အညတရအက်ဥ္းသားရဟန္းေတာ္မ်ား - ၂၁ ဦးေခမိႏၵ
အရွင္ပညာနႏၵ
ဇြန္ ၂၉၊ ၂၀၁၂
ဇြန္ ၂၉၊ ၂၀၁၂
• သက္ေတာ္ - (၃၃)
• ေမြးရပ္ဇာတိ - ပန္နိမ္ေက်းရြာ၊ နားေငြးအုပ္စု၊ တန္႔ယန္းၿမိဳ႕နယ္၊ လား႐ႈိးခ႐ိုင္၊ ရွမ္း/ေျမာက္။
• အဖမ္းခံရစဥ္ေနသည့္ေက်ာင္း - သိမ္ေက်ာင္း၊ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္၊ မဟာေအာင္ေျမၿမိဳ႕နယ္၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕။
• ပုဒ္မ - ၅ (ည)/ ၄၄၀/ ၂၉၅/ ၂၉၅ (က)
• ခ်မွတ္သည့္ျပစ္ဒဏ္ - (၁၅) ႏွစ္
• ေထာင္မွလြတ္သည့္ေန႔ - ၁၂.၁၀.၂၀၁၁
• ေနခဲ့ရသည့္ေထာင္အမည္ - အိုးဘိုေထာင္၊ (မႏ ၱေလးၿမိဳ႕)
• ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈျဖစ္စဥ္
ဦးဇင္းအေနနဲ႔ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြထဲမွာ ဘယ္ဟာက ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေဆာင္ခ်က္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ခြဲျခားသတ္မွတ္မႈအပိုင္းမွာ အျမင္ ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတာေၾကာင့္ စံျပဳေလာက္တဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ေဝဝါးလြန္းတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လဲ ကိုယ့္ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကို အမည္သတ္မွတ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ မရွိပါဘူး။ ဘာသာေရး႐ႈေဒါင့္ကပဲျဖစ္ျဖစ္ လူမႈေရး႐ႈေဒါင့္ကပဲျဖစ္ျဖစ္ မွန္ကန္မွ်တမႈမရွိဘူး။ မတရားဘူးလို႔ ထင္တဲ့လုပ္ရပ္ေတြကို ကန္႔ကြက္တြန္းလွန္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ၊ မွန္ကန္မွ်တဲ့ၿပီး လုပ္သင့္တယ္လို႔ ထင္တဲ့ကိစၥေတြကိုလုပ္ခ်င္တဲ့ (သို႔) အားေပး ေထာက္ခံခ်င္တဲ့ဆႏၵႏွင့္ ရသင့္ရထိုက္တယ္လို႔ထင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို ရယူခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြအရ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြပဲရွိပါတယ္။
၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ၁၀ လပိုင္းမွာ ဓေလ့ထုံးတမ္းႏွင့္ ဘာသာ သာသနာမကြယ္ေပ်ာက္ဖို႔အတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေနတဲ့ အသိပညာႏွင့္ ဗဟုသုတ ေတြကို ေဟာၾကားပို႔ခ်ေနတဲ့ ဦးဇင္းတို႔ရဲ႕ နာယက ဆရာေတာ္ေလး ဦးဝိစိတၱာဘိဝံသ (ခ) ဦးဝီရသူ (မစိုးရိမ္) ကို နအဖ စစ္ေကာင္စီအစိုးရက ေရရာတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲ မလိမ့္တပတ္နည္းနဲ႔ပင့္ေဆာင္ၿပီး ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းလိုက္ပါတယ္။ အဖမ္းခံရတယ္လို႔သိရတဲ့ ၂၇.၁၀. ၂၀၀၃ ေန႔ညမွာ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ရွိ သံဃာေတာ္အပါး ၂၀၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ဟာ ႏိုင္ငံေရးရည္ရြယ္ခ်က္တစ္စြန္းတစ္စမွမပါဘဲ ကိုယ့္ဆရာသ မားကို လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵႏွင့္ ဆရာေတာ့္ဘက္မွာ အမွန္တရားကိုျမတ္ႏိုးတဲ့ သံဃာထုတစ္ရပ္လုံးရွိဆိုတာ သိေစခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြ အရ “ဝီရသူ လြတ္ေျမာက္ေရး ဒို႔အေရး ဒို႔အေရး” ဆိုုုုုုုုုုုုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔ လမ္းေပၚထြက္ျပီး ေတာင္းဆိုဆႏၵျပၾကပါတယ္။
၁။ ဓမၼဘက္ေတာ္သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဆရာေတာ္ ဦးဝီရသူ လိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေတာင္းဆိုေပးဖို႔တာဝန္ရွိတယ္ဆို တဲ့ခံယူခ်က္။
