သက္ခုိင္ - ၾကက္ဖရိန္၊ ငစြန္႔စားေအာင္ေဖနဲ႕ ေရနံဆီဗံုး
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၄
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၄
(၁)
ေတာထဲမွာက ေမြးထားတဲ့ၾကက္ကေလးေတြကို အျမန္ထြားေစခ်င္ေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြက အားေနရင္ ျခေတာင္ပို႔ေတြကို သြားသြားရွာလာၿပီး ခြဲေကၽြးတတ္တယ္။ ျခေတာင္ပို႔က လံုးပတ္၂ေပေလာက္အထိ ရွိတတ္တယ္၊ သူ႔ေတြ႔ၿပီဆိုရင္ ေျမႀကီးထဲျမဳတ္ေနတဲ့အပိုင္းကို ေပါက္တူးနဲ႔တူးၿပီးေဖာ္ အဲဒီလိုေဖာ္ေနလို႔ တဂုတ္ဂုတ္ျမည္ေနတာနဲ႔တင္ အျပင္ထြက္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြ ရွိရင္လည္း သူတို႔ရဲ႕ေတာင္ပို႔ထဲ အတင္း၀င္ေျပးၾကေတာ့တာကိုး တူးၿပီးလို႔ ရလာၿပီဆိုရင္ စခန္းကိုထမ္း မလာၾကေတာ့တာပဲ။
ျခေတာင္ပို႔တလုံးလံုးမ်ား ထမ္းလာၿပီေဟ့ ဆိုလို႔ကေတာ့ ရွိသမွ်ၾကက္ဘိုးေအေတြေကာ ၾကက္မဒမ္းေလးေတြေကာ ေျပးလာၾကၿပီး အတင္းခြဲခိုင္းေတာ့တာပဲ၊ အဲဒီၾကမွ လူေတြကဓါးမနဲ႔ အသာေလး တဖဲ့စီဖဲ့ အေပါက္ေတြထဲမွာ ရွိေနတဲ့ျခေတြကို ေခါက္ခ်၊ အဲဒါကို ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာၾကက္ေတြက ၿမိန္ေရရွက္ေရစားသံုး အဲဒီလို၊ ေအာင္ေဖတို႔ ရဲေဘာ္ေတြ တသိုက္က ၾကက္ကေလးေတြကို သိပ္ေစတနာထားလို႔ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး၊ ျခကိုစားရရင္ ၾကက္ကေလးေတြက အေကာင္ထြားတာ ျမန္တယ္ေလ အဲဒီအခါၾက ၾကက္သားဟင္း ျမန္ျမန္စားၾကရတာကိုး ဒါေၾကာင့္ျဖစ္မယ္။ တေယာက္မဟုတ္ တေယာက္ကေတာ့ အားအားရွိ ျခေတာင္ပို႔ခြဲၿပီး ေကၽြးေကၽြးေနေတာ့တာပဲ။
စခန္းမွာ အသံုးစားရိတ္ဆိုတာက တလကိုဘတ္ေငြ ၅၀၀လားမသိ သတ္မွတ္ေပးထားတာရွိတယ္၊ ဒီအထဲက ဆီ၊ဆား၊ ဓါတ္ခဲ၊ ရဲေဘာ္ေတြ မုန္႔ဖိုး၊ ဖ်ားနာစားရိတ္၊ တခါတေလ အသားေပၚရင္ ဟင္းစားဖိုး ဒါေတြကို သံုးရတာကိုး၊ ဟိုလူေတြ ေရွ႕တန္းသြားတုန္းက ထားသြားခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံက ၃လေလာက္ေနေတာ့ ျပတ္သြားေကာ၊ သူတို႔က ၂လေလာက္ပဲ ၾကာမယ္ထင္ၿပီး ဆင္းသြားၾကတာကိုး အဲဒီေတာ့ ၄လေလာက္ၾကာလာေတာ့ ပိုက္ဆံက လံုး၀ျပတ္ၿပီ၊ စံခကရံုးကိုတက္ၿပီး ပိုက္ဆံရွာမွရေတာ့မယ္၊ ဒါေၾကာင့္မိုးအရမ္းမႀကီးခင္ ေအာင္ေဖစံခတက္ဖို႔ ျဖစ္လာပါေလေကာ။
