ဖိုးထက္ - ရပ္၊ ၾကည္႔၊ သြား မႏၱေလး
ၾသဂုတ္ ၁၉၊ ၂၀၁၄
ကိုျမင္႔တိုး တစ္ေယာက္ မႏၱေလး မေရာက္တာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ သံုးႏွစ္ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္အတိုင္း အတာက ဘာမွ ၾကာတာ မဟုတ္။ ဒါေပသိ သူ႔လို႔ မႏၱေလး သံေယာဇဥ္ၾကီးသူအတြက္ မႏၱေလးနဲ႔ ခြဲၿပီး ေရျခား ေျမျခားမွာ တစ္လေလာက္ ေနရတာေလာက္ကိုပင္ အၾကာၾကီး ထင္တဲ႔သူ။ လူလိုလုိ ငွက္လိုလို သတၱ၀ါေတြ ျဖစ္ၾကသည္႔ ကိႏၵရာ ေမာင္ႏွံသည္ပင္လွ်င္ တစ္ညေလာက္ ခြဲရတာကို ႏွစ္ေပါင္း ခုႏွစ္ရာ မၿပီးႏိုင္ မစီးႏိုင္ ငိုၾကတယ္လို႔ စာေတြထဲမွာ သူဖတ္ဘူးသည္။ သူက လူ စင္စစ္။ ၿပီးေတာ႔ ႏွလံုးသားရိွသည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ၾကီးက အသည္းႏွလံုး ရိွေသာ သက္ရိွ ၿမိဳ႕ၾကီး လို႔ သူက ခံယူထားသည္။ သူ႔ျမိဳ႕ၾကီးကို သူက လြမ္းလို႔ မဆံုး ရိွေနတတ္သည္။
ကိုျမင္႔တိုး နဲ႔ မႏၱေလးက တကယ္ဆိုရင္ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္။ သူ႔ခ်က္ျမဳပ္ရာ အရပ္က ဟိုး စစ္ကိုင္းတိုင္းထဲက ေခ်ာင္ခပ္က်က် ၿမိဳ႕ေလးမွာ။ သူ တစ္ႏွစ္သားမွာ သူ႔အေမ အစိုးရ၀န္ထမ္းက မႏၱေလးကို Posting က်သည္။ အဲဒီကတည္းက မႏၱေလးမွာဘဲ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း။ တကၠသိုလ္ ဘြဲ႕ရသည္အထိ။ မႏၱေလးရဲ႕ ေမြးစားသား။ သူ႔အေမနဲ႔ သူ႔အမေတြလဲ လြဲရင္ သူ႔ကို အားလံုးက မႏၱေလးသားလို႔ဘဲ သိၾကတာ။ တိုင္းတပါးေတြမွာ အလုပ္ေတြ လုပ္ရင္း ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ဆံုၾကရင္ သူေျပာေနၾကက “ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးကပါ” တဲ႔။ အမွန္မေျပာလို႔ လူလိမ္လို႔ ဆိုဖို႔ေတာ႔ ခပ္ခက္ခက္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ သူ႔မ်က္ႏွာေပးေၾကာင္႔ေပါ႔။ မႏၱေလးကပါ လို႔ ေျပာရင္း သူ႔မ်က္ႏွာေပးမွာ ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ္႔တဲ႔ အျပံဳးက မႏၱေလးကို သူဘယ္ေလာက္ တြယ္တာေၾကာင္း အသိသာၾကီးကိုး။
နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္ ေရးတဲ႔ သီခ်င္းေလး တစ္ပိုင္း တစ္စကိုေတာင္ သူက တစ္ခါ တစ္ခါ ပါးစပ္က အသံထြက္ဆိုၿပီး ညည္းတတ္ေသးတာ။ “မႏၱေလး… ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရႊမႏၱေလး… ခ်မ္းေအးပူအိုက္… ေအာက္သူေတြ လိုက္ခဲ႔ရမယ္… ေမာင္တင္မဆို” ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းေလးကို ရင္ဘတ္ၾကီးနဲ႔ ခဏ ခဏ ဆိုတတ္ေသးတာ။
