ကြၽန္ေတာ္သိေသာ ျမ၀တီက အမ္အုိယူ
ေရႊဆည္သား (မုိးမခေပးစာ)
စက္တင္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၂
MOU ဆိုတာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံႏွင့္တစ္ႏိုင္ငံ သေဘာတူညီခ်က္အရ ခ်ဳပ္ဆိုေသာစာခ်ဳပ္ဟု သိထားပါတယ္။ ျမ၀တီကိုေရာက္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေဒသအႏွံ႔က လူငယ္ က်ားမ စံုလို႔ပါဘဲ။ အရမ္းကိုစည္ကားေနတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေမးၾကည့္ေတာ့ MOU ေတြပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ ကုမၸဏီနဲ႔ လုပ္ၿပီး ထိုင္းကိုသြားမလို႔ဟုေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ႏွစ္ႏိုင္ငံ နာလည္မႈစာခ်ဳပ္ကေန ဘယ္ကကုမၸဏီနဲ႔ ထိုင္းကို သြားအလုပ္လုပ္ရမွာလည္း လို႔ေတြးမ့ိပါရဲ႕။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ျမ၀တီမွာ တာ၀န္နဲ႔ေရာက္ေနတဲ့ အစိုးရ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕လို႔ သူမိတ္ေဆြ MOU တစ္ ေယာက္ကို စိတ္၀င္တစ္စားေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ . . .
ျမ၀တီမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံေဒသအႏွံ႔က လူေတြဟာ သူတုိ႔ေနရပ္ေတြမွရိွတဲ့ ေအးဂ်င့္ေတြကေနတစ္ဆင့္ ဒီကိုေရာက္ လာၾကတာလုိ႔သိရတယ္ ေလ။ ဒီလူေတြကို ဒီကေနၿပီး ထိုင္းကို တရား၀င္ပတ္စ္ပို႔နဲ႔ သြားရေအာင္ဆိုၿပီး ကူညီေပးတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီကိုေရာက္လာဖုိ႔ ေအာက္ေအးဂ်င့္ (ရြာကေခၚတဲ့သူ) က သူတုိ႔ကို ၂၅ ရက္အတြင္း သြားရမယ္၊ အလုပ္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီး ႀကိဳက္ရာေရြးႏိုင္တယ္၊ ျမ၀တီမွာေနၿပီး ရံုးကိစၥ ေတြလုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ေကာင္းေကာင္းေန ေကာင္းေကာင္းစားရမယ္ ေသခ်ာေျပာဆိုၿပီး ဒီကိုေခၚလာၾကတဲ့သူေတြဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ေစ်းကေတာ့ ၂ သိန္းခြဲ ကေန ၃-၄ သိန္အထိေပးၿပီး လာၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီကိုလည္းေရာက္ေရာ ဒီကလက္ခံေဆာင္ရြက္တဲ့ ေအးဂ်င့္လက္ကို အပ္လိုက္ရတယ္။ ျမ၀တီမွာက ေအးဂ်င့္ႏွစ္မ်ဳိးရိွတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေႂကြးတယ။္ ေနဖို႔လုပ္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႐ံုးကိစၥကို လည္း သူကိုယ္တိုင္လိုက္လုပ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ႐ံုးကိစၥကိုလုပ္တာကတစ္ေယာက္၊ အေနအစားကို ကန္ထရိုက္ေပးၿပီး လုပ္ခိုင္း တာေပါ့။ အမ်ိဳးမ်ိဳးရိွေပမယ့္ ျမ၀တီက ေစ်းႏႈန္းကေတာ့ အစားအေသာက္အေနအထိုင္အၿပီးအစီး ၁ သိန္းခြဲနဲ႔ လက္ခံၾကျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေအာက္ကေနေခၚလာတဲ့ ေအးဂ်င့္က ၁ သိန္းကေန ၁ သိန္းခြဲေလာက္ အိပ္ထဲထဲ့ၿပီး ျပန္သြားပါေလေရာ။ ေျပာရရင္ ဇတ္လမ္းက ဒီကစတာပါ ဘဲ။
