ေမာင္ေအာင္ထက္ - ယာယီေလွ်ာက္လမ္းေပၚက ေတးသံ (သုိ႔မဟုတ္) ပန္းေမြ႔ရာေရႊေကာ္ေဇာေပၚ အိပ္စက္မိျခင္း
ၾသဂုတ္ ၁၈၊ ၂၀၁၄
စာအုပ္အမည္ • ပန္းေမြ႔ရာ ေရႊေကာ္ေဇာ====================================
စာေရးသူအမည္ • ေဆာင္းဝင္းလတ္
အုပ္ေရ • ၁ဝဝဝ
တန္ဖုိး • ၈ဝဝ က်ပ္
မ်က္ႏွာဖုံးပန္းခ်ီ • သန္းေ႒းေမာင္
ထုတ္ေဝသူ • ဦးသန္းျမင့္ (လင္းလင္းစာေပ)
ျဖန္႔ခ်ိေရး • အားမာန္သစ္စာေပ
ထုတ္ေဝသည့္ခုႏွစ္ • ၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ (ပထမအၾကိမ္)
စာမူခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္ • ၅၈၃/၂ဝဝ၄ (၆)
“အသက္အရြယ္ တျဖည္းျဖည္း ၾကီးရင့္လာၿပီဆုိတဲ့အခါ
လူမခ်မ္းသာရင္ ေနပါေစ၊
႐ုပ္ခႏၶာက်န္းမာဖုိ႔နဲ႔ စိတ္၏ ခ်မ္းသာျခင္းကုိ ရဖုိ႔ကုိပဲ၊
တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမႈကုိ တရားနဲ႔ ႐ႈၿပီး …
ျပႆနာအ႐ႈပ္အရွင္းေတြၾကားမွာ ကင္းကင္းပဲ ေနသြားခ်င္တယ္”
လူ႔ေလာကဆုိတာ အလြန္ရွည္လ်ားလွသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း တုိေတာင္းလွသည့္ ခရီးလမ္းေလး တခုသာျဖစ္သည္။ ထိုခရီးတုိေလးတခုအေပၚမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရင္း ေပါက္ဖြားတည္ရွိလာၾကတဲ့ ဒုကၡေတြ၊ သုခေတြနဲ႔၊ ခ်စ္ျခင္းေတြ၊ မုန္းျခင္းေတြ၊ ဒါ့အျပင္ ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြဆုိတာကုိ အဘယ္သုိ႔ေသာ သူေတြကမ်ား ကင္းလြတ္ေအာင္ ေရွာင္တိမ္းႏုိင္ပါလိမ့္မလဲ။
တခါတေလတာ့လည္း ဒီခရီးတုိေလးေပၚမွာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာေတြအျပည့္၊ ေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ရာအတိ၊ တခါတေလေတာ့လည္း စိတ္ပ်က္ညည္းညဴဖြယ္ရာေတြ အျပည့္ႏွင့္၊ အမွန္ တကယ္ကုိပင္ လူ႔ေလာကသည္ကား သာမန္ကာလွ်ံကာ ေတြး၍မရႏုိင္ေသာ အရပ္ေဒသ၊ ထုိထုိေလာကသည္ကား ရေလလုိေလ အုိတေစၦဟူသည့္ စကားအတုိင္း၊ ေလာဘကုိ ဖက္တြယ္သြားမိၾကရင္ သဘာဝအတုိင္း၊ ေရာင့္ရဲရန္လည္း အခက္သား။ ထုိ႔အျပင္ လုိလုိသမွ် အရာကုိ အလြယ္တကူပင္ ရရွိႏုိင္ရန္ဟူသည့္ ဆႏၵျပည့္ဝဖုိ႔ရန္သည္လည္း အခက္သားပင္။
အတိမ္အနက္မညီသည့္ ေလာကအေပၚ ႏႈိက္ႏႈိက္ခၽြတ္ခၽြတ္နဲ႔ ၾကည့္မိေလေလ ပုိ၍ ကေမာက္ကမ ႏုိင္ေလေလ ထင္ရသည္။