လူေတြမွာ ႏိုင္ငံစြဲ၊ လူမ်ိဳးစြဲ၊ ရြာစြဲ၊ ရပ္ကြက္စြဲ၊ ဘာသာစြဲ စတဲ႔ အစြဲ အလမ္းေတြ ရိွတတ္တာ မဆန္းဘူး မုိ႕လား။ ကိုျမင္႔တိုးက သူ႔ခ်က္ျမဳပ္မဟုတ္တဲ႔ ၿမိဳ႕ၾကီးကို ခ်စ္တာ လြန္တယ္လို႔ မဆိုသာပါဘူး။ မႏၱေလးသူ ဆရာမၾကီး ေဒၚအမာနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ႔တဲ႔ ပဲခူးတိုင္းသား ဆရာၾကီး လူထုဦးလွေတာင္ သာမန္ မႏၱေလးသားေတြ မခ်စ္ႏို္င္တဲ႔ စိတ္ထားနဲ႔ မႏၱေလးကို ခ်စ္ခဲ႔ၿပီး ေကာင္းက်ိဳးေတြ ျပဳခဲ႔ေသးတာဘဲ။ ကိုျမင္႔တိုးလို မႏၱေလးမွာ လူမွန္း သိတတ္ကတည္းက စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ျမိဳ႕ပါတ္ ၾကီးလာခဲ႔တဲ႔ လူအဖို႕သံေယာဇဥ္ၾကီးတာ လြန္တယ္လို႔ မေျပာသာဘူးေပါ႔။
ကိုျမင္႔တိုးက မႏၱေလးမွာသာ ဆက္ၿပီး စီးပြားေရးလုပ္၊ မႏၱေလးမွာဘဲ အေျခတည္ခဲ႔ရင္ ဒီေလာက္ၾကီးထိ ထိထိခိုက္ခိုက္ လြမ္းေနတတ္မယ္ မထင္ဘူး။ အခုေတာ႔ သူက ေရျခား ေျမျခား တိုင္းျခားေတြမွာ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက အလုပ္ေတြ ထြက္လုပ္ခဲ႔ရတာ။ စားသုတ္သုတ္။ လာသုတ္သုတ္။ အရာရာမွာ ကိုယ္႔အားကိုယ္ကိုး တစ္စိမ္းေတြ ၾကားထဲမွာ ေနခဲ႔ရလို႔လား မဆိုတတ္ဘူး။ နီယြန္မီးေတြ ေတာက္ေတာက္ပပနဲ႔ ကမာၻ႕အဆင္႔မွီ ႏိုင္ငံျခားက ျမိဳ႕ၾကီးေတြမွာ ေနခဲ႕ရေပမယ္႔ သူ႔မႏၱေလးေလာက္ လံုျခံဳစိတ္ခ်မွဳ မရိွဘူးလို႔ ခံစားရတာလဲ ပါမွာေပါ႔ေလ။
အခုေတာ႔ ကိုျမင္႔တိုး တစ္ေယာက္ အလုပ္ အေျပာင္းအလဲမွာ ခြင္႔ရက္ရွည္ရၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို အလည္ျပန္ခဲ႔တယ္။ သူ႔ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္လဲ သက္တမ္းတိုးရင္း။ စီးပြားေရး ကိစၥေတြလဲ စနည္းနာရင္း။ ေနာက္ၿပီး မႏၱေလးကို ျပန္ရင္း။
ျမန္မာႏိုင္ငံေရာက္ေတာ႔ သူ႔ ႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္ကို သက္တမ္းတိုးရင္း ရန္ကုန္မွာ တစ္ပါတ္ေလာက္ ေသာင္တင္ေနခဲ႔သည္။ အဲဒီမွာ သူ႔ မႏၱေလး အလြမ္း ေရခ်ိန္က ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရ တက္လာခဲ႔သည္။ ရန္ကုန္ဟာ မ်က္စိၾကီး။ နားၾကီး။ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္း၀ၿမိဳ႕ၾကီး။ အဆက္အသြယ္ ေကာင္းေတြ ရိွသည္။ ပိုက္ဆံ ေငြေၾကး ဘီလွ်ံခ်ီ အကုန္ခံၿပီး တည္ထားၿပီး စနစ္က်တဲ႔ ေနာက္ထပ္ ျမိဳ႕ၾကီးေတြ ဘယ္ႏွစ္ခု ေပၚေပၚ ရန္ကုန္ဟာ အျမဲတမ္း ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္ရိွေနအံုးမွာ။ မႏၱေလးလို ပင္လယ္ေ၀းေ၀း ကုန္းက်က် ျမိဳ႕ဆို ေ၀းေပါ႔။ “သို႔ေပမယ္႔ ကိုယ္႔ျမိဳ႕ကိုယ္ေတာ႔ လြမ္းေသးတယ္ ရိုးရိုး ဘဲဗ်ိဳး” လို႔ ဆရာတင္ သီခ်င္းလို လက္ရိွ ရန္ကုန္ဟာ နယ္က တက္လာၿပီး ဘ၀တက္လမ္း ရွာၾကတဲ႔ လူေတြအတြက္ စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းေနလိမ္႔မယ္ ထင္တယ္။
ရန္ကုန္လမ္းေတြမွာ ကားေတြက ၾကပ္၊ ညပ္၊ ပိတ္၊ ခဲ ေနတယ္။ လူေတြက လမ္းေတြေပၚမွာ အသက္ေတြ အသက္လြတ္ ၾကီးကုန္တယ္။ ရန္ကုန္လမ္းေတြေပၚမွာ ကားေတြဟာ ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွင္း။ လည္သူစားစတမ္း။ စည္းမရိွ၊ ကမ္းမရိွ ေမာင္းခ်င္သလိုေမာင္း။ ၀င္ခ်င္သလို ၀င္။ ထြက္ခ်င္သလိုထြက္။ ဒါေတြကို ကိုျမင္႔တိုး ျမင္ေတာ႔ သူ႔ ပါ႔စ္ပုိ႔စ္ ကိစၥကို ျမန္ျမန္ျဖတ္တယ္။ ၿပီးၿပီးခ်င္း မႏၱေလးကို သူထြက္လာခဲ႔တယ္။
မႏၱေလးကို စ၀င္ကတည္းက လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အရာအားလံုးကို သူသတိထားၿပီး ၾကည္႔လာခဲ႔သည္။ မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲလာတာ တစ္ခုမွ မရိွေသးဘူး။ အဲ..ကားနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ေတြ မ်ားလာတာေတာ႔ ခြ်င္းခ်က္ေပါ႔ေလ။ မႏၱေလးမွာ ေနတဲ႔ သူ႔ အမအိမ္ကို ေရာက္ေရာက္ျခင္း “အမ နင္႔မွာ စက္ဘီး ရိွလား” လို႔ေမးတယ္။ သူ႔အမက ရူးေနသလား ဆိုတဲ႔ မ်က္လံုးနဲ႔ ျပန္ၾကည္႔ၿပီး “စိတ္ကူးေတြ ယဥ္မေနနဲ႔။ ကားယူသြား” လို႔ ေငါက္တယ္။
သူ႔စိတ္ကို တစ္ထစ္ေလွ်ာ႔လိုက္တယ္။ ကားယူဖုိ႔ ကားကို ထုတ္ၿပီးမွ သူ႔စိတ္ေျပာင္းသြားတယ္။ သူ႔သြားေတြ႔မယ္႔ မႏၱေလးသား သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အဆင္ေျပတဲ႔ သူေတြလဲ ရိွမယ္။ အဆင္မေျပၾကတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ရိွႏိုင္တယ္မို႔လား။ ကားၾကီးေမာင္းၿပီး ႏိုင္ငံျခားျပန္ၾကီး အဆင္ေျပေနတယ္ ဆိုတဲ႔ အခ်ိဳးမ်ိဳး ခ်ိဳးမိရင္ အားနာစရာလုိ႔ ေတြးမိၿပီး ေယာက္ဖျဖစ္သူ၏ တရုတ္ျဖစ္ ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ လဲယူခဲ႔သည္။
