ျပည္ေတာ္ျပန္
သင္တန္း
ဖိုးထက္၊
မတ္ ၂၁၊ ၂၀၁၄
ကို၀င္းႏိုင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ခ်င္ၿပီ။
ျမန္မာႏိုင္ငံကို အၿပီး ျပန္ေတာ႔မယ္လို႔လဲ မိတ္ေဆြ အေပါင္း အသင္းမ်ားအား ႏွဳတ္က မၾကာခဏ
ဖြင္႔ဟေျပာသည္။ ေျပာလို႔သာ ေျပာေနတာ။ သူ ျပန္မယ္ ျပန္မယ္ေျပာတာ သူႏိုင္ငံျခားစထြက္ထြက္ျခင္း
တစ္လ ၾကာၿပီးကတည္းက ဆိုရင္ အခုသူႏိုင္ငံျခားထြက္ေနတဲ႔ ၁၂ ႏွစ္အတြင္း အၾကိမ္ေပါင္း မနည္းေတာ႔။
တစ္လကို အနည္းဆံုး သံုးေခါက္ အနည္းဆံုး ျပန္မယ္ ေျပာသည္။ သူ႔ႏိုင္ငံျခား အလုပ္ သက္တမ္း စုစုေပါင္း ၁၂ ႏွစ္…
ထားပါ ၁၀ ႏွစ္၊ အနည္းဆံုး အၾကိမ္ေပါင္း ႏွစ္ရာခန္႔ေတာ႔ အသာေလး။
သူ ျပန္မယ္ေျပာတိုင္းလဲ ပါးစပ္က ၿပီး ၿပီးေရာ
ေျပာခ်င္း မဟုတ္။ တကယ္႔ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ျပန္ဖို႔ ရက္သက္မွတ္ၿပီး
ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို သူ႔ရံုးက မသိေအာင္ ခိုးခိုး၀ယ္ထားတာကိုဘဲ အနည္းဆံုး ငါးခါ ေျခာက္ခါ
ရိွသည္။ သံုးခါေလာက္ လက္မွတ္ဆံုးသည္။ က်န္သံုးခါေလာက္က ခြင္႔ရက္တို ယူၿပီး ျပန္လိုက္ရတာဘဲ
အဖတ္တင္က်န္သည္။
အခုလဲ ေျပာျပန္ၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ အရင္လို
သူ႔မန္ေနဂ်ာကို ေျပာျခင္းမဟုတ္။ သူ႔ အခန္းေဖာ္ကို ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။
“ေဟ႔လူ က်ဳပ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္မယ္ဗ်။”
သူ
နဲ႔ သူ႔အခန္းေဖာ္ က အသက္ၾကီးမွ အလုပ္ထဲမွာ ခင္ၾကတယ္ဆိုေပမယ္႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္
ညီရင္း အစ္ကိုလို ခင္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ႔ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက စာဖတ္တာလဲ ၀ါသနာပါသူျခင္းဆိုေတာ႔
ခပ္ျမန္ျမန္ဘဲ ရင္ဘတ္ခ်င္း ဂ်က္ပင္ထိုးေသာ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္သြားခဲ႔ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သာသာစကားတူ
မိတ္ေဆြေတြ။
သူ႔အခန္းေဖာ္က ကို၀င္းႏိုင္ အရူးထျပန္ၿပီဆိုတာ
သိသည္။ ကို၀င္းႏိုင္ေျပာတာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အၿပီးျပန္မယ္လို႔ ေျပာျခင္းဟု သိသည္။ သို႔ေသာ္
