ယမကာညေနခင္းည (၇)
ေမာင္ေသာ္က
ဇန္န၀ါရီ ၁၀၊ ၂၀၁၂
ဇန္န၀ါရီ ၁၀၊ ၂၀၁၂
လြန္ခဲ့သည္ ဧၿပီလက ေမာင္ေသာ္က အသက္ ၆၀ ျပည့္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ အသက္ ၆၀ ျပည့္သည္တြင္ ေမာင္ေသာ္ကသည္ အလွဴႀကီး တခုျပဳလုပ္ရန္ ရည္စူးထားသည္။ အလွဴမွာ အရက္ကိုလွဴျခင္းေပတည္း။ ဤသို႔လွ်င္ အံ့ဖြယ္သူရဲ ထူးကဲေသာအလွဴႀကီးကိုျပဳရန္ ရည္သန္ ထားစဥ္တြင္ အလွဴကို အထမေျမာက္ေစရန္အတြက္ ေစတန္မာရ္နတ္က ေစလႊတ္လုိက္ေလသည္လားမသိ။ ကြၽႏု္ပ္၏ ေသာက္ေဖာ္ ပင္စင္နာႀကီးႏွင့္ အယ္ဒီတာႀကီးတို႔သည္ ယမကာပုလင္းကိုပိုက္လ်က္ ဆုိက္ဆုိက္ၿမဳိက္ၿမဳိက္ ေရာက္လာေလေတာ့သည္။
ေသာ္။ ။ လာၾကၿပီ၊ ေစတန္မာရ္နတ္ေတြ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ သိၾကားမင္းနဲ႔အတူ တာဝတႎသာ ျပန္မသြားၾကဘူးလား။ သူမ်ားမွာ အရက္ျဖတ္ေတာ့ မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးၾကံစည္ထားကာမွ အဖ်က္အဆီးေရာက္လာျပန္တယ္။
ပင္။ ။အံမယ္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခင္ဗ်ားက သည္အသက္အရြယ္ေရာက္ကာမွ အရက္ကို သစၥာေဖာက္မယ္ၾကံတာေပါ့ေလ။ ဟုတ္လား။
အယ္။ ။ အရက္ကိုပစ္ခြာၿပီး အသစ္ရွာမယ္လို႔ စိတ္ကူးတာလား။ ဒီေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ယမကာကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ကြာရွင္းခ်င္ရတာ လဲဗ်ာ။ သူသာမရွိရင္ လူ႔ျပည္မွာ က်ဳပ္တုိ႔ ဘယ္ပံုေနရမွာလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး ကိုယ္ေတာ္ႀကီးရယ္။
ေသာ္။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ယမကာကိုခ်စ္ပါတယ္။ ယမကာ ဆားဗစ္စ္ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ မွာ မေသာက္ဖူးတဲ့အရက္လည္း မရွိေတာ့ ပါဘူး။ ေသာက္ရတာလည္း ဝပါၿပီ။ ပ်င္းလည္းလာၿပီ၊ ေက်နပ္ေလာက္ပါၿပီဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥမွာ က်ဳပ္က ယမကာကိုပစ္ခြာတာ မဟုတ္ ပါဘူး။ ယမကာက က်ဳပ္ကိုျဖတ္စာေပးသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ဳပ္က သူ႔ကိုခ်စ္မဲ့သူက ၾကာေလ ၾကာေလ အေနျမင့္တဲ့ဘဝ ေရာက္သြား ၿပီဗ်။ က်ဳပ္လက္လွမ္းမမီႏုိင္တဲ့ဘဝေရာက္သြားၿပီဗ်။ မႏၱေလးရမ္ရဲ႕ေစ်းက တစ္ပုလင္းကို ၁၅၀၊ အာမီရမ္က ၁၀၀ ဆိုေတာ့ ဟင္း... ခ်စ္ လ်က္နဲ႔ ေဝးေနရတာေပါ့ဗ်ာ။
ပင္။ ။ အို ဒါမ်ားပူစရာလုိက္လို႔ဗ်ာ။ ေကာ္နီရွိသားပဲ၊ ေကာ္နီနဲ႔ေပ်ာ္သည္ ေပ်ာ္သည္ တို႔ေပ်ာ္သည္ ေပါ့ဗ်ာ။
