ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ စင္ကာပူေရာက္ျမန္မာမ်ား ေတြ႔ဆံုျခင္း
ေအးျငိမ္း၊ စက္တင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၃
(သူ႔ေဖ့စ္ဘြတ္ကေန ယူပါတယ္)
(၁)
လွလိုက္သည့္ပဲြ။
လူ ၅၅၀၀ ေက်ာ္ ပရိသတ္ကို ဘာရုန္းရင္းဆန္ခတ္မွမျဖစ္ဘဲ စည္းကမ္းက်နစြာ ေသေသသပ္သပ္ က်င္းပလိုက္ႏိုင္ျခင္း အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ေက်နပ္မိပါသည္။ ဤက့ဲသို႔ျဖစ္ေအာင္ မအိပ္မေနႀကိဳးစားခဲ့ေသာ ျမန္မာကလပ္ႏွင့္ ၎တို႔ကို ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးေပးၾကသူ အားလံုးအားလည္း အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။
အထူးသျဖင့္ လူပင္ငယ္ေသာ္လည္း ပဲြႀကီးတစ္ခုလံုးကို စနစ္တက် စီမံခန္႔ခဲြသြားႏုိင္သည့္ ကိုၿဖိဳးမင္းခိုင္ႏွင့္ ကိုေ၀ယံမင္းထက္ တို႔ကို နာမည္ထုတ္ေဖာ္၍ မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္ပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္းေလ လူေပပဲ၊ ဘယ့္ႏွယ္ ေျခာက္ပစ္ကင္း သဲလဲစင္ေတာ့ ရပါမတံုး။ ခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္၊ အားနည္းခ်က္မ်ားရိွသည္ေပါ့။ သို႔ေသာ္ ဒါ အျပစ္မဟုတ္ပါ။ ေနာင္ အခ်ိန္မေရြးျပင္လို႔ရေသာ အရာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဤအေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ အေသးစိတ္ေရးပါမည္။
မေန႔က အစမ္းေလ့က်င့္ရာသို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္သည္။ အားလံုးၿပီးမွ ျပန္သည္။ ယေန႔ ပဲြမစမီ အေစာႀကီးကတည္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႀကိဳေရာက္ကာ စီစဥ္၊ ေနရာခ်ၾကသည္။ ေနာက္ၿပီး ပတ္စာခြါ၊ ဖ်ာသိမ္းမွ ျပန္လာသည္။ ပဲြအစအဆံုး (အဲေလ၊ ဟိုဆရာႀကီး တစ္ခ်က္ လွ်ာခလုတ္တိုက္သြားတာကလဲြလို႔) ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး ေျပာစရာမရိွဘဲ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ၿပီးဆံုးသြားသည္။ ရထားစီးတာကစ လူအမ်ားႀကီးဆိုေသာ္လည္း သူ႔ဟာႏွင့္သူ စည္းစနစ္တက် တန္းစီစနစ္ျဖင့္ ေအးေအးေဆးေဆး စီးသြားၾကတာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရုန္းရုန္း ရုန္းရုန္းမဟုတ္ဘဲ၊ ပီဘိ ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္၏။
CISCO ရဲက ခြင့္မျပဳသျဖင့္ ထီးမ်ားအေပါက္၀တြင္ ထားခဲ့ရသူမ်ားအတြက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါ။ ေခါက္ထီး အလက္ ၅၀ ေလာက္ (သည့္ထက္ပိုခ်င္ပိုပါမည္) အေပါက္၀တြင္ စုပံုေနပါသည္။ ပဲြအၿပီးတြင္ ပိုင္ရွင္မ်ား ျပန္လာေရြးမေရြး မသိပါ။
(၂)
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ မိန္႔ခြန္းေပါင္းမ်ားစြာကို ျမန္မာလိုေရာ၊ အဂၤလိပ္လိုပါ ကြ်န္ေတာ္နားေထာင္ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ခရီးစဥ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကိုလည္း အျခားျမန္မာမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ကြ်န္ေတာ္ ဂရုတစိုက္ ေစာင့္ၾကည့္ ေလ့လာပါသည္။ သူ ဘာေတြလုပ္လဲ၊ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေတြ႔ၿပီး ဘာေတြေျပာသလဲ စသည္။
ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲရိွတာ ရုိးရိုးသားသားေျပာရလွ်င္ သည္ကေန႔မတိုင္မီအထိ သူမကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံအား ဦးေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္တာ ေသခ်ာရဲ့လား ဆိုတာ မျပတ္သားပါ။ အင္း၊ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ထင္ပါရဲ့ ဟု ၀ိုးတ၀ါးမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္မွာ သူမ ညံ့လို႔ မဟုတ္။ သူမ ေျပာဆို၊ ျပဳမူ၊ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ေနတာေတြ ျမင္ေနပါရက္ကနဲ႔ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္သည့္ ကြ်န္ေတာ့္ ညံ့ဖ်င္းမႈသာ ျဖစ္ပါသည္။
သည္ကေန႔ သူမကိုယ္တိုင္ ေျပာတာကို နားႏွင့္ဆတ္ဆတ္ၾကားလိုက္ရေတာ့ ယခင္ သံသယမ်ား အားလံုး၊ ပိန္းၾကာရြက္ေပၚ တင္ေနသည့္ ေရစက္ကဲ့သုိ႔ ေလွ်ာက် ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ သူမသည္သာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကို ဦးေဆာင္ထိုက္သူ၊ ဦးေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္မည့္သူဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ ေသခ်ာသြားပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုးမွာ သူမ၏ ရိုးသားမႈ ျဖစ္၏။ သူ႔မ်က္ႏွာထား၊ ေလသံ၊ ေျပာဟန္ဆိုဟန္မ်ားမွာ ပကတိ ရိုးစင္းလွသည္။ သူက ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတစ္ေယာက္ ဟန္ပန္၊ အလြန္ထယ္၀ါဟန္ေဆာင္ထားကာ ပါးစပ္ႏွင့္မဆန္႔ေသာ စကားလံုး ထြားထြားႀကီးမ်ားကို အလြတ္က်က္လွ်က္ သူမ်ားကို စာခ်ေနသည့္ပံုစံမ်ိဳးမဟုတ္။
သူေျပာေနပံုက ကဲြကြာေနသည့္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားအား စကားေျပာေနသည့္ ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲရိွသည့္ ေစတနာအရင္းခံကို ေျပာေနမွန္း သိသာထင္ရွားလွသည္။ မ်က္ႏွာေန၊ မ်က္ႏွာထား၊ ေျပာဟန္ဆိုဟန္၊ ေလယူေလသိမ္း၊ သူသေဘာက်သည့္အခ်က္မ်ားေတြ႔လွ်င္ ရီလိုက္ပံုကအစ အားလံုး ပီဘိ သဘာ၀အတိုင္း ျဖစ္၏။ ဘာဟန္ေဆာင္မႈမွမပါ။ ဘယ္စာကိုမွ က်က္ေျပာေနတာမဟုတ္။ ကိုယ့္အယူအဆကို ကိုယ္ တင္ျပသည္။ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာကို ကိုယ္ေျပာသည္။ ဒါပဲျဖစ္၏။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို အဘယ္ေၾကာင့္ အသည္းစဲြခ်စ္ၾကသနည္း။ သူ႔ရင္ထဲမွ ေစတနာအရင္းခံေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ စင္ေပၚမွေန၍ ကြ်ႏု္ပ္တို႔အား ဖာႏိုင္ငံျဖစ္မွာဘဲ၊ ၿပဲေအာင္လုပ္ႏိုင္မွ စသျဖင့္ အလြန္ ရုန္႔ရင္း ၾကမ္းတမ္းလွေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ဆဲကာဆိုကာ ေျပာသြားသည္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ နာႏိုင္ၾကပါသလား။ သူဤကဲ့သို႔ ဆဲသျဖင့္ပင္ အခ်စ္ပိုၾကရေသး၏ မဟုတ္ေလာ။ အကယ္၍ ဟုိလူႀကီးမ်ားသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို သည္လိုေျပာၾကည့္ပါလား။ သန္းေျခာက္ဆယ္မွ်ေသာ တံေတြးခြက္တြင္ ပက္လက္တစ္မ်ိဳး၊ ေမွာက္ခံုတစ္သြယ္ျဖင့္ပင္ ငုပ္ခ်ည္ ေပၚခ်ည္ ျဖစ္သြားလိမ့္ဦးမည္။
အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ေစတနာ ျဖစ္ပါသည္။ တိုင္းျပည္ကို ေကာင္းစားေစခ်င္သည့္ ရင္ထဲမွ ေစတနာျဖစ္၏။
