ေလးစား စံထားတဲ့ ေလထီး ဦးအုန္းေမာင္
ေမာင္စြမ္းရည္
ေအာက္တုုိဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၃
ေလထီးဦးအုန္းေမာင္ဟာ က်ေနာ္တို႔ ေလးစား စံထားသူတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးအုန္းေမာင္ဟာ ရာသက္ပန္ ႏိုင္ငံေရးသမားတဦးျဖစ္ၿပီး သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ေတြအတိုင္း တသက္သံုး မေတြမေ၀ မယိမ္းမယိုင္ဘဲ ေနထိုင္က်င့္ ၾကံသြားပါတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ညီေအာင္ ေနထုိင္စားေသာက္ေလ့ရွိၿပီး ကိုယ့္က်င့္သိကၡာအရာမွာလည္း အစြန္းအထင္း မရွိေအာင္ ေနထိုင္သြားေလ့ရွိသူတဦး ျဖစ္ပါတယ္။
ဦးအုန္းေမာင္အေၾကာင္းကို ဟုိတစ ဒီတစ ဖတ္ဖူးတာကေတာ့ ငယ္စဥ္ကတည္းကပါပဲ။ ဦးသိန္းေဖျမင့္ ရဲ႕ “စစ္အတြင္းခရီးသည္” နဲ႔ “မဟာမိတ္နဲ႔ ဗမာ့ေစတမန္” စာအုပ္မ်ား၊ သခင္ျမသန္းနဲ႔ ေမာင္ခ်စ္ရည္(ဦးေစာလြင္) တို႔ေရးၾကတဲ့ ကိုကုိးကၽြန္းအက်ဥ္းစခန္းအေၾကာင္း စာအုပ္မ်ားမွာ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတာျဖစ္ပါတယ္။
ေနာင္အခါ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ေရာက္လာေတာ့ မိုးဂ်ာနယ္မွာ ဦးအုန္းေမာင္ ကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ စာေတြကိုဖတ္ရၿပီး ျပည္ပေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာရဲ႕ ကိုယ္တိုင္ေရး အတၴဳပၸတၱိေတြမွာလည္း ဖတ္ရပါတယ္။ ဒီစာအုပ္စာတမ္းေတြအျပင္ ကာနယ္ခ်စ္ေကာင္းေရးတဲ့ “အႏွစ္ ၂၀” စာအုပ္ကေတာ့ျဖင့္ လြမ္းစရာပါပဲ။
ဦးအုန္းေမာင္ဟာ ဗမာ့ေခတ္သစ္သမိုင္း၊ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးသမိုင္း၊ ဗမာတို႔ရဲ႕ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္းမွာ ေရွ႕ဆံုးမွာက အသက္စြန္႔ပါ၀င္ခဲ့သူတဦး အျဖစ္ အဲဒီစာအုပ္ေတြက မီးေမာင္းထိုးျပေနပါေတာ့တယ္။
ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္နဲ႔အတူ ဂ်ပန္ေတြ၀င္မလာခင္ ကတည္းက ဗမာလူငယ္ေတြက ျပင္ဆင္ေနခဲ့ၿပီဆိုရင္ တခ်ဳိ႕လူငယ္ေတြက အံၾသၾကပါလိမ့္မယ္။
သခင္ေအာင္ ဆန္းတို႔ဟာ ျပည္ပကိုမထြက္ခင္ကတည္းက ဂ်ပန္ေတြဆီကို သြားတာ မဟုတ္ဘဲ ဂ်ပန္ကို ခုခံေတာ္လွန္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ တ႐ုတ္ ကြန္ျမဴနစ္ေတြဆီကိုသြားရင္း ဂ်ပန္က သခင္ေအာင္ဆန္းတို႔ ဦးတည္သြားေနတဲ့ တ႐ုတ္ၿမိဳ႕ေတြကို သိမ္းပိုက္ၿပီးျဖစ္ေနလို႔ အဆက္ျပတ္သြားခဲ့ရတာပါ။
ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္တို႔က အေရွ႕ဘက္ကို ထြက္သြားသလုိ ရဲေဘာ္ ရွစ္က်ိပ္(ေလာက္)ဟာလည္း အေနာက္ဘက္ကို ထြက္သြားခဲ့ပါတယ္၊ အေရွ႕ဘက္ကိုထြက္သြားသူေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္က သခင္ေအာင္ဆန္း၊ အေနာက္ဘက္ကို ထြက္သြားသူေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္က သခင္သိန္းေဖ။ တက္ဘုန္းႀကီး သိန္းေဖ ေေခၚ ကာလကတၱား သခင္သိန္းေဖ။ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သိန္းေဖ၊ သခင္လွေဖ၊ သခင္ဗဟိန္း စတဲ့ သခင္လူငယ္ေတြဟာ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီကို စတင္တည္ေထာင္သူေတြလည္းျဖစ္ ၾကပါတယ္။
