Nyein Chan Eain - Football Will Power

သူ႕ေခတ္၊ ကိုယ့္ေခတ္ ႏွင့္ ေနာင္တေခတ္

ၿငိမ္းခ်မ္းေအး၊ ဧျပီ ၂၄၊ ၂၀၁၃

ခင္ဗ်ားက.. မန္ယူ ပရိသတ္ လား လို႕ အေမးခံရတိုင္း ေက်ာက္ဘီလူး (ဦး) တင္ေမာင္ေဆြ ႀကီးကို သတိရတယ္။  မွတ္မိၾကမလားေတာ့ မသိဘူး..။  ဟိုးအရင္.. ဘီဘီစီ (ကို) သူရိန္ေက်ာ္ေဇာ္ က ေက်ာက္ဘီလူး (ဦး) တင္ေမာင္ေဆြ (မဆံုးခင္)၊ (ဦး) ခင္ေမာင္ေထြး (ပ်ဥ္းမနား) တို႕ နဲ႕ ျမန္မာပိုင္း ေရဒီယို အစီအစဥ္ အပတ္စဥ္ အားကစား က႑မွာ အျမဲ ပရီမီးယားလိဂ္ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးတယ္။  (ကို) သူရိန္ေက်ာ္ေဇာ္ က လည္း မီဒီယာ အေနနဲ႕ ၾကားက
ေမးျမန္းေဆြးေႏြးေပမယ့္  ပရိုမန္ယူ မွန္း တခ်က္ တခ်က္ သိသာတယ္..။ ေက်ာက္ဘီလူးႀကီးကေတာ့ အျမဲတမ္း ပရိုမန္ယူ..။ ရြန္နီေလးက ဘယ္လို..၊ ရိုနယ္လ္ဒိုေလး က ဘယ္ပံု ဆိုၿပီး ေျပာတဲ့ သူ႕ေလသံ ကို အခုထိၾကားေယာင္မိတယ္။  (ဦး) ခင္ေမာင္ေထြး (ပ်ဥ္းမနား) ကေတာ့ အျမဲ အင္တီမန္ယူ ေပါ့..။

က်ေနာ္က အေဖ ပင္စင္ယူၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ ရန္ကုန္မွာ အတူတူ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေနခဲ့ရေတာ့ သူတို႕ အဘိုးႀကီး တသိုက္နား အနီးကပ္ ေန..၊ ေရွးေဟာင္း၊ ေႏွာင္းျဖစ္ေတြ မွတ္သားခဲ့ရဖူးတယ္..။

တခါေတာ့  ေက်ာက္ဘီလူး (ဦး) တင္ေမာင္ေဆြ က ေျပာတယ္..။ (သူ ေရဒီယို အစီအစဥ္မွာလည္း ေနာက္ေတာ့ ထည့္ေျပာျဖစ္လား မသိဘူး..။)

"က်ေနာ့္ ကို မန္ယူခေရဇီ လို႕ ေျပာၾကတယ္..။  ဒါေပမယ့္ တကယ္ေတာ့.. က်ေနာ့္ဘဝမွာ အားေပးခဲ့ဖူးတဲ့ အသင္းဆိုလို႕ မႏၱေလးတိုင္းေဘာလံုးအသင္း နဲ႕ တကၠသိုလ္ အသင္းပဲ ရွိပါတယ္.." ဆိုၿပီး ေျပာဖူးတယ္။

သူ အားေပးခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ ႏွစ္သင္းမွာ "တကၠသိုလ္ အသင္း" အေၾကာင္းေတာ့ အေဖ့ေနာက္ လိုက္ရင္းနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ သိခဲ့ရတယ္။

သူတို႕ ဆရာႀကီး "ဆရာၿငိမ္း (တကၠသိုလ္အားကစားအရာရွိ (ၿငိမ္း)/ မႏၱေလးေဆာင္ အေဆာင္မွဴးေဟာင္း / ဗမာ့လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးနည္းျပေဟာင္း၊ ယခုကြယ္လြန္)"၊ သူတို႕ တကၠသိုလ္ အသင္း၊ သူတို႕ တကၠသိုလ္ နဲ႕ သူတို႕ အခ်င္းခ်င္း တကယ္ ခ်စ္ၾကတာပဲ..။

ဗာစတီ အသင္းက နာမည္ေက်ာ္ေတြ..၊ ကပၸတိန္ လုပ္ခဲ့သူေတြထဲက ဆံုးသြားတဲ့လူေတြ အေၾကာင္း ဆိုရင္ အခ်င္းခ်င္း ဆံုရင္ တသသ ေျပာၾကတယ္။  သက္ရွိထင္ရွား ရွိေသးလို႕ လာႏိုင္တဲ့သူေတြကိုလည္း ဝမ္းသာအားရ ႀကိဳဆိုၾက၊ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ အသင္းေခါင္းေဆာင္ လုပ္ဖူးသူေတြဆို လူတိုင္း အဘိုးႀကီး ျဖစ္တဲ့ အရြယ္အထိ ရိုေသ ေလးစား အႀကီးအမွဴး ျပဳၾကတယ္။ သူတို႕ ေျပာတဲ့ စကားတခြန္း ရွိတယ္..။

