လူငယ့္ဂုဏ္ရည္ျမင့္တက္ေစဖို႔ - အပိုင္း(၂)
သန္း၀င္းလႈိင္
ေမ ၃၊ ၂၀၁၃
လူငယ္တို႔ေရ……..
လူတုိင္းလူတုိင္းဟာ ခ်မ္းသာသုခကို လိုလားၾကတယ္။ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝရန္လည္း စိတ္ကူးေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးယဥ္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကူးယဥ္ေမွ်ာ္လင့္တုိင္း ခ်မ္းသာသုခမရႏုိင္ဘူးဆိုတာ မင္းတို႔လည္း အသိပဲ။ အခ်ိဳ႕က ကံမေကာင္းေသးလို႔ အတိတ္ကံနည္းလို႔ ပုေဗၺစအေျခမလွသူျဖစ္ေနရတယ္လို႔ ကံၾကမၼာကို ႐ိုးမယ္ဖြဲ႕တတ္ၾကတယ္ကြဲ႕။
တကယ္ေတာ့ ကံ၊ ဥာဏ္၊ ၀ီရိယအေၾကာင္းတရားသံုးပါးမွာ ကံဆိုတာ ေဝးလြန္းေသာအေၾကာင္းတရား၊ ဥာဏ္ဆိုတာ အလယ္ အလတ္အေၾကာင္းတရား၊ ၀ီရိယကသာ အနီးဆံုးအေၾကာင္းတရားျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သတိမရၾကဘူး။
ေလာကနီတိမွာဆိုထားတာက ေလာကမွာ ဆင္းရဲရျခင္း အေၾကာင္းတရားကေတြကေတာ့ ပ်င္းရိျခင္း၊ အသိအလိမၼာဥာဏ္ ပညာနည္းပါးျခင္း၊ ဇြဲသတိၱမ႐ွိျခင္း၊ ကတိသစၥာ႐ွိျခင္း၊ ႀကိဳးစားမႈမ႐ွိျခင္း၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕မႈမ႐ွိျခင္း၊ ခ်ိဳးၿခံေခၽြတာမႈမ႐ွိျခင္း၊ ေကာင္းေသာ မိတ္ေဆြမ႐ွိျခင္း၊ စိတ္ဓာတ္ညံ့ဖ်ဥ္းျခင္း၊ မိန္းမလိုက္စားျခင္း၊ ေသရည္ေသာက္က်ဴးျခင္း၊ ေလာင္းကစားတတ္ျခင္း၊ ယုတ္မာေသာ မိတ္ေဆြ ႏွင့္ေပါင္းတတ္ျခင္း၊ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္း၊ အတတ္ပညာမ႐ွိျခင္း၊ ၾကြား၀ါတတ္ျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကတယ္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္အားျဖင့္ေျပာရရင္ `အလဟႆပ်င္းေသာ သူအား၊ ကုေတာသိပၸံအတတ္အဘယ္မွာတတ္အံ့နည္း၊ အသိပၸႆအတတ္မ႐ွိေသာ သူအားကုေတာဓနံဥစၥာအဘယ္မွာ ရအံ့နည္း။ အဓနႆ ဥစၥာမ႐ွိေသာသူအား၊ ကုေတာမိတၱံအေဆြခင္ပြန္းအဘယ္မွာရအံ့နည္း။ အမိတၱႆ အေဆြခင္ပြန္းမ႐ွိေသာသူအား ကုေတာသုခံခ်မ္းသာအဘယ္မွာရအံ့နည္း။ အသုခႆခ်မ္းသာမ႐ွိေသာသူအား ကုေတာပုညံ ေကာင္းမႈ အဘယ္မွာ ျပဳရအံ့နည္း။ အပုညႆေကာင္းမႈမ႐ွိေသာသူအား ကုေတာဝရံနိဗၺာန္ကို အဘယ္မွာ ရႏုိင္အံ့နည္း´ လို႔ ဆိုထားတယ္မဟုတ္လား။
ေလာတနီတိအဆိုနဲ႔ သေဘာသြားတူတဲ့ စစ္ကိုင္းစဥ့္ပါေတာရဆရာေတာ္ေရးစပ္ထားခဲ့ေသာ ဓမၼနီတိေလးဆစ္ခ်ိဳးကဗ်ာမွာလည္း-
က်င့္မူရာမႈခပ္ပ်င္းႏွင့္၊ သြပ္ဖ်င္းသူယုတ္ေတ၊ တတ္ပညာပဇာတတ္ပါအံ့၊ မ်ားမွတ္ၾကေလ။
အတတ္ကိုမ႐ွာေဖြလွ်င္၊ ဥစၥာေတြရေရး၊
ဘယ့္ႏွယ္ႀကံဖန္ေျမာက္ပါ့မယ္၊ မိုးေလာက္ကြာေ၀း။
ဥစၥာကံနည္းလို႔၊ လက္ခ်ည္း႐ွိသူမွာ၊
ေဆြခင္ပြန္း၊ ခ်စ္ကၽြမ္းဘယ့္ႏွယ္မွန္းပါအံ့၊ ႏြမ္းတဲ့မ်က္ႏွာ။
ခင္ပြန္းကြာ၊ ခ်မ္းသာရပဲ။
သုခစည္းစိမ္ႏွင့္၊ ပင္ရိပ္ၿငိမ္ခိုမေအာင္း၊ ေကာင္းမႈခ်ိဳၿမဲ။
ကုသိုလ္ပုညကို၊ မရတဲ့သူမွာ
စိန္ေက်ာက္ကယ္ဗိမာန္ႏွင့္၊ စိတ္သန္ရာ႐ြယ္မလွ၊ ေဝးလွနတ္႐ြာ။
ကုသိုလ္ကံေျမွာက္မခ်ီးလို႔၊ ေျခာက္သီးနတ္႐ြာကို၊ လပ္ကြာတဲ့သူအား။
ရမၼက္ကယ္ခြာကန္လို႔၊ နိဗၺာန္ကိုဘယ္မွာေရာက္ပါ့မယ္။
အေထာက္ကယ္ေမွ်ာ္ေခၚၾကည့္ေဝး၏ေခါင္ဖ်ား။
လို႔ဆိုထားတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ တိုးတက္ႀကီးပြားလိုေသာ္လည္း ေဖာင္စီးရင္းေရငတ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့သူအတြက္ အစ္ကိုႀကီး အားေဆးတစ္ခြက္ပမာ ဆရာအဆူဆူတို႔ရဲ႕ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေရးဆုိင္ရာ အယူအဆေတြကို ေဖာ္ျပေပးခ်င္ပါတယ္။
● သင္ဘာကိုအလို႐ွိပါသလဲ