၂။ အမွန္တရားအတြက္ မတြန္႔မဆုတ္ တိုက္ပြဲဝင္ေနတဲ့ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ကာယကံ ဝစီကံေျမာက္ အားေပးေထာက္ခံမယ္ဆိုတဲ့ပိုင္းျဖတ္ ခ်က္ေတြနဲ႔ ဦးဇင္းလည္း ေတာင္းဆိုတဲ့အထဲမွာ ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။
ေထာင္ကထြက္လာၿပီး ေလးလခြဲခန္႔အၾကာ ၁၃၇၃ ခုႏွစ္ တေပါင္းလကြယ္ေန႔တြင္ မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ မဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီးမွာ ဆရာေတာ္ ဦး ဝီရသူ ဦးေဆာင္က်င္းပတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္အက်ဥ္းသားမ်ားလြတ္္ေျမာက္ေရးအတြက္ “ပဏာမ” ဆုေတာင္းပြဲမွာ သဲတစ္ပြင့္ ေရတစ္ေပါက္ ျဖစ္ေစေတာ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။
ေထာင္ထဲမွာ ခုခ်ိန္ထိ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးခြင့္မရၾကေသးတဲ့ ဘဝတူအက်ဥ္းသားေတြအတြက္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ အထြာ ေလးနဲ႔ မၾကာမၾကာသြားၿပီး မွ်ေဝခံစားပါတယ္။
မိမိရဲ႕ပုဂၢလိက ခံယူခ်က္အရဆိုရင္ ေရးသားခ်င္တဲ့ဆႏၵမရွိတာအမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္တကူးတက လွမ္းေတာင္းတဲ့၊ ႏိုင္ငံေရးမွာ ကိုယ္က်ိဳးမ ဖက္ဘဲ သက္သက္အနစ္နာခံ လုုပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ကိုေထာက္ထားေသာအားျဖင့္၊ အေလးမူေသာအားျဖင့္ ေရသားလိုက္ပါတယ္။ ။
• အဖမ္းခံရသည့္ျဖစ္စဥ္
(၂၇.၁၀.၂၀၀၃) ရက္ေန႔မွာ ဆရာေတာ္ ဦးဝိစိတၱာဘိဝံသ (ခ) ဝီရသူ (မစိုးရိမ္) ကို စစ္အစိုးရက ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းထားျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ ၿပီးေတာ့ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ရွိ စာသင္သားသံဃာေတာ္မ်ားက ဆရာေတာ္ကိုျပန္လြတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကပါတယ္။ အဲဒီျဖစ္စဥ္က- ၂၇ ရက္ ေန႔မွာ ဆရာေတာ္္ကို ဖမ္းဆီးထားတယ္ဆိုတာ သတင္းရထားေတာ့ သံဃာေတြက ဟိုတစ္စု ဒီတစ္စုနဲ႔ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ေပါက္ကြဲလုလု ျဖစ္ေနတာနဲ႔ နာယကဆရာေတာ္ ဦးဝါေသ႒ာဘိဝံသက ဘုရားဝတ္တက္အၿပီး ဩဝါဒေပးပါတယ္။ အျပင္ထြက္ၿပီး ႐ုတ္႐ုတ္မလုပ္ဖို႔ ကိုယ့္ စာကို ကိုယ္လုပ္ဖို႔ စိတ္လိုက္မာန္ပါ မျဖစ္ေအာင္ထိမ္းသိမ္းဖို႔ေျပာၿပီး ဒါဆရာေတာ္ (ဦးရာဇဓမၼာဘိဝံသ) ၏အမိန္႔ဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ မိုက္ကိုပစ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ကို တစ္ခြန္းမွထုတ္မေျပာေပမယ့္ အဲဒီတားျမစ္ခ်က္အေပၚ ဘဝင္မက်တာ အားလုံးသိၾကပါ တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ည (၉) နာရီခြဲ (၁၀) ေလာက္ေရာက္ေတာ့ သံဃာေတြဟာ ဘယ္လိုမွ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ဆရာသမားကို လြတ္ေပးေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵ၊ ဆရာသမားဘက္မွာ အျပည့္အဝရပ္တည္တယ္ဆိုတာကို သိေစခ်င္တဲ့အာသီတ၊ သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေတာင္းဆိုဆႏၵျပလို႔ က်ေရာက္လာမယ့္ ျပစ္ဒဏ္မွန္သမ်ကို ရင္ဆိုင္မယ္ဆိုတဲ့ မိုးမျမင္ ေလမျမင္ စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ လမ္းေပၚထြက္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ဆႏၵျပၾကပါတယ္။ ၃၈ လမ္းမွာရွိတဲ့ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ကေန ၈၉ လမ္းအတိုင္း