စံခေရာက္ေတာ့ ကိုေနမ်ိဳးနဲ႔ အဲဒီမွာယာယီခဏ ေရာက္ေနတဲ့ ကိုရဲနဲ႔ ရွိေနတယ္၊ ေရာက္ေရာက္ျခင္းဆိုသလို ကိုေနမ်ဳိးက ၾကက္ကင္၀ယ္ေကၽြးတာ အေတာ္ကိုစားလို႔ေကာင္းတာပဲ တခုမွ ၁ဘတ္လားမသိ၊ ေတာထဲမွာဆိုေတာ့ အသားက နပ္မမွန္တာ စားရခဲတာလည္းပါမယ္ထင္တယ္၊ ေနာက္ရက္ ေစ်းသြား၀ယ္မယ္လိုက္ခဲ့တဲ့ ေခၚပါေလေကာ၊ လိုက္မယ္ေပါ့ ေစ်းေရာက္ဖူးတယ္ ရွိတာေပါ့ဗ်ာေပါ့ေလ။
ေစ်းေရာက္ေတာ့ ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္ပါဘူး ၾကက္ဖရိန္လို႔ေနာက္ၿပီး ေခၚၾကတဲ့ ၾကက္အေကာင္လိုက္ကို ကလီစာေတြ အသားေတြ ႏြင္ထားၿပီးလို႔ ကပ္ရပ္ၿပီးက်န္ေနတဲ့ အသားအခ်ိဳ႕ရွိေနတဲ့ ၾကက္ရိုးကို ၀ယ္တာေပါ့၊ သူနဲ႔ဆိုင္ရွင္နဲ႔က ထိုင္းလိုေတြ ေျပာေနတယ္ ေအာင္ေဖကေတာ့ နားမလည္ပါဘူး ဟိုကေမးတာကို သူကၿပံဳးၿပီး လက္၂ေခ်ာင္း ေထာင္ျပတယ္ ဆိုင္ရွင္ကေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ေပါ့၊ ဒါနဲ႔လမ္းေရာက္ေတာ့ ေအာင္ေဖက ေမးတာေပါ့။
“ေဟ့လူ ခင္ဗ်ားက ထိုင္းစကား အေတာ္တတ္ေနၿပီပဲဗ်၊ အဖြားႀကီးက ဘာေတြခင္ဗ်ားကို ေမးေနတာတုန္းဗ်”
အဲဒီေတာ့ သူကေျဖတယ္၊ က်ေနာ္က ၾကက္ရိုးခဏခဏ လာ၀ယ္လို႔ ေမးေနတာဗ်တဲ့၊ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖလည္း ဘယ္လို ေမးလို႔တုန္းဗ်ေပါ့ေလ။ သူကဆက္ေျပာေတာ့မွ ေအာင္ေဖသေဘာေပါက္သြားတယ္။
“အဲဒီလို ခဏခဏ၀ယ္ေနေတာ့၊ ထိုင္းမွာက ၾကက္ရိုးဆိုတာ ေခြးေလးေတြအတြက္ပဲ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြး ၾကတာေလ၊ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာ ေခြးဘယ္ႏွစ္ေကာင္ရွိလဲ ေမးေနေတာ့၊ က်ေနာ္က ၂ေကာင္လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တာဗ်” တဲ့။
ကဲမွတ္ကေရာ၊ ေအာင္ေဖနဲ႔ကိုရဲကို မ်က္စိထဲျမင္ၿပီး ေျဖလိုက္ပံုရပါတယ္၊ သူ႔ကိုယ္သူၾကေတာ့ ထည့္မတြက္ဘူး၊ သူကေတာ့ သခင္ေပါ့ေလ လုပ္ပံုကိုက။
ေအာင္ေဖလည္း ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္ ဆိုသလိုသူေခၚတဲ့ေနရာေတြ လိုက္လိုက္သြားၾကည့္ေပါ့ေလ၊ ဘာလို႔ဆို အရင္တုန္းက မြန္ဘက္ကမ္း ၀င္းကအပိုင္းပဲ ေရာက္ဖူးတာကိုး အခုရံုးရွိေနတာက ထိုင္းၿမိဳ႔ဘက္ျခမ္း စံခရဘူရီအပိုင္းကိုး ဒီဘက္မွာက ကရင္ေတြ၊ ထိုင္းေတြပဲ မ်ားတယ္၊ မြန္မရွိသေလာက္ပဲ။ ၿမိဳ႕ကေတာ့ ေသးေသးေလးပါပဲ ဒါေပမယ့္လိုအပ္တဲ့ အေျခခံအေဆာက္အဦေတြ ျပည့္စံုတယ္ေခၚရမယ္ ရဲစခန္း၊ ေဆးရံု၊ မီးသတ္၊ ေက်ာင္း၊ က်န္းမာေရးဌာန စတာေတြ ေပါ့ေလ။
