ဖိုးထက္ - ဟိုက ဟို….ဒီက ဒီ
ၾသဂုတ္ ၂၂၊ ၂-၁၄
ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္မယ္ဆိုေတာ႔ ခင္မင္ေသာ အေပါင္းအသင္းမ်ားက တားၾကသည္။ “နင္႔ အဆင္႔နဲ႔ ဘာသြား လုပ္စားမွာလဲ”တဲ႔။ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနမွာ စိုးရိမ္ၾကဟန္တူသည္။ အမွန္ေတာ႔ သူတို႔မမွား။ လက္ရိွ အဆင္ေျပေနေသာ အလုပ္၊ က်င္႔သားရေနေသာ လူေနမွဳ ပါတ္၀န္းက်င္၊ လစာ သင္႔တင္႔ေသာ အလုပ္ကို စြန္႔ျပစ္ၿပီး အနာဂတ္ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ကၽြန္ေတာ္႔စကားမ်ားေၾကာင္႔ စိတ္ပူၾကတာ မဆန္း။ ဒါေပသိ ကၽြန္ေတာ္က လဲ ကၽြန္ေတာ္။ ကိုယ္႔၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိ။ ျပန္မွ ျဖစ္ေတာ႔မည္။
အစားကို ကုန္ေအာင္စား၊ စကားကို ကုန္ေအာင္ မေျပာႏွင္႔ ဆိုသည္႔ ျမန္မာစကားပံုကို ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္ထဲတြင္ အျမဲလိုလို ရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ “အို…ခင္ဗ်ားတို႔ကလဲ မနက္ျဖန္ေတာင္ ႀကိဳမသိရတာ။ အခု ျပန္ေတာ႔ ဘယ္လို ျဖစ္လာမလဲ ဆိုတာ ဘယ္လိုလုပ္ က်ဳပ္က သိႏိုင္မွာလည္း။ ျပန္လာၿပီး အလုပ္လဲ လုပ္ႏိုင္တာဘဲ။ ဟိုမွာ ဘုန္းၾကီး ၀တ္ရင္လဲ ၀တ္သြားႏိုင္တာဘဲ ” လို႔ ဘုေတာခဲ႔ေသးသည္။
ႏိုင္ငံျခားမွာ အေနၾကာေသာ သူမ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ႀကေသာ အခါ တစ္ခ်ိဳ႕က ေခါင္း တစ္လံုး ပိုျမင္႔ေနသလိုမ်ိဳး ျပည္တြင္းေန လူမ်ားကို ၾကည္႔တတ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ရိုးရိုးသားသား။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေစတနာမ်ားျဖင္႔။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဆရာၾကီး ပံုစံ။ တစ္ခ်ိဳ႕က “အင္း..လက္တြဲေခၚရမယ္” ဆိုသည္႔ အေပါက္မ်ိဳး ခ်ဳိးတတ္ၾကတာ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ အမွန္ကိုသာ ၀န္ခံရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္လဲ အရာရာကို ႏိုင္ငံျခားမွာဆိုရင္၊ “ဟိုမွာဆိုရင္” ဆိုသည္႔ အေတြးမ်ိဳး ရိွသည္။ သို႔ေသာ္ “ေႀသာ္…ဒီေလာက္ေတာ႔ ရိွမွာေပါ႔ေလ” ဆိုသည္႔ ေျဖေတြးေလးေတြ ေနာက္ဆက္တြဲ ေတြးေပးပါသည္။ စိတ္ေကာင္းရိွလို႔ မဟုတ္။ အဲဒီလို ေတြးေတာ႔ လက္ငင္းအားျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။