ေျမာက္ဘက္ကိုခ်ီတက္သြားၿပီး ၃၆ လမ္းအေရာက္မွာ အဲဒီ ၃၆ လမ္းအတုိင္းပဲ အေရွ႕ဘက္ကို ဆက္လက္ခ်ီတက္သြားၾကပါတယ္။ ၃၅ လမ္းမွာေတာ့ လုံၿခံဳေရးနဲ႔ စစ္တပ္ေတြ အျပည့္ခ်ထားပါတယ္။ အေရွ႕ဘက္ကို တက္သြားၿပီး ၈၄ လမ္းအေရာက္မွာ ဘုရားႀကီးဘက္ကိုသြားမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေတာင္ဘက္ကိုခ်ိဳး ၃၇-၃၈ ၾကားအေရာက္မွာေတာ့ လုံထိန္းတပ္နဲ႔ တိုးပါတယ္။ လမ္းေပၚးမွာတန္းစီၿပီး တပ္ခ်ထားတာ လမ္းနဲ႔အျပည့္ပါပဲ။ အဲဒီမွာတင္ သံဃာအုပ္ထဲကို မ်က္ရည္ယိုဗုံး ပစ္ ထည့္ၿပီး ေသနတ္နဲ႔ပစ္ပါေတာ့တယ္။
ဒီေနရာမွာ အဓိကေျပာခ်င္တာကေတာ့- သံဃာအုပ္ဟာ လုံထိန္းနဲ႔တိုးၿပီဆိုကတည္းက အဲဒီမွာရွိတဲ့ လမ္းၾကား ေလးထဲကို ခ်ိဳးဝင္သြားၾကပါျပီ။ သံဃာထက္ဝက္ နီးပါးေလာက္ ခ်ိဳးဝင္ၿပီတဲ့အခ်ိန္မွာ ပစ္တာပါ။ သူတို႔ရဲ႕ သတ္မွတ္မ်ဥ္းလိုင္းကို အတင္းေက်ာ္ဖို႔ ခ်ီတက္ေနလို႔ ပစ္တာမ ဟုတ္ပါဘူး။ သံဃာထုက ေရွ႕ဆက္မတိုးပဲ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မရအရဖမ္းမယ္ဆိုတဲ့ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ သံဃာအုပ္ထဲကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္တာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုရင္တပါးက ေပါင္၊ တစ္ပါးက ဒူးေခါင္းေအာက္ ဂုံညႇင္းေစ့အစပ္နားမွာ ထိမွန္ပါတယ္။ ဦးဇင္းတစ္ပါးက ေနာက္ေက်ာ ကေနမွန္ၿပီး လက္ေမာင္းအုံကေန ေဖာက္ထြက္သြားပါတယ္။ ဦးဇင္းကေတာ့ ေသနတ္နဲ႔ပစ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ က်ည္စေလးတစ္ခု မ်က္ေစ့ ကိုလာ မွန္ပါတယ္။
ဒဏ္ရာရတဲ့ကိုယ္ေတာ္ေတြကို က်န္တဲ့ကိုယ္ေတာ္ေတြက အတင္းဝင္ဆြဲေပြ႔ထူၿပီး မစုိးရိမ္ေက်ာင္းဘက္ကိုအေရာက္ ေခၚေဆာင္လာၾကပါ တယ္။ ေက်ာင္းအနီးက ေဆးခန္းမွာ ေဆးထည့္ ပတ္တီးစည္းအျပီး ဆရာေတာ္ ဦးဝါေသ႒ာဘိဝံသက ေဆး႐ုံက လူနာတင္ကားေခၚထား ေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ လူနာတင္ကားေရာက္မလာတဲ့အတြက္ သူပုိင္ကားနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ေဆးရုံကုိလိုက္ပို႔ပါတယ္။ ေသြးလွဴမယ့္သံဃာ (၁၃) ပါလည္း အတူလုိက္လာပါတယ္။
ေဆးရုံအသြား ၃၅-၈၄ လမ္းအေရာက္မွာလုံၿခံဳေရးေတြနဲ႔ ေတြ႔ပါတယ္။ အေရးအခင္းမွာ သူတို႔ပစ္ထားလို႔ ဒဏ္ရာရတဲ့သံဃာေတာ္ ေတြ မွန္းသိေတာ့ “အကုန္ဖမ္း” ဆိုတဲ့အမိန္႔ေပးသံၾကားရၿပီး မေအ ႏွမမက်န္ေအာင္ ဆဲဆိုၾကိမ္းေမာင္းကာ သံဃာေတာ္ေတြကုိ ကားေပၚကေန အတင္းဆြဲခ်ပါတယ္။ သူတို႔ေခ်ာဆြဲထားတဲ့ ကားႀကီးေပၚကိုအတင္းတက္ခိုင္းပါတယ္။ေသနတ္ဒဏ္ရာရလုိ႔မထႏိုင္တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို ေအာ္ဟစ္ ညည္းညဴေနတဲ့ၾကားထဲကပဲ ေျခတစ္ေယာက္ ေခါင္းတစ္ေယာက္ကိုင္ျပီး ပစ္တင္ၾကပါတယ္။
အဲဒီကေနျပီး ေထာင္ထဲကိုပို႔မွာလိုလို နန္းတြင္းထဲပို႔မွာလုိလိုနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ပတ္ေမာင္းျပီး နန္းတြင္း စစ္ေၾကာေရး ေထာင္ကိုပို႔ၾကပါတယ္။ နန္းတြင္းထဲေရာက္ေတာ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္လို႔ နံနက္ ၁ နာရီေတာင္စြန္းေနပါျပီ။ ။
• စစ္ေၾကာေရး အေတြ႕အၾကဳံ
