သက္ခိုုင္ - ထိုင္းတပ္နဲ႔
ပဋိပကၡ၊ ဘရိက္ဒန္႔စ္ ကရတဲ့ေအာင္ေဖ နဲ႔ ၀င္းက မွတ္တမ္း
ၾသဂုုတ္ ၂ ၄၊ ၂၀၁၄ ( ေအာင္ေဖ အခန္းဆက္(၉))
(၁)
ဒီလိုနဲ႔ ေဖေဖၚဝါရီကုန္ေလာက္ထင္ပါတယ္၊
ဦးသန္းထြဠ္တို႔ ကိုေဇာ္မိုးေက်ာ္တို႔ ကိုေအာင္မိုးတို႔က မြန္ျပည္သစ္နယ္ေျမ၊
ေမာ္လၿမိဳင္ခရိုင္ ေတာင္ေပါက္ဂြင္ဘက္ကို နယ္ေျမေလ့လာေရးအေနနဲ႔ ပထမဆံုး ဆင္းသြားၾက
ပါေလေရာ၊ ေအာင္ေဖတို႔ကေတာ့ စာသင္လိုက္ ပံုမွန္လုပ္စရာရွိတာေလး လုပ္လိုက္ေပါ့ေလ။
တရက္ေတာ့ မတ္လဆန္းႀကီး ေအာင္ေဖတို႔ရဲေဘာ္ေတြအကုန္လံုး
လက္နက္တိုက္ကိုျပင္ ဘားတိုက္ေတြ ျပင္ေဆာက္ အဲဒီလိုလုပ္ၾကရေကာ၊ ဘားတိုက္ကို
ဒီတခါသစ္ပင္ကိုယ္ထည္ ႀကီးႀကီးေလးေတြနဲ႔ ေတာင့္ေတာင့္ေလးျဖစ္ေအာင္ ေဆာက္ၾကတယ္။
အဲဒီေတာ့ သစ္ပင္ေတြျဖတ္ လိုသေလာက္ပိုင္း တိုင္ထူ၊ ႀကိမ္နဲ႔ခ်ည္ အဲဒီလို။
ဒီလိုလုပ္ေနရင္းက တခ်ိန္မွာ
ကိုလြင္ဦးေျခေထာက္အေပၚကို သစ္ပင္ကိုယ္ထည္ႀကီးႀကီးတခုက ပိက်လို႔ ေျခက်ိဳးပါေလေကာ၊
ၾကည့္ရတာ ေျခသလံုးသားအရိုးက အေတာ္ကို ေၾကအက္သြားပံုရတယ္၊ ကိုလြင္ဦးခမ်ာ ေခၽြးေတြထြက္
အံႀကိတ္တင္းခံေပါ့၊ သနားဖို႔အေတာ္ေကာင္းတယ္၊ ေအာင္ေဖေတာင္ သူ႔အစားၾကည့္ၿပီး
ေသြးလန္႔သြားတယ္။
ဒါေၾကာင့္သူ႔ကို ပေယာ္ရြာထဲအထိထမ္း၊ ရွိတဲ့ကားကိုအတင္းေျပာၿပီး
စံခရဘူရီ Mission ေဆးရံုေခၚတဲ့ ခရစ္ယာန္ေဆးရံုကို ပို႔လိုက္ၾကရတယ္၊ ေနာက္၃ရက္ေလာက္ေနေတာ့
သြားပို႔သူေတြျပန္လာၿပီး ေအာင္ေဖကေဆးရံုမွာ သူ႔ကိုလူနာေစာင့္ သြားေနေပးရမယ္တဲ့၊
ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖလည္း ကုန္းေၾကာင္းအတိုင္း စံခရဘူရီအထိ ခ်ီတက္ရတာေပါ့
ဘယ္သူကလိုက္ပို႔သလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး၊ တေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ စံခတက္ရမယ့္
ရဲေဘာ္တဦးႏွစ္ဦးနဲ႔အတူထင္ပါရဲ
အဲဒီလို ေအာင္ေဖတို႔စခန္းက စထြက္ကတည္းက
ထိုင္းစစ္တပ္က ပေယာ္ရြာကိုေရာက္လာၿပီ၊ ဆိုလိုတာက နယ္ေျမရွင္းလင္းေရးသေဘာ
ထိုင္းတပ္ေတြ ပေယာ္ဒုကၡသည္စခန္းအထိ လာၾကည့္ၾကတာ၊ သူတို႔က စံခကေနကားေတြနဲ႔
ေပါက္ၾကဴလာ၊ ေပါက္ၾကဴကေနတဆင့္ ပေယာ္အထိလာၾကတာကိုး၊ သူတို႔အတြက္ ရိကၡာကိုေတာ့
ေနာက္ကေန ဟယ္လီေကာ္ပတာနဲ႔ လာလာပို႔တယ္လို႔ သိရတယ္၊ ဒီအထဲမွာ ေရခဲလည္း မျဖစ္မေန
