာတရားႏွင့္ သတိေပးဆုံးမ ရန္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားက သစ္ပင္မ်ားကုိ သကၤန္းစမ်ားႏွင့္ပတ္ကာ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရေၾကာင္း ဖတ္ခဲ့ရဖူးေပသည္။ အမိေျမတြင္လည္း ယခုကဲ့သုိ႔ တာဝန္မဲ့သူမ်ားေၾကာင့္ ေတာျပဳန္း၊ ေတာင္ၿပိဳ၊ ေခ်ာင္းေကာ ျမစ္ကန္းစသည့္ သဘာဝပ်က္ျပဳန္းေသာ ေဘးႀကီးႏွင့္ၾကံဳေနခ်ိန္တြင္ တႏိုင္တပုိင္ ေဟာၾက ေျပာၾက ထိန္းၾကသိမ္းၾက လိုက္နာၾကလွ်င္ ေကာင္းေလစြ..ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ တမ္းတမိပါသည္။
“သစ္ပင္ခုတ္ အခ်ဳပ္သုံးလ” “ဥတုရာသီ ေတာကုိမွီ” စေသာ ၿဗိတိသွ်ေခတ္က အဆုိအမိန္႔ေလးတုိ႔သည္လည္း အသက္မဝင္ၾကေတာ့ၿပီ။ မစ္ခ်ီဂန္ကန္ေဘးတြင္ က်င္းပေနသည့္ပဲြေလးမွ လြင့္ပ်ံလာေသာေတးသံကုိ မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္ႏွင့္ သုိ႔ႏွယ္ တနံတလ်ား စဥ္းစား ေနမိပါသည္။ အကယ္၍မ်ား တစ္စုံတစ္ေယာက္က ဒီအခ်ိန္မွာ မင္းအေျပာခ်င္ဆုံးစကားက ဘာလဲဟု ေမးလာခဲ့လွ်င္ “ေနာင္ေတာ္ ညီေတာ္ ဓမၼကထိက ပုဂၢိဳလ္ ႏိုင္ငံေက်ာ္အရွင္ျမတ္တုိ႔ဘုရား၊ ဒါနကထာေတြကုိခဏထားကာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းမႈကထာတုိ႔ကုိ ေဟာၾကားေပးၾကပါ”ဟု ေလွ်ာက္ထားလုိက္လုိျခင္းပင္။
Comments