ျမ၀တီကို မ်က္စီသူငယ္နားသူငယ္နဲ႔ ေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ဘဲ နယ္ခံေအးဂ်င့္က ေနဖို႔ တမ္းလွ်ာေလးစီစဥ္ပါတယ္။ (၁၀) ေပပတ္လည္ ဆိုရင္ေတာ့ လူ (၆) ေယာက္အိပ္ရေအာင္လုပ္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဆန္ၾကမ္းကိုခ်က္ၿပီး ဟင္ခ်ိဳတစ္ခြက္ ငပိေၾကာ္ကစၿပီးႀကိဳဆိုတာက ျမ၀ တီ MOU ပါဘဲ။ သန္႔ရွင္းမႈမရိွတဲ့ က်မ္းမာေရးအတြက္ အလြန္အႏၱရာယ္ႀကီးတဲ့ အိမ္သာေတြကထြက္လာတဲ့အန႔ံေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ MOU ဆိုတဲ့အုပ္စုေတြ ရဲ႕ MOU ခရီးၾကမ္းကို စတင္ပါေတာ့တယ္။ မနက္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေအးဂ်င့္ေရာက္လာၿပီး မွတ္ပံုတင္မ်ားလာယူပါတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ မင္းတုိ႔လုပ္ရမွာက ေဆာက္လုပ္ေရးေနာ္ဟုေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကို ေအာက္မွာေခၚလာတာက ကားပစၥည္းစက္ရံုဆိုၿပီး ေခၚလာတာလို႔ေျပာေတာ့ အဲဒီ ဒီမန္းေတြမရိွဘူး။ ဒါဘဲရိွတယ္။ ျမန္ခ်င္ရင္ ဒါဘဲလို႔ေျပာၿပီး ေနာက္ ျမန္တယ္ဆိုတာ ရက္ ၆၀ ကို ေျပာတာ လို႔ ထပ္ေျပာပါတယ္။ မင္းတုိ႔ဆီက တုိ႔က ေငြ ၁ သိန္းေက်ာ္ဘဲရတယ္။ ၾကာသေလာက္ ေန-ထိုင္-စားေသာက္စရိတ္ခံရမွာမို႔ သည္း ခံၾကပါ လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ေအာက္ကေန လူရရင္ ၿပီးေရာေခၚလာတဲ့သူေတြကို စိတ္ဆိုးမိတာကလြဲၿပီး မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ျပည္ပအလုပ္အကိုင္အတြက္ အလုပ္သမားရံုးကေပးတဲ့ ေလဘာစာရြက္ရလာပါတယ္။ ဒီကအေခၚေတာ့ (ေအာက္ေလဘာတို) လုိ႔ေခၚပါတယ္။ ေလဘာတိုလာေပးတဲ့ရက္ကစၿပီး ေအးဂ်င့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီကို မလာတာ ရက္ ၂၀ ေလာက္ၾကာသြားပါ ေတာ့တယ။ ပါလာတဲ့ေငြေလးလည္း ကုန္သေလာက္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ေခါက္ျပန္ၿပီး ေပၚလာပါၿပီ။ လက္ထဲမွာ စာရြက္ထုတ္နဲ႔ စာခ်ဳပ္မယ္ ေျပာပါတယ္။ စာခ်ဳပ္ကို ေကာင္းေကာင္းမဖတ္ရပါဘူး။ စာခ်ဳပ္က ပထမစာမ်က္နာနဲ႔ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္နာဘဲပါတယ္။ လက္မွတ္ထိုးရတဲ့ ေနရာေတြေပါ့။ အလယ္က လက္မွတ္ထိုးရတဲ့ေနရာေတြလည္း မပါဘူးေလ။ ျမန္ရင္ ၿပီးေရာေပါ့။ လစာေလးေတာင္ အေျပးေမးရတယ္ ၂၈၅ ဘတ္တဲ့ အခ်ိန္ပို ၄၃ ဘတ္။ ဒီလိုနဲ႔ေနာက္ထပ္ (၁၀) ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ တစ္လဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနသားထိုင္သားေတာ္ေတာ္ေလး က်လာပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေအးဂ်င့္ျပန္ေရာက္လာၿပီး အေပၚေလဘာတက္မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေနတဲ့ ေန ရာကေန ၁ မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေက်ာက္လံုးႀကီးရံုးလို႔ေခၚတဲ့ေနရာကို