အယ္။ ။ ခင္ဗ်ားဟာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ခ်က္အရက္ကို ငယ္ခ်စ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ခ်က္ႀကီးလို႔ပဲေခၚပါ။ ျမတ္ေလးက ဆိုတယ္မလား .. ဘာတဲ့... ေခတ္ႀကီးနဲ႔ဖက္ၿပီး မပ်က္စီးဘူးကြယ္... ပစၥည္းမဲ့ခ်က္ႀကီး ခ်က္ႀကီးမူးတယ္ ...ဆိုတာ မၾကားဖူးဘူးလား။ ခ်က္ႀကီးသာလွ်င္ က်ဳပ္တုိ႔ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစာရဲ႕ အားထားရာအစစ္ျဖစ္ပါတယ္။
ေသာ္။ ။ မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္က ခ်က္ႀကီးနဲ႔ ဘယ္တုန္းကမွမရင္းႏွီးခဲ့ေတာ့ အသက္ႀကီးမွ မပ်က္စီးပါရေစနဲ႔။ ဒါေၾကာင့္ အရက္ကို ျဖတ္ေတာ့ မယ္ စိတ္ကူးထားတာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မတားၾကပါနဲ႔ေတာ့။
ပင္။ ။ ဘာလဲ ခင္ဗ်ားက အရက္ကိုစိတ္နာလုိ႔လား။
ေသာ္။ ။ စိတ္မနာပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ဂုဏ္သေရရွိစြာနဲ႔ မေသာက္ႏုိင္ေတာ့လို႔ စြန္႔ခြာတာပါ။ ဂုဏ္သေရရွိစြာနဲ႔ ေသာက္ႏုိင္ေသးတဲ့ လူမ်ား ေတာ့ ဆက္ေသာက္ႏုိင္ၾကပါေစ။ ေသတပန္း သက္တဆံုး ေသာက္ႏုိင္ၾကပါေစ။ ႐ုိးေျမက် ေပါင္းသင္းႏုိင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။
အယ္။ ။ ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါေစဗ်ာ။ ေနပါဦးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုဂုဏ္သေရရွိရွိနဲ႔မ်ား ေသာက္ခ်င္ရတာလဲ။ အရက္ပဲဗ်ာ။ ေသာက္ရၿပီးေရာ မဟုတ္လား။
ေသာ္။ ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အဲဒါ ခက္တာပဲဗ်ာ။ အရက္ေသာက္တယ္ဆိုတာ ဂုဏ္သေရမရွိတဲ့အလုပ္၊ က်က္သေရမရွိတဲ့ အလုပ္မဟုတ္လား။ မေသာက္ၾကသူတုိင္း၊ ဘာသာေရးသမားတုိင္းက အထင္ေသးတဲ့အလုပ္မဟုတ္လား။ အဲဒီအလုပ္ကိုစကတည္းက ဂုဏ္သေရရွိရွိ စထားမွ ေတာ္ကာက်တယ္။ ဒူးေလာက္တင္မွ ရင္ေလာက္က်ဆိုသလိုေပါ့။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ခုေခတ္မွာေသာက္ေနၾကေသးတဲ့ လူေတြဟာ အန္က်က္ သေရဝစ္ေသာက္ ေသာက္ရွက္ (Un က်က္သေရ Without ေသာက္ရွက္) လူေတြသာ မ်ားပါတယ္။ က်ဳပ္ အဲဒီအထဲ မပါခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ကေတာ့ သက္ဆုိင္ရာလူႀကီးမ်ားက ၾကည့္႐ႈမစၾကလုိ႔ အခြင့္ထူးခံလူတန္းစားအေနနဲ႔ ပံုမွန္လိုရပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအခြင့္အေရးကိုလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္မႏွစ္ၿမဳိ႕ေတာ့ဘူး။ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဆက္ မယူခ်င္ ေတာ့ဘူးဗ်ာ။
အယ္။ ။ လင္းစမ္းပါဦး ဆရာႀကီးရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ဂုဏ္သေရရွိရွိနဲ႔ေသာက္တဲ့ေခတ္ကို ဝိုးတဝါးပဲ မီလုိက္သူေတြမို႔ပါ။
