ဖြတ္ကေလးႏွင့္ ႏုုိင္ငံဂ်ားမွ ဆရာ၀န္ဂ်ီးမ်ား ရြာေတာ္ျပန္အေရး
အီၾကာေအာ္
ဧၿပီ ၁၀၊ ၂၀၁၃
ခက္ေသးရြာ၊ ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီးတြင္ ေဆးရံုုေစာင္႔အလုုပ္ လုုပ္ေနေသာ တပည္႔ေက်ာ္ ဖြတ္ကေလးတစ္ေယာက္ ရွဳးရွဳးရွဲရွဲျဖင္႔ သူ႔ဆရာ အီႀကာေအာ္ဆီသိုု႔ အေျပးအလႊား ေရာက္လာေလေတာ႔သည္။ ဖြတ္ကေလးတစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ ေဒါေဖာင္းေနပံုုရသည္။ အီႀကာေအာ္လည္း ဖြတ္ကေလး ဤသိုု႔ ေဒါသ ထြက္သည္ကိုု ျမင္ခဲသျဖင္႔ အေတာ္ကိုု အံ႔ႀသမိေတာ႔သည္။
“ေဟ႔ေကာင္ ဖြတ္ကေလး မင္းမ်က္ႏွာက မည္းလိုု႔ပါလား၊ အိုုးမဲေတြမ်ား ေပေနသလား မသိဘူး”
အီႀကာေအာ္က ေနာက္သည္ကိုု မသိေသာ ဖြတ္ကေလးက သူ႔မ်က္ႏွာသူ လက္ျဖင္႔ ပြတ္ေလေတာ႔သည္။
“ငါက အလကားေနာက္တာပါ ဖြတ္ကေလးရယ္၊ မင္းမ်က္ႏွာက ပုုတ္သိုုးေနပါလား၊ ဘာျဖစ္လာတာလည္းကြ”
“ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီး တစ္ခုုလံုုး မေက်နပ္ႀကဘူး ဆရာေအာ္”
ဖြတ္ကေလးက စိတ္ဆိုုးေနေသာ ေလသံျဖင္႔ အီႀကာေအာ္ကိုု ျပန္၍ေျဖေလ၏။
“ဘယ္သူ႔ကိုု မေက်နပ္ႀကတာလည္းကြ”
“သူႀကီးေျပာတာကိုုေပါ႔”
“သူႀကီး အေမပုုက ယုုန္ကန္ေဆးကုုန္ႀကီး အဲေယာင္လိုု႔ ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီး ျပဳျပင္မြမ္းမံေရး ဥကၠဌ မဟုုတ္ဘူးလား၊ လူတကာပဲ အေမပုု၊ အေမပုုနဲ႔ ခ်စ္လိုုက္ႀကတာ ငါလည္းပါတယ္ေလကြာ”
“ဟုုတ္တယ္ေလ ဆရာေအာ္ရဲ ႔၊ သူႀကီးေျပာတာကိုု က်ဳပ္တိုု႔ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီးက အုုပ္ကေလးေတြ၊ အုုပ္ႀကီးေတြေရာ၊ ပါေမာကၡဂ်ီး၊ အထူးကုု ဆရာ၀န္ဂ်ီးေတြပါ မေက်နပ္ႀကဘူး”
“ေနပါဦး ဖြတ္ကေလးရဲ ႔၊ အေမပုုက ဘာမ်ားေျပာလိုု႔ ဒီေလာက္ေတာင္မွ ရွဳးရွဳးရွဲရွဲ ျဖစ္ေနႀကရတာလည္း”