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး …
“ေအးဗ်ာ။ ျပန္ေပါ႔။ ျပန္လာရင္သာ စာအုပ္ေတြ
ဆြဲခဲ႔ဗ်ာ။ ဆရာ၀င္းေဖျမင္႔ရဲ႕ အေရာင္ေတြ အေၾကာင္း၊ ပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္း စာအုပ္ထြက္ေနတယ္ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ မျဖစ္မေနေလး ၀ယ္ခဲ႔ဗ်ာ” ဟု ကို၀င္းႏိုင္ ျဖတ္ေျပာမွာကို စိုးရိမ္ၿပီး
အျမန္ေျပာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကိုလဲ မထူးဆန္းပါဘူး။ ျပန္…ျပန္ေပါ႔ ဟု မ်က္ႏွာေပး ခ်ီထားလိုက္သည္။
သူ႔ကို သိပ္မယံုေတာ႔တာလား ၾကားရဖန္မ်ားလြန္းေတာ႔ နားထဲ မ၀င္ေတာ႔တာလား မသိ။
တကယ္က်ေတာ႔ သူ႔အခန္းေဖာ္ အလြန္မဟုတ္။
ကို၀င္းႏိုင္အလြန္။ သူနဲ႔ သူ႔အခန္းေဖာ္ တစ္ခန္းထဲမွာ အတူတူေနတာ သံုးလပင္မျပည္႔တတ္ေသး။
သူ႔အခန္းေဖာ္ကိုေတာ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ေတာ႔မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း။ စီးပြားေရး ဘယ္လို
စီမံထားေၾကာင္း။ အလုပ္အတူတူတြဲလုပ္ၾကဖု႔ိ အေၾကာင္း။ အစမွာေတာ႔ ရုန္းရ ကန္ရမွာဘဲ ျဖစ္ေၾကာင္း။
ဒါေပမယ္႔ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ အာဏာရိွ လူၾကီးေတြနဲ႔ ကပ္ယက္္ၿပီးေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ စီးပြားေရး
လုပ္မွာ မဟုတ္ေၾကာင္း။ သူ နားလည္တတ္ကၽြမ္းေသာ PLC (Programming Logic Control) သင္တန္းေက်ာင္းေလး
ေထာင္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း။ တစ္ဖက္ကလဲ အေဆာက္အဦး ေရ၊ မီး စနစ္မ်ားကို Installation နဲ႔
Design ကိုတြဲလုပ္အံုးမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ယံုၾကည္ခ်က္ ခိုင္ခိုင္မာမာျဖင္႔ ေျပာတတ္သည္။
အစအဦးကေတာ႔ သူ႔အခန္းေဖာ္က စိတ္၀င္စားသည္။
၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြးသည္။ အၾကံဥာဏ္ေပးသည္။ PLC ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ခ်င္ရင္ အခု ႏိုင္ငံျခားမွာ
ရိွတံုး ၀ယ္ဖို႔ေကာင္းေၾကာင္း။ သင္တန္း ေကာင္းေကာင္းလုပ္မွာဆိုရင္ အမယ္စံုဖို႔ လိုေၾကာင္း။