အဲဒီ “ဒီေလာက္ေတာ႔ ရိွမွာေပါ႔” ဆိုသည္႔ ေနာက္ဆက္တြဲ အေတြးေတြက တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥ ေတြမွာေတာ႔ အဆင္ေျပပါသည္။ ဥပမာ ေခြ်းေစာ္နံနံ၊ ကြမ္းနံ႔ သင္းသင္း လူေတြၾကားမွာ ဘတ္စ္ကား တိုးစီးရေသာ ကိစၥ ဆိုပါစို႔။ ဘာၾကီး က်ယ္စရာ လုိပါသနည္း။ လူအမ်ား ဒုကၡခံၿပီး စုျပံဳတိုးေ၀ွ႕ စီးနင္းၾကေသာ ကိစၥမွာ “ဟိုမွာဆိုရင္” ဆိုသည္႔ အေတြးရိွတာ မဆန္းေပမယ္႔ ႏွာေခါင္း တရွံဳ႕ရွံဳ႕ လုပ္ေနလို႔ ရေသာ ကိစၥ မဟုတ္။ လိုအပ္ရင္ အမ်ားျပည္သူ နည္းတူ စီနင္း လုိက္ပါရံုသာ။ ေရွာင္မလြတ္ေသာ ရႊံ႕တစပ္စပ္ ဗြက္အိုင္ေတြကို မၾကိဳက္ေပမယ္႔ အမ်ားနည္းတူ ၾကိတ္ရံုဘဲေပါ႔။ ျပည္တြင္းေန မိတ္ေဆြေတြၾကားမွာ “ဟိုမွာဆုိရင္ ဒီလို ဘယ္ဟုတ္လိမ္႔မလဲ။ အိမ္ကေန အလုပ္အထိ ထီးမလိုဘဲ မိုးမစိုေအာင္ အလုပ္သြားလို႔ ရတယ္ဗ်…ငွဲ..ငွဲ..ငွဲ” သြားလုပ္ေနလွ်င္ ဖေႏွာင္႔မ်ား ႏွင္႔ အေပါက္ခံရႏိုင္သည္။
တစ္ခါတစ္ရံၾကေတာ႔ အဲဒီ “ဒီေလာက္ေတာ႔ ရိွမွာေပါ႔” ဆိုသည္႔ ေနာက္ဆက္တြဲ အေတြးေတြက တစ္ခ်ိဳ႕ ကိစၥေတြမွာ အဆင္မေျပ။ ဆိုပါေတာ႔။ ကၽြန္ေတာ္႔ အသိတစ္ေယာက္ ကား ၀ယ္သည္။ (တပ္မေတာ္၏ ေက်းဇူးေၾကာင္႔ လက္ရိွ ဒီမိုကေရစီ ေခတ္ၾကီးမွာ ကား၀ယ္ႏိုင္တာ ၾကြားစရာ မဟုတ္။ ဤကား စကားခ်ပ္။) သူ႕ကား၀ယ္ေသာ ကိစၥ ၀ိစၥ အလံုးစံုမွာ ႏိုင္ငံျခားျပန္ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ၁၀၉၊ ၁၁၀ ကၽြန္ေတာ္က အကုန္လိုက္ပါ ကူညီၿပီး MD လုပ္သည္။ (MD ဆိုတာ ေမာ္ေတာ္ကား ဒရိုက္ဘာ)။ သူ၀ယ္မည္႔ကားကို သီလ၀ါ ဆိပ္ကမ္းထဲ အထိသြားၾကည္႔ၾကသည္။ သူလိုခ်င္ေသာ ကားအမ်ိဳး အစားကို အရိုင္းေလးမွ လိုခ်င္တာတဲ႔။ ဆိပ္ကမ္းထဲမွာ ကားေဟာင္းေတြ တန္းစီ ရပ္ထားတာ “ရွဳ႕ မဆံုးေတာ႔သည္…” အစခ်ီသည္႔ ဆရာျမိဳ႕မၿငိမ္း သီခ်င္းကို သတိရသည္။ နိပြန္ ဂ်ပန္ေတြကေတာ႔ ေက်းဇူး အထူးတင္ေနမွာ ေသခ်ာသည္။ ေမာ္ဒယ္လ္ အသစ္ကားစီးဖို႔ သူတို႔၏ ဒိတ္ေအာက္ ကားေတြကို ေလလံ တင္ႏိုင္သည္ မုိ႔လား။ “ဟိုမွာဆိုရင္ Show Room မွာ သြားၾကည္႔။ အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္ ကီလိုမီတာ ဘယ္ေလာက္ ေမာင္းၿပီးသားလဲ ဆိုတာ ေခါင္းကိုက္စရာ မလို။ အရိုင္းေလးေတာင္ မဟုတ္” လို႔ မိတ္ေဆြ အရင္းခ်င္းမုိ႔ ေျပာမိေပမယ္႔ သူကလဲ ျပန္ေျပာသည္။ “မရွည္နဲ႔… ဒါ ဟို မဟုတ္”တဲ႔။