ပါတတ္တယ္။ ထိုင္းေတြက ေရခဲႀကိဳက္တယ္။
ေအာင္ေဖေနာက္ပိုင္း ၾကားရတာကေတာ့
သူတို႔တပ္ေတြက ဟယ္လီေကာ္ပတာအေပၚကေန ပတ္ၾကည့္ေတာ့ စခန္းနဲ႔ အလံတိုင္ကြင္းကို
ေတြ႕သြားၾကတယ္၊ စံုစမ္းေတာ့ ပီဒီအက္ဖ္တပ္ရွိေနတာ သိသြားေကာ၊ ဒါေၾကာင့္
သူတို႔တိုင္းမွဴးကိုယ္တိုင္ လိုက္လာၿပီး စခန္းကိုေျပာင္းခိုင္းတယ္၊ သေဘာကေတာ့ ျမန္မာျပည္ထဲဆင္းေပါ့၊
အခုအေျခစိုက္ထားတာက ထိုင္းနယ္ေျမထဲမွာကိုး။
ထိုင္းတပ္ကရြာသူႀကီးကိုေခၚၿပီး
ကိုျပည္အုပ္အိမ္နားအထိေရာက္လာေ
သူက ထိုင္းႏိုင္ငံထဲသြားရင္
ဘာမွတ္ပံုတင္မွ မလိုဘူးတဲ့၊ ဘာလို႔ဆို လမ္းတိုကားေလးေတြစီး အိပ္ရမယ့္ အခ်ိန္နားေရာက္ရင္
ရဲကင္းတခုခုကို အကူအညီေတာင္း ဝင္အိပ္၊ တခါတေလလည္း အဖိုးႀကီးပံုဖမ္းထားတဲ့ သူ႔ကို ရဲကသနားလို႔
မုန္႔ဖိုးေပးၿပီး သြားခိုင္းတာေတြ ရွိတတ္ရဲ႕ အဲဒီလိုလည္တာ။ ဒါေၾကာင့္မွတ္ပံုတင္ကို
မလိုေတာ့တာ၊ အဲဒီအခ်ိန္ကလည္း အခုကာလေလာက္ လူေတြစိမ့္ဝင္တာ မရွိေသးတာလည္း
ပါတာေပါ့ေလ။
ထိုင္းတပ္ေတြနဲ႔အတူ
ျမန္မာစကားေျပာတတ္တဲ့တေယာက္လည္း ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ၿပီး ပါလာတယ္၊ ဒါကလည္း ထိုင္းလိုတတ္တဲ့တေယာက္က
သိသြားလို႔ ကိုယ့္လူေတြကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ႀကိတ္ေျပာထားတာ
အဲဒီလိုေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေတာ့ ဟိုေကာင္လည္း
ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဒီေကာင့္ၾကည့္ရတာ ဗမာေတာ့ ဟုတ္ပံုမရဘူး ဒါေၾကာင့္
ဒီေကာင္ရြာလည္သြားတာ၊ သူ႔ကို အရာရွိက ဘာေတြေျပာေနၾကသလဲေမးရင္။
“ေျပာတာေတာ့ ျမန္မာစကားပဲ က်ေနာ္လည္း
နားမလည္ဘူး”
ဆိုေတာ့ အရာရွိလုပ္သူလည္း ေလေနတာေပါ့။
စကားေတြ အေျခအတင္ေျပာေနတုန္း
တေယာက္ကေနသြားစတယ္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ လမ္းေဘးေတြ
မနင္းၾကနဲ႔ေနာ္ မိုင္းေတြေထာင္ထားေတာ့ ထကြဲကုန္မယ္”
ဆိုၿပီးေျပာတာကို ကိုေငြထြန္းက ဘာသာျပန္ ေပးလိုက္ေတာ့၊
သူ႔တပ္မွဴးက ေရးႀကီးသုတ္ျပာ လွမ္းေျပာတဲ့အခါမွာေတာ့ ထိုင္းရဲေဘာ္ေတြ လန္႔သြားၿပီး
ကိုျပည္အုပ္အိမ္ေရွ႕က ကြင္းျပင္မွာ ေသနတ္ေလးေတြ ကိုင္ၿပီး ထိုင္ေနၾကေတာ့တာပဲ။
ဒီကေကာင္ေတြက ၿပံဳးစိစိနဲ႔။