အိမ္ရွင္ အိမ္ငွားတုိ႔ဘဝကုိ ေနာက္ခံထား ခင္းက်င္းထားသည့္ ပန္းေမြ႔ရာ ေရႊေကာ္ေဇာသည္ အတန္ငယ္ေတာ့ ႏူးညံ့မႈကင္းမဲ့လွသည္ဟု ဆုိရမည္။ ၿမိဳ႕ျပသည္ကား အမွန္တကယ္ပင္ က်ယ္ျပန္႔သေလာက္၊ လူေနထူထပ္မႈႏွင့္အတူ အေျခခ်ေနထုိင္စရာ အုိးအိမ္တုိ႔သည္လည္း တစုႏွင့္တစု တင္းတင္းရင္းရင္း ျပည့္က်ပ္လ်က္ရွိသည့္ ေနရာတခုပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ လူဦးေရထူထပ္မႈ ရွိသည္ႏွင့္အတူ အိုးပုိင္အိမ္ပုိင္ မရွိသည္မႈမွာ ျမန္မာျပည္၏ အျခားေသာ ေနရာေဒသမ်ားထက္စာလွ်င္ ၿမိဳ႕ျပသည္ လြန္စြာမွ မ်ားျပားသည့္ ေနရာတခုလည္း ျဖစ္သည္။ အျခားတဖက္တြင္ ၿမိဳ႕ျပသည္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ေျပာင္းေရႊ႔လာသူတုိ႔ႏွင့္ လူေနမႈစနစ္အဆင့္တုိ႔ ထြန္းကာလာလ်က္ တစ,တစ စည္းကားလ်က္ရွိသည္ဟု ဆုိရမည္။
“ခင္ရာေဆြးမ်ဳိး၊ မိန္ရာဟင္းေကာင္း” ဟူသည့္ ဆုိစကားရွိသည့္အတုိင္းပင္ အိမ္ငွားဘဝႏွင့္ က်င္လည္ေနရသည့္ ေမာင္ေငြလင္း၊ မေဝတုိ႔ မိသားစု၊ ဦးေမာင္ေမာင္ဆင့္၊ ေဒၚေလးအိတုိ႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္တို႔ႏွင့္ ခင္မင္လာသည့္အခါ တဦးႏွင့္တဦး ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး တုိင္ပင္ေဖာ္မ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။ လူတုိ႔သည္ တဦးႏွင့္တဦး အျပန္အလွန္ ေမတၱာထားဆက္ဆံသည့္အခါ ရင္ထဲက အသံတုိ႔သည္ အလုိလုိလြင့္ထြက္ လာတတ္စၿမဲပင္။
စာေရးဆရာ၏ လူမႈရႈခင္းေပၚက ေမတၱာႏွင့္ယွဥ္၍ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ထားသည့္ သံေယာဇဥ္သည္ ေအးခ်မ္းလြန္းလွသည္ဟု ထင္သည္။ ေဆြးမ်ဳိးသားခ်င္းပင္ မဟုတ္ေသာ္လည္း တဦးႏွင့္တဦးအၾကား အျပန္အလွန္ ထားရွိသည့္ ေလးစားသမႈႏွင့္ သံေယာဇဥ္တုိ႔ကုိ စာေရးဆရာ ထင္ဟပ္ျပသထားသည္မွာ သတိခ်ပ္ဖြယ္ျဖစ္သည္။
ေလာကသဘာဝအရ သုိးအျဖဴမ်ားၾကားတြင္ သုိးမည္းတုိ႔သည္ ညွပ္၍ ပါတတ္စၿမဲျဖစ္သည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ပင္ အျဖဴႏွင့္ အမည္း၊ အလင္းႏွင့္အေမွာင္၊ အေကာင္းႏွင့္ အဆုိးတုိ႔သည္ ေနရာတုိင္းတြင္ ရွိေနေအာင္ သဘာဝတရားၾကီးက လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ပင္ အေကာင္းႏွင့္အဆုိး၊ အျဖဴႏွင့္အမည္း၊ အလင္းႏွင့္အေမွာင္တုိ႔သည္ လူတုိ႔အၾကား လူးလာေခါက္ျပန္ပင္ သြားလာလ်က္ရွိသည္။