ေအာင္ေဖေရာက္ၿပီး ၁ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေငြလည္းနည္းနည္း ရလာၿပီဆိုေတာ့ စခန္းဆင္းဖို႔ ျပင္ရၿပီ။ ေငြရတယ္ဆိုတာက ကိုေနမ်ိဳးကေန တျခားအဖြဲ႔ေတြဆီက ေခ်းေပးတာ၊ ၂၀၀၀ ေလာက္ရွိမလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး မွတ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
(၂)
စခန္းဆင္းမယ္ဆိုေတာ့ ရာသီဥတုအေျခအေန၊ ေလွရွိမရွိ စံုစမ္းရၿပီေပါ့၊ မိုးတြင္းဆိုေတာ့ ေလွနဲ႔ကရိန္ကန္ဆိုတဲ့ ဟိုးအရင္ ေအဘီစခန္းေဟာင္း ေနရာကိုသြား၊ အဲဒီကေနမွ ေပါက္ၾကဴ၊ ပေယာ္၊ စခန္းအထိ လမ္းေလွ်ာက္သြားရတာကိုး။ မသြားခင္ ရခိုင္အဖြဲ႔က ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ေမးၾကည့္တယ္၊ ေအာက္မွာအေျခအေန ဘယ္လိုရွိလဲေပါ့၊ ခင္ဗ်ားတို႔စခန္းက ရဲေဘာ္တေယာက္ ဖ်ားလို႔ေဆးရံုတင္ထားရတယ္တဲ့ ဟာဒါဆိုကိြဳင္ပဲ အျမန္ဆင္းမွရေတာ့မယ္ေပါ့ေလ။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေလွေတြကသြားမယ့္ေလွ မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္ မိုးတြင္းဆိုေတာ့ လူသြားလူလာ သိပ္မရွိတတ္ဘူးေလ၊ ကိုယ္တေယာက္ထဲကေတာ့ ဘယ္ေလွမွ လိုက္မွာမဟုတ္၊ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ပစၥည္းသြားပို႔မယ့္ ေလွတစီးရွိတယ္ဆိုတာနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီး လိုက္လာခဲ့ေတာ့တာပဲ။ ကရိန္ကန္ေရာက္ေတာ့ ေလွဆိပ္နားက တဲတလံုးမွာေနတဲ့ မြန္ဦးေလးႀကီးတဦးကို ေျပာၿပီး သူ႔အိမ္မွာ နားေနလိုက္တယ္၊ ဘာလို႔ဆိုေခ်ာင္းေတြမွာ ေရေတြက အရမ္းမ်ားေနၿပီေလ ေႏြတို႔ေဆာင္းတို႔လို ျဖတ္ကူးလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ အရင္ပံုမွန္ေရထက္ ၃မီတာေလာက္ကို ျမင့္ေနၿပီေလ၊ ပိုဆိုးတာက ေအာင္ေဖက ေရမကူးတတ္ေတာ့ ဒီေလာက္အထိေတာ့ မစြန္႔စားရဲဘူး ေတာင္က်ေခ်ာင္းက စံခအင္း(ဆည္) ေလ့လာေရးအတြက္ ျပန္ေခၚသြားမယ္ေလ၊ ဆိုလိုတာက ဒီေခ်ာင္းေတြအကုန္လံုးက စံခရဘူရီအင္းႀကီးထဲကို အကုန္စီး၀င္တာ။ သူကေနတဆင့္ ကန္ခ်နဘူရီခရိုင္ကို ေရခ်ိဳျဖန္႔တာကိုး။ ေတာ္ၾကာ လူၾကားမေကာင္း သူၾကားမေကာင္း ေအာင္ေဖစံခအင္းထဲမွာ ဂ်ပန္လိုေျပာရရင္ ဟာရာကီရိ (sucide ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသျခင္း) လုပ္သြားတယ္ ထင္ေန ၾကမယ္။
