ကြၽမ္းေလာင္မႈ၏ စြမ္းအား - အပုိင္း (၃)
ေလာအယ္စုိး
ေလာအယ္စုိး
ေမ ၂၂၊ ၂၀၁၂
ဂ်ပန္သတင္းဌာနတစ္ခုမွ သတင္းေထာက္တစ္ဦးလိုအပ္သည္ဟု မိတ္ေဆြဓမၼဆရာႀကီးတစ္ဦးမွ အေၾကာင္းၾကားလာသည့္အတြက္ ကြၽန္ ေတာ္၀မ္းသာအားရ လူေတြ႕စစ္ေဆးမႈကုိ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ၎တုိ႔မွအေျဖကို ေမွ်ာ္လင့္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို မေရြးပါ။ သုိ႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ဓာတ္မက်။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ အားမာန္တုိ႔သည္ ကခ်င္ျပည္နယ္ခရီးစဥ္အတြင္း ယွဥ္၍လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ ေမချမစ္ႀကီးထံသုိ႔ အရိွန္အဟုန္ျပင္းေနဆဲ။
တစ္ေန႔ မိတ္ေဆြတစ္ဦးမွ မိတ္ဆက္ေပး၍ ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ိုက္တာ၊ စာေရးဆရာ ကိုခ်ဳိတူးေဇာ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုသိကြၽမ္းခြင့္ရခဲ့သည္။ ထိုအခါ သူက ထူးထူးဆန္းဆန္း “ကိုေလာအယ္စိုး၊ ခင္ဗ်ားရဲ့ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းလမ္းေလွ်ာက္တဲ့ခရီးစဥ္ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းကို ကြၽန္ေတာ္၀ယ္ခ်င္ တယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားဆႏၵရိွရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေရာင္းပါလား” ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာင္သြားသည္။ ဒီလူ ဘယ္လိုလူမ်ားပါလိမ့္။ သုိ႔ေသာ္ ကြၽန္ ေတာ္၏ခရီးစဥ္အား အသိအမွတ္ျပဳျခင္းအတြက္ ကြၽန္ေတာ္အရမ္း၀မ္းသာသြားသည္။
“ေအးဗ်ာ ... ေရာင္းမယ္ဗ်ာ” ဟူ၍သေဘာတူလိုက္ကာ က်ပ္ေငြတစ္ေသာင္းခဲြျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ေရာင္းလိုက္ပါသည္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္က ေငြတစ္ ေသာင္းခဲြသည္ တစ္ကယ္မနည္းပါ။ အသစ္ေသာ ႏွစ္ရာက်ပ္တန္ ေငြအစည္းထုပ္ကို လက္ထဲ၌ကိုင္ထားရင္း မွတ္မွတ္ရရတစ္ခုေတာ့ ၀ယ္ထားအံုးမွဟုလည္း စဥ္းစားမိလိုက္သည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကြၽန္ေတာ့္အား အကူအညီမ်ားစြာေပးခဲ့ေသာ မိတ္ေဆြ၏မိသားစု ပစၥည္းတစ္ခု၀ယ္ဖုိ႔ရန္ အကူအညီလိုအပ္သည္ဟု ကြၽန္ေတာ့္အား ေမတၱာရပ္ခံလာေသာေၾကာင့္ အစိမ္းေရာင္လြင့္ေနသည့္ ႏွစ္ရာက်ပ္ တန္သစ္ တစ္ေသာင္းခဲြတိတိေသာအသျပာကို မိတ္ေဆြတုိ႔အားေပးလိုက္ပါသည္။
ေအးေလ သူတုိ႔အတြက္လိုအပ္တာတစ္ခုရသြားေတာ့ ငါ့အတြက္ အဓိပၸါယ္ရိွေသာလွဴဒါန္းျခင္းပဲဟု ကြၽန္ေတာ္ေက်နပ္စြာ ခံယူလိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ထိုေငြျဖင့္ မိမိအတြက္ ဘာမွမ၀ယ္ျဖစ္လိုက္ပါ။ ခါးသီးမႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ေရွ႕ဆက္ဘ၀ကို ခရီးႏွင္ရင္း ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွ စတင္ၿပီးကြၽန္ေတာ္ ထိုင္းႏုိင္ငံအေျခစိုက္ အဖဲြ႕အစည္းသံုးခုတုိ႔၏ Photo Eassay (လူသားတုိ႔၏ ေန႔စဥ္သက္တာႏွင့္ ႐ုန္းကန္ မႈကုိ ဓာတ္ပံုျဖင့္သီကံုးျခင္း) ကို စတင္လက္ခံၿပီး ႐ိုက္ကူးႏုိင္ခဲ့သည္။ ျပည္တြင္းေရာ၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏုိင္ငံအခ်ဳိ႕ကို စတင္ခရီးျပဳႏုိင္သည္။
