ေမာင္ရင္ငေတ - အေတြးစတစ ၊ ငါဘာေကာင္လဲ ငါမသိပါ
ၾသဂုုတ္ ၃၁၊ ၂၀၁၄
One World (Photo Google)
မေန႔က အင္တာနက္သတင္း စာမ်က္ႏွာတခုမွာ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္သန္းေခါင္စာရင္း
အေၾကာင္း ဖတ္႐ႈလိုက္ရပါတယ္၊ ေလာေလာလတ္လတ္ သိပ္ မၾကာေသးခင္က ေကာက္ယူခဲ့တဲ့
အဲဒီ သန္းေခါင္စာရင္းမွာ မူလက ခန္႔မွန္းေျပာဆိုေနၾကတဲ့ လူဦးေရ စုစုေပါင္း သန္း ၆၀ ခန္႔ ဆိုတာ
ထက္ ကိုးသန္းခန္႔ ကြာဟၿပီး ၅၁.၄၂ သန္းသာ ေကာက္ယူရရွိခဲ့ပါတယ္တဲ့၊ အခု ေကာက္ယူရရွိခဲ့
တာက ပဏာမလို႔ ေျပာဆိုေသာ္လည္း အတည္စာရင္း ထြက္လာခဲ့ရင္လည္း သိပ္ပိုလာႏိုင္ဘြယ္ရာ
မရွိပါဘူး၊ အဲဒီ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ကိုးသန္းထဲက တေယာက္ကေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတ ျဖစ္မွာပါ၊
အဲဒီမွာ တျခားေသာ ေရႊဗမာလူမ်ိဳးေတြ ဘယ္လို ခံစားၾကသလဲ ဆိုတာေတာ့ မသိပါဘူး၊
ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ တေယာက္တည္း စဥ္းစားခန္း ဝင္မိပါတယ္၊ စဥ္းစားရံု စဥ္းစားတာပါ၊
စဥ္းစားမေနနဲ႔ ထလုပ္ပါလားလို႔ေတာ့ လာမေျပာၾကပါနဲ႔၊ မလုပ္တတ္ပါဘူး၊ စဥ္းသာစားတတ္တာပါ၊
လူမ်ိဳးတို႔ ဘာသာတို႔ ႏိုင္ငံသားတို႔ အေၾကာင္းေတြကို ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ တေယာက္တည္း အေနနဲ႔
ဘာမွသိပ္မေျပာခ်င္ပါဘူး၊ လူတေယာက္ ေနရာတေနရာ ေဒသတခုမွာ မိဘႏွစ္ပါးကေန ေမြးဖြား
လာတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီလူဟာ သူ႔အသက္ရွင္သန္ေရးအတြက္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာသြားၿပီး
ရွာေဖြေနထိုင္စားေသာက္တယ္၊ သူ႔ရဲ႕ဘဝသက္တမ္း ကုန္ဆံုးတဲ့အခါမွာ သူေရာက္ေနရာ ေနရာမွာ
ေခါင္းခ်ေသဆံုးတယ္ေပ့ါ၊ ဒါပါဘဲ၊ ရွင္းရွင္းေလးပါ၊ ႐ႈတ္ေနတာက အဲဒီ လူသားေတြ ကိုယ္တိုင္ပါ၊
မိသားစုတစုမွာ တေယာက္က မႏၱေလးမွာေနတယ္၊ တေယာက္က ရန္ကုန္မွာေန၊ တေယာက္က
ျပင္သစ္မွာ တေယာက္က အေမရိကမွာ ေနၾကတယ္၊ ဘာျဖစ္ေသးသလဲ၊ ဥေရာပေနေန အာဖရိက
ေရာက္ေနေန ဘာျဖစ္လဲ ေရၾကည္ရာျမက္ႏု လိုက္ရွာစားၾကတာေလ၊
ေျမႀကီးေပၚမွ တကယ္မရွိတဲ့ ႏိုင္ငံတခုခ်င္းစီ တခုခ်င္းစီရဲ႕ နယ္နမိတ္ဆိုတာေတြကို ေျမပံုေတြေပၚ