အသစ္၀ယ္ဖို႔ မလိုေၾကာင္း။ တပါတ္ရစ္ အေကာင္းေတြ ေရာင္းေသာ အင္တာနက္ ၀က္ဘ္ဆိုဒ္ေတြကိုပင္
၀ိုင္းကူ ရွာေပးသည္။ ႏွစ္ေယာက္သားေပါင္းၿပီး ဘာေလးေတာ႔ သင္မွျဖစ္မယ္။ ဘယ္ Model ေလးေဆာက္ၿပီး
သင္ရင္ အေကာင္းဆံုးဘဲဆိုတာတိုင္ပင္ၿပီး သင္ရိုးညႊန္းတန္းေလးေတာင္ ၀ိုင္းကူ ဆြဲေပးသည္။
ကို၀င္းႏိုင္က သူ႔ PLC သင္တန္းကို ယံုၾကည္သည္။
ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည္။ တကယ္ေတာ႔ PLC ဆိုတာ စက္ရံုၾကီးေတြ၊ အလုပ္ရံုၾကီးေတြမွာ မရိွမျဖစ္။
ပစၥည္းေတြ ထုတ္လုပ္တာ၊ ထုပ္ပိုးတာ၊ အရည္အေသြးထိန္းတာ အားလံုးမွာ ဒီ PLC က မရိွမျဖစ္။
အနည္းဆံုး ယခုလက္ရိွ လူေတြအမ်ားစု သံုးစြဲေနၾကေသာ ဓာတ္ေလွခါး၊ စက္ေလွခါးေတြေတာင္
PLC စနစ္အေျခခံေတြ။ ဘယ္အထပ္မွာ ရပ္။ မီးေဘး အခ်က္ျပ Fire Alarm ျဖစ္လွ်င္ အနီးဆံုး
အထပ္မွာပြင္႔ စတာေတြ အကုန္လံုးကို PLC နဲ႔ ထိန္းရသည္။
သူေက်ာင္းမွာတံုးက PLC သင္ရသည္။ အရာအားလံုး
စာရြက္ေပၚမွာ။ သို႔ေသာ္ စဥ္းစားရတာ၊ logic က်ေသာ ပညာရပ္ကို စိတ္၀င္စားေသာ ကို၀င္းႏိုင္အတြက္
ႏိုင္ငံျခားထြက္ေတာ႔လဲ PLC စာအုပ္ေတြကို အင္တာနက္က ရွာဖတ္သည္။ ေလ႔လာသည္။ ရူးသြပ္သည္။
ဘယ္ပညာရပ္မဆို ရူးသြပ္လွ်င္ ထူးရင္ထူး၊ မထူးရင္ ရူးျဖစ္တတ္ေသာေၾကာင္႔ ကို၀င္းႏိုင္ကေတာ႔
မရူးဘဲ ထူးခဲ႔သည္။ အခုေတာ႔ အေရွ႕အလည္ပိုင္း က အမိွဳက္မီးရိွဳ႕တဲ႔ စက္ရံုၾကီးက စက္ေတြရဲ႕
PLC အကုန္လံုး သူ႔လက္ေအာက္မွာ။ စမ္းသပ္တာ၊ တပ္ဆင္တာ အကုန္လံုးကို သူနဲ႔ Supplier ကုပၼဏီက
အင္ဂ်င္နီယာေတြ တြက္ခ်က္ ေဆြးေႏြးၿပီး အလုပ္ လုပ္ရသည္။
ဒီေတာ႔ ကို၀င္းႏိုင္ရတဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳက
မနည္းေတာ႔။ ၿပီးေတာ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက PLC သင္တန္းေလးေတြ ရိွတာ သူသိသည္။ သူလဲ တက္ခဲ႔ဘူးသည္။
သို႔ေသာ္ အားလံုးက ေျခာက္တီး ေျခာက္ခ်က္။ Input ၊ Output module ေလးေတြေတာင္မွ ျပည္႔စံုေအာင္
ရိွတာမဟုတ္။ ကို၀င္းႏိုင္ကေတာ႔ သူ႔အခန္းေဖာ္ ရွာေပးထားေသာ ၀က္ဘ္ဆိုဒ္ကေန ပစၥည္းေတြ
တစ္လ တစ္ခု ၀ယ္ ၀ယ္ၿပီး စုသည္။ အခုဆို အေတာ္စံုၿပီ။
“က်ဳပ္ကေတာ႔ သင္တန္းလာတက္တဲ႔ ကေလးေတြကို