ဦးဇင္းတုိ႔ အဖမ္းခံရၿပီး နန္းတြင္းကိုေရာက္ေတာ့ တုိက္ထဲပို႔ခါနီး ရွာေဖြေရးလုပ္ဖို႔ တာဝန္ခံစစ္သားတစ္ေယာက္က အမိန္႔ေပးပါတယ္။ သကၤန္းဝတ္ေတြနဲ႔ မို႔လို႔ သူ႔ေအာက္လက္ငယ္သားေတြက ဘယ္လုိရွာရမွန္း မသိတဲ့၊ မရွာခ်င္တဲ့ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ ေၾကာင္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ နမူနာျပတဲ့အေနနဲ႔ “ေဟာဒီလို ရွာရတယ္ကြ”ဆုိၿပီး မထုိးရုံတမယ္ ၾကမ္းတမ္းစြာ ရုိက္ပုတ္ရွာေဖြျပပါတယ္။ ရွာေဖြေရးၿပီးလုိ႔ တိုက္ထဲေရာက္ ေတာ့လည္း အိပ္မရေအာင္ (၁၀)မိနစ္ေလာက္တစ္ခါ နာမည္နဲ႔ ကိုယ္ေရးအခ်က္ အလက္ေတြ ေတာင္းပါတယ္။ ဦးဇင္းတုိ႔ နန္းတြင္းထဲ စေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ ဦးဝါေသ႒ာဘိဝံသနန္းတြင္းၾကြလာၿပီး မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ ညင္ညင္သာသာ လုပ္ဖို႔ တုိင္းမွဴးကုိေျပာပါတယ္။ တိုင္းမွဴးကလည္း ေျခသုပ္ပုဆိုး ေျမြစြယ္က်ဳိးဆုိသလို ရုိရုိေသေသနဲ႔ တင္ပါ့ဘုရား မွန္ပါ့ဘုရားနဲ႔ကတိေတြေပးတာျမင္ေတာ့ အေျခအေနေကာင္းလိမ့္မယ္လုိ႔ယူဆမိခဲ့တယ္။တကယ္တမ္း စစ္ေၾကာေရးႏွင့္ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ၾကဳံရတဲ့ အခါက်မွဘဲ ဒီေကာင္ေတြဟာ ပါးစပ္က ဘုရား ဘုရားလက္က ေၾကာက္ၿပီးလား၊ မွတ္ၿပီလားဆုိၿပီးလက္သီးနဲ႔ထုိးတဲ့ အစားထဲကဆိုတာ သိရပါေတာ့တယ္။
မနက္(၅)နာရီေလာက္မွာ ဒဏ္ရာရတဲ့ ဦးဇင္းတုိ႔ေလးပါးကို ေခၚထုတ္ၿပီး ေထာင္ကိုပုိ႔ပါတယ္။ ေထာင္ဘူး၀ထဲ ဝင္ဝင္ခ်င္းမွာ စတင္ၾကားရတဲ့ အသံက- အမဂၤလာအသံလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ငွက္ဆိုးထိုးသံေတြထက္ ပိုၿပီးေတာ့ မဂၤလာမဲ့တဲ့ “ေခါင္းငုံ႔”ဆုိတဲ့ အာေခါင္ကိုျခစ္ျပီး ထြက္ လာတဲ့ အမိန္႔ေပးသံ ျဖစ္ပါတယ္။အဲဒီေထာင္ဘူးဝမွာဘဲ ဘုရားေပးထားတဲ့ ျမတ္သကၤန္းကို မခၽြတ္မေနရ အမိန္႔ျပန္တမ္းေတြနဲ႔ အတင္းခၽြတ္ ခြာၿပီး လူဝတ္လဲခိုင္းပါတယ္။ လူဝတ္လဲၿပီး ဦးဇင္းတုိ႔ကို ေထာင္ေဆးရုံက သီးျခားတိုက္ဆိုတဲ့ေနရာကိုပို႔ၿပီး အခ်ိန္ျပည့္ပိတ္ထားပါတယ္။
ပုခုံးမွာ ဒဏ္ရာရတဲ့ကိုယ္ေတာ္က ေမ့ေမ်ာေနၿပီးအေျခေနမေကာင္းမွန္းသိေတာ့ ဦးဇင္းတုိ႔ကို မြန္းလြဲ (၂) နာရီခြဲ ေလာက္မွာ ေမၿမဳိ႕စစ္ေဆးရုံ ကို ကားနဲ႔ေခၚသြားပါတယ္။ ရထားတဲ့ဒဏ္ရာက ျပင္းထန္ေတာ့ ကားေဆာင့္တုိင္းေဆာင့္တိုင္း မခ်ိေအာင္နာတာမို႔ တစ္လမ္းလုံး ေအာ္ဟစ္ ညည္းညဴရင္းနဲ႔ (၅) နာရီခြဲေလာက္မွာ ေမၿမိဳ႕စစ္ေဆးရုံကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဘဲ သတင္းပို႔၊ လုိအပ္တဲ့ အခ်က္အလက္ ေတြယူ၊ ဓာတ္မွန္ရုိက္ၿပီး Opration-ဝင္ပါတယ္။ ညေန(၆)နာရီ ေလာက္မွာ Opration-ဝင္လို႔ ထုိးထားတဲ့ ေမ့ေဆးက ေနာက္ေန႔မနက္ (၅)နာရီေလာက္မွပဲ ေကာင္းေကာင္း ေျပပါေတာ့ တယ္။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ေထာက္လွမ္းေရးက လာၿပီး စစ္ေၾကာေမးျမန္း ၾကပါတယ္။ ေနရပ္လိပ္စာ၊ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္၊ အခင္းျဖစ္ပုံ၊ ဆရာေတာ္ဦးဝီရသူ၏ အေၾကာင္း သူ႔အေပၚသေဘာထား ထင္ျမင္ခ်က္၊ သူေဟာထားတဲ့တရားေတြ၊ သူ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း၊ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ လူပုဂၢိဳလ္ေတြ အေၾကာင္း ထပ္ခါတစ္လဲလဲ လာေမးပါတယ္။ ေျခာက္ တလည့္ ေျမႇာက္တလည့္နဲ႔လည္း အကဲစမ္းပါတယ္။ စစ္ေဆးရုံမွာေနရတဲ့ (၅) ရက္တာအတြင္း တစ္ရက္မွ မျပတ္ပါဘူး။
တာဝန္က်ဆရာ/မမ်ားက သေဘာထားေကာင္းၿပီး တာဝန္ေက်ၾကပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းသူတို႔ေျပာျပခ်က္အရ ဦးဇင္းတုိ႔ကုိ ကုသဖို႔ တျခား စစ္သားလူနာေတြကို ၾကိဳတင္ရွင္းထားရတဲ့ အေၾကာင္း၊ အထူးပုဂၢဳိလ္ေတြဆိုလုိ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားၾကီးေတြ ထင္ထားခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာ ျပပါတယ္။ (၅)ရက္ျပည့္လို႔ အနာက်က္ခါစ ရွိလာတဲ့အခါ လက္နက္အျပည့္အစုံတပ္ထားတဲ့ အေစာင့္အၾကပ္ေတြ ကားနဲ႔ေရွ႕တစ္စီး ေနာက္ တစ္စီးျခံရံၿပီး မႏၲေလးေထာင္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ျပန္ပို႔လိုက္ ပါတယ္။ မႏၲေလးေထာင္မွာလည္း ရက္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ စစ္ေၾကာေရး၀င္ရပါ တယ္။ ေမးခြန္းေတြကေတာ့ စစ္ေဆးရုံမွာ ေမးတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ပရိယာယ္မ်ဳိးစုံနဲ႔ ေမးၾကစစ္ၾကပါတယ္။ ဒဏ္ရာရတဲ့ ဦးဇင္းတို႔ ေလးပါးကုိေတာ့ ရုိက္လားပုတ္လား မလုပ္ေပမယ့္ တျခားအခန္းက ငိုသံ၊ ေအာ္သံ၊ ညည္းသံ၊ ထုရုိက္သံမ်ဳိးစုံကို ၾကားေနရပါတယ္။
စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး အေနနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးက ေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ “သကၤန္းခၽြတ္ထားတယ္ ဆုိရင္ ကိုယ္ေတာ္တို႔ကို ရုိက္ဖို႔ႏွက္ဖို႔ေလာက္ေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ သတ္ပစ္ဖို႔ေတာင္ ဝန္မေလးဘူး ကိုယ့္စိတ္ကုိ ကုိယ္သန္႔ တယ္။” ဆုိတဲ့စကား ျဖစ္ပါတယ္။ ရဟန္း သံဃာေတြ အေပၚ သူတုိ႔ရဲ႕ သေဘာထား၊ သူတို႔ရဲ႕ မူဝါဒ၊ သူတို႔ရဲ႕ သရုပ္မွန္ကို လစ္ျပလုိက္တဲ့ စကားပါပဲ။ စစ္ေၾကာေရးနားလို႔ ျပန္လာတဲ့ သူေတြထဲမွာ အႏွိပ္စက္ခံရလုိ႔ လမ္းမေလွ်ာက္ႏို္င္သူ၊ထမင္းမစားႏိုင္သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ေမးခ်င္ရင္ ေန႔ေရာညေရာ အခ်ိန္မေရြး ေခၚထုတ္သြားတတ္ ပါတယ္။ သူတို႔ စိတ္တုိင္းက်ေရးထားတဲ့ စစ္ေၾကာ ခ်က္ေတြနဲ႔ပဲ ဦးဇင္းတို႔ကို စြဲခ်က္တင္ၿပီး ပုဒ္မတပ္ ေထာင္ခ်ပါတယ္။ ပထမခ်တာက ပုဒ္မ ၅/ည-ႏွင့္ (၇)ႏွစ္ခ်ပါတယ္။ ေနာက္ (၁၀)ရက္ေလာက္ၾကာမွ ထပ္ေခၚၿပီး ပုဒ္မ-၄၄၀/ ၂၉၅/ ၂၉၅(က)နဲ႔ (၈)ႏွစ္ထပ္ခ်လို႔ စုစုေပါင္း(၁၅)ႏွစ္ သီးျခားက်ခံေစ အမိန္႔ခ်ပါတယ္။ ။
• ေထာင္တြင္းေနထိုင္ရသည့္ အေျခအေန
ဦးဇင္းတို႔ ေထာင္ထဲစေရာက္ေတာ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဘူးဝမွာပဲ မေလွ်ာ္မဖြတ္နဲ႔ အဖန္တရာေတေအာင္ဝတ္ထားတဲ့ အက်ႌပုဆုိးအစုတ္ ေတြနဲ႔ အတင္းလူဝတ္လဲခို္င္းၿပီး၊ ေထာင္ေဆးရုံက သီးျခားတုိက္ကို ပို႔ပါတယ္။ ေမၿမဳိ႕စစ္ေဆးရုံက ဆင္းလာေတာ့လည္း အဲဒီေနရာမွာ ဘဲထားပါတယ္။ ေရာက္စ (၇) ရက္ေလာက္ေတာ့ ထမင္းပို႔ခ်ိန္ ေရခ်ဳိးခ်ခ်ိန္ကလြဲလုိ႔ အခ်ိန္ျပည့္ပိတ္ထားပါတယ္။ လူအဝင္အ ထြက္လည္း တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ တားျမစ္ထားေလေတာ့ တျခားလူေတြနဲ႔လည္း အဆက္္အဆံ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ တာဝန္က် ေထာင္ဝန္ထမ္း၊ အက်ဥ္း သားေဆးဝန္္ထမ္းႏွင့္ ထမင္းလာပို႔တဲ့ လူေတြေလာက္ပဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ အမႈတြဲခ်င္းတူတာဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆုိတာတရားရုံး (တ ကယ္ေတာ့ မတရားရုံး) ထုတ္တဲ့ေန႔မွဘဲသိရတာပါ။
ဦးဇင္းတုိ႔ကို စစ္ေဆးရုံေခၚသြားေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့သံဃာေတြက သတ္ဘုိ႔ေခၚသြားတယ္လို႔ ထင္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္လည္း စစ္ေၾကာ ေရးကာလ တစ္ေလွ်ာက္မွာ အဲသလိုမ်ဳိး ျဖစ္လာႏိုင္တယ္လို႔ တြက္ဆထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕- အိပ္မက္ထဲမွာ ၾကိဳးနဲ႔တုပ္ၿပီး စစ္ သားေတြက ေသနတ္န႔ဲဝိုင္းပစ္တာခံရတယ္လုိ႔အၾကိမ္ၾကိမ္အိပ္မက္ မက္ပါတယ္။ လက္ေတြ႕ဘဝမွာ အေမွာင္က်ေလေတာ့ အိပ္မက္ ေတြ လည္း မလွႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ။ ဒဏ္ရာရတဲ့ ဦးဇင္းတို႔ေလးပါးကို တစ္ခန္းထဲထားတာ ျဖစ္ေလေတာ့ ဒဏ္ရာရတဲ့ ဒုကၡိတလူနာအခ်င္းခ်င္းပဲ စိတ္ဓာတ္မက်ေအာင္ အားေပးစကားေတြ၊ ၾကားဖူးနားဝ ဟာသေလးေတြ၊ ဟာသဆန္ဆန္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေလးေတြၾကံဖန္ၿပီး ေျပာ ရပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကေလးသာသာရွိေသးတဲ့ ကိုယ္ရင္ႏွစ္ပါးအတြက္ပါပဲ။ သူတို႔ႏွစ္ပါးက ေျခေထာက္မွန္ထားေတာ့ လမ္းမေလွ်ာက္ ႏုိင္ပါဘူး။ ကပ္ေပၚတင္ၿပီး စစ္ေၾကာေရးဝင္ရပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ေထာင္ေဆးရုံမွာေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အက်ဥ္းသား ေဆးဝန္ထမ္းဆီကေနတစ္ဆင့္ ဆရာေတာ္ ဦးဝီရသူေရးေပးလုိက္တဲ့ စာရြက္ ေလးတစ္ပိုင္း ရရွိပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္မက်ဖို႔၊ ေထာင္ထဲေရာက္တုန္း ေရာက္ခိုက္ မွတ္တုိင္စိုက္ထူႏိုင္ေအာင္ က်ဳိးစားဖို႔၊ လိုအပ္တာရွိရင္ လွမ္းမွာဖို႔ အားေပးစကားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အားေပးစကားေတြထက္ ပိုျပီးအားတက္ေစတာက- ဦးဇင္းတုိ႔ရဲ႕ ဘြဲ႔နာမည္ေရွ႕မွာ ဝီရ တပ္ၿပီး၊ ဝီရေတေဇာဘာသ၊ ဝီရေခမိႏၵ၊ ဝီရေကလာသ၊ ဝီရနႏၵာစာရဆုိၿပီး ဝီရဘြဲဲ႕ ေပးလုိက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဇင္းရဲ႕ဘဝမွာ က်က္ သီး ေမြးညႇင္းထေလာက္ေအာင္ ဝမ္းသာအားတက္ဖူးတာ အဲဒါပထမဆုံးအၾကိမ္ပါပဲ။ ဆရာေတာ္ဟာ ေခါင္းေဆာင္ပီပီ တပည့္ေတြ အဓိက လုိအပ္တာ ဘာလဲဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းရိပ္မိပုံရပါတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို မပ်က္မကြက္ ျပန္ၿပီး အသိအမွတ္ျပဳတာဟာလည္း စားတုိင္းျငိတဲ့ စြမ္းအားရွိတဲ့ ပီတိေဆးတစ္မ်ဳိးပါလား ဆိုတာ နားလည္ လိုက္ပါတယ္။
ေထာင္ထဲေရာက္စ အေျခအေနမွာ သူမ်ားရဲ႕အေနထားကို နားမလည္၊ ကိုယ့္ရဲ႕အေျခအေန အဆင့္အတန္း လုပ္ကိုင္ခြင့္ရပိုင္ခြင့္ကိုလည္း မသိဆိုေတာ့ ပင့္တုိင္းေျမႇာက္ၿပီး ေျခာက္တုိင္းလန္႔ေနရတဲ့ဘဝပါပဲ။ ကိုရင္ႏွစ္ပါးကေတာ့ အသက္မျပည့္ေသးတာေၾကာင့္ ဦးဇင္းတုိ႔ကို ေထာင္ခ်ၿပီး တစ္လေလာက္အၾကာမွာ ျပန္လႊတ္ေပးလုိက္ ပါတယ္။ ေဆးရုံမွာ (၅)လေလာက္ေနၿပီးေတာ့ ဦးဇင္းတုိ႔ကို တုိက္ကိုပုိ႔ပါတယ္။ တုိက္မွာက ႏိုင္ငံေရးမွာ အသိအျမင္ရွိၿပီး ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြနဲ႔အတူ တစ္တုိက္ထဲေနရေတာ့ အေျခအေနကို တျဖည္းျဖည္း နား လည္လာပါတယ္။ ေနရတာက (၃)တုိက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေထာင္စည္းကမ္းအရ ကိုယ္ေနတဲ့ တုိက္ရဲ႕အဝန္းအဝိုင္းထဲမွာပဲ ေနရပါတယ္။ အျပင္ထြက္ခြင့္မရွိဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ နားလည္မႈေလးနဲ႔ ထြက္ၾကတာေတာ့ ရွိပါတယ္။
တိုက္မွာ တစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ေနခဲ့ရၿပီး ဦးဇင္းတုိ႔အမႈတြဲ ရွစ္ပါးကို သီးသန႔္ကို ပို႔ပါတယ္။ သီးသန္႔ေရာက္မွဘဲ တုိက္ထက္ပိုက်ယ္ဝန္းတဲ့ အခန္းနဲ႔ ပိုက်ယ္ဝန္းတဲ့ ဧရိယာမွာ ေနရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာေတာ္ဦးသုန္၊ ကုိေက်ာ္ညြန္႔တုိ႔လို သမာသမတ္က်ၿပီး ခံယူခ်က္ ျပတ္သားျပင္း ထန္တဲ့၊ ေခါင္းေဆာင္ပီသတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတသီး အတူေနရေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အေတြးအေခၚ၊ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ခံယူခ်က္ေတြ အ ေတာင္ေပါက္ၿပီး ေျပာင္းလဲရင့္က်က္လာတယ္လို႔ ခံစားမိပါတယ္။ အဲဒီ သီးသန္႔မွာဘဲ အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာသင္ယူရင္း ရသေလာက္စာအုပ္ စာေစာင္ေတြ ဖတ္ရႈေလ့လာရင္း အခ်ိန္ကို အသုံးခ်ခဲ့ပါတယ္။ ေထာင္ကမလြတ္မခ်င္း