"Once a Captain, Always a Captain"..။

သူတို႕ ဆရာႀကီး "ဆရာၿငိမ္း" ကို ဆို ေျပာမေနနဲ႕.. သိပ္ခ်စ္ၾကတာေပါ့..။ အမ်ားအားျဖင့္ အဲ့လို ဆံုေတြ႕ပြဲေတြကလည္း "ဆရာၿငိမ္း" မဆံုးခင္ သူ႕ရဲ႕ ေမြးေန႕ အထိမ္းအမွတ္တို႕၊ သူ႕ ဂုဏ္ျပဳပြဲ တို႕ လုပ္ရင္းနဲ႕
ဆံုၾကတာမ်ားတယ္။  က်ေနာ့္ အေဖတို႕ ေခတ္ "ဆရာၿငိမ္း" လူငယ္ဘဝ က ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ က စလို႕ တင္ျမင့္ေအာင္ (၉၃ ဆီးဂိမ္း ေငြဆုရ နာမည္ေက်ာ္ ကြင္းလယ္ဖန္တီးရွင္ ေဘာလံုးသမား နဲ႕ ယခု နည္းျပဆရာ) တို႕ ေခတ္ အထိ သူ႕တပည့္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ လာၾကတယ္။

"ဆရာၿငိမ္း" ကလည္း အေဖတို႕ေခတ္ကတည္းက တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား၊ အထူးသျဖင့္ အားကစားဝါသနာႀကီးသူ အားလံုးကို ေခါင္းကိုင္ ဖခင္ႀကီး တေယာက္လို ျပဳစု၊ ပ်ိဳးေထာင္၊ ေလ့က်င့္၊ သင္ၾကားေပးခဲ့တာကိုး။  "ဆရာၿငိမ္း" က တပည့္ကို ကိုယ့္သားသမီး အရင္းလို ေက်ာင္းပညာေရး နဲ႕ အားကစား တင္မက ဘဝလမ္းေၾကာင္း တခုလံုးအတြက္ပါ ပဲ့ျပင္ဆံုးမ၊ လမ္းေၾကာင္း အကူအညီ ေပးခဲ့တယ္။  အားလံုး သိႏိုင္တဲ့ ဥပမာ တခု ေပးရရင္ - ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း ဆို ေရတပ္ကေန ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္ စေရာက္လာကတည္းက သူ႕အိမ္မွာ တင္ထားၿပီး သားတေယာက္လို ေစာင့္ေရွာက္ ေပးခဲ့တယ္။  ဗာစတီ ေဘာလံုး အေက်ာ္အေမာ္၊ ေနာက္ ဘားမား အေက်ာ္အေမာ္ ျဖစ္ေအာင္ ျပဳစု၊ ပ်ိဳးေထာင္၊ ပံ့ပိုး ေပးခဲ့တယ္။ ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း ကလည္း တကၠသိုလ္ကို ေဘာလံုးကန္ရင္း လူေဆြး၊ ေက်ာင္းေဆြး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနသြားခဲ့တယ္။  ဒါတင္မက ေနာက္ပိုင္း ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း
ရဲ႕ အားကစားသမား ဘဝ ေနဝင္ခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့လည္း  ေရွ႕ဘဝခရီးအတြက္္ တသက္လံုး လုပ္ကိုင္စားေသာက္စရာ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း အတတ္ပညာ ရုပ္ရွင္နယ္ကို ကူးဖို႕ လမ္းညႊန္ကူညီ ေပးခဲ့တယ္..။

"ဆရာၿငိမ္း" နဲ႕ သူ႕ တပည့္ အားလံုး လိုလိုရဲ႕ ရင္းႏွီးမႈ နဲ႕ ဆက္ဆံပံုက အနည္းအမ်ား အလားတူ ပံုစံ မ်ိဳးခ်ည္းပဲ..။ "ဆရာၿငိမ္း" ကို ငယ္ငယ္က ပထမဆံုး ေတြ႕ဖူးခဲ့တဲ့ ေန႕ကိုလည္း ခု ဒီစာေရးရင္း သတိရတယ္။

"ဆရာၿငိမ္း" ခရီးတခု ထြက္လာရင္းနဲ႕ အေဖ တာဝန္က်တဲ့ ၿမိဳ႕ မွာ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာနဲ႕ ကားပ်က္တယ္။  ကားပ်က္ေတာ့ "ဆရာၿငိမ္း" က သူ႕ခရီးေဖာ္ေတြကို “ဒီၿမိဳ႕မွာ.. ငါ့တပည့္ တေယာက္ ရွိတယ္၊ ငါ သြား
ႏႈတ္ဆက္ခ်ည္းအံုးမယ္” ဆိုၿပီး နီးရာ ဆိုက္ကားတစီးငွား  အေဖ့ ဌာန ရွိရာ တကၠသိုလ္ဝင္းထဲကို သြားတယ္။  အေဖ့ ရံုးခန္းေရာက္ေတာ့ အေဖ က အိမ္ကို ထမင္းစားျပန္တဲ့ အခ်ိန္ ျဖစ္ေနတာ့ မရွိဘူး။  ဒါနဲ႕ ရံုးက ဝန္ထမ္းေလးေတြက
ဘယ္သူလဲ ေမး၊ ကိစၥကိုေမး လုပ္ေတာ့ တကၠသိုလ္ဆရာ၊ အားကစားဆရာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္လာတဲ့ လူေပ်ာ္၊ လူေနာက္ႀကီးဆိုေတာ့

