Nay Phone Latt - Thadingyut when I go home in a dream

သီတင္းကၽြတ္မွာ… ကိုယ္႔စိတ္ေတြ အိမ္ျပန္ေရာက္သြားတဲ႔အခါ…

ေနဘုုန္းလတ္၊ ေအာက္တိုုဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၂

               မနက္ျဖန္ သီတင္းကၽြတ္ေတာ႔မယ္…။

အရာရာကို  ေမ႔ထားခ်င္ေပမယ္႔… အရာရာဟာ ေမ႔ထားဖုိ႔ ခက္လွတယ္။

ရွဴး… ဒုိင္း ဆုိတဲ႔ မီးရွဴးေဖာက္သံေတြက ကိုယ္႔စိတ္ကို ပစၥဳပၸန္တည္႔တည္႔မွာ ေနလို႔မရေအာင္ ေအာ္ျမည္ရင္း သတိေပးေနၾကရဲ႕…။ ေနာင္ေတာ္အကိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေတာင္းဆုိမႈေၾကာင္႔ အခန္းေရွ႕ အုတ္ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ လာထြန္းေပးသြားတဲ႔ ဖေယာင္းတုိင္ေလးသံုးတုိင္ရဲ႕ မီးေတာက္၀ါ၀ါေလးေတြကလည္း ကိုယ္႔ကို က်ီစယ္ရင္း က,ခုန္ေနၾကသလိုလို…။ ၿပီးေတာ႔… သီတင္းကၽြတ္ၿပီကြ… လို႔ လွမ္းေအာ္ရင္း ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသလိုလို…။ ၾကားမွာျခားထားတဲ႔ သံတံခါးရဲ႕ ခိုင္ခံ႔မႈေၾကာင္႔ သူတုိ႔အနား ကိုယ္ တုိးသြားလုိ႔ မရေပမယ္႔ အေ၀းကေန လွမ္းေငးရင္း ၿပံဳးျပလုိက္တယ္။

ေလေျပဖြဖြ တုိက္တဲ႔အခါ ဖေယာင္းတုိင္မီးေတာက္ေလးေတြက ဘယ္ညာယိမ္းထိုး လႈပ္ရွားၾကတယ္။ ေလၿငိမ္ေနျပန္တဲ႔ အခါက်ေတာ႔လည္း မီးေတာက္ေလးေတြက မိုးေပၚကို မတ္မတ္ေထာင္လုိ႔ အိေျႏၵရရနဲ႔ ၿငိမ္သက္ခန္႔ညားေနၾကရဲ႕…။ တစ္ခါတစ္ခါ ေလျပင္းက အနည္းငယ္ ေ၀ွ႕ယမ္းတဲ႔အခါ မီးေတာက္ေလးေတြ ၿငိမ္းသြားလုမတတ္ မွိန္သြားတတ္ၾကေသးတယ္။ ဖေယာင္းတုိင္ေလးေတြဟာ… အခ်ိန္ကာလ ဆုိတဲ႔ ေဘာင္တစ္ခုအတြင္းမွာ သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ ကၽြမ္းေလာင္ခံေပးၾကရင္း ၀န္းက်င္အတြက္ အလင္းကို ေဆာင္က်ဥ္းေပးၾကတာေပါ႔…။ မီးေတာက္ရဲ႕ ျဖစ္တည္ေတာက္ပျခင္းဟာ ဖေယာင္းတုိင္ရဲ႕ ပ်က္သုဥ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းပဲ…။

