Multi Level Marketing ႏွင္႔ ေမၾကီးရဲ႕ ေငြတြင္း
ဖိုးထက္၊ ဇြန္ ၂၈၊ ၂၀၁၄
ခင္မင္တဲ႔ အေပါင္းအသင္းေတြ မမ်ားလွဘဲ၊ ရန္သူေတြ လက္ခ်ိဳးရည္တြက္ လို႔ရေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ အသက္ၾကီးလာေလ စိုေသာလက္မ်ား ေျခာက္ေသြ႔သြားမွာ အလြန္စိုးရိမ္ပါသည္။
လြန္ခဲ႔ေသာ တစ္လခန္႔က ခရီးသြားဟန္လႊဲ ေက်ာင္းတံုးက မ်က္မွန္းတန္းမိေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို ျပန္ေတြ႔သည္။ ၿပီးခဲ႔ေသာ ရက္သတၱပါတ္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို သူက ဖုန္းေတြ ခဏ ခဏ ေခၚလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္အားရိွရင္ ေတြ႔ခ်င္တယ္တဲ႔ေလ။ အားခ်င္ရင္ အားၿပီး မအားခ်င္ရင္ ေသမင္းကလြဲလို႔ သိၾကားမင္းေတာင္ ထ မေတြ႔ခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အိမ္နားအထိ အေရာက္လာမည္ဆိုေသာ သူ႔အတြက္ “အားပါတယ္ဗ်ာ..ေတြ႔တာေပါ႔” ဟု ဆိုကာ ေတြ႔ျဖစ္ခဲ႔သည္။
အလာပၸ၊ ႆလာပၸ ဟိုေကာင္ၾကီး ဘယ္ေရာက္၊ ဟိုေကာင္မၾကီး ဘယ္ေရာက္။ ဘယ္လိုေတြ စိတ္ကူးထားသလဲ။ ဘယ္လိုေတြ ၾကံစည္ထား သလဲဆိုသည္႔ ေမးခြန္းမ်ားျဖင္႔ အျပန္အလွန္ စပ္စုၾကသည္။ ထိုသို႔ ေမးျမန္းၿပီးသကာလ သူ႔စကား တစ္ခြန္းေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတ္ာ႔ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္၀မ္းနည္းသြားသည္။ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္သြားသည္။ မွန္ၾကည္႔ၿပီး “ငါ..ဒီေလာက္ေတာင္ဘဲ ငတံုးပံုစံ ေပါက္ေနသလား” လို႔ မွန္ထဲက ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေစ႔ေစ႔ၾကည္႔ၿပီး ေမးခ်င္မိသြားသည္။ သူေျပာေသာ စကားက “ခင္ဗ်ား…အခ်ိန္ရေသးတယ္မို႔လား။ ခင္ဗ်ားကို တစ္ခု ေျပာျပခ်င္လို႔ဗ်။ Multi Level Marketing ဆိုတာ ၾကားဘူးလား…” တဲ႔။
သူေျပာေသာ Multi level marketing အေတြ႔အႀကံဳကို အရင္က ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ႀကံဳဘူးသည္။ အဲဒီတံုးက ယမကာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ရင္ဘတ္မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ႏွင္႔ ေသာက္စားေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္၀ိုင္းကို စားပြဲ၀ိုင္းအလြတ္မရိွေသာေၾကာင္႔ဆိုၿပီး ဆံပင္ နီေၾကာင္ေၾကာင္၊ နားသံသီး ခပ္ၾကီးၾကီး၊ အ၀တ္အစား ဖိုသီဖတ္သီႏွင္႔ လူငယ္တစ္ေယာက္ လာထိုင္သည္။ မူးတူးရိပ္တိတ္ျဖစ္ေနသည္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ခပ္ေျမွာက္ေျမွာက္ေျပာၿပီး အဲဒီ Multi level marketing ကို မိတ္ဆက္သြားခဲ႔ဘူးသည္။ ေျပာခ်င္ေသာ စကားမ်ားကိုသာ စြတ္ရြတ္ေျပာေနခဲ႔ေသာ အဲဒီ ေကာင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ခပ္ျပံဳးျပံဳးျဖင္႔ ၾကပ္ေပးၾကသည္။ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီး ေမးသည္။ ေခ်ာင္ေတြ ပိတ္သည္။ သူေျပာသည္႔ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ဘဲ ပိုက္ဆံ အမ်ားၾကီး ရေသာ သူမ်ားကို အခု ဖုန္းနံပါတ္ေပးပါ။ အခု ဖုန္းဆက္မယ္ဆိုၿပီး ရစ္ခဲ႔ၾကဘူးသည္။ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ပိုက္ဆံရတယ္ဆိုသည္႔ အယူအဆကို လံုး၀ အယံုအၾကည္မရိွေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေပ်ာ္စရာ ယမကာ ၀ိုင္းတစ္ခု ျဖစ္ေစခဲ႔တာထက္ မပိုခဲ႔။
အခုေတာ႔ ၾကံဳရျပန္ေလၿပီ။ ဒီသူငယ္ခ်င္းကေတာ႔ ေက်ာင္းကတည္းက ေမးထူးေခၚေျပာ အဆင္႔ေပမယ္႔ သူ႔ရဲ႕ ေအးေဆး တည္ၿငိမ္မွဳကို ကၽြန္ေတာ္က သိၿပီးသား။ ကိုယ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ လူမ်ားကို သတိထားမိေသာ လူ႔သဘာ၀အရ သူ႔ရဲ႕ ေအးေဆးေသာ အမူအရာကို ကၽြန္ေတာ္က ေလးစားသည္။ တက္ၾကြေသာ မ်က္၀န္းအစံု၊ ယံုၾကည္ခ်က္ အျပည္႔ရိွေသာ မ်က္ႏွာ အဆင္အျပင္ႏွင္႔ သူေျပာမည္႔ ကိစၥၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္က အဘယ္မွာ ျငင္းဆန္ႏိုင္ေသာ အားအင္ ရိွႏိုင္ပါမည္နည္း။ သူေျပာျပေသာ အေၾကာင္းအရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သေလာက္ ျပန္ရွင္းခြင္႔ ေပးေစခ်င္သည္။
Multi Level Marketing ဆိုတာ ဆင္႔ကဲ ဆင္႔ကဲ လက္ဆင္႔ကမ္းၿပီး ေစ်းကြက္ကို ခ်ဲ႕ထြင္ ေဖာက္ထြက္ေသာ စနစ္တဲ႔။ သူက အေပါင္းလကၡဏာ တစ္ခုကို ေရးဆြဲသည္။ ဘယ္ဘက္ အေပၚေထာင္႔မွာ သူႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရတဲ႔ အလုပ္သမားေတြတဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ အားငယ္သြားသည္။ သူ႔ေအာက္တည္႔တည္႔က စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေသးေသးေလးေတြတဲ႔။ အေပါင္းလကၡဏာရဲ႕ ညာဘက္ ေအာက္ေထာင္႔က စီးပြားေရး လုပ္ငန္း ခပ္ၾကီးၾကီး။ (ကုမၸဏီ ခပ္ၾကီးၾကီး တစ္ခုခုတဲ႔)။ သူ႔အေပၚကမွ KFC လို မက္စ္ဘာဂါလို လုပ္ငန္း အၾကီးၾကီးေတြတဲ႔။ သူက ေနာက္ထပ္ X ၀င္ရိုးႏွင္႔ Y ၀င္ရိုးကို ဆြဲသည္။ X ၀င္ရိုးက လစာေငြေၾကး ပမာဏ။ Y ၀င္ရိုးမွာ အခ်ိန္ အတိုင္းအတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ၀န္ထမ္းေတြက