က်ေနာ္နဲ႔ ဂီတသူရဲေကာင္းမ်ား
မင္းေက်ာ္ခိုင္ (Artist)၊ ၾသဂုတ္ ၃၀၊ ၂၀၁၃
(မိုးမခအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေအး စုစည္းတင္ဆက္သည္)
ဝဲမွယာ - ကိုေနဝင္း၊ ခင္ေမာင္တိုး (၁၉၅၀-၂၀၁၂)၊ ကိုရဲလြင္၊ ကိုေမာင္ေမာင္ (၁၉၄၉-၁၉၉၅)
ဓာတ္ပံု မွ်ေဝသူ - ခင္ေဆြဝင္း (Artist)
က်ေနာ္ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီး ေဒသ ေကာလိပ္ မတက္ခင္ အိမ္နီးခ်င္း သူငယ္ခ်င္း ကိုေက်ာ္ေဇာ (ကြယ္လြန္) တို႔ ညီအကိုေတြနဲ႔ ညဘက္ေတြမွာ သမိုင္းဝင္းထဲက မိန္းကေလး အေဆာင္ေတြေရွ႕သီခ်င္းသြားဆိုၾကတာ လိုက္လိုက္သြားတဲ့ အေဆာင္ညေတြ… ၁၉၇၉ ခုႏွစ္။
ကိုေက်ာ္ေဇာ အကိုက ကိုအုန္းျမင့္ (ခိုင္ထူးနဲ႔ ေတးျမံဳငွက္ အေခြမွာ လူစိမ္း သီခ်င္းဆိုတဲ့ ရီေဇာ္)၊ ခု သူလည္း ကြယ္လြန္သြားပါၿပီ။
လူစိမ္း ၊ သံစဥ္/စာသား - ကိုေနဝင္း၊ ေတးဆို - ရီေဇာ္ (၁၉၇၉)
Music Video URL: http://youtu.be/W6gKGPt2shE
၁၉၇၉ ရဲ႕ေဆာင္းတညမွာ အင္ၾကင္းေဆာင္ ေနာက္မွာ သီခ်င္းဆိုၾကဖို႔ ေရာက္သြားေတာ့ သကၠလပ္ ေကာင္းဘြိဳင္ ဦးထုပ္ ေဆာင္းထားတဲ့ သူတေယာက္က ဂစ္တာ တလက္ကို ကိုင္ထားရင္း “ဟယ္လို... အိုင္ပီ..” လို႔ ကိုအုန္းျမင့္ကိုႏႈတ္ဆက္တယ္။ “ေဟး... ကိုတိုး” လို႔ ကိုအုန္းျမင့္က ျပန္ႏႈတ္ဆက္ရင္း က်ေနာ္နဲ႔ ကိုတိုးကို မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ေနာက္ သူနဲ႔ပါလာတာ ကိုရဲ (ကိုရဲလြင္)။
Illustrated by Min Kyaw Khine
အဲဒီ ကာလက စာေရးဆရာ ဆရာ မင္းသိခၤ နာမည္ႀကီးေနခ်ိန္၊ ကိုတိုးက ကိုအုန္းျမင့္ကို “အိုင္ပီ” လို႔ အျမဲေခၚတယ္။ ကိုရဲ နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ ကိုရဲက “မင္းေက်ာ္ခိုင္ ဆိုေတာ့ မိုင္ေက်ာ္ခင္း ေပါ့” ဆိုၿပီး စသိကၽြမ္းခဲ့ၾကတာ။ ကိုရဲက စကားေတြကို သူ႔အထာနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ ယူယူၿပီးေျပာတတ္တယ္။ အဲဒီကတည္းက က်ေနာ့္ကို ကိုရဲက “မိုင္ေက်ာ္ခင္း” လို႔ေခၚခဲ့တာ။ “လြဲခ်င္တာ့ ရဲလြင္နဲ႔ေတြ႕ေတာ့တာေပါ့..၊ မုတ္ဆိတ္ထားတာ မိတ္စုတ္ေတြနဲ႔ မေတြ႕ခ်င္လို႔..၊ က်ည္ဆံေတြနဲ႔ ၾကံစည္ေနၾကျပန္ၿပီ...” အဲလိုစကားေတြေျပာတာ။
Illustrated by Min Kyaw Khine
အဲဒီ ကာလတုန္းက ကိုတိုးက သူ႔ “အဥၨလီအတြက္ ဂီတဥၨလီ” သီခ်င္းေခြ အတြက္ အင္ၾကင္းေဆာင္ေနာက္မွာ ညစဥ္လာဆိုေနၾက။ ရန္ကုန္လာရင္ ကီလီလမ္းက သားေထြးတို႔ အိမ္မွာအျမဲတည္းတယ္။ အေဆာင္ေနာက္ကို သားေထြးလည္း လာလာဆိုတယ္။ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ေတြ စပ္ၾက၊ ဆိုၾကေပါ့၊ က်ေနာ္က ေဝေလေလ.. ဂစ္တာလည္း မတီးတတ္၊ ရတဲ့သီခ်င္းဆို ဝင္ဝင္ ေအာ္တာ၊ ေပ်ာ္စရာ ကာလေတြပါ။
ေနာက္ ကိုေနဝင္းလည္းေရာက္လာေတာ့ ဝိုင္းကပိုစည္လာတယ္။ ကိုေနဝင္းကို ေမာင့္လျပည့္ဝန္း ကိုေနဝင္းလို႔ လူသိမ်ားတဲ့အခ်ိန္၊ သူကလည္း သကၠလပ္ေကာင္းဘြိဳင္ဦးထုပ္နဲ႔ပဲ။
Illustrated by Min Kyaw Khine
ကိုတိုးက စကားနည္းတယ္။ သူ႔သီခ်င္းပဲ စိတ္ထဲထားၿပီးဆိုေနတာ။ အင္ၾကင္းေဆာင္ ေနာက္ မွာ တျခားမိန္းကေလး ေက်ာင္းသူအေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ႏွင္းဆီ၊ ကံ့ေကာ္ေဆာင္ေတြကို ကူးတဲ့ အမိုးနဲ႔ ေကာ္ရစ္ဒါစၾကၤန္ လမ္းေတြရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကိုတိုးတို႔ အုပ္စုက အဲဒီစၾကၤန္လမ္းအမိုးေပၚ တက္ထိုင္ၿပီး တီးၾက၊ ဆိုၾကတာ။ ကိုတိုး၊ ကိုရဲတို႔က အသက္၃ဝ ေက်ာ္။ က်ေနာ္ က ၂ဝ။
ကိုတိုးက ညဦးပိုင္းဆိုရင္ အဥၨလီအတြက္ဂီတဥၨလီ၊ စိုးစိတ္ေစြစံစားေစ၊ ဒို႕ရင္ထဲ၊ လင္းပါေလရွင္ေနမင္း..။ ညဥ့္နက္လာမွ သဇင္ည၊ ေစာင္းႀကိဳးရိႈက္သံ၊ အရြယ္လြန္ေရြ႕လ်ား...သီခ်င္းေအးေလးေတြဆိုတာ...။
ကိုတိုး ခဏနားလို႔ ကိုရဲဆိုေတာ့မယ္ ဆိုရင္ ကိုရဲကို က်ေနာ္အျမဲ ဂ်ီက်တယ္။ “ကိုရဲ....အခ်စ္မဲ့တဲ့သေဘာ သီခ်င္း ဆိုဗ်ာ..ၿပီးရင္ အဂၤလိပ္သီခ်င္း Let it Be”..။ ကိုရဲက Let it Be သီခ်င္း အပါအဝင္ Beatles သီခ်င္းေတြ ဆိုတတ္တယ္။