ေသာ္။ ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔က “မင္တိုမစ္ရွင္”နဲ႔ “ဆဗြဳိင္း”တို႔ကိုေတာ့ မီလုိက္တဲ့သူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ “ဘံုေဘေဟာ္တယ္”တို႔ “ဂရင္းေဟာ္တယ္”တို႔ “ဆန္း႐ႈိင္း”တို႔ “ဆန္းကဖီး”တို႔ကို မီလုိက္တဲ့သူေတြပါ။ ေနရာထုိင္ခင္း၊ လက္သုတ္ပဝါ၊ ဖန္ခြက္၊ ပန္းကန္ျပား၊ ဇြန္း၊ ခက္ရင္းကအစ အေကာင္းစားေတြ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ေဖြးေဖြးစင္စင္နဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာ လက္ခ်မ္းသာ နားေအးပါးေအး အပန္းေျဖရင္း ေသာက္ခဲ့ၾကရပါေသးတယ္။
ပင္။ ။ ခင္ဗ်ားေျပာမွ လြမ္းေတာင္လာၿပီဗ်ာ။
ေသာ္။ ။ လြမ္းစရာေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြအဆင့္အတန္း နိမ့္လာတာနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေအာက္တန္းက်လာတာဟာ အရက္ဆုိင္ ေတြမွာ အသိသာဆံုးျပေနပါတယ္။ ဘာအဆင့္အတန္း ဘာကလပ္စ္မွ မရွိေတာ့ဘူးဗ်။ ေသာက္ခ်င္တဲ့ ေသာက္ကလပ္စ္ပဲရွိေတာ့တယ္။
ပင္။ ။ ခင္ဗ်ားကလည္း ႏွိမ္စရာမရွိ အေသာက္သမားအခ်င္းခ်င္း ႏွိမ္လုိက္တာဗ်ာ။
ေသာ္။ ။ ႏွိမ္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕အျဖစ္မွန္ လက္ရွိရန္တည္ခ်က္ကိုေျပာတာ။ ဟိုတုန္းက ဘြဳိင္ကုလားမ်ားေခၚလုိက္ရင္ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္နဲ႔ ႐ို႐ိုေသေသဗ်။ ဖန္ခြက္လာခ်ရင္လည္း အေကာင္းစား ရွက္ဒလီဂလတ္စ္ (Shedle Glass) ေတြကို လက္ရာမထင္ေစဘဲ ေျပာင္ လက္ေအာင္ပြတ္တိုက္ၿပီးမွ လင္ပန္းေပၚမွာ လက္သုတ္ပဝါခင္းၿပီးမွ သယ္မယူလာတာဗ်။ အခုေတာ့ အေရာင္မထြက္တဲ့ ဖားဖန္ခြက္ကို လက္သည္း ရွည္ရွည္ႀကီး ေတြ၊ လက္ေတြ အကြက္အကြက္နဲ႔ သူငယ္က ေလးငါးခြက္ သူ႔လက္နဲ႔ ႁပြတ္ကိုင္ ယူလာ ၿပီး ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးနဲ႔ လာခ်တာဗ်။ ဒါေတာင္ ဖန္ခြက္မေလာက္လုိ႔ ေစာင့္ရတာတို႔ ဖန္ခြက္ ပိုက္ဆံေပးငွားတာတို႔က ရွိေသးတယ္။
အယ္။ ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လိပ္ျပာေတာင္ နတ္ကတိုင္စားပြဲထိုးတဲ့ဆုိင္ေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။
ေသာ္။ ။ ရွိပါတယ္။ အင္း... ေျပာျပန္ရင္လည္း ေအာင္မင္းလြန္ရာက်ေတာ့မွာပဲ။ အဲဒီဆုိင္ေတြက အရက္ေရာင္းပံုက ေရာင္းခ်ျခင္း (Sale) မဟုတ္။ စားသံုးသူကို အတင္းလည္ပင္းညႇစ္ၿပီး အိတ္ထဲပါလာတဲ့ေငြကို လုမယူ႐ံုတမယ္ ႏႈိက္ထုတ္ အိတ္ေတာ့ရွင္း (Extortion) စံနစ္နဲ႔ ေရာင္းခ်တာပဲ။
အယ္။ ။ ဘာျပဳလုိ႔လဲဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားဟာက ရင့္လွခ်ည္လား။ ခင္ဗ်ားေျပာပံုကျဖင့္ ေန႔ခင္ေၾကာင္ေတာင္ ဓားျပတုိက္တဲ့ Day Light Robbery က်ေနတာပဲ။ စားသံုးသူဟာ...