အဲဒီလိုနဲ႔ တိုင္းမွဴးေရာက္လာေတာ့
အဘနဲ႔ေတြ႔ၿပီး စခန္းကို၃ရက္အတြင္း ေျပာင္းေပးရမယ္လုပ္ေကာ၊ ဒါေၾကာင့္ေနာက္ရက္ေတြ
ေစာင့္မေနေတာ့ဘဲ စခန္းကရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕ ညေနေစာင္းကတည္းက ဟိုးေတာင္ေျခအထိဆင္း၊
ကုန္သည္လမ္းကိုခဏပိတ္ထားၿပီး က်န္တဲ့သူေတြအကုန္လံုး သနပ္ခါးပင္ ေနရာေလာက္အထိ
ပထမအဆင့္ လက္နက္ေတြကိုသယ္၊ အဲဒီကမွတဆင့္ ညတြင္းခ်င္းေတာင္ေျခအတက္အထိ ထပ္သယ္၊
အဲဒီလိုလုပ္ၾကရတာ၊ အဘကိုေတာ့ ညတြင္းခ်င္းပါပဲ ကားရွာၿပီး စံခပို႔လိုက္ရတယ္။
အဲဒီညက ညစာကေတာ့
ဆိတ္သိုးႀကီးေကာင္းမႈေပါ့ေလ။ အဘလည္း မရွိေတာ့ၿပီကိုး။ ဆိတ္သိုးႀကီးကို
အရမ္းခ်စ္တဲ့ ကိုတိုးၾကည္လည္း မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္နဲ႔ေပါ့။ ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း
လက္နက္ေတြကို ေတာင္ေျခထိေရႊ႕ စခန္းအသစ္ေနရာကို အပူတျပင္းရွာ၊ ေတြ႔ေတာ့မွ အဲဒီကို
ခ်က္ခ်င္းေရႊ႕ စခန္းတည္ၾကရတာ။
အဲဒီေနရာက ေျပာရမယ္ဆိုရင္
ေတာင္ေျခကိုဆင္းသြားၿပီး ထိုင္းဘက္ျခမ္း ေတာင္ေပၚကဆင္းလာတဲ့ကားလမ္းနဲ႔ ေက်ာက္ပံုက
ဆင္းလာတဲ့ ကုန္သည္သည္လမ္းဆံုတဲ့ ၃ေျမာင့္ဆိုင္ရွိေနတဲ့ ကုန္းျပင္ျမင့္ေၾကာ၊
ေနရာကေတာ့ ရြာလူႀကီး ဦးေဘာ္တို႔ တဲစုျဖစ္တဲ့အတြက္ ဦးေဘာ္စခန္းလို႔ပဲ
နာမည္ေပးလိုက္ ၾကပါတယ္။
(၂)
ေအာင္ေဖက စံခတက္တယ္ဆိုတာမွာ
ေႏြဘက္လည္းျဖစ္၊ ကားခလည္းမရွိဆိုေတာ့ ၃ေယာက္သား ပေယာ္၊ ေပါက္ၾကဴကေန ကားလမ္းအတိုင္း
လမ္းေလွ်ာက္တက္ၾကရတာကိုး၊ လမ္းမွာေတာ့ ဖုန္ထူထူ၊ လူေနအိမ္ေျခ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲနဲ႔ လမ္းမွာ
ပါမိုက္လို႔ေခၚတဲ့ သစ္ေတာဦးစီးဌာနကိုလည္း ျဖတ္သြားရေသးတယ္၊ သူတို႔ကလည္း
ဖမ္းတတ္ဆီးတတ္တယ္ေလ တခုရွိတာက သူတို႔ေနာက္ကလိုက္ရင္ လွည့္ကိုမၾကည့္နဲ႔
ေျပးသာေျပးတဲ့၊ ဘာလို႔ဆို လွည့္ၾကည့္လို႔ ေရွ႕ကေနပစ္ထည့္လိုက္တာဆိုရင္
ဒါကစစ္ေဆးတာကို ရန္မူလို႔ ပစ္ရတယ္ဆိုၿပီး အေၾကာင္းျပလို႔ရတယ္တဲ့၊
ေျပးေနတာကိုေနာက္ကေနပစ္ရင္ သူတို႔မွာပစ္ခြင့္မရွိလို႔ ျပႆနာတက္ေကာတဲ့၊
ဒါေၾကာင့္ေအာင္ေဖလည္း ပိုင္ႏိုင္(ဘယ္သြားမလို႔လဲ) ၾကားလို႔ကေတာ့က ေျပးမယ္ႀကီးပဲျပင္ထားတာ