တျခား အေဆာင္ ေက်ာင္းသားေတြလည္း သီခ်င္းလာဆိုၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္တို႔ သဘာဝ ၾကဴၾကတာ၊ ႀကိဳးစာေနဆဲသူေတြ၊ အေျဖေစာင့္ေနတဲ့သူေတြ၊ သမီးရည္းစားျဖစ္ခါစေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တဖြဲ႕နဲ႔တဖြဲ႕ အလွည့္က်ဆိုၾကတာ၊ စည္းကမ္းရွိၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အျပင္မွာ ေသာက္စားလာၾကၿပီး အေဆာင္အျပန္ မိန္းကေလးအေဆာင္သူေတြကို လွမ္းေအာ္ၿပီး စၾက၊ ေနာက္ၾကတာေတြေရာ အစံုေပါ့။ ေက်ာင္းသားေတြအမ်ားစုက ပုဆိုးေတြျခံဳၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာေနႏိုင္ၾကတဲ့ကာလေတြ။ ေက်ာင္းသူအေဆာင္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားအေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ခေပါင္း၊ ဒူးယား၊ အုန္းေတာ၊ ပုပၸါး အေဆာင္ေတြၾကားမွာ မိုးလင္းဖြင့္တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္တန္းရွိတယ္။ ကိုတိုးတို႔ ကိုရဲတို႔ က စက္မႈတကၠသိုလ္က ဆရာ (နံမည္မမွတ္မိေတာ့ဘူး) ဖြင့္ထားတဲ့ ကန္သာယာ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ထိုင္ျဖစ္ၾကတာမ်ားတယ္။
ကိုတိုးတို႔ကို အဲဒီတုန္းက လူသိနည္းေသးတယ္။ နာမည္မႀကီးေသးခင္ကိုး။ ကိုရဲကိုေတာ့ ေဘ့စ္ကိုရဲလြင္၊ ကိုေနဝင္းကိုေတာ့ ေမာင့္လျပည့္ဝန္း၊ ကိုေမာင္ ကေတာ့ အဥၨလီေမာင္ေမာင္ နာမည္ေတြ သိၾကေပမယ့္ သူတို႔ဘယ္သူေတြဆိုတာ လူနဲ႔နာမည္တြဲ မသိတဲ့သူမ်ားတယ္။ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ ေမာင့္လျပည့္ဝန္းပါတဲ့ စိတၱဇအလြမ္း၊ ခိုင္ထူးရဲ႕ အဥၨလီ အေခြေတြထြက္ၿပီးတဲ့ ကာလေတြပါ။
ကိုေမာင္ေမာင္ ၏ နာမည္ႀကီး “အဥၨလီ” ႏွင့္ “အဥၨလီအတြက္ ဂီတဥၨလီ”၊ ခိုင္ထူး၊ ခင္ေမာင္တိုး (၁၉၈၀)
Music Video URL: http://youtu.be/ofPFRs7faAo
Illustrated by Min Kyaw Khine
တည ကိုေမာင္(အဥၨလီေမာင္ေမာင္) ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီည စၾကၤန္အမိုးေပၚမတက္ျဖစ္ၾကဘူး။ အမိုးေအာက္ကေနပဲ သီခ်င္းဆိုၾကတဲ့ည။ အင္ၾကင္းေဆာင္ေနာက္ဘက္ အခန္းတခန္းက ေက်ာင္းသူတေယာက္က သူ႔အခန္းမီးပိတ္ၿပီး တညလံုးနားေထာင္တယ္။ က်ေနာ္က စာရြက္တရြက္မွာ စာေရးၿပီး စကၠဴျမား လုပ္ၿပီး သားေရကြင္းနဲ႔ ပစ္တင္လိုက္တယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္တို႔ဘာဝေပါ့။ အဲဒီမွာတင္ပဲ ကိုေမာင္က ကိုရဲကို “ရဲႀကီး၊ အေဆာင္ေရွ႕သြားတီးရေအာင္” ဆိုၿပီး ထ ထြက္သြားပါေရာ။ ကိုရဲက ဘာမွ မေျပာေသးဘဲ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး “မင္းေက်ာ္ခိုင္ ခုနက စာပစ္တင္လိုက္တဲ့ ေကာင္မေလးက ေမာင္ေမာင့္ညီမအရင္းပဲ” တဲ့။
ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္တို႔ ခင္စရာေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုေမာင့္ ညီမကို မ်က္မွန္နဲ႔မို႔ က်ေနာ္က ျပာေလာင္ လို႔ေခၚတယ္။ ကိုေမာင္ကလည္း ဘိုင္က်ရင္ သူ႔ညီမဆီ သြားသြား ပိုက္ဆံဆြဲေလ့ရွိတယ္။ အင္ၾကင္းေဆာင္က ဘာနဲ႔ တူသလဲဆိုေတာ့ ခုေခတ္ ကြန္ျပဴတာ Flat ေမာ္နီတာနဲ႔တူတယ္။ အခန္းနံပါတ္ေတြက ေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာဆိုရင္ ဘယ္ဘက္ကစၿပီး ‘စံု’ ဂဏန္းေတြ ၂, ၄, ၆, ၈ .... အဲလိုစသြားတယ္။ ေနာက္ဘက္ အျခမ္းက်ေတာ့ ‘မ’ ဂဏန္းေတြ၊ ဘယ္ဘက္ကစ ရင္ ၁, ၃, ၅, ၇....။
ေဒသ ေကာလိပ္ေတြမွာ သခ်ၤာနဲ႔ ဇီဝေဗဒ အဓိကေမဂ်ာ ႏွစ္ခုပဲရွိတယ္။ ေဆးေက်ာင္း သြားခ်င္ရင္ ဇီဝေဗဒကိုယူ၊ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသြားခ်င္ရင္ သခ်ၤာကိုယူ။ ေဒသေကာလိပ္ ၂ မွာ က်ေနာ္က သခ်ၤာယူထားေတာ့ မနက္ ၇ နာရီ ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ မနက္ပိုင္း မတက္ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ အတန္းထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြရလာတယ္။ ဗဟန္းကေန ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ဂစ္တာတီးတဲ့ မိုးေက်ာ္၊ ေတာင္ႀကီးက ညီညီ (ကြယ္လြန္)၊ ပုသိမ္က ခင္ေမာင္စိုး၊ ျမင္းျခံက ေမာင္နီ။
Illustrated by Min Kyaw Khine
ေနာက္ပိုင္း မိုးေက်ာ္ပါ အေဆာင္မွာ ဂစ္တာလာလာတီးတယ္။ သူနဲ႔က်ေနာ္ ေက်ာင္းမွာ အတြဲမ်ားလာတယ္။ သူ ညဘက္ အင္ၾကင္းေဆာင္ကို ဂစ္တာလာတီးရင္ ကိုဗစ္ (ကိုဆလိုင္းဇာလ်န္း) ပါ တခါတခါ ပါလာတတ္တယ္။ အဲလိုညမ်ိဳးဆို ေဘ့စ္ဂစ္တာသမားႏွစ္ေယာက္ ကိုရဲနဲ႔ ကိုဗစ္တို႔ဆံုၾကတဲ့ညေတြ၊ သူတို႔လက္ေသြးၾကတာေတြ နားေထာင္မဝခဲ့ဘူး။ မိုးေက်ာ္က လိဒ္ဂစ္တာသမားပီပီ ဂစ္တာကို ဆလိုက္ဒ္ ဆြဲၿပီး တီးတတ္တယ္။ တိတ္ဆိတ္တဲ့ အေဆာင္ညေတြမွာ ဂီတသံစဥ္ေတြနဲ႔ မူးယစ္ၾကတဲ့ အမွတ္တရညေတြပါ။