ဆယ္ႏွစ္အလုပ္ လုပ္မလား။ လစာတိုးလာမည္။ အခ်ိန္ဆိုသည္႔ အသက္အရြယ္ အပိုင္း အျခား တစ္ခု ေပးရမည္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီအသက္အရြယ္အပိုင္း အျခားမွာ ရသည္႔ Active Income က ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ဘယ္လိုမွ ျပည္႔စံုလံုေလာက္မည္ မဟုတ္တဲ႔။ ေခါင္းဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ ညိမ္႔မွန္းမသိဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ညိမ္႔မိသည္။ “နင္ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတာ ၾကာၿပီ။ အခုထိ ဘာမွလဲ ျဖစ္မလာဘူး…ဟြန္း..ဟြန္း..ဟြန္း” ဆိုသည္႔ အမငယ္ကို သတိရသြားသည္။
ခပ္တိုတုိဘဲ ဆိုပါရေစေတာ႔။ သူတို႔ MLM (Multi Level Marketing) က ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရတဲ႔ ဘ၀ေတြထဲက ေဖာက္ထြက္ဖို႔ အကူအညီေပးတ႔ဲ အဖြဲ႔အစည္းတဲ႔။ သူ႔ဆရာေတြ အခု ျမန္မာျပည္မွာ ဒီအလုပ္မွာ ေအာင္ျမင္သြားၿပီး တစ္လကို ေဒၚလာ ငါးေသာင္းခန္႔စားေနသတဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္႔ ေသြးေတြ ပြက္ပြက္ဆူေအာင္ ေလာဘတက္၏။ တစ္ေယာက္စကား တစ္ေယာက္နား လက္ဆင္႔ကမ္းၿပီး အလုပ္ လုပ္သြားရံုနဲ႔၊ ေစ်းေရာင္းသြားရံုနဲ႔ layer ေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာၿပီး Diamond အဆင္႔အထိ ေရာက္ေအာင္ သြားႏိုင္သတဲ႔။ အဲဒီအဆင္႔ေရာက္သြားလို႔ ဒီအလုပ္ကိုမလုပ္ခ်င္ရင္ေတာင္မွ ေကာ္မရွင္ခေတြက ေဒၚလာ တစ္ေသာင္းအထက္ ၀င္ေငြရိွသတဲ႔။ အဲဒီ၀င္ေငြကိုဘဲ ကိုယ္ေသသြားရင္ ကိုယ္႔သား၊ သမီးကို လႊဲခဲ႔လို႔ရေသး သတဲ႔။
ဘာေတြ ေရာင္းရမွာလဲလို႔ ေမးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ႔္ စိတ္၀င္စားမွဳကို အသိအမွတ္ျပဳရွာသည္။ ထုတ္ကုန္ ၂၄ မ်ိဳးရိွသတဲ႔။ ခင္ဗ်ားလို ဥာဏ္ေကာင္းတဲ႔ လူအတြက္ ဒီထုတ္ကုန္ေတြ သိဖို႔ မခက္ဘူးတဲ႔။ ၾကြတတ ျဖစ္သြားေသာ ဖင္ကို ပူေနေသာ ဗိုက္ျဖင္႔ အျမန္ဖိခ်လိုက္ရသည္။ ဒီလုပ္ငန္းမွာ လိုတာက အဲဒီဥာဏ္ေကာင္းတာလဲ မဟုတ္။ အဓိက လိုအပ္တာက ခင္ဗ်ားလို Social Dealing ေကာင္းေသာ လူဘဲတဲ႔။ “ဟာ..ခင္ဗ်ား ညေနစာ မစားရေသးရင္ တစ္ခုခုမွာေလဗ်ာ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ပါးစပ္က အဘိယာစက စကားမ်ား အလိုအေလ်ာက္ ထြက္သြားသည္။ ဒီအထိ ကၽြန္ေတာ္ သံသယ အနည္းငယ္ ရွိေပမယ္႔ သူ႔လို စိတ္ခ် ယံုၾကည္ရသည္႔ မိတ္ေဆြ၏ စကားကို ေလးေလးစားစား နားေထာင္သည္။ သို႔ေသာ္….
