အေတြးမ်ားနဲ႔ ရထားတစ္စင္း
ဉာဏ္ဦးေမာင္
ဇန္န၀ါရီ ၂၅၊ ၂၀၁၂
ဉာဏ္ဦးေမာင္
ဇန္န၀ါရီ ၂၅၊ ၂၀၁၂
ဒီေနရာေလးဟာ ကုိယ့္အသက္ရွင္လ်က္နဲ႔က ခ်န္ထားခဲ့မယ့္ေနရာေလးတစ္ခု ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္သလုိ ကုိယ့္ဘဝေျပာင္းသြားရလုိ႔ အ သက္မဲ့တဲ့ ကုုိယ့္ကုိယ္က ခ်န္ထားခဲ့ရမယ့္ ေနရာေလးတစ္ေနရာလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။ အရာရာေျပာင္းလဲတတ္တာမုိ႔ သက္ရွိ ကုုိယ့္ကုုိယ္နဲ႔စာလ်င္ ထာဝရရယ္လုိ႔ ေျပာလုိက ေျပာႏုိင္မယ့္ ဒီေနရာေလးကုိယ္တုိင္ကပင္လ်င္ ကုိယ့္ကုိခ်န္ထားခဲ့တာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏုိင္ တာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကုိယ္ေရာက္ရွိေနထုိင္ခုိက္ ဒီေနရာေလး လွပသာယာေစဖုိ႔၊ ဒီေနရာေလးကုိ အခုိက္အတန္႔ေလးပင္ျဖစ္ျဖစ္လာ ေရာက္ၾကမည့္သူေတြ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ေစဖုိ႔နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမေစဖုိ႔ကုိေတာ့ ကုိယ့္မွာဖန္တီးရ၊ ထိန္းသိမ္းရမည့္ တာဝန္၊ ကူညီရမည့္တဝန္က ကုုိယ့္မွာရွိလာၿပီလုိ႔ ခံယူမိတယ္။
ရာသီဥတု သာသာယာယာရွိတဲ့အခ်ိန္မ်ားမွာဆုိ အေဆာင္ေလးေဘးမွာရွိတဲ့ ပန္းျခံေလးထဲကုိဆင္းလုိ႔ ပန္းပင္ေလးေတြပ်ဳိးတဲ့အခါပ်ိဳး၊ စုိက္တဲ့အခါစုိက္၊ ေပါင္းပင္ေလးေတြ ရွင္းတဲ့အခါရွင္း၊ အသစ္ခင္းစ ပန္းခင္းေလးမွာ လုုပ္ဖြယ္ရာေတြက အမ်ားသား။
ေနထုိင္ရာအေဆာင္ေလးက ရထားလမ္းရဲ့ေဘးမွာ။ လူစီးရထားမ်ား၊ ကုန္ရထားမ်ားက ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား ဒီရထားလမ္းေလးေပၚ ျဖတ္ သြားတတ္တယ္။ ေနဝင္ပ်ိဳးပ် ညဦးစမွာ သံရွည္ဆြဲကာ ျဖတ္သြားတတ္တဲ့ ရထား ဥၾသသံအခ်ိဳ႔ၾကားမိလ်င္ျဖင့္ …ရထားဥၾသသံေလး မ်ားၾကားရင္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္စိတ္ တားလုိ႔မရေတာ့ၿပီ…ဆုိတဲ့ ထူးအိမ္သင္ရဲ့ အေမ့အိမ္သီခ်င္းထဲက စာသားေလးကုိ သတိရမိလုိက္တဲ့အခါလည္း ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကုိယ့္စိတ္ထဲ သူ႔သီခ်င္းစာသားေလးထဲကလုိ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ အိမ္တန္းစိတ္ျဖစ္ေနခဲ့သလား၊ အိမ္ လြမ္းစိတ္ျဖစ္ေနခဲ့သလားဆုိတာကုိေတာ့ တိတိက်က် ေဝခြဲမရႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္ဆီဘယ္လမ္း ဘယ္စခန္းဟု ေမွ်ာ္မွန္းမသိ ေရာ္တမ္းမိ သည့္ လြမ္းခ်ည့္ေဝဒနာ ျဖစ္တည္လာၿပီ။ ဌာနီေဝးလုိ႔ ေဆြးေရာ့ထင့္လုိ႔ပဲ အမည္ရွာမရ ဟုုိမက် ဒီမက် ေဝဒနာလုုိ႔သာ ဆုုိရမွာေပါ့။