သူတည္းတစ္ေယာက္ ေကာင္းမႈေရာက္ဖုိ႔ သူတစ္ေယာက္မွာ ပ်က္လင္႔ကာသာ ဓမၼတာတည္း… တဲ႔။ အနႏၱသူရိယအမတ္ရဲ႕ မ်က္ေျဖလကၤာရြတ္သံက ကုိယ္႔နားထဲကေန လွ်ံထြက္က်လာတယ္။ သူတစ္ပါးကို ကၽြမ္းေလာင္ပစ္လိုက္ၿပီးမွ ေတာက္ပထြန္းလင္းခြင္႔ ရမယ္ဆုိရင္ ကိုယ္ မီးေတာက္မျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ပါဘူး…။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကုိ ေဖ်ာကနဲ ၿငွိမ္းသတ္လိုက္ၿပီးေတာ႔ပဲ ေအးခ်မ္းပစ္လိုက္ေတာ႔မယ္…။

               တလင္းလင္း တလက္လက္နဲ႔ ေကာင္းကင္ေပၚ တေရြ႕ေရြ႕ ျမင္႔တက္ေနၾကတဲ႔ မီးပံုးပ်ံေလးေတြကို သံဆူးႀကိဳးေတြ ၾကားထဲကေန တစ္လံုးစ ႏွစ္လံုးစ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ေ၀းဆုိမွ… တကယ္႔ကို အေ၀းႀကီးမွာဆုိေပမယ္႔… ကိုယ္႔ရဲ႕ရင္ခုန္သံေတြကို… လွမ္းျမင္ေနရတဲ႔ မီးပံုးပ်ံေလးေတြနဲ႔အတူ ခ်ိတ္ဆြဲထည႔္ေပးလိုက္တယ္။ ေလာင္စာရွိသေလာက္ မီးေတာက္ရဲ႕ ထြန္းေတာက္မႈအားနဲ႔ အျမင္႔ဆံုးတစ္ေနရာဆီ ေရာက္ၾကအၿပီး တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ေတြ ေျမျပင္ေပၚ ျပန္ၿပီး သက္ဆင္းလာၾကလိမ္႔ဦးမယ္…။ ျပန္မက်မီ တလြင္႔လြင္႔ တ၀ဲ၀ဲနဲ႔ ေလႏွင္ရာဆီ… ဦးတည္ရာမဲ႔ လြင္႔ပါ၀ဲလွည္႔ေနရတာမ်ိဳးလဲ ရွိၾကလိမ္႔မယ္…။

ေျမႀကီးေပၚကေန ေကာင္းကင္ေပၚကို လႊတ္တင္လိုက္တဲ႔ မီးပံုးပ်ံေလးေတြ အခိုက္အတံ႔တစ္ခုအၾကားမွာ ေျမႀကီးေပၚ ျပန္ဆင္းလာၾကရတာ အံ႔ၾသစရာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူးေလ…။ ဒါေပမယ္႔… ကိုယ္က… သူတုိ႔ကို ေငးၾကည္႔ရင္း သူတုိ႔ကိုယ္စား ၀မ္းနည္းေနမိတယ္…။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ…။ သူတုိ႔ေတြ… ေတာက္ပလင္းခ်င္းစြာနဲ႔ အျမင္႔ကို တျဖည္းျဖည္း ထိုးတက္သြားၾကခ်ိန္မွာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔ လက္ခုပ္သံေတြ ဆူညံပြက္ထ ေနခဲ႔ၾကေပမယ္႔ ေလာင္စာကုန္ မီးၿငိမ္း ပ်ံတက္ျခင္းျဖစ္စဥ္ကို ဆက္မထိန္းႏုိင္ေတာ႔ဘဲ ေျမျပင္ေပၚ ျပန္သက္ဆင္းၾကရခ်ိန္မွာေတာ႔ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိေတာ႔ေလာက္ေအာင္ အရာရာဟာ တိတ္ဆိတ္ဆြံ႕အစြာနဲ႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီးဆံုးသြားၾကရတာေလ…။