ကိုရဲ (၆) မိုင္ က “ခရမ္းျပာ” လို႔ လူသိမ်ားလာမယ့္ “ရတနာၿမိဳင္” အေဆာင္ကို ေျပာင္းၿပီး လာေနေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔အတူ မိုးေက်ာ္လည္း လိုက္လိုက္လည္တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုရဲတို႔နဲ႔ မိုးေက်ာ္ သိပ္မတြဲျဖစ္ၾကပါဘူး။ မိုးေက်ာ္က အဲဒီအခ်ိန္ ေတးပန္းခ်ီ (The Aces) မွာ တီးေနၿပီ။ ေမ စတူဒီယိုမွာ တီးျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ တဂ်ဴတီကို ၇၅ က်ပ္ သူရတယ္။ လၻက္ရည္တခြက္ ၁ က်ပ္၊ ဒူးယား ၃ လိပ္ ၁ က်ပ္ေခတ္။
ကိုရဲလြင္ ၏ နာမည္ေက်ာ္ “ပန္းခရမ္းျပာ” (ရာျပည့္ (၁၉၈၄)၊ ခင္၀မ္း (၁၉၈၆)၊ ကုိရဲလြင္ (၂၀၀၀ ခုႏွစ္မ်ား))
Music Video URL: http://youtu.be/gcB0aN52i4I
ရတနာၿမိဳင္ အေဆာင္က ေရွ႕မ်က္ႏွာစာက ႏွစ္ထပ္တိုက္ႀကီး၊ ေနာက္က သြပ္မိုး၊ ဝါးက်ဴထရံကာနဲ႔ ႏွစ္ထပ္ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ကိုရဲက ေအာက္ထပ္က တခန္းမွာေနတယ္။ အေဆာင္ အေပၚထပ္ ညာဘက္အစြန္းခန္းမွာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းက ဂစ္တာသမား ကိုေဇာ္ေဇာ္ေနတယ္။ ေအာက္ထပ္ ညာဘက္အစြန္အခန္းမွာ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ မဲဇာ၊ ေနာက္ဘယ္ဘက္ ကပ္လ်က္ အခန္းေတြ ဆက္သြားရင္ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ ကိုမ်ိဳးသန္႔ (သမန္းက်ား) ခုေတာ့ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီ၊ ေနာက္ခု ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာလုပ္ေနတဲ့ ကိုဟိန္းစိုး၊ ေနာက္ ကိုေနဝင္းနဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင္တို႔ အခန္း၊ ၿပီးရင္ ကိုရဲနဲ႔ ကိုတိုးတို႔အခန္း၊ တိုက္ႀကီးအေပၚထပ္မွာက ကိုထီး (စိုင္းထီးဆိုင္) တို႔ ေနၾကတယ္။ ကိုထီးနဲ႔က်ေနာ္ မရင္းပါ။ ေဘ့စ္တီးတဲ့ ကိုဂ်က္ (ေစာဂ်က္ဆင္)၊ လိဒ္တီးတဲ့ ကိုမ်ိဳးတို႔က် ေျပာမနာ၊ ဆိုမနာရင္းႏွီးတယ္။ အေဆာင္မႈးက ေဒၚျပံဳး အားလံုးနဲ႔တရင္းတႏီွးရွိၾကတယ္။
၁၉၈ဝ ထဲမွာပဲ ရတနာၿမိဳင္ အေဆာင္ကို ဘိုတင့္ (ရာျပည့္)၊ ရစ္ခ်တ္ (သက္ႏိုင္ဦး) တို႔ မၾကာမၾကာေရာက္လာၾကတယ္။ ဘိုတင့္(ရာျပည့္) က သူနဲ႔ သက္ႏိုင္ဦး ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းထုတ္မယ့္အေခြ “ၾကယ္ေၾကြခ်ိန္ညေလးတည” အတြက္လံုးပမ္းေနတဲ့အခ်ိန္။
(တင္ဆက္သူ မွတ္ခ်က္ - ၁၉၈၀ ထဲ ဆိုပါက သက္ႏိုင္ဦး + ရာျပည့္ တို႔ ၏ “ၾကယ္ေၾကြခ်ိန္ညေလးတည” ေတးစု (၁၉၇၇/၇၈) ထြက္ၿပီးခ်ိန္ ျဖစ္ပါမည္။)
ၾကယ္ေၾကြခ်ိန္ညေလးတည၊ သံစဥ္/စာသား - ကိုေနဝင္း၊ ေတးဆို - သက္ႏိုင္ဦး (Richard) (၁၉၇၇/၇၈)
Music Video URL: http://youtu.be/_Dw5MYMBBzM
အေဆာင္မွာ က်ေနာ္က အျမဲသူတို႔နဲ႔ ေနေနေတာ့တာ၊ အိမ္နီးေပမယ့္ အိမ္လည္းျပန္ခ်င္မွျပန္တာ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပန္းခ်ီခန္းမမွာအိပ္တဲ့အခါ အိပ္တယ္။ ကိုတိုး၊ ကိုရဲ၊ ကိုေမာင္တို႔နဲ႔ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြဆို ငွက္ေပ်ာသီးတလံုးနဲ႔ လၻက္ရည္တခြက္ဟာ တေန႕လံုးအတြက္ပဲ။ တခါတေလ သေဘၤာသားတခ်ိဳ႕သားသမီးေတြက ကိုရဲတို႔ အုပ္စုကိုေလးစားလြန္းလို႔ဆိုၿပီး သူတို႔အိမ္ကို သူတို႔ကားနဲ႔ အလည္ေခၚျပဳစုတတ္တဲ့အခါေတြလည္းရွိတယ္။ အဲလိုေန႕ဆို သူတို႔က က်ေနာ့ကိုပါ ကိုရဲတို႔နဲ႔ေရာၿပီး တေလးတစား ဂစ္တာေတြထိုးထိုးေပးတတ္ၾကတယ္၊ မတီးတတ္ေပမယ့္ ခပ္တည္တည္ေရာေယာင္ေနလိုက္ရတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းလည္းမနည္းေတာ့။ ကိုရဲ၊ ကိုတိုး၊ ကိုေမာင္၊ ကိုေနဝင္းတို႔က က်ေနာ့္အေပၚ ညီငယ္လို ဆက္ဆံၾကတာလည္းပါပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔မေျပာၾကဘူး။ ကိုယ္တို႔ သြားၾကမလို႔ မင္းေက်ာ္ခိုင္ လိုက္ခဲ့ပါလား..ဘာဘာညာညာေပါ့၊ အဲလိုက်ေနာ့္အေပၚ ဆက္ဆံၾကတဲ့သူေတြပါ၊
တခါေတာ့ ကိုရဲက “မိုင္ေက်ာ္ခင္း ဂစ္တာတီးသင္ရင္ေကာင္းမယ္” ဆိုၿပီးေျပာလာေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း “ဒါဆို ကိုရဲ ေနာက္သီခ်င္းေရးရင္ ေကာ့ဒ္ လြယ္လြယ္နဲ႔သံစဥ္ထည့္ေပး၊ ဒါဆိုဂစ္တာတီးသင္မယ္” ဆိုေတာ့ တကယ္ပဲ “နဒီမဂၤလာ” သီခ်င္းနဲ႔ က်ေနာ့ကို သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။