ကုိယ့္အလုပ္နဲ႔ကုိယ္ ႐ႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့ ရထားသံကုိ မၾကားမိလုိက္တတ္ဘူး။ အခ်ိန္မွန္သြားတတ္တဲ့ ရထားေတြ ရွိေနေပမယ့္ တစ္ေန႔လုံးပင္လ်င္ ရထားတစ္စီးမွ ျဖတ္သြားတာကုိ မၾကားမိလုိက္တဲ့ေန႔မ်ိဳးလည္း ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေလး ေနလုိခ်င္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာဆုိလ်င္ေတာ့ ျဖတ္သန္းသြားတဲ့ရထားမ်ားရဲ့ အသံက စိတ္ကုိ အနည္းငယ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစတတ္တယ္။ ဘူတာနဲ႔ေဝး တဲ့ေနရာမုိ႔ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ျဖတ္သြားတတ္လုိ႔ လူစီးရထားမ်ားရဲ့ ျဖတ္သန္းခ်ိန္က ၁ဝ စကၠန္႔ေလာက္သာ ၾကာျမင့္တတ္တယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ ဒီ ၁ဝ စကၠန္႔ေလာက္အခုိက္အတန္႔္ေလးသည္ပင္ တခါခါမွေတာ့ ၾကာျမင့္လြန္းလွတယ္လုိ႔ ထင္မိတတ္ျပန္တယ္။
တခါတေလ ရွားရွားပါးပါးျဖတ္သြားတတ္တဲ့ ကုန္ရထားမ်ားႀကီးမ်ားကေတာ့ ၁ မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔ ၾကာတတ္ တယ္။ ေနထုိင္ရာအေဆာက္ အဦေလးကုိပင္ သိမ့္သိမ့္ေလးတုန္ခါေစတတ္တဲ့ ဒီကုန္ရထားႀကီးမ်ား အသံမ်ိဳးဆုိလ်င္ျဖင့္ ျဖစ္သင့္တာထက္ပုိၿပီး ဆူညံလြန္းတယ္လုိ႔ ခံစားမိတတ္ျပန္တယ္။ သုိ႔ေပမယ့္လည္း ဒီကုန္ရထားတြဲ မ်ားေပၚမွာ ပါလာေလ့ရွိတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ၊ ကုန္ပစၥည္းအမ်ိဳးအေထြေထြေတြက လူသားေတြ သြားလာ လြယ္ကူေရးနဲ႔ ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္ အေထာက္အပံ့ကုိျဖစ္ေစ၊ ေခ်ာေမြ႔ေစတာမုိ႔ ဒီရထားသံေတြ အစဥ္ အၿမဲ ၾကားေနရေစဖုိ႔ကုိေတာင္ ဆူညံတယ္ထင္တဲ့ၾကားကေန ဆုေတာင္းေနမိတတ္ေသးတယ္။ လူတစ္ကုိယ္ စိတ္ႏွစ္မ်ိဳး တုိးတိတ္ျခင္းနဲ႔ တုိးတက္ျခင္းၾကားမွာ ဗ်ာမ်ားလုိ႔ေနဖူးတာကုိလည္း သတိရမိတယ္။ ၾကားျခင္း မၾကားျခင္းကုိ အေျခခံၿပီး ဆူညံသံဆုိတာ အျပင္ကလာတာ မဟုတ္ဘူးရယ္လုိ႔လည္း ေတြးခဲ့မိဖူးတယ္။