ငယ္ငယ္ကဆို အလင္းေရာင္တစ္ခုကို ကိုက္ၿမိဳထားၿပီး အျမင္႔ကို တက္ေနရတယ္ဆိုတဲ႔ အျမင္နဲ႔ ကိုယ္ မီးပံုးပ်ံေလးေတြကို အားက်ဖူးတယ္။ အခုေတာ႔လဲ… ကိုယ္… မီးပံုးပ်ံ မျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ပါဘူး…။ မပူေသာအလင္းတစ္ခုနဲ႔ ့ပ်ပ်ေလး လင္းေနရင္း တက္ျခင္း၊ ဆင္းျခင္း၊ ပ်ံ၀ဲျခင္းကို ကိုယ္႔အားကိုယ္႔အင္နဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ဖန္ဆင္းႏုိင္တဲ႔ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးတစ္ေကာင္ပဲ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔တယ္…။

               သီတင္းကၽြတ္ရဲ႕ အလင္းေတြနဲ႔ ထိန္ေနေသာ ညေတြက ကိုယ္႔စိတ္ကူးကားခ်ပ္မွာ အစီအရီနဲ႔ ေပၚလာေနၾကတယ္။ ဗာဒံရြက္ေလးေတြကို ေခါက္ခ်ိဳးၿပီး ေလကာထားတဲ႔ စီရရီ ဖေယာင္းတုိင္ေလးမ်ားစြာနဲ႔ လင္းျမလွပေနတဲ႔ ကိုယ္တုိ႔ရဲ႕ လမ္းကေလးက ျပန္ျမင္ေယာင္ၾကည္႔မိရံုေလးနဲ႔တင္ ကိုယ္႔ကို ခ်မ္းေျမ႕မႈရသ ေပးတယ္။

လြတ္လပ္ေႏြးေထြးတဲ႔ တစ္ခါက သီတင္းကၽြတ္ညေလးေတြမွာ ကိုယ္တုိ႔ေတြ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းရင္း၊ မီးပံုးေလးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲရင္း၊ မီးပံုးပ်ံလႊတ္ၾကရင္း၊ မီးရွဴးမီးပန္းေတြနဲ႔ ကစားရင္း၊ ေဗ်ာက္အိုးေဖာက္ၾကရင္းနဲ႔ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ၾကဖူးပါတယ္။ ကိုယ္တုိ႔အားလံုးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ သူတပါးကို စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္ ေပးခ်င္တယ္ ဆုိတဲ႔ ယုတ္ညံ႔ေသာ အာသီသမ်ိဳးေတြ ျမဴတစ္မႈန္စာေလာက္ေတာင္ မရွိခဲ႔ၾကတာ ေသခ်ာပါတယ္။

ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္မႈေတြ ရွိလာတဲ႔ ေနာက္ပုိင္းသီတင္းကၽြတ္ ညေလးေတြမွာလဲ ကိုယ္တုိ႔ေတြ တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔နဲ႔ မ၀ံ႔မရဲ စြန္႔စားေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ၾကဖူးတယ္။ လူငယ္ပီပီ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြကို ကလန္တတ္တဲ႔ စိတ္အခံေလးေတြနဲ႔ေပါ႔…။ ကိုယ္ မွတ္မိေနေသးတယ္…။ ေဗ်ာက္အိုးမေဖာက္ရဘူး လို႔ ဆိုက္ကားမွာ ေလာ္စပီကာတင္ၿပီး လိုက္ေအာ္တယ္…။ သူတုိ႔ေအာ္သြားၿပီး ေရွ႕တစ္လမ္းေက်ာ္ အေရာက္မွာပဲ ကိုယ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဗ်ာက္အိုးအတြဲလုိက္ကို ခ်ိတ္ၿပီး ေဖာက္ၾကတယ္…။ တေဗာင္း… ေဗာင္းနဲ႔ေပါ႔…။ ေအာ္တဲ႔သူေတြ ျပန္လွည္႔လာခ်ိန္မွာ ကိုယ္တုိ႔က မရွိေတာ႔ဘူးေလ…။