ဒါေပမယ့္ ဘာမွမေမးပါဘူး၊ ေနာက္ဆံုးမွ စံခကေန ေဆးရံုသြားတဲ့ကားလမ္းမကိုေရာက္
ေနာက္ရက္ၾကေတာ့မွ လိုင္းကားစီးၿပီး
ေဆးရံုကို သြားရေကာ။ Mission ေဆးရံုဆိုတာက
အဲဒီတုန္းက တထပ္ အေဆာက္အဦေလးပဲ ဘာမွသိပ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနား
ေဆာက္မထားဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေဆးဝါး ပစၥည္းေတာ့ အေတာ္ကို စံုလင္တယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။
ေအာင္ေဖေရာက္ေတာ့ ကိုလြင္ဦးက
သူ႔သြားဖုန္းႀကီးေပၚေအာင္ ၿပံဳးျပတယ္ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့သလို၊ ေျခေထာက္မွာေတာ့ ေက်ာက္ပတ္တီးႀကီးစည္းလို႔။
ခင္ဗ်ားမနာေတာ့ဘူးလားဆိုေတာ့ မနာေတာ့ဘူးကြ အေနက်ပ္တာပဲ ရွိေတာ့တယ္တဲ့
ေအာတယ္ဟုတ္သကိုး။
ဒါနဲ႔ေဆးရံုမွာ
၁၀ရက္ေလာက္ေတာင္ၾကာသလားမသိ၊ ကိုလြင္ဦးေလ့က်င့္ခန္း လုပ္တာတို႔ လိုေတြလည္း
ဝိုင္းကူေပါ့ေလ။ ေဆးရံုက နပ္စ္မေတြနဲ႔ ဆရာဝန္မေတြက ဘိုလိုေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္တယ္၊
ေအာင္ေဖကလည္း မၾကာခင္ကမွ သင္ထားတဲ့ဘိုစာ အစုပ္ပလုပ္ေလးနဲ႔ သြားသြားေတာင္း၊ ေမး၊
ေျပာရတာေပါ့။
“အိုင္ဝမ့္တူခ်ိန္း မိုင္ေပးရွန္႔ပီးလိုး”
တို႔၊ “ဝွမ္းကန္ဝီဂိုးဟုမ္း” တို႔ဘာတို႔ေပါ့။
တခါေတာ့ ေဆးနဲ႔တည္႔မတည့္ မေသခ်ာတာနဲ႔
ဆရာမေတြကို ဒီလိုေမးမိေကာ။
“ကန္မိုင္ေပးရွန္႔ ဒရင့္ခ္အယ္လ္ကိုေဟာ”
ဆိုၿပီးသြားေမးမိလို႔ ဆရာမေတြလည္း
ရီလိုက္ၾကတာ တေသာေသာနဲ႔၊ အမွန္က စိတ္ထဲကေျပာလိုက္တာက “ေဖ်ာ္ရည္” ဂ်ဳ႕စ္ ကိုပါးစပ္ကထြက္သြားေတာ့
အဲဒီလိုျဖစ္တာ၊ ေအာင္ေဖ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ေဆာရီး ေဆာရီး ျပန္လုပ္ရတာေပါ့။ အာသာဆႏၵက
စိတ္ထဲစြဲေနတာ ျဖစ္မယ္။ ကိုလြင္ဦးကေတာ့ မင္းကြာ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေမးရတာလဲကြတဲ့။
တခါေတာ့ ကိုလြင္ဦးက ဂ်ိဳင္းေထာက္ေတာင္းၾကည့္ပါလားေ
ေဆးရံုကေနဆင္းေတာ့ အဲဒီဘရိတ္ဒန္႔စ္ကျပၿပီးမွ
ရလာတဲ့ဂ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ ေက်ာက္ပတ္တီးႀကီးနဲ႔ ကိုလြင္ဦးကို စံခကင္းေထာက္အိမ္မွာ
ထားရေသးတယ္၊ ဘာလို႔ဆို ေဆးရံုက ေနာက္၁၅ရက္ေလာက္ေန ျပန္လာျပရမယ္ ပတ္တီးျဖည္မယ္ေပါ့
ဒါေၾကာင့္။