အေဆာင္မွာ ကိုေမာင္သီခ်င္းတပုဒ္ေရးေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ ဂစ္တာကို Classic တီးကြက္ေတြ စမ္းစမ္းၿပီးရွာရင္း “ေမရယ္....အနားလာပါကြယ္.....အရိုးသားဆံုးေျပာရရင္....” (အဲဒီအခ်ိန္ သီခ်င္းေခါင္းစဥ္မသိေသးဘူး)၊ ေနာက္မွ “ဒ႑ာရီ” လို႔ သူ ေခါင္းစဥ္ေျပာျပတာ။ “ကိုေမာင္ က်ေနာ္ ၾကည့္ေနတာ ဒီသီခ်င္းေရးေနတာေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ ‘အရိုးသားဆံုးေျပာရရင္’ ကေနကို ဆက္မတက္ေတာ့ဘူး” လို႔သူ႔ေျပာေတာ့ ရယ္ျပီး “သီခ်င္းေကာင္းတပုဒ္ဆိုတာဒီလိုပဲ”...တဲ့။ အဲဒါကို ကိုေနဝင္းၾကားေတာ့ “မင္းေက်ာ္ခိုင္ေရ..ကိုယ္ေျပာျပမယ္၊ ‘အတတ္ပညာ’ နဲ႔ ‘အႏုပညာ’ ဆိုတာရွိတယ္။ အတတ္ပညာ ဆိုတာက ႏိုင္ငံျခားသီခ်င္းတပုဒ္ကို ေကာ္ပီသီခ်င္းလုပ္မယ္ဆိုရင္ သူ႔သံစဥ္ရွိၿပီးသားမို႔ ကိုယ္တတ္ထားတဲ့ စကားလံုး ၾကြယ္ဝမႈေတြကို သံစဥ္အတိုင္း လိုက္ထည့္သြားတာပဲ။ ၾကာလွ နာရီဝက္ေပါ့၊ သီခ်င္းတပုဒ္ကို။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္၊ ကိုယ္ပိုင္စာသားနဲ႔ က်ေတာ့ တရက္ၾကာခ်င္ၾကာမယ္၊ တႏွစ္ၾကာခ်င္ၾကာမယ္ အခ်ိန္ကာလ သတ္မွတ္လို႔မရဘူးေလ၊ တန္ဘိုးလည္း ျဖတ္လို႔မရဘူး..အဲဒါ အႏုပညာပဲ” လို႔ ရွင္းျပတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တရက္ ကိုရဲတို႔ အခန္းမွာ က်ေနာ္တို႔ စုထိုင္ေနၾကတုန္း မိုးေက်ာ္က သူ႔မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ ကိုရဲ၊ ကိုတိုး၊ ကိုေနဝင္း၊ ကိုေမာင္တို႔နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္၊ သူကေတာ့ တျခားသူမဟုတ္၊ တခ်ိန္မွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ေတးသံရွင္၊ ေတာ္လွန္ေရးဂီတသမားျဖစ္လာမယ့္ မြန္းေအာင္ (Dennis) ပါပဲ....။
Illustrated by Min Kyaw Khine
မြန္းေအာင္က အႏုပညာ ဝါသနာႀကီးလြန္းလို႔ ကခ်င္ျပည္ ျမစ္ႀကီးနားကေန ရန္ကုန္ကို ဆင္းလာတာ၊ သူနဲ႔အတူ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ဂစ္တာသမားေတြလည္းပါလာတယ္။ က်ေနာ္ မွတ္မိတာ ေနာ္ဂ်ာ၊ ဂြတို (ဂြတိုက ေဘ့စ္ဂစ္တာတီးတယ္၊ ခု သူက ကခ်င္ျပည္နယ္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ရဲ႕ အႀကီးအကဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဂြမ္ေမာ္)။ [ အမွားျပင္ဆင္ခ်က္ - ေကအိုင္ေအက လက္ရွိ စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္သည့္ L ေခါင္လြန္း ျဖစ္ပါသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဂြမ္ေမာ္ မဟုတ္ပါ - မိုးမခစာတည္း]
ယံုၾကည္တတ္ပါ၊ သံစဥ္/စာသား - ေခၚရမ္း + မြန္းေအာင္၊ ေတးဆို - မြန္းေအာင္ (၁၉၈၄)
Music Video URL: http://youtu.be/oUYcqYBHwC8
ကိုရဲတို႔ အုပ္စုကသူ႔အေပၚ အမ်ားႀကီးအကူအညီေပးခဲ့တယ္။ အဓိက ကိုရဲ၊ သူ႔ အေပၚ ေစတနာအျပည့္နဲ႔ ဆိုပံု၊ ဆိုနည္း အစစ ညီလို၊ သူငယ္ခ်င္းလို သင္ျပေပးခဲ့တယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိတယ္ ကိုရဲ မြန္းေအာင္ကို ေတာ္ေတာ္ေမာင္းခဲ့တာ၊ ေတာ္ရံုလူဆို စိတ္ဓါတ္ ေတာ္ေတာ္က်သြားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မြန္းေအာင္က ဇြဲေကာင္းတယ္၊ သူ႔အတြက္ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔ ေမာင္းတာမွန္းသိလို႔ သူေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း မိုးေက်ာ္နဲ႔ မြန္းေအာင္ အရမ္းတြဲျဖစ္ၾကတယ္။ မြန္းေအာင္ ငွားေနတဲ့ ၆ မိုင္ခြဲက အိမ္မွာ မိုးေက်ာ္ သူ ကြယ္လြန္ခါနီးအထိ ေနသြားတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေဒသေကာလိပ္က ပထမႏွစ္ စာေမးပြဲ အတြက္ေျဖၾကရၿပီ။ မိုးေက်ာ္နဲ႔ က်ေနာ္က ဘာစာမွ မရဘူး။ ေက်ာင္းမွ မွန္ေအာင္မတက္ခဲ့ၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ ေမးခြန္းေတြက သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ဆီက ရထားတယ္။ ဒါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား စာခိုးခ်ဖို႔ Field Jacket တထည္စီ ဝတ္ၿပီး ဂ်ာကင္အိပ္ အမ်ားႀကီးထဲ စာေတြ ျဖဲထည့္ၿပီးခိုးခ်ဖို႔ လုပ္ၾကတယ္။ ေျဖရတာက သူနဲ႔ က်ေနာ္က ေရွ႕ခံု ေနာက္ခံု၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စာေမးပြဲခန္းထဲ ေႏြေခါင္ေခါင္ Field Jacket ႀကီးေတြနဲ႔ ေခ်ြးေတြျပန္ၿပီး ဘယ္ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖက ဘယ္အိပ္ထဲ ထည့္ထားမွန္းမသိနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေအာင္ျမင္စြာ စာေမးပြဲက်ၾကေလသတည္းေပါ့ဗ်ာ။ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ညီညီတို႔ ေမာင္နီတို႔က ေက်ာင္းတက္မွန္ၿပီး ေအာင္သြားၾကတယ္။