“ငါ သူ႕ တပည့္ တေယာက္ပါ။  ကိစၥအထူးမရွိပါဘူး။  ႏႈတ္ဆက္ဖို႕သက္သက္ လာတာပါ” လို႕
ေပါက္ကရစြက္ ဆိုခဲ့ၿပီး အိမ္ကို ဆက္လိုက္လာတယ္။  အိမ္ထဲဝင္လာေတာ့လည္း အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ လင့္သြားၿပီဆိုေတာ့ မိုးတိုးမတ္တတ္ နဲ႕ အေဖ့ ကို

“မင္းေတြ႕ခ်င္လို႕ လာတာေဟ့..” အပါအဝင္ ေျပာခ်င္တာေတြ အာေပါင္အာရင္း သန္သန္ေျပာၿပီး မစား၊ မေသာက္ နဲ႕ ျပန္သြားတယ္။  ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္က်န္ခဲ့တဲ့ အေဖ့ ကို သူျပန္သြားမွ အဲဒီ

“အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ေခါင္းျဖဴနဲ႕ ဘိုကျပားလိုလို အဘိုးႀကီး” က ဘယ္သူလဲလို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ “ဆရာၿငိမ္း”
မွန္း သိခဲ့ရတယ္။

အေဖ့ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက “ဆရာ” အေနနဲ႕ပဲ သိလာခဲ့ေတာ့ သူ႕ “ဆရာ” ဆိုတာကို စိတ္ဝင္စားမိခဲ့တယ္။  အေဖက သူတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးက (အဲဒီတုန္းက) ေကာလိပ္ကို  ဆရာေပါက္စ ဘဝနဲ႕ စေရာက္လာခဲ့တယ္။  သူ႕ကို စေရာက္ လာကတည္းက တၿမိဳ႕လံုးက (သူ႕တပည့္ မဟုတ္တဲ့ တျခား မိတ္ေဆြေတြက) “ဆရာေလး” လို႕ပဲ ေခၚတယ္။  က်ေနာ့္မွာ ေမြးကတည္းက အေဖ့ ကို “ဆရာေလး” လို႕
ေခၚသံၾကားလာရေတာ့ မယ္သီလရွင္ေလးေတြကို ျမင္ရင္ က်ေနာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အျမဲ “ဆရာေလး” ျဖစ္ေနတဲ့ အေဖ့ ကိုပဲ မ်က္စိထဲ ျမင္မိတယ္။ အဲ့ေလာက္ထိေအာင္ လူေတြက ႏႈတ္က်ိဳးေနၾကတယ္။  သူ တျဖည္ျဖည္းနဲ႕ အသက္ရလာလို႕
“ဆရာႀကီး” အရြယ္၊ ေနာက္ဆံုး ပင္စင္ယူတဲ့ အရြယ္ ေရာက္လာေပမယ့္ လူေဟာင္းတခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူ႕ကို “ဆရာေလး” လို႕ ေခၚဆဲပဲ။  ဒါက.. ထား..။  

တကယ္ ဆိုခ်င္တာက အေဖက သူ ကၽြမ္းက်င္ရာ နယ္ပယ္ မွာ ဘယ္သူ႕မွ ဗိုလ္မထား၊ အေလးမျပဳ၊ မွန္တဲ့အတိုင္း လုပ္ခ်င္ရာလုပ္၊ တေဇာက္ကန္း ေနလာခဲ့တာ သိေတာ့ သူ ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ အေလးထားတဲ့ သူ႕ “ဆရာ” ဆိုတာကို စ ျမင္ဖူးေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ေတာ္ေတာ္ အေလးအနက္ထား စိတ္ဝင္စားသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က အေဖ နဲ႕ “သားအဖ” တင္မက “ဆရာတပည့္” လည္း
အားကစားနည္းတခုအတြက္ တရားဝင္ ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ အေဖ့ “ဆရာ”၊ က်ေနာ္ နဲ႕ဆို “အဘိုးဆရာ” ေတာ္တဲ့ “ဆရာၿငိမ္း” အေၾကာင္းကို ေတာ္ေတာ္သိခ်င္သြားမိတယ္။

ဒ႑ာရီ ဆန္ဆန္ ေလးစား၊ အတုယူ၊ ခ်ီးမြမ္းဖို႕ ေကာင္းတဲ့ “ဆရာၿငိမ္းပံုျပင္” ေတြကို စကားနည္းတဲ့ အေဖ့ ဆီက အဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး တစြန္းတစ စ ၾကားလာခဲ့ရတယ္။  ေနာက္ပိုင္း အေဖ ပင္စင္ယူ ရန္ကုန္ျပန္တဲ့ အခ်ိန္ သူ႕မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္း လူႀကီး အဘိုးႀကီးေတြနဲ႕ အျမဲဆံုေတြ႕၊ ပြဲ လုပ္ေတာ့မွ “ဆရာၿငိမ္း” ကို ျပန္ဆံုေတြ႕ရတဲ့ အျပင္ သူ႕အေၾကာင္းလည္း ပိုသိလာခဲ့ရတယ္။