စံခအိမ္မွာက အဓိကအားျဖင့္ ပီဒီအက္ဖ္က မစန္းစန္းဝင္းကေနရတယ္၊
ေအာက္ကတက္လာတဲ့သူ၊ အေပၚကဆင္းလာတဲ့သူ အကုန္လံုးစုၿပံဳေနတာ
ေန႔တိုင္းလူျပတ္တယ္လို႔ကိုမရွိ၊ သူကေစ်းသြား ထမင္းဟင္းပါ ခ်က္ရေသး၊ တခါတေလ
ေစ်းဝယ္ဟင္းခ်က္ ဝါသနာပါသူရွိရင္ေတာ့ သူသက္သာတယ္။
ေအာင္ေဖတို႔က ေအးေအးလူလူ
အိမ္ကျပင္မွာပဲေနၾက အိပ္ၾကတာမ်ားတယ္၊ ေလေလးကလည္း တျဖဴးျဖဴးကိုး၊ ဒါကအေၾကာင္းျပတာ၊ အမွန္ေတာ့
မဟုတ္ဘူး အိမ္ကအေပၚမွာလည္း လူၾကပ္ေလကေလွာင္ ပူကပူဆိုေတာ့ ကျပင္က ပိုအဆင္ေျပသလို၊
ကျပင္ကေန ဟိုဘက္ေဘးအိမ္မွာရွိတဲ့ မြန္မလွလွေလးကိုလည္း လွမ္းလွမ္း ငမ္းလို႔ရတာကိုး၊
ဇတ္လမ္းကဒီလို၊ ေအာင္ေဖေျပာတိုင္း ယံုလို႔ရတာမဟုတ္။
ပီဒီအက္ဖ္အိမ္နဲ႔ ေနာက္ေက်ာခ်င္းသေဘာ ကပ္လွ်က္ရွိေနတဲ့
အိမ္တအိမ္ရွိတယ္၊ အဲဒီမွာက အရင္ ေအဘီ တပ္ရင္း (၁၀၂)က တပ္ေထာက္ကိုရဲမြန္နဲ႔
ကိုေရႊေသြး (ေနာက္ပိုင္း ပီဒီအက္ဖ္နဲ႔ ေနာ္ေဝမွာကြယ္လြန္)တို႔ ေနၾကတယ္။
သူတို႔က စာအုပ္ေတြ စုထားေဆာင္းထားဆိုေတာ့
သြားသြားဌားဖတ္ေပါ့၊ ကိုရဲမြန္က စည္းကမ္းႀကီးေတာ့ တအုပ္ၿပီးမွ တအုပ္ေပးဌားတယ္
ဒါေတာင္မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြး ဌားရတာ၊ ဖတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔မရဘူး သူက အကုန္ဖတ္ထားၿပီးသားေနမယ္၊
သြားျပန္အပ္ရင္ေတာင္ “ဒါေလးကဟိုအပိုင္းေလး မဆိုးဘူးဗ်၊ ဒီကဗ်ာစာအုပ္ထဲက စိတ္က်ျမစ္
(ဘိုလိုေရးထားတဲ့ Melancholy river ဆိုတဲ့ တရုပ္ကဗ်ာဆရာေတြစာအုပ္) ကဗ်ာေလးေတာ့ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ” ဘာညာ ရီြးရေသးတယ္၊
ဒါကေတာ့ ေအာင္ေဖက တတ္ၿပီးသားပညာ ဆိုေတာ့ အဆင္ကိုေျပလို႔။
(၃)
အဲဒီႏွစ္က စံခအင္းႀကီးက တံတားက်ိဳးထားတဲ့အျပင္
ေရကလည္း အေတာ္ကိုခမ္းသြားတာ အစိုးရအစီအစဥ္နဲ႔ ေဝတဲ့ေရေတြဘာေတြ မလာေတာ့လို႔၊
ေအာင္ေဖတို႔ေတြ အင္းထဲအေတာ္ေဝးေဝးအထိ သြားေရခ်ိဳးၾကရတယ္၊ ဒီမွာတခု သတိရတာေျပာရမယ္။
ဒီအိမ္ကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြလည္း တခါတခါလာေနတတ္တယ္ ဆိုလိုတာက ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ
ေတာ္လွန္ေရးကို စိတ္ဝင္စားသူေတြကေပါ့။
တခါေတာ့ ဘိုမတေယာက္လည္း