ဒီေန႔ညဦးပုိင္းမွာေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျမင္ကြင္းကုိျမင္ရတယ္။ အေဆာင္ေလးေရွ႕မွာ ပန္းပင္ေတြနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ၾကားက တအိအိ ခုတ္ေမာင္းလာတဲ့ ရထားေခါင္းတဲြသုံးတြဲကုိ စတင္ျမင္ရတယ္။ ျမင္ေနက်ျမင္ကြင္းနဲ႔မတူပဲ ရထားရွိန္က သိပ္ေႏွးလြန္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး လည္း ေခါင္းတဲြသုံးတြဲက မႏုိင္ဝန္ကုိသယ္ေဆာင္လာရတဲ့ သတၱဝါႀကီးမ်ားအလား အင္အားကုန္သုံးၿပီး အားစုိက္ရုန္းကန္ေနဟန္ ေပၚလြင္ ေနတယ္။ သက္မဲ့အရာမ်ားျဖစ္ေပမယ့္ သူတုိ႔အမူအယာက သနားစရာျဖစ္ေနသလုိ ခံစားရတယ္။ ရထားေအာက္မွာ ျပားျပားေမွာက္လဲ ေလ်ာင္းေနတဲ့ သံလမ္းမ်ားကလည္း ေလးပင္လြန္းတဲ့ဝန္ကုိ ထမ္းထားရတဲ့သူေတြအလား တဖ်စ္ဖ်စ္အသံေပးလုိ႔၊ နာက်ည္းညည္းတြားသံ ထြက္ေနသလားလုိ႔ေတာင္ ခံစားထင္မွတ္မိတယ္။ ရထားတြဲမ်ားေပၚမွာေတာ့ စစ္ေျမျပင္သုုံး တင့္ကားႀကီးေတြနဲ႔ ေလာင္စာဆီတင္ သံခ်ပ္ ကာကားေတြက အျပည့္။
တြဲေပါင္းေလးငါးဆယ္ခန္႔အေရာက္ေလာက္မွာေတာ့ ေရွ႔မွာတစ္ခုခုျဖစ္ပုံရတယ္။ ရထားကုိယ္တုိင္လား၊ သံလမ္းကလားေတာ့ မသိပါဘူး။ တုံ႔ေႏွးေႏွး ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ ရထားႀကီးက လုံးဝရပ္တန္႔သြားတယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျမင္ေတာင့္ျမင္ခဲ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးမုိ႔ထင္ရဲ့။ သံလမ္းေဘး ေန ရပ္ကြက္တြင္းက လူေတြအေျမာက္အမ်ား အိမ္အသီးသီးကေနထြက္လာၿပီး ရွည္လ်ားလြန္းတဲ့ရထားႀကီးကုိ ဝုိင္းဝန္းရပ္တန္႔ၾကည့္႐ႈၾက တယ္။
ဒီလူေတြ ခုလုိဝုိင္းဝန္းၾကည့္ရွဳျခင္းဟာ ရထားႀကီး ရပ္တန္႔သြား႐ုံသက္သက္ေၾကာင့္လည္း မဟုတ္သလုိ ရထား တြဲေတြ အလြန္ရွည္လြန္းတာ ေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ပုံမွန္ျမင္ကြင္းမဟုတ္တဲ့ ရထားတြဲမ်ားေပၚမွာျမင္ရတဲ့ တင့္ကားႀကီးမ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မယ္။ ခပ္ကဲ ကဲ လူငယ္လူရြယ္မ်ားကေတာ့ ရပ္တန္႔ေနတဲ့ရထားတြဲမ်ားေပၚေျပးတက္ၿပီး တင့္ကားႀကီးေတြေပၚကုိတက္လုိ႔ စတုိင္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ ၾကတယ္။ ကေလးငယ္မ်ားနဲ႔ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားကေတာ့ ရထားတြဲႀကီးေတြကုိ ေနာက္ခံထားလုိ႔ ေဘးမွာရပ္ကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး မွတ္ တမ္းဓာတ္ပုံ ရုိက္ၾကတယ္။ တစ္ဦးခ်င္းစီ ရုိက္သူကရုိက္၊ မိသားစုလုိက္ ရုိက္သူရုိက္။ စစ္ေျမျပင္ မဟုတ္တဲ့ အရပ္မွာ တင့္ကားႀကီးေတြ၊ သံခ်ပ္ကာ စစ္ကားႀကီးေတြ ျမင္ရျခင္းဟာ ဒီလူေတြအတြက္ အံ့ၾသေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကုိ ျဖစ္ေစပုံရတယ္။
တကယ္လုိ႔သာ ခုလုိတင့္ကားႀကီးေတြ ရထားေပၚမွာသာမဟုတ္ပဲ ကုိယ္ေနထုိင္ရာကုိယ့္ရပ္ကြက္ထဲ၊ ကုိယ့္ လမ္းထဲကုိ တုိက္ခုိက္ေျခမႈန္းဖုိ႔ ေရာက္လာတာမ်ိဳးဆုိလ်င္ ခုလုိပဲ သူတုိ႔ေတြ မွတ္တမ္းဓာတ္ပုံ ရုိက္လုိၾကပါဦးမလား။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျမင္ရတဲ့ တင့္ကားႀကီးေတြကုိ ၾကည့္႐ႈလုိလုိ႔ ဒီေနရာကသူေတြ အိမ္ထဲကထြက္ၾကည့္ၾကရတဲ့တစ္ခ်ိန္ထဲမွာ ကမၻာႀကီးရဲ့အျခားတစ္ေနရာမွာေတာ့ ခုလုိတင့္ကားေတြ၊ သံခ်ပ္ကာ စစ္ကားႀကီးေတြ၊ သူတုိ႔ေနထုိင္ရာ လမ္းထဲ ရပ္ကြက္ထဲကုိ မထင္မွတ္ပဲ ဆုိက္ေရာက္လာလုိ႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ ေနၾကသူေတြ လည္း အမ်ားအျပားရွိေပလိမ့္မယ္။ စစ္ကားဆုိလ်င္ အထူးတလည္ ၾကည့္ျမင္လုိဖုိ႔ မဆုိထားနဲ႔ အသံေတာင္မွ မၾကားခ်င္ေလာက္ေအာင္ပင္ စစ္ကုိနာက်ည္းမုန္းတီးေနသူေတြလည္း ရွိေပလိမ့္မယ္။
ကုိယ့္ေရွ႔မွာျမင္ေနရတဲ့ ရထားတြဲမ်ားက ေရတြက္လုိ႔မဆုံးႏုိင္ေအာင္ပင္ ရည္လ်ားလြန္းတယ္။ ျမင္ရသေလာက္ ေရၾကည့္တာပင္ တြဲေပါင္း မ်ားစြာ။ ေရွ႔မွာလည္း မဆုံးႏုိင္စြာ၊ ေနာက္မွာလည္း ျမင္ကြင္းတဆုံး။ တြဲေပါင္းရာ ေက်ာ္ရွည္တဲ့ ရထားေပၚမွာ ျမင္ရတဲ့ ဒီတင့္ကားႀကီးေတြ၊ သံခ်ပ္ကာကားေတြက လူေပါင္း ဘယ္ေလာက္ မ်ား မ်ားရဲ့ အသက္ဇီဝိန္ေတြကုိ ေႁခြေလဦးမလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ေႁခြခဲ့ၿပီးေလၿပီလဲ။ ဒါကုိလည္း ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ ေယာက္မွ တိတိက်က် ေျပာျပႏုိင္မယ္ မဟုတ္ေလဘူး။
ဒီတင့္ကား တစ္စီးတစ္စီးရဲ့ ကုန္က်စရိတ္အတြက္ ကမၻာေပၚက ကေလးငယ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားရဲ့ ထမင္းလုပ္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ အစားထုိး တည္ေဆာက္ခဲ့ရေလမလဲ။ ဒီစစ္ကားတစ္စီးရဲ့ ေျပာင္းဝကေန ပစ္လႊတ္လုိက္တဲ့က်ည္တစ္ေတာင့္ရဲ့တန္ဖုိးက ဟုိး မဖြံ႔ၿဖိဳးေသးတဲ့ ေဒသက