“သူႀကီးက က်ဳပ္တိုု႔ ခက္ေသးရြာကေန အျပင္ကိုု ေရာက္ေနတဲ႔ ႏိုုင္ငံဂ်ားက အထူးကုု ဆရာ၀န္ဂ်ီးေတြ ရြာကိုုျပန္လာျပီး ရြာကဆရာ၀န္ငယ္ေတြကိုု ခဏပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အႀကာႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ လာသင္ေပးဖိုု႔ ေျပာတယ္ေလ”
“ဟ၊ အဲဒါ ဘာမ်ားမွားလိုု႔လည္း၊ တိုု႔ရြာ တိုုးတက္ဖိုု႔ဆိုုရင္ ဘယ္သူပဲလာလာ ႀကိဳဆိုုရမွာေပါ႔ မဟုုတ္ဘူးလား၊ ေကာင္းတာေပါ႔ကြ”
အီႀကာေအာ္က အံ႔ႀသတႀကီးျဖင္႔ ဖြတ္ကေလးကိုု ေျပာလိုုက္သည္။
“ပါေမာကၡဂ်ီးးေတြ၊ အထူးကုု ဆရာ၀န္ဂ်ီးေတြက အဲဒါဟာ သူတိုု႔ကိုု မတတ္ဘူးလား၊ မသင္ဘူးလားလိုု႔ ေစာ္ကားသလိုု ျဖစ္ေနေႀကာင္း ေျပာေနႀကတယ္”
“ဟာ ဒါဆိုုရင္ ဆရာ၀န္ေလးေတြကိုုပဲသင္ျပီး သူတိုု႔ကိုုသင္ပါလိုု႔ သူႀကီးက မေျပာလိုု႔မ်ားလား၊ အင္း အဲဒါလည္း မဟုုတ္တန္ရာေသးပါဘူး”
“ေဟ႔ေကာင္ ဖြတ္ကေလးရဲ ႔၊ သူတိုု႔မွာလည္း ဟိတ္နဲ႔ဟန္နဲ႔ ေနႀကရတာကိုုးကြ၊ တိုု႔ ခက္ေသးရြာမွာက ပါေမာကၡဂ်ီး၊၊ အထူးကုဆရာ၀န္ုုဂ်ီးေတြဆိုုရင္ အကုုန္သိ၊ အကုုန္တတ္ျပရတယ္၊ အဲဒီ အရွိန္အ၀ါေလးနဲ႔ လုုပ္စားရတာကြ”
အီႀကာေအာ္က သူ ထင္ရာျမင္ရာကိုု ေလွ်ာက္ျဖီးေလေတာ႔သည္။
“သူတိုု႔လည္း ႏိုုင္ငံဂ်ားဘြဲ႔ရေတြေလ ဆရာေအာ္ရဲ ႔၊ တတ္မွာေပါ႔”
ဖြတ္ကေလးက သူသိသေလာက္ တတ္သေလာက္ျဖင္႔ အဓြန္႔တက္လိုုက္သည္။
အီႀကာေအာ္က မင္းငယ္ပါေသးတယ္ကြာဆိုုေသာ အႀကည္႔ျဖင္႔ ဖြတ္ကေလးကိုုႀကည္႔ျပီး…..
“ေအးကြ…..၊တတ္တဲ႔သူရွိသလိုု မတတ္တဲ႔သူေတြလည္း ရွိမွာပဲ၊ အဲဒါေႀကာင္႔ ခက္တာေပါ႔ ဖြတ္ကေလးရဲ ႔၊ တိုု႔ခက္ေသးရြာမွာက အျမီးပဲႀကည္႔ျပီး အထင္ႀကီးႀကတာ၊ တခ်ိဳ႔ ဆရာဂ်ီးမ်ားဆိုုရင္ အျမီးေတြက အရွည္ႀကီးတတ္ႀကလိုု႔ လူနာမည္ေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ႔ဘူး”