စည္းကမ္းေတြကိုေတာ႔ ကိုယ္တုိ႔ လုိက္နာခ်င္စိတ္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔… အဓိပၸါယ္မရွိတဲ႔ အမိန္႔ေတြကိုေတာ႔ ကိုယ္႔နည္းကိုယ္႔ဟန္နဲ႔ ကိုယ္တုိ႔ ျငင္းဆန္ေနၾကဦးမွာပဲ…။

အခုလည္း အျပင္က ကေလးငယ္ေတြ… တေဗာင္းေဗာင္း… တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ေဗ်ာက္အိုးေဖာက္ေနၾကသံေတြကို ၾကားေနရတယ္။ ဘာျဖစ္လဲ… ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဒုကၡမေပးဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတဲ႔ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ခ်မ္းေျမ႕မႈကို ဘာေၾကာင္႔ တားျမစ္ဖ်က္ဆီးမွာလဲ…။ ေဗ်ာက္အိုးသံ ၾကားရံုနဲ႔ လန္႔ေနတတ္တယ္ဆိုရင္လဲ နားပိတ္ထားရံုပဲရွိတယ္ လို႔ ကိုယ္ကေတာ႔ ျမင္တယ္။ ကိုယ္တုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ဆယ္႔ႏွစ္လရာသီမျပတ္တဲ႔ ပြဲေတာ္ေလးေတြမွာ ထိုက္သင္႔ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အေလ႔အထေလးေတြကိုေတာ႔ အရင္အတုိင္း ရွိေနေစခ်င္ပါေသးတယ္။

               ၂၀၁၁ ရဲ႕ သီတင္းကၽြတ္လျပည္႔ေန႔ဟာ ကိုယ္အိမ္ျပန္ရမယ္႔ေန႔ပဲ လို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔ေပမယ္႔ အဲဒီအတုိင္း မျဖစ္ခဲ႔ဘူး။ ကိုယ္႔ကို လာႀကိဳတဲ႔ ညီေလးက ကိုိုယ္႔ကို ခဏေတြ႔ၿပီး ျပန္သြားရတယ္။ ကိုယ္႔ကို ေတြ႔ဖုိ႔ ေစာင္႔ေနတဲ႔ ညီေလးရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြထဲမွာ ေ၀႔သီရစ္၀ိုင္းေနတဲ႔ မ်က္ရည္စေတြက ကိုယ္႔ရင္ကို နင္႔ေနေအာင္ နာက်င္ေစတယ္။ ကိုယ္… စိတ္ကို အႏိုင္ႏုိင္ထိန္းရင္း… ညီေလးရဲ႕ ၀မ္းနည္းမႈေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ေပးႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတည္ၿငိမ္ႏုိင္ခဲ႔ပါတယ္။ တကယ္ဆို… ဒီအခ်ိန္မွာ… ကိုယ္႔ရဲ႕လက္ေတြက ညီေလးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပြ႔ဖက္ထားခြင္႔ ရေနသင္႔တာ...၊ အခုေတာ႔… အဲဒီလက္ေတြကို တင္းတင္းဆုပ္ထားရင္း လုပ္သင္႔လုပ္ထိုက္တဲ႔ အလုပ္ေတြလုပ္ဖုိ႔ ေျပာသင္႔ေျပာထိုက္တဲ႔ စကားေတြကို သံဇကာႏွစ္ထပ္ျခားထားရက္ကေနပဲ ေျပာေနရေတာ႔တယ္။

တကယ္ဆုိ… ဒီအခ်ိန္ဟာ… ခ်စ္သူရဲ႕အသံကို ၾကားခြင္႔ရ၊ ခ်စ္သူကို ႏွစ္သိမ္႔မႈေပးႏုိင္မယ္႔ စကားေတြ ေျပာခြင္႔ရေနသင္႔တဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔…။ ဒါေပမယ္႔… ဟိုးေ၀းေ၀း အရပ္တစ္ေနရာဆီကေန ခ်စ္သူ ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္ ဆုိတဲ႔ သတင္းစကားနဲ႔ပဲ ကိုယ္ေက်နပ္ခဲ႔ရတယ္။