အိမ္ကေန ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ထြက္လို႔သာ သူထြက္လာတာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဆက္သြယ္ဖုိ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေတြလဲ သူ႔မွာ မရိွ။ “ဒီေကာင္ေတြ အိမ္ေတြကိုေတာ႔ ငါမွတ္မိတာဘဲ” ဆိုတဲ႔ စိတ္နဲ႔ စိတ္အားတင္းၿပီး ဆိုင္ကယ္ကို ေမာင္းခ်လာခဲ႔တယ္။ သူ ကံေကာင္းတာလား။ မႏၱေလးက ဘဲ သေဘာေကာင္းေနတာလားမသိဘဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားစု အိမ္ကို လြယ္လြယ္ကူကူဘဲ ေတြ႕တယ္။ အားလံုးက အေျပာင္းလဲၾကီး ေျပာင္းလဲေနၾကၿပီ။ အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႔။ အိမ္ေထာင္ကိုယ္စီနဲ႔။ သူ႔ကို “အဆင္ေျပတယ္မို႔လား” ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းေတြကို “ဒီလိုပါဘဲ” လို႔ ခပ္၀ါး၀ါး အေျဖေပး ျဖစ္ခဲ႔သည္။
သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို သူလွည္႔ပတ္ေတြ႔။ ခ်ိန္းစရာ ရိွတာ ထပ္ခ်ိန္း။ ဖုန္းနံပါတ္ေတာင္းစရာ ရိွတာ ေတာင္းၿပီးေတာ႔ သူ႔ဆိုင္ကယ္ကို ဘုရားၾကီးဘက္ ဦးတည္လုိက္တယ္။ ဘုရားဖူးၿပီး ဘုရား ပရ၀ုဏ္ထဲမွာ သူလွည္႔ပါတ္ၾကည္႔တယ္။ အရင္လိုပါဘဲ။ လိပ္ကန္ၾကီးနဲ႔ ငါးကန္ၾကီးဟာ ညစ္ညစ္ပါတ္ပါတ္။ ဒါေပမယ္႔ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ကေတာ႔ အရင္ကထက္စာရင္ ပိုၿပီး သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္လာတယ္ ေျပာရမယ္။ ေၾကးရုပ္ၾကီးေတြကေတာ႔ အရင္လိုဘဲ။ ကိုယ္လက္အဂၤါ မစံုမလင္။ ဘုရားဖူးေတြက အားရပါးရ ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္က်ဆဲ။ ဗိုက္နာေပ်ာက္ပါေစဆိုတဲ႔ လူေတြက ဗိုက္ကို ပြတ္တယ္။ ေျခနာ ေပ်ာက္ပါေစဆိုတဲ႔ လူက ေျခကို ပြတ္ၾကတယ္။ ဗိုက္နာၾကတဲ႔ လူေတြ မ်ားတယ္လို႔ ဆိုရမွာဘဲ။ ဗိုက္ၾကီးေတြမွာ ေၾကးညိွေတာင္ မတက္ႏိုင္ဘဲ လက္ေတြနဲ႔ ပြတ္တာ မ်ားလို႔ ေျပာင္လက္ေနတယ္။ ဒီအရုပ္ၾကီးေတြကို စနစ္တက်နဲ႔ ႏိုင္ငံျခား တုိင္းျပည္ေတြမွာလို မွန္ေပါင္းေခ်ာင္ၾကီးေတြထဲမွာ ထည္႔ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ထိမ္းသိမ္းထားရင္ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲလို႔ သူေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။
ဘုရားၾကီးက သူျပန္ထြက္လာေတာ႔ Main ဘက္ကေန လွည္႔ျပန္လာလာခဲ႔တယ္။ လမ္းေပၚမွာ ဆိုင္ကယ္ခ်င္း မတိုက္ခိုက္မိေအာင္ ေရွာင္ရ ရွားရ သတိထားရသည္။ ငယ္ငယ္က ဒီလမ္းမၾကီးေတြေပၚမွာ စက္ဘီးစီးရင္း လက္ႏွစ္ဖက္လႊတ္ ပုဆိုးျပင္၀တ္လို႔ရတဲ႔ ငယ္ဘ၀ကို သတိရလာေသးတယ္။ အခုေတာ႔ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆိုင္ကယ္လက္ကိုင္ကို ခပ္တင္းတင္းကိုင္ၿပီး သတိထား ေမာင္းလာတာေတာင္ တိုက္မိမလိုလို ျဖစ္တာ သံုးခါေလာက္။
