ေစာဘြဲ႕မွဴး အတြက္ အမွတ္တရ စကားမ်ား
(ဂီတပညာရွင္ ေစာဘြဲ႕မွဴး ကြယ္လြန္ျခင္း (၁၉) ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ)
၂၄၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၃
ဓာတ္ပံု မွ်ေဝသူ- IC
အန္တီတို႔ ေခတ္တုန္းက ဂီတပညာရွင္ေတြဟာ တဦးကို တဦး တကယ့္ ေမာင္ႏွမအရင္း ေတြလို အင္မတန္ ခ်စ္ခင္ၾကတာကြယ့္။ ဒီ ေခတ္မွာလို တည္းခိုစရာ ဟိုတယ္ေတြကလည္း မရွိေသးေတာ့ ပြဲငွားတဲ့ ကန္ထရိုက္ အိမ္ျဖစ္ေစ၊ သူတို႔ နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ သူေ႒း အိမ္ေတြမွာ ျဖစ္ေစ တည္းၾကရသလို တစ္ခါတစ္ေလ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ ကိုယ့္အိပ္ယာလိပ္နဲ႕ကိုယ္ တည္းၾကရေလ့ရွိတယ္ေလ။
ဦးဘြဲ႕တို႕၊ (အဲဒီတုန္းကအသက္ငယ္ငယ္ေလး ပဲ ရွိေသးတဲ့) ခ်စ္စမ္းေမာင္တို႔ နဲ႔ က စင္ေပၚမွာပဲ ေတြ႕ျဖစ္ၾကတာမ်ားၿပီး အတူတူေတာ့ မတည္းဖူးခဲ့ၾကဘူးေပါ့။ ဘုရားေက်ာင္းမွာလည္း သီခ်င္း ဆိုရင္း ရံဖန္ရံခါ ေတြ႕ျဖစ္ေတာ့လည္း ႏႈတ္ဆက္ရံုေပါ့ေလ။
မွတ္မွတ္ရရ ဧရာ၀တီတိုင္း စတိတ္ရိႈး ခရီးစဥ္မွာ အရမ္းရင္းႏွီးသြားၾကတာပါ။ အဲဒီ ခရီးစဥ္မွာေတာ့ သေဘၤာစင္းလံုးငွားၿပီး အဆိုေတာ္နဲ႔ တီး၀ိုင္းအဖြဲ႕သားေတြခ်ည္းပဲ ဧရာ၀တီတိုင္းတခြင္ တၿမိဳ႕ၿပီး တၿမိဳ႕ ေျမာင္းျမ၊ ဟသၤာတ၊ ဖ်ာပံု၊ မအူပင္၊ ေမာ္ကၽြန္းေတာင္ပါတယ္ ထင္ရဲ႕ မွတ္မိသေလာက္ေျပာတာပါ။ ဒီထက္မကပါဘူး။ လ၀က္နီးပါးေလာက္ ၾကာခဲ့တယ္ထင္တယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕ေတြမွာ စတိတ္ရိႈးပြဲေတြ ခ်ိတ္ထားၿပီး ဆိုၾကရတာမို႔ တသက္နဲ႔တကိုယ္ အဲဒီလို ပြဲမ်ိဳးေတြကို လံုး၀ မဆိုဖူးတာနဲ႔ စိတ္၀င္ စားသြားၿပီး လိုက္သြားျဖစ္ခဲ့တာပါ။
ခါတိုင္းလို ကန္ထရိုက္ အိမ္ေတြမွာ မတည္းၾကရဘဲ သေဘၤာေပၚမွာပဲ အိပ္၊ အဲဒီမွာပဲ စား၊ အဲဒီမွာပဲ ေရခ်ိဳးအလွျပင္၊ အ၀တ္လဲ၊ စတိတ္ရိႈး ၿပီးေတာ့ သေဘၤာေပၚမွာပဲ စုၿပီးအိပ္ၾကရတာ ဆိုေတာ့ အသစ္အဆန္းအေန နဲ႕ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့။ ဦးဘြဲ႕ႀကီးက မေဖါဝါး နဲ႔ အတူ ကေလး အားလံုးကို လည္း ေခၚလာလို႔ ကဗ်ာ တို႕ ေမာင္ႏွမေတြက တကယ့္ ပိစိေကြးေလးေတြ ဆိုေတာ့ သေဘၤာေပၚမွာပဲ ကစားေနၾကတာေပါ့။ ကစားရင္း ေရထဲ ျပဳတ္က် မွာလည္း စိုးရေသးေတာ့ အားလံုးက ၀ိုင္းထိန္းေပးၾကရတာေပါ့ေလ။
သေဘၤာေပၚမွပဲ ေန႕လည္ တေရးတေမာအိပ္၊ ညေနမိတ္ကပ္လိမ္း၊ ညပြဲ သြားဆိုဖို႕ ကုန္းေဘာင္ေတြေပၚက ဆင္းရေတာ့ ေဒါက္ဖိနပ္ေတြကို ရႊ႕ံေပမွာ စိုးလို႕ ကိုင္ဆင္းၾကရတာေပါ့။
အန္တီက အိမ္ေထာင္နဲ႕ဆိုေတာ့ အဆိုေတာ္ အေမေတြနဲ႕ မနက္ဆို ဧရာ၀တီတိုင္းက ထြက္တဲ့ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္၊ ပုဇြန္ေျခာက္ေတြ ဆင္း၀ယ္၊ ေစ်းထဲက ဒညင္းသီေတြ ၀ယ္လာၿပီး သေဘၤာ သားေတြျပဳတ္ေပးတာ၊ မီးဖုတ္ေပးတာကို စားၾကနဲ႕ေပါ့။