တတ္သမွ် သင္ေပးမွာဘဲ။ တကယ္တတ္ေစရမယ္ဗ်ာ။ သင္တန္းစည္းကမ္း ကိုေတာ႔ ကိုင္မယ္ဗ်ာ။ ခပ္ေပါ႔ေပါ႔
လာတက္တဲ႔ ေကာင္ေတြဆိုရင္ေတာ႔ ပိုက္ဆံ ျပန္အမ္းၿပီး ထုတ္မယ္လို႔ကို သင္တန္းလက္ခံကတည္းက
စည္းကမ္းခ်က္မွာ ေရးရမယ္ဗ်။ သိလား။ နည္းနည္းေတာ္တဲ႔ ေကာင္ေတြ ဆိုရင္လဲ သူတို႔ က်ဳပ္သင္တန္းမွာ
နည္းျပ ျပန္ခန္႔မယ္ဗ်ာ။ ေကာင္းတယ္မို႔လား က်ဳပ္အၾကံ..ဟဲ ဟဲ..” ဟု သူ႔အခန္းေဖာ္ကို တိုင္ပင္သည္။
သူ႔အခန္းေဖာ္က သူ႔အေတြးအေခၚကို ၾကိဳက္သည္။
ဒီလူသင္ရင္ တကယ္တတ္ၾကမယ္ဆိုတာလဲ နည္းနည္းမွ သံသယမရိွ။ ဒါေပမယ္႔ သူသံသယရိွတာ တစ္ခုဘဲ
ရိွသည္။ ဒီလူ႔ သင္တန္းကို အပ္ေတာင္ အဆင္႔မီွေအာင္ မထုတ္လုပ္ႏိုင္ေသးေသာ ေရႊျပည္ၾကီးက
ကေလးေတြက စိတ္၀င္စားပါ႔မလား။ စိတ္၀င္စားေစအံုးေတာ႔ ျပည္တြင္းမွာ Apply လုပ္ဖို႔ ခက္တဲ႔
ဘာသာရပ္ကို ၾကာရင္ စိတ္ညစ္မကုန္ေပဘူးလား။
ေနာက္တစ္ခု သူ႔အခန္းေဖာ္က ကို၀င္းႏိုင္ကို
စိတ္မခ်၊ မယံုၾကည္တာ တစ္ခုရိွေသးသည္။ ေငြေရးေၾကးေရး တတ္ႏိုင္ပါ႔မလား။ သူ႔သင္တန္းအတြက္
ပစၥည္းေတြ ၀ယ္မွာ ႏွစ္ေယာက္သားခ်တြက္တာကိုဘဲ အေမရိကန္ ေဒၚလာ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ေနၿပီ။ ဒါေတာင္
လိုအပ္တဲ႔ ကြန္ျပဴတာ ရွစ္လံုး ကိုးလံုးေလာက္၀ယ္ရအံုးမွာ က်န္ေသးသည္။ ကြန္ျပဴတာ တစ္စံု
၀မ္းဆက္ တစ္စံုကို သံုးသိန္းထား။ သိန္းသံုးဆယ္ခန္႔ ကုန္အံုးမည္။ သင္တန္းေၾကာ္ျငာေတြ
လုပ္ရအံုးမည္။ အဆိုးဆံုးက ကို၀င္းႏိုင္က ရန္ကုန္မွာ အခန္းရိွတာ မဟုတ္။ သူကေတာ႔ အခန္း၀ယ္မယ္ဟု
ေျပာေနသည္။ “ေျမညီထပ္မဟုတ္ရင္ေတာင္ သံုးထပ္၊ ေလးထပ္ေတာ႔ ကေလးေတြ တက္မွာပါဗ်ာ” ဟု ေျပာေနေပမယ္႔
လွည္းတန္းလို၊ ေျမနီကုန္းလို သင္တန္းဖြင္႔လို႔ေကာင္းတဲ႔ ေနရာက သံုးထပ္၊ ေလးထပ္က တိုက္ခန္းေတြ
ေစ်း စံုစမ္းၾကည္႔ၾကေတာ႔ ကို၀င္းႏိုင္ လန္႔သြားသည္။ ဖ်ားသြားသည္။ ဘုရားတသည္။ ထို႔ေနာက္
သူ၏ PLC သင္တန္း အေရးေတာ္ပံုၾကီး အသံတိတ္ဆိတ္စျပဳလာသည္။ အားေလ်ာ႔လာသည္။
သူ႔အခန္းေဖာ္မွာေတာ႔ အခန္းေလး တစ္ခန္းရိွသည္။
သူ၀ယ္စဥ္က သိန္း တစ္ရာ႔ ငါးဆယ္ေလာက္ရိွသည္။ အခုေတာ႔ သိန္းသံုးရာခန္႔ ေစ်းေပါက္ေနၿပီတဲ႔။
ကို၀င္းႏိုင္ယူမယ္ဆိုရင္ ေစ်းေလွ်ာ႔ေပးမယ္ ေျပာေပမယ္႔လဲ သူ မ၀ယ္ႏိုင္။ သူ႔အခန္းေဖာ္ကလဲ