မႏၱေလး လမ္းေတြေပၚမွာ ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးျဖင္႔ ပါတ္ရင္း မီးပြိဳင္႔မရိွေသာ လမ္းဆံုတိုင္း လိုလိုတြင္ “ရပ္၊ ၾကည္႔၊ သြား” ဆိုသည္႔ ဆိုင္း ဘုတ္ေလးေတြကို သတိထားမိခဲ႔သည္။
လမ္းမၾကီးေတြ ဆံုးေတာ႔ သူ႔မွာ သြားစရာ ေနရာ မရိွျပန္။ ဘယ္သြားမလဲလို႔ စဥ္းစားမိေတာ႔ မႏၱေလးေတာင္ ကိုသြားခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္။ မႏၱေလးေတာင္ေပၚကို ေတာလမ္းကေန လမ္းေလွ်ာက္ တက္အံုးမွလို႔ေတြးၿပီး က်ံဳးေဘးတစ္ေလွ်ာက္ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းလာခဲ႔တယ္။
မႏၱေလး ေတာင္ေျခမွာ သူတို႔ ေဘာ္ဒါေတြ သြားေနၾက ဘုန္းေတာ္ၾကီး ေက်ာင္းရိွသည္။ ငယ္ငယ္က မႏၱေလး ေတာင္ေပၚကို ေတာလမ္းက တက္ရင္ ပါလာတဲ႔ ဆိုင္ကယ္၊ စက္ဘီး၊ လြယ္အိတ္ေတြကို အပ္ခဲ႔ေနၾက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း။ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးေတာင္မွ ရိွပါအံုးမလား။ မေရာက္ျဖစ္တာဘဲ ႏွစ္ေပါင္း ဆယ္ႏွစ္။
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္းၾကီးထဲကို ဆိုင္ကယ္ခ်ိဳး၀င္ေတာ႔ တံျမက္စီးလွည္းေနတဲ႔ ကိုရင္ေတြက လွည္႔၍မွ်ပင္ မၾကည္႔။ တကယ္ေတာ႔ အဲဒီ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ သူ႔လို ဆိုင္ကယ္၊ ကား၊ စက္ဘီး အပ္ႏွံခဲ႔သူေတြ အမ်ားၾကီးမို႔လား။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က ခဏ ခဏလာတဲ႔ လူဆိုေပမယ္႔ ဒီေလာက္ လူေတြ အမ်ားၾကီးထဲမွာ ဘယ္လိုလုပ္ မွတ္မိမွာတဲ႕လဲ။ ၿပီးေတာ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀ိုင္းထဲမွာ အေဆာက္အဦး သစ္သစ္လြင္လြင္ေလးေတြလဲ အမ်ားၾကီး ေတြ႕ရတယ္။ အရင္က မရိွတဲ႔ အေဆာက္အဦးေတြ။ ကိုရင္ေလးေတြ အသစ္၊ လူေတြ အသစ္။ သူ႔ဘက္က ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ၾကီး သိတဲ႔ ေနရာမွာ သူ႔ကို မသိေတာ႔တဲ႔ လူ၊ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေတြ႔ရတာ ၀မ္းနည္းသလိုလို။ အားငယ္သလိုလို။
ကိုရင္ေလး တစ္ပါးကို ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ဘြဲ႔ေတာ္ကို ေျပာၿပီး ရိွပါသလားလို႔ သူေမးေတာ႔ အံႀသသည္႔ မ်က္လံုးျဖင္႔ ျပန္ၾကည္႔တယ္။ “ဒကာၾကီး ေျပာတဲ႔ ဆရာေတာ္ၾကီး ပ်ံလြန္ေတာ္ မူတာ သံုးႏွစ္ေတာ္ ေက်ာ္ေရာ႔မယ္” တဲ႔။ ျပည္႔ျပည္႔ျဖိဳးျဖိဳး ကုိယ္လံုးေတာ္၊ ဟိတ္ ဟန္ပန္ လံုး၀မရိွ၊ ေက်ာင္းမွာ ရိွသမွ် ခ်ေကၽြးတတ္ေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးကို သူ လြမ္းမိသြားသည္။ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးေတြသာ က်င္႔ႀကံ က်ိဳးကုတ္ ေနထိုင္ႏိုင္သည္႔ အလြန္ရိုးရွင္းသည္႔ ဆရာေတာ္ၾကီးဘ၀ကို ရွဳပ္ေထြးေပြလီေနေသာ ဘ၀ထဲမွ သူက ဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးေနၾက ေက်ာင္းေလးဘက္သို႔ လွည္႔ၿပီး ေျမၾကီးေပၚကပင္ ရည္ရြယ္ေမွ်ာ္မွန္း ရိွခိုး ကန္ေတာ႔လုိက္သည္။
“တပည္႔ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ ထားခဲ႔ပါအံုးမယ္ ဘုရား” လို႔ ကိုရင္ေလးကို စကားဆက္ေတာ႔ “ထားခဲ႔ ထားခဲ႔ ဒကာၾကီး။ စိတ္ခ် လက္ခ် ဘုရားဘူးေခ်။ လမ္းသိတယ္မို႔လား။ လိုက္ပို႔ရမလား” တဲ႔။ သူ႔ကို တစ္နယ္ တစ္ေက်းမွ လာတဲ႔ ဧည္႔သည္လို႔ ထင္ေနပံုရသည္။ “ရပါတယ္ ဘုရား” လုိ႔ ေလွ်ာက္တင္ၿပီး ေတာလမ္းေလးတစ္ေလွ်ာက္မွ ေတာင္ေပၚသို႔ တက္ခဲ႔သည္။
တကယ္ေတာ႔ မႏၱေလးသားေတြက ဒီေတာင္တက္လမ္းေလးကို ေတာလမ္းလို႔သာ ေခၚတာ။ လမ္းမွာ ေတာေက်ာင္းေလးေတြျဖတ္ရသည္။ တစ္ခါ တစ္ခါ ေတာင္ဘက္ ေစာင္းတန္းကို ျဖတ္ျဖတ္ထြက္သြားတတ္သည္။ တစ္ခါ တစ္ခါ က်ေတာ႔ အတက္ ကားလမ္းမေဘးကို ေရာက္ေရာက္သြား တတ္ေသးသည္။ အေျပာင္းအလဲ ၾကီးၾကီးမားမားမရိွ။ ေစာင္းတန္းကေတာ႔ ျပဳျပင္ထိမ္းသိမ္းတာ နည္းသည္ ထင္သည္။ ၿပီးေတာ႔ အမွိဳက္သရိုက္ေတြလဲ မ်ားလာတယ္လို႔ သူခံစားမိသည္။ အဆိုးဆံုးက အတြဲေတြ။ အရင္က ဒီေလာက္ အတြဲေတြ မမ်ား။ ေတြ႔တဲ႔ အတြဲေတြကလဲ အဆင္အခ်င္ ရိွသည္။ အခုေတာ႔ သူေဘးက ျဖတ္သြားတာေတာင္ ရိွတယ္လို႔ထင္ပံုမရ။ အရာရာမွာ ျမန္ေနတဲ႔ ေခတ္ၾကီးဘဲေလ ဒီေလာက္ေတာ႔ ရိွမွာေပါ႔လို႔ ျဖည္႔ေတြးလိုက္သည္။
လြန္ခဲ႔ေသာ ဆယ္ႏွစ္က ညေနတိုင္း ညေနတိုင္း ေရပံုးၾကီး ခပ္ၾကီးၾကီး ႏွစ္ပံုးကို ဆြဲၿပီး စိုက္ထားေသာ သစ္ပင္ေပါက္ေလးေတြကို ေရလိုက္လိုက္ၿပီး ေလာင္းတတ္ေသာ သူ႔မိတ္ေဆြၾကီးကို သတိရလာသည္။ သူမွတ္မိေသာ သစ္ပင္ေပါက္ကေလးေတြရဲ႕ ေနရာကို သတိထားၾကည္႔ေတာ႔ အပင္ေတြက အေတာ္ၾကီးကို ၾကီးေနၿပီ။ “The Flame in The Forest” လို႔ တင္စားရေလာက္ေအာင္ တစ္ပင္လံုး နီရဲေနေအာင္ ပြင္႔ၾကမည္႔ စိန္ပန္းပင္ေတြက သူတို႔ကို စိုက္ပ်ိဳးခဲ႔ေသာ သူ႔မိတ္ေဆြၾကီးကိုမွ သတိရႏိုင္ပါ႔မလား။
ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ႔ အေမာေျဖရင္း မႏၱေလးရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္ကို သူေငးၾကည္႔ေနမိသည္။ မႏၱေလးမွာ မိုးမရြာေသးေပမယ္႔ အထက္ပိုင္းမွာ မိုးေကာင္းဟန္ တူသည္။ ဧရာ၀တီ ျမစ္ၾကီး၏ ေရေတြ ေဖြးေနေအာင္ ေရတက္ေနတာ ျမင္ရသည္။ အရင္က ေတာင္ဘက္ကို လွမ္းၾကည္႔ရင္ အင္းခရုဘုရားကို လိုက္ရွာတတ္တာကို သတိရၿပီး ေစတီေတာ္ကို လိုက္ရွာမိသည္။ မေတြ႔ေတာ႔။ ေစတီေတာ္က ေနရာေျပာင္းသြားတာ မဟုတ္။ လူေန ရပ္ကြက္ေတြ သိသိသာသာၾကီး မ်ားလာေသာေၾကာင္႔ အရင္လို ေတာင္ဘက္စြန္းက်က် ဘုရားကို လြယ္လြယ္ကူကူ ရွာမေတြ႔ရေတာ႔ျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အစြန္ပိုင္း ခပ္က်က် ရပ္ကြက္ေတြ မ်က္စိတစ္ဆံုး ေတြ႕ရသည္။ ဒီရပ္ကြက္ေတြမွာ ျမိဳ႕ထဲက ေျပာင္းသြားေသာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမိသားစုေတြ အမ်ားၾကီး ရိွႏိုင္သည္။
ေတာင္ေပၚကေန သူ ျပန္ဆင္းလာၿပီး ေတာင္ေျခ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ေန၀င္သြားခဲ႔ၿပီ။ ဘယ္သြားရရင္ ေကာင္းမလဲလုိ႔ ေတြးစဥ္မွာ သူ႔လက္ကုိုင္ တယ္လီဖုန္းက အသံျမည္လာသည္။ တစ္ဖက္က ဖုန္းေခၚသူက သူ႔အမ။ “ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ” တဲ႔။ “မႏၱေလးေတာင္မွာ။ အခု ေတာင္ေျခမွာ။ ျပန္ဆင္းခဲ႔ၿပီ။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ဆီ သြားမလားလုိ႔ စဥ္းစားေနတာ” လို႔ ျပန္ေျဖေတာ႔ “ဟဲ႔ ၁၄၄ ထုတ္ထားတယ္။ အိမ္ျပန္လာခဲ႔။ သြားခ်င္ရင္ မနက္ ေစာေစာမွ ထသြား။ ေခတ္ကာလက သိပ္ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး” တဲ႔။ အဲဒီအခါက်မွ သူသတိရသြားသည္။ ၿပီးေတာ႔ ေရာက္ကတည္းက အမနဲ႔ စကားေကာင္းေကာင္း ေျပာရေသးတာ မဟုတ္။ ျပန္မွပါေလလို႔ ေတြးရင္း အမအိမ္ရိွရာ ရဲမြန္ေတာင္ ရပ္ကြက္ဘက္သို႔ ျပန္လာခဲ႔သည္။
အိမ္ကိုသာ ျပန္လာခဲ႔ေပမယ္႔ သူ႔စိတ္အစဥ္က လြန္ခဲ႔ေသာ ဆယ္ႏွစ္ ဆယ္႔ငါးႏွစ္ကို ျပန္ေရာက္ေနသည္။ အဲဒီတုန္းက ညနက္သန္းေခါင္မွ သူအိမ္ျပန္ေနက်။ စက္ဘီး တစ္စီးနဲ႔ ျမိဳ႕ပါတ္ေနေသာ သူ႔ကို အေမနဲ႔ အမေတြက စိတ္မပူ။ အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာမွာဘဲ လို႔ ေတြးၾကသည္။ အခုေတာ႔ သူတို႔ ပူပန္ေနၾကသည္။
မႏၱေလးျမိဳ႕ၾကီး၏ ေမွာင္မဲမဲလမ္းေတြေပၚမွာ သူ႔ဆိုင္ကယ္ကို သတိႏွင္႔ ေမာင္းလာခဲ႔ရင္း
“အနာဂတ္မ်ား လွပဖို႔…. ျဖဴစင္တဲ႔ ႏွလံုးသားနဲ႔… ရပ္၊ ၾကည္႔၊ သြား…” ဆိုသည္႔ အဆိုေတာ္ ကိုေဇာ္၀င္းထြဋ္၏ သီခ်င္းတစ္ပိုင္း တစ္စက သူ႔ပါးစပ္ထဲကို အလိုလို ေရာက္လာသည္။
ဖိုးထက္
(Photo – MoeMaKa, မႏၱေလးေတာင္ေပၚက အေစာင့္ဘီလူးမ်ားမိသားစု)