သခင္ေအာင္ဆန္းရဲ႕အုပ္စုဟာ ထြက္တာေစာလို႔ ထင္ပါတယ္။ လူေဗ်ာက္ေသာက္ ေရာရာပါရွိပါ တယ္။ သခင္သိန္းေဖရဲ႕အုပ္စုကေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္ေတြ မ်ားပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလိုလုိခ်ည္းပါပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္ မျဖစ္ေသးသူေတြလည္း ကာလကတၱားမွာပဲ “နီ” သြားၾကပါတယ္။
၁၉၄၄ ခုႏွစ္မွာ သခင္ဗိုလ္ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ရဲေဘာ္ ၉ ဦးအဖြဲ႔့ဟာ အထက္အညာမွာ ဗဟိုျပဳေနတဲ့ ဗိုလ္ဗထူးတပ္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ မဲဇာ တေကာင္းဘက္ကို ျဖတ္ၿပီး အိႏိၵယျပည္ရွိ သခင္သိန္းေဖ ဦးစီး စီမံခန္႔ခြဲေနတဲ့ ေလထီးသင္တန္းကို သြားတက္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဖြဲ႔၀င္ေတြထဲမွာ မန္း၀င္းေမာင္(ေနာင္-သမၼတ)၊ ကာနယ္ ခ်စ္ေကာင္း (ေနာင္-ေတာခို ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္) ရခိုင္ ဦးေက်ာ္ရင္ (ေနာင္-မႏၱေလး တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡ ခ်ဳပ္)၊ ဗိုလ္ဘၫြြန္႔ (ပီကင္းျပန္ ေတာခို ကြန္ျမဴနစ္၊ ကြယ္လြန္)၊ ကိုသန္းဆိုသူနဲ႔ ဖ်ာပံုက ဦးအုန္းေမာင္ (သံုးကၽြန္းျပန္ ကြန္ျမဴနစ္)- အားလံုး ၇ ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ဘထူးက လမ္းျပဖို႔ထည့္လိုက္တဲ့ ဗိုလ္လွေဖနဲ႔ ေမာင္ေက်ာက္တုိ႔ပါ ေပါင္းရင္အားလံုး(၇)ဦးပါ။ မဲဇာဘက္ေရာက္မွ ဗိုလ္လွေဖ ငွက္ဖ်ားမိလို႔ လူစုခြဲလိုက္ ရပါတယ္။ ဦးအုန္းေမာင္က ဗိုလ္လွေဖကို ျပန္ပို႔ဖုိ႔ ေနရစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မန္း၀င္းေမာင္နဲ႔အတူ ေနာက္မွ ျပန္သြားရပါတယ္။ အိႏၵိ္ယနဲ႔သီဟုိမွာ ေလထီးသင္တန္း၊ စစ္သင္တန္းမ်ားကို မဟာမိတ္(အဂၤလိပ္၊ အေမရိကန္) တပ္ေတြက ဦးေဆာင္ေလ့က်င့္ေပးပါတယ္။
ပင္မစခန္းမွာေတာ့ သခင္သိန္းေဖက သူ႔ရဲ႕ဘံုရိပ္သာမွာ ႏုိင္ငံေရး၊ ကြန္ျမဴနစ္သေဘာတရားေရး သင္တန္းေတြ ေပးပါတယ္။ သင္တန္းၿပီးေတာ့ ဗမာျပည္ထဲကို ေလထီးနဲ႔ခုန္ဆင္းၿပီး ျပည္တြင္းက ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ပူးေပါင္းပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ၾကရပါတယ္။
ဗမာျပည္ လြတ္လပ္ေရးရေတာ့ ၁၉၄၈ မွာပဲ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလည္း ဖဆ-ဆိုရွယ္ အစိုးရရဲ႕ ေတာေျခာက္တာကို ခံရၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ ဦးအုန္းေမာင္တို႔လည္း ေတာခိုရၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စစ္တပ္က ဖမ္းမိသြားတာဆုိ ထင္ပါရဲ႕။ ေထာင္က်ၿပီး ကိုကိုးကၽြန္းအက်ဥ္း စခန္းကို ႏွစ္ခါျပန္ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရ႐ံုမက လိပ္ကၽြန္းအက်ဥ္းစခန္းကိုလည္း အပို႔ခံခဲ့ရေတာ့ ကၽြန္းသံုးကၽြန္း စံခဲ့ရသူ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