သူတတ္ႏိုင္တဲ႔ ေစ်းအထိ ဘယ္လိုလုပ္ ေလွ်ာ႔ေပးႏိုင္မွာလဲ။ ေနာက္ၿပီး သူ႔သူငယ္ခ်င္း အခန္းက
ဟိုး..အုတ္က်င္းမွတ္တိုင္ ကေန အထဲကို အေတာ္ၾကီး ၀င္ရေသးသည္။ သင္တန္းဖြင္႔လို႔ ေကာင္းတဲ႔
ေနရာမဟုတ္။ အခန္းငွားဖြင္႔ရေလာက္ေအာင္က်ေတာ႔လဲ ေအာင္ျမင္ေတာ္ေသးရဲ႕။ မေအာင္ျမင္ရင္
ငတ္မွာက သူ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက ပါမစ္နဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင္႔နဲ႔
လုပ္ရေသာ စီးပြားေရးက လြဲလို႔ ဘယ္စီးပြားေရးကမ်ား စိတ္ခ် လက္ခ် ရိွရတာ ရိွလို႔လဲ။ အထူးသျဖင္႔
သူ႔လို ပညာရပ္နဲ႔ လုပ္စားရမယ္႔ စီးပြားေရး က အဆိုးဆံုး။ ေအာင္ျမင္ခ်င္ရင္ ဘုရင္႔ေနာင္
ေဖာင္ဖ်က္ရမယ္ ေျပာၾကေပမယ္႔ ဟိုက တိုက္ပြဲမႏိုင္ရင္ တစ္ခါတည္း မာကကီးယားသြားၾကမွာ။
သူက ေခြးျဖစ္မွာ။ သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ ႏိုင္ငံျခားကိုျပန္ထြက္လို႔လဲ ေကာင္းတဲ႔ အရြယ္မဟုတ္ေတာ႔။
ဒီပံုစံနဲ႔ဆိုရင္ သူ႔အိပ္မက္ေတြက ေ၀းေနျပန္ေသးသည္။
ကို၀င္းႏိုင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ဖို႔
အေၾကာင္း သိပ္မေျပာေတာ႔။ အၾကိမ္ရည္နည္းသြားသည္။ ေျပာျပန္ေတာ႔လဲ သိပ္အားမာန္မပါ။ “က်ဳပ္တို႔
ျပန္ေတာ႔ ျပန္ရမယ္ဗ်။ ဟုတ္တယ္မို႔လား။” ဟု မရဲ တရဲ ေျပာရွာသည္။ သင္တန္းေတြ၊ ကုပၼဏီေတြ ေခါင္းထဲက ေလာေလာဆယ္ ထုတ္လိုက္သည္။
“ဟယ္…အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ရမွာပ” လို႔ ေတြးထားလိုက္ေတာ႔သည္။
မေန႔ကေတာ႔ ကို၀င္းႏိုင္ မ်က္ႏွာၾကီးကို
ျပံဳးၿပံဳးၾကီးလုပ္ၿပီး အခန္းသုိ႔ ျပန္လာသည္။ သူ႔အခန္းေဖာ္ကို အူယားဖားယားလိုက္ရွာသည္။
ၿပီးေတာ႔
“ေဟ႔လူ ခင္ဗ်ား ရန္ကုန္က အခန္းရိွေသးတယ္မုိ႔လား။”
“ရိွေသးတယ္ေလ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ မေရာင္းေတာ႔ဘူးဗ်။
ခင္ဗ်ား သင္တန္းဖြင္႔ခ်င္ရင္ အခ်ိန္အတိုင္းတာ တစ္ခုနဲ႔ ယူဖြင္႔ခ်င္ရင္ေတာ႔ ယူပါ။”
“အင္းေလ..က်ဳပ္ကလဲ သင္တန္းဖြင္႔ဖို႔
ယူမလို႔ဗ်။ ခင္ဗ်ားက အခန္းစိုက္။ က်န္တာ ကၽြန္ေတာ္စိုက္မယ္။ ေသခ်ာေပါက္ေအာင္ျမင္ေစရမယ္ဗ်။”
“တယ္ဟုတ္ပါလား။ ဘာသင္တန္းလဲ။”
“Facebook မီဒီယာသင္တန္း”
“ေတာက္တီး ေတာက္တဲ႔ဗ်ာ။”
“ေဟ႔လူ အတည္ေျပာတာဗ်။ အခုေတာင္ ကမာၻၾကီး