သူ႔ကား စာရြက္စာတမ္း ကိစၥလုပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္က ကားလိုက္ ေမာင္းေပးရသည္။ “သူမ်ားေတြ စီမွာဆိုရင္ အြန္လိုင္းဘဲဗ်ာ။ အသစ္စက္စက္ ၀ယ္ထားေတာ႔ ေဘာင္အမွတ္ေတြ။ အင္ဂ်င္ အမွတ္ေတြ ေရာင္းသူဘက္က လုပ္သြားရံုဘဲ လြယ္မွ လြယ္” လုိ႔ အထြန္႔တက္ေတာ႔ “မရွည္နဲ႔ အခုတစ္ေလာ ဂ်ီးေမးလ္ေတာင္ ဖြင္႔မရတာ။ နင္႔ အဘေတြ အီးဂါးဗားမင္႔ ဆိုတာေတာင္ အခုအခ်ိန္ထိ မစႏိုင္ေသးဘူး။ အခုမွ ကြန္ဖရင္႔မီတင္းအတြက္ဆိုၿပီး ပစၥည္းေတြကို သတင္းစာေတြထဲမွာ တင္ဒါေခၚတံုး” တဲ႔။
လမ္းေတြေပၚမွာ ကားေတြ စည္းကမ္း အလြန္ပ်က္ၾကသည္။ ယာဥ္ေၾကာကို အခ်က္ျပမီး မျပဘဲ ကူးခ်င္သလို ကူးၾကသည္။ “ဘာေၾကာင္႔ ရပ္ရပ္ လမ္းေဘး ခ်ရပ္” ဆိုသည္႔ ဆိုင္းဘုတ္ႏွင္႔ မလွမ္းမကမ္း လမ္းလယ္ နီးပါးေလာက္မွာ ရပ္သည္။ ရပ္တာကလဲ ခဏမဟုတ္။ ပစၥည္း တင္ခ်ဖို႔။ ေနာက္က ကားေတြ အျမင္မေတာ္ ေရွာင္ေမာင္းသြား။ လမ္းေျပာင္းျပန္ကို မီးၾကီး ဖြင္႔ၿပီး ေမာင္းသည္။ တစ္ဘက္ ယာဥ္ေၾကာက ကားကဘဲ သူ႔ကို ျပန္ထိုင္ရိွခိုးရမလိုလို။ ဘတ္စ္ကားၾကီးေတြက ေခါင္းၾကီးေတြ ဇြတ္ထိုးၿပီး ကားေလးေတြကို အႏိုင္က်င္႔သည္။ တိုက္ရဲတိုက္စမ္း။ ငါတို႔ ေဘာ္ဒီက သံခ်ည္းဘဲ ဆိုသည္႔ အေပါက္။ Taxi သမားမ်ားက ကား အသစ္ေလးမ်ား၊ ေစ်းၾကီးကားမ်ားဆိုလွ်င္ မတိုက္၊ မခိုက္ရဲတာကို သိေသာေၾကာင္႔ ေရွ႕က ဇြတ္ျဖတ္၀င္သည္။ ေဘးက ပြတ္မိမတတ္ ေက်ာ္တက္သည္။ ဒါေတြအားလံုးကို “ဟိုမွာဆိုရင္” ဆိုသည္႔ အေတြး ေတြးမိေပမယ္႔ နားလည္မွဳမ်ားစြာျဖင္႔ ေမတၱာစိတ္ထား အျပည္႔ျဖင္႔ သတိထား ေမာင္းရသည္။
ဒီကားေတြ စည္းကမ္းက်ဖို႔ လမ္းေတြ အရင္ စည္းစနစ္က်ဖို႔ လိုသည္။ အခ်က္ျပ မီးစနစ္ေတြ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရိွေနဖို႔ လိုသည္။ လမ္းမၾကီးေတြေပၚမွာ ကား မရပ္ရ၊ ရပ္ရင္ ဆြဲကားနဲ႔ ဆြဲသြားမယ္လို႔ ေျပာေပမယ္႔ ရပ္သူမ်ားကလဲ ရပ္သည္။ တကယ္ေတာ႔ ရပ္ေသာ သူမ်ားအျပစ္ခ်ည္းလဲ မဟုတ္။ အဲဒီမွာ မရပ္လုိ႔ ဘယ္မွာ သြားရပ္မွာတံုး။ ဘတ္စ္ကားဒရိုက္ဘာမ်ား၊ ေနာက္လိုက္မ်ား စည္းကမ္း ပ်က္ခ်င္တိုင္း ပ်က္တာ သူတို႔ ၀မ္းေရးက ပူသည္ကိုး။ အေခါက္ေရန႔ဲ စားရသည္ကိုး။ ငါ႔၀မ္းပူဆာ မေနသာ ကိစၥမွာ အျပစ္ေျပာလဲ ေျပာ…ေျပာ..