ဘ၀ဆိုတာ သင္တို႔လက္ခံေသာ အရာကိုသာ မင္းတို႔ကို ေပးပါလိမ့္မယ္။ မင္းဟာ သူလိုငါလုိ အျဖစ္မ်ိဳးကို လက္ခံသလား၊ ဘဝက မင္းတုိ႔ကို သူလိုငါလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးလိမ့္မယ္။
အကယ္၍ မင္းဟာ စိတ္မခ်မ္းသာမႈ၊ မေပ်ာ္႐ႊင္မႈတို႔ကို လက္ခံပါသလား။ ဘဝက မင္းကို စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ေအာင္ မေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ လုပ္ေပးလိမ့္မယ္။ မင္းဟာ ေငြေၾကးက်ပ္တည္းၿပီး ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈကို လက္ခံပါသလား။ ဘဝကလည္း အဲဒီ့အရာကိုသာ ေပးပါလိမ့္မယ္။
နို႔ေပမယ့္ အဲဒီအရာေတြကို မင္းျငင္းဆန္မယ္ဆိုရင္ ဘဝက မင္းလိုအတင္းအက်ပ္မေပးႏုိင္ပါဘူး။ ဘဝကို မင္းအလို႐ွိရာကို ေတာင္းဆိုရယူႏုိင္ပါတယ္။ မင္းအလိုဆႏၵအတုိင္း မင္းမူမုခ်မေသြရမွာမလြဲဘူး။ ဥပမာေပးရရင္ မင္းဟာ မခ်စ္စုသရက္သီးကို စိုက္ရင္ မခ်စ္စု သရက္သီးစားရမွာပဲ။ရင္ကြဲသီးစိုက္ရင္မင္းဟာ ရင္ကြဲသီးကိုသာ စားရမယ္ဆိုတာမွတ္ပါ။ ဘဝကို ကိုယ္ကမျပဌာန္းရင္ဘဝကကိုယ့္ကိုျပဌာန္း သြား ပါလိမ့္မယ္။
● ဘယ္လိုဘဝမ်ိဳးတည္ေဆာက္မွာလဲ
ကၽြန္းတံုးႀကီးတစ္တံုးကို အေခါင္းထြင္းၿပီး ႏြားစာခြက္လုပ္လို႔ရသလို ထင္းအျဖစ္လည္း အသံုးျပဳလို႔ရပါတယ္။ ကုတင္၊ ဗီ႐ို၊ သလြန္ ေညာင္ေစာင္းလုပ္ႏုိင္သလို ရာဇပလႅင္တည္ေဆာက္လို႔လည္း ရပါတယ္။
ကၽြန္းသစ္ဆိုကတည္းက တန္ဖိုးက႐ွိၿပီးသားပါ။ သူ႔ကို လက္ရာေျမာက္ အႏုပညာပစၥည္းတစ္ခု ဖန္တီးမလား၊ ေလာင္စာပစၥည္း အဆင့္အထိ က်ေအာင္ ႏွိမ့္ခ်ပစ္မလား အရာရာဟာ မင္းအေပၚမွာပဲ တည္တယ္ကြဲ႕။
ထိုနည္းတူစြာ…..
● လူ။
အင္ကညင္ၾကားထဲမွာ ကၽြန္းတစ္ပင္ထက္ပို၍ တန္ဖိုး႐ွိလွေသာ သတၱ၀ါေလာကထဲက လူရယ္လို႔ ေမြးဖြားလာၿပီဆိုကတည္းက အဖိုးအနဂၣထိုက္တန္ၿပီးသား။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္းတံုးခ်င္းအတူတူ ႏြားစားခြက္ျဖစ္သူျဖစ္၊ ရာဇပလႅင္ျဖစ္သူျဖစ္၊ လက္ရာေျမာက္ ယမင္း႐ုပ္ကေလး ျဖစ္ရသလို လူလူခ်င္းအတူတူ တိရိစၧာန္တမွ် နိမ့္က်သူေတြ႐ွိသလို အထြတ္အထိပ္ေရာက္ကာ လူ႔စည္းစိမ္ကို လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ေအာင္ ခံစားေနရသူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။
မင္းတို႔ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ။ အားလုံးဟာ မင္းတုိ႔အေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္ဆိုတာ သိၿပီမဟုတ္လား။
ဒါဆို မင္းဘယ္လိုဘဝမ်ိဳးတည္ေဆာက္မွာလဲ။
စိန္မွန္ကင္းဘဝလား။
ထင္းဘဝလား။ ႀကိဳက္ရာသာေ႐ြးေပေတာ့။ ငါ့ညီတို႔ေရ။
● တည္ၾကည္ျခင္း
လူ႔ဘ၀မွာ စိတ္သေဘာတည္ၾကည္ျခင္းဟာ လြန္စြာအေရးႀကီးတယ္ကြ။ စိတ္သေဘာတည္ၾကည္မွသာလွ်င္ အတတ္ပညာသင္ ရာမွာ ျဖစ္ေစ၊ ဥစၥာ႐ွာေဖြရာမွာျဖစ္ေစ၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳရာမွာျဖစ္ေစ၊ ေအာင္ျမင္ၿပီးစီးႏုိင္မႈကို ေရာက္ႏုိင္တယ္။ စိတ္သေဘာ မတည္ၾကည္ရင္ေတာ့ ဘယ္အရာမွေအာင္ျမင္ၿပီးစီးမွာမဟုတ္ဘူး။
စိတ္သေဘာတည္ၾကည္ျခင္းဆုိတာ တကယ္ေတာ့ ေလာကဓံတရား႐ွစ္ပါးနဲ႔ႀကံဳေတြ႕ရေသာအခါမွာ မတုန္လႈပ္ဘဲ ကိုယ္ျပဳရမယ့္ ကိစၥအဝဝကိုသာ စြဲၿမဲမွန္ကန္စြာျပဳလုပ္ႏုိင္ျခင္းပဲ ျဖစ္တယ္။ အဂၤုတၱရပါဠိေတာ္လာ ေလာကသားေတြအၿမဲေတြ႕ႀကံဳခံစားေနရတဲ့ ေလာကဓံ တရား႐ွစ္ပါးကေတာ့ (၁) လာဘ-လာဘ္ေပါမ်ားျခင္း၊ (၂) အလာဘ-လာဘ္နည္းျခင္း (၃) ယသ-အၿခံအရံမ်ားျခင္း (၄) အယသ -အၿခံအရံ နည္းျခင္း (၅) ပသံသာ-ခ်ီးမြမ္းခံရျခင္း (၆) နိႏၵ-အကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္း (၇) သုခ-ခ်မ္းသာျခင္း (၈) ဒုကၡ- ဆင္းရဲျခင္း