အဥၨလီအတြက္ ဂီတဥၨလီ သီခ်င္းေခြထြက္ေတာ့ ေခြက ထင္သေလာက္မေပါက္ခဲ့ဘူး။ အေခြက “လိႈင္ ေတးသံသြင္း” ကေနျဖန္႕တာ။ ေခြထြက္ၿပီး မၾကာခင္ ကိုအုန္းျမင့္ (ရီေဇာ္) က ေခြ ၂ ဒါဇင္ယူလာတယ္။ “မင္းေက်ာ္ခိုင္ေရ၊ ကိုတိုးအေခြေတြ ဒို႕ ဝိုင္းျဖန္႕ရေအာင္” ဆိုၿပီးလာေပးတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုရဲရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ ေခြေတြယူၿပီး ဘယ္သူ႔ကို စ ေရာင္းမလဲေပါ့။ က်ေနာ္က အင္ၾကင္းေဆာင္က ဂ်ီဂ်ီး (ကိုေမာင့္ညီမ) ကိုပဲ စ ေရာင္းတာေပါ့ ဆိုၿပီး ဂ်ီဂ်ီးဆီသြားေရာင္းတယ္။ ဂ်ီဂ်ီးက ၂ ေခြ ကို တေခြ ၂၅ က်ပ္နဲ႔ ဝယ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအရင္းနဲ႔ တျခားေနရာေတြ ခရီးဆက္ၾကတာေပါ့။ ရန္ကုန္ ဆူးေလ ဟိုင္းလက္ကားေတြ တေယာက္ တက်ပ္ဆြဲတဲ့အခ်ိန္ ကက္ဆက္ပါတဲ့ ကားေရြးၿပီး ေရွ႕တန္းမွာထိုင္ ဒရိုင္ဘာကို ကိုတိုးအေခြေပးၿပီး ေၾကာ္ျငာအေနနဲ႔ဖြင့္ခိုင္း..အဲလိုစ ျဖန္႔ ၾကတယ္။
ေတာင္ဥကၠလာဘက္ဆို ေခြငွားဆိုင္ေတြက ေစ်းမေပးဘူး၊ အဆိုေတာ္ အသစ္ဆိုၿပီး ထားခဲ့ေလ ေနာက္တပါတ္လာၾကည့္ေပါ့၊ ဒါမ်ိဳးေတြ တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြကို ၁၅ က်ပ္နဲ႔ ေရာင္းခဲ့ရတာေတြရွိတယ္။ နာမည္မႀကီးေသးရင္ ဒီလိုပဲ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္။ (မြန္းေအာင္ကိုယ္တိုင္ သူ႔အေခြအတြက္ အဲလိုအျဖစ္ သူကိုယ္တိုင္ၾကံဳခဲ့ရတယ္)၊ ေခြေရာင္းရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကလည္း လမ္းစရိတ္၊ စားတာေသာက္တာနဲ႔ ေငြေခါင္းကြဲေတာ့တာေပါ့၊ ဝန္ခံရရင္ ေငြစာရင္းမရွင္းႏိုင္ျဖစ္ကုန္တယ္၊ ကံေကာင္းတယ္ပဲေျပာရမလားပဲ။ ေခြေတြကို တာဝန္ခံယူလာတဲ့ ကိုအုန္းျမင့္က စိတ္ တခါတခါေဖါက္တတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္သူ စိတ္ထေဖါက္ေတာ့ ေတးသံသြင္းဆိုင္ကလည္း ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူးျဖစ္ေရာ။ ေတးသံသြင္းဆိုင္က ပိုင္ရွင္ရဲ႕သား (နံမည္ေမ့ေနတယ္) တာဝန္ခံၿပီး ကိုအုန္းျမင့္ကိုထုတ္ေပးခဲ့တာဆိုေတာ့ သူ႔အေဖက သူ႔သားကို အိမ္ေပၚကႏွင္ခ်လိုက္တယ္ၾကားတယ္။ ဒါလည္းခဏပါပဲ၊ သားအဖကိုး၊ သူ႔သားက ကိုတိုးတို႔ ကိုရဲတို႔အေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္၊ ေအာင္ျမင္ေစခ်င္တယ္ေလ၊ အဲဒီ အဥၨလီအတြက္ ဂီတဥၨလီသီခ်င္းေခြ ကာဗာက ပန္းခ်ီေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္း (ကြယ္လြန္) ေရးခဲ့တာ။ က်ေနာ္က ဒီဇိုင္းတခုေရးၿပီး ေရာင္စံုစာကူးစက္နဲ႔ (Electronic Wax နဲ႔ေရးတဲ့ဒီဇိုင္း) A4 ဆိုဒ္ထုတ္ၿပီး ရန္ကုန္ အင္းစိန္ ဘတ္စ္ကားေတြေရာ၊ ဟိုင္းလက္ကားေတြေရာ ေဘးမွာကပ္ ကပ္ေပးလိုက္တာ၊ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ အသုဘပို႕တဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြေဘးမွာ ဦးဘယ္သူ၊ ေဒၚဘယ္သူ အသက္ဘယ္နႏွစ္ ဆိုၿပီး ကပ္တဲ့စာေတြလိုျဖစ္သြားတာ။
အေခြထြက္ၿပီး နည္းနည္း ၾကာတဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔ ဘားလမ္းထဲက မုတ္ဆိတ္ လၻက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ၾကရင္း ကိုေမာင္က စကားစ လာတယ္။ “တိုးႀကီး ဒီလိုသာဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေအာင္ျမင္တဲ့အဆိုေတာ္ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး...” လို႔လည္း ေျပာေရာ ကိုရဲက “ေမာင္ေမာင္ အဲလိုမေျပာသင့္ဘူး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုးႀကီးေအာင္ျမင္ဖုိ႔ ဒို႕သူငယ္ခ်င္းေတြမွာတာဝန္ရွိတယ္၊ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ဝိုင္းလုပ္ရမယ္” ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ က်ေနာ္သိတယ္၊ ကိုေမာင္ကလည္း ကိုတိုးကို ေအာင္ျမင္ေစခ်င္တယ္၊ ကရုဏာေဒါေသာနဲ႔ေျပာခဲ့တာပါ။ တကယ္တန္းက် သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းခ်င္း သိပ္ခ်စ္ၾကတာ။ သူတို႔သီခ်င္းေတြကို ကိုတိုးအတြက္ပဲ ေရးစပ္ခဲ့ၾကတာ။ ကိုရဲက ကိုတိုးအေပၚ ဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိတယ္။ ကိုရဲနဲ႔ က်ေနာ္ႏွစ္ေယာက္တည္း အရက္ေသာက္ၾကတဲ့အခ်ိန္ဆို ကိုရဲအျမဲေျပာတယ္။ “တိုးႀကီး တေန႕ လံုးဝ ေအာင္ျမင္ရမယ္၊ ကိုယ္တို႔ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားေပးရမယ္...” ဒါ သူအျမဲ ႏွလံုးသြင္းထားတဲ့စကားေတြ။
ဒီၾကားထဲ မဆီမဆိုင္ က်ေနာ့္ ကိုပါလာၿပီး “မင္းေက်ာ္ခိုင္ နာမည္ကိုလည္း ‘တိုး’ ပါတဲ့နာမည္တခုေျပာင္းပါလား” တဲ့၊ “ဟာ... ဘာဆိုင္လို႔လဲ ကိုရဲရာ” ဆိုေတာ့ “ကိုယ္က ‘တိုး’ ဆိုရင္ခ်စ္တယ္ကြာ” တဲ့။ ခ်စ္မွာေပါ့ သူ႔ငယ္ခ်စ္နာမည္က “တိုးတိုး” ေလ။
ဒါေၾကာင့္ သူ႔သီခ်င္းေတြမွာ “တိုး” ဆိုတဲ့စကားလံုး အျမဲပါတာ။
၁၉၇၉ ေလာက္ကေန ၁၉၈၃ ေလာက္ ကာလေတြတုန္းက ရန္ကုန္တကၠလိုလ္ထဲမွာ ကဗ်ာရူး စာရူးေတြ ေတာ္ေတာ္ေပါတာ။ တကယ့္ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သြားတဲ့သူေတြလည္းရွိခဲ့ပါတယ္။ ပုဆိုးတိုတိုဝတ္၊ ေဆးေပါ့လိပ္ကိုခဲ၊ လၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘဝ သမား၊ ဘဝကဗ်ာဆရာ၊ ဘဝသရုပ္ေဖၚစာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာေတြေပါ့ေလ..အဲလိုပံုစံေတြေခတ္ထခဲ့တယ္။
က်ေနာ္က အရက္ပဲေသာက္တတ္တာ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ေသးဘူး။ ကိုတိုး၊ ကိုရဲ၊ ကိုေမာင္၊ ကိုေနဝင္း၊ ဘိုတင့္(ရာျပည့္)၊ မိုးေက်ာ္တို႔က အဲဒီကာလ ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ဆင္ႀကိဳက္တယ္၊ ဆင္စီးတယ္ေပါ့။ ေဆးေပါ့လိပ္က ႏွင္းဆီ၊ ေနာက္ သဇင္ႀကိဳက္ၾကတယ္။ သဇင္ဆိုတာက သိတယ္မဟုတ္လား..။
ကိုရဲလြင္ ၏ နာမည္ေက်ာ္ “သဇင္ည”၊ ေတးဆို - ခင္ေမာင္တိုး (၁၉၈၀)၊ ခင္ဝမ္း (၁၉၈၆)
Music Video URL: http://youtu.be/b6Ro3wxfyS
မိုးေက်ာ္က အရက္နဲ႔မတည့္ဘူး။ ကိုရဲက်ေတာ့ အရက္ကို ေရမေရာဘဲ ေသာက္တတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ ေသာက္ခဲတယ္။ သူတို႔က ‘အၿငိမ္’ ႀကိဳက္ၾကတဲ့သူေတြ၊ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး အားက်ေလးစားၾကတဲ့ လူငယ္ေတြအတုယူမွားၾကတာက အဲဒီ ရီေဝတဲ့ စတိုင္ဖမ္းၿပီး အႏုပညာသမားႀကီးေတြလို လၻက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ေရေႏြးတအိုးၿပီး တအိုးမွာ ေသာက္ၾကရင္း စတိုင္ထုတ္ၾကတာပဲ။ ကိုရဲတို႔အုပ္စုက အဲလိုမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ ေကာင္းေနၿပီဆိုရင္ ဂစ္တာကိုကိုင္ ကီး (Key) ေတြစမ္း၊ သံစဥ္ေတြရွာ၊ စကားလံုးေတြနဲ႔ သီခ်င္းေရးတတ္ၾကတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာၾကားရတဲ့ ေက်းငွက္သံေတြ၊ သစ္ရြက္ေလတိုးသံေတြဟာ သူတို႔အတြက္က သံစဥ္ေတြပဲေလ။ တခါတေလ သမိုင္းဝင္းထဲက မိန္းကေလးအေဆာင္ေတြ မသြားျဖစ္တဲ့ ညေတြ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚ ဂစ္တာတီးၾကရင္း အင္းလ်ားေရျပင္ရဲ႕လိႈင္းပုတ္သံေတြဟာလည္း သူတို႔အတြက္ လွပတဲ့သံစဥ္ေတြပဲေလ။
လွည္းတန္းဘက္ကေနလာရင္ ခရမ္းျပာ အေဆာင္ မေရာက္ခင္ ေျပာရရင္ အင္းလ်ားလမ္းနဲ႔ ျပည္လမ္းေထာင့္က ပတၱျမားျခံရွိတယ္။ အဲဒီမွာ IFL(French) တက္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားတေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္က ကိုေငြဝင္း။ သူ႔ဆီလာလည္ေန က်က ဖိုးခ်ိဳ။ ဖိုးခ်ိဳနဲ႔ကလည္း က်ေနာ္ ကိုေနဝင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခင္တာ။
ဖိုးခ်ိဳ ျပန္ဆိုသည့္ ကိုေနဝင္း ၏ နာမည္ႀကီး “ၾကယ္ေၾကြခ်ိန္ညေလးတည” (၁၉၈၂) (မူရင္း သက္ႏိုင္ဦး ဆို)
Music Video URL: http://youtu.be/78_Np6lGrhQ
ဖိုးခ်ိဳက အဲဒီအခ်ိန္ သူ႔ အေခြ “ပိုင္စီုးမႈဧကရီ” နဲ႔ ေပါက္ထားတဲ့အခ်ိန္၊ ခင္ေတာ့ခင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါတခါ က်ေနာ္နဲ႔ အယူအဆမတူတဲ့အခါ ခဏခဏျငင္းၾကရတယ္။ သူေနတဲ့ လမ္းမေတာ္ ေညာင္ပင္ေလးေစ်းနားက အေပၚထပ္ သူ႔ အိမ္ခန္းကို အလည္ေခၚလို႔ လိုက္လည္ဖူးတယ္။ သူကလည္း သူ႔ အႏုပညာမာနနဲ႔ပဲ။ သိပ္ ေအာင္ျမင္ခ်င္လြန္းတဲ့ ဆႏၵေတြမ်ားတယ္။ ေနာက္တခုက သူ ေကာင္းတာက မ်ားလြန္းတယ္၊ အလြန္အကၽႊံေကာင္းေနတာ။ ဒါေတြလည္း ပါတယ္။ သူေစာေစာနဲ႔ ေၾကြခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းက။ က်ေနာ့္ အျမင္ေျပာရင္ သူက ေအာင္ျမင္ျခင္းရဲ႕ဒဏ္၊ ေက်ာ္ၾကားမႈရဲ႕ဒဏ္ သူမခံႏိုင္ခဲ့တာပဲ။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈအေပၚ သာယာမ ႈလြန္ကဲသြားခဲ့တာလို႔ပဲ ေျပာခ်င္တယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝင္းထဲက သီရိေဆာင္ ရဲ႕ ေက်ာင္းသူေတြ ႏႈတ္ဆက္ညစာစားပြဲမွာ သီခ်င္းဆိုေပးဖို႔ သူ႔ကို ေျပာေတာ့ သူေတာင္းတဲ့ေစ်းက မတရားမ်ားေနတယ္။ ဖိုးခ်ိဳ ဒါ ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕အေဆာင္ သူတို႔က လက္မွတ္ေရာင္းၿပီး စီးပြားရွာတာမဟုတ္ဘူး။ ရံပံုုေငြနဲ႔ လုပ္ၾကတာလို႔ ေျပာေပမယ့္ မရဘူး။