အမွန္သိေစဖို႔ ေဖ႔စ္ဘုတ္သံုးၾကစို႔ ဆိုတဲ႔ ေဆာင္ပုဒ္နဲ႔ မီဒီယာသင္တန္းေတြ ဖြင္႔ေနၿပီဗ်။”
“ဟာဗ်ာ..ေတာ္ဗ်ာ…မေနာက္နဲ႔ဗ်ာ..ေရခ်ိဳး။ၿပီးရင္
အျပင္ကိုထြက္ၿပီး တစ္ခုခုသြားစားမယ္။ လုပ္..လုပ္ ျမန္ျမန္”
ကို၀င္းႏိုင္က ျပတင္းတခါး၀ကို ထထြက္သြားၿပီး…“က်ဳပ္
အတည္ ေျပာတာဗ်။ တကယ္ဖြင္႔ခ်င္တာဗ်။ အမွန္တကယ္လဲ လိုအပ္တယ္ဗ်။ ကမာၻၾကီးကို အမွန္သိဖို႔
ေဖ႔စ္ဘုတ္သံုးရမယ္ဗ်။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီက်ဳပ္သင္တန္းကို တက္လာတဲ႔ သူေတြကို ငိငိ…ခိခိ…ငြယ္..အသံထြက္နည္းေတြ
ဘယ္ေနရာမွာဘယ္လိုသံုး သင္ရမယ္ဗ်။ ဦးေလးကလဲတို႔..မားကလဲတို႔.. မာမာကလဲတို႔ အာလုပ္သံနဲ႔
ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေအာင္ ေခၚနည္း သင္ေပးမယ္ဗ်ာ။ ဓာတ္ပံုကို ဘယ္လို ရိုက္ရတယ္၊ အဖုအပိန္႔ေတြ ေပ်ာက္ေအာင္
ဘယ္လို Application ေတြသံုးရတယ္ဆိုတာ သင္ေပးမယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီး ဆရာေတာ္ ဘုရားေတြက ဒီသင္တန္းဖြင္႔ ဖို႔
စီစဥ္ေနတာ ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ သူတို႔က က်ဳပ္လို၊ ခင္ဗ်ားလို
တစ္တစ္ခြခြ၊ ႏိွဳက္ႏိွဳက္ခၽြတ္ခၽြတ္ ဘယ္ေနရာ ဘာရိွ ကာလသားၾကိဳက္ သင္ေပးလို႔မရဘူးဗ်ာ။
ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔က ဒါေတြ အေတာ္ကၽြမ္းမို႔လား။ ေနာက္ၿပီးဗ်ာ…ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚမွာ အမ်ိဳးေစာင္႔ဥပေဒ
ဘယ္လို ထိန္းသိမ္းေစာင္႔ေရွာက္ လိုက္နာ ကာကြယ္နည္းလဲ သင္ေပးလို႔ရတယ္ဗ်ာ။ ဆရာေတာ္ေတြက်ေတာ႔
သင္ေပးခ်င္ရင္ေတာင္မွ ဆင္ၿခင္ရမယ္မုိ႔လား။ ေ၀ဖန္သူေတြ မ်ားတယ္ေလ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္ၾကေတာ႔
အမ်ိဳးေစာင္႔ဥပေဒကို ျခင္ေထာင္ေစာင္႔၊ ေဘာင္းဘီေသာ႔ခပ္ ဥပေဒလို႔ ေျပာတယ္ဆိုတာ အပနာပ ေျပာတာ၊ အမ်ိဳး မေစာင္႔ ေလာက္ေကာင္
သစၥာေဖာက္ေတြ ေျပာတာလို႔ ခပ္ရွင္းရွင္း ရွင္းျပလို႔ ရမယ္ဗ်။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ဗ်ာ
လူၾကိဳက္မ်ားေအာင္၊သင္တန္းသားမ်ားေအာင္ သင္ေပးလို႔ရတယ္ဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္မုိ႔လား.. ေဟ႔လူ..