ေတာနယ္ဘက္ဆီကေန ၿမိဳ႕ၾကီး၊ ျပၾကီးက ေမာ္တာဒုိင္နမုိ ဆုိင္ေလးတခုမွာ ထမင္းစား၊ ပညာသင္ဘဝျဖင့္ တပည့္ခံၿပီး ဆရာ့ဆီ မီွခုိကပ္ေနရသူ ေမာင္ခ်ဳိလႈိင္ႏွင့္ မိခင္ကေသ၊ လက္ေၾကာမတင္းတဲ့ ညီအကုိေမာင္ဘြားေတြနဲ႔ အသက္အရြယ္ၾကီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ အေဖအုိၾကီးတုိ႔ဆီကေန ၿမိဳ႕ျပမွာရွိတဲ့ အေဒၚျဖစ္သူဆီမွာ အိမ္အလုပ္ကူ၊ မီးေသြးေရာင္းကူသူ အငယ္မုိးတုိ႔ရဲ႕ အတည္တက်မရွိလွတဲ့ ဘဝေတြနဲ႔ ပန္းေမြ႔ရာ ေရႊေကာေဇာသည္ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ႏွင့္ သက္ဝင္လႈပ္ရွား၍ လာခဲ့ရသည္။
ၿမိဳ႕ျပသည္ ေက်းလက္ႏွင့္မတူ၊ လုိခ်င္တာရွိတုိင္း ေနာက္က ကပ္ပါလာတတ္သည့္ အသျပာဟူသည့္အရာက မျပည့္စုံသူတုိ႔အဖုိ႔ ျပဒါတလမ္း သံတလမ္းႏွယ္ပင္။ ထုိ႔အျပင္ ဝမ္းေရးထက္ လြမ္းေရးကခက္ ဆုိသည့္အတုိင္း၊ စားေရးထက္ ေနေရးက ပုိမုိခက္ခဲသည္ဟု ဆုိရမည္။ စာေရးဆရာ၏ အဓိကဇာတ္ေကာင္းမ်ားဟု ဆုိႏုိင္သည့္ ကုိခ်ဳိလႈိင္ႏွင့္ အငယ္္မုိးတုိ႔ အိမ္ေထာင့္ျမစ္ၾကီးထဲ မ်က္စိစုံမွိတ္ၿပီး ခုန္ဆင္းလုိက္သည့္ အခ်ိန္၊ ၁ဝ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ကြာလြန္းလွသည့္ ငယ္ရြယ္သူ အငယ္မုိး၏ အတၱစိတ္တုိ႔ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပုံသ႑ာန္မွန္ ႐ုပ္လုံးႂကြလာသည့္အခါ၊ အျဖစ္သနစ္မွန္ကုိ သိသြားသည့္ ေမာင္ခ်ဳိလႈိင္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရန္ မစြမ္းသာေတာ့။
အမွန္တရားလက္ကုိင္ထားသူကုိ မမွန္တရား လက္ကုိင္ထားသူအဖုိ႔ ရင္မဆုိင္ဝ့ံသည္မွာ သဘာဝပင္။ ေမာင္ခ်ဳိလႈိင္၏ စိတ္ဆႏၵတုိ႔သည္ ကၽြံၿပီးေသာ ေျခတလွမ္းအား ျပန္လည္ႏုတ္ယူလုိေသာ္လည္း သစၥာ၊ ေမတၱာႏွင့္ က်င့္ဝတ္တုိ႔ကုိ ေအာင့္ေမ့မိေလေသာအခါ ႏႈတ္ဆိတ္ေနရသူသကဲ့သုိ႔ စာေရးဆရာက ပုံေဖာ္ျခယ္သထားသည္။
လူ႔၏ အတၱသည္ အနည္းႏွင့္အမ်ားဆုိသလုိပင္ ရွိတတ္ၾကသည္။ တခါတေလတြင္ လူ႔အတၱတုိ႔သည္ ပုန္းလွ်ဴိးကြယ္လွ်ဴိးျဖင့္ ငုံ႔လွ်ဳိးေနတတ္ၾကသည္။ ငုံ႔လွ်ဳိးေနသည့္ အတၱတုိ႔ကုိ မေပၚေပၚေအာင္ အနားဝန္းက်င္က ျပဳဖန္မ်ားလာသည့္အခါ၊ လူဟူသည္ ေသြးႏွင့္သားႏွင့္ တည္ေဆာက္ထားသည္သာျဖစ္သည္။ လုိအပ္လာသည့္အခါတြင္ ကုိယ့္ဘက္မွာသာ ကုိယ္ရွိတတ္ၾကသည္။ ကုိယ္က်ဳိးစီးပြားႏွင့္ ယွဥ္တြဲလာသည့္အခါတြင္ ေက်းဇူး၊ သစၥာတုိ႔သည္ အလြယ္တကူပင္ လြင့္ေပ်ာက္ကုန္တတ္သည္။