ကိုကိုးကၽြန္းအက်ဥ္းစခန္းမွာေတာ့ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ျမသန္းတင့္တို႔နဲ႔အတူတူ အစာငတ္ခံ တုိက္ပြဲကို ဦးေဆာင္ဆင္ႏႊဲခဲ့သူတဦးအျဖစ္ ထင္ရွားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့တာကေတာ့ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးပါ။ ဦးအုန္းေမာင္တို႔အေၾကာင္းေတြကို ဖက္ရတာဟာ ဒ႑ာရီပံုျပင္ေတြကို ဖတ္ရသလို မယံုႏိုင္ ေလာက္ေအာင္္ ထူးျခားဆန္းၾကယ္လွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီျဖစ္ရပ္ေတြဟာ လူအမ်ားအျပားပါ၀င္တဲ့ တကယ့္ သမိုင္း၀င္ျဖစ္ရပ္ေတြပါပဲ။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးသမိုင္း၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္းႀကီးပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကိုေရာက္လာတာက ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ေက်ာ္မွပါ။ က်ေနာ္္ မႏၱေလးမွာ ေနကတည္းက ဆက္သြယ္ကၽြမ္း၀င္ေနတဲ့ စာၾကည့္တိုက္မွဴးေဟာင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈဗိမာန္ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးသန္းထြတ္ (ဆရာတိုက္စိုး)အိမ္ကို မၾကာခဏေရာက္တတ္ပါတယ္။ ဆရာတုိက္စိုးက”ခုပဲ ကိုအုန္းေမာင္ျပန္သြားတယ္”၊ “ေတာ္ၾကာရင္ ကုိအုန္းေမာင္လာလိမ့္မယ္” စသျဖင့္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဆရာတိုက္စိုးနဲ႔ ဦးအုန္းေမာင္ဟာ ဖ်ာပံု သားေတြျဖစ္ၾကၿပီး မူလတန္းကတည္းက တြဲလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြပါတဲ့။ ႐ုပ္ရည္အရေျပာရရင္ အမႊာေမြးလုိ တူၾကပါတယ္။
ဆရာတုိက္စိုးက သူ႔အထက္က ၀န္ႀကီး (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေသာင္းဒန္ စသည္) တို႔ကို ႀကိဳတင္ရွင္းျပၿပီး ဦးအုန္းေမာင္ကို ငယ္သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ သူ႔႐ံုးကိုေတာင္ ဖိတ္ေခၚေတြ႔ဆံုခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္နဲ႔ စာေၾကာင္းေပေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကတာပါပဲ။
က်ေနာ္္ ရန္ကုန္ေရာက္လာတဲ့အခါ ဆရာတိုက္စိုးက သူ႔အိမ္ကုိ ဦးအုန္းေမာင္၊ သခင္အုန္းျမင့္၊ ဒဂုန္ တာရာ စတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားကို ဖိတ္ေခၚၿပီး စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ေလ့ရွိပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ဆရာတုိက္စိုးက ဖိတ္ေလ့ရွိလို႔ သူတို႔၀ိုင္းမွာ ပါေနပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြကိုပဲ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္က