ကားပ်က္တယ္ေျပာေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေရာက္ၾကရတာပါဘဲ။ ရံုးက ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာပါ။ ေအာက္ကေန ရာေတြမွာ လူေတြနားေနဖို႔ အေဆာင္ႀကီးေတြ ရိွပါတယ္။ အဲဒီအေဆာင္ထဲက တေဆာင္ကို ၀င္လိုက္ေတာ့ အားပါး ကြၽန္ေတာ့္လိုလူေတြ ေထာင္ခ်ီလိုပါလား။ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကို ေအးဂ်င့္ရဲ႕စာေရးမဆိုတာေတြက ကိုယ္ေရးရာဇ ၀င္ေတြေမးၿပီး ေဖာင္တစ္ထပ္ႀကီးျဖည့္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ ရံုးေပၚတက္ၿပီး လ၀ကရဲ႕ အစစ္အေဆးခံရပါတယ္။ ဓါတ္ပံုလည္း ရိုက္ရပါ တယ္။ ၿပီးေတာ့ျပန္ခဲ့ရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဟိုေန႔သြားရႏိုး ဒီေန႔သြားရႏိုး ေအးဂ်င့္ေငြ လာမေပလို႔ ထမင္းမစားရတဲ့ရက္ေတြကိုလည္း တင္းခံ ေတာင့္ခံရင္း ရက္ ၉၀ (၃) လတင္းတင္းျပည္ခဲ့ပါၿပီလို႔ အဲဒီမိတ္ေဆြက ရွင္းျပပါတယ္။
ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက အစိုးရရဲ႕အမွန္လုပ္ကိုင္ပံုေတြြကို ထပ္ၿပီးရွင္းျပပါတယ္။
၁။ လူေရာက္လာရင္ ေအာက္ေလဘာ (အလုပ္သမားလက္မွတ္) တင္ရပါမယ္။
၂။ ေလဘာရရင္ ေခၚစာ (ဒီမန္း) ေရြးရပါတယ္။ (အလုပ္ေရြးရတာပါ) (ေသခ်ာစစ္မွန္တဲ့ ဒီမန္းျဖစ္ရပါ့မယ္)
၃။ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ပါတယ္ (ထိုင္းကုမၸဏီတာ၀န္ရိွသူနဲ႔ အလုပ္ လုပ္မယ့္သူ၊ သက္ေသ အလုပ္သမားဦးစီးအရာရိွႏွင့္ ဒု-ရဲမွဴး တိုပါ၀င္ပါတယ္)
၄။ အေပၚေလဘာတက္လို႔ရၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ရပါတယ္ (စစ္ေဆးတဲ့ သေဘာပါ ) စာခ်ဳပ္ေတြကို ေနျပည္ေတာ္ကို ပို႔ရပါတယ္။
၅။ ေနျပည္ေတာ္က ျပန္စာေရာက္ရင္ေတာ့ ထိုင္ႏိုင္ငံဘက္အျခမ္းက ရံုးလုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ေဆာင္ရပါတယ္။ ထိုင္ႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ျမန္မာသံရံုး ၊ ထိုင္းအလုပ္ သမား၀န္ႀကီးဌာ န၊လ-၀-က စတဲ့ ရံုးေတြပါ ပါတယ္။
၆။ ေသခ်ာၿပီဆိုရင္ ဘယ္သူက တာ၀န္ယူၿပီး လာေခၚမယ္ဆိုတာ စာတင္ရပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ျမန္မာအလုပ္သမားရံုးက ေနျပည္ေတာ္ကို ရည္ညႊန္းပါစာနဲ႔ တင္ရပါတယ္။ ခြင့္ျပဳၿပီး လာလည္းေခၚၿပီဆိုရင္ေတာ့ ထြက္ခြာပြဲ လုပ္ရပါတယ္။ ရဲမွဴးနဲ႔ အလုပ္သမားအရာရိွတို႔ မိန္ခြန္း ေျပာၿပီး ထြက္ခြာရပါတယ္။
၇။ ထိုင္းဘက္ျခမ္းမွာ ပါတ္စပို႔ကို (၂) ႏွစ္ဗီဇာလုပ္ၿပီး ဘန္ေကာက္ကိုသြားႏိုင္ပါတယ္။
ဒါကလုပ္ငန္းစဥ္ အေသးစိတ္မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒီၾကားထဲမွာ ကုမၸဏီရိွမွ လူပို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ျပႆနာေတြလည္း မနဲပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကုမၸဏီရိွတယ္ဆိုၿပီး အလိုလို ဘ၀င္ျမင့္ေနၿပီး သူ႔ကိုအပ္ထားတဲ့လူေတြ ရာခ်ီီရိွေနတာျဖစ္တယ္။ အလုပ္အရမ္းမ်ားဟန္ေဆာင္ေနတဲ့ ေအး ဂ်င့္ေတြကိုေတာ့ ေက်ာက္လံုးႀကီးရံုးမွာ ေျခခ်င္းလိမ္ေနတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။MOU ရဲ႕သေဘာကေတာ့ အစိုးရ-အစိုးရလုပ္တဲ့ ( G to G) ျဖစ္ၿပီး ကုမၸဏီဆိုတာေတာ့ မလိုပါဘူး။ အခု ကုမၸဏီေပၚလာေတာ့ (C to C) ျဖစ္ၿပီး ကုမၸဏီပိုင္တဲ့သူေတြက ေစ်းပိုေတာင္းၿပီး ရက္ပိုၾကာ လာတာပါဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ဇယာလည္း အရမ္း႐ႈပ္လာတယ္လို သိရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေလ့လာၾကည့္ရသေလာက္ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ေတြနဲ႔ ေအး ဂ်င့္ေတြရဲ႕ မာနၿပိဳင္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မေကာင္းေျပာၾက၊ ေဂ်ာက္တြန္းၾက၊ ပညာၿပိဳင္ၾက ဒဲဒီပြဲမွာ ရြာကႏြားကို ေရာင္း ၿပီးတက္ လာတဲ့သူေတြ ေျမဇာပင္ျဖစ္ရတာပါ။ လူစံုပါတဲ့ ေအးဂ်င့္ေတြမွာလည္း စစ္အရာရိွေဟာင္း၊ ေက်ာင္းဆရာေဟာင္း၊ ကြန္ပ်ဴတာ ဆရာေဟာင္း၊ ေကာ့ေသာင္းကေနလာတဲ့ ၀ါရင့္ေအးဂ်င့္ စသည္ျဖင့္ ရာထူးဂုဏ္ရိွန္တုိ႔ကလည္း မၿပိဳင့္ႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ပါဘဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲ အကုန္လံုးက သူမိတ္ေဆြပါဆိုတဲ့ ရန္ကုန္သားႀကီးေတြကလည္း ပါေသးတာေပါ့။ ျမတ္မယ္ထင္လို႔ ထမင္းကန္ထရိုက္လုပ္တဲ့သူေတြလည္း မျမတ္တဲ့အျပင္ အိမ္ပါေပါင္ထားရတာလည္း မနဲပါဘူး။
တစ္ကယ္ေတာ့ အားလံုးဟာ မွန္မွန္ကန္ကန္လုပ္မယ္ ဆိုရင္ ေကာင္းပါတယ္ ။အခ်ိန္အားျဖင့္လည္း တစ္ကယ္လုပ္ရင္ (၁) လဘဲၾကာတယ္လို႔ သိရပါတယ္ အခုေတာ့ (၄) လေက်ာ္လာတဲ့သူေတြအတြက္ ထမင္းကန္ထရိုက္ေတြနစ္နာသလို ေစာင့္ရတဲ့သူေတြလည္း လယ္ေရာင္း ႏြား ေရာင္လာၾကရတာမို႔ အရမ္းႏွစ္နာပါတယ္။ ဒီကုမၸဏီဆိုတာကို အလုပ္သမား၀န္ႀကီးဌာနကလုပ္ၿပီးကတိုင္က လုပ္ငန္းလုပ္ပံုေတြေျပာင္းၿပီး ကုမၸဏီမရိွတဲ့ သူေတြမ်က္နာငယ္ရ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ေတြက မနေတြဇြတ္တက္ ေငြေတြေတာင္း တစ္ကယ္လုပ္ၾကေတာ့ ထိုင္းေခၚစာ မ ေသခ်ာျဖစ္ရတဲ့အတြက္ ၄-၅ လၾကာတာေတာင္ မရနိုင္ပါဘူး။ ကုမၸဏီေတြက တာ၀န္မယူၾကပါဘူး။ လိုင္စင္ရိွတယ္ ႀကိဳက္တဲ့ရံုး တရားစြဲ လို႔ဘဲေျပာတာကေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာဘဲလို႔ ျမင္ရပါတယ္။ အမွန္တစ္ကယ္ကေတာ့ ေအးဂ်င့္ေတြ ကုမၸဏီေတြမလိုပါဘူး အလုပ္လုပ္ မယ့္သူေတြက သက္ဆိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္အလုပ္သမားရံုးမွာ အလုပ္သမားလက္မွတ္ထုတ္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာၿမိဳ႕နယ္ အလုပ္သမားရံုးကတစ္ဆင့္ ဒီကို လမ္းပို႔တဲ့ပံုစံနဲ႔ စနစ္တက်လုပ္ေပးရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သိရသေလာက္ ကုန္က်ေငြ ျမန္မာက်ပ္ (၅၀၀၀၀) ငါးေသာင္းမကုန္ဘဲ ထိုင္း ႏိုင္ငံကိုေရာက္ႏိုင္ၿပီး လိမ္ညာမႈမ်ားလည္း ကင္းေ၀းႏိုင္မည္ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
ျမ၀တီကိုေရာက္ခဲ့တဲ့ အမွတ္တရပါ။
Comments