“မင္း ကားပ်က္ရင္ေကာ ရြာက ၀ပ္ေရွာ႔ဆရာနဲ႔ ျပင္မွာလား၊ ႏိုုင္ငံဂ်ားမွာေသခ်ာ လုုပ္ဘူးတဲ႔ ၀ပ္ေရွာ႔ဆရာနဲ႔ ျပင္မွာလား၊ တိုုးတက္ဖိုု႔အတြက္ ကြန္ဇူးမားခၽြိဳက္စ္ဆိုုတာ ရွိရမယ္ကြ” အီႀကာေအာ္က သုု တတ္သမွ် မွတ္သမွ်ျဖင္႔ ဖြတ္ကေလးကိုု ဆရာႀကီးလုုပ္ေတာ႔သည္။
“ဒါနဲ႔ ႏိုုင္ငံဂ်ားက ဆရာ၀န္ဂ်ီးေတြ တိုု႔ရြာျပန္လာျပီး အလုုပ္လုုပ္တာနဲ႔ မင္းနဲ႔က ဘာဆိုုင္လိုု႔လည္း၊ ဘယ္ဆရာ၀န္ဂ်ီးမွ ေဆးရံုုေစာင္႔တဲ႔ အလုုပ္ကိုု လာမလုုပါဘူးကြာ”
“ဆရာေအာ္ေရ….ဆရာ၀န္ဂ်ီးေတြနဲ႔ အတူ ရြာကေန ႏိုုင္ငံဂ်ားမွာ အလုုပ္သြားလုုပ္ေနႀကတဲ႔ ေဆးရံုုအေပါက္ေစာင္႔ေတြပါ ရြာကိုုျပန္ပါလာရင္ ကၽြန္ေတာ႔ စားေပါက္ကေလး ပိတ္သြားမွာေပါ႔”
အီႀကာေအာ္လည္း တပည္႔ေက်ာ္ ဖြတ္ကေလး ဘာေႀကာင္႔ ေဒါသျဖစ္ျပီး စိုုးရိမ္ေနသည္ကိုု သေဘာေပါက္သြားေတာ႔သည္။
“မင္းကလည္းကြာ ပူစရာမရွိတာကိုု ရွာႀကံျပီး ပုူေနတာကိုုးကြ၊ အေမပုုကလည္း ႏိုုင္ငံဂ်ားေရာက္ ရြာကေဆးရံုုေပါက္ေစာင္႔ေတြ ခဏျဖစ္ျဖစ္၊ အႀကာႀကီးျဖစ္ျဖစ္ လာေစာင္႔ပါလိုု႔ေတာ႔ မေျပာပါဘူး စိတ္ခ်ပါ”
“တိုု႔ရြာက မီးေတာင္ မွန္မွန္လာဖိုု႔ မနည္းလုုပ္ရဦးမယ္၊ အခုုလည္း ရုုတ္ရုုတ္ရုုတ္ရုုတ္နဲ႔ မင္းပင္စင္သြားတဲ႔အထိ ေနာက္ထပ္ အႏွစ္အစိတ္ေလာက္ေတာ႔ ဘာမွေျပာင္းဦးမွာ မဟုုတ္ပါဘူးကြာ” အီႀကာေအာ္က ဖြတ္ကေလးကိုု ႀကံဖန္၍ အားေပးလိုုက္လည္။
ဖြတ္ကေလးလည္း အီႀကာေအာ္၏ အားေပးစကားေႀကာင္႔ စိတ္သက္သာရသြားပံုုရသည္။
“တေလာကလည္း တိုု႔ခက္ေသးရြာ သမၼတဂ်ီးက ႏိုုင္ငံဂ်ားေရာက္ ဆရာ၀န္ဂ်ီးေတြ ရြာကိုု ျပန္လာျပီး အလုုပ္လုုပ္ႀကဖိုု႔ ဖိတ္ေခၚေသးတယ္ မဟုုတ္လား”
“ဟုုတ္တယ္ေလ ဆရာေအာ္ရဲ ႔၊ ႏိုုင္ငံဂ်ားကျပန္လာျပီး အလုုပ္လုုပ္ခ်င္တဲ႔အထုူးကူ ဆရာ၀န္ဂ်ီးေတြ သက္ဆိုုင္ရာ ပါေမာကၡဂ်ီးေတြဆီက ေထာက္ခံစာေတာင္းျပီး ေလွ်ာက္ထားရမယ္တဲ႔”