စာေရးသူ၏ ဇာတ္ေကာင္မ်ားျဖစ္သည့္ ဦးေမာင္ေမာင္ဆင့္ႏွင့္ ေဒၚေလးအိတုိ႔၏ ေမာင္ခ်ဳိလႈိင္ အေပၚတြင္ထားေသာ ေစတနာ၊ ေမတၱာတုိ႔သည္ ေမာင္ခ်ဳိလႈိင္၏ အတၱႏွင့္ ယွဥ္လုိက္သည့္ အခါတြင္ လုံးပါးပါးလ်က္ ေပ်ာက္ကြယ္မတတ္ ျဖစ္ကုန္သည္။ စာေရးဆရာက ဇာတ္ေကာင္တုိ႔၏ စိတ္သေဘာသဘာဝကုိ ေပၚလြင္ေအာင္ျခယ္သ၍ စာဖတ္သူတုိ႔ စိတ္ကုိ ဆြဲေဆာင္ထားသည္။
လူ႔က်င့္ဝတ္သိကၡာႏွင့္ လူမႈဝန္းက်င္ကုိ နားလည္ဟန္တူသည့္ ဇာတ္ေကာင္ႏွင့္ မသိလုိက္ မသိဘာသာအက်င့္ႏွင့္ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈကုိ နားမလည္တတ္သည့္ ဇာတ္ေကာင္တုိ႔၏ သေဘာသဘာဝကုိလည္း စာေရးဆရာ၏ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ေအာက္တြင္ အသက္ဝင္လွသည္ဟု ဆုိခ်င္သည္။ အသြင္မတူ စ႐ိုက္မတူတုိ႔ အတူတကြ ရွိေနတတ္ၾကသည့္ လူမႈဝန္းက်င္သည္ အဆင္ေျပမႈ နည္းမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
လူ႔ေလာကသည္ ေနရာတုိင္းတြင္ အဆုိးတုိ႔ႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္ဟု မဆုိသာပါ။ ယာယီ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရသည့္ ဘဝမ်ားတြင္ အဖုအထစ္တုိ႔သည္ ဟုိတေကြ႔တြင္ မရွိလွ်င္ ဒီတေကြ႔တြင္ ရွိတတ္ၾကစၿမဲပင္ျဖစ္သည္။ ထုိထုိေသာ ေလာကၾကီးထဲတြင္ ဦးေမာင္ေမာင္ဆင့္ႏွင့္ ေဒၚေလးအိတုိ႔လုိ တဖက္သားအေပၚ ညွာတာစာနာတတ္သူမ်ား ရွိသလုိ၊ ေမာင္ခ်ဳိလႈိင္ႏွင့္ အငယ္မုိးတုိ႔ကဲ့သုိ႔ အတၱၾကီးသူမ်ားလည္း ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ လူၾကီးသူမကုိ မိဘသဖြယ္ ႐ိုေသေလးစားတတ္သည့္ ေမာင္ေငြလင္းႏွင့္ မေဝတုိ႔ကဲ့သုိ႔ သူမ်ားသည္လည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ရွိေနဦးမည္မွာ မလြဲဧကန္ပင္။ လူ႔ဘဝေရခ်ိန္သည္ ေဖာ္ျပႏုိင္စြမ္း မရွိေလာက္ေအာင္ပင္ က်ယ္ေျပာလွသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း လူ႔သက္တမ္းသည္ တုိေတာင္းလြန္းလွသည္ဟု ဆုိခ်င္သည္။ အမွန္တကယ္ပင္ ယာယီ ေလွ်ာက္လမ္းေနရသည့္ လမ္းတုိေလး ျဖစ္သည္။