ဒါနဲ႔ ၃-၄ရက္ ထပ္ေစာင့္ေနရျပန္ေကာ၊ ဦးေလးႀကီး ေထာင္လို႔ရလာတဲ့ ၿမံဳးထဲကငါးေလးေတြကို သူနဲ႔ခ်က္စားလိုက္၊ စခန္းအတြက္ ၀ယ္လာတဲ့ ရိကၡာထဲက နည္းနည္းထုတ္ၿပီး ခ်က္လိုက္နဲ႔ သူေျပာတာ ကိုယ္လည္း သိပ္နားမလည္ ကိုယ္ေျပာတာလည္း သူကသိပ္နားမလည္နဲ႔ အဆင္ေတာ့ေျပေနေတာ့တာပါပဲ။ ေရအက်ေစာင့္ပါတယ္ဆိုမွ မိုးက တိတ္တယ္ကို မရွိေတာ့ဘူး ဆက္တိုက္ကိုရြာေနေတာ့တာပဲ အဲဒီႏွစ္က ၁၉၉၄ခုႏွစ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာလိုေျပာရရင္ ၀ါကလည္းထပ္တယ္ေလ၊ မိုးမ်ားတာေပါ့။
ဒါနဲ႔ ၄-၅ရက္ေလာက္အေရာက္မွာ စခံကေန ကုန္သည္အဖြဲ႔လား ထိုင္းကျပန္လာတဲ့ မိသားစုေတြလားမသိ ေရာက္လာၾကေကာ၊ သူတို႔မွာ ကေလးေတြလည္းပါတယ္ ေက်ာသိုင္းၿပီး ထုပ္ပိုးလာတာေပါ့ေလ။ သူတို႔ကလည္း အေရးႀကီးေနပံုရပါတယ္၊ အျမန္ျပန္ခ်င္ေနၾကတယ္၊ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖက မြန္ဦးေလးႀကီးနဲ႔ ေလွသမားေတြကို စပ္စုရေတာ့တာေပါ့၊ ဒီကုန္သည္လမ္းက စမ္းေခ်ာင္းေတြ မျဖတ္ရဘဲ ပေယာ္ရြာကို ဘယ္လိုသြားလို႔ ရႏိုင္မလဲေပါ့၊ အဲဒီမွာ ၀မ္းသာသြားရေတာ့တာပဲ၊ သူတို႔ေျပာတာက ေလွကို အထက္ထိဆက္စီး၊ တေနရာေရာက္ရင္ ေတာင္ေၾကာတခုရွိတယ္၊ အဲဒီကေန ေတာင္ေပၚလမ္းေလွ်ာက္ရင္ တရက္သြားပဲ ပေယာ္ကို တန္းေရာက္တယ္တဲ့၊ ေအာင္ေဖ၀မ္းသာလိုက္တာေလ ေတာင္တန္းေတြေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကေတာ့ ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္ေပါ့။
ဒါနဲ႔အိမ္ျပန္ၾကမယ့္ အဖြဲ႔ေတြကိုညွိတယ္ ဒီလုိဒီလိုရွိတယ္ သြားၾကမလားေပါ့၊ ဘာမွမပူနဲ႔ က်ေနာ္ေရွ႕ကေန လမ္းရွင္း ေပးသြားမယ္ေပါ့ေလ၊ လိုက္သာလိုက္ခဲ့ေပါ့။ သူတို႔ကလည္း သေဘာတူတယ္ ကိစၥမရွိဘူး သြားလို႔ရရင္ ေတာ္ၿပီေပါ့ေလ၊ ဒါနဲ႕ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ေလွသမား ရွာရတာေပါ့ တခ်က္လိုက္ပို႔ေပးပါေပါ့၊ စခန္းကရဲေဘာ္ေတြလည္း ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္၊ ပိုက္ဆံလည္းမရွိ၊ ဟိုအဖြဲ႔ေတြလည္း အရမ္းအေရးႀကီးေနတယ္ ကေလးေတြလည္း ပါေနတယ္ေပါ့၊ ေတာ္ယံုေလွသမားကလည္း မလိုက္ရဲဘူး ေရစီးကၾကမ္းတယ္ေလ ၿပီးေတာ့ သြားေလ့သြားထ သိပ္မရွိဘဲ ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္ခဲေတြကလည္း ရွိေနေတာ့ လန္႔ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာ ေလွသမားတေယာက္က သူလိုက္ပို႔မယ္ ၿငိမ္ၿငိမ္စီးၿပီးသာ လိုက္ခဲ့ၾကေပါ့ေလ။