“ႏိုုင္ငံဂ်ားမွာက တိုု႔ခက္ေသးရြာေလာက္ ပါေမာကၡဂ်ီးေတြ မရွိဘူးထင္တယ္ ဖြတ္ကေလးရဲ႔၊ တိုု႔ရြာမွာ ျမင္ျမင္သမွ် ပါေမာကၡလိုု႔ေတာင္ ဆိုုႀကတယ္ မဟုုတ္လား၊ ဂုုဏ္ယူစရာေပါ႔ကြာ”
“ငါ႔ အသိမိတ္ေဆြ အဂၤါလန္ရြာမွာ အလုုပ္လုုပ္ေနတဲ႔ အထူးကုုဂ်ီးေတြေတာ႔ အဲဒီသတင္းေတြႀကားေတာ႔ ေဂါင္းေခ်ာက္သြားႀကသတဲ႔၊ အဂၤါလန္လိုု ရြာႀကီးမွာေတာင္ ပါေမာကၡဂ်ီးေတြက ေတာ္ေတာ္ရွားတာကိုုး”
“အခုု က်ဳပ္တိုု႔ ခက္ေသးရြာက ဆရာ၀န္ဂ်ီးေတြလည္း ႏိုုင္ငံဂ်ားက ဆရာ၀န္ဂ်ီးေတြအတြက္ ျပင္ဆင္မွဳေတြ လုုပ္ေနပါျပီ ဆရာေအာ္”
“ဟုုတ္လား၊ ဘယ္လိုုျပင္ဆင္မွဳေတြလည္းကြ”
“ႏိုုင္ငံဂ်ားက ဆရာ၀န္ဂ်ီးေတြ ခက္ေသးရြာမွာ ဆရာ၀န္မွတ္ပံုုတင္(ဆမ) လာလုုပ္ရင္ ဆမ အတြက္ တလကိုု ေဒၚလာ ၅၀၀ မွတ္ပံုုတင္ေႀကးေပးရမယ္တဲ႔”
“ဟ၊ မင္းဟာက မ်ားလွေခ်လား၊ အဂၤါလန္လိုု ရြာဂ်ီးေတြမွာေတာင္ ဆမ အတြက္ တစ္ႏွစ္ကိုု ေဒၚလာ ၆၀၀ ပဲယူတာ၊ ဒါေတာင္ အဲဒီရြာက ဆရာ၀န္ေတြက မ်ားတယ္ဆိုုျပီး ေအာ္ေနႀကတာ၊ မင္းဟာက တႏွစ္ကိုု ေဒၚလာ ၆၀၀၀ ဆိုုရင္ ၁၀ ဆ ေလာက္မ်ားေနပါလား”
“ဒါမွ အထင္ႀကီးစရာျဖစ္မွာေပါ႔ ဆရာရဲ ႔၊ ရြာသားေဟာင္းေတြကိုုေတာ႔ ေစ်းေလ်ာ႔ေပးမွာပါတဲ႔၊ ႏိုုင္ငံဂ်ားက အထုူးကုုဂ်ီးေတြက ၀င္ေငြေကာင္းႀကတယ္မဟုုတ္လား၊ အဲေလာက္ေတာ႔ အသာေလးေနမွာပါ”
“မင္ကိုု ဘယ္သူကမ်ား သတင္းမွားေတြ ေပးလိုုက္တာလည္းကြ၊ ဖြဘုုတ္ေတြ သိပ္ျပီးမဖတ္နဲ႔ မင္းေႀကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားလိမ္႔မယ္”
အီႀကာေအာ္က ခက္ေသးရြာသားျပီျပီ ဆရာႀကီး ေလသံျဖင္႔ အတည္ေပါက္ ပညာေပးေတာ႔သည္။
“အဂၤါလန္ရြာဂ်ီးမွာ အလုုပ္လုုပ္တဲ႔ ငါ႔မိတ္ေဆြ အထူးကုုဂ်ီးေတြ ေျပာစကားအရ သူတိုု႔၀င္ေငြ တ၀က္ေလာက္က အျမတ္ခြန္၊ ၀င္ေငြခြန္ထဲပါသြားေရာတဲ႔”