ေသာ္။ ။ အလ်င္ ကြၽန္ေတာ္ေရးခဲ့ပါကေကာ။ လင္ပန္းစနစ္ဆိုတာ အရက္ႏွစ္ခြက္ေသာက္ရင္ အျမည္းပါထည့္မွာရတယ္။ ခင္ဗ်ား စားခ်င္ စား၊ မစားခ်င္လို႔ မမွာဘဲေတာ့ မေနရဘူး။ ဇြတ္အတင္းပဲ အမွာခုိင္းတယ္။ အျမည္းက အနည္းဆံုး ငါးက်ပ္ေလာက္က်မယ္။ ၾကက္ ေပါင္ ေၾကာ္တစ္ခုဆို ၂၀ိ ေပးရမယ္။ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ခြက္လိုခ်င္ရင္ ေနာက္ထပ္အျမည္းနဲ႔ တြဲမွာမွရမယ္။ စိတ္မခ်မ္းသာရတဲ့အထဲ နားကလည္း မခ်မ္းသာဘူးဗ်။
ပင္။ ။ နားက ဘယ္လို မခ်မ္းသာတာလဲ။ အရက္သမားေတြ မူးၾကဆူၾကလို႔လား။
ေသာ္။ ။ မူးၾက ဆူၾကတာမွ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ အရက္ဝုိင္းပဲ၊ ဓမၼာ႐ံုမွ မဟုတ္ဘဲ။ မူးၾကဆူၾကတဲ့လူလည္း ရွိေပမေပါ့။ ဒါထက္ဆိုးတာက ဘယ္သူမွနားမေထာင္ဘဲနဲ႔ ျမန္မာတူရိယာတီးဝိုင္းႀကီးကို အရက္ဆုိင္တြင္းမွာ အတီးခုိင္းျခင္းပါပဲ။
အယ္။ ။ ေျခာက္လံုးပတ္နဲ႔ ပတ္မႀကီးနဲ႔ ဝါးပတၱလားနဲ႔ ႏွဲနဲ႔၊ ေၾကးေနာင္နဲ႔၊ ၿမဳိင္ၿမဳိင္ဆုိင္ဆုိင္ပဲလား။
ေသာ္။ ။ ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ ျမန္မာဂီတဝုိင္းကိုလည္း ႏွိမ့္ခ်ေစာ္ကားရာေရာက္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတုိ႔က တပင္တပန္းတီးေနၾကတာကို ဘယ္သူမွ ေလးေလးစားစား နားမေထာင္ၾကဘဲကိုး။ ေနာက္ၿပီ စိတ္ေအးလက္ေအး၊ နားေအးပါးေအး အပန္းေျဖေသာက္သံုးလိုသူ ေတြ လည္း ေႏွာင့္ယွက္ရာက်တယ္။
ပင္။ ။ ေအးဗ်ာ၊ အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႔ ကက္ဆက္ေလာက္နဲ႔ဆို ေတာ္ေရာေပါ့။
ေသာ္။ ။သူတုိ႔အေတြးအေခၚက ျမန္မာတီးဝုိင္းသမားေတြ ထမင္းငတ္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အရက္ဆုိင္မွာ ဟိုကဒီက လက္ပစ္ေၾကးကေလးစီၿပီး ဝမ္းစိုပါေစလုိ႔ ေစတနာထားဟန္တူပါသဗ်။ က်ဳပ္ကေတာ့ လက္ပစ္ေၾကးယူၿပီး နဂါးနီသီခ်င္းခ်ည္းတီးေနတာ ၾကားရတာပါပဲ။ သိပ္ကို ခြက္ ဆန္တာပါပဲ။
အယ္။ ။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ကက္ဆက္ဖြင့္တာကို စိတ္တို ေနတာၾကာၿပီ။ ဘယ္ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာေဆြးေႏြးစရာရွိလို႔ လက္ဖက္ရည္သြားေသာက္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေျပာတာေတာင္ မၾကားရေလာက္ ကက္ဆက္ကို အင္ပလီဖိုင္ယာနဲ႔ ေဆာင္းေဘာက္ (Sound box) ႀကီးနဲ႔ ႏွံေနေတာ့ မနည္းသည္းခံၿပီး ထျပန္လာရတယ္။
ေသာ္။ ။ က်ဳပ္ကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆိုေစေတာ့ ကက္ဆက္ဖြင့္တဲ့ဆုိင္ခန္း ေသာက္ကို မေသာက္ဘူးဗ်ာ။ အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ားမွာ (The customers deserve the right not to be entertained) “အေဖ်ာ္ေျဖ မခံလိုလွ်င္ မခံရန္အတြက္ စားသံုးသူ တြင္ အခြင့္အေရးရွိသည္”လို႔ ဆိုထားတယ္။