လာတည္းတာနဲ႔ႀကံဳေပါ့၊ သူကမာနယ္ပေလာ မေရာက္ဘူးေတာ့ ေအာင္ေဖတို႔အတြက္ ရီြးစရာဂြင္ ေတြ႔ေနေတာ့တာေပါ့၊
ညေနေစာင္းရင္ သူကဘီယာေလး အရက္ေလးဝယ္၊ ေအာင္ေဖကတို႔က ဦးေဆာင္ၿပီး ဘိုလိုေကာင္းေကာင္း
တတ္တဲ့သူေတြက ဘာသာျပန္ျပန္ေပးၿပီး ေတာအေၾကာင္း၊ ေတာင္အေၾကာင္းေတြေျပာျပ၊
ဟိုကသေဘာေတြက်၊ ဘီယာထပ္ဝယ္ ေအာင္ေဖတို႔က ေခါင္းမေဖာ္တန္းေသာက္၊ အလုပ္ကိုျဖစ္လို႔။
ဒါေပမယ့္ ဒါကေရရွည္မခံေတာ့ဘူး၊ ဘာလို႔ဆို
ေရမလာေတာ့ ေရကိုအင္းထဲ သြားသြားခ်ိဳးရတာကိုး၊ အရင္က ေရလာတုန္းက ဒီဘိုမကလည္း
ေရပံုမွန္ခ်ိဳးတယ္၊ ေနာက္ေရမလာေတာ့ လာႏိုးလာႏိုးနဲ႔ ေစာင့္ေနပံုရပါတယ္၊ ဆိုေတာ့
အရင္ကလို ေမႊးေမႊးႀကိဳင္ႀကိဳင္ေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အရင္က ျပည့္ၿပီးလွတယ္ထင္ရတဲ့ပံုကေန
ဝၿပီး လူနံ႔ကထြက္လာၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ ေန႔လည္ေန႔ခင္းဆို ေအာင္ေဖတို႔
အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္ေဆာင္ မေဆာင္ရင္ တျခားေနရာသြား ေရွာင္ေနေတာ့တာပဲ
ညေနမွျပန္လာၿပီး စကားေျပာေတာ့တယ္၊ ဘီယာမ်က္ႏွာ ရွိတာကိုး၊ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူလည္း မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး
ထင္ပါတယ္၊ ထမိန္ဘယ္လိုဝတ္လဲတို႔ ဘာတို႔သင္ၿပီး၊ ေရဆင္းခ်ိဳးရေတာ့တာပါပဲ။
စံခကို ဘန္ေကာက္ကေနၿပီးေတာ့
ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္ထားထားၿပီးသား စီနီယာေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ တခါတေလ လာလည္တတ္တယ္၊
သူတို႔လာရင္ရြာက ပြဲစည္ေကာ၊ ဘာလို႔ဆို ဘန္ေကာက္မွာ မေက်နပ္တာ စံခလာရွင္းတဲ့သေဘာ၊
ဟာ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္ေကာင္နဲ႔ေတာ့ တံတားေပၚမွာ ဒီညေနထိုးၾကလို႔၊ ဟုိေကာင္ေရထဲ
ျပဳတ္က်သြားတယ္ ကံေကာင္းလို႔ မေသတယ္တို႔၊ ဟိုတေန႔ညကမူးၿပီး စကားမ်ားေနတဲ့ႏွစ္ေကာင္
ဒီမနက္ေတာ့ အေစာႀကီးဘန္ေကာက္အတူတူ တက္သြားျပန္ၿပီတို႔ ဒါေတြက ၾကားၾကားေနၾက။
တရက္ေတာ့ ေဂ်ာ့ဘုရွ္ဆိုတဲ့တေယာက္
ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာစကားေတြေျပာၿပီ
သူကစီနီယာဆိုေတာ့ ေျပာျပတယ္ ငါေတာ့