“တိုု႔ခက္ေသးရြာမွာ လူအမ်ားစုုအပါအ၀င္ ဘယ္ပါေမာကၡဂ်ီးေတြ၊ ဘယ္ဆရာ၀န္ဂ်ီးေတြမ်ား ၀င္ေငြခြန္ကိုု ဘယ္ႏွေယာက္မ်ား အမွန္အကန္ ေဆာင္ႀကလိုု႔လည္း၊ ရြာတစ္ရြာ၊ ႏိုုင္ငံတစ္ႏိုုင္ငံဆိုုတာ အခြန္နဲ႔တည္ေဆာက္ရတာကြ၊ အခြံနဲ႔ တည္ေဆာက္ရတာ မဟုုတ္ေပဘူး”
အီႀကာေအာ္၏ အခြန္တရားေတာ္ကိုု နာႀကားရေသာအခါ ဖြတ္ကေလးတစ္ေယာက္လည္း တြန္႔သြားရသည္။ သူ႔၀င္ေငြကိုုသာ အမွန္အတိုုင္း ေဆာင္ရလွ်င္ေတာ႔ အီစလံေ၀သြားႏိုုင္သည္။
“ဒါနဲ႔ ေနပါဦး ဖြတ္ကေလးရဲ ႔၊ တိုု႔ရြာမွာ ႏိုုင္ငံဂ်ားက ျပန္လာျပီး အလုုပ္လုုပ္မယ္ဆိုုတဲ႔ အထူးကုုဂ်ီးေတြ ဘယ္ႏွေယာက္ေလာက္မ်ား ရွိျပီလည္း”
“ႀကားေတာ႔ မႀကားမိေသးပါဘူး ဆရာေအာ္”
“ဒါနဲ႔မ်ား ဘာေတြကိုု ပူပန္ေနႀကတာလည္း မသိပါဘူးကြာ၊ မင္းလည္းစိတ္ေအးေအးထားပါ”
ထိုုစဥ္အခါတြင္ မီးဖိုုေခ်ာင္္ထဲမွ ထြက္လာေသာ ဆရာေအာ္ကေတာ္ ေဒၚအြန္ေမးက လွမ္း၍ ေမးလိုုက္သည္။
“ကိုုေအာ္၊ ရွင္အျမတ္ခြန္ ၀န္ေထာက္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတာ အခုုအထိ မသြားေသးဘူးလား၊ ေလေပါေနတာနဲ႔ ေနာက္က်ေနဦးမယ္”
“ေအးပါကြာ အခုုပဲ သြားမလိုု႔လုုပ္ေနတာ၊ ဖြတ္ကေလးကိုု ဆံုုးမေနရလိုု႔”
အီႀကာေအာ္လည္း ထံုုးစံအတိုုင္း ဖြတ္ကေလးကိုု လႊဲခ်လိုုက္သည္။
“ရွင္ လက္ေဆာင္ ၀င္၀ယ္သြားဖိုု႔ မေမ႔နဲ႔ေနာ္၊ ကိုုခိုုနီ႔ ဆိုုင္ကဆိုုရင္ သက္သာတယ္”
ေဒၚအြန္ေမး၏ ဆူသံကိုု ထပ္ျပီးႀကားရမည္ စိုုးသျဖင္႔
“ေအးပါကြာ အခုုသြားပါျပီ” ဟုုဆိုုကာ တပည္႔ေက်ာ္ ဖြတ္ကေလးကိုု မ်က္စပစ္၍
“ေဟ႔ေကာင္ ဖြတ္ကေလး၊ ငါ႔ကိုု အြန္အြန္က အျမတ္ခြန္နည္းေအာင္ အရာရွိကိုု လက္ေဆာင္ ဆက္သခိုုင္းထားလိုု႔ ငါ သြားလိုုက္ဦးမယ္” ဆိုုကာ ဆိုုကၠားျဖင္႔ ထြက္သြားသည္တြင္ ဖြတ္ကေလးကား ပါးစပ္ အေဟာင္းသားျဖင္႔ က်န္ရစ္ေလခဲ႔ေတာ႔သတည္း။ ။
သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ
အီႀကာေအာ္
Comments