ပန္းေမြ႔ရာ ေရႊေကာ္ေဇာ၏ ပုိင္ရွင္ ဆရာေဆာင္းဝင္းလတ္သည္ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္တုိင္း၊ ကြမ္းၿခံကုန္းၿမိဳ႕နယ္တြင္ အဖဦးဝင္း၊ အမိ ေဒၚတင္လွတုိ႔မွ ဖြားျမင္ခဲ့ၿပီး ေမြးခ်င္း ၅ ဦး ရွိသည္။ ပန္းခ်ီ၊ အႏုပညာကုိ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဝါသနာပါသူ တဦးျဖစ္ၿပီး၊ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္တြင္ စိန္ဂၽြန္းေက်ာင္းသားမ်ား စုေပါင္းထုတ္ေဝသည့္ “ဆည္းဆာညခ်မ္း ကဗ်ာလမ္း” ဟူသည့္ ကဗ်ာစာအုပ္တြင္ ပါဝင္ေရးသားခဲ့ၿပီး စာေပေလာကသုိ႔ ေျခဆန္႔ရန္ ေျခလွမ္းျပင္ခဲ့သည္။
၁၉၇၃ ခုႏွစ္မွ စတင္၍ ယေန႔အခ်ိန္အထိတုိင္ စာေပေရးသားလ်က္ရွိၿပီး ေသြးေသာက္၊ ႐ႈမဝ၊ ေပဖူးလႊာ၊ စႏၵာ၊ မုိးေဝ၊ သေျပ၊ မေဟသီ၊ ကလ်ာ၊ စံပယ္ျဖဴ၊ ရနံ႔သစ္၊ လုံမေလး၊ ျမဝတီ၊ ေငြတာရီ စသည့္ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ေရးသားခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္တြင္ “ဘာကုိေရြးမလဲ ရြာကေလးရယ္” ဝတၱဳတုိကုိေရးသားၿပီး၊ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္တြင္ “ဘာကုိေရြးမလဲ ရြာကေလး ရယ္ႏွင့္ အျခားဝတၱဳတုိမ်ား” စာအုပ္ထြက္ရွိခဲ့၊ ထုိႏွစ္အတြက္ အမ်ဳိးသားစာေပ ဝတၱဳတုိဆုကုိ ရရွိခဲ့သည္။ “ဘာကုိေရြးမလဲ ရြာကေလးရယ္” ဝတၱဳတုိအား အေရွ႕ေတာင္အာရွဆုိင္ရာ စာေပဆုရဝတၱဳမ်ားစာအုပ္ “Old Truth New Revolutions” တြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာသုိ႔ ျပန္ဆုိေဖာ္ျပထားခဲ့သည္။
၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္တြင္ ''လြမ္းေလာက္ေပသည္'' ဝတၱဳျဖင့္ အမ်ဳိးသားစာေပ ဝတၳဳရွည္ဆုကုိ ရရွိခဲ့ၿပီး ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္တြင္လည္း ''နံနက္ ၃ နာရီ'' လုံးခ်င္းဝတၱဳရွည္ျဖင့္ အမ်ဳိးသားစာေပ ဝတၱဳရွည္ဆုကုိ ထပ္မံရရွိခဲ့ပါသည္။
ဆရာေဆာင္းဝင္းလတ္၏ ထင္ရွားေသာ စာအုပ္အခ်ဳိ႕မွာ “ဘာကိုေရြးမလဲ ရြာကေလးရယ္ႏွင့္ အျခားဝတၳဳတိုမ်ား”၊ “လြမ္းေလာက္ေပသည္”၊ “နံနက္ ၃ နာရီ”၊ “ပင္လယ္ေပ်ာ္ လွေဖ” တုိ႔ ျဖစ္ၿပီး သူသည္ မေဟသီ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္၊ အဏၰဝါ၊ ၾကီးပြားေရး၊ ဇီဝက မဂၢဇင္းႏွင့္ ပုလဲပန္းဂ်ာနယ္တုိ႔တြင္ အယ္ဒီတာအျဖစ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