“ဆရာၿငိမ္း” အေၾကာင္းပိုသိလာေလ.. အေဖကလည္း သူ႕ဘဝ ကို “ဆရာၿငိမ္း” လို ျဖတ္သန္းခဲ့တာပါ့လား ဆိုတာ ပို ရိပ္မိလာခဲ့တယ္။  ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ သာေရး၊ နာေရး၊ အိမ္ေထာင္ေရး၊ သားေရး၊ သမီးေရး၊ မဂၤလာကိစၥေၾကာင္းလမ္းတာ၊ လင္မယား ရန္ျဖစ္တာကေန ဘဝ လမ္းေၾကာင္း တိုးတက္ေရး၊ ရာထူး၊ ရာခံ ကိစၥ အထိ
အေဖ မပါရင္ မၿပီးတဲ့ အေဖ နဲ႕ သူ႕တပည့္ေတြရဲ႕ ဆက္ဆံေရးကို ပိုနားလည္လာခဲ့တယ္။

(စကားခ်ပ္ - ခု ေျပာရင္ စာဖတ္သူ လူအမ်ား ယံုၾကမယ္ မထင္ဘူး။  နားနဲ႕မနာ ဖဝါးနဲ႕နာပါ..။  အေဖ့ တပည့္ အရပ္ ေျခာက္ေပ ငါးလက္မ ရွိတဲ့ ဘိုကျပားႀကီးတေယာက္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးဘဝ လိင္ဆက္ဆံေရး ကိစၥ ဆို အဲ့ဒီ တပည့္ လူထြားႀကီး ရဲ႕ ဇနီးက အေဖ့ကို တိုင္တန္းလို႕ အေဖ က သူ႕တပည့္ကို လိင္မႈဆက္ဆံေရး ၾသဝါဒ ေပးခဲ့ရဖူးတယ္လို႕ ဆိုတယ္။  အဲ့အေၾကာင္းကို မီလိုက္တဲ့ အေဖ့တပည့္ေတြက ေနာက္ကြယ္မွာ “အဲ့ဒီလို နဲ႕ မင္း.. အေဖ (ငါတို႕ ဆရာ) က သူ႕တပည့္ လူသတ္မႈ မျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္ ဆံုးမ ခဲ့ရေသးတယ္” လို႕ က်ေနာ့္ ကို ေျပာျပေတာ့ က်ေနာ့္မွာ အူတက္မတတ္ ရယ္ (ရီ) ခဲ့ရတာ မွတ္မိေသးတယ္..။)

က်ေနာ္ ငယ္စဥ္က ကစားသမားေပါက္စဘဝ မွာ စီနီယာ ကစားသမားေတြနဲ႕ နည္းျပဆရာငယ္ေတြ၊ သူတပည့္ေတြ ေျပာျပတဲ့ “အေဖ့အေၾကာင္းပံုျပင္” ေတြနဲ႕ ေနာင္ ရန္ကုန္ျပန္ အေျခခ်တဲ့အခ်ိန္ ဆိုခဲ့တဲ့ ေတြ႕ဆံုပြဲေတြမွာ ၾကားရတဲ့ “ဆရာၿငိမ္း အေၾကာင္းပံုျပင္” ေတြကို ႏႈိင္းယွဥ္ တတ္လာခဲ့တယ္။  “ဆရာက (က်ေနာ့္ အေဖက) ငါ့ကို ေအာင္ဆန္းကြင္းလံုးပတ္လည္ ေျခေထာက္နဲ႕ကန္ ဆံုးမခဲ့တာကြ..” လို႕ ေျခေထာက္နဲ႕ အကန္ခံရတာကိုပဲ လူေရွ႕သူေရွ႕
ဂုဏ္ယူဝံ့ၾကြားစြာ ထုတ္ေျပာတတ္တဲ့ စကားလံုးေတြ၊ ရိုေသေလးစား၊ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈေတြကို “ဆရာၿငိမ္း” နဲ႕ အေဖ အပါအဝင္ “ဆရာၿငိမ္း” တပည့္ေတြ ဆက္ဆံပံု၊ ခ်စ္ခင္ပံု၊ ေလးစားပံု ကိုၾကည့္ၿပီး ပိုသေဘာေပါက္သြားခဲ့တယ္။

"ဆရာၿငိမ္း"  ကို ဦးစိန္လိႈင္ ေလာက္ ဗမာ့ေရႊေခတ္ ေဘာလံုး အတြက္ ခရစ္ဒစ္ မေပး၊ အသိအမွတ္မျပဳၾကဘူး လို႕ ထင္တယ္။  ဒါေပမယ့္ ေရႊေခတ္ တေခတ္လံုးက ဘားမား အသင္းမွာ ႀကီးစိုးတာက "Army" က မဟုတ္ရင္ "Versity" က ေဘာလံုးသမားေတြပဲ။  "Versity" က သူေတြအားလံုးကလည္း "ဆရာၿငိမ္း" တပည့္ ခ်ည္းပဲ။ ဆိုေတာ့  ဘားမားေရႊေခတ္ ေဘာလံုးအတြက္ "ဆရာၿငိမ္း" က ေနာက္ကြယ္က အဓိက ပံ့ပိုးခဲ့သူလို႕ ဆိုႏိုင္တယ္။