ေရးၾကဆြဲၾက ျပင္ၾကဖ်က္ၾက အပိုအလုပ္ေတြ ႐ႈတ္ေနၾက သလိုပါ၊ အဲဒီ အပိုဆာဒါး အလုပ္ေတြနဲ႔
ဒုတ္တျပက္ ဓါးတျပက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾက မေခၚႏိုင္ မေျပာႏိုင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ ဟိုးကမၻာအသေခ်ၤကပါ၊
အဲသလို လိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေပၚလာရတယ္ဆိုတာေတြ နယ္နမိတ္တို႔ စည္းကမ္းတို႔ စည္းမ်ဥ္းတို႔
ဥပေဒတို႔ဟာ တကယ္တမ္းမွာေကာ သာမန္ လူသားေတြ အတြက္ လိုအပ္ပါသလား၊ အက်ိဳးေကာ
တကယ္ရွိတာလား၊ ေမာင္ရင္ငေတ စဥ္းစားမိရတာကေတာ့ အက်ိဳးမထူးတာေတြက ပိုမ်ားေနလား
လို႔ပါ၊ အလုပ္ပိုေတြ လုပ္ေနၾကသလားလို႔ပါ၊
ခရီးသြားစာအုပ္မ်ား (ဓါတ္ပံု မရငတ)
အဲလိုမ်ိဳး စဥ္းစားခန္း ဝင္ရတယ္ ဆိုတာကလည္း ေမာင္ရင္ငေတ ကိုယ္တိုင္က ကိုယ္ေမြးဖြားခဲ့ရာ
ေျမႀကီးကေန ခပ္ေဝးေဝး တေနရာကို လြင့္ေနရတယ္ မဟုတ္ပါလား၊ အဲဒီလို လြင့္ခဲ့ရတာကလည္း
တရက္တလမဟုတ္ တႏွစ္မဟုတ္ဆယ္ႏွစ္မက ၾကာခဲ့ပါၿပီ၊ ေရာက္ရာအရပ္မွာ တည္ဆဲဥပေဒေတြ
ကိုေတာ့ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတတေယာက္ အျမဲ လိုက္နာခဲ့ပါတယ္၊ သူတုိ႔ရဲ႕ သတ္မွတ္
ထားပါတယ္ဆိုတဲ့ ဥပေဒေတြအရ ေဘာင္ထဲမွာသာ ဒီမွာ ေနဆိုေန ဒီမွာ ထိုင္ဆိုထိုင္ ေပးတာယူ
ေကၽြးတာစား ေရာင့္ရဲျခင္း မ်ားစြာနဲ႔ ေနလာခဲ့တာပါ၊ ဒီထက္ပိုၿပီးလည္း ရံုးျပင္ကနားေတြ သြားရမွာ
အလြန္ေၾကာက္တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတတေယာက္ေတာ့ ဘာအပို စာရြက္စာတမ္း ကိစၥေတြကိုမွ ဆက္
မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး၊ အဲလို တႏွစ္ၿပီးလို႔ တႏွစ္သာၾကာသြားခဲ့တယ္၊ ေနာက္ဆံုးမွ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ကိုယ္တေယာက္တည္း ေတာမေရာက္ ေတာင္မေရာက္နဲ႔ က်န္ေနသလိုပါ၊
အလုပ္ကိစၥရွိလို႔ ေမးခြန္းေတြေမး ေဖာင္ေတြ ပံုစံေတြ ျဖည့္ခိုင္းရင္ လူမ်ိဳး ေနရွင္နယ္လတီ
အကြက္ေတြမွာ ဘာျဖည့္လို႔ ျဖည့္ရမယ္ မသိေတာ့တဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ဘဝပါဗ်ာ၊
ေတာ္ပါေသးတာ တခုကေတာ့ ဒီမွာက ေဖာင္ျဖည့္ရင္ ဘယ္ဘာသာလဲ ဆိုတဲ့အကြက္ မပါလို႔ေလ၊