အခက္အခဲအမ်ဳိးမ်ဳိးၾကားမွ နယ္သာလန္ႏုိင္ငံ အေျခစိုက္ World press photo ကမာၻ႕သတင္းဓာတ္ပံုအဖဲြ႕ခ်ဳပ္္ႀကီးက ႀကီးမွဴးက်င္းပသည့္ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွ တက္သစ္စဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္မ်ားအတြက္ အလုပ္႐ံု ေဆြးေႏြးပဲြ (Workshop) ကို ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေမလအတြင္း အင္ဒိုနီးရွားႏုိင္ငံ၊ ဂ်ကာတာၿမိဳ႕တြင္ ႏွစ္ပတ္ၾကာ ပါ၀င္တက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ထိုင္း၊ မေလးရွား၊ စင္ကာပူ၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ ကေမာၻဒီးယား၊ ဗီယက္နမ္တုိ႔မွ ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္မ်ားတုိ႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးသိကြၽမ္းခြင့္ရခဲ့သည္။
ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕အေျခစိုက္ I P S Inter Press Service ၏ မဲေခါင္ျမစ္၀ွမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ရိွေသာ ႏုိင္ငံမ်ားမွ ျပည္သူမ်ားတုိ႔၏ ေန႔စဥ္ဘ၀ကို ထင္ဟပ္ေစသည့္အစီအစဥ္တစ္ခုတြင္လည္း ကြၽန္ေတာ္ Photo eassay ႐ိုက္၍ ပါ၀င္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအေတြ႕အၾကံဳမ်ားမွာ ကြၽန္ေတာ္ အဖိုးျဖတ္၍မရေသာ အသိႏွင့္ဆက္သြယ္မႈကြန္ယက္မ်ားကို ရရိွခဲ့ပါသည္။ ၂၀၀၃ ခုနစ္၊ နို၀င္ဘာလတြင္ NHK သတင္းဌာနတြင္ ဌာေန သတင္းေထာက္အျဖစ္ တာ၀န္ယူထားသူကိုသီဟ၏ ဆက္သြယ္ေပးမႈေၾကာင့္ AFP (Agency of Frence Press) အတြက္ ဓာတ္ပံုသတင္း ေထာက္အျဖစ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုခန္႔အပ္သည္။
အႏွစ္ႏွစ္ အလလေစာင့္စားခဲ့ရသည့္ ကြၽန္ေတာ္၏အိပ္မက္ကို စတင္၍ အတည္ေဖာ္ခြင့္ ရသြားေပၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ထိုအခြင့္အေရးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ရုန္းကန္ခဲ့ရသည္။ ေပးဆပ္ခဲ့ရသည္။ နာက်င္ခဲ့ရသည္။ ထိုက္တန္ေသာတန္ဖိုးကို ကြၽန္ေတာ္ေပးခဲ့ရပါသည္။ လမ္းစေပၚ ကြၽန္ ေတာ္ေျခခ်ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ဆက္လက္၍ အမ်ားႀကီးႀကိဳးစားရမည္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိသည္။
အေမရိကန္ႏုိင္ငံ အေျခစိုက္ AP သတင္းဌာနမွ ေဒၚေအးေအး၀င္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဆရာမတစ္ဦးလည္းဟုတ္သလို မိတ္ေဆြေကာင္း တစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ အစ္မသည္ ကြၽန္ေတာ္ တစ္စံုတစ္ရာမွားေနပါက အမုန္းခံ၍ ကြၽန္ေတာ့္ကို သတိေပးတတ္သူျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ ဂ်ပန္သံ႐ုံးမွဖိတ္ၾကားေသာ ညစာစားပဲြအခမ္းအနားတစ္ခုတြင္ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ၀ိုင္ခြက္ကိုကိုင္၍ေသာက္ေနသည္ကို