အိမ္က မိသားစုေတြလဲ ကိုယ္႔ကို ေမွ်ာ္ေနၾကေရာ႔မယ္…။ ကုိယ္… အိမ္ျပန္မလာႏုိင္ေသးဘူးဆုိတာကို သိရတဲ႔အခါ… သူတုိ႔ေတြ နာက်င္ခံစား ေနၾကရလိမ္႔မယ္… ဒါမွမဟုတ္… ခံျပင္းေဒါသ ထြက္ေနၾကလိမ္႔မယ္… ဒါမွမဟုတ္… ၀မ္းနည္းရႈိက္ငိုေနၾကလိမ္႔မယ္…။ ကိုယ္ကလည္း… ခ်စ္ေသာမိသားစုနဲ႔ ေ၀းရာမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဘယ္လိုနည္းမ်ိဳးနဲ႔မွ အားမေပးႏုိင္ဘဲ ရင္ထဲက ပ်ိဳ႕တက္လာတဲ႔ ခံစားခ်က္ တနင္႔တပိုးနဲ႔ ကိုယ္တုိင္ ယိမ္းယိုင္ၿပိဳလဲလို႔…။

အၾကာႀကီး ၿပိဳလဲေနလို႔ေတာ ဘယ္ျဖစ္မလဲေလ…။

ကူေဖာ္ကူဖက္မရွိတဲ႔ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ… ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ထူမတ္လိုက္တယ္။

ကိုယ္႔ကိုခ်စ္ေသာ… ကိုယ္က ခ်စ္ရေသာ သူတုိ႔အတြက္… ကိုယ္ မတ္မတ္ရပ္ေနဖုိ႔ လိုအပ္ေသးတယ္။ အိမ္မွာ အတူတူရွိေနၾကမယ္႔ မိသားစုဆီ ကိုယ္႔စိတ္ေတြကို အေရာက္ပို႔လိုက္တယ္။

ကြယ္လြန္ခဲ႔ၿပီျဖစ္ေသာ အဖိုး၊ သက္ရွိထင္ရွားရွိတဲ႔ အဖြား၊ ခ်စ္လွစြာေသာ အေဖနဲ႔အေမ၊ ခင္မင္တြယ္တာရတဲ႔ အေဒၚေတြ၊ ဦးေလးေတြ၊ ကိုယ္ျမတ္ႏုိးခ်စ္ခင္ရတဲ႔ ညီ၊ အစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမေတြ… အားလံုးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ကိုယ္ရွိေနရင္း…၊ ကိုယ္႔စိတ္ထဲကလဲ အားလံုးကို သတိရေနရင္း… ကိုယ္ မိသားစုနဲ႔အတူ ရွိေနလိုက္တယ္။ ကိုယ္႔ထက္ႀကီးသူေတြ အားလံုးကို ကန္ေတာ႔တယ္…၊ မုန္႔ဖိုးေတာင္းတယ္…။ ကိုယ္႔ေအာက္ငယ္တဲ႔ ညီ၊ ညီမေတြရဲ႕ အကန္ေတာ႔ခံတယ္…၊ မုန္႔ဖိုးေတြ ေပးတယ္…။ ၿပီးေတာ႔… ကိုယ္တုိ႔ေမာင္ႏွမေတြအားလံုး ရသမွ် မုန္႔ဖိုးေတြနဲ႔ ကစားကြင္းမွာ သြားေဆာ႔ၾကတယ္…၊ မီးရွဴးမီးပန္းေတြ ၀ယ္ၾကတယ္…၊ မီးပံုးပ်ံလဲ ၀ယ္တယ္…။ ၿပီးေတာ႔… ေဒၚေလးရဲ႕အိမ္ေရွ႕မွာ မီးရွဴးမီးပန္းေတြနဲ႔ ေဆာ႔တယ္…၊ မီးပံုးပ်ံ လႊတ္တယ္…။ အတူရွိေနခြင္႔ မရေပမယ္႔ အတူရွိေနရသလိုပါပဲ…။ ရင္ဘတ္ေတြထဲမွာ ကြက္လပ္ေတြ ကိုယ္စီကိုယ္စီနဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ ေနရင္း အခ်ိန္ကာလေတြကို သတိရျခင္းေတြနဲ႔ ဖြဲ႔သီေနၾကရတဲ႔ မိသားစုေတြ… အျမန္ဆံုး ျပန္ဆံုေတြ႔ႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ကိုယ္ တုိးတုိးေလး ဆုေတာင္းေနမိတယ္။