ပါမ်ားသာ ပါခဲ့ရင္ ေမာင္ရင္ငေတ ဘာျဖည့္ရမွန္း မသိ ျဖစ္ရအံုးမယ္၊ ဘာသာစံုကို ခ်စ္တာကိုး၊
အဲလိုျဖစ္ေအာင္ ဘာျဖစ္လို႔ ေနသလဲလို႔ ေမးခြန္းေတြ ေမးခံရေတာ့ ေနခ်င္လို႔သာ ေနပါတယ္ဆိုတဲ့
အေျဖကိုသာ ေမာင္ရင္ငေတ ေပးႏိုင္ပါတယ္၊
ဤႏိုင္ငံကို ခ်စ္ပါသည္၊ ဤေဒသကို ခ်စ္ပါသည္၊ အသက္နဲ႔လဲ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ပါမည္ လို႔
ေမာင္ရင္ငေတ မေျပာႏိုင္ဘူးေလ၊ ေမာင္ရင္ငေတက ေနရာတိုင္းကို ေဒသတိုင္းကို ခ်စ္တာေလ၊
ေတာေရာက္ေရာက္ ေတာင္ေရာက္ေရာက္ ဆီးႏွင္းေတြဖံုးဖံုး ဖုန္ထူထူ ေနပူပူ ျခင္ကိုက္ကိုက္ ျမစ္
ပင္လယ္ ေတာင္ကုန္း အကုန္ ခ်စ္တာေလ၊ အဲလိုနဲ႔ ဒီလိုဘဲ ေနလာခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ၊
ဒီလိုၾကာခဲ့ၿပီ ဆိုေပမယ့္လည္း ေမ့လို႔ မရႏိုင္တာကေတာ့ ကိုယ္စားေနက် အစာနဲ႔ ကိုယ္ေျပာေနက်
စကားပါ၊ အဝတ္အစား ဆိုတာမ်ိဳးကေတာ့ ေျပာင္းဝတ္လိုက္လို႔ လြယ္လွပါတယ္၊ ခ်မ္းရင္ ေစာင္ျခံဳ
အိုက္ရင္ ေရခ်ိဳး (ေရခ်ိဳး ဆိုမွေတာ့ ဘာမွ ဝတ္စရာ မလိုတာေလ) လြယ္လြယ္ေလးပါ၊
ေဘာင္းဘီ ဝတ္မလား ေခါင္းေပါင္း ေပါင္းမလား၊ တာယာဖိနပ္ စီးမလား ေတာစီးဖိနပ္ စီးမလား၊
ခုဝတ္ ခုခၽြတ္ လြယ္လြယ္ကေလးပါ ေနာ္၊
စားရတဲ့ အစာကေတာ့ သူတို႔တေတြ စားတဲ့ ေပါင္မုန္႔တို႔ ဒိန္ခဲတို႔ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္စားစား
ဗိုက္ထဲမွာ တခုခု လိုေနသလိုမ်ိဳးပါ၊ ဒီေတာ့ ကိုယ္စားေနက် အစာ ငါးပိတို႔ ငံျပာရည္တို႔နဲ႔သာ
စားခ်င္တာေတြကို ၾကံဖန္လုပ္စား ျဖစ္ပါတယ္၊
စကားေျပာေတာ့ေကာ ကိုယ္ ေျပာေနက် စကားသာ ေျပာရ ေရးရတာ အားရပါးရ ရွိပါတယ္၊
ဘာသာျခား စကားေတြကလည္း သင္တိုင္းတတ္တာမွ မဟုတ္တာ၊ မႀကိဳးစားတာလည္း ပါပါတယ္၊
ဒီေတာ့ ကိုယ္တတ္တဲ့ စကားနဲ႔ ကိုယ္ေျပာခ်င္ရာကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ အခုထိေျပာတုန္း ေသအထိ
တိုင္ေအာင္သာ ေျပာရေတာ့မွာပါ၊
အဲေတာ့ ဒီစကားသာ ေျပာတတ္ ဒီအစားသာ စားတတ္တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတကို ဝွတ္အစ္ယူအာ
ေနရွင္နယ္လတီ လို႔ လာမေမးၾကရင္ ေကာင္းမယ္ဗ်ာ၊ ေျဖစရာ မရွိလို႔ပါ၊