သူေျပာတာလည္း ဟုတ္သား ေရစီးေကာ လမ္းကေကာ အေတာ္ၾကမ္းတာကိုး ေအာင္ေဖတို႔တေတြ ဘုရားတၿပီး တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ရဲဘဲ ၿငိမ္ၿပီး လိုက္သြားရတယ္၊ တခါတခါ ေလွက ကရိန္ကန္ျပန္မယ္ခ်ည္းပဲ လုပ္ေနလို႔ မနည္းေခ်ာ့ေမာ့ ေမာင္းေနရတယ္၊ ဆိုလိုတာ ေရစီးအရမ္းၾကမ္းေတာ့ ေရစီးကို အတင္းထိုးခြဲတက္တာ မႏိုင္ဘဲ ေလွေခါင္းျပန္လည္ၿပီး ေရထဲေမ်ာတာကိုေျပာတာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာဘဲ ေတာင္ေျခတခုကို ေန႔လည္၁၂နာရီေလာက္မွာေရာက္တယ္ ေအာင္ေဖတို႔လည္း ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ေၾကာင္း အခုလိုကူညီတာ မေမ့ပါေၾကာင္း ေနာက္ေတြ႔တာေပါ့ ဘာညာေျပာၿပီး ခရီးဆက္ထြက္ဖို႔ ျပင္ရေတာ့တယ္။
ခက္တာက ေအာင္ေဖ့ေက်ာပိုးအိတ္မွာ ရိကၡာေတြကလြဲၿပီး ဓါးတို႔ လက္သည္းညွပ္တို႔ ဘာမွမပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အတူပါလာတဲ့ လူအုပ္ကိုေျပာရတယ္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ဆီမွာ ပါတဲ့ဓါးတေခ်ာင္း က်ေနာ့္ေပး က်ေနာ္ေရွ႕ကေနသြားမယ္၊ လမ္းဂြဆံုေတြေတြ႔ရင္ သြားရမယ့္ လမ္းကလြဲၿပီး လမ္းပိတ္ခဲ့မယ္ ဖြင့္ထားတဲ့လမ္းအတိုင္း လိုက္လာခဲ့ၾက ညေနဆို ပေယာ္ေရာက္မယ္လို႔ ထင္တယ္၊ ဟိုလူေတြ ေျပာတာ ဒီအတိုင္းပဲ”
အဲဒီလို ရွင္းျပရတယ္၊ ေလွသမားေတြေျပာတာကေတာ့ အဲဒီအတိုင္းပဲ တရက္ခရီးဆို ေရာက္တယ္တဲ့၊ သူတို႔ တရက္ခရီးဆိုတာ ေအာင္ေဖ့ေျခနဲ႔ဆို ေန႔တ၀က္ေပါ့ ဒါေၾကာင့္ရြာသားလား ကုန္သည္လားမသိတဲ့ အဖြဲ႔ေတြကို မစိုးရိမ္ရေအာင္ ညေနေရာက္မယ္လို႔ ေျပာရတာ။
ေတာင္ေၾကာေပၚစတက္ေတာ့ ေအာင္ေဖက ေရွ႕ကေနဦးေဆာင္ၿပီး တက္တာေပါ့၊ ရြာသားေတြကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း တက္လာၾကတာပါပဲ၊ ေတာတိုးတက္ရတယ္သာေျပာတာ အမွန္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး မုဆိုးေတြသြားလာထားလို႔ လမ္းရာေလးရွိထားေတာ့ ေအးေဆးပါပဲ၊ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေတာင္ထိပ္ေၾကာေပၚကို ေရာက္သြားပါေလေကာ၊ ေနာက္မိနစ္၂၀ေလာက္ၾကာမွ ရြာသားေတြ ေရာက္လာၾကတယ္၊ သူတို႔ေရာက္လာေတာ့ ေအာင္ေဖကသူတို႔ကိုေျပာတယ္၊ ဟုတ္ၿပီ ဘာမွမပူနဲ႔ ဒီေၾကာအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရမွာ လမ္းေတြေတြ႔ရင္ ညာဘက္ေၾကာကိုသာ ေရြးၿပီးလာခဲ့ၾက က်ေနာ္သြားႏွင့္မယ္ မသြားရမယ့္လမ္းေတြကို လမ္းပိတ္ခဲ့မယ္ဆိုၿပီး ဆက္ထြက္လာခဲ့ေရာ။
ေအာင္ေဖက ေျခလွမ္းျမန္ေတာ့ အထုပ္အပိုးေတြ၊ ကေလးေတြနဲ႔ မိုးကာေတြၿခံဳၿပီး တျဖည္းျဖည္းျခင္း လိုက္လာတဲ့သူတို႔ေတြ မမီႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေစာင့္မေနေတာ့ဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ အျမန္ ေလွ်ာက္ေတာ့တာပဲ၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ လမ္းႏွစ္ခြတို႔ သံုးခြတို႔ေတြ႔တယ္၊ ေတြ႔တိုင္းညာအစြန္လမ္းကိုပဲ ေရြးသြားေတာ့တာပဲ၊ က်န္တဲ့လမ္းေတြကို သစ္ကိုင္းခုတ္ၿပီး ခ်ထားခဲ့တယ္ လမ္းပိတ္တဲ့သေဘာေပါ့၊ ေတာင္ေၾကာသေဘာအရဆို စလာတာက ေတာင္ဘက္ ရြာကေျမာက္ဘက္မွာ ရွိေနမွာေလ၊ လမ္းမွားသြားခဲ့ရင္ေတာင္ ေပါက္ၾကဴနဲ႔ ပေယာ္ကိုသြားတဲ့ ကုန္သည္လမ္းနဲ႔ သူ႕ေဘးကေတာက္ေလွ်ာက္ စီးလာတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းကို ေပါက္မယ္ဆိုတာ တြက္မိေနေတာ့ ညာကိုခ်ည္းပဲ ေရြးလာခဲ့တာ၊ လမ္းမွာမိုးကလည္း တအားရြာေနျပန္ေကာ၊ ေရဆာရင္ေတာ့ လဲေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြအေပၚက သစ္ပင္ပင္စည္ေပၚမွာ ခ်ိဳင့္ခြက္လိုျဖစ္ေနတဲ့အထဲ အိုင္ေနတဲ့ေရကို လက္ခုပ္နဲ႔ခပ္ ေသာက္ေပါ့။
ဒါနဲ႔လာခဲ့တာ ညေနေစာင္းေတာ့မယ္၊ ဘာရြာမွမေရာက္ေသးဘူး ေအာင္ေဖစိုးရိမ္လာၿပီ ငါမ်ားတခုခုမွားၿပီလားေပါ့၊ ရြာသားေတြလည္း အေ၀းႀကီးမွာ က်န္ခဲ့ၿပီ ငါတေယာက္ထဲ ေတာထဲမွာ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ၊ စိတ္ေတာ့ အေတာ္ညစ္သြားတယ္ ဒီေလွသမားေတြေျပာတာ ဟုတ္ပါ့မလား ငါတို႔ပေယာ္ကိုေရာက္ေကာ ေရာက္ပါေတာ့မလားေပါ့။ ေသခ်င္ေစာ္ကို နံသြားေတာ့တာပဲ။