ပန္းေမြ႔ရာေရႊေကာ္ေဇာသည္ အေျခအေနမတည္တံ့ေသးသည့္ လူမႈဝန္းက်င္ေလး တခုေပၚတြင္ သေႏၶတည္ ေပါက္ဖြားလာသည္ဟု ဆုိေသာ္လည္း လူ႔ေလာကၾကီး တခုလုံးတြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ အတၱႏွင့္ သည္းခံေရာင့္ရဲႏုိင္မႈတုိ႔ကုိ ထင္ဟပ္လာေအာင္ ျခယ္မႈန္းေဖာ္ၾကဴးထားသည့္ ခံစားမႈရသ လုံးခ်င္းဝတၱဳရွည္ တပုဒ္ပင္ျဖစ္သည္။
လူဟူသည္ လူမႈဝန္းက်င္ႏွင့္ လူ႔က်င့္ဝတ္ပင္လယ္ၾကီးထဲ ခရီးမဆုံးသေရြ႔ အဆုံးအစမရွိ ျမဳပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ႏွင့္ စီးေမွ်ာေနရဦးမည္မွာ ဧကန္ပင္ျဖစ္သည္။ ပန္းေမြ႔ရာ ေရႊေကာ္ေဇာသည္ လူ႔ဘဝအတြင္းက ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ လူ႔က်င့္ဝတ္ အတုိင္းအတာ၊ အကန္႔အသတ္တုိ႔ကုိ သတိမူဖြယ္၊ သံေဝဂရယူဖြယ္ရာတုိ႔ျဖင့္ ရသဆန္သည့္ အေတြးမ်ဳိးသုိ႔ တြန္းပုိ႔ေပးထားသည့္ ဝတၱဳရွည္ေကာင္းတပုဒ္ ျဖစ္သည္ဟု ျမင္မိပါသည္။
ပန္းေမြ႔ရာေရႊေကာ္ေဇာထက္တြင္ လူတုိင္းလူတုိင္း သက္ေတာင့္သက္သာ လဲေလ်ာင္းႏုိင္မည္ မဟုတ္သည္မွာ အျငင္းပြားဖြယ္ရာမရွိ။ သုတႏွင့္မတူသည့္ ရသစာေပတုိ႔သည္ လူတုိ႔အား ယဥ္ေက်းလာေစရန္ တဖက္တလမ္းမွ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သည္ဟု ဆုိထားသည္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ အမွန္တကယ္လည္း ထုိအတုိင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တဦးႏွင့္တဦး ခံယူခ်က္ခ်က္မတူသည့္ ခရီးလမ္းေပၚတြင္ ေလွ်ာက္ခ်င္သလုိ၊ ေလွ်ာက္ႏုိင္သည္၊ သြားခ်င္သလုိသြားႏုိင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုခရီးလမ္းအေပၚ ေလွ်ာက္လွမ္းေနသူတုိ႔အဖုိ႔ ကုိယ္သြားရာ ခရီးတေလွ်ာက္ဆီက အျဖစ္အပ်က္၊ အျပဳအမူတုိ႔ကုိ သတိမူမိခ်င္မွ မူမိေပလိမ့္မယ္၊ သိမ္းဆည္းႏုိင္မွ သိမ္းဆည္းႏုိင္ေပလိမ့္မည္။ ပန္းေမြ႔ရာ ေရႊေကာ္ေဇာသည္ ထုိလိုအပ္ခ်က္မ်ားကို တစိတ္တေဒသ ျဖည့္ဆည့္ေပးႏုိင္သည့္အျပင္ လူ႔ေလာကခရီးလမ္းအေပၚ ပါဝင္ေနသည့္ ခရီးသည္တုိ႔အတြက္ မတူကြဲျပားသည့္ အေတြးစအခ်ဳိ႕ကုိလည္း အေရာင္တင္ ျခယ္သေပးႏုိင္စြမ္း ရွိလိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္ပါသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္အတြင္းက မဇၩိမသုိ႔လည္း ေပးပုိ႔ခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။