အစ္မတစ္ ေယာက္ျမင္ေသာအခါ အစ္မသည္ မ်က္ႏွာနီျမန္းသြားၿပီး “ေလာအယ္ ... ငါ့ေမာင္ မင္းဒီေလာကကို အခုမွေရာက္လာတယ္။ ဒီအက်င့္ကို မင္းစေနၿပီ ဟုတ္လား။ ဟိုမွာၾကည့္စမ္း ဂါဒီယန္းဦးစိန္၀င္းႀကီး ထိုင္ေနတယ္။ ဒီအေသာက္အစားေတြ အေပ်ာ္အပါးေတြကို သူေရွာင္ႏုိင္ခဲ့လုိ႔ အဲဒီလို လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ သူရပ္တည္ႏုိင္တာ”
ကြၽန္ေတာ္ အစ္မ လက္ညိႇဳညႊန္ရာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဂ်ပန္သံအရာရိွတစ္ဦးနွင့္စကားေျပာေနသူ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံသတင္းစာေလာကတြင္ ေလးစားၾကည္ညိဳျခင္းခံရသူ ဂါဒီယန္း ဦးစိန္၀င္း။ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္သြားေပၿပီ။ ၎၏လက္ထဲတြင္ လိေမၼာ္ရည္ခြက္ကို ကိုင္ထားသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ငိုင္သြားသည္။ ရွက္လည္း ရွက္သြားမိသည္။ အစ္မကို ဘာမွျပန္၍မေျပာမိ။ ၀မ္းလည္းနည္းသြားသည္။ ထို၀ိုင္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဆက္ေသာက္၍မရေတာ့။ အစ္မ၊ ဆရာမ၊ မိခင္ကဲ့သုိ႔ အမုန္းခံပီး ဆံုးမသြားသူ ေဒၚေအးေအး၀င္းအား အစဥ္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွ ေက်းဇူး တင္ေနဆဲပါ။ အစ္မတစ္ေယာက္ သူေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ သူေလွ်ာက္ေနဆဲျဖစ္ေသာ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရမည့္ ခရီးရွည္ႀကီးအတြက္ ၀ီရိယ၊ သတၱိ၊ သတိ၊ မာန္အျပည့္ရိွသည္။ ထိုအရည္အခ်င္းမ်ားတုိ႔ကို ကြၽန္ေတာ့္အား ရိွေစခ်င္လြန္းလွသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ နားလည္သ ေဘာေပါက္သြားသည္။ အစ္မ ဆက္ၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ သတင္းသူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဆက္ၿပီးရပ္တည္ႏုိင္ကာ မ်ဳိးဆက္ သစ္တုိ႔ကို အေကာင္းဆံုးလက္ဆင့္ကမ္းႏုိင္ပါေစလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ဆုေတာင္းပါတယ္။
ဆဲတန္ ဆဲ၊ ဆူစရာရိွလွ်င္ ဆူ၊ အားေပးစရာရိွလွ်င္ အားေပးၿပီး ျပင္သစ္သတင္းဌာနမွ ဌာေနသတင္းေထာက္၊ အန္ကယ္ဦးခင္ေမာင္သြင္ (Uncle Eddie) ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဆရာျဖစ္သလို မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးစလံုးအတြက္ ဆရာႀကီးကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ Y M C A တြင္ေနထိုင္ေသာ ဦးမင္းသူ (သုိ႔မဟုတ္) ႏႈတ္ခမ္းေမႊးႀကီး ျဖစ္သည္။
“ဗဟုသုတနယ္ပယ္ကိုခ်ဲ႕ဖုိ႔အတြက္ မင္းစာမ်ားမ်ားဖတ္ကြာ။ အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစား” ဟူေသာ အန္ကယ္ဦးမင္းသူ၏ အၾကံေပးေသာ စကားကို ကြၽန္ေတာ္ အစဥ္အမွတ္ရသည္။ ေပါင္းသင္းရခက္ခဲသည္ဟုလူသိမ်ားေသာ အန္ကယ္ဦးမင္းသူသည္ ကြၽန္ေတာ့္အား ၎၏တူ သားပမာ ကြၽန္ေတာ့္ကို သတင္းေထာက္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ႏုိင္ဖုိ႔ရာ လမ္းညႊန္မႈမ်ားကိုေပးခဲ့ေသာ ေက်းဇူးရွင္တစ္ဦးျဖစ္သည္။