သီးသန္႔မွာဘဲ တစ္ေလွ်ာက္လုံးေနခဲ့ရပါတယ္။ ဒါက ေထာင္ထဲမွာေနရတဲ့ ရွစ္ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း အၾကမ္းဖ်င္း ျဖတ္သန္းမႈပုံရိပ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေၾကာင္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အစိုးရရဲ႕ မူဝါဒအရ ေထာင္ထဲမွာ ဘုန္းၾကီးဆုိတာမရွိဘူး။ အသိအမွတ္လည္း မျပဳ ဘူး။ ေခါင္းတုံး တုံးခြင့္မရွိဘူး။ တပါးႏွစ္ပါး အသုံးအႏႈန္းမ်ိဳး သုံးခြင့္မရွိဘူး။ ရဟန္းသံဃာရဲ႕ အမွတ္ အသား၊ အသုံးအေဆာင္ ထားခြင့္မရွိဘူး။ ဥပုသ္ျပဳခြင့္ ကံေဆာင္ခြင့္မရွိဘူး။ ဒါက မူဝါဒအရေပါ့။ လက္ေတြ႕ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အပို္င္းမွာေတာ့ သူတို႔နားလည္မႈေပးတာေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ ေခါင္းတုံးတုံးတာတို႔၊ ေဒသနာၾကားတာတို႔၊ ပုဆိုးကို သင္းပိုင္လုိ ဝတ္တာမ်ဳိးေပါ့။ ဒါကလည္း ရဟန္းတစ္ပါးအေနနဲ႔ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့ အလုပ္ေတြကို ဥပေဒမဲ့လုပ္ေဆာင္ေနရတဲ့အျဖစ္မ်ဳိးပါပဲ။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈႏွင့္ အစားအစာ ေကၽြးေမြးမႈတုိ႔က အေျခအေန ႏွစ္မ်ဳိးအေပၚမူတည္ၿပီး မူႏွစ္မ်ဳိးကို က်င့္သုံးတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။
သူတို႔ကို မဟုတ္ရင္ မဟုတ္သလုိ ျပန္ေအာ္တတ္တဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္အက်ဥ္းသားေတြအတြက္ က်င့္သုံးတဲ့မူႏွင့္ တစ္ျခား Craminal-အက်ဥ္း သားေတြအတြက္ က်င့္သုံးတဲ့မူဆုိၿပီး ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ ဦးဇင္းတုိ႔နဲ႔ တစ္ျခားရုိးရုိးအက်ဥ္းသား ရန္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ မွားတာမွန္ တာေနာက္ထား ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ကိုယ္မေက်နပ္လို႔ ဝင္ထိုးလုိက္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္နဲ႔ျဖစ္တဲ့ အက်ဥ္းသားပဲ တိုက္ပိတ္ ေဒါက္ခတ္ ျပစ္ဒဏ္ခံရဖို႔ ရွိပါတယ္။ ယုံၾကည္ခ်က္ အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ကို အျပစ္ေပးဖို႔ သူတို႔ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားရပါတယ္။
ေဆးဝါးကုသမႈ အပိုင္းမွာလည္း ၅/(ည) သမားေတြ အတြက္ဆုိၿပီး ေဆးဝါးေတြကို သီးျခားခြဲထားပါတယ္။ သာမန္ အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ ဘာေရာဂါျဖစ္ျဖစ္ ပါရာ၊ဘာမီတြန္ပဲ ေနာက္ဆုံးဘယ္လိုမွ မရတဲ့အခါက်မွ ေဆးရုံတင္ ေပးပါတယ္။ ယုံၾကည္ခ်က္အက်ဥ္းသားအတြက္ အျပည့္အဝမဟုတ္တာေတာင္ သူတုိ႔ထက္ေတာ့ နည္းနည္းသာတယ္ လို႔ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
အစားအေသာက္မွာလည္း အျခားအက်ဥ္းသားေတြ ထမင္းမနပ္တာက အစမေျပာရဲ မဆိုရဲ ေကၽြးတဲ့အတုိင္းစားေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ယုံၾကည္ ခ်က္အက်ဥ္းသားေတြက ထမင္းဟင္းမေကာင္းလုိ႔ စားမရဘူးေျပာရင္ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါကလည္း သူတို႔အေနနဲ႔ ဦးဇင္းတုိ႔အေပၚ သနားလို႔ စာနာလို႔ အၾကင္နာပိုလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ ျပစ္ခ်က္ေတြ သတင္းထြက္မွာ ေၾကာက္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းဘယ္က ထြက္တယ္၊ ကမၻာက ဘာကို အာရုံစိုက္တယ္ဆိုတာ သူတုိ႔ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ အျခားအက်ဥ္းသားေတြ အတြက္ အင္မတန္ သနား စရာေကာင္းပါတယ္။ အမဲရည္ေတာင္းလို႔ ထုတ္ရုိက္ရင္း ေသသြားတဲ့ ၾကဳိးသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ ပ်က္ဟာ စစ္အုပ္စုရဲ ႔အေျခအေနကုိ လွစ္ျပေနတာ အထင္အရွားပါပဲ။ ။
