စံပယ္ျဖဴ - မေလးရွားလူငယ္မ်ားႏွင့္ ပညာေရးအခြင့္အလမ္း
စက္တင္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၄
စက္တင္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၄
လူငယ္ေတြက တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ပဲဆိုတာကို အစိုးရတိုင္း နားလည္မယ္ထင္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀ကို ပညာနဲ႔ျမႇင့္တင္ေပးရမယ္ ဆိုတာကိုလည္း ျမန္မာျပည္အစိုးရ အပါအ၀င္ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္မွန္သမွ် သိၾကျပီသားပါ။ ဒါေပမဲ့ တိုင္းျပည္အေပၚ တကယ္ေစတနာ ရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္းေတြသာ လူငယ္ေတြ အညႊန္႔တလူလူနဲ႔ ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္ေအာင္ ေျမဆီေႂကြး ေရေလာင္းေပး ၾကပါတယ္။ လက္ရွိ ျမန္မာျပည္ ပညာေရးအေျခအေနၾကည့္ရင္ အမ်ဳိးကိုအင္မတန္ခ်စ္ေသာ လူၾကီးမင္းမ်ားရဲ႕ ေစတနာကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ရပါတယ္။
တိုးတက္တဲ့ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြနဲ႔ မယွဥ္ပဲ မေလးရွားႏုိင္ငံနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ေတာင္ ျမန္မာျပည္ ပညာေရးက အမ်ားၾကီး ေနာက္က်က်န္ေနျပီ။ ယခုလက္ရွိ မေလးရွားစိုးရ လက္ထက္မွာ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈ အားနည္းေနၿပီး၊ လူမ်ဳိးဘာသာခြဲျခားမႈနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးမွာျခစားမႈေတြ ရွိေနေပမဲ့၊ အစိုးရက တိုင္းျပည္အေပၚ ေစတနာ ရွိေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အစိုးရသည္ ျပည္သူလူထုအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ရမယ္ ဆိုတဲ့စိတ္ဓာတ္ ရွိတာကိုလည္းေတ႔ြ ရပါတယ္။ တိုင္းျပည္အနာဂတ္ ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းေတြျဖစ္တဲ့ လူငယ္ေတြကို ပညာျပည့္၀ေအာင္ ေထာက္ပံ့ေပးထားပါ တယ္။ ယခုလက္ရွိ အေျခအေနမွာ မေလးရွားလူငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရးနဲ႔ အခြင့္အလမ္းေတြကို ကၽြန္မ သိျမင္မိသေလာက္ တင္ျပလိုပါတယ္။
မေလးရွားမွာ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလးကိုးဆယ္ ရာခုိ္င္ႏႈန္းေက်ာ္ စာသင္ေက်ာင္းကို ေရာက္ၾကပါတယ္။ ၂၀၁၂ခုႏွစ္ စာရင္းအရ မေလးရွားႏုိင္ငံ စာတတ္ေျမာက္သူဦးေရး (၉၃) ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ရွိတယ္လို႔ မေလးရွားအစိုးရက တရား၀င္ ထုတ္ျပန္ေၾကညာထား ပါတယ္။ ေ၀းလံေခါင္ပါးတဲ့ ေတာရြာေတြက ဆင္းရဲတဲ့ လူအနည္းစုဟာ သူတို႔သားသမီးေတြကို ေက်ာင္းမပို႔ႏုိင္ၾကဖူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာေတာ့ ကေလးတိုင္းေက်ာင္းတက္ ရပါတယ္။ မိဘကေက်ာင္းမထားေပးႏုိင္တဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို လူမႈေရးအဖြဲ႔ အစည္းေတြက ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ပညာသင္ေပးပါတယ္။ မေလးရွားမွာ သူတို႔ႏုိင္ငံသား စစ္စစ္ထဲက ကေလးအလုပ္သမား မရွိပါ။ တရားမ၀င္ ေရာက္လာတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသား ကေလးအလုပ္သမားေတာ့ရွိတယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။
တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္ၿပီးသူတိုင္း တကၠသိုလ္ သို႔မဟုတ္ ေကာလိပ္တက္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြ ရွိပါတယ္။ မေလးလူမ်ဳိးအမ်ားစုနဲ႔ အစိုး ရ၀န္ထမ္း သားသမီးေတြဆို ပညာသင္စရိတ္ အလြန္သက္သာတဲ့ အစိုးရတကၠသိုလ္ေတြကို အလြယ္တကူ၀င္ခြင့္ ရၾကပါတယ္။ မေလးရွား ပညာေရးစနွစ္ကို မၾကိဳက္တဲ့ ပညာတတ္ လူခ်မ္းသာေတြကေတာ့ သူတို႔သားသမီးေတြကို အေမရိကန္၊ ယူေကနဲ႔ ၾသစေတးလ်ႏုိင္ငံက တကၠသိုလ္ေတြကို ပို႔ၾကပါတယ္။ လူလတ္တန္းစားနဲ႔ အေျခခံလူတန္းစားေတြကေတာ့ မေလးရွားတကၠသိုလ္ေတြမွာပဲ ပညာသင္ၾကပါတယ္။ ထူးခြၽန္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အစိုးရတကၠသိုလ္ကို မၾကိဳက္ရင္ သို႔မဟုတ္ ၀င္ခြင့္မရရင္ ပုဂၢလိကတကၠသိုလ္ေတြမွာ ပညာသင္ဆု အလြယ္ တကူ ရႏုိင္ပါတယ္။
မေလးရွားႏုိင္ငံမွာ စီးပြားေရးအေျခအေနေကာင္းေတာ့ သူတို႔ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ အရင္းအႏွီးျပဳ ေထာက္ပံ့ေပးႏုိင္ၾကတာ အားက်စရာေကာင္း ပါတယ္။ အစိုးရကေပးတဲ့ ပညာသင္ ေထာက္ပ့ံေၾကး မရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ပုဂၢလိကဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ လူမႈေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြက ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြ ေပးပါတယ္။ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ပုဂၢလိကပိုင္ တကၠသိုလ္ေတြက နွစ္စဥ္ပညာသင္ဆုေတြကို အကန္႔အသတ္နဲ႔ ေပးပါတယ္။ မေလးရွားမွာ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ကုမၸဏီၾကီး ေတြကလည္း ပညာသင္ဆုေတြ ေပးၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ပညာ သင္ဆုေတြြကေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ေထာက္ပံ့ေပးတဲ့ကုမၸဏီမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔႔ စာခ်ဳပ္ရပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ပညာသင္ဆုေတြ လူတိုင္းနီးပါးအတြက္ အဆင္သင့္ရွိေနတာကို ကြၽန္မသေဘာက်ပါတယ္။
ပညာသင္ဆု ရေလာက္တဲ့ထိ မထူးခၽြန္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ပညာသင္စရိတ္ ေခ်းေငြ (study loan) ထုတ္ေပးတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းလည္း ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္ရတဲ့အခါ ေခ်းထားတဲ့ေငြကို လစဥ္အရစ္က်နဲ႔ ျပန္ဆပ္ရပါတယ္။ သူ႔တိုင္းျပည္မွာ သူ႔လူငယ္ေတြ ပညာတတ္ၿပီး၊ လူတန္းေစ့ေနရေအာင္ အစိုးရနဲ႔ အရပ္ဖက္ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ၀န္းရံေထာက္ပံံ့ၾကတာ အားက်စရာပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီလို အေျခအေန ျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္လာက္ၾကာၾကာ ေစာင့္ရအံုးမလဲ။ အဲဒီလို ျဖစ္လာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာ ရွိပါရဲ႕လား။ ကၽြန္မတို႔ မ်ဳိးဆက္မွာ မရခဲ့တဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို ေနာင္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ ရေစခ်င္ပါတယ္။ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေတြ ပညာအေရာင္နဲ႔ ေတာက္ပလန္း ဆန္းၿပီး၊ တိုင္းျပည္အနာဂတ္ကို ေကာင္းစြာ ဖန္းတီးႏုိင္သူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။