ျပင္သစ္သတင္းဌာန (AFP) ၏ ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္အျဖစ္ စတင္တာ၀န္ယူခိ်န္မွစ၍ ကြၽန္ေတာ္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္္ (NLD) ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ဳိးဆက္တုိ႔၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ား၊ အစဥ္လာရိွေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီးမ်ားတုိ႔၏အေျခအေန၊ အက်ဥ္းေထာင္မွ လြတ္ ေျမာက္လာၾကသည့္ အသီးသီးေသာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတုိ႔ ပံုရိပ္မ်ားတိုကို မွတ္တမ္းတင္ရသည္။
တစ္ဖက္ကလည္း အစိုးရမွ မၾကာမဏက်င္းပတတ္သည့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြမ်ားကိုလည္း တက္ေရာက္ရသည္။ မေမာပါ။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ၿငီးေငြ႕သြားျခင္း ကြၽန္ေတာ္မရိွပါ။ ယခုလို အေတြ႕အၾကံဳမ်ားရရိွဖုိ႔ရန္ ကြၽန္ေတာ္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ေက်ာ္ ေစာင့္ခဲ့ရသည္မဟုတ္ပါလား။
ဘန္ေကာက္အေျခစိုက္သတင္းဌာန၏တာ၀န္ခံမွေတာင္းဆိုလာေသာဓာတ္ပံုမ်ားကိုလည္း အခိ်န္မီွေအာင္လုပ္ေဆာင္ေပးရသည့္ တကယ့္ အခ်ိန္ပါ။ ၎ေျပာေလ့ရိွေသာ စကားတစ္ခြန္းရိွသည္။ ငါတုိ႔သတင္းဌာနက လိုခ်င္တာ သတင္းဓာတ္ပံု (News) ကြ။ အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ၿပီးေျပာရတဲ့ အေၾကာင္းအရာဇာတ္လမ္း (Story) မဟုတ္ဘူးကြ။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္အတြင္းမွာ ငါတုိ႔လိုခ်င္တဲ့ သ တင္းဓာတ္ပံု (News) မရခဲ့ရင္ မင္းဟာက အေၾကာင္းအရာျဖစ္ၿပီးခဲ့ေသာ မွတ္တမ္း (Story) ျဖစ္သြားၿပီကြ။
မွတ္သားေလာက္ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၎တုိ႔ပုိ႔ေပးသည့္လစာ ေနာက္က်တတ္ေပမယ့္ မိမိ၏သတင္းဌာနမွလိုအပ္ေသာ သတင္းဓာတ္ ပံုမ်ားကို အခိ်န္မီွ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ၿပီးပုိ႔ေပးရသည္။ သတင္းဌာနမ်ားတုိ႔သည္လည္း အသြင္တမ်ဳိးေဆာင္ထားသည္။ “ေရဗူးေပါက္တာ မလိုခ်င္ ဘူး။ ေရပါတာပဲလိုခ်င္” ေသာ စီးပြားေရးအဖဲြ႕အစည္းမ်ားပင္။ တစ္ခါတစ္ရံ ျဖစ္တတ္ပါလားဟုပင္ ကြၽန္ေတာ္ထင္မိသည္။
သုိ႔ေသာ္ ဤအလုပ္သည္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အထူးေလ့က်င့္ကြင္းေကာင္းေသာ၊ ေက်ာင္းႀကီးတစ္ခုပမာ ကြၽန္ေတာ့္အေကာင္းဆံုး ခံယူပါ သည္။ ဓာတ္ပံုႏွစ္ပံုေလာက္ပုိ႔ပါက တစ္ခါတစ္ရံ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ထိုင္ရသည့္ အင္တာနက္ဆိုင္မ်ားတုိ႔ႏွင့္လည္း စတင္၍ ထိပ္တိုက္ ေတြ႕ရသည္။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၿပီးတည္းျဖတ္တာက သိပ္မပင္ပန္း၊ အင္တာနက္ဆိုင္တြင္ အၾကာႀကီးထိုင္ရသည္က သိပ္မစားသာ။
မိမိ႐ုိက္ကူးေသာ ဓာတ္ပံု၊ Bangkok Post, Time magazine တုိ႔တြင္ ပါလာသည့္အႀကိမ္မ်ားတြင္ ပင္ပန္းစိတ္ပ်က္မႈမ်ားအားလံုး ဘယ္ေပ်ာက္ကုန္သည္ မသိေတာ့။ ထိုခံစားမႈ ပီတိသည္ မည္သည့္အရာႏွင့္မွ် ၀ယ္၍မရ။ လဲလွယ္၍လည္း မရေသာအရာပင္ မဟုတ္ပါလား။
ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လွည္းတန္းတြင္ တိုက္ခန္းတစ္ခန္း ငွားထားႏုိင္ေပၿပီ။ အတိုင္းအတာတစ္ခုအရ ဖခင္ကိုလည္း ေထာက္ပံ့ႏုိင္စြမ္း ရိွေပၿပီ။ သံခင္း၊ တမန္ခင္းတုိ႔၏အခမ္းအနားမ်ားတုိ႔ကိုလည္း တိုက္ပံုအနက္၊ ကရင္ပုဆိုးအနီေရာင္၀တ္၍ တက္ရေပၿပီ။ ပုဆိုးကို ၀တ္ေလ့ ၀တ္ထမရိွေသာ ကြၽန္ေတာ္တေယာက္ မတတ္ႏုိင္ပါ။ ထိုအခမ္းအနားမ်ားတက္ေရာက္တိုင္း ၀တ္ရေပၿပီ။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ အေတြ႕ အၾကံဳမ်ားပါပဲ။
ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ႏုိင္ငံေရးရာသီဥတုအေျပာင္းအလည္းျဖစ္ဖုိ႔ အရိပ္အသက္မ်ားကို စတင္ျမင္ေတြ႕ရသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လႊတ္ ေတာ့မည္ဟု သတင္းမ်ားထြက္ေနသည္။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္အံုးမည္ဆိုတာကိုလည္းမည္သူမွ် အတတ္မေျပာႏုိင္။ ကြၽန္ေတာ္ေလးစား ခင္မင္ရေသာ သတင္းေလာက၏ အေတြ႕အၾကံဳရင့္ ဆရာတစ္ဦးက “ဒီမိုကေရစီေတြ၊ ဘာေတြကေတာ့ အသာထားပါ။ သာမန္ျပည္သူေတြက သူတုိ႔တစ္ေတြရဲ့ ေန႔စဥ္ စားေရးေသာက္ေရး အဆင္ေျပဖုိ႔၊ လွဴခ်င္တာေလးေတြကို လွဴႏုိင္ဖုိ႔ပဲ သူတုိ႔တစ္ေတြက လိုလားေတာင့္တၾကတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ျပည္သူတစ္ဦးခ်င္းေတြရဲ့ဘ၀ေတြ စိုးရိမ္မႈကင္းၿပီး လုံျခံဳလြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ႏုိင္ဖုိ႔ပါပဲ”
၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လတြင္ ေလာင္စာဆီေစ်းႏႈန္းမ်ား အေျခခံျပည္သူလူထုမ်ား မတတ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ၀ုန္းကနဲ ခုန္တက္သြားသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုေန႔က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရိွ ဘတ္စ္ကား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပးဆဲြျခင္းမျပဳၾက။ ၿမိဳ႕တြင္းသုိ႔ အလုပ္သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကေသာ သာမန္၀န္ထမ္း ရာႏွင့္ခ်ီေသာ လူအုပ္စုႀကီး ဆူးေလမွ မိုးႀကီးေလႀကီးထဲ လမ္းေလွ်ာက္၍ေနသည္ကိုေတြ႕ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ထိခိုက္မိခဲ့ပါ သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ ျပည္သူ၊ ျပည္သားတုိ႔၏ဘ၀မ်ားတုိ႔သည္ စြန္႔ပစ္ျခင္းခံထားရသည့္ မိဘမဲ့သားသမီးမ်ားပမာ။ မားမားမတ္မတ္ အနင္းခံ ျပည္သူလူထုဘက္သုိ႔ ရပ္တည္ေပးႏုိင္မည့္ ျပည္သူခ်စ္ေသာ ျပည္သူ႔ရင္တြင္းမွ နာက်င္၊ လိုအပ္မႈမ်ား ကို ေ၀မွ်ခံစားႏုိင္မည့္ ေခါင္းေဆာင္ကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တမိသည္။
ဘယ္သူကမ်ား ငါတုိ႔ ျပည္သူေတြဘက္က ရပ္ၿပီးတိုက္ပဲြ၀င္ေပးၾကမွာလဲ။ ျပည္သူလူထု၏နွလံုး သားမွ ေတာင္းဆိုသံတုိ႔သည္ အသီးသီး ေသာရင္တြင္းမွလံွ်၍ ပဲ့တင္ထပ္ကာ ျမည္ဟည္းေနသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
Comments