အန္တီက နယ္ စတိတ္ရိႈး ရွိတိုင္း ငါးပိရည္ႀကိဳကို အိမ္က ရွယ္ႀကိဳလာၿပီး ပုဇြန္ေျခာက္ျငဳပ္ သီးမႈန္႕ နဲ႕ေဖ်ာ္ၿပီး ပုလင္းထဲ ထည့္ယူလာေလ့ရွိသလို ေဟမာ (ေဟမာေန၀င္း) ကလည္း သူႀကိဳက္တဲ့ သရက္သီး သနပ္ အျမဲယူလာေလ့ရွိတယ္။ ညစတိတ္ရိႈး အၿပီး ၃၊ ၄ နာရီေလာက္ဆိုရင္ ဗိုက္ေတြကလည္း ဆာၿပီဆိုေတာ့ ကန္ထရိုက္ေကၽြးတဲ ့ညေနက ဟင္းကကုန္သြားလို႕ ထမင္းရယ္၊ သရက္သီး သနပ္ နဲ႕ ငါးပိရည္ႀကိဳ အတူ ဆမ္းရင္း နယ္ဖတ္ၿပီး တီး၀ိုင္း အဖြဲ႕သားေတြပါ တေယာက္၊ တဇြန္း ေကာ္စားၾကရတာေလာက္ စားေကာင္းတာ မရွိ ဘူးေလ။ (ဧရာဝတီတိုင္း ပြဲေတြမွာေတာ့ ေဟမာ မပါခဲ့ဘူး။)
အဲဒီ ဧရာဝတီ တိုင္း ခရီးစဥ္မွာ အန္တီ့ကိုျမင္ေတာ့ ဦးဘြဲ႕ႀကီးက “မ Lorene ခါတိုင္းလိုပဲ ငါးပိရည္ႀကိဳ ပါလား” လို႕ ဆီးေမးေတာ့တာေပါ့။ ပါတယ္ဆိုတာ နဲ႕ ျပံဳးၿပီး ၀မ္းသာသြားပံု ကို ျမင္ေယာင္ေနမိေသး။ ထမင္းစားၾကရင္ လည္း အားရပါးရ သေဘၤာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပဲ စုၿပီးထိုင္စားၾကတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ သူေရာ၊ အန္တီပါ အရမ္းႀကိဳက္တဲ့ ဒညင္းသီးနဲ႕ ငါးပိရည္ေဖ်ာ္ စားတိုင္း ဦးဘြဲ႕ကို အျမဲသတိရ မိပါတယ္။
ဦးဘြဲ႕ဟာ တကယ့္ကို စိတ္သေဘာထားေကာင္းၿပီး သူ႕က္ို ဘယ္အခ်ိန္ပဲၾကည့္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ ေအးခ်မ္းေနသလို၊ ခ်စ္စရာ လည္း အရမ္းေကာင္းတဲ့ အစ္ကိုႀကီး တဦး ပါ။ သူ႕ ကိုယ္လံုး ၀၀ႀကီး နဲ႕ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဖင္ခ်ထိုင္ေလ့ရွိၿပီး အျမဲၿပံဳးေန တာပါပဲ။
ေစာေစာစီးစီး ကြယ္လြန္သြားခဲ့တာ အရမ္းပဲ ႏွေျမာမိပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ဂီတ အေၾကာင္းနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာမယ့္သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိၾကမွာမို႕ အန္တီက ပရိသတ္ မသိေသးတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ဟန္မေဆာင္တတ္၊ ရိုးရွင္းတဲ့ စရိုက္ သဘာ၀ေလးကို အခု (၁၉) ႏွစ္ျပည့္ ႏွစ္လည္ မွာ အမွတ္တရ အေနနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အတိုင္း မိုးမခ ပရိသတ္အတြက္ ျပန္ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။
အယ္လ္ခြန္းရီ (အဆိုေတာ္) @ Lazum Hkawn Yi
*****************
ေစာဘြဲ႕မွဴး နဲ႔ က်မ သိပ္မရင္းႏွီးခဲ့ေပမဲ့ သူဟာ စိတ္သေဘာထား ရုိးသား ပြင့္လင္းၿပီး ဂီတကုိ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး ခ်စ္ခင္တြယ္တာတဲ့ လူတေယာက္အေနနဲ႔ သူ႕ကုိ သတိျပဳမိခဲ့ပါတယ္။