သူတုိ႔အထၳဳပၸတၱိေတြကို တပိုင္းတစစီပဲ သိသူျဖစ္လုိ႔ က်ေနာ္မသိေသးတဲ့ ကြင္းဆက္ေတြ ၀င္ေမးပါ တယ္။ စာေၾကာင္းေပေၾကာင္းကေတာ့ အားလံုးက ေရွးေဟာင္းေနာက္မီခ်ည္းဆိုေတာ့ ေျပာလို႔လည္း ေကာင္း၊ နားေထာင္မွတ္သားဖို႔လည္း ေကာင္းပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ပံုမွန္ေတြ႔ဆံုေလ့ရွိတဲ့ တျခားေနရာေတြကေတာ့ ေမြးေန႔ပြဲေတြနဲ႔ ကြယ္လြန္သူေတြရဲ႕ ႏွစ္လည္ပြဲေတြပါပဲ။ ေလထီး ဦးအုန္းေမာင္က ဖ်ာပံုသားဆိုေတာ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီမိသားစုနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးပါတယ္။ ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီကြယ္လြန္ျခင္း ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ပြဲမွာ သေဘၤာတစီးလံုးငွားၿပီးသြားၾကေတာ့ ဦးအုန္းေမာင္တို႔၊ သခင္ အုန္းျမင့္တုိ႔လည္း ပါၾကပါတယ္။ ပြဲမွာ သူတို႔စကားေျပာခြင့္ မရၾကပါဘူး။
မံုရြာတင္ေ႐ႊ၊ ဗိသုကာေက်ာ္မင္း၊ ကိုသိန္းတင္(အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ တိုင္းစည္း႐ံုးေရးမွဴး)၊ ဟာဂ်ီျမသန္း(ကိုမင္းဇင္တို႔အေဖ)၊ ဆရာျမသန္းတင့္ စသူတို႔ရဲ့ ႏွစ္လည္ဆြမ္းေကၽြးပြဲ၊ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ႏွစ္လည္ဆြမ္းေကၽြးပြဲတို႔မွာလည္း ဆံုေလ့ရွိၾကပါတယ္။
အေမလူထု ေဒၚအမာေမြးေန႔ပြဲမွာေတာ့ သခင္အုန္းျမင့္၊ သခင္သိမ္းေမာင္(၀ါးခယ္မ)၊ ဦးထြန္းတင္ (သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိုင္း ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔၊ အတြင္းေရးမွဴး)၊ ေတာ္ဘုရားေလး၊ ဦးခ်မ္းေအး စသူေတြ႔နဲ႔ ႏွစ္စဥ္ဆံုၾကတယ္။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ဦးထြန္းေ၀လည္း ပါတယ္။
အမ်ားအားျဖင့္ စစ္အစိုးရက မ်က္ေစ့ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္တာ ခံရသူေတြ တႏိုင္ငံလံုးကဆိုသလို လာၾကတာပါ။ ဘယ္မွာ ဆံုဆံု ဒီလူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူတစုဟာ လက္ရွိအစိုးရအေၾကာင္းကို အထူးေျပာဆိုေနေလ့ မရွိပါဘူး။ (ေျပာစရာမွ မလိုဘဲ) ခုဟာက အခ်င္းခ်င္း အလြမ္းေျပ ေတြ႔ဆံုၾက အားေပးၾကတဲ့ သေဘာထက္ မပိုလွပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔တေတြ ဦးအုန္းေမာင္ရဲ႕အိမ္ကိုလည္း အလည္ေရာက္ေလ့ရွိတယ္။ လူငယ္ေလးေတြက အဘ ဦးအုန္းေမာင္အိမ္ဆိုရင္ လိုက္ပို႔ခ်င္ေလ့ရွိတယ္။ သူတို႔ရဲ႕အဘ ဦးအုန္းေမာင္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔စကားေျပာၾကတာကို နားေထာင္ခ်င္လို႔တဲ့။ က်ေနာ္က သူတို႔ ကိုကိုးကၽြန္းမွာ အခ်င္းခ်င္း ေစာင့္ေရွာက္ၾကပံု၊ စိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္ၾကပံု၊ အပ်င္းေျဖၾကပံု၊ ႏိုင္ငံေရးေလ့လာၾကပံု၊ သမိုင္းေလ့လာၾကပံုေတြကို ကိုယ္လည္းၾကားခ်င္ လူငယ္ေတြလည္းၾကား ေစခ်င္ပါတယ္။