စတဲ့တရားေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ဘ၀မွာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာႀကံဳေတြ႕ရတဲ့အခါမွာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားမႈမ႐ွိဘဲ မိမိလုပ္ရမယ့္ကိစၥအဝဝကို စြဲၿမဲစြာ မွန္မွန္ကန္ကန္ျပဳလုပ္တတ္ျခင္းဟာ တည္ၾကည္ျခင္းပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ မိမိဘဝမွာ အဆိုးနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းမသြားသလို၊ အေကာင္းနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါမွာလည္း စိတ္ဓါတ္အလြန္တက္ၾကြေထာင္လႊားကာ ေအာက္ေျခမလြတ္တာဟာလည္း တည္ၾကည္ျခင္းပဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သိထားဖို႔ လိုတယ္ကြဲ႕။
အထူးသျဖင့္ လူဆိုတာ အိတ္ပိန္ရင္ စိတ္ပိန္တယ္၊ အိတ္ေဖာင္းရင္ စိတ္ေျပာင္းတယ္ကြဲ႕။ ရာထူးအာဏာရ႐ွိလာတဲ့အခါ၊ ပစၥည္းဥစၥာ ရ႐ွိလာတဲ့အခါမွာ မိမိစိတ္ဓါတ္ကို တည္ၾကည္မႈ႐ွိေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔လိုတယ္။ လူတခ်ိဳ႕ဟာ ရာထူးအာဏာလည္း နည္းနည္းရၿပီဆိုရင္ ရာထူးအ႐ွိန္နဲ႔ အာဏာတန္ခိုးေလးျပၿပီး လုပ္ပိုင္ခြင့္ေဘာင္ကို ေက်ာ္လြန္လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ဝင္လာတတ္တယ္။ အဲဒါေတြမလုပ္မိဖို႔ မိမိစိတ္ကို ပညာခၽြန္းနဲ႕ အုပ္ၿပီး ဆံုးမတည့္မတ္ဖို႔လိုတယ္ကြဲ႕။ ပါဠိစကားနဲ႔ ေျပာရင္တည္ၾကည္ျခင္းဆိုတာ `သမာဓိ´ လို႔ ေခၚတယ္။ အာ႐ုံတစ္ခု တည္းေပၚမွာ စိတ္တည္ၿငိမ္ေနတာဟာ သမာဓိပါပဲ။ သမာဓိနဲ႔သတိသမၸဇဥ္ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြအဖို႔ နားယဥ္ေနတဲ့ စကားရပ္ေတြပါပဲ။ သတိသမၸဇဥ္ဆိုတာ မေမ့ေလ်ာ့ေသာဥာဏ္အဆင္ျခင္ကို ဆိုလိုတာပဲ။
အာ႐ုံေထြျပားမႈမ႐ွိဘဲ သတိနဲ႔ဆင္ျခင္ရင္ ပညာတည္းဟူေသာ အသိဥာဏ္ကို ရတယ္ကြဲ႕။ ပညာဆိုတာ ဆည္းပူးယူရေသာ အသိဥာဏ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ပညာဟာ `အျပစ္အက်ိဳး ခြဲျခားႏုိင္ျခင္းဥာဏ္´ လို႔ ဆရာေတာ္႐ွင္မဟာသီလ၀ံသက ပါရာယန၀တၳဳေတာ္မွာ ဖြင့္ဆိုထားတယ္။ အမွန္ကိုမသိျခင္းဟာ ေလာကမွာ အဆိုး႐ြားဆံုးျဖစ္တယ္ကြဲ႕။ အေၾကာင္းအက်ိဳးအဆိုးအေကာင္းကို ခြဲျခားႏုိင္ေသာ ဥာဏ္ျဖစ္တဲ့ပညာကို သမာဓိနဲ႔ သတိသမၸဇဥ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ဆည္းပူးေလ့လာျခင္း၊ ဆင္ျခင္ႀကံဆျခင္းတုိ႔ျဖစ္သာ ရႏုိင္တယ္ဆိုတာပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ ေလာကဓံတရားရဲ႕သေဘာအတုိင္း မိမိအက်ိဳးေပးခြင့္မရေသး၍ နိမ့္က်ေနေသာအခါမွာ စိတ္ဓါတ္ပ်က္၊ ဝမ္းနည္းမေနဘဲ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို သတိ၀ီရိယနဲ႔ တည္ၾကည္စြာျပဳလုပ္သြားရန္လိုပါတယ္။ သတိဆိုတဲ့ ပါဠိေ၀ါဟာရအနက္က ေအာက္ေမ့ျခင္း၊ အမွတ္ရျခင္း၊ တစံုတခုေသာအာ႐ုံကို အစဥ္မျပတ္သိေနျခင္း စတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တြင္းသင္းတုိက္ဝန္မဟာစည္သူက မဟာဇနကၠပ်ိဳ႕မွာ `သက္ႏွင့္အ႐ွိသတိၿမဲၿမံ၊ ႀကံမေလွ်ာ့ရာ၊ မေပါ့သာတည့္´ လို႔ ဖြင့္ဆိုထားတယ္မဟုတ္လား။ ႐ွင္ေတာ္ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား ကလည္း `ခ်စ္သားရဟန္းတို႔ မေမ့မေလ်ာ့ေသာသတိႏွင့္ ေနၾကကုန္ေလာ့´ ဟု ဆံုးမေတာ္မူခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူငယ္တို႔ေရ…. တိုးတက္ႀကီးပြားလိုပါက စိတ္ႏွလံုးတည္ၾကည္ၾကဖို႔လုိတယ္ဆိုတာကို အစ္ကိုႀကီး အထူးေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။
● ဆႏၵျဖင့္အႏုိင္ယူပါ
လူငယ္တို႔ေရ…..