ေဖေဖ့ စတူဒီယုိမွာ သူ သီခ်င္း လာသြင္းတဲ့အခါတုိင္း သူလည္း ဂစ္တာတီးတဲ့ သူ႕အလုပ္သူလုပ္၊ က်မလည္း ကုိယ့္ေက်ာင္းစာ ကုိယ္လုပ္နဲ႔မုိ႔ က်မတုိ႔ေတြ စကားေဖါင္ဖြဲ႕ရေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္ေတြ မရခဲ့ၾကေပမဲ့ ေစာဘြဲ႕မွဴးက က်မ ေမေမ ရယ္၊ အစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကုိေရေအး၊ ကုိပီတာတုိ႔ရယ္နဲ႔ေတာ့ အေတာ္ေလး ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။
ေမေမကဆုိ သူ႕ကုိ ”ဘြဲ႕” လုိ႔ နာမည္ေလးအဖ်ားဆြတ္ ေခၚတတ္သလုိ အစ္ကုိေတြကလည္း “ကုိဘြဲ႕ႀကီး” လုိ႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ က်မလည္း သူ႕ကုိ “ကုိဘြဲ႕ႀကီး” လုိ႔ပဲ ေခၚခဲ့ဘူးတာ မွတ္မိတယ္။
ကုိဘြဲ႕ႀကီးကလည္း က်မ ေမေမကုိ “မာမီ” လုိ႔ေခၚေလ့ရွိၿပီး အစ္ကုိငယ္ ကုိပီတာကုိေတာ့ “ပီတာေလး” လုိ႔ ခ်စ္စႏုိးေခၚတတ္တယ္။ ပီတာေလးအတြက္ သီခ်င္း ၁ ပုဒ္စ၊ ၂ ပုဒ္စလည္း ေရးေပးဖူးတယ္။
တေန႔ … ေဖေဖ့ စတူဒီယုိမွာ သူ သီခ်င္းလာသြင္းတယ္။ ေန႔လည္စာအတြက္ ေအာ္ဒါလုပ္ထားတဲ့ ထမင္းဆုိင္က လူေတြကလည္း အခ်ိန္ေစာေနေသးလုိ႔ ေရာက္မလာေသးဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႔မွာ အိမ္မွာလည္း ေန႔လည္စာက ခ်က္ေနတုန္း။ သူဗုိက္ဆာေနတာကုိ ေမေမကသိေတာ့ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီး ၃ လုံးကုိ ပန္းကန္ထဲမွာထည့္ၿပီး သူ႔ကုိ သြားေကြ်းတယ္။
သူ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ငွက္ေပ်ာသီး ၃ လုံးကုိ အကုန္စားၿပီးေတာ့မွ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ေျပာတယ္။
“မာမီ့ ငွက္ေပ်ာသီး ၃ လုံးက ဘြဲ႕ နံၾကားေတာင္ မကပ္ဖူး” တဲ့။
ေမေမလဲ သူ႕အေျပာကုိ သေဘာက်သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕...။ က်န္ေသးတဲ့ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီး တဖီးလုံး အဖီးလုိက္ သူ႕ကုိ ခ်ေကြ်းလုိက္တယ္။
သူ႔ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကလည္း ၀၀တုတ္တုတ္ဆုိေတာ့ ၀မ္းေခါင္းကလဲ က်ယ္ေပမေပါ့။ ငွက္ေပ်ာသီး ၃ လုံးက အစာအိမ္ထဲေတာင္ မေရာက္ႏုိင္ဘဲ နံရုိးၾကားမွာတင္ ေပ်ာက္သြားႏုိင္တာေပါ့။ နံၾကားေတာင္ မကပ္ဖူးဆုိတာ ဟုတ္မွာ။
ေမေမေရာ က်မပါ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီးစားတုိင္း မၾကာခဏဆုိသလုိ ဒီအေၾကာင္းေလးကုိ အမွတ္တရ ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ က်မတုိ႔ေတြလည္း စားစရာ တခုခု စားလုိ႔ မ၀ေသးရင္ “နံၾကားေတာင္ မကပ္ဖူး” ဆုိၿပီး သူ႔စကားအတုိင္း လုိက္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
အခုထိ သတိရေနဆဲပါ။
ကုိဘြဲ႕ႀကီး ေရာက္ရွိေနတဲ့ ဘ၀သစ္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ။ ဆုမြန္ေခြ်လ်က္။
ႏွင္းႏွင္းေအးဘသိန္း @ Hnynn Hnynn Aye
Comments