ေမာင္ရင္ငေတ ၃၀၀၈၂၀၁၄
ၾသဂုုတ္ ၃၁၊ ၂၀၁၄
One World (Photo Google)
မေန႔က အင္တာနက္သတင္း စာမ်က္ႏွာတခုမွာ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္သန္းေခါင္စာရင္း
အေၾကာင္း ဖတ္႐ႈလိုက္ရပါတယ္၊ ေလာေလာလတ္လတ္ သိပ္ မၾကာေသးခင္က ေကာက္ယူခဲ့တဲ့
အဲဒီ သန္းေခါင္စာရင္းမွာ မူလက ခန္႔မွန္းေျပာဆိုေနၾကတဲ့ လူဦးေရ စုစုေပါင္း သန္း ၆၀ ခန္႔ ဆိုတာ
ထက္ ကိုးသန္းခန္႔ ကြာဟၿပီး ၅၁.၄၂ သန္းသာ ေကာက္ယူရရွိခဲ့ပါတယ္တဲ့၊ အခု ေကာက္ယူရရွိခဲ့
တာက ပဏာမလို႔ ေျပာဆိုေသာ္လည္း အတည္စာရင္း ထြက္လာခဲ့ရင္လည္း သိပ္ပိုလာႏိုင္ဘြယ္ရာ
မရွိပါဘူး၊ အဲဒီ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ကိုးသန္းထဲက တေယာက္ကေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတ ျဖစ္မွာပါ၊
အဲဒီမွာ တျခားေသာ ေရႊဗမာလူမ်ိဳးေတြ ဘယ္လို ခံစားၾကသလဲ ဆိုတာေတာ့ မသိပါဘူး၊
ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ တေယာက္တည္း စဥ္းစားခန္း ဝင္မိပါတယ္၊ စဥ္းစားရံု စဥ္းစားတာပါ၊
စဥ္းစားမေနနဲ႔ ထလုပ္ပါလားလို႔ေတာ့ လာမေျပာၾကပါနဲ႔၊ မလုပ္တတ္ပါဘူး၊ စဥ္းသာစားတတ္တာပါ၊
လူမ်ိဳးတို႔ ဘာသာတို႔ ႏိုင္ငံသားတို႔ အေၾကာင္းေတြကို ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ တေယာက္တည္း အေနနဲ႔
ဘာမွသိပ္မေျပာခ်င္ပါဘူး၊ လူတေယာက္ ေနရာတေနရာ ေဒသတခုမွာ မိဘႏွစ္ပါးကေန ေမြးဖြား
လာတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီလူဟာ သူ႔အသက္ရွင္သန္ေရးအတြက္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာသြားၿပီး
ရွာေဖြေနထိုင္စားေသာက္တယ္၊ သူ႔ရဲ႕ဘဝသက္တမ္း ကုန္ဆံုးတဲ့အခါမွာ သူေရာက္ေနရာ ေနရာမွာ
ေခါင္းခ်ေသဆံုးတယ္ေပ့ါ၊ ဒါပါဘဲ၊ ရွင္းရွင္းေလးပါ၊ ႐ႈတ္ေနတာက အဲဒီ လူသားေတြ ကိုယ္တိုင္ပါ၊
မိသားစုတစုမွာ တေယာက္က မႏၱေလးမွာေနတယ္၊ တေယာက္က ရန္ကုန္မွာေန၊ တေယာက္က
ျပင္သစ္မွာ တေယာက္က အေမရိကမွာ ေနၾကတယ္၊ ဘာျဖစ္ေသးသလဲ၊ ဥေရာပေနေန အာဖရိက
ေရာက္ေနေန ဘာျဖစ္လဲ ေရၾကည္ရာျမက္ႏု လိုက္ရွာစားၾကတာေလ၊
ေျမႀကီးေပၚမွ တကယ္မရွိတဲ့ ႏိုင္ငံတခုခ်င္းစီ တခုခ်င္းစီရဲ႕ နယ္နမိတ္ဆိုတာေတြကို ေျမပံုေတြေပၚ