အလုပ္နဲ႔မၿပီးႏိုင္ေသာအရာ၊ လုပ္၍ မျဖစ္ေသာအရာဟာ ဒီကမၻာေလာကမွာ မ႐ွိပါဘူး။ ျပင္းျပထက္သန္ေသာ ဆႏၵကိုသာ လက္ကိုင္ထားၿပီး လုပ္ၾကည့္ပါ။ ေအာင္ျမင္မႈရမွာမုခ်မလြဲပါပဲ။ လူတုိင္းလူတုိင္းဟာ တေယာက္နဲ႔ဥာဏ္ရည္သိပ္ကြာလွတာမဟုတ္ဘူး။ ကမၻာေက်ာ္ ႐ူပေဗဒပညာ႐ွင္အုိင္းစတုိင္း ကြယ္လြန္ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႔ဦးေႏွာက္ဟာ သာမန္လူေတြထက္ ထူးကဲတယ္ထင္ၿပီး သုေတသန ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး စစ္ေဆးခဲ့ရာမွာ ထြက္လာတဲ့အေျဖက သာမန္လူတစ္ေယာက္ရဲ့ဦးေႏွာက္ (တစ္နည္း) ဥာဏ္ရည္ပါပဲတဲ့။ သူက ဘာကြာသြားသလဲဆိုရင္ သာမန္လူေတြထက္သာတဲ့ ျပင္းျပေသာ ဆႏၵပဲ။ ဆႏၵကေတာ့ လူတုိင္းထားႏုိင္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ လိုခ်င္ေသာ၊ ျဖစ္လိုေသာ ကိစၥတိုင္းကို ရဖို႔အတြက္ ဆႏၵအရင္းခံ႐ွိဖို႔သာ လုိတယ္။ ကမၻာေက်ာ္သမုိင္းပညာ႐ွင္ `ဆင္ျမဴရယ္ဆမိုင္းလိ´ က သူရဲ႔ `မိမိကိုယ္ကို ကူညီပါ´ စာအုပ္မွာ တစ္ေန႔တာလုပ္ငန္း အဝဝကို အစီအစဥ္ခ်မွတ္ၿပီး ဂ႐ုတစိုက္ေဆာင္႐ြက္ေလ့႐ွိတဲ့ လက္သမား တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို အခုလုိ မွတ္တမ္းတင္ထားတယ္ကြဲ႕။
လက္သမားဆရာဟာ ထိုင္ခံုတစ္လံုးကို ျပင္ဆင္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အျခားလူတစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး `ဘာျဖစ္လို႔ ဒီထိုင္ခံုကို ျပင္ေနသလဲ´ လို႔ ေမးတယ္။ သူက `က်ေနာ္ ဒီထိုင္ခံုအေပၚ ထိုင္ခ်င္တဲ့အခါ သက္သက္သာသာနဲ႔ ထိုင္ႏိုင္ဖို႔ ဒါကိုလုပ္ေနတယ္´ လို႔ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။
ဆိုလိုတာက ဒီထုိင္ခံုငယ္ကို လက္သမားဆရာဟာ သူထုိင္ခ်င္လို႔ ျပင္ဆင္ေနျခင္းသာျဖစ္တယ္။ အကယ္၍မ်ား သူ႔မွာ သက္သက္သာသာနဲ႔ ထိုင္လိုစိတ္မ႐ွိခဲ့ရင္ သူဟာ အခုလို အပင္ပန္းခံၿပီး ျပင္ဆင္ေနမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္သလို ထုိင္လုိက္မွာပဲ။ အေျဖက ႐ွင္းေနတာပဲ။
လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး စတဲ့ က႑ေတြမွာ ထိပ္ပိုင္းေရာက္ေနသူေတြကို ၾကည့္လုိက္ပါ။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ရဲ႕ ေရာင္းရင္းမိတ္ေဆြေတြထက္ စိတ္ဓါတ္ေရးရာမွာ မယုံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျမင့္မားတိုးတက္ေနတဲ့အျဖစ္ကို ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ သူတို႔အားလံုးလိုလိုဟာ ထူးျခားမွတ္သားဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ဆႏၵစြမ္းအားကိုယ္စီ႐ွိတာေၾကာင့္ပဲေပါ့။
ေရာမစစ္သူႀကီး ဂ်ဴလီယက္ဆီဇာရဲ႕အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ သမုိင္းပညာ႐ွင္တစ္ဦးက အခုလို မွတ္ခ်က္ခ်ထား တယ္။
`သူ (ဆီဇာ) ဘာလိုခ်င္သလဲ၊ အဲဒီအခါ သူလိုခ်င္တဲ့ဆႏၵကို ျပင္းထန္ေအာင္လႈံ႕ေဆာ္လိုက္တာပဲ။ ဒါဟာ တုိက္ပြဲတုိင္းကို ေအာင္ႏိုင္ေစတဲ့ ဆီဇာရဲ႕ စစ္ေရးစြမ္းရည္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ႀကီးမားတဲ့ ပင္ကိုယ္စြမ္းရည္တရပ္ပဲလို႔ ဆိုရမယ္´ လို႔ ေရးထားတယ္။
ဒါ့အျပင္ စစ္သူႀကီးဟန္နီေဘာလ္ရဲ႕ ဘဝကလည္း စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။ သူ႔မွာ ခိုင္မာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္႐ွိတယ္။ ျပင္းျပေသာဆႏၵ စြမ္းရည္လည္း႐ွိတယ္။ အဲဒီစြမ္းရည္တို႔ကသာ သူ႔ကို မ်ားစြာေသာ စစ္သည္မ်ားနဲ႔ သမုိင္းပညာ႐ွင္တုိ႔က ယေန႔တုိင္ ကမၻာ့အထင္႐ွားဆံုး စစ္သူႀကီးအျဖစ္ ထာ၀စဥ္ကမၺည္းတင္ၿပီး ေလးစားဂုဏ္ယူေစရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုပါပဲ။
ထူးျခားေသာအျခားပါရမီ႐ွင္ အေက်ာ္ေဇယ်ပုဂၢိဳလ္ထူးတစ္ဦးကို ထပ္ၿပီး ညႊန္ျပပါဆိုလွ်င္ ျပင္သစ္ဧကရာဇ္နဲ ့စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး နပိုလီယန္ကို လက္ညွိဳးညႊန္ျပရမွာပဲ။ နပိုလီယန္သည္ သူမတူထူးကဲေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူးတစ္ေယာက္ကြဲ႕။ `ေလာကမွာ မျဖစ္ႏုိင္ေသာအရာမ႐ွိ´ လို႔ သူ ခဏခဏေျပာဘူးတယ္။
ဒီစကားကို သူဟာ အေျပာသက္သက္မဟုတ္ဘူး။ လက္ေတြ႕လဲ က်င့္သံုးျပခဲ့တယ္။ သူ႔စစ္တပ္ႀကီးနဲ႔အတူ အဲလ္ဗတ္ေတာင္တန္းႀကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္စဥ္က `ေတာင္တန္းႀကီးက ကာဆီးထားလို႔ ဘယ္လိုျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္မွာလဲ။´ ဟု သူ႔ေနာက္လုိက္ တပ္မွဴးေတြက တီးတိုးစကားဆိုၾကတယ္။ ဒီစကားလည္း ၾကားေရာ နပိုလီယန္က `အဲလ္ဗတ္ေတာင္ဆိုတာ မ႐ွိဘူး´ ဟု ျပတ္ျပတ္သားသား ျပန္ေျပာၿပီး အဲဒီေတာင္တန္းႀကီးကို ဇြဲသန္သန္နဲ႔ ေအာင္ျမင္စြာေက်ာ္ျဖတ္သြားခဲ့တယ္။
ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတေယာက္ရဲ႕ သတၱိဗ်တၱိေၾကာင့္ လက္နက္ခ်အ႐ႈံးေပးရေတာ့မယ့္ ဆဲဆဲမွာ ၾကမၼာရဟတ္တပတ္လည္ကာ ေအာင္ႏုိင္စြာသြားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ကမၻာ့သမုိင္းစာမ်က္ႏွာေတြမွာ ႐ွာဖတ္ၾကည့္ရင္ အထင္အ႐ွားေတြ႕ရမယ္။ ၁၈ဝဝျပည့္ႏွစ္ ဇြန္လ ၄ ရက္ေန႔က ၾသစႀတီးယားနဲ႔ ျပင္သစ္တိုပ စတင္တုိက္ခုိက္ခဲ့ေသာ မာရင္ဂိုးတုိက္ပြဲ (Battle of Marengo) စစ္ေျမျပင္မွာ ျပင္သစ္တို႔ ဆုတ္ခြာအံ့ဆဲဆဲမွာ နပိုလီယံက သူ႔လက္ထဲက ခါးပိုက္ေဆာင္နာရီကို ငံု႕ၾကည့္ၿပီး အခုလိုေျပာလုိက္တယ္။
`ရဲေဘာ္တို႔ စစ္ပြဲၿပီးေတာ့မယ္။ တို႔ေတြ ႏုိင္ေနၿပီ။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္နာရီေလာက္ပါပဲ´
ဒီစကားတခြန္းတည္းနဲ႔ပင္ စစ္ပြဲကို ျပင္သစ္တုိ႔ အႏုိင္ယူခဲ့တယ္လို႔ ဆို႐ိုး႐ွိခဲ့တယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ဟာ ေနာင္႐ိုးတုိက္ပြဲမွာ မိမိထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာေသာ ရန္သူတပ္ကို အႏုိင္ယူခဲ့ေသာ ဘုရင့္ေနာင္ေက်ာ္ထင္ေနာ္ရထာရဲ႕ `ေဖာင္ဖ်က္အမိန္႔´ ထုတ္ျပန္ပံုနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ ကြာ။ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ကူးလာေသာေဖာင္အား အေျခအေနမေကာင္းပါက ျပန္အသံုးျပဳရန္ မဖ်က္ဘဲ ထားရန္ ေလွ်ာက္တင္ၾကတဲ့ တပ္ဗိုလ္အခ်ိဳ႕အား `ငါတို႔ ယခုတုိက္ပြဲမုခ်ေအာင္မယ္။ ကစဥ့္ကလ်ားထြက္ေျပးျပီးေဖာင္နဲ့ျဖတ္ရန္အေၾကာင္းမရွိတိုက္ပဲြျပီးမွ ေဖာင္ျပန္ဖြဲ႕ကာ ကူးမယ္။ အခုေဖာင္ေတြအားလံုး ဖ်က္ဆီးေစ´ လို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္အမိန္႔ေပးၿပီး သူကိုယ္တုိင္ ဦးေဆာင္ၿပီး ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ တုိက္ခုိက္လို႔ ေနာင္႐ိုးတုိက္ပြဲအႏုိင္ရခဲ့တယ္မဟုတ္လား။
ဘဝဆိုတာ ပန္းခင္းေသာလမ္းမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္လိုပင္ အခက္အခဲႀကံဳႀကံဳ၊ စိန္ေခၚမႈေတြ ေတြ႕ေတြ႕ ကံၾကမၼာကိုသာ ႐ိုးမယ္ဖြဲ႕ မေနသင့္ဘူး။ ဘဝသခင္လူသာ ပဓါနဆိုတဲ့စိတ္ထားၿပီး အားလံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္ရဲရမယ္။
ဘယ္အရာမဆို လိုခ်င္ရင္ အားထုတ္ပါ။ ျဖစ္ခ်င္လွ်င္ႀကိဳးစားပါ။ ဘယ္အရာမွ အလကားမရဘူးဆိုတာ မွတ္ပါ။ ျပင္းျပထက္သန္ေသာ ဆႏၵ႐ွိျခင္းကသာ ပဓါနျဖစ္တာမို႔ ဆႏၵတည္းဟူေသာ ေျမေပၚမွာ ဇြဲလံု႕လ ႀကိဳးပမ္းျခင္းဟူေသာ မ်ိဳးေစ့ကို စိုက္ပ်ိဳးလုိက္ပါက ေအာင္ျမင္ျခင္းဟူေသာ သစ္ပင္ေလးဟာ ႐ွင္သန္ေပါက္ပြားလာမွာ အမွန္ပဲဆိုတာကို အစ္ကိုႀကီးအႀကံေပးပါရေစကြာ။
● မိမိအေပၚ ယံုၾကည္မႈ႐ွိပါေစ
လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း ေနထုိင္လ်က္လူအမ်ားနဲ႔ ဆက္ဆံလုပ္ကိုင္ေနၾကသူတုိင္းဟာ လူအမ်ားက ကိုယ့္အေပၚယံုၾကည္ေလးစား ဖို႔ အထူးလိုအပ္တယ္။ `မယံုရဘူး၊ စိတ္မခ်ရဘူး၊ ဒီလူဟာ `အာ´ သမားပဲ´ ဆိုတဲ့ သတင္းစကားေတြဟာ အဲဒီလူအဖို႕ အဆိုးဆံုးသတင္းေတြပါပဲ။ မယံုရသူကို လူတုိင္းက ေဝးေဝးေ႐ွာင္ၾကမွာပဲ။ မေ႐ွာင္သာလွ်င္လည္း ၾကည္ၾကည္သာသာ ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြ မဆက္ဆံၾကဘူး။ `ဒီလူဟာ ကတိတည္တာမဟုတ္ဘူး။ ေ႐ႊထြက္ေနပါေစ ဒီလူနဲ႔ဆို ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ သူနဲ႔ေပါင္းရင္ သတိသာ ထားေပေတာ့ကိုယ့္လူေရ´ ဟု မိတ္ေဆြမ်ားက ထိုသူႏွင့္ ဆက္ဆံေနရသူအား သတိေပးၾကေပလိမ့္မယ္။