သူတို႔ ထုတ္ကုန္ ေဆးေတြထဲက တစ္မ်ိဳးက ကင္ဆာ ေပ်ာက္တယ္ ဆိုသည္႔ စကားေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားသည္။ ကင္ဆာေရာဂါဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ႏိုင္ငံေရးလိုဘဲ လီွးဖဲ႔ထုတ္မွဘဲ ေပ်ာက္မယ္လို႔ ယူဆထားေသာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အေတာ္ၾကီး လြန္သြားၿပီထင္သည္။ AIDS ႏွင္႔ ကင္ဆာသည္ ကမာၻမွာ လူသားေတြ လက္ပိုက္ၾကည္႔ၿပီး အျပဳသေဘာဆန္သည္႔ ေဆး၀ါးမ်ားျဖင္႔ အရွင္းမေပ်ာက္ေသာ္လည္း အသက္ကိို ဆြဲဆန္႔ရသည္႔ ေရာဂါမ်ားလို႔ သိထားခဲ႔ေသာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ သူ႔စကားေတြက ယုတၱိမဲ႔လြန္းတယ္လို႔ ထင္ေနမိသည္။ တစ္ခုခုေတာ႔ အႀကီး အက်ယ္မွားေနၿပီ။ သူကေတာ႔ လက္ေတြ႔ျပႏိုင္သတဲ႔။ “ေႀသာ္..ႏိုဘယ္ဆုေတာင္ ရႏိုင္တဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းၾကီးထဲက လူနဲ႔ စကားေျပာေနရတာပါလား” ဆိုသည္႔ ခပ္ေနာက္ေနာက္အေတြးေတြေၾကာင္႔ ျပံဳးစိစိ ျဖစ္လာေသာ မ်က္ႏွာပိုးကို အျမန္သတ္လိုက္ရသည္။ စကား၀ိုင္း အဆံုးမွာေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းက အဖြဲ႔၀င္ အဆိုျပဳလႊာေတြကို ေပးလိုက္သည္။ သူတို႔ အဖြဲ႔အစည္းၾကီး၏ စာအုပ္မ်ားကို ေလ႔လာဖို႔ ဆိုၿပီး ကမ္းလိုက္သည္။ စာအုပ္ဆိုလွ်င္ အလကား မရဘဲ ခိုးရမည္ဆိုလွ်င္ပင္ ခိုးခ်င္၊ ၀ွက္ခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က ေအးေအးေဆးေဆး လက္ခံယူၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ႔သည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မွန္မၾကည္႔ျဖစ္ဘဲ ေအးေအးလူလူ ေတြးေနမိသည္။ အေမ႔ အေမ ကၽြန္ေတာ္႔ အေမၾကီး၏ ေခၽြးဂ်ီးေစာ္နံေနသည္႔ ေဘာ္ဘီ အက်ီ ၤ အိတ္ကပ္ေလးကို သတိရလာသည္။ အေမၾကီးက သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ပိုက္ဆံေငြေၾကးေလးေတြကို သူ႔ေဘာ္လီအိတ္ ခပ္ညစ္ညစ္ေလးထဲမွာ အျမဲ ထည္႔ထားတတ္သည္။ သူ႔ေျမးေတြကို သူယုံသည္။ သူ႔သမီးကို သူစိတ္ခ်သည္။ သူ႔အိတ္ကပ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ ရိွလို႔ ရိွမွန္းမသိဘဲ ေမၾကီးက ပိုက္ဆံ ထည္႔ထားတတ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္တန္းႏွစ္မွာ ေလတံခြန္လႊတ္တတ္သည္။ အျမီးတပ္လႊတ္ရသည္႔ ဂၽြမ္းထိုးလို႔ မရသည္႔ အိေျဒၤေရရရ လႊတ္ရသည္႔ ေလတံခြန္မ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ မၾကိဳက္တတ္ေတာ႔။ အျမီးမပါေသာ ေလတံခြန္ျဖင္႔ ေလထဲမွာ ဘယ္ဘက္ယိမ္းလိုက္၊ ညာဘက္ယိမ္းလိုက္ ဘီးလံုးဟုေခၚေသာ ရစ္ဘီးလံုးျဖင္႔ ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး အျခား စြန္ေတြႏွင္႔ ရင္ဆိုင္ ယွဥ္ျပိဳင္ၿပီး