ေရးၾကဆြဲၾက ျပင္ၾကဖ်က္ၾက အပိုအလုပ္ေတြ ႐ႈတ္ေနၾက သလိုပါ၊ အဲဒီ အပိုဆာဒါး အလုပ္ေတြနဲ႔
ဒုတ္တျပက္ ဓါးတျပက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾက မေခၚႏိုင္ မေျပာႏိုင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ ဟိုးကမၻာအသေခ်ၤကပါ၊
အဲသလို လိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေပၚလာရတယ္ဆိုတာေတြ နယ္နမိတ္တို႔ စည္းကမ္းတို႔ စည္းမ်ဥ္းတို႔
ဥပေဒတို႔ဟာ တကယ္တမ္းမွာေကာ သာမန္ လူသားေတြ အတြက္ လိုအပ္ပါသလား၊ အက်ိဳးေကာ
တကယ္ရွိတာလား၊ ေမာင္ရင္ငေတ စဥ္းစားမိရတာကေတာ့ အက်ိဳးမထူးတာေတြက ပိုမ်ားေနလား
လို႔ပါ၊ အလုပ္ပိုေတြ လုပ္ေနၾကသလားလို႔ပါ၊
ခရီးသြားစာအုပ္မ်ား (ဓါတ္ပံု မရငတ)
အဲလိုမ်ိဳး စဥ္းစားခန္း ဝင္ရတယ္ ဆိုတာကလည္း ေမာင္ရင္ငေတ ကိုယ္တိုင္က ကိုယ္ေမြးဖြားခဲ့ရာ
ေျမႀကီးကေန ခပ္ေဝးေဝး တေနရာကို လြင့္ေနရတယ္ မဟုတ္ပါလား၊ အဲဒီလို လြင့္ခဲ့ရတာကလည္း
တရက္တလမဟုတ္ တႏွစ္မဟုတ္ဆယ္ႏွစ္မက ၾကာခဲ့ပါၿပီ၊ ေရာက္ရာအရပ္မွာ တည္ဆဲဥပေဒေတြ
ကိုေတာ့ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတတေယာက္ အျမဲ လိုက္နာခဲ့ပါတယ္၊ သူတုိ႔ရဲ႕ သတ္မွတ္
ထားပါတယ္ဆိုတဲ့ ဥပေဒေတြအရ ေဘာင္ထဲမွာသာ ဒီမွာ ေနဆိုေန ဒီမွာ ထိုင္ဆိုထိုင္ ေပးတာယူ
ေကၽြးတာစား ေရာင့္ရဲျခင္း မ်ားစြာနဲ႔ ေနလာခဲ့တာပါ၊ ဒီထက္ပိုၿပီးလည္း ရံုးျပင္ကနားေတြ သြားရမွာ
အလြန္ေၾကာက္တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတတေယာက္ေတာ့ ဘာအပို စာရြက္စာတမ္း ကိစၥေတြကိုမွ ဆက္
မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး၊ အဲလို တႏွစ္ၿပီးလို႔ တႏွစ္သာၾကာသြားခဲ့တယ္၊ ေနာက္ဆံုးမွ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ကိုယ္တေယာက္တည္း ေတာမေရာက္ ေတာင္မေရာက္နဲ႔ က်န္ေနသလိုပါ၊
အလုပ္ကိစၥရွိလို႔ ေမးခြန္းေတြေမး ေဖာင္ေတြ ပံုစံေတြ ျဖည့္ခိုင္းရင္ လူမ်ိဳး ေနရွင္နယ္လတီ
အကြက္ေတြမွာ ဘာျဖည့္လို႔ ျဖည့္ရမယ္ မသိေတာ့တဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ဘဝပါဗ်ာ၊
ေတာ္ပါေသးတာ တခုကေတာ့ ဒီမွာက ေဖာင္ျဖည့္ရင္ ဘယ္ဘာသာလဲ ဆိုတဲ့အကြက္ မပါလို႔ေလ၊