ပင္။ ။ ဒါျဖင့္ နားေထာင္ခ်င္တဲ့လူေတြ၊ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြကရွိေသးတာပဲဗ်။ သူတုိ႔က နားေထာင္ခ်င္ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ေသာ္။ ။ သူတို႔နားေထာင္ခ်င္သပဆိုရင္ အမ်ားျပည္သူဆုိင္မွာ နားေထာင္စရာမလိုပါဘူး။ သူတို႔အိမ္မွာ သူတုိ႔နားေထာင္ပေစေပါ့။ နားက်ပ္ နဲ႔ နားေထာင္ဗ်ာ။ သူတုိ႔ခံႏုိင္ရန္ သူတုိ႔နားကြဲ႐ံုမကလို႔ ဖင္ပါကြဲေအာင္ သူတုိ႔အိမ္မွာ နားေထာင္။ သူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္ရွိပါတယ္။ အမ်ား ျပည္သူကိုေတာ့ အသံဆူညံေစျခင္းျဖင့္ အေႏွာင့္အယွက္မျပဳသင့္ဘူး။
ပင္။ ။ ခင္ဗ်ားက ဂီတကိုမႀကဳိက္လို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ေသာ္။ ။ ႀကဳိက္ၿပီလားဗ်ာ။ သိပ္ႀကဳိက္တာေပါ့။ ျမန္မာသီခ်င္းႀကီးကအစ ကာလေပၚစတီရီယိုေတး အခ်ဳိ႕ကိုပါ ႀကဳိက္ပါတယ္။ အေနာက္ တုိင္း ေတးဂီတဆိုရင္ ခ်ဳိက္ေကာ့စကီး၊ လစ္ဟိုပန္း၊ ေဘတိုဗင္ကအစ ေမာ္ဒန္ေပါ့ပ္ျမဴးဇစ္အထိ ႀကဳိက္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ က်ဳပ္အိမ္ မွာ က်ဳပ္ႀကဳိက္သလို နားေထာင္တယ္။ အမ်ားျပည္သူေတြ ထုိင္တဲ့ဆုိင္ ဘံုဆုိင္ဆိုတာ ေတးဂီတကို ၿငိမ့္ၿငိမ္းေညာင္းေညာင္းနဲ႔ မသိစိတ္ (Sub conscious mind) မွာ ထင္သာၾကားသာ႐ံုမွ်ေလာက္ ညင္ညင္သာသာ တုိးတိုးကေလးဖြင့္ေပးထားရင္ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့။ ျမဴး ဇစ္က ေနာက္ခံေတးအျဖစ္ ဘက္ဂေရာင္းေလာက္ပဲ ရွိေနရတယ္။ ခုေတာ နားပင္း၊ နားထုိင္း၊ နားကန္းေတြက နတ္ကနားေပးသလို တီး ေပးမွႀကဳိက္ၾကတယ္။ မယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႐ိုင္းေတြရဲ႕ ဗီဇမေပ်ာက္ေသးတဲ့သေဘာပါ။
အယ္။ ။ အဲဒါ အလ်င္တုန္းက ကုလားလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြရဲ႕ အက်င့္ဆုိးပါလာတာနဲ႔တူတယ္ဗ်။ ကုလားလက္ဖက္ရည္ဆုိင္လည္း ဆူညံေနတာပဲ။ ဘာကိုေအာ္မွာလုိ႔မွ ဘယ္သူကမွ လာမခ်ဘူး။ သူတုိ႔ဘာသာ ဆူညံေနၾကတာပဲဗ်။ ညစ္ပတ္တာလည္း အဲဒီက ကူးစက္ လာတာလို႔ ထင္တာပဲ။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးဆီက ေကာင္းတဲ့အက်င့္ကိုေတာ့မယူၾကဘဲနဲ႔ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ကို အမိအရယူႏုိင္တဲ့ေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာေတြေတာ့ စံနမူနာပါပဲ။
ေသာ္။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ အရက္ေသာက္တဲ့ေနရာမွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲဗ်။ အဂၤလိပ္ေတြက စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ အရက္ေသာက္တယ္။ အလုပ္ လုပ္တဲ့ေနရာမွာလည္း မခိုမကပ္ အလုပ္လုပ္တယ္။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္ေရႊျမန္မာမ်ားက အလုပ္လုပ္တာေတာ့ အတုမခိုးဘဲနဲ႔ အရက္ေသာက္တာၾကေတာ့ လြန္လြန္ကဲကဲ အတုခိုးၾကတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဆူညံေနမွႀကဳိက္တာကေတာ့ ခင္ဗ်ားေျပာသလို ကုလားဆီကရတဲ့ အက်င့္ဆုိးနဲ႔တူပါတယ္။