ပညာသင္တယ္ဆုိတာ အမွန္တရားကို ရွာေဖြျခင္းျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ပညာတတ္ တေယာက္ဟာ အမွန္နဲ႔ အမွားကိုေကာင္းစြာ ခြဲျခားသိျမင္ႏုိင္သူ ျဖစ္ရမယ္။ ပညာျဖင့္အသက္ေမြးသူဟာ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္ရမယ္၊ အမွန္တရားကို ခ်စ္ျမတ္နိဳးလွ်က္၊ အမွန္ဘက္ရပ္တည္ရဲတဲ့ သတၱိမ်ဳိး ရွိရပါမယ္။ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္စြာ အသက္ေမြးရပ္တည္ႏုိင္ဖို႔ အေျခအေနေပးမွလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ၀န္ထမ္းေလာကနဲ႔ ပညာ တတ္ေလာကပ်က္စီးရတာ လစာမေလာက္ျခင္းက အဓိကတရားခံပါ။ မေလးရွားမွာေတာ့ ဘြဲ႔ရတေယာက္ရဲ႕ အနိမ့္ဆံုးလစာက ရင္းဂစ္ ၂၀၀၀၊ ျမန္မာေငြ ငါးသိန္းနဲ႔ ေျခာက္သိန္း ၾကားမွာ ရွိပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္လစာ တိုးႏႈန္းေတြ၊ ရာထူးတက္လို႔ တိုးလာတဲ့ လစာေတြ ေပါင္းလိုက္ရင္ ေက်ာင္းဆရာမ သို႔မဟုတ္ သူနာျပဳတေယာက္ ပင္စင္ယူခ်ိန္မွာ အနိမ့္ဆံုးလစာက ရင္းဂစ္ ငါးေထာင္ (ဆယ့္ငါးသိန္း) ေအာက္ မေလ်ာ့ပါ ဘူး။ လံုေလာက္တဲ့လစာ ရတဲ့အျပင္ ၀န္ထမ္းအခြင့္အေရးေတြ အျပည့္အ၀ရၾကေတာ့ အက်င့္ပ်က္တာေတြ အနည္းအက်ဥ္းရွိေပမဲ့ အေျခအေန ေကာင္းေနပါေသးတယ္။ အစိုးရပင္စင္စား တစ္ေယာက္ရဲ႕ လစာေငြနဲ႔ က်န္းမာေရးေထာက္ပ့ံစရိတ္ဟာ လူတစ္ေယာက္ အိုစာ မင္းစာအတြက္ ေကာင္းေကာင္း လံုေလာက္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္က လုပ္ငန္းရွင္ေတြ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ ပုဂၢလိက ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ အခြင့္အေရး ကိုလည္း တင္ျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ပုဂၢလိက ကုမၸဏီေတြနဲ႔ စက္ရံုေတြမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ေအာက္ေျခ ၀န္ထမ္းအပါအ၀င္ ပညာတတ္၀န္ထမ္း တေယာက္ရဲ႕ အလုပ္ခ်ိန္က တေန႔ (၈)နာရီထက္ မေက်ာ္ရပါဘူး။ ေအာက္ေျခ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ အနိမ့္ဆံုးလစာကို ရင္းဂစ္ ၉၀၀ (ျမန္မာေငြ ႏွစ္သိန္းခြဲေက်ာ္) သတ္မွတ္ထား ပါတယ္။ အလုပ္ခ်ိန္ (၈) နာရီထက္ပိုရင္ အခ်ိန္ပိုေၾကးေပးရပါတယ္။ ၀န္ထမ္းတိုင္း တပတ္ကို ပိတ္ရက္ (၁) ရၾကၿပီး၊ အစိုးရတရား၀င္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ရံုးပိတ္ရက္မွန္သမွ် ပိတ္ရက္ေပးရ ပါတယ္။ အမိ်ဳးသားေန႔လို ႏွစ္သစ္ကူးလို ပိတ္ရက္မ်ဳိးမွာ အလုပ္ဆင္းရတဲ့ ေဆးရံု၀န္ထမ္း ပို႔ေဆာင္ေရးနဲ႔ လံုျခံဳေရး၀န္ထမ္းတြကို လုပ္ခသံုးဆ ေပးရပါတယ္။ အရာရွိအဆင့္ရွိတဲ့ ပုဂၢလိက ၀န္ထမ္းေတြ ပိတ္ရက္အလုပ္ဆင္းရရင္ အခ်န္ပိုေၾကးအစား၊ ပိ္တ္ရက္ျပန္ေပး ပါတယ္။ အဲဒီလို ပိတ္ရက္ေတြအျပင္ ၀န္ထမ္းမွန္သမွ်ု လုပ္သက္နဲ႔ ရာထူးအဆင့္ကို လိုက္ၿပီး ႏွစ္စဥ္ အားလပ္ခြင့္ကို အနညး္ဆံုး (၉)ရက္ ခံစားခြင့္ရွိပါတယ္။