သက္ဒ္ကမ္းထရီးထြက္မယ္တဲ့၊ သိပ္မၾကာေတာ့ဘူးတဲ့၊ ေအာင္ေဖစဥ္းစားတယ္ ငါတို႔ကလာတာ
ေနာက္ေတာင္က်ေနလို႔ အခုမွ စမယ္ေတာင္ မႀကံရေသးဘူး တခ်ိဳ႕က ဒိုးသြားၾကၿပီေပါ့၊
ဒီေတာ္လွန္ေရးႏွယ္ ဘယ္လိုပါလိမ့္ေပါ့၊ အသစ္လာလိုက္ ဒိုးသြားၾကလိုက္ ျဖစ္ေနပါလား ေပါ့ေလ။
ေသခ်ာေတာ့လည္း သူတို႔အခက္အခဲေတြကို မစဥ္းစားမိခဲ့ပါဘူး စဥ္းကိုမစဥ္းစား ခ်င္တာလည္း
ပါတာေပါ့၊ စိုက္ခဲ့သမွ် ျပန္ရိတ္သိမ္းမယ္ဘာညာ ၾကားဖူးနားဝနဲ႔ စိတ္ထဲရွိေနတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ၊
ေျပာသာေျပာတာပါ ရိတ္သိမ္းဖို႔ ေနေနသာသာ ဘာမွေတာင္ ေသခ်ာမစိုက္လိုက္ရဘူး။ ဟိုလိုလို
ဒီလိုလို ျဖစ္ကုန္ၾကရေတာ့တာပဲ။
တရက္ေတာ့ စံခတံတားထိပ္မွာ
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တို႔ မုန္႔ဟင္းခါးတို႔ ဖြင့္ေရာင္းတဲ့ ဦးလွအိမ္ (ဇူလိုင္ ၂၀၁၄မွာ
ကြယ္လြန္)တို႔အိမ္က ကိုေအာင္ဆန္း (ေအဘီေဟာင္း) တေယာက္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္
အဌားဆြဲရင္းကေန အိမ္ျပန္ေရာက္မလာလို႔ ဝင္းက(စံခ)တရြာလံုးနီးပါး ကားလမ္းေတာက္ေလွ်ာက္
လူခြဲၿပီး ဘုရားသံုးဆူသြားလမ္းနဲ႔ ေဆးရံုသြားလမ္းအတိုင္း
လမ္းေဘးေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကား ေခ်ာက္ေတြထဲကအစ လိုက္ရွာၾကရတယ္။ သစ္ခိုးခြဲေနတဲ့
ေနရာေတြေတာင္ေရာက္ၾကေသး။
အဲဒီၾကမွ ေအာင္ေဖတို႔လည္း
လမ္းေဘးကရြာေလးေတြမွာ ထိုင္းကရင္လို႔ေခၚတဲ့ ျမန္မာျပည္ကေန ထိုင္းမွာလာ အေျခခ်ေနတဲ့
ကရင္လူမ်ိဳးေတြရြာေတြကို ေရာက္ဖူးၾကေတာ့တယ္၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ျမန္မာလို တတ္ၾက ပါေသးတယ္၊
ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ ထိုင္းလိုပဲ ေျပာၾကေတာ့တယ္၊ ဒီရြာေတြၾကေတာ့ ေရက ျပတ္လတ္တတ္လို႔လားမသိ၊
၃မီတာေလာက္ျမင့္တဲ့ စဥ့္အိုးႀကီးေတြလုပ္ၿပီး ေသာက္ေရကို ေလွာင္ထားၾကတာ ေတြဖူးတယ္။
အေတာ္ကိုႀကီးတဲ့ စဥ္႔အိုးေတြ ခ်စ္စရာေကာင္းသား။
၃-၄ရက္ရွာလို႔ ဘယ္လိုမွမေတြ႔ေတာ့ဘဲ၊
ေနာက္ပိုင္းၾကမွ ဘုရားသံုးဆူနယ္စပ္မွာ ကိုေအာင္ဆန္းအေလာင္းကို ရဲကရွာေတြ႔ေတာ့တယ္၊
လူဌားစီးၿပီး လူပါသတ္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ယူသြားတာေလ၊ ျမန္မာျပည္သားထဲကျဖစ္မယ္