ထင္တဲ့အတိုင္း အေမွာင္ကစလာၿပီ ဘယ္လိုမွဆက္သြားလို႔ မရေတာ့ဘူး တေနရာရာမွာ အိပ္မွနားမွ ရေတာ့မယ္၊ လူလည္းအရမ္းပင္ပန္းေနၿပီ ေရာက္လိုေဇာနဲ႔ အျမန္လာခဲ့တာ မိုးရြာထဲမွာ လူကေခၽြးေတြေတာင္ထြက္ေနၿပီ၊ ငါေတာ့မွားၿပီလားမသိ၊ ရဲေဘာ္ေတြ ေနမေကာင္းဘူး ေဆးရံုတက္ေနရတယ္ဆိုတာနဲ႔ အတင္းဆင္းလာခဲ့တာ ပြဲခံၿပီေပါ့၊ ဒီလိုစဥ္းစားရင္း စိုးရိမ္ရင္းလာခဲ့တာ ျဗဳန္းဆိုစမ္းေခ်ာင္းေသးေသး တခုေတြ႔ပါေလေကာ အလင္းမႈန္မႈန္ေလးသာ က်န္ေတာ့တဲ့အထဲ အဲဒီစမ္းေခ်ာင္းထဲမွာ ေက်ာက္တုံးႀကီး အႀကီးႀကီးတတံုးကို ဘြားကနဲေတြ႔ရပါေလေကာ၊ ဒီေက်ာက္တံုးႀကီးက အေပၚယံမ်က္ႏွာျပင္က ျပန္႔ေနတယ္ ဒီေတာ့လူက၀မ္းသာသြားတယ္၊ ဒီေက်ာက္တံုးေပၚမွာပဲ အိပ္လိုက္မယ္ေပါ့၊ ဘာလို႔ဆို ေတာင္ထိပ္ေၾကာဆိုေတာ့ ေတာင္က်ေရေတြဘာေတြ ဒီထက္ပိုၿပီး မ်ားမ်ားစားစား က်လာစရာမရွိဘူးေလ စိတ္ခ်ရတယ္။
ဒါနဲ႔ေက်ာက္တံုးေပၚကိုတက္ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုခ် သူ႔ကိုေခါင္းအံုးလုပ္ မိုးကာကိုတကိုယ္လံုးကို ပတ္ၿပီးလက္ထဲမွာ ဓါးကို ေသခ်ာကိုင္ထားၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္ရေတာ့တယ္၊ ဘယ္လိုမွတညလံုး အိပ္မရဘူး မိုးကလည္းတခ်ိန္လံုးရြာ ဒီၾကားထဲတခ်ိန္လံုး ေအးေနခဲ့တာဆိုေတာ့ လူကလည္းငွက္ဖ်ားပိုးထလာ၊ တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ လန္႔ကလည္းလန္႔ ငါ့ဘယ္အခ်ိန္မ်ား စပါးႀကီးလာပတ္မလဲေပါ့ေလ အေတာ္ကိုစိုးရိမ္ေနေကာ၊ က်န္တဲ့အေကာင္ေတာ့ ဘာမွမေၾကာက္ဘူး စပါးႀကီးအမ်ိဳခံရမွာပဲ လန္႔ေနတာ၊ ဒီေကာင္ေတြက ေတြ႔ရင္ေျပးပတ္ပစ္တာ ၿပီးရင္ျဖစ္ညွစ္ပစ္ၿပီးမွ မ်ိဳတတ္တာေလ။ ကဲမတတ္ႏိုင္ဘူး ၿမိဳလဲၿမိဳေတာ့ကြာ ငါ့မွာေရြးစရာ လမ္းမရွိေတာ့ဘူး၊ ကံတရားပဲေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔တညလံုး တထိတ္ထိတ္တလန္႔လန္႔ ေနလာခဲ့တာ မနက္၅နာရီေလာက္ ရွိေလာက္ၿပီ၊ အလင္းပ်ပ် စျမင္ရေတာ့မယ္ လူလည္း၀မ္းသာသြားတယ္ ငါေတာ့လြတ္ၿပီကၽြတ္ၿပီေပါ့ ဘာစပါးႀကီးမွ မလာဘူး ေတာ္ပါေသးရဲ႕ေပါ့။ ေနာက္၆နာရီ အခ်ိန္ေလာက္ ရွိေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕ အလင္းေကာင္းေကာင္း က်လာၿပီ လူလည္း အားရ၀မ္းသာနဲ႔ ခရီးဆက္ထြက္ဖို႔ ျပင္ရၿပီ၊ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုလြယ္ ဓါးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ၿပီး ေအာင္ႏိုင္သူေျခလွမ္းနဲ႔ ေအာင္ေဖတို႔ မနက္ခင္းကို ႀကိဳေတာ့တာေပါ့။