သူကိုယ္တိုင္ ကာလအပိုင္းအျခားတခ်ိဳ႕မွာ ႏိုင္ငံ လက္ေရြးစင္အသင္း (ဘားမားအသင္း) ကို တာဝန္ယူ ကိုင္တြယ္ နည္းျပတာေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗာစီတီ အသင္းမွာလို သူ႕လက္၊ သူ႕ေျခ သူစိတ္တိုင္းက်
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုင္တြယ္ရတဲ့ အေျခအေနနဲ႕ မတူဘဲ ဘားမားအသင္းက် အထက္လူႀကီးမ်ား၊ ဆရာမ်ားတယ္။  အထူးသျဖင့္ ထံုးစံအတိုင္း (အဲ့ေခတ္ကတည္းက) တိုင္းျပည္၊ အားကစားေလာက နဲ႕ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွာ ျခယ္လွယ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ပုခံုးေပၚဘားေတြ အျပည့္နဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေတြက “ဆရာၿငိမ္း” အေပၚ သိပ္မၾကည္ဘူးလို႕ ထင္တယ္။  အထူးသျဖင့္ “ဆရာၿငိမ္း” ရဲ႕ ကစားကြင္းျပင္ပ စခန္းသြင္းေလ့က်င့္မႈ (Training Camp) အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ပံုစံကို သေဘာမက် ၾကဘူးလို႕ ၾကားသိရတဲ့ စကားေတြ၊ အခ်က္အလက္ေတြၾကည့္ၿပီး (က်ေနာ့္ အေနနဲ႕) သံုးသပ္တယ္။

ႏြားေတြလို ခိုင္းသမွ်လုပ္၊ ျပန္မေျပာတတ္၊ ျပန္မေျပာႏိုင္၊ ျပန္မေျပာရဲ၊ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပား ေနတာကိုသာ အရည္အခ်င္းတခု လို႕ သတ္မွတ္တဲ့ ဓေလ့၊ ထံုးတမ္း၊ လုပ္ထံုး၊ စနစ္အဖြဲ႕အစည္းနဲ႕ အသားက်ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဆိုေတာ့
ေနာင္တေခတ္မွာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ နယ္ပယ္ က႑ အသီးသီ ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္မယ့္ ေတာက္မယ့္မီးခဲ တရဲရဲလို ျဖစ္ေနတဲ့ ေခတ္ပညာတတ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား လြတ္လပ္တက္ၾကြတဲ့ လူငယ္၊ လူရြယ္ေလးေတြကို ႀကီးၾကပ္စီမံ ကြပ္ကဲေနရတဲ့ “ဆရာၿငိမ္း” ရဲ႕ တပည့္အေပၚ လြတ္လပ္ခြင့္ အျပည့္ေပး၊ အခြင့္အေရး အျပည့္ေပး၊ လူပီသတဲ့၊ လူသားဆန္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ပံုစံကို သေဘာမက်တာ သဘာဝ က်ပါတယ္။

“ဆရာၿငိမ္း” က သူ႕တပည့္ေတြ စခန္းသြင္းေလ့က်င့္စခန္းမွာ ေသာင္းက်န္း လို႕ ဆိုခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြက မ်က္စိစပါးေမႊးစူး ျပစ္တင္ ေဝဖန္ေထာက္ျပရင္ “က်ဴပ္တပည့္ေတြက စခန္းမွာ ၿငိမ္ဖို႕မလိုဘူး။  ကစားတဲ့ ကြင္းထဲမွာပဲ
ၿငိမ္ဖို႕ လိုတယ္။ လူငယ္ သဘာဝ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနပါေစ” လို႕ အျမဲ ျပန္ေျပာလႊတ္တယ္လို႕ ဆိုတယ္။

“ဆရာၿငိမ္း” က သူ႕တပည့္ေတြ  ဖဲရိုက္ခ်င္ရင္ ကိုယ္တိုင္ ဖဲထုပ္ ဝယ္ေပး၊ ေငြထုတ္ေပးၿပီး စခန္းအတြင္းမွာပဲ ကစားေစတယ္။  အရက္ေသာက္ခ်င္ရင္ ကုိယ္တိုင္ ပိုက္္ဆံထုတ္ေပး သြားဝယ္ေစၿပီး စခန္းမွာပဲ ေသာက္ေစတယ္လို႕
ဆိုတယ္။  ဒါမွသာ သူ႕တပည့္ေတြ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာ နဲ႕ ဘာေတြ လုပ္ေနသလဲ ဆိုတာ အျမဲ လက္လွမ္းမီ သိႏိုင္ၿပီး ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း လုပ္ဖို႕ တားႏိုင္၊ အားကစား နဲ႕ ပညာေရး ကို မထိဖို႕ ဆံုးမႏိုင္တယ္လို႕ ဆိုတယ္။

 “ဆရာၿငိမ္း” က သူ႕တပည့္ေတြကို ခႏၶာကိုယ္ ကို အသံုးခ်ၿပီးသာ အားကစားနည္းေတြကို ကစားေစတာ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။  ေဘာလံုးကို ေျခေထာက္နဲ႕ ကန္တတ္ ဖို႕တင္မကဘဲ ဦးေႏွာက္ နဲ႕ ကန္တတ္ဖို႕ကို သင္ေပးခဲ့တယ္။  ဒါ့အျပင္ ႏွလံုးသားနဲ႕ ကန္တတ္ဖို႕ပါ သင္ေပးခဲ့တယ္လို႕ ထင္တယ္။