လခစားအလုပ္မွာ လုပ္ကိုင္သူပင္ျဖစ္အုံး။ မယံုၾကည္အပ္ေသာ သူသည္ ရာထူးတိုးတက္ဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္။ ရာထူးတိုးေပးရန္ စဥ္းစားရာမွာ `႐ိုးသားျခင္း၊ ယံုၾကည္အားကိုးရျခင္း´ ဟူေသာ အရည္အခ်င္းေတြဟာ ပညာအရည္အခ်င္း၊ လုပ္ငန္းလက္ေတြ႕ကၽြမ္းက်င္မႈ အရည္အေသြးေတြထက္ ပို၍ သတိျပဳျခင္းခံရေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားပင္ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းလုပ္ရင္လည္း ယံုၾကည္အပ္ျခင္း၊ ကတိတည္႐ိုးသားျခင္း ဂုဏ္ေတြဟာ အလြန္အေရးပါတယ္ကြဲ႕။ အစ္ကိုႀကီး ဦးထံုေ႐ႊဆုိင္ရဲ႕ ေၾကာ္ျငာတစ္ခုကို သိပ္သေဘာက်တယ္။ ဘာတဲ့။ `ယံုၾကည္မႈျဖင့္ ေက်နပ္ေစရမည္´ တဲ့။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကိုယ္က ၁၆ ပဲရည္ ေ႐ႊဖိုးေပးဝယ္တာကို ၁၅ ပဲရည္နဲ႔ အလိမ္ခံရရင္ ဘယ္သူမဆို ဒီလိုဆုိင္မ်ိဳးကို ဘယ္ဝယ္ေတာ့မလဲ။ မဝယ္တာေနာက္ထား ျပႆနာမျဖစ္ရင္ကံေကာင္းလွၿပီမွတ္ပါ။
ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းတုိင္းမွာ အမ်ားနဲ႔ ဆက္ဆံရျခင္း၊ စီးပြားဖက္တို႔နဲ႔ အေပးအယူျပဳရျခင္းတုိ႔ဟာ အၿမဲဒြန္တြဲေနတယ္။ အဲဒီအေရးကိစၥ ေတြမွာ ယံုၾကည္မႈမ႐ွိရင္ အဲဒီလူနဲ႔ ဘယ္သူမွ စီးပြားဖက္လုပ္ကိုင္ၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ သူတပါးအားေပးဆပ္ရမယ့္အေၾကြးကို မေပးဆပ္ဘဲ လိမ္ညာေနတဲ့သူေတြဟာ တနပ္စားဥာဏ္ရဲ႕ အျပစ္ကို မ်ားမၾကာမီ လွလွႀကီးခံရတတ္တယ္ကြဲ႕။ မယံုၾကည္အပ္ေသာသူနဲ႔ စီးပြားဖက္မျပဳသူဟာ မိုက္မဲသူသာျဖစ္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္။ အလြန္ထံုလြန္းသူသာျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဘယ္သူမွ ထိုသို႔မျဖစ္လိုၾကပါ။
မယံုၾကည္အပ္တဲ့သူေတြဟာ ေျပာေတာ့ေ႐ႊမန္းပဲ။ အက ကသာ ခ်ိဳမိုင္မိုင္ျဖစ္ေနတာကြဲ႕။ ေျပာသမွ်စကားတို႔ဟာ မစားရဝခမန္း ႐ႊန္း႐ႊန္းေဝေနတတ္ေသာ္လည္း ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားကို ကိုယ္တာ၀န္ယူတတ္တာမဟုတ္ဘူး။ စကားမတည္တဲ့လူဟာ ကတိလည္းမတည္ဘူးကြဲ႕။ သစၥာ႐ွိဖို႔ဆိုတာေဝးေရာ။ စကားအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၿပီး သူတပါးအား နားလွည့္ပါးလွည့္ ျပဳတတ္တယ္။ အဲဒီလူလိမ္မ်ိဳးဟာ ေဖာ္ေ႐ြတယ္။ ေဒါသကို ေကာင္းစြာထိန္းသိမ္းကာစကား အလွမပ်က္ေအာင္ေျပာၿပီး မိမိရဲ႕ မုသားကို က်င္လည္စြာ ဖံုးဖိတတ္တယ္ကြဲ႕။ မိမိအေပၚ က်မယ့္အျပစ္ကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဝန္မခံသလို သူတပါးအေပၚ ပံုခ်တတ္သလို ငုံ႕ခံမယ့္လက္ေအာက္ငယ္ သားေတြအေပၚမွာလည္း ပံုခ်တတ္တယ္။ ေ႐ွ႕တမ်ိဳး ကြယ္ရာတမ်ိဳး လွည့္ပတ္ေျပာဆိုတယ္။ မိမိရဲ႕ စကားကို သူတပါးရဲ႕ စကားျဖစ္ေအာင္ `လွ်ာ´ လွည့္တတ္တာမို႔ အင္မတန္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။
မယံုၾကည္ထုိက္သူေတြဟာ အေပၚယံအားျဖင့္ အလြန္ရည္မြန္ေဖာ္ေ႐ြတတ္တဲ့အသြင္ ေဆာင္တတ္တယ္။ ပထမပိုင္းမွာ ကတိတည္မယ့္ပံုကို ျပတတ္တယ္။ ကတိမတည္တဲ့သူ၊ သစၥာမ႐ွိတဲ့သူကို အျပစ္ေျပာကာ အသံေကာင္းလႊတ္တတ္တယ္။ ဖြတ္လွ်ာသ႑ာန္ ႏွစ္ခြဥာဏ္နဲ႔ ကလိန္ေစ့ျငမ္းဆင္ ခ်စ္စဖြယ္တီတီတာတာ ပလီပလာလည္း ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ၾကမ္းပိုးကို လိပ္ျဖစ္ေအာင္ေျပာတတ္တာ သူတို႔ပဲ။ သူ႔အျပစ္ကိုပင္ အေၾကာင္းမ်ိဳးစံုေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ရသလို သူတပါးရဲ႕ ပေယာဂေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ရသလို လွ်ာအ႐ိုးမ႐ွိတုိငး္ ေျပာတတ္ၾကတယ္ကြဲ႕။
စကားမတည္ ကတိမတည္သူဟာ သစၥာမဲ့သူသာျဖစ္တယ္။ သစၥာမဲ့ပံုမွာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး႐ွိတယ္။ အသြင္အဖံုဖံု နည္းအသြယ္သြယ္ ႐ွိတယ္။ ေကာက္က်စ္တဲ့ သူရဲ႕ဥာဏ္ဟာ ေ႐ႊဥာဏ္ေတာ္စူး႐ွသလားမေမးနဲ႔။ အကယ္ဒမီဆယ္ထပ္ကြမ္းရ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသားေတာင္ သူ႔ကို မီမယ္မထင္ဘူး။