ယေန႔လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏သမီးက ေျပာပါသည္။ က်မေတာ့ အနစ္နာခံရပါတယ္ဆိုတဲ့သူေတြကို သိပ္ေၾကာက္တာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အနစ္နာခံရတာန႔ဲ တန္ေအာင္ ျပန္ေတာင္းမွာမို႔လို႔ပါ ဟု ရီကာေမာကာ ေျပာသြားပါသည္။ ေနာက္ၿပီး က်မ ေပးဆပ္လိုက္ရတာေတြအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ အနစ္နာခံရတယ္လို႔ မျမင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ က်မ ေရြးခဲ့တဲ့လမ္း မို႔လို႔ပါ ဟု ေျပာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္အလြန္ႀကိဳက္လွ၏။
ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး မျပတ္မသားျဖစ္ေနသည့္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ရမည့္လမ္းကိုလည္း ညႊန္ျပသြားပါေသးသည္။
သူ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားအား မင္းတို႔ ျမန္မာျပည္ျပန္ၾကဘို႔ စိတ္ကူးရိွၾကလား ဟု ေမးၾကည့္ရာတြင္ သူတို႔က အေျခအေန ေကာင္းရင္ ျပန္မွာပါ ဟု ေျဖသည္ဆုိ၏။ သူမက အဲဒီအေျခအေနေကာင္းဆိုတာကို သူမ်ားလုပ္ေပးတဲ့ထိ ေစာင့္မေနပါနဲ႔၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဖန္တီးယူပါ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဖန္တီးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ ဟု တိုက္တြန္းေျပာဆိုသြားေလသည္။
ဤသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ အလြန္သေဘာက်ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးရန္ မႀကိဳးစားခ်င္ ၾကဘဲ အျခားသူမ်ား လုပ္ေပးမွာကို ထိုင္ေစာင့္ေနၾကေလသည္။ စင္ကာပူတြင္ေတာ့ spoon feed ဟု ေခၚ၏။ ဘာမွ ခ်က္စရာ၊ ျပဳတ္စရာ၊ ခူးခပ္စားစရာမလိုဘဲ လူႀကီးမိဘ ခြံ႔အေကြ်းကိုသာ အသာလင့္အသင့္ ေစာင့္ေနျခင္းကို ေခၚသည္။ သူတို႔အစိုးရက တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကို အစစ အဆင္ေျပေအာင္ လုိက္လုပ္ေပးရာတြင္ သံုးႏႈန္းျခင္း ျဖစ္၏။
သူက သည္လိုေျပာသည့္အတြက္ သိပ္မျပတ္မသားျဖစ္ေနေသးေသာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အား ဒါလုပ္ပါဟု မီးေမာင္းထိုးျပလုိက္ သလို ျဖစ္၏။
ေနာက္တစ္ခ်က္။ ေက်ာင္းသင္ပညာေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူ႔အယူအဆႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္အယူအဆမွာ တစ္ထပ္တည္း ျဖစ္၏။ ပညာေရးအေပၚခံယူခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပညာသင္ၾကားရျခင္း၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ ဟု ကြ်န္ေတာ္ ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။ ဤအေၾကာင္းကို ေလးမ်က္ႏွာႏွင့္ ကြင္းေကာက္တုိ႔တြင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ေဟာေျပာပဲြလုပ္ခဲ့ပါေသး၏။ သည္တစ္ေခါက္ ျပန္လွ်င္လည္း လက္လွမ္းမီသမွ် ေက်ာင္းမ်ားသို႔ သြားေျပာပါဦးမည္။
သူက ေက်ာင္းတက္တာကို ထမင္းစားလက္မွတ္တစ္ေစာင္ရရံုမွ်သာ သေဘာမထားၾကဘဲ တကယ့္ပညာဆိုတာကို ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကေရာ မိဘမ်ားကပါ ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္ နားလည္ၿပီး သားသမီးမ်ားကို ဆိုဆံုးမၾကဘု႔ိ တိုက္တြန္းသြားပါ သည္။