အေၾကာင္းက.. “ဆရာၿငိမ္း” ဟာ သူ႕ ဗာစတီ အသင္း နဲ႕ တပည့္ေတြကို လက္ကိုင္ထားခိုင္းတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္က “Play Fair, Never Quit” ဆိုတာ ျဖစ္တယ္။ တရားမွ်တျခင္းကို အျမဲ ေရွ႕ တန္းတင္ အေလးထား ေဖာ္ေဆာင္၊ ၾကံစည္၊
က်င့္ၾကံဖို႕နဲ႕ ဘယ္ေတာ့မွ အရံႈးမေပး၊ ဒူးမေထာက္၊ လက္မေျမွာက္၊ ထြက္မေျပးဖို႕ ဆိုတဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္ဟာ အားကစား အတြက္သာ မကဘဲ ဘဝ အတြက္လည္း လက္ကိုင္ထားရတဲ့ တရား ျဖစ္တယ္။  ဒီလို စိတ္ဓာတ္၊ အက်င့္ နဲ႕ တရား ရဖို႕
အတြက္ “ဆရာၿငိမ္း” ျပဳစုေပးခဲ့တယ္။  ဒီလိုနဲ႕ “ဆရာၿငိမ္း” ဟာ သူ႕တပည့္ေတြကို ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ အသိဉာဏ္၊ ပညာပိုင္းဆိုင္ရာ၊ ဦးေႏွာက္အေတြးအေခၚ ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံၿဖိဳ႕မႈကို က်င့္ေပးခဲ့ရံုသာမကဘဲ လြတ္လပ္ျခင္း၊ တရားမွ်တျခင္းကို ျမတ္ႏိုးတတ္မႈ ဆိုတဲ့ မြန္ျမတ္တဲ့ က်င့္ဝတ္တရား၊ ႏွလံုးရည္ကိုပါ မ်ိဳးေစ့ခ်၊ ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တယ္လို႕ ယူဆတယ္။

“ဆရာၿငိမ္း” သူ႕တပည့္ေတြကို ေပးလိုက္တဲ့ “Message”၊ လမ္းညႊန္လိုက္တဲ့တရား ဟာ ဗာစတီ အားကစားအသင္းေတြ၊ ေဘာလံုးအသင္းေတြ အတြက္ ခံယူခ်က္ သက္သက္မဟုတ္ဘဲ ေခတ္ပညာတတ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ လူငယ္ ဆိုတဲ့ လူအုပ္စု တခုလံုးကိုလည္း ကိုယ္စားျပဳတယ္။  

“လြတ္လပ္ျခင္း၊ တရားမွ်တျခင္း နဲ႕ ေသေတာင္ ေခါင္းမငံု႕၊ အရံႈးမေပးျခင္း” ဆိုတာ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႕ အရင္းရွင္ ကို ဆန္႕က်င္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ဘဝ လြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပြဲေတြကေနစၿပီး ေခတ္အဆက္ဆက္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အပါအဝင္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္အထိ ဖိႏွိပ္သူ အားလံုးကို ေရွ႕တန္းက ေတာ္လွန္ဆန္႕က်င္ေနတဲ့ “တကၠသိုလ္” ဆိုတဲ့ လြတ္ျမတ္ေရး တပ္ဦး ခံတပ္ႀကီး ရဲ႕ ေဆာက္ပုဒ္၊ ခံယူခ်က္၊ သေဘာထား နဲ႕ လုပ္ရပ္လည္း ျဖစ္တယ္။  ဒါဟာ “ေက်ာင္းသားစိတ္ဓာတ္” လည္း ျဖစ္တယ္။  ဒါဟာ “သမဂၢ စိတ္ဓာတ္” လည္း ျဖစ္တယ္။

က်ေနာ္ဟာ အေဖတို႕ “ဆရာၿငိမ္း” ေမြးေန႕ နဲ႕ ဂုဏ္ျပဳပြဲေတြမွာ “ဆရာၿငိမ္း” တရား “Play Fair, Never Quit” ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ ကို ရိုက္ထားတဲ့ “University Old Blue” အကၤ်ီဂ်ာစီေတြ ဝတ္ရင္း တကၠသိုလ္ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ
အသက္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္၊ ခုႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္  အရြယ္ တက္ၾကြေနတာကို ျမင္ေတာ့ သူတို႕ေခတ္ တကၠသိုလ္ ဘဝ၊ ေနာက္ခံ အေျခအေန၊ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္၊ တကၠသိုလ္တက္ရက်ိဳးနပ္ခဲ့ၾကတာကို ဆင္ျခင္မိၿပီး အားက်ခဲ့ရတယ္။

ေဆာင္းပါး အစမွာ ဆိုခဲ့တဲ့ အတိုင္း.. “ေက်ာက္ဘီလူးႀကီး” က ဘာေၾကာင့္ ကမၻာေက်ာ္ မန္ယူေဘာလံုးအသင္းကို အားေပးသူ၊ ခေရဇီ ျဖစ္သူ လို႕ အထင္ခံရတာကို အထင္မခံႏိုင္၊ မေက်နပ္ႏို္င္ဘဲ သူ႕ဘဝမွာ တကယ္အားေပးခဲ့တာ၊ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရတာဟာ “တကၠသိုလ္အသင္း” သာ ျဖစ္ပါတယ္ လို႕ ထုတ္ေျဖရွင္းရသလဲ၊ ထုတ္ေျဖရွင္းဖို႕လိုသလဲ ဆိုတာကို က်ေနာ္ အေဖတို႕ ေနာက္ လိုက္ အနီးကပ္ေနရင္းနဲ႕ နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့ရတယ္။