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ကက္ဆက္ေခြအလုအယက္ဖြင့္တာ အေသးအမႊားကိစၥမဟုတ္ဘူးေနာ္။ စႏၵာဝင္းလက္ဖက္ရည္ဆုိင္က စတဲ့မီးဖြား ဟာ အေတာ္ေတာက္ေလာင္က်ယ္ျပန္႔သြားတာကိုသာၾကည့္ေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ေရာင္းပါ။ ကက္ဆက္သံႏွင့္ လူငယ္ေတြကို ျမဴဆြယ္၊ ရပ္ကြက္ကို အပူမီးတုိက္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မ်ဳိးမျဖစ္ဖုိ႔ သက္ဆုိင္ရာက တားျမစ္သင့္တယ္။
ပင္။ ။ ခင္ဗ်ား အကဲျဖတ္ခ်က္အရ အရက္ဆုိင္ေတြဟာ လူေတြ တျဖည္းျဖည္း အဆင့္အတန္းနိမ့္က်သြားတာကို ေဖာ္ျပေနတယ္ဆိုရင္ ဒီကေန႔ မႈိလုိေပါက္ေနတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြက ဘာကိုေဖာ္ျပေနသလဲ။
ေသာ္။ ။ လူေတြ စူးစုိက္စိတ္ဝင္စားစရာမရွိတာ။ လူေတြ စိတ္ေလလြင့္ေနတာ၊ လူေတြ အၾကံအဖန္လုပ္ၿပီး ျဖတ္လမ္းလုိက္ေနၾကတာကို ေဖာ္ျပေနတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ေမ့ေနေအာင္ထုိင္တဲ့လူေတြဟာ အလုပ္မရွိတဲ့လူ၊ စိတ္ေလလြင့္တ့ဲလူနဲ႔ အေပါက္ေကာင္းေခ်ာင္း ေနတဲ့လူ ျဖတ္လမ္းသမားေတြသာမ်ားတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြမ်ားလာ အလုပ္လက္မဲ့ဦးေရ ေပါေလဆိုတာ သတ္မွတ္ႏုိင္တယ္။
အယ္။ ။ အဲဒါေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕သီဝရီမွားၿပီထင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဂ်ပန္ျပည္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေပါလုိက္တဲ့ တီးေဟာက္စ္ေတြ၊ မ်ားလုိက္တဲ့ ဘားေတြ၊ ေသာက္ေသာက္လဲ ႏုိက္ကလပ္ေတြ၊ ကဲ... ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ စီးပြားေရးမေကာင္းလုိ႔လား။
ေသာ္။ ။ ခင္ဗ်ားေျပာတာမွန္တယ္။ အဲဒါ (Inverse ratio) အခ်ဳိးက် ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ျခင္းလကၡဏာလို႔ေခၚတယ္။ စီးပြားေရးေကာင္းလြန္းျပန္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာလည္း ေငြေတြပိုလွ်ံေနလို႔၊ အခ်ိန္ေတြပိုလွ်ံေနလို႔ အေပ်ာ္အပါးအေနနဲ႔ ဒီလကၡဏာမ်ဳိးေတြ ထပ္ေပၚႏုိင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆီမွာလည္း ေငြေတြ ပိုလွ်ံေနလုိ႔မဟုတ္ေတာင္ အခ်ိန္ေတြပိုလွ်ံေနလို႔ျဖစ္မွာပါ။
ပင္။ ။ အင္း... ခင္ဗ်ားေျပာတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ေခတ္မီတိုးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံမ်ားမွာ အရွားပါးဆံုးေသာပစၥည္းဟာ “အခ်ိန္” ပဲဗ်။ သူတုိ႔ဆီမွာ အခ်ိန္ကိုလု အလုပ္ လုပ္ေနရတယ္။ အၿပဳိင္အဆိုင္ အလုပ္လုပ္ေနရတယ္။ ဒီ့ျပင္ဟာေတြ အားလံုးရွိေပမဲ့ “အခ်ိန္” က မရွိဘူးဗ်။