သီရိေဆာင္ ရံပံုေငြ Fan Fair အေၾကာင္းေျပာမွ ရွင္းမွာ။ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္မွာ သီရိေဆာင္က Hall Tutor ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳ (မမခ်ိဳ)က သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ညြန္႕ေအာင္ကေန တဆင့္ အကူအညီေတာင္းလို႔ သူတို႔အတြက္ ရံပံုေငြရွာေပးဖူးတယ္။ ဘယ္လိုရွာလဲဆိုေတာ့ ရန္ကုန္သားပီပီ ေလာင္းကစားေပါ့ဗ်ာ။ သီရိေဆာင္ရဲ႕ ေမာင္ႏွမအေဆာင္က ေရႊဘိုေဆာင္။ ဥပေဒေက်ာင္းသား/ ေက်ာင္းသူေတြ ေမာင္ႏွမေဆာင္ေပါ့၊ သူတို႔က ဘူးသီးေၾကာ္၊ ငွက္ေပ်ာ္ေၾကာ္၊ မုန္႕ဟင္းခါးတို႔ ေရာင္းတာ။
က်ေနာ္က ၃ ေပ ပတ္လည္ သံဇကာ တခ်ပ္ဝယ္ၿပီး ပင္ေပါင္ေဘာလံုး (Table Tennis Ball) ၃ လံုးနဲ႔ သံဇကာေပါက္ထဲ ဝင္ေအာင္ပစ္၊ ပင္ေပါင္ေဘာလံုး ၃ လံုး ၁ က်ပ္၊ တလံုးဝင္ရင္ တဆ ေလ်ာ္မယ္။ ၃လံုး စလံုး ဝင္ရင္ ၃ ဆ ေလ်ာ္မယ္ေပါ့။ ဒါက ဟန္ျပ။ တကယ္ ကစားမွာက အဲဒီ ပင္ေပါင္ေဘာလံုး ၃ လံုး ၁ က်ပ္ဆိုတဲ့ ပိုစတာကို ေျပာင္းျပန္ ျပန္လွန္လိုက္ရင္ Lucky Seven အံစာ ၂ တံုးနဲ႔ အကြက္ခ်ထားတဲ့ဇယား။ အလယ္ အကြက္က နံပါတ္ ၇ တလံုးတည္း။ ေဘးဘက္ ဘယ္နဲ႔ ညာမွာက ဘယ္ဘက္မွဆိုရင္ ၂ ကေန ၆၊ ညာဘက္မွာက ၈ ကေန ၁၂၊ ဘယ္ဘက္အကြက္နဲ႔ ညာဘက္အကြက္က်ရင္ ၁ ဆ စီေလ်ာ္မယ္၊ အလယ္ ၇ က်ရင္ ၇ ထိုးတဲ့သူကို ၃ ဆ ေလ်ာ္မယ္။ အဲလိုကစားတာ။
ပြဲမစ ခင္ကတည္းက ဆရာမ မမခ်ိဳကို ေတာင္းထားတာက အရင္းေငြ ၂ဝဝ က်ပ္၊ ေနာက္ ေငြသိမ္းေပးဖို႔ သီရိေဆာင္ရဲ႕ အေခ်ာဆံုး ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္။ ဆရာမကလည္း သေဘာတူတယ္။ အဲေတာ့ မင္းေက်ာ္ခိုင္တို႔ ေဘးမွာ အေခ်ာဆံုး ေက်ာင္းသူ အလွပေဂး ႏွစ္ေယာက္ျခံရံလ်က္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ကို ပိုးေနၾကတဲ့ ေရႊဘိုေဆာင္က ေကာင္ေတြက က်ေနာ့္ကို မ်က္ေစာင္းတခဲခဲေပါ့။ ပြဲစလို႔မွ မၾကာေသးဘူး။ ေဘးက မေရႊေခ်ာႏွစ္ေယာက္ ‘ျပာ’ လာၿပီ။ ျပာဆို အံစာတုန္းက ‘ေသ’ သလားမေမးနဲ႔။ အေသး အကြက္ ၂ နဲ႔ ၆ ၾကား ခ်ည္းပဲ က်ေနေတာ့ သူတို႔ လိွမ့္ေလ်ာ္ေနရတယ္။
မင္းေက်ာ္ခိုင္ ၾကည့္လုပ္ဦး။ အရင္း ေငြ ၂ဝဝ ကုန္ေတာ့မယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ေအးပါ၊ မပူပါနဲ႔ ေအးေဆးပါ ဆိုၿပီး ၾကံဖန္ရေတာ့တာေပါ့၊ ေလာင္းကစားသမားေတြ ေငြေလ်ာ္၊ ေငြစားကို အာရံုစိုက္ေနၾကတုန္း က်ေနာ္က အံစာခြက္ကို မခေလာက္ေတာ့ဘဲ အံစာတုန္း ၂ ခုေပါင္း နံပါတ္ ၇ လုပ္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ကဲ အားလံုးလက္ေရွာင္ၾက၊ အိုေက..ေနာက္တပြဲ စ မယ္ ဆိုၿပီး အံစာခြက္ကို အသာခ်ထားလိုက္တယ္။ ထိုးသား ေမာင္ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ေဟး ဒီတခါ အေသးပဲကြ၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း အႀကီးက်မွာကြနဲ႔ ထိုးၾကပါေလေရာ။ က်ေနာ္က ခပ္တည္တည္နဲ႔ အိုေက နံပါတ္ ၇ ဘယ္သူမွ မထိုးဘူးလား ဖြင့္ေတာ့မယ္ေနာ္ဆိုၿပီး အံစာတုန္းကာထားတဲ့ ခြက္ကို အေပၚတည့္တည့္၊ ျဖည္းျဖည္းေလးမ ၿပီးမွ ညာဘက္ အသာေလးဆြဲဖြင့္လိုက္တယ္။ ထိုးသားေတြ အတြက္က အသည္းတယားယားေပါ့ဗ်ာ။ ဟာ.......နံပါတ္ ၇။ အဲဒီမွာ သူတို႔ထိုးထားတာေတြ အကုန္စားေတာ့ပဲ။ အဲလိုမ်ိဳး ၃ ခါ တခါ ေလာက္ ဆင္ၿပီးကစားေတာ့ ဒိုင္စားေပါ့။ အံမယ္ က်ေနာ့္ အလွ ပေဂးႏွစ္ေယာက္မ်ားျမဴးလို႔...။
ေန႕လည္ထမင္းစားခ်ိန္နားေတာ့ မမခ်ိဳက မွာထားတယ္။ ဂ်ပ္ဆင္ Canteen မွာအတူစားၾကမယ္တဲ့။ က်ေနာ့္ မေရႊေခ်ာေတြက ‘ႏိုးေဝး’ ပဲတဲ့။ ျမတ္တယ္ ဒီေတာ့ ကုကၠိဳင္း က တရုတ္ ဘံုေက်ာင္း စားေသာက္ဆိုင္မွာ သြားစားၾကမယ္ဆိုၿပီး ၃ ေယာက္သား ေလးဘီးတကၠစီငွားၿပီး သြားစားၾကတာ ၁၅၀ က်ပ္က်တယ္။ မမခ်ိဳ မ်က္လံုးျပဴးသြားေတာ့။ မမရယ္ သမီးတို႔ ၂ ေထာင္ေက်ာ္ေတာင္ ျမတ္ေနတာ ဒီေလာက္ေတာ့စားရမွာေပါ့ဆိုေတာ့ ၿငိမ္သြားတယ္။