က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ စေရာက္တဲ့ ေခတ္မွာေတာ့ ေဒသဆိုင္ရာ တာဝန္က် ေထာက္လွမ္းေရးက  “မင္း ႏိုင္ငံေရး မလုပ္နဲ႕..၊ လူမသတ္နဲ႕..က်န္တာ ႀကိဳက္သလို ေသာင္းက်န္း..၊ ငါတို႕ တာဝန္ယူတယ္  ” ဆိုၿပီး တလြဲဆံပင္ေကာင္္း  “ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ဖို႕” ကို “လူမသတ္ဖို႕” ထက္ ေရွ႕က အေလးထား ေျပာ သတိေပးရင္း ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရး ကို မဟုတ္တယုတ္၊ အလြဲသံုးစား လုပ္တတ္ေစဖို႕အတြက္ပဲ သက္သက္ ေပး ဖ်က္စီးျခင္းခံခဲ့ရတယ္။

က်ေနာ့္ေခတ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ႏိုင္သေလာက္ တကၠသိုလ္ ေဘာလံုးပြဲေတြ၊ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ စတဲ့ ကာယ၊ စိတၱ ဖြံ႕ၿဖိဳးေစတဲ့ ေက်ာင္းသားေရးရာ ကိစၥေတြ ရွင္သန္လာေစဖို႕ ႀကိဳးစား၊ ေဆာ္ၾသ စတင္ စီစဥ္ခဲ့ဖူးတယ္။  အထိုက္အေလ်ာက္လည္း စ ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႕ ဆိုႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရရွည္ ျဖစ္ဖို႕ နဲ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးစည္ပင္ဖို႕အတြက္ေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္သာ “ခင္ဗ်ား.. အလုပ္ျပဳတ္သြားခ်င္လို႕လား.. ” ဆိုၿ႔ပီး စစ္တိုင္းမွဴးဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ေခၚေငါက္ခံရျခင္းနဲ႕ အဆံုးသတ္ခဲ့ရတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ့္မွာ အေဖတို႕ေခတ္ မ်ိဳးဆက္လို ကိုယ့္ “တကၠသိုလ္အသင္း” ကုိသာ အသည္းစြဲ ျဖစ္ဖို႕ အခြင့္အေရး မရခဲ့ပါဘူး။  ကိုယ္ ေဘာလံုးပြဲ စၾကည့္တဲ့ အရြယ္ ၁၉၈၈ မတိုင္ခင္က တိုင္းႀကီး ေဘာလံုးပြဲေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ အဆင့္အတန္းရွိ၊ ေခတ္စား၊ ေက်ာ္ၾကား၊ လူသိ၊ လူၾကည့္ ေသးတယ္ဆိုေပမယ့္ အေဖတို႕ေခတ္နဲ႕ ယွဥ္ရင္ “က်ီးႏွင့္ဖုတ္ဖုတ္” သာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ့္မွာ ကိုယ့္ တိုင္း နဲ႕ ျပည္နယ္ အသင္း တသင္းကို တသမတ္တည္း အားေပးဖို႕ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။  ဒီလိုနဲ႕ အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္လြမ္း ၿပီး ေမြးကတည္းက ဆိုသလို မန္ယူအသင္းပဲ အားေပးဖို႕ျဖစ္လာ၊ အားေပးခဲ့ရေတာ့တယ္။

ဆိုေတာ့ “ခင္ဗ်ားက.. မန္ယူ ပရိသတ္ လား” လို႕ ေမးခံရရင္ က်ေနာ့္ မွာ “ေက်ာက္ဘီလူးႀကီး” လို ဂုဏ္ယူ ဝံ့ၾကြားစြာနဲ႕ မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ တကယ္ အားေပး ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ “တကၠသိုလ္အသင္း” နဲ႕ “မႏၱေလးတိုင္းအသင္း”
ရွိေၾကာင္း မေျပာႏိုင္ေတာ့ “ဟုတ္ပါတယ္..။ က်ေနာ္ မန္ယူပရိသတ္ပါ” လို႕သာ ဂုဏ္မယူ၊ မဝံ့ၾကြားစြာနဲ႕ ျပန္ေျဖရံုကလြဲလို႕ က်န္တာ ေျဖစရာ မရွိပါ..။

(စကားခ်ပ္ - ႏိုင္ငံအသင္းအားေပး၊ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတာကို ထည့္ေျပာလို႕မရပါ..။ ႏိုင္ငံအသင္းက အားကစားဝါသနာမပါ၊ ေဘာလံုးကို စိတ္မဝင္စားတဲ့ သူသူငါငါ၊ လူတိုင္းလိုလို တိုင္းခ်စ္၊ျပည္ခ်စ္၊ မ်ိဳးခ်စ္ စိတ္ေၾကာင့္
အားေပးတတ္ၾကပါတယ္..။)