ေသာ္။ ။ ဒါျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္က ျမန္မာျပည္ကိုခ်စ္တာေပါ့့။ ကမာၻမွာ အရွားပါးဆံုးပစၥည္းျဖစ္တဲ့ “အခ်ိန္” ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မွာ အေပါဆံုးျဖစ္ ေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းသလဲ။ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့တုိင္းျပည္လဲ။ ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ ကုိယ့္တုိင္းျပည္မွာ ကိုယ္မေနၾကဘဲ ႏုိင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္တဲ့လူေတြကို သိပ္အံ့ၾသမိတယ္။ ဟိုမွာ အေျပးအလႊား အေမာတေကာလုပ္ႏုိင္မွ လူတန္းေစ့ ေနရ၊ ထုိင္ရ၊ စားရတာ၊ က်ဳပ္တုိ႔ဆီမွာ ဘယ္လွည့္ ညာလွည့္နဲ႔ ၿဖီးျဖန္းၿပီး လက္ေက်ာတင္းေအာင္မလုပ္ဘဲနဲ႔ စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္ရွိၾကတယ္။ အနည္းဆံုးေခတ္ႀကီးနဲ႔ မပ်က္စီးတဲ့ ပစၥည္းမဲ့ခ်က္ႀကီးတို႔ တြယ္ႏုိင္ၾကေသးတယ္။
အယ္။ ။ဟုတ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ေကာင္းသမွ သိပ္ေကာင္း။ ဒါနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ားမွာ အေျပးအလႊားရွာေဖြရ၊ အခ်ိန္လုၿပီး အလုအယက္လုပ္ၾကရလို႔ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ေသတဲ့လူေတြက ရာခုိင္ႏႈန္းသိပ္မ်ားတယ္ဆို။
ေသာ္။ ။ ဟုတ္တယ္။ သိပ္ကိုမ်ားတယ္။ (Rat Race) လုိ႔ေခၚတာေပါ့ဗ်ာ။ ျမန္မာလိုကေတာ့ ၾကက္ယက္သလို အလုအယက္ ရွာစားေနရတာမုိ႔ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ေသတာမ်ားတာေပါ့။
ပင္။ ။ ဒီလိုဆို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာေတာ့ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ သိပ္အေသအေပ်ာက္မမ်ားႏုိင္ဘူးေပါ့ေနာ္။
ေသာ္။ ။ ဟုတ္တယ္ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔မေသႏုိင္ေပမဲ့ သံုးလံုးေရာဂါနဲ႔ေတာ့ ေသႏုိင္ေသးတယ္။
အယ္။ ။ ဗ်ာ သံုးလံုးေရာဂါ၊ ဘယ္လိုေရာဂါလဲဗ်။
ေသာ္။ ။ ခ်ဲေလဗ်ာ၊ ခ်ဲထီဂဏန္း သံုးလံုးေပါ့။ အလုပ္မရွိ အၾကံအစည္မရွိေတာ့ ခ်ဲထီဖိထိုးၿပီး ခ်ဲမေပါက္တာနဲ႔ မြဲၿပီး ဂဏန္းသံုးလံုးေရာဂါနဲ႔ ေသမွာကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ပဲဗ်ဳိ႕။
ပင္။ ။ ခင္ဗ်ားက သူမ်ားက်ေတာ့ သံုးလံုးေရာဂါနဲ႔ ေသမေလး ဘာေလးနဲ႔။ ခင္ဗ်ားက်ေတာ့ ေလးလံုးေရာဂါနဲ႔ ေသမယ္ထင္တယ္။
ေသာ္။ ။ ဘယ္လိုေလးလံုးေရာဂါလဲဗ်။
ပင္။ ။ ခင္ဗ်ားပဲ ေျပာတယ္မဟုတ္လား။ တစ္ပတ္ကို ရမ္တစ္လံုးက်နဲ႔ တစ္လမွ ရမ္ေလးလံုး၊ အဲ- ဒီရမ္ေလးလံုးကိုပဲ အလ်င္မီေအာင္ မရႏုိင္ လို႔ ခင္ဗ်ားလည္း ေလးလံုးေရာဂါနဲ႔ ႂကြလိမ့္မယ္လို႔ က်ဳပ္ထင္တယ္။