ဟာ..ဒီလူေတာ႔” ဟု ကို၀င္းႏိုင္ လွည္႔အၾကည္႔မွာ မရိွေတာ႔ေသာ သူ႔အခန္းေဖာ္ကို လိုက္ရွာသည္။
မရိွေတာ႔။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ၀င္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ခက္တဲ႔ လူဘဲ..ေနာက္ရက္မွ နားလည္ေအာင္ ေျပာရမယ္လို႔
ေတြးလိုက္သည္။
ည..အိပ္ခါနီးေရာက္ေတာ႔
ကို၀င္းႏိုင္ ဘုရားေတြ ဘာေတြ မရိွခိုးစဘူး ရိွခိုးသည္။ “ဆရာေတာ္ ဘုရားက်န္းမာ ခ်မ္းသာပါေစ။
တပည္႔ေတာ္ အရင္းအႏွီး မေလာက္မင ဘာစီးပြားေရး လုပ္စားလို႔ လုပ္စားရမွန္း မသိ ျမန္မာႏိုင္ငံကို
မျပန္ႏိုင္ျဖစ္ေနတာ အရွင္ဘုရားတို႔ေၾကာင္႔မုိ႔ ေက်းဇူးၾကီးလွပါတယ္” ဟု ေမတၱာပို႔သည္။
သူ႔အခန္းေဖာ္က ဒီလူ ေနာက္ေနတာလားဆိုၿပီး
တစ္ဖက္ကုတင္ကေန လွမ္းၾကည္႔ေနသည္။ ေၾကာင္ကုန္ၿပီဟု ေတြးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ မနက္
ရံုးကို သူ႔အခန္းေဖာ္ေရာက္လာေတာ႔ ကို၀င္းႏိုင္က သူ႔မန္ေနဂ်ာအား စကားေျပာေနတာကို ၾကားရသည္။
“I
am going back soon. I am going to resign soon.” တဲ႔။
ကို၀င္းႏိုင္၏
အခန္းေဖာ္က မ်က္လံုး အျပဴးသားနဲ႔ သူ႔ကို လွမ္းၾကည္႔ေနသည္။
ကို၀င္းႏိုင္၏
မန္ေနဂ်ာ ႏိုင္ငံျခားသား ကေတာ႔ အျပံဳးမပ်က္။ ကို၀င္းႏိုင္ ဆက္ေျပာေနေသာ “To know
more world, to use more Facebook” ဆိုတာေတြလဲ စိတ္၀င္စားပံုမရ။ Ok… All
Right…Sure…Correct ေတြဘဲ ေရလိုက္ ငါးလုိက္ လုပ္ေနသည္။
ဘယ္သူ
ယံုယံု မယံုယံု ကို၀င္းႏိုင္ ျပည္ေတာ္ျပန္မည္။ Facebook ျဖင္႔ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာတိုးတက္ေစျခင္း
ဆိုသည္႔ Apply Facebook သင္တန္းဖြင္႔မည္။ သင္တန္းနာမည္ေတာ႔ ေပးမွရမည္။ “ျပည္ေတာ္ျပန္သင္တန္း”
လို႔ေလ။
ဖိုးထက္