အသိပညာငတ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ား ပညာသင္ၾကားရာ စာသင္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းေဆာက္ဖုိ႔အတြက္ လုံေလာက္တဲ့ေငြေၾကး ျဖစ္ေလမလား။ ဇီဝိန္ေႁခြ စစ္လက္နက္ႀကီးမ်ားရဲ့ ကုုန္က်စရိတ္က ဇီဝိန္ေၾကြေစတတ္တဲ့ ေရာဂါၾကမ္းတစ္ခုုခုုေၾကာင့္ အသက္ေသလုုလုုျဖစ္ ေနတဲ့ လူနာေပါင္းမ်ားစြာ အသက္ရွင္သန္ႏုုိင္ေစေရးအတြက္ေကာ ႀကီးမားတဲ့ အေထာက္အပ့ံေကာင္း မျဖစ္ေစသင့္ဖူးလား။ လားေပါင္းမ်ား စြာနဲ႔ အေတြးက မဆုုံးႏုုိ္င္ေအာင္ပင္ ရွည္လ်ားက်ယ္ျပန္႔သြား တယ္။
ရထားႀကီးက ကုုိယ္ေနထုုိင္ရာ အေဆာင္ေလးေရွ႕တည့္တည့္မွာ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွ် ရပ္တန္႔ခဲ့တယ္။ မုိးေပါက္ေလးေတြ တဖြဲဖြဲက် ေရာက္ ေနတဲ့ ခုလုိအေမွာင္ပ်ိဳးစ ေဆာင္းတညဦးရဲ့ ဟုိနားဒီနား တစစ လင္းလက္ လာတဲ့ မီးေရာင္ပ်ပ်ၾကား ဝုုိးဝါးဝါး ျမင္ရတဲ့လူသတ္လက္နက္ တင့္ကားႀကီးမ်ားက တစတစနဲ႔ အသက္ဝင္ လာတဲ့ ဘီလူးႀကီးေတြအလား စိတ္ထဲထင္မွတ္လာတယ္။ ရထားတြဲအရွည္ႀကီးတစ္ခုလုံးကုိ ကုိင္ဆြဲၿပီး ဟုိး လူသူမနီးတဲ့ သမုဒၵရာေရျပင္က်ယ္က်ယ္ႀကီးတစ္ခုေအာက္ကုိ သြားေရာက္ျမွဳပ္ပစ္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီလူသတ္လက္ နက္ေတြအစား စားစရာ အစားအစာေတြ၊ ဝတ္စရာ အဝတ္အစားေတြ၊ ေနထုိင္စရာ အေဆာက္အဦပစၥည္းေတြမ်ား တင္ေဆာင္လာတာ ျဖစ္လုိက္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းေလမလဲလုိ႔ ကုိယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတုိင္း ေတြးလုိက္မိေသးတယ္။
စစ္ေျမျပင္သုံး တင့္ကားႀကီးေတြ၊ သံခ်ပ္ကာကားေတြ ေျမာက္မ်ားစြာ တင္ေဆာင္ထားတဲ့ရထားႀကီးကေတာ့ ခုေလာက္ဆုိလ်င္ျဖင့္ မုိင္ ေပါင္းေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးဆီကုိ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။ သုိ႔ေပမယ့္ ကုိယ့္အေတြးထဲမွာေတာ့ ရထားတြဲရွည္ႀကီးက ဘယ္ကုိမွ မေရြ႕လ်ားႏုိင္ ေသးပဲ ရပ္တန္႔လုိ႔ေနေနဆဲ။ ကုိယ့္အေတြးထဲမွာ ရပ္တန္႔ေနတဲ့ရထားႀကီးလုိပဲ ကမၻာ့ေဒသအသီးသီးမွာ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ လူမ်ိဳးတုံး စစ္ပြဲရွည္ ႀကီးေတြ၊ လူသတ္စစ္လက္ နက္ထုုတ္ စက္ရုုံႀကီးေတြလည္း ခုခ်က္ျခင္းပင္လ်င္ ရပ္တန္႔ကာသြားေစခ်င္ပါရဲ့။ ။
Comments