ေသာ္။ ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့။ ေလးလံုးေရာဂါနဲ႔ မႂကြခ်င္လို႔ အခ်ိန္မီအရက္ျဖတ္ေတာ့မယ္ေျပာတာ။ ခင္ဗ်ားတို႔လာၿပီး မာရ္နတ္လုပ္ တာနဲ႔ မေအာင္ျမင္ေသးတာ။ ေနာက္ကို ခင္ဗ်ားတို႔လာတာ ျမင္ရင္ေတာ့ “အို အခ်င္းေစတန္၊ ေနာက္သို႔ုဆုတ္ေလာ့၊ ငါ့ေနာက္သို႔ မလုိက္ ေလႏွင့္”လို႔ ေျပာရမွာပဲထင္တယ္။
ပင္။ ။ ခင္ဗ်ား တကယ္အရက္ျဖတ္ေတာ့မွာလား။
ေသာ္။ ။ခင္ဗ်ား ယံုသလား။ အသက္ ၆၀ အထိ ယမကာကို တတ္ႏုိင္သမွ် ေဘးကင္းစြာ၊ အသက္ရွည္စြာေသာက္သံုးလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဒီေလာက္လြယ္လြယ္နဲ႔ ျဖတ္လို႔ရပါ့မလား။ ကြၽန္ေတာ္ ေသာက္ခ်င္စိတ္ကုန္တာက ေသာက္ရတာက်က္သေရမဲ့လြန္းလို႔သာ ေျပာရတာ ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာသမား အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ ယမကာဆရာ ဇရာအိုႀကီးက ဆိုမိန္႔ဖူးတယ္။
ပင္။ ။ ဘယ္လိုမ်ားပါတဲ့လဲ။
ေသာ္။ ။ ဟိုတစ္ေလာဆီက သူနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ေမးတယ္။ ေဟ့ ဗိုလ္ေသာ္ ေမာင္ရင္အရက္ေသာက္ တုန္းပဲလားတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ေသာက္တယ္လို႔ ေျပာလုိက္ေတာ့၊ သူက ဘယ္ေလာက္ေသာက္သလဲတဲ့။
ပင္။ ။ သူကလည္း စနစ္တက် ပက္ခ်ိန္သမားလား။
ေသာ္။ ။ စနစ္တက် ဘယ္ကမလဲ။ အရက္ပါရမီရွင္လို႔ ေခၚေလာက္တယ္။ အသက္ရွစ္ဆယ္ထိေသာက္ရတာသာၾကည့္ေတာ့။ အဲ-ကြၽန္ ေတာ္က တစ္ေန႔ကို ႏွစ္ပက္၊ တစ္ပက္မွာ ငါးရက္ေသာက္တယ္လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။
အယ္။ ။အဲဒီေတာ့ သူကဘာေျပာသလဲ။
ေသာ္။ ။ေအး ေကာင္းတယ္။ မင္း ေယာင္လုိ႔မွားလို႔မ်ား သူတစ္ပါးစကား နားေယာင္ၿပီး သြားမျဖတ္လိုက္နဲ႔ေနာ္။ ဟိုေရာဂါ ဒီေရာဂါေတြဝင္ၿပီး ဆရာဝန္ဆီ အလီလီသြားေနရတာနဲ႔ ေဆးဖိုးနဲ႔ မြဲလိမ့္မယ္၊ ေဆးေတြက အရက္ထက္ပိုၿပီး ေစ်းႀကီးေသးတယ္။ ေမာင္ရင္ရဲ႕တဲ့။
ပင္။ ။ ဟုတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေဆးေစ်းႀကီးတာျဖင့္ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။
ေသာ္။ ။ မင္း အသက္ ၆၀ မွာ ေန႔စဥ္ ႏွစ္ပက္ေသာက္။ အရက္ေကာင္းေကာင္းကိုပဲေသာက္။ ခ်က္ႀကီးကို မကုိင္ေလနဲ႔။ အသက္ ၇၀ မွာ ေန႔စဥ္ တစ္ပက္ပဲေသာက္၊ ငါ့လို အသက္ ၈၀ ေရာက္ေတာ့ ပက္ခ်ိန္ တစ္ဝက္ (Half Peg) ပဲေသာက္။ ေအး အသက္ ၉၀ ပိုင္းေရာက္လာ ရင္ေတာ့...
အယ္။ ။ျဖတ္လုိက္ေတာ့တဲ့လား။
ေသာ္။ ။ ဘယ္က ျဖတ္ရမွာလဲ။ အသက္ ၉၀ ေက်ာ္မွေတာ့ မထူးေတာ့ဘူးကြာ တစ္ေန႔တစ္လံုးပဲ ေသာက္ေတာ့။ ဘယ္ အသက္ ၉၀ ေက်ာ္ လို႔ ဘာေရာဂါနဲ႔မွ မေသတဲ့အတူေတာ့ ေသာက္ၿပီးေသတာပဲ ေကာင္းပါတယ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ဆရာ ယမကာဇရာအိုႀကီးရဲ႕ အဆံုးအမမွာပဲ တည္ပါေတာ့တယ္။
အယ္/ပင္။ ။ သာဓု... သာဓု... သာဓု။
www.shwezinu.com ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
Comments