               သီတင္းကၽြတ္ဟာ… ကိုယ္႔ဆီကို ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းေတြ သယ္လာၿပီး ေမွ်ာ္လင္႔ေနရျခင္းသက္သက္ကိုပဲ ကိုယ္႔အတြက္ ခ်န္ထားရစ္ခဲ႔တယ္။

အခန္းေရွ႕ ကန္ေဘာင္ေပၚက ဖေယာင္းတုိင္ေလးေတြ ၿငိ္မ္းသြားၾကၿပီ…။

ကိုယ္ကေတာ႔… ကိုယ္႔ရင္ထဲက ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းမီးေတာက္ေလး ၿငိမ္းမသြားရေအာင္ ဂရုတစိုက္နဲ႔ အရိပ္တၾကည္႔ၾကည္႔ ပ်ိဳးေထာင္ေနရေတာ႔တယ္။

ေကာင္းေကာင္းမက်က္ေသးတဲ႔ ဒဏ္ရာေတြ အထပ္ထပ္အေပၚ ေနာက္ထပ္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္တစ္ခု ထပ္ရလိုက္သလိုပါပဲ…။ ခံစားနာက်င္ရေပမယ္႔ ခံႏုိင္ရည္ေတာ႔ ရွိေနခဲ႔ပါၿပီ…။

မေန႔ကနဲ႔ ဘာမွမျခားတဲ႔ မနက္ျဖန္တစ္ခုကို ရင္နာနာနဲ႔ပဲ အစဥ္အလာမပ်က္ ျဖတ္သန္းေရွ႕ဆက္ရဦးေတာ႔မွာေပါ႔…။ ပ်ံသန္းခြင္႔ ရသြားၿပီျဖစ္တဲ႔ အက်ဥ္းစံ ငွက္တခ်ိဳ႕အတြက္ ၀မ္းေျမာက္ေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္…။ ကိုယ္တုိ႔ကေတာ႔… အေ၀းက ေတာင္ပံခတ္သံေတြကို လွမ္းနားစြင္႔ရင္း စိတ္ကူးနဲ႔ပဲ ပ်ံသန္းရြက္လႊင္႔ၾကရဦးမယ္။

ေဗ်ာက္အိုးတစ္လံုးလို ေပါက္ကြဲလိုက္ခ်င္ေနတဲ႔ ေဒါသရဲ႕စနစ္တံကို မီးမတုိ႔မိခင္ ဆြဲျဖဳတ္လိုက္တယ္။ ကို္ယ္႔ေၾကာင္႔ လူေတြ မထိတ္လန္႔ေစခ်င္ပါဘူးေလ…။

ကိုယ္က… ဆူညံေပါက္ကြဲတတ္တဲ႔ ေဗ်ာက္အိုးမျဖစ္ခ်င္ပါဘူး…။

မီးေတာက္ေတြ တဖြားဖြားနဲ႔ လွေနတဲ႔ မီးရွဴးမီးပန္းမ်ိဳးလဲ မျဖစ္ခ်င္ဘူး…။

ကိုယ္က… တိတ္တိတ္ကေလး လင္းေနရင္း ေလာကကို အလွဆင္ႏုိင္တဲ႔ ေရာင္စံုမီးပံုးေလးလိုပဲ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔တာ…။

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔… ယုန္ရုပ္ မီးပံုးေလးေတြထဲ ဖေယာင္းတုိင္ ထည္႔ထြန္းၿပီး လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္တြန္းခဲ႔ၾကဖူးတယ္…။ အခ်ိဳ႕… လက္တြန္းမီးပံုးေလးေတြဆို အသံေတာင္ ျမည္ေသးရဲ႕…။ ယုန္ရုပ္၊ ကားရုပ္၊ ဟယ္လီေကာ္ပတာရုပ္၊ ေလယာဥ္ပ်ံရုပ္… နဲ႔ အမ်ိဳးအစားကလဲ အစံုေပါ႔…။ နည္းနည္းအရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ လက္တြန္းမီးပံုးေလးေတြ မတြန္းေတာ႔ဘဲ စကၠဴမီးပံုးေလးေတြ ၀ယ္ၿပီး ကိုယ္တုိ႔ရဲ႕ အိမ္ေရွ႕၀ရံတာမွာ ေဖေဖနဲ႔အတူ မီးပံုးထြန္းၾကတယ္။ အဲဒီလို သီတင္းကၽြတ္ကာလေတြမွာဆုိ ကိုယ္တုိ႔ရဲ႕ ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးက ေရာင္စံုမီးပံုးေလးေတြ ခ်ိတ္ကာ တြဲကာနဲ႔ သိပ္ကို လွေနေတာ႔တာေပါ႔…။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ စကၠဴမီးပံုးေလးေတြေနရာမွာ ေရာင္စံုမီးလံုးေလးေတြက အစားထိုး ေနရာယူလာၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႔… ကိုယ္ကေတာ႔ မီးပံုးေလးေတြကိုပဲ ခင္တြယ္စိတ္နဲ႔ ၀ယ္ယူခ်ိတ္ဆြဲမိေနတုန္းပါပဲ…။

               သီတင္းကၽြတ္ၿပီးရင္… တစ္ေဆာင္းသစ္ဦးေတာ႔မယ္…။ တစ္ေဆာင္းသစ္ၿပီးရင္… တစ္ႏွစ္ထပ္ကူးမယ္…။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ… အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္ဆံုးလြန္ေျမာက္ေနျခင္းနဲ႔အတူ… ကိုယ္တုိ႔ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ခ်ိန္ဆီကိုလည္း… တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေရာက္လာပါလိမ္႔ဦးမယ္…။

တံခါးေတြကို ဆြဲဖြင႔္ေပးမယ္႔သူေတြ ရွိေနသေရြ႕ တံခါးေတြကေတာ႔… တစ္ေန႔ေန႔ ပြင္႔ကိုပြင္႔လာဦးမွာ ေသခ်ာပါတယ္ေလ…။ လုပ္သင္႔လုပ္ထိုက္တာေတြကို လုပ္ေနရင္း… ေစာင္႔သင္႔ေစာင္႔ထုိက္တဲ႔ အခ်ိန္ကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေစာင္႔ႏုိင္ဖုိ႔ ကုိယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ဆံုးမရဦးမယ္…။ စိတ္ထဲကေနေတာ႔ ဒီလိုေလး ႀကိတ္ဆုေတာင္းေနမိတယ္…။ အခ်ိန္ေစာင္႔ရျခင္းေတြ လြန္ေျမာက္ႏုိင္ပါေစ… အခ်ိန္ဆြဲေနျခင္းေတြ ၿပီးဆံုးသြားပါေစ… လို႔…။

ေနဘုန္းလတ္

(ေအာက္တိ္ုုဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၁ (ဗုုဒၶဟူးေန႔)၊ ဖားအံအက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ေရးခဲ့တဲ့စာ ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါတယ္)