ပါမ်ားသာ ပါခဲ့ရင္ ေမာင္ရင္ငေတ ဘာျဖည့္ရမွန္း မသိ ျဖစ္ရအံုးမယ္၊ ဘာသာစံုကို ခ်စ္တာကိုး၊
အဲလိုျဖစ္ေအာင္ ဘာျဖစ္လို႔ ေနသလဲလို႔ ေမးခြန္းေတြ ေမးခံရေတာ့ ေနခ်င္လို႔သာ ေနပါတယ္ဆိုတဲ့
အေျဖကိုသာ ေမာင္ရင္ငေတ ေပးႏိုင္ပါတယ္၊
ဤႏိုင္ငံကို ခ်စ္ပါသည္၊ ဤေဒသကို ခ်စ္ပါသည္၊ အသက္နဲ႔လဲ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ပါမည္ လို႔
ေမာင္ရင္ငေတ မေျပာႏိုင္ဘူးေလ၊ ေမာင္ရင္ငေတက ေနရာတိုင္းကို ေဒသတိုင္းကို ခ်စ္တာေလ၊
ေတာေရာက္ေရာက္ ေတာင္ေရာက္ေရာက္ ဆီးႏွင္းေတြဖံုးဖံုး ဖုန္ထူထူ ေနပူပူ ျခင္ကိုက္ကိုက္ ျမစ္
ပင္လယ္ ေတာင္ကုန္း အကုန္ ခ်စ္တာေလ၊ အဲလိုနဲ႔ ဒီလိုဘဲ ေနလာခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ၊
ဒီလိုၾကာခဲ့ၿပီ ဆိုေပမယ့္လည္း ေမ့လို႔ မရႏိုင္တာကေတာ့ ကိုယ္စားေနက် အစာနဲ႔ ကိုယ္ေျပာေနက်
စကားပါ၊ အဝတ္အစား ဆိုတာမ်ိဳးကေတာ့ ေျပာင္းဝတ္လိုက္လို႔ လြယ္လွပါတယ္၊ ခ်မ္းရင္ ေစာင္ျခံဳ
အိုက္ရင္ ေရခ်ိဳး (ေရခ်ိဳး ဆိုမွေတာ့ ဘာမွ ဝတ္စရာ မလိုတာေလ) လြယ္လြယ္ေလးပါ၊
ေဘာင္းဘီ ဝတ္မလား ေခါင္းေပါင္း ေပါင္းမလား၊ တာယာဖိနပ္ စီးမလား ေတာစီးဖိနပ္ စီးမလား၊
ခုဝတ္ ခုခၽြတ္ လြယ္လြယ္ကေလးပါ ေနာ္၊
စားရတဲ့ အစာကေတာ့ သူတို႔တေတြ စားတဲ့ ေပါင္မုန္႔တို႔ ဒိန္ခဲတို႔ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္စားစား
ဗိုက္ထဲမွာ တခုခု လိုေနသလိုမ်ိဳးပါ၊ ဒီေတာ့ ကိုယ္စားေနက် အစာ ငါးပိတို႔ ငံျပာရည္တို႔နဲ႔သာ
စားခ်င္တာေတြကို ၾကံဖန္လုပ္စား ျဖစ္ပါတယ္၊
စကားေျပာေတာ့ေကာ ကိုယ္ ေျပာေနက် စကားသာ ေျပာရ ေရးရတာ အားရပါးရ ရွိပါတယ္၊
ဘာသာျခား စကားေတြကလည္း သင္တိုင္းတတ္တာမွ မဟုတ္တာ၊ မႀကိဳးစားတာလည္း ပါပါတယ္၊
ဒီေတာ့ ကိုယ္တတ္တဲ့ စကားနဲ႔ ကိုယ္ေျပာခ်င္ရာကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ အခုထိေျပာတုန္း ေသအထိ
တိုင္ေအာင္သာ ေျပာရေတာ့မွာပါ၊
အဲေတာ့ ဒီစကားသာ ေျပာတတ္ ဒီအစားသာ စားတတ္တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတကို ဝွတ္အစ္ယူအာ
ေနရွင္နယ္လတီ လို႔ လာမေမးၾကရင္ ေကာင္းမယ္ဗ်ာ၊ ေျဖစရာ မရွိလို႔ပါ၊
ေမာင္ရင္ငေတ ၃၀၀၈၂၀၁၄