အဲဒီလူမ်ိဳးကို အေနာက္တုိင္းစကားပံုက `ျမက္ထဲကေျမြ´ လို႔ တင္စားၾကတယ္။ ျမက္ထဲက ေျမြဟာ ျမက္နဲ႔ ေျမြအေရာင္ေရာေနတာ ေၾကာင့္ ကြဲကြဲျပားျပားမသိႏိုင္ၾကဘူး။ ကိုယ့္ကို အေပါက္ခံရတာမွ သာသိၾကတယ္။ ေပါက္ၿပီးေနာက္ အဲဒီေျမြဟာ ျမက္ေတာ ေလွ်ာ၀င္သြားတာမို႔ သူ႔ကို အဖမ္းရခက္တယ္။
ေကာက္က်စ္တဲ့သူနဲ႔ ႐ိုးသားသူတို႔ တစံုတရာျပႆနာျဖစ္ၾကရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ႐ိုးသားသူက ခံရစၿမဲပဲ။ ေကာက္က်စ္မႈမွာလည္း အေထြေထြအျပားျပား႐ွိတယ္ကြဲ႕။ အတိမ္အနက္အဖံုဖံု႐ွိတယ္။ လိမ္စရာမ႐ွိ။ မေနႏုိင္လြန္းလို႔ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္ျပန္လိမ္ဆိုသလို တသက္လံုး လိမ္စားေနသူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ အကြက္ဆုိက္မွ စားသာမွ က်က်နနပိပိရိရိ လိမ္သူေတြကလည္း ဒီကမၻာမွာ ဒုနဲ႔ေဒးပဲ။ အငယ္စားနဲ႔ အႀကီးစားသာကြာတာ။
ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ေခၚတဲ့ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ့ အႀကံဥာဏ္ဆိုတာ လူတုိင္းလုပ္ႏိုင္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ လူတုိင္းလည္း မသံုးတတ္ဘူး။ ေမြးရာပါလို႔ ေခၚရမလားမသိဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူလိမ္လူေကာက္ဟာ ေမြးရာပါ ဥာဥ္႐ွိသူျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္ကြဲ႕။ အသီးမမာ အေတာင့္မႀကီး လူမမည္အ႐ြယ္မေရာက္ခင္ကတည္းက လိမ္တတ္ေကာက္တတ္ လွည့္တတ္တဲ့ ကေလးမ်ိဳးေတြကို ေတြ႕ရဘူးတယ္။ အဲဒီကေလးမ်ိဳးဟာ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္မွာ မသင္ဘဲတတ္သလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက မုသားကို အ႐ြယ္နဲ႔မလုိက္ေအာင္ လွည့္၍ လႊာ၍ သံုးတတ္တဲ့ကေလးမ်ိဳးေတြကို ေတြ႕ဘူးတယ္။ အဲဒီကေလးမ်ိဳးဟာ မိဘဘိုးဘြားတို႔ကို ခ်စ္ေအာင္ တီတီတာတာေျပာတတ္ ခၽြဲတတ္တယ္။ အျခားကေလးေတြထက္ အခြင့္အေရးပိုရေအာင္ ေခ်ာ့တတ္ ခ်ဴတတ္တယ္။ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာၿပီး လူႀကီးလို စကားေျပာကၽြမ္းက်င္တာမို႔ ခ်ီးမြမ္းခံရတတ္တယ္။ အဲဒီကေလးမ်ိဳးႀကီးလာရင္ေတာ့ `လူလည္´ ျဖစ္တာမ်ားတယ္။ သြက္လက္ခ်က္ျခာေသာ ကေလးတုိင္းေတာ့ လိမ္တတ္တာမဟုတ္ဘူးေပါ့။
စစ္ႀကိဳေခတ္က `ေနေအး၏လိမ္နည္းမ်ား´ စာအုပ္တစ္အုပ္ ထြက္ဖူးတယ္။ ေနာက္ ဆရာႀကီးမဟာေဆြက လူလိမ္လူေကာက္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ဝတၳဳေရးဖူးတယ္။ ေနာက္ ဆရာႀကီး ဦးသုခက ႐ုပ္႐ွင္ေတာင္႐ိုက္ျပဖူးတယ္။ လိမ္နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ လိမ္သြားလွည့္သြားတဲ့ အဲဒီဇာတ္ကားကိုၾကည့္ၿပီး ပရိသတ္ရယ္ေမာၾကတယ္။ အမ်ားက ရယ္စရာလို ေပါ့ေပါ့တန္တန္သေဘာထားၾကတယ္။
အဲဒီလူမ်ိဳးေတြဟာ သူတပါးအလိမ္ခံရလွ်င္ ညံ့လို႔ဆိုၿပီး ၿပံဳးေနတတ္တယ္။ ကိုယ္တုိင္အလိမ္ခံရမွ မဲ့ရေကာင္းမွန္းသိတတ္တယ္။ အခုေခတ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာ လူလိမ္လူေကာက္ေတြ ေပါသလားမေမးနဲ႔။ ကိုယ္ကလြဲၿပီး ေတြ႕တဲ့သူတုိင္းကို လူလိမ္ေတြလို႔ ေျပာရမလိျဖစ္ေနတယ္။ လည္သလိုစား၊ စားသာသလိုစား၊ အတုိက္အခံမလုပ္နဲ႔ ဆိုတဲ့စကားသံေတြကို နားၿငီးေအာင္ၾကားေနရတယ္။ အခုေခတ္ လူလိမ္ဘယ္ေလာက္ေပါသလဲဆိုရင္ ႐ိုးတဲ့သူကို လူအ, ငတံုးလို႔ေတာင္ အေခၚခံရတဲ့ ေခတ္ျဖစ္ေနတယ္။
ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ `ဘယ္သူတရားပ်က္ပ်က္ ကိုယ္မပ်က္ေစႏွင့္´ `ကိုယ္ေကာင္းလွ်င္ ေခါင္းမေ႐ြ႕´ ဆိုတာကို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ေကာင္းတဲ့စိတ္ကို ေမြးပါ။ မေကာင္းမႈဆိုတာ ဆိတ္ကြယ္ရာမ႐ွိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ျပဳေသာကံ ပဲ့တင္သံ ကိုယ့္ထံျပန္လာမယ္ ဆိုတာကိုလည္း မေမ့နဲ႔ေပါ့။
`ဘုရားမွတ္လို႔ ကိုးကြယ္မိ၊ ဖြတ္ထြက္လာမွ ေတာင္ပို႔မွန္းသိ´ ဆိုတဲ့ ဆို႐ိုးစကားတစ္ခု႐ွိတယ္။ သူေတာ္စင္သူေတာ္ေကာင္း ထင္မွတ္ကာ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ေနရာမွ သိကၡာမ႐ွိေသာ လုပ္ရပ္လုပ္တာကို ျမင္ၿပီး သူေတာ္ေယာင္ထံမွ ဖယ္ခြာခဲ့သူတို႔ ေျပာေလ့႐ွိေသာ ေနာင္တရစကားပါပဲ။ အဲဒီလူေတြဟာ ေတာင္ပို႔ထဲက ဖြတ္ သတၱ၀ါထြက္လာသကဲ့သို႔ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ေတြ႕ျမင္ရတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ႀကံဳရ ေတာ့မွသာ မိမိရဲ႕ မွားယြင္းေသာ ကိုးကြယ္မႈကို အသိတရားရၾကတဲ့ သူေတြပါပဲ။ ေက်ာခ်မခံရေသးသေ႐ြ႕ ဓားျပမွန္းမသိသူေတြေပါ့။
စီးပြားေရးေလာက၊ ႏိုင္ငံေရးေလာက၊ အႏုပညာေလာကေတြမွာလည္း `ေတာင္ပို႔´ ေတြအမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။ ေတာင္ပို႔ကို ဘုရားမွတ္လို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ကိစၥမွာ ေတာင္ပို႔က သူ႔ဘာသာနဂိုကတည္းက ႐ွိေနတာကို ကိုးကြယ္သူေတြက အယူအမွတ္မွားၿပီး ကိုးကြယ္တာပဲ ျဖစ္တယ္။ ေတာင္ပို႔အျပစ္မဟုတ္ဘူး။ လူ႔ `ေတာင္ပို႔´ ေတြကေတာ့ မသိနားမလည္တဲ့သူေတြကို အယံုသြင္းၿပီး လိမ္တတ္ၾကတယ္။
လိမ္လည္မႈတုိင္းမွာ အလိမ္ခံရသူဘက္မွာလည္း အျပစ္မကင္းဘူးလို႔ ေျပာစမွတ္႐ွိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အမ်ားစုဟာ ေလာဘ၊ ေမာဟေၾကာင့္ အလိမ္ခံရတာမ်ားတယ္။ ေလာကမွာ အယံုလြယ္ရင္ အလိမ္ခံရတတ္တယ္။ ေလာဘတက္ရင္လည္း အလိမ္ခံရတတ္တယ္။ ေမာဟ႐ွိရင္လည္း လိမ္လို႔အေကာင္းဆံုးေပါ့။ လိမ္လည္သူတုိင္းကေတာ့ သူပစ္မွတ္ထားရာသားေကာင္ကို ေလာဘထြက္လာေအာင္ မက္လံုးေပးမယ္။ ယံုေလာက္ေအာင္ ေျပာမယ္။ ၿပီးမွ လိမ္မယ္။ ယံုေလာက္ေအာင္ေျပာတုိင္း ယံုတာဟာ ခြဲျခားေဝဖန္ ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိတဲ့ ေမာဟေၾကာင့္ပဲ။
ပုထုဇဥ္တုိင္းဟာ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ ေမာဟ စိတ္ ႐ွိၾကတာပါပဲ။ အနည္းအမ်ားသာ ကြာျခားမယ္။ ပညာနဲ႔ ဆင္ျခင္ႏုိင္စြမ္း႐ွိသူဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ နည္းပါးမယ္။ အသိဥာဏ္ပညာနည္းပါးသူဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟမ်ားမယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အသိဥာဏ္ဆင္ျခင္ တံု တရားနဲ႔ ထိန္းသိမ္းရမယ္ကြဲ႕။
ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ လူ႔သိကၡာ၊ လူ႔တန္ဖိုးကို ျမွင့္တင္ရာမွာ `႐ိုးသားျခင္း´ ဟာ အေရးပါဆံုးပါပဲ။ ႐ိုးသားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ထြန္းလာတဲ့ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာဟာ ဘယ္အရာနဲ႔မွ ႏိႈင္းဆလို႔မရဘူး။ ေ႐ႊ၊ ေငြ၊ ပစၥည္းဥစၥာ ရတနာေတြေၾကာင့္ ျမင့္မားလာတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ မတူ။ ရာထူးဌာႏၱရမ်ားေၾကာင့္ အသိအမွတ္ျပဳခံၾကရျခင္းဟာလည္း ယာယီသေဘာမွ်သာျဖစ္ပါတယ္။ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္မႈကသာ ဘဝတေလွ်ာက္ လံုး ထာဝရဂုဏ္ယူရမယ့္ လူ႔သိကၡာပါပဲ။
႐ိုးသားမႈဆိုရာမွာ ေစာေစာေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ အလုပ္နဲ႔႐ိုးသားမႈ၊ အေျပာအဆုိ၌ေျဖာင့္မတ္မႈ၊ အေနအထိုင္၌သိမ္ေမြ႕မႈ၊ စည္းကမ္း႐ွိမႈေတြပါပဲ။ အေျပာမွန္လွ်င္ အလုပ္မွန္မယ္။ အလုပ္မွန္ရင္ အေနမွန္မယ္။ ကိုယ္စိတ္ႏွလံုး သံုးပါးစလံုး ေျဖာင့္မွန္ပါက ႐ိုးသားမႈ ႐ွိလာမယ္။ ႐ိုးသားသူတုိင္းကို လူတုိင္းယံုၾကည္စိတ္ခ်ၾကတယ္။ လူလူခ်င္း၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေပါင္းသင္းၾကရာမွာ ႐ုိးသား ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရသူေတြကို လူတုိင္းက ေလးစားတန္ဖိုးထားၿပီး တေလးတစားဆက္ဆံမွာမို႔ အမ်ားရဲ႕ ယံုၾကည္မႈရ႐ွိျခင္းဟာ ေရ႐ွည္ခုိင္ၿမဲတဲ့ ရင္းႏွီးမႈတစ္ခုကို ပိုင္ဆုိင္ၿပီေပါ့။ ကိုယ့္ဘဝတက္လမ္းကို ေအာင္ျမင္စြာ တက္လွမ္းႏုိင္ဖို႔ မိမိအေပၚ ယံုၾကည္မႈ႐ွိေအာင္ က်င့္ႀကံပါလို႔ ေျပာပါရေစ။
ေလာကမွာလုပ္သင့္တာကိုလုပ္ပါ။မလုပ္သင့္တာမလုပ္ပါနဲ ့ဒီႏွစ္ခုလဲြေခ်ာ္သြားရင္ေနာင္တခ်ိန္မွာပူပန္ရတယ္။အဲဒါေတြဟာေနာင္တပါပဲ။
ေနာင္တဆိုတာဆိုတာေနာင္မွတရတာမို ့ေႏွာင္းခဲ့ျပီေပါ့ကြာ။
Comments