ၿပီး ေျပာ…ေမာမယ္ေပါ႔။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ဘတ္စ္ကားမ်ားကို ေႀသာ္…၀မ္းေရးမ်ား တယ္ေမာတာဘဲ လို႔ ေတြးေပးလိုက္သည္။ Taxi သမားမ်ားကိုေတာ႔ ေႀသာ္…ဒီလူေတြ အံုနာေၾကးကလဲ မနည္းဘူးေလ လုိ႔ ေတြးေပးလိုက္သည္။ မီးေတြ ဖြင္႔ၿပီး လမ္းေျပာင္းျပန္ ေမာင္းလာေသာ ကားမ်ားကိုေတာ႔ အျမန္ေရွာင္ေပးလိုက္သည္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္သူေတြက ဘာေတြမွန္း မသိ။ ဟိုမွာလို မဟုတ္လို႔ ေတြးရသည္။ မႆကာ ဒူးေထာက္ခိုင္းၿပီး ပါးရိုက္သြားရင္ မၾကီး မငယ္ၾကီးက်မွ ရွက္စရာ။
ေနာက္ထပ္ “ေႀသာ္…ဒီေလာက္ေတာ႔ ရိွမွာေပါ႔” ဆိုသည္႔ ေတြးေပးလုိ႔ မရသည္႔ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္သည္။ အထက္က ေျပာခဲ႔ေသာ မိတ္ေဆြ၏ ကားဘဲေပါ႔။ ကားပါကင္ မရိွေသာေၾကာင္႔ အိမ္အေရွ႕ ပလက္ေဖာင္း ေဘးမွာ ရပ္ထားခဲ႔ရသည္။ သူ႔အိမ္က တတိယ ထပ္မွာ။ မနက္လင္းေတာ႔ ေနာက္ၾကည္႔ မွန္ေတြ မရိွေတာ႔။ သူခိုးက ပရို အဆင္႔ရိွဟန္တူသည္။ အတက္တစ္ခု မက်ိဳး။ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ ကလစ္ ရိွတယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ အရာတစ္ခ်က္ မထင္။ ေနာက္ကာဗာ။ မွန္ႏွစ္ဘက္။ ေက်းဇူး တင္ရမွာလား။ အခ်ိန္မရေတာ႔ေသာေၾကာင္႔လား မသိ။ Control Motor ေတာ႔ ျဖဳတ္မသြား။ ဒုကၡက ကားကို ေနာက္ၾကည္႔မွန္ မပါဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မေမာင္းတတ္။ သူကေတာ႔ ေအးေအးေဆးေဆး။ “ေအးကြာ…ေမ႔သြားတယ္…ဟိုေန႔ေတြကတည္းက သြားၿပီး ခ်ဳပ္ထားရမွာ။ အခုေတာ႔ ဒီေကာင္ေတြ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေခ်ာင္းေနသလဲ မသိဘူး။” တဲ႕။ သူေျပာေသာ ခ်ဳပ္ထားရမွာေတြ၊ တုပ္ထားရမွာေတြ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္။ ျဖစ္ႏိုင္တာက ခိုးလို႔မရေအာင္ တစ္ခုခု လုပ္ထားရမယ္ဆိုသည္႔ သေဘာ။ ေနာက္မွ သူရွင္းျပလုိ႔ သိရသည္။ တံဆိပ္ လိုဂိုေတြကိုပါ လြယ္လြယ္ျဖဳတ္မရေအာင္ Rapid တြဲထားရသည္တဲ႔။ မလုပ္ထားလို႔ကေတာ႔ ျဖဳတ္ခိုးၿပီးသားဘဲတဲ႔။ “အင္းေလ…ဟိုမွာဆိုရင္ ဒါေတြ ပူစရာ မလိုဘူးေပါ႔။ ကားပါကင္ေတြမွာ စီစီတီဗီြေတြနဲ႔ ျဖဳတ္ခိုးရင္ေတာင္ ဘယ္သြားေရာင္းရမွာတံုးေနာ္႕။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ…ဘယ္သူက ခိုးခ်င္မွာလဲ။ သူတို႔မွာလဲ အေတာ္ၾကီး ဒုကၡၾကီးရွာလို႔သာ ခိုးရတာ ေနမွာေပါ႔” လို႔ ေပၚလီယာနာ ေျပာ ေျပာၿပီး မွန္ျပန္တပ္ဖို႔ စဥ္းစားရသည္။
ကားအပိုပစၥည္း အားလံုးကို က်ိဳက္ကၠဆံ ကား ေရာင္း၀ယ္ေရး စခန္းမွာ ေသခ်ာေပါက္ ျပန္ရႏိုင္သတဲ႔။ “မနက္ ဆယ္နာရီေလာက္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားကားက ဘက္မွန္ေတြေတာင္ ျပန္ေရာက္ေနေရာေပါ႔” လို႔ မိတ္ေတြတစ္ခ်ိဳ႕က ေနာက္သည္။ ဒီလိုဆို ကားကို ေမာင္းယူသြားရံုသာ။ မွန္မပါေပမယ္႔ ျဖည္းျဖည္းေမာင္းသြာ ရံုသာ။ သို႔ေပသိ လမ္းမွာ Surprise Check ရိွႏိုင္သည္။ မွန္မပါတာ ေတြ႔ရင္ စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာရႏိုင္သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းနဲ႔ မလိုအပ္ဘဲ စကားမေျပာသင္႔တာ ျမန္မာျပည္မွ မဟုတ္။ ဟိုမွာလဲ ဒီလိုဘဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ႔ ရဲကို Report လုပ္ခ်င္သည္။ ဒါမွလဲ ဒီရဲေတြ သူတို႔ နယ္ထဲမွာ ဒီလို ကိစၥေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သိမွာမို႔လား။ ဟိုမွာလဲ တစ္ခုခု ျဖစ္ရင္ သတင္းပို႔ရတာဘဲ မို႔လား။ ဒီမွာလဲ သတင္းပို႔ထားတာ မမွားဘူး လို႔ ေတြးကာ ကၽြန္ေတ္ာတို႔ ႏွစ္ေယာက္ နယ္ေျမရဲစခန္းကို ခ်ီတက္သြားၾကသည္။
နယ္ေျမရဲစခန္းေရာက္ေတာ႔ မနက္ခင္း တန္းစီတာ မၿပီးေသး။ စခန္းမွဴးက သူ႔လူေတြကို ဗီဒီယိုရိုက္ ကင္မရာ အသံုးျပဳနည္း ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ဖုိ႔ ဖိၾကိမ္းေနတာ ၾကားေနရသည္။ ဒီလူေတြ ရဲမလုပ္ဘဲ ကိုမိုက္တီးတို႔နဲ႔မ်ား ေ၀စုလုေတာ႔မလားလို႔ ေတြးမိသည္။ ရဲစခန္းက တကယ္႔ ဘုရားစူး ရဲစခန္း။ ၀ါယာၾကိဳးေတြက တိုးလို႔တြဲေလာင္း။ ကြမ္းတံေထြးေတြက ဟိုနား တစ္ကြက္၊ ဒီနား တစ္ကြက္။ May I Help You ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာ အဆိုးဆံုး။ တန္းစီတာၿပီးေအာင္ အၾကာၾကီး ေစာင္႔အၿပီးမွာ တာ၀န္မွဳးက စြပ္ၾကယ္လက္ျပတ္၊ မ်က္ေခ်း ဗရက္ျပစ္ႏွင္႔ ဘယ္ေခ်ာင္က ထလာသည္ မသိ။ နာမည္။ အသက္။ လိပ္စာ ထိုသံုးခုကို သူ႔စားပြဲ လယ္ဂ်ာစာအုပ္ၾကီးထဲသို႔ ေရးသြင္းၿပီး သကာလ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ပြားေသာ ေနရာကို တစ္ခ်က္ မေမး။ သက္ေသခံ တစ္ခုခု ရိွသလားလို႔လဲ မေမး။ ဒီလိုကိစၥေတြ ရိုး…ဟိုး…ေနၿပီလား မသိ။ ေႀသာ္…ဒီလိုဘဲ ရိွမွာေပါ႔ေလ။ ျပည္ထဲေရး ဘတ္ဂ်က္က သိပ္ရတာမွ မဟုတ္တာ။ ဘတ္ဂ်က္အမ်ားဆံုးရတဲ႔ ဌာနၾကီးေတာင္ လူေမႊးလူေရာင္မေျပာင္တာဘဲ။ သူတို႔ဆို ေ၀းေပါ႔လို႔ ေတြးေပးလိုက္သည္။ “လမ္းမွာ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြ႕ရင္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေပ်ာက္သြားလို႔ တိုင္ၾကားထားေၾကာင္းေလး စာေလးျဖစ္ျဖစ္ ေပးပါ႔လား” ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးေတာ႔ “ဟာ…အမွဳမဖြင္႔ေနပါနဲ႔။ ဒီမွာ သတင္းပို႔ၿပီးေၾကာင္းသာ ေျပာလိုက္ပါ။ ဒါမွ မရရင္ ဖုန္းဆက္ခိုင္းလိုက္ပါ” တဲ႔။ ေကာင္းေလစြ တကား။ “ဟိုမွာဆိုရင္ ဒီလိုကိစၥမဆိုထားနဲ႔ ခင္ဗ်ား မိန္းမ ခင္ဗ်ားကို ပါးရိုက္ရင္ေတာင္ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေခၚရံုဘဲဗ်” လို႔ မိတ္ေဆြကို ေျပာေတာ႔ မ်က္ေစာင္းထုိးသည္။
ကားေနာက္ၾကည္႔မွန္ေတြ ရွာၿပီး ျပန္ထည္႔ရတာ ျမန္မာေငြ ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ ေက်ာ္ ကုန္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔မိတ္ေဆြက ပိုက္ဆံ တတ္ႏိုင္သည္။ Original အတိုင္း တပ္ခ်င္တယ္လို႔ မနည္းၾကီး ေတာင္းပန္ ခယ ၀ယ္မွ သေကာင္႔သားမ်ားက ဘယ္က ဆြဲခ်လာသည္ မသိ။ နဂိုအတိုင္း ျပန္ရသည္။ “ဟိုမွာဆိုဗ်ာ…Show Room ကို ေမာ္လ္ဒယ္ေျပာၿပီး လိုခ်င္တဲ႔ Parts ေတြကို ဖုန္းဆက္မွာရံုဘဲ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္က အထြန္႔တက္မိေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကားေနာက္ၾကည္႔မွန္ ကိစၥၿပီးေတာ႔ အေတာ္ၾကီး ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္ေနၿပီ။ မနက္စာ စားထားေပမယ္႔ စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာလိုက္ရေသာေၾကာင္႔ ထင္သည္။ တစ္ခုခု ေကာင္းေကာင္းစားၾကဖို႔ ျမိဳ႕ထဲကို သြားရန္ ေျမနီကုန္းဘက္သို႔ ကၽြန္ေတာ္က ကားကို ဦးတည္လာခဲ႔သည္။ ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လုိ႔ရြာ။ ျပည္လမ္းမၾကီးက ပိတ္ေနတာ ဟံသာ၀တီ အ၀ိုင္း ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးကတည္းက။ ကၽြန္ေတာ္ သီးမခံႏိုင္ေတာ႔။ ဘယ္လိုမွလဲ ေႀသာ္…ဒီလိုဘဲေပါ႔ဆိုသည္႔ အေတြး ေတြးမေပးႏိုင္ေတာ႔ ။ ဗိုက္ဆာလွၿပီ။ ဟိုမွာဆိုရင္ အေပၚ မိုးပ်ံလမ္းက သပ္သပ္။ ရပ္ကြက္ထဲ သြားဖို႔ လမ္းက သပ္သပ္ လို႔ မိတ္ေဆြျဖစ္သူကို ေျပာေနမိသည္။ တကယ္က်ေတာ႔ လမ္းပိတ္ေနေသာ အေၾကာင္းက ေျမနီကုန္း ကုန္းေက်ာ္တံတားၾကီး တည္ေဆာက္ဖို႔ ေျမၾကီးစမ္းသပ္ေနျခင္းေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။ ယာဥ္ေၾကာတစ္ေၾကာက သံုးမရေတာ႔။ ကားေတြ ပိတ္တာ မဆန္း။
“ဟိုမွာဆိုရင္ ဒီလို အလုပ္ေတြလုပ္ေတာ႔ မယ္ဆိုရင္ သတင္းစာေတြထဲမွာ ၾကိဳတင္ အေႀကာင္းၾကားတာ တစ္လေလာက္ဗ်။ ဟိုမွာဆိုရင္ ဒီလို အလုပ္မ်ိဳးေတြကို ညၾကီး မိုးခ်ဳပ္ ကားရွင္းတဲ႔ အခ်ိန္ကို ခ်ိန္ၿပီး လုပ္ၾကတာဗ်။ ဟိုမွာဆိုရင္ ...” ဆိုသည္႔ ကၽြန္ေတာ႔္ စကားမွ မဆံုးေသး။ သူက…
“ေဟ႔လူ…ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဟိုမွာဆုိရင္ၾကီးကို ရပ္တန္းက ရပ္ရင္ ေကာင္းမယ္။ က်ဳပ္ အရမ္းဗိုက္ဆာေနၿပီဗ်ာ။ တဆိတ္.. ခင္ဗ်ား ဟိုမွာဆိုရင္ၾကီးကို ပါးစပ္ပိတ္ထားဗ်ာ။ ဒါက ဒီမွာဗ်။ ဟိုမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုမွာ ဟိုလူေတြ အုပ္ခ်ဳပ္လုိ႔ ဟိုလို ျဖစ္ေနၿပီဗ်။ ဒီမွာ ဒီလူေတြ အုပ္ခ်ဳပ္လို႔ ဒီလိုျဖစ္တယ္ဗ်ာ။ ကိုင္း…ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္ခ်င္လဲ။ မေၾကနပ္ဘူးလား…ဟိုကိုျပန္…ဒီမွာ မေနနဲ႔” တဲ႕။
ကိုင္း…ခက္ေပဘူးလား။ ေႀသာ္…ဒီလူ ဒီလိုေျပာတာ လဲ ဟုတ္တာဘဲ ။ ဒီေလာက္ေတာ႔ ရိွမွာေပါ႔။ ဟုိမွာမွ မဟုတ္တာလို႔ စိတ္ထဲက ခပ္တိုးတိုးေတြးၿပီး ဗိုက္ထဲက အသံမ်ိဳးစံုကို ျပည္လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ဖြင္႔ထုတ္ေနမိေတာ႔တယ္။
ဖိုးထက္
Photo Credit - http://www.pbase.com/image/122307763