ညေန ပြဲသိမ္းေတာ့ မေရႊေခ်ာေတြက မင္းေက်ာ္ခိုင္ နင္ ငါတို႔ကို ဂ်ပ္ဆင္ Canteen ၾကံရည္ဆိုင္မွ ေစာင့္ေနဆိုလို႔ ေစာင္ေနခဲ့တယ္။ အံမယ္ သူတို႔က ပိုက္ဆံသိမ္းတဲ့ လြယ္အိတ္ အထဲမွာ အတြင္းဇစ္ လုပ္ထားတာကိုး။ ဇစ္ပိတ္ၿပီး ပိုက္ဆံေတြ လြယ္အိတ္ ကို ခါခ်ျပေပမယ့္ ဇစ္အိတ္ ထဲက ဒိုင္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြက မက်ဘူးေလ။ ေရာ့ နင့္အတြက္ ခြဲတမ္း ၅ဝဝ က်ပ္။ နင္ ဘယ္သူ႔မွ ေလွ်ာက္မေျပာရဘူးေနာ္ ဆိုၿပီး ႏႈတ္ပိတ္သြားေသးတယ္။ ပြဲက ၂ ရက္ဆိုေတာ့ တေယာက္ တေထာင္စီေပါ့ဗ်ာ။ လၻက္ရည္ တခြက္ ၁ က်ပ္ေခတ္ေနာ္၊ မွန္းၾကည့္။
အေဆာင္ Dinner မွာ က်ေနာ့္ ကို အေဆာင္က ဂုဏ္ျပဳလက္ေဆာင္ ၅ က်ပ္တန္ လက္ကိုင္ပဝါ ႏွစ္ထည္ေပးပါသဗ်ာ အမွတ္တရေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေန႕မွာ ေက်ာင္းသားေတြက ေမာ္ကြန္းထိန္းကို သြားတိုင္ၾကတယ္။ သူတို႔ အိမ္ကပို႕လိုက္တဲ့ ေက်ာင္းလခေတြ၊ စာအုပ္ဖိုးေတြ သီရိေဆာင္ ေစ်းေရာင္းပြဲမွာ က်ေနာ့္ အံစာ ကစားဝိုင္းေၾကာင့္ ကုန္ပါၿပီဆိုၿပီး....။ ဒါေတာ့ သူတို႔ကို ဘယ္သူမွ လာကစားပါလို႔ မေခၚခဲ့ပါဘူး။ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ ေလာဘနဲ႔လာ ကစားတာကိုး...။ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ ေက်ာင္းထဲ ဦးခ်စ္ဆိုင္သြားတဲ့အခါ အေဆာင္က ေမာင္ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ ၾသဘာေပးမႈကို ခံရပါတယ္၊ လူလိမ္ႀကီး တဲ့......။
အဲဒီေစ်းေရာင္းပြဲက ရံပံုေငြေတြ အားလံုးေပါင္းၿပီး ညစာစားပြဲအတြက္ တီးဝိုင္းနဲ႔ အဆိုေတာ္ေတြငွားဖို႔ က်ေနာ့္ ေခါင္းပဲ က်ပါတယ္။ မမခ်ိဳက မင္းေက်ာ္ခိုင္က ကိုရဲလြင္တို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးတယ္ဆိုၿပီး အေဆာင္ေက်ာင္းသူေတြ ဂ်ီက်တာခံရပါတယ္။ ဖိုးခ်ိဳ၊ ကိုင္ဇာ၊ စိုးပိုင္၊ ပေလးဘိြဳင္သန္းႏိုင္ ေခၚေပးဆိုၿပီး လုပ္ၾကလို႔ က်ေနာ္လည္း ကိုရဲ နဲ႔ မိုးေက်ာ္ပဲ အကူအညီေတာင္းရေတာ့တာေပါ့၊
အဲဒီအခ်ိန္က ကိုင္ဇာ၊ ေမဆိြ၊ ဖိုးခ်ိဳ နံမည္ႀကီးေနခ်ိန္..။ ကိုင္ဇာက က်ေနာ့္ ထက္ RC 2 မွာ တႏွစ္ေစာေရာက္တယ္။ မသိၾကဘူး။ မိုးေက်ာ္နဲ႔လည္း မရင္းဘူး။ သူ နဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး သီရိေက်ာင္းသူ အေဆာင္အတြက္ပါ ဆိုေတာ့ သူကလည္း ဖိုးခ်ိဳအတိုင္းပဲ ေစ်းက Play Boy တီးဝိုင္းထက္ ေတာင္မ်ားေနတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ Success တီးဝိုင္းမွာ Organ တီးတာက သိန္းေဆြ။ သိန္းေဆြ ညီမ ခ်စ္ခ်စ္ ကေတာ့ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းပါပဲ။ သိန္းေဆြနဲ႔ ဂ်ပ္ဆင္ Canteen မွာ တခါမွ မေတြ႕ဖူးၾကဘဲ ခ်ိန္းၿပီး ေစ်းစကားေျပာေတာ့လည္း အဆင္ကမေျပ။
ဒါနဲ႔ပဲ ျမန္မာျပည္ အေကာင္းဆံုးတီးဝိုင္းျဖစ္တဲ့ သမန္းက်ား တီးဝိုင္းပဲ ငွားေပးလိုက္ေတာ့တယ္။ သမန္းက်ား ကိုျမင့္၊ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ အရွည္ႀကီး (ေဘ့စ္) သူတို႔ဝိုင္းေပါ့ဗ်ာ။
ကိုစိုးပိုင္ကို သြားဖိတ္ဖို႔ ကိုရဲကို အကူအညီေတာင္းရတယ္။ သူနဲ႔က ဟိုး E Machine မွာကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကိုး။
ေမာင္သစ္မင္း ၏ ကဗ်ာ ကို ကိုရဲလြင္ ေတးသံစဥ္ ဖြဲ႕၍ စိုးပိုင္ ဆိုခဲ့သည့္ နာမည္ႀကီး “ဘာလိုေသးလဲ” (၁၉၈၂)
Music Video URL: http://youtu.be/n_oKIkiwrjc
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုရဲ ကိုစိုးပိုင္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေျမာင္း ရပ္ကြက္ထဲ လိပ္စာ မသိဘဲ သြားရွာၾကတာေပါ့။ ကိုစိုးပိုင္ အိမ္မေတြ႕ဘဲ “ရိုင္းတဲ့ဇင္ေယာ္” သီခ်င္းဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ ေအာင္ဘိုဘို နဲ႔ သြားေတြ႕တယ္။ ေအာင္ဘိုဘိုကလည္း ကိုရဲကို နံမည္နဲ႔တင္ ေလးစားေနတဲ့ သူဆိုေတာ့ သူ႔အိမ္အတင္းေခၚ၊ ျပဳစုၿပီးမွ ကိုစိုးပိုင္ဆီ လိုက္ပို႔ ေပးခဲ့တယ္။ ကိုစိုးပ္ိုင္ အိမ္ရွိတဲ့ လမ္း နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ကိုစိုးပိုင္အိမ္က ပ်ဥ္ေထာင္ႏွစ္ထပ္အိမ္၊ သူက အေပၚထပ္မွာေနတယ္။ သူ႔ဇနီးက မညိဳ အရမ္းသေဘာေကာင္းတယ္။ ကိုရဲကို ေတြ႕တာနဲ႔ “ရဲႀကီး ဘယ္ကဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ” ဆိုၿပီး ဝမ္းသာအားရ ဧည့္ခံတယ္။ မေတြ႕တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ ၾကည္ႏူးခဲ့ရတယ္။ ေၾသာ္... သူငယ္ခ်င္း ဆိုတာကို ေျပာတာပါ.....။ ကိုရဲက လူခ်စ္လူခင္ မ်ားတယ္…။
(ဆက္ပါဦးမည္။)
မင္းေက်ာ္ခိုင္ @ Min Kyaw Khine (Artist)
ၾသဂုတ္၊ ၂၆၊ ၂၀၁၃