ဒီလို သူ႕ေခတ္၊ ကိုယ့္ေခတ္ ေနာက္ခံ အေျခအေန၊ စနစ္၊ အခြင့္အေရး ခ်င္း နဲ႕ လူငယ္ နဲ႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသာဘဝ ရရွိခဲ့ပံုခ်င္း မတူညီမႈေၾကာင့္ က်ေနာ့္ နဲ႕ အေဖ့ ၾကား မ်ိဳးဆက္ကြာဟမႈဟာ က်ေနာ္ အေဖ့ လို အဂၤလိပ္စကား ပီေအာင္ မေျပာႏိုင္ျခင္း ဆိုတဲ့ အေပၚရံ ျမင္သာတဲ့ အခ်က္ က စလို႕  အလုပ္ကို အလုပ္ပီပီ၊ တာဝန္ေက်ေက်၊ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ ခါးခ်ိဳးလုပ္လိုမႈ အားနည္းျခင္း အလယ္.. အမွန္တရား နဲ႕ တရားမွ်တမႈ အတြက္ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ရဲရဲဝင့္ဝင့္၊ ေနာက္ မဆုတ္ လုပ္တတ္မႈ အားနည္းသြားျခင္း ဆိုတဲ့ က်င့္ဝတ္နဲ႕ ခံယူခ်က္ပိုင္းဆိုင္ရာ ကြာျခားသြားမႈအထိ အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစခဲ့တယ္။

ဒီလို “သူ႕ေခတ္၊ ကိုယ့္ေခတ္” ျခားနားမႈကို က်ေနာ့္ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ “ေနာင္တေခတ္” လူငယ္ေတြ မၾကံဳေတြ႕ ေစခ်င္ေတာ့ပါ။  သူတို႕ကို လူငယ္ျဖစ္ရက်ိဳး နပ္ ေစခ်င္ပါတယ္။  တကၠသိုလ္တက္ရက်ိဳး နပ္ေစခ်င္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ေစခ်င္ပါတယ္။  ေကာင္းမြန္တဲ့ ျပဳစု၊ ပ်ိဳးေထာင္၊ ေျမေတာင္ ေျမွာက္ေပးမႈေတြ ခံစားေစခ်င္ပါတယ္။

“ဆရာၿငိမ္း” ေတြ နဲ႕လည္း ဆံုေစခ်င္ပါတယ္။  အေဖ တို႕လို “ဆရာၿငိမ္း” တပည့္မ်ိဳးေတြ ျဖစ္ တိုင္းျပည္ တာဝန္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ျပန္ထမ္းႏိုင္တဲ့ မ်ိဳးဆက္ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။

ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ဆန္းသစ္ ေတြးေခၚမႈ အသီးအပြင့္ေတြ၊ ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ႏိုင္မႈ သုေတသန ေတြ၊ အႏုသုခုမ နဲ႕ အားကစား က႑ ေပါင္းစံု ေဝဆာေနတဲ့ စိတၱ၊ ကာယ၊ ႏွလံုး အဘက္ဘက္ ကံုလံုၾကြယ္ဝ ရင့္က်က္တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းၿပီး က်င့္ဝတ္၊ သိကၡာ၊ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ျပည့္စံုေစဖို႕ က်င့္ၾကံအားေပးတဲ့ တကၠသိုလ္ အသိုင္းအဝန္းမ်ိဳး၊ ပညာအသိုင္းအဝန္းမ်ိဳးပဲ “ေနာင္တေခတ္” လူငယ္ မ်ိဳးဆက္သစ္ကို ရေစခ်င္ပါတယ္။  က်ေနာ္ နဲ႕ က်ေနာ့္ မ်ိဳးဆက္ မရခဲ့သမွ် “လြတ္လပ္ျခင္း၊ တရားမွ်တျခင္း” ေလာကပါလတရားေတြ သူတို႕ ရရွိ ခံစားေစခ်င္ပါတယ္။

အလားတူပဲ တပါတည္း.. က်ေနာ့္လို “သူမ်ားငါးခ်ဥ္နဲ႕ ခ်ဥ္” ေနရတဲ့ “မန္ယူအသင္းအားေပးသူ” ျဖစ္ေနရတဲ့ ဘဝ၊ ခုေခတ္ လူငယ္အမ်ားစု ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ခရိုနီ ေတြရဲ႕ အလကားရသလို အေခ်ာင္ရထားတဲ့ ေငြေၾကး၊ ဥစၥာ နဲ႕
အရင္းတည္ထားၿပီး စည္ပင္သလို ျဖစ္ေနေပမယ့္ အႏွစ္သေဘာ မပါတဲ့ ျပည္နယ္ နဲ႕ တိုင္း အမည္ခံ ကလပ္အသင္းေတြကို အားေပးေနရတဲ့ ဘဝ က လြတ္ၿပီး တကယ္စစ္မွန္တဲ့ ေဒသခံ လူငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ နဲ႕ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အားကစား နဲ႕ စိတၱ၊ ကာယ ဖြံ႕ၿဖိဳးမူကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ေဘာလံုးအသင္းေတြ ေပၚေပါက္လာဖို႕ နဲ႕ က်ေနာ့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ “ေနာင္တေခတ္” လူငယ္ေတြ တကယ့္ ရင္ဘတ္ႀကီးနဲ႕ အျပည့္ အားေပးႏိုင္ဖို႕ အခြင့္အေရး ရရွိလာေစဖို႕
မန္ယူစံခ်ိန္တင္ အမွတ္ေပးဖလားယူတဲ့ ဒီေန႕မွာပဲ ဒီစာ ေရးရင္နဲ႕ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
၂၃ ၊ ဧၿပီ ၊ ၂၀၁၃