ႏုိင္ငံျခားသားဆိုရင္ လစာနဲ႔ အခြင့္အေရးေတြ ေလွ်ာ့ေပးခံရတဲ့ ကၽြန္မတို႔ေတြ ျမန္မာျပည္မွာ မရတဲ့ အခြင့္အေရး ေတြရပါတယ္။ စရင္ဘန္းမွာတုန္းက တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ပိတ္ရက္ရၿပီး၊ ႏွစ္စဥ္ အားလပ္ခြင့္ (၁၃)ရက္ ရပါတယ္။ ႏွစ္သစ္ကူးလို ပိတ္ရက္ေတြမွာ ေငြပိုရလို႔ ေက်ေက်နပ္ နပ္ၾကီး အလုပ္ဆင္းခဲ့ ပါတယ္။ UCSI တကၠသိုလ္တုန္းက စေန၊တနဂၤေႏြပိတ္ရက္အျပင္ အျခားရံုးပိတ္ရက္ မွန္သမွ် ပိတ္ရက္ရပါတယ္။ မေလးရွားက ျမန္မာျပည္လိုပဲ ပိတ္ရက္ေတြ သိပ္မ်ားေတာ့ တႏွစ္ကို ပိတ္ရက္ အနည္းဆံုး (၁၅)ရက္ ရွိပါတယ္။ ဒီပိတ္္ရက္ေတြအျပင္ အားလပ္ခြင့္ (၉)ရက္၊ လုပ္သက္ခြင့္ (၁၆) ႏွစ္စဥ္ ရပါတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ စဥ္ဆက္မျပတ္ ပညာေရးအတြက္ အလုပ္ရံုေဆြးေႏြးပြဲေတြ၊ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ညီလာခံေတြ တက္ႏုိင္ဖို႔အတြက္ ကုန္က်စရိ္တ္ကိုလည္း ႏွစ္စဥ္ အကန္႔အသတ္နဲ႔ ေပးပါတယ္။
မေလးရွာမွာ တကၠသိုလ္ဘြဲ႕ရ တေယာက္လုပ္ငန္းခြင္၀င္ရင္ အနိမ့္ဆံုး junior executive အဆင့္ ရပါတယ္။ ဘြဲ႔ရလူငယ္ေတြ အငယ္တန္း မန္ေနဂ်ာ အဆင့္ေလာက္မွာ လုပ္ႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ ရွိေအာင္ ျပင္ဆင္ေပးတဲ့ ပညာေရးစနစ္ ရွိေနပါတယ္။ သင္ထားတဲ့ ပညာရပ္ကို လက္ေတြ႔အသံုးခ်ႏုိင္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ အသံုးအေဆာင္နဲ႔ ပစၥည္းကိရိယာ အဆင့္သင့္ရွိေနတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္မွာလည္း ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ ဘ၀ဖြံ႕ျဖိဳးေရးအတြက္ လုပ္ငန္းရွင္ အၾကီးအကဲေတြက စီမံေဆာင္ရြက္ေပး ပါတယ္။ အေျခခံ အေဆာက္အဦးနဲ႔ လိုအပ္တဲ့ အရင္းအျမစ္ေတြ အားလံုးေထာက္ပံ့ ေပးႏုိင္တဲ့ မေလးရွားႏုိင္ငံမွာ လူငယ္ေတြ ၾကိဳးစားရင္ ၾကိဳးစားသေလာက္ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းေကာင္းေတြ ရွိေနပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ေသာ မေလးပညာတတ္ လူငယ္ေတြ အခြင့္အေရးကို လြယ္လြယ္ရေတာ့ ေအးရာေအးေၾကာင္းေနၿပီး၊ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ ေလ်ာ့နည္းေနတာ ဘ၀င္မက်စရာပါ။ Comfort Zone လို႔ေခၚတဲ့ သက္ေတာင့္သက္သာ ရပ္၀န္းမွာ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ေနရတာ အက်င့္ပါလာရင္ အခ်ိန္နဲ႔ေငြကို တန္ဖိုးထားဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့တတ္တဲ့ လူ႔သဘာ၀ကိုလည္း ကၽြန္မ ေလ့လာမိခဲ့ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့သူ အမ်ားစု အေ၀းသင္တကၠသိုလ္ပဲ တက္ႏုိင္ၾကေတာ့ ဘြဲ႔ရတေယာက္ ရွိသင့္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြမရ၊ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေကာင္းေတြလည္း မရွိေတာ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္က ရင္ေမာစရာ။ အေ၀းသင္ ေက်ာင္းသားေတြထက္စာရင္ အနီးကပ္ အတန္းတက္တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ပညာပိုရတယ္ဆိုေပမဲ့ စာေမးပြဲမွာ အမွတ္ေကာင္းဖို႔ က်ဴရွင္တက္ရတဲ့ ပညာေရးစနစ္ကုိ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေလး ဘ၀င္မက်ပါဘူး။ က်ဴရွင္အားကိုးၿပီး ေက်ာင္းၿပီးလာတဲ့ ဘြဲ႔ရတစ္ေယာက္ မိမိရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းကို အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္မႈ ရွိႏုိင္ပါ့မလား။ တကၠသိုလ္ ဆရာဆရာမမ်ားနဲ႔ တာ၀န္ရွိသူမ်ား ႏုိင္ငံတကာ ပညာေရးစနစ္ကို မ်က္စိက်ယ္က်ယ္ ဖြင့္ၾကည္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဆိုေတာ့က တကၠသိုလ္ ဆရာဆရာမေတြ က်ဴရွင္သင္ၿပီး၊ အပို၀င္ေငြ ရွာစရာမလိုေအာင္ လစာေကာင္းေကာင္း ေပးႏုိင္ဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ မေလးရွားမွာ တကၠသိုလ္နည္းျပ တေယာက္ရဲ႕ အနိမ့္ဆံုးလစာက ရင္းဂစ္ ၃၅၀၀ (ဆယ္သိန္း၀န္းက်င္)၊ ကထိကလစာ အနိမ့္ဆံုး ရင္းဂစ္ ၅၀၀၀ (ဆယ့္ငါးသိန္းနီးပါး)၊ ပါေမာကၡလစာ ရင္းဂစ္ ၁၀၀၀၀ေက်ာ္ (ႏွစ္ဆယ့္ငါးသိန္းအထက္) ရွိပါတယ္။
မေလးရွားႏုိင္ငံမွာ ပညာေရး က်န္းမာေရးအတြက္ ေငြလံုေလာက္ေအာင္ သံုးႏုိင္ဖို႔ ၀င္ေငြခြန္၊ အျမတ္ခြန္ေတြြ ရတယ္။ စစ္တပ္အသံုးစရိတ္ အလြန္နည္းၿပီး၊ သူ႔တိုင္းျပည္မွာ ျပည္တြင္းစစ္ မရွိတဲ့အတြက္ ထိခိုက္ဆံုးရွံဳးမႈေတြ မရွိသေလာက္ နည္းပါတယ္။ မေလးရွွားႏုိင္ငံရဲ႕ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ စနစ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ႏုိင္ငံသားတိုင္း ပညာသင္ခြင့္နဲ႔ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ ရခြင့္စတဲ့ အေျခခံႏုိင္ငံသား အခြင့္အေရးေတြကို ရၾကပါတယ္။ လက္ရွိမေလးရွားႏုိင္ငံရဲ႕
ပ်မ္းမွ်လူ႔သက္တမ္းဟာ ၇၄ ႏွစ္ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္က ျမန္မာျပည္ကို မွီေအာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစား ယူရအံုးမယ္ဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္ကို ကၽြန္မတို႔ မွီေအာင္ျပန္လိုက္ ႏုိင္ပါေတာ့မလား။
တိုင္းျပည္အေပၚ ေစတနာမွန္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ပညာရွင္ေတြ ေနရာမွန္ကို မရသေရြ႕ ျမန္မာလူငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္က မေရမရာျဖစ္ေနအံုးမွာပါ။ ဘာမွ မေရရာတဲ့ လမ္းေပၚမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါး ေလွ်ာက္လွမ္းရတဲ့ ဘ၀လမ္းက ခါးသီးလြန္းတယ္ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႔ ၾကံဳေနရလို႔ ေနာင္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ မိ်ဳးဆက္လို မျဖစ္ေစခ်င္တာ ရင္ထဲက ေစတနာပါ။ ပစၥဳပၸာန္ကို အဆင္ေျပသလို ရင္ဆိုင္ရင္း၊ အနာဂတ္မွာ ဘာလုပ္မလဲဆိုတာ မေရရာတဲ့ ဘ၀အေျခအေနမ်ိဴးကို စိတ္ကုန္စြာ ဖက္တြယ္ထားရတဲ့ အျဖစ္။ အဆင္ေျပ လားေမးရင္ ဒီလိုပါပဲ၊ ဘာဆက္လုပ္မွာလဲေမးရင္ အေျခအေန အရပဲ ဆိုတဲ့ အေျဖမ်ဳိးေတြကို ေနာင္လူငယ္ေလးေတြ မေျဖၾကရပါေစနဲ႔ လို႔သာ ဆႏၵျပဳ ပါတယ္။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။
စံပယ္ျဖဴ
၁၃၊၀၉၊၂၀၁၄။