က်ေနာ္ ၾကားဖူးတဲ့ ပံုျပင္ေလးကုိ က်ေနာ္ျပန္ေမးဖူးတယ္။ အဘေထာင္က(ကၽြန္းက) လြတ္လာေတာ့ အိမ္ကုိ ျပန္လာတယ္။ အိမ္ေပါက္၀မွာ သူ႔သမီးကေလးကိုေတြ႔ေတာ့ သမီးက အေဖကိုစိမ္းေနတယ္။ “သမီး အေဖေလ”လို႔ေျပာေတာ့ သမီးေလးက “အေမေရ … အေဖဆိုတဲ့လူႀကီး လာေနတယ္”လို႔ လွမ္းေအာ္သတဲ့။
တခ်ဳိ႕က “ဒီပံုျပင္”ေလးကိုၾကားရရင္ မ်က္ရည္က်ၾကပါတယ္။ “အဘက တိုက္ပြဲမွာ ေျခေတာက္ကို ေသနတ္မွန္ လို႔ အဖမ္းခံရတာဆို”။ “ေလထီးတပ္သားႀကီးကို ကန္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ ဆိုၿပီး စစ္စံုေထာက္ေတြက ကန္လို႔ နံ႐ိုး က်ဳိးဖူးတယ္ဆို” စသည္ျဖင့္ သူတို႔က ၀င္ေမးၾကတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အဘကလည္း ႂကြား၀ါတဲ့ ေလသံ၊ အာဃာတ ပါတဲ့ ေလသံမပါဘဲ ပံုမွန္ပဲ ျပန္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
လူငယ္ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ေထာင္ခ်ရင္ ေထာင္ထဲမွာ ဦးအုန္းေမာင္တို႔လို ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြနဲ႔ အတူထားေလ့ မရွိတာဟာ အဲသလို လူငယ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းရင္း ႏိုင္ငံေရးအျမင္၊ သမိုင္းအျမင္ေတြ ရင့္က်က္ ျမႇင့္တက္ကုန္ၾကလို႔ပါပဲ။ လူႀကီးေတြကလည္း လူငယ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြေၾကာင့္ အားသစ္လာၾကပါတယ္။ ဦးအုန္းေမာင္တို႔ ကိုယ္တိုင္က လူႀကီးလူငယ္မခြဲျခားဘဲ အျပန္အလွန္ေလးစားသမႈနဲ႔ ဘ၀အသိ ဘ၀အားမာန္ေတြ ဖလွယ္ၾကပါတယ္။ ေထာင္ကို ဘ၀တကၠသိုလ္ျဖစ္ေစ ခဲ့ၾကပါတယ္။
အဘ ဦးအုန္းေမာင္ဟာ အသက္ ၈၂ ႏွစ္အရြယ္ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၂၈ မွာ ကြယ္လြန္တယ္။ ဦးအုန္ေမာင္ရဲ႕အိမ္ကိုလည္း ေရာက္ပါတယ္။ စ်ာပနလည္း လိုက္ပို႔ပါတယ္။ လိုက္ပို႔ၾကတဲ့ လူထုဟာလည္း မနည္း ပါဘူး။ အဘဦးအုန္းျမင့္(သခင္အုန္းျမင့္) နဲ႔ သခင္အိုႀကီးေတြ၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ကိုဘေကာင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းေတြ၊ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ၊ သတင္း စာဆရာေတြ လာေရာက္ၾကပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ စာေရးဆရာမ ေဒၚခင္ေဆြဦးတို႔ကိုလည္း ေတြ႔ လိုက္ရပါတယ္။
စ်ာပနအၿပီးမွာ ေလထီးဦးအုန္းေမာင္ အမွတ္တရ စာတမ္းမ်ားကို စာအုပ္ထုတ္ဖို႔ စာမူေတြစုေဆာင္းၾက ပါတယ္။ အဘဦးအုန္းေမာင္ရဲ႕ဇနီး (မမျမင့္)နဲ႔ သမီးကပါ က်ေနာ္တို႔ အမွတ္တရစာအုပ္ တည္းျဖတ္ထုတ္ေ၀ေရးမွာ ပါ၀င္ကူညီဖို႔ သေဘာတူထားပါတယ္။ ဆရာတိုက္စိုး၊ အဘ ဦးအုန္းျမင့္၊ အဘ သခင္သိမ္းေမာင္ (၀ါးခယ္မ)၊ ဒဂုန္တာရာ စတဲ့ ဆရာႀကီးမ်ားကို ႀကီးၾကပ္ဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံၿပီး “စာအုပ္ေစ်း”စာအုပ္တိုက္ပိုင္ရွင္ ဦးေမာ္လင္းကို ထုတ္ေ၀ေရးတာ၀န္ယူေပးဖို႔ အပ္ပါတယ္။ ဆက္လက္ၿပီး ေလထီးဦးအုန္းေမာင္ ကိုယ္တိုင္ ေရးခဲ့တ့ဲစာေတြကို စုေပါင္းထုတ္ေ၀ဖို႔လည္း ဆံုးျဖတ္္ထားၾကပါတယ္။