လူရင္းဆိုၿပီး ကိုေအာင္ဆန္း လိုက္သြားမိလို႔ေနမယ္ ကံဆိုးသြားရွာတယ္။ အဲဒီလို
ဆိုးတဲ့ေဒသေတြ။ သူဆံုးေတာ့ သူ႕အမ်ိဳးသမီး (ဦးလွအိမ္သမီး)နဲ႔
ကေလးတေယာက္က်န္ခဲ့ရွာတယ္။ အားလံုးက စ်ာပနကို ဝိုင္းကူ ၾကတာေပါ့ေလ၊ ဒီမိသားစုက
ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေတြြကို အေတာ္ကိုကူညီခဲ့ၾကတာကိုး။
တရက္ေတာ့ ေအာင္ေဖအျပင္ကျပန္လာၿပီး အိမ္ကျပင္ေပၚလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ
“ဟာ ခင္ဗ်ားအဲဒါႀကီး ဘယ္ေရာက္သြားလဲ”
ဆိုေတာ့ “ငါေျခေထာက္ယားလို႔ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တယ္” တဲ့၊ ဘုရား ဘုရား။ ေျခယားတိုင္း
ျဖဳတ္ပစ္စရာ ၾကေနတာပဲ။
အမွန္က ၁၅ရက္ျပည့္ရင္ ေဆးရံုကို
သြားျပန္ျပရဦးမွာ၊ အခုေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။
“ေကာင္းသြားပါၿပီ ေအာင္ေဖရ၊
ငါလမ္းေတာင္ေလွ်ာက္ရေနၿပီကြ၊ ဒီမွာၾကည့္” ဆိုၿပီး၊ ထိုင္ရာကေန မတ္တပ္ရပ္ၿပီး
ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ နဲ႔ေလွ်ာက္ျပပါေလေကာ။
ေဆးရံုထပ္သြားရမွာမို႔လို႔ လူေတြက
ဒီမွာေသာင္တင္ေနတာ၊ အခုေတာ့ ျပရမယ့္ဟာႀကီးက မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ မသြားယံုပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့
ဟုတ္ဖူးလား။
ဒါေၾကာင့္ ေတာထဲကစခန္းကို
ျပန္ဆင္းဖို႔လုပ္ရပါေလေကာ၊ ဒီတေခါက္စခန္းကိုျပန္ေတာ့ လာတုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး
ကားနဲ႔အဆင္ေျပလို႔ ကားနဲ႔ျပန္လာခဲ့တယ္၊ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္မွ
ကိုျပည္အုပ္အိမ္ကိုေရာက္တယ္၊ အရင္ေနခဲ့တဲ့ ပေယာ္စခန္းေဟာင္းေနရာေလး
ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း စခန္းသစ္ေလးကလည္း ဘယ္လိုေနမလည္း ထိုင္ရင္း ေတြးေနခဲ့မိတာေပါ့၊
မနက္ၾကေတာ့မွ ေအာက္စခန္းသစ္ကို ေအာင္ေဖတို႔အဖြဲ႔ေတြ ဆင္းသြားၾကရေတာ့တယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ စခန္းသစ္၊ လူသစ္နဲ႔
ေအာင္ေဖရာထူးသစ္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနပံုေတြကို ေရးသားပါဦးမယ္။
သက္ခိုင္
(၁၆း၂၈)နာရီ
Photo - Irrawaddy Burmese News Online