စြန္ျဖတ္ခ်င္လွၿပီ။ သို႔ေသာ္ အဲဒီလို စြန္ျဖတ္ဖို႔ အိမ္က သတင္းစာ အေဟာင္းေတြျဖင္႔ ထမင္းလံုးေကာ္ကပ္ အိမ္ျဖစ္ေလတံခြန္ျဖင္႔ေတာ႔ မျဖစ္။ ကုန္စံုဆိုင္မွာ ေရာင္းေသာ ေရာင္စံု ဆီစိမ္ ေလတံခြန္တစ္ခု လိုသည္။ မွန္စာၾကိဳးဟု ေခၚသည္႔ မွန္စေတြကို ေထာင္း၊ ေကာ္ရည္ျဖင္႔ေရာၿပီး အပ္ခ်ည္ၾကိဳးမွာ သုတ္ထားသည္႔ ထက္၊ ရွ လွေသာ မွန္စာၾကိဳးလဲ လိုသည္။ ဒီႏွစ္ခုရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္႔ ရစ္ဘီလံုး အေဟာင္းၾကီးႏွင္႔ တြဲဖက္ၿပီး စြန္ျဖတ္ရလွ်င္ အဘယ္မွ် အရသာ ရိွမလဲဆိုသည္႔ ခ်ဥ္ျခင္းက အလြန္တပ္သည္။ အေမက ခြင္႔မျပဳ။ မွန္စာၾကိဳးေတြနဲ႔ ရွျပဳကုန္ရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕လို႔ သူ႔သားငယ္ကို စိုးရိမ္သည္။ ေစ်းကြက္၀င္ ေလတံခြန္ွႏွင္႔ မွန္စာၾကိဳး၀ယ္ဖို႔ ေငြမထုတ္ေပး။
မုန္႔ ငတ္ၾကီး အလြန္က်ေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ မုန္႔ဖိုးနဲ႔ ၀ယ္ရေအာင္ကလဲ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တာေတြ ရဖို႔ ဘတ္ဂ်က္က အနည္းဆံုး ေလးက်ပ္ (အဲဒီေခတ္က) ရိွရမည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ပါသနည္း။ ခိုးပါသည္။ အေမၾကီးပိုက္ဆံကို ခိုးပါသည္။ ညေနေရခ်ိဳးခ်ိန္မွာ ခ်ိတ္ထားေသာ ေမၾကီး၏ ေဘာ္လီ အက်ီ ၤ အိပ္ကပ္ထဲက ပိုက္ဆံက်ပ္ေစ႔ ေလးေစ႔တိတိကို ေစာရနကၡတ္ပါဟန္တူသည္႔ ကၽြန္ေတာ္က ခိုး၀ွက္ပါသည္။ ေမၾကီးက သိေတာ႔ သူ႔သမီးကို တိုင္သည္။ သူ႔သမီးက သူ႔ေျမးကို ပါယ္ပါယ္ႏွယ္ႏွယ္တြယ္ပါသည္။ သူ႔ေျမးက အာျဗဲၾကီးႏွင္႔ ေအာ္ငိုေသာအခါ သူကဘဲ သနားၿပီး ေလတံခြန္ႏွင္႔ မွန္စာၾကိဳးေတြကို ကိုယ္တိုင္ လိုက္၀ယ္ေပးသည္။ ထို႔အျပင္ သူ႔ေျမး စြန္လႊတ္သည္႔အေနာက္ကို ေတာင္ေ၀ွးၾကီးျဖင္႔လိုက္ကာ “ဟဲ႔…ဟဲ႔..ဟိုေကာင္ နင္႔စြန္ကို လာျဖတ္ေတာ႔မယ္… ဘယ္ဘက္ ကို ဂၽြမ္းထိုးေရွာင္လိုက္။ ေလက ေတာင္ဘက္ တိုက္ေနတာ။ ညာဘက္ကေန သူ႔အေပၚကို ခုတ္ဆြဲ။ ေအး…ေအး အဲဒီအတိုင္း..ဒါမွ ငါ႔ေျမး” ဆိုၿပီး အားေပး အားေျမွာက္ ျပဳရွာသည္။
အဲဒီကတည္းက ေမၾကီး မဆံုးခင္အထိ ေငြတြင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ မနက္ပါ။ ေမၾကီး သား..ဘယ္ေလာက္ ယူသြားတယ္ေနာ္ ဆိုသည္႔ အသိေပးတာလိုလို၊ ဘာလိုလို လုပ္ကာ အျမဲ ႏိွဳက္သည္။ ေမၾကီးက “ဒီေကာင္ေလးဟာေလ” ဆိုသည္႔ စကားထက္ ပိုမေျပာ။ အခု ကၽြန္ေတာ္ အသက္ၾကီးလာေတာ႔ ေမၾကီး ေဘာ္လီ အိတ္ကပ္ေလးကို လြမ္းသည္။ ေမၾကီး ရိွေနေသးရင္ေတာင္မွဘဲ ေလတံခြန္နဲ႔ မွန္စာၾကိဳးထက္ပိုလာသည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ လိုအင္ဆႏၵေတြကို သူ႔အိပ္ကပ္ေလးက ျဖည္႔ဆည္းေပးႏုိင္မည္ မထင္။ အလိုဆႏၵေတြ မ်ားလာသည္။ လိုခ်င္ တပ္မက္မွဳေတြ ပိုလာသည္။ ၿပီးေတာ႔ ေငြတြင္းက နက္သထက္ နက္သထက္ နက္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္းကို ယံုၾကည္ေပးလို႔ရပါသည္။ သူလို လူတစ္ေယာက္ ယံုၾကည္ေနသည္႔ အလုပ္ၾကီးကို (သူတို႔စကားအရ) ကၽြန္ေတာ္က ပ်က္ရယ္ ျပဳဖို႔ မလိုအပ္ပါ။ ဒါေပသိ သူ႔ေငြတြင္းကလဲ နက္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ အလုပ္ မလုပ္ဘဲ ပိုက္ဆံရသည္႔ ကိစၥက ဘီယာ၀ိုင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းေနၾက “အလုပ္မလုပ္ဘဲ ပိုက္ဆံရပါေစ” ဆိုသည္႔ စကားထက္ မပိုႏိုင္ပါ။
ေငြတြင္းနက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ အတြက္ ေငြတြင္း မနက္ပါ။ စကၤာပူမွာ ကြန္ဒိုမီနီယမ္ေတြ မရည္မတြက္ႏိုင္ေအာင္ ၀ယ္ထားၾကေသာ လူမ်ားအတြက္ ေငြတြင္းသည္ ခါးကုန္းႏိွဳက္စရာ မလိုဘဲ ေျခမႏွင္႔ ကေလာ္ထုတ္ရံုျဖင္႔ သံုးမကုန္ေအာင္ ပိုက္ဆံ ေငြေၾကးမ်ား ထြက္လာႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လို လူမ်ားအတြက္က်ေတာ႔ ခါးခ်ိဳးရမည္။ ေခၽြးထြက္ရမည္။ အေျပာအဆို ခံရသည္။ အထင္အျမင္ အေသးခံႏိုင္ရသည္။ မေပ်ာ္ေသာ အရပ္မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ ေနတတ္ရန္ ၾကိဳးစားရသည္။
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေျပာသြားသည္႔စကားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိသည္။ သူတို႔ အဖြဲ႔အစည္းၾကီးထဲကို ၀င္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရင္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ (အလုပ္နည္းနည္း လုပ္ရံုနဲ႔) ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီး ရသတဲ႔။ ေသသြားရင္ေတာင္မွ ဘဏ္ထဲကို ေငြက ပံုမွန္ထည္႔ေပးေနသတဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ကေတာ႔ ေငြတြင္းသည္ နက္ရိွင္းဆဲျဖစ္သည္။ ေငြတြင္း မနက္ခ်င္လွ်င္ ေမၾကီးေဘာ္လီအိတ္ကို ႏိွဳက္သလိုမ်ိဳး ခိုးဖို႔ လုိလာၿပီ။ ဒီအသက္အရြယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ခိုးဖို႔က်ေတာ႔ လူေတြက ေမၾကီးလို “တယ္..ဒီေကာင္ေလးဟာေလ” လို႔ ေျပာလိမ္႔မည္ မထင္။ ကၽြန္ေတာ္႔ သိကၡာေတြ ေပးရမည္။ မရိွမဲ႔ ရိွမဲ႔ ကိုယ္က်င္႔တရားေတြ အပြန္းအတိုက္ခံရမည္။ မ်က္ႏွာေျပာင္ တိုက္ၿပီး ခိုးဖို႔လိုသည္။ ဘယ္သူဘာျဖစ္ျဖစ္ အကန္ေတာ႔ခံရဲဖို႔လိုသည္။
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရေသာ သူငယ္ခ်င္း၏ Multi Level Marketing ေငြတြင္းသည္ သူထင္သေလာက္ မတိမ္ဘူးထင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ေမၾကီးရဲ႕ ဂ်ီးအထပ္ထပ္ ေဘာ္လီ အက်ီ ၤ အိတ္ၾကီးကို အိပ္မက္ထဲအထိ ထည္႔မက္ရေလာက္ေအာင္ လြမ္းေနမိတတ္သည္။
ဖိုးထက္