• ခံစားခ်က္ႏွင့္ ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္
ေထာင္က်တာနဲ႔ပတ္သက္ျပီး မိမိရဲ႕ခံစားခ်က္ကိုေျပာရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီအေပၚမွာ ပုဂၢိဳေရးအရ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အာဃာတမထားသလို ဘယ္သူ႔ ကိုမွလည္း အျပစ္မတင္ပါဘူး။ မိမိကိုယ္ကိုယ္လည္း အျပစ္ရွိတယ္လို႔ မခံယူသလို အဲဒီအတြက္ ေနာင္တျဖစ္စရာလဲ ဘာတစ္ ခုမွမရွိပါဘူး။ ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ တရားခံသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ မိမိကံၾကမၼာကိုလည္း ယုိးမယ္ဖြဲ႔ၿပီး နားၿငီးေအာင္ ေဆြးျပေနမွာလဲမဟုတ္သလို ဘဝအတြက္ ဆုံးရႈံးနစ္နာတယ္၊ ျပစ္ဒဏ္ခံရတာမတန္ဘူး ဆိုတဲ့ခံစားခ်က္မ်ိဳးလည္းမရွိပါ။ ေထာင္ဆိုတာ လူဆိုးလူမိုက္ျပစ္မွဳျပစ္မွဳက်ဴးလြန္သူေတြရဲ႔ေနရာျဖစ္ေပမဲ့ ဥပေဒစုိးမုိးမွဳမရွိရင္ သူရဲေကာင္းေတြ လူခၽြန္လူမြန္ေတြအတြက္လည္းျဖစ္တတ္တာ မဆန္းပါဘူး။ တရားဥပေဒစိုးမိုးတဲ့ ႏိုင္ငံ မွာ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္ဖို႔အတြက္ ေနရာမရွိေပမဲ့ တရားဥပေဒဆိုတာအုပ္ခ်ဳပ္ခံျပည္သူေတြအတြက္လုိ႔သာသေဘာထားၿပီး ထင္ရာစုိင္းေနတဲ့အာဏာရူးေတြအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာေတာ့ လူ႔အခြင့္ အေရးနဲ႔တရားမွ်တမႈမရွိတာ အထူး အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ေထာင္က်တဲ့အတြက္ သခၤန္းစာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးရခဲ့ပါတယ္။ သခၤန္းစာဆိုတာက ဥပမာအေနနဲ႔ထုတ္ျပရရင္- အရင္တုန္းက ကိုယ့္မွာအျပစ္မရွိရင္ ကိုယ့္ကို ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး ဆိုတဲ့ မွားယြင္းတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္ အစိုင္အခဲႀကီးဟာ ရုံးထုတ္တဲ့ေန႔မွာပဲ လုံးဝ အရည္ ေပ်ာ္ၿပီး ပ်က္စီးသြားခဲ့ပါတယ္။ မိမိဘဝတင္မက မိသားစုဘဝ တစ္ခုလုံးကိုပါစြန္႔ျပီး ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ေကာင္း ေကာင္းသေဘာေပါက္လာပါတယ္။ ကိုယ္ေနရတဲ့ႏိုင္ငံဟာ အာဏာျပျပီး ဓားမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ဓားမိုးကေရစီႏိုင္ငံျဖစ္ေနပါလားဆိုတာ ျပက္ ျပက္ထင္ထင္ သိလာပါတယ္။ ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ခ်ီျပီး ဤမွန္း ကၽြဲမွန္း မကြဲတဲ့အထဲမွာ ကိုယ္လဲအပါအဝင္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သိလာပါတယ္။ မသိ ေသးတဲ့သူေတြသိလာေအာင္ လုပ္ေပးရအုံးမွာပါလား ဆိုတဲ့ခံစားခ်က္မ်ိဳးလဲ ေပါက္ဖြားလာခဲ့ပါတယ္။
လူ႔အခြင့္အေရး လြတ္လပ္မႈႏွင့္ တရားမွ်တမႈဆိုတဲ့ တန္ဘိုးေတြဟာ ျမန္မာျပည္သူေတြအတြက္ မမွန္းသာေအာင္ အလွမ္းကြာေနတဲ့ အရာ ေတြလဲမဟုတ္ပါဘူး။ အထက္ပါ အသိ၊ ခံယူခ်က္၊ ခံစားခ်က္ေတြကို အေျခခံျပီးေတာ့ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဘယ္ေနရာေဒသ၊ ဘယ္ဘဝ ဘယ္ ပုံစံနဲ႔ ဘယ္အလုပ္မ်ိဳးကိုပဲလုပ္လုပ္ လူ႔အခြင့္အေရး လြတ္လပ္မႈႏွင့္ တရားမွ်တမႈ ဆိုတာေတြဟာ လူတိုင္းနဲ႔ သက္ဆိုင္တယ္၊ သိေအာင္ လုပ္သင့္တယ္၊ သိေအာင္ ရရွိေအာင္ႀကိဳးပမ္းတာဟာ အျပစ္မဟုတ္တဲ့အျပင္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ႀကိဳးပမ္းမႈျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိလာေအာင္ လက္ လွမ္းမီသေလာက္ ျဖန္႔ေဝအသိေပးဖို႔ ေမွ်ာ္မွန္းထားပါတယ္။
Comments