ေနာက္ၿပီး ေဒၚစုက ယခုအခါ ယခင္ကာလမ်ားက သမိုင္းေၾကာင္းမေကာင္းခဲ့သျဖင့္ ကမၻာ့အလယ္တြင္ မ်က္ႏွာပန္းမလွ ျဖစ္ေနရသည့္ ျမန္မာဟူေသာ ပံုရိပ္ကို အားလံုးက ၀ိုင္း၀န္းၿပီး ျပန္လည္ျမွင့္တင္ၾကဘို႔လည္း တိုက္တြန္းသြားပါသည္။ ဤသည္မွာ ခင္ဗ်ားတို႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အားလံုးတြင္ တာ၀န္ရိွသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ အဘယ္ကဲ့သို႔ ျမွင့္တင္မည္နည္း။ ဤသည္မွာ ခုနကေျပာခဲ့သည့္ ပညာေရးႏွင့္ ဆက္စပ္ေနပါသည္။ ယခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရာထူးႀကီးႀကီးေနရာတြင္ လခေကာင္းေကာင္း စားေနသည္မွာ တူအထုေကာင္းလို႔မဟုတ္။ ဂေဟ အေဆာ္ေကာင္းလို႔မဟုတ္၊ ေက်ာက္စက္ အတိုက္ေကာင္းလို႔မဟုတ္။အသိပညာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
စင္ကာပူတြင္ အခြင့္အလမ္းေကာင္းမ်ား လက္တစ္ကမ္းတြင္ရိွပါသည္။ ထိုအခြင့္အလမ္းမ်ားကို မည္ကဲ့သုိ႔ရယူအသံုးခ်သနည္း ဆုိသည့္အေပၚမူတည္ကာ မည္သည့္အဆင့္သို႔ေရာက္ေနသည္ဆိုသည္ကို ဆံုးျဖတ္သြားတာ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာဆိုတာ ေခတဲ့ေကာင္ေတြမဟုတ္ဘူးကြ ဟု အမ်ားအထင္ႀကီးလာေစရန္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဆင့္ျမွင့္ဘို႔၊ အရည္အေသြး ျမွင့္တင္ဘို႔ လုိပါသည္။
ဤကဲ့သုိ႔ အရည္အေသြးျမွင့္တင္သည္ဆိုရာတြင္ အသိပညာတက္လာတာ၊ လက္မွတ္ေတြမ်ားလာတာ မဟုတ္ေၾကာင္းကို လည္း ေဒၚစုက ေျပာသြားပါေသးသည္။ အသိပညာသည္ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးအတြက္ အလြန္ေသးငယ္လွေသာ အခ်က္ကေလး တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္လွ်က္ ထုိအသိပညာအျပင္ ေျပာပံုဆိုပံု၊ ေနပံုထိုင္ပံု၊ အယူအဆ၊ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ပံု၊ စိတ္ထားျမင့္ျမတ္ပံု အားလံုးႏွင့္ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနသည္။
ေနာက္ၿပီး ျမစ္ဆံုကိစၥေမးလာသည္ကို ျပန္ေျဖသြားတာလည္း အလြန္သေဘာက်စရာေကာင္းပါသည္။ သူတို႔ ဘာေတြ စာခ်ဳပ္ ထားမွန္း က်မတို႔ ဘာမွ မသိရပါဘူး။ ဒီစီမံကိန္းကိုရပ္လိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေလ်ာ္ေၾကးေပးရမယ္ စသျဖင့္ ဘာမွ မသိတဲ့ အတြက္၊ ဘာမွ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ မရိွတဲ့အတြက္ ဘယ္လိုမွ မေျပာႏိုင္င္ပါဘူး။ ဒီစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ထိုးသြားတဲ့သူေတြ ကလည္း ဘာလို႔ရွင္းမသြားတာလဲဆိုတာ သူမသိပါဘူး ဟု ေျဖသြားပါသည္။ သူေျပာတာ မွန္ပါသည္။ ကိုယ္မသိတဲ့ကိစၥႀကီးကို ဘယ္လိုရွင္းရပါမတံုး။
ေနာက္ဆံုးေျပာခ်င္သည္မွာ ဒီမိုကေရစီကိစၥျဖစ္၏။ ဒီမုိကေရစီေရးအတြက္ အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္ကား ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ အေျခခံ ဥပေဒကို ေျပာင္းလဲေရးျဖစ္သည္ ဆုိပါသည္။ ဤသည္မွာလည္း သဘာ၀က်ပါသည္။ မွားယြင္းေနေသာ ကုထံုးျဖင့္ အဘယ္ကဲ့သုိ႔ လူနာကို ကုစားပါမည္နည္း။ လူနာ နလံထလာေအာင္ ကုထံုးကို ျပင္ရပါမည္။
အခ်ိန္ယူၿပီး မိန္႔ခြန္းမူရင္းကို နားေထာင္ၾကည့္ပါ။
http://www.youtube.com/watch?v=RGYnWnucmFo
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးစားၾကပါစို႔။
ကြ်န္ေတာ္ သူမကို အလြန္ခ်စ္ပါသည္။ ဤအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ယခင္ကထက္ အလုပ္ပိုလုပ္ရပါလိမ့္မည္။
ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ေအးၿငိမ္း
Comments