က်ေနာ္က ဒီစာအုပ္ကို စုေပါင္းထုတ္ေ၀ဖို႔ကိုလည္း ဆံုးျဖတ္ ထားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္က ဒီစာအုပ္ကို သမိုင္းစာအုပ္အျဖစ္နဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသမိုင္းသုေတသနအဖြဲ႔ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန ၀င္းရဲ႕ ဇနီး ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ေဒၚနီနီျမင္ထံ တင္းေပးဖို႔ကို တာ၀န္ယူဖူးထားရပါတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႔မွာက အဘ ဦးအုန္းေမာင္ရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဦသန္းထြတ္ (ဆရာတိုက္စိုး)လည္း အမႈထမ္းေနေလရဲ႕ဆိုတာကို အမ်ားသိၾက ေတာ့ သမၼတႀကီး မန္း၀င္းေမာင္ရဲ႕လက္ထက္မွာ ေလထီးသင္တန္းတက္ဖက္ ရဲေဘာ္ ကာနယ္ခ်စ္ေကာင္း ေထာင္ခ်ႀကိဳးေပးျပစ္ဒဏ္ခံရပံုကိုသြားၿပီး သတိရၾကပါတယ္။
ဦးအုန္းေမာင္စာအုပ္ကို ဦးသန္းထြတ္တို႔က ဖတ္႐ႈ တည္းျဖတ္ၾကရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဦးသန္းထြတ္မွာ ထုတ္ေ၀ခြင့္ေပးႏိုင္တဲ့ အာဏာလံုး၀ မရွိရွာေတာ့တာကို သူငယ္ခ်င္း ဦးအုန္းေမာင္ နားလည္းထားၿပီးသားပါ။ ခုလို ေဒၚနီနီျမင့္တို႔လက္ထဲ သူ႔စာမူအပ္ရတာကိုလည္း မႏွစ္ၿမိဳ႕ရွာပါဘူး။ သူ မေသဆံုးခင္ ထုတ္ေ၀ခြင့္ရမယ္လို႔လည္း မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါဘူး။ ေဒၚနီနီျမင့္ကေတာ့ ထုတ္ေ၀ ခြင့္ (ခ်ေပးခဲ့) ေထာက္ခံေပးခဲ့သတဲ့၊ စာေပစိစစ္ေရး စစ္ေထာက္လွမ္းသမားေတြက ထုတ္ခြင့္မေပးခဲ့ပါဘူး။ (ဒီ ကိစၥက ဦးအုန္းေမာင္ မကြယ္လြန္မီကတည္းက ၾကံဳခဲ့တာပါ)
ထူးဆန္းတဲ့ ကံၾကမၼာကို သတိရလို႔ ဆက္ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဆရာတိုက္စိုးနဲ႔ အဘ ေလထီးဦးအုန္း ေမာင္တို႔ဟာ မူလတန္းမွာကတည္းက သက္တူရြယ္တူ ႐ုပ္ခ်င္းတူသူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ေၾကာင္း၊ ႀကီးေတာ့လည္း “သန္းထြတ္” “အုန္းေမာင္” လို႔ ငယ္ငယ္ကလိုပဲ ေခၚၾကၿပီး အျမဲမျပတ္ ေတြ႔ဆံုေလ့ရွိခဲ့ၾကေၾကာင္း အသိုင္းအ၀န္းႀကီး တခုလံုးက သိထားၾကပါတယ္။ စစ္စံုေထာက္ေတြလည္း သိထားၾကပါတာပါပဲ။
ဆန္းတာက သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး ဟာ အသက္ ၈၂ ႏွစ္အရြယ္မွာ ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္သြားၾကတဲ့အခ်က္ပါပဲ။ ႏွစ္ဦး စလံုးဟာ လည္ပင္းညာဖက္အေျခမွာ ကင္ဆာအႀကိတ္ႏွစ္လံုးေပၚလာၿပီး ဒီအနာနဲ႔ပဲ ကြယ္လြန္သြားၾကရွာပါ တယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေနာင္ဘ၀မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရာသက္ပန္ ခ်စ္ခင္လက္တြဲသြားခြင့္ ၾကံဳရပါေစေသာ္၀္ လို႔ က်ေနာ္တို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ၾကပါစို႔။ ။
ေမာင္စြမ္းရည္
၂၀၀၈ မတ္ ၇
ဤေနရာမွ ျပန္လည္ကူးယူျခင္းျဖစ္ပါသည္။