တခုရွိတာက ဒီမုဆိုးလမ္းေလးက ေအာင္ေဖအိပ္တဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးေဘးကေန ကပ္သြားတာဆိုေတာ့ လမ္းကေတာ့ မေပ်ာက္ေသးတာ ေသခ်ာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ့မွာ မနက္ကေန ညေနအထိ ၁၂နာရီအခ်ိန္ရတယ္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ရတယ္ အားတင္းထားေအာင္ေဖေပါ့၊ ဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့ လမ္းေလးကေတာင္ေစာင္းေလးအေပၚကို တက္ျပန္ပါေလေကာ ကိြဳင္ပဲဒီလမ္းက ရြာကိုေရာက္ပါေတာ့မလားေပါ့၊ နာရီ၀က္ေလာက္ပဲ စမ္းေခ်ာင္းကေနေလွ်ာက္လိုက္တယ္ ဘြားကနဲ ေအာင္ေဖေတြ႔လိုက္ရတာက ၀ါးေတာ၊ မ်က္စိေတာင္မယံုဘူး ၀ါးေတာစစ္စစ္။ ဒီ၀ါးေတာမွာ ၀ါးခုတ္ထားတဲ့ ဓါးခ်က္ေတြနဲ႔၀ါးေတာ ေအာင္ေဖေပ်ာ္လိုက္တာေလ၊ ဘာလို႔ဆို ၀ါးေတြခုတ္ထားတယ္ ဆိုကတည္းက ဒီမနီးမေ၀းမွာ လူသူရွိေနၿပီဆိုတာ ေသခ်ာၿပီ။
အားရ၀မ္းသာနဲ႔ ေအာင္ေဖဆက္ေလွ်ာက္ေတာ့တာပဲ၊ ေတာင္ေၾကာထိပ္တခုေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေနရာက ရုတ္တရက္ လူသံေတြၾကားလာၿပီ၊ ဒီမွာတင္လမ္းက ဆံုးသြားေကာ ေၾကာျပတ္ေရြ႕ႀကီး ေအာက္ကိုငံုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရြာတရြာ၊ ဟာလူေတြသြားလာေနတယ္၊ ဒါေသခ်ာတယ္ ထိုင္းရြာေတာ့ မဟုတ္ဘူး ျမန္မာျပည္ဘက္ျခမ္းကရြာပဲ ျဖစ္ရမယ္ ဘာလို႔ဆိုလူေတြ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုက ျမန္မာျပည္သားေတြ ဒီဇိုင္းအတိုင္း။
ေအာင္ေဖငံုၾကည့္ေနတဲ့ ေၾကာထိပ္နဲ႔ ရြာလမ္းေလးေဘးမွာ ကပ္ၿပီးစီးေနတဲ့ ေၾကာေအာက္က စမ္းေခ်ာင္းက လူကူးလို႔ရတယ္ ညွင္သာတယ္၊ ဒါဆိုငါ ဒီကမ္းပါးေစာင္းကို ဓါးနဲ႔ေထာက္ဆင္းရင္ ေအာက္ကို ေသခ်ာေပါက္ေရာက္တယ္ ျပဳတ္က်ေတာင္စမ္းေခ်ာင္းထဲပဲ မပူရဘူး၊ ျမင့္တာကေတာ့ ေပ၃၀ေလာက္ေတာ့ရွိတယ္၊ ေအာင္ေဖမစိုးရိမ္ေတာ့ဘူး ဘာလို႔ဆို ေၾကာေပၚကေန စမ္းေခ်ာင္းဘက္ကို က်ေနတဲ့တခ်ိဳ႕ႏြယ္ေတြလည္း ရွိေနေတာ့ ဒီေကာင္ေတြကိုတြယ္ဆင္း တဘက္ကဓါးနဲ႔ကမ္းပါးနံရံကိုစိုက္ေထာက္ၿပီးဆင္းရင္ အိုေကေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ ေသခ်ာေက်ာပိုးအိတ္ကိုလြယ္ ႏြယ္တစကိုဆြဲၾကည့္တယ္ ဟာခိုင္တယ္ ငါ့အေလးခ်ိန္ကိုႏိုင္တယ္ အိုေကၿပီေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ေအာင္ေဖ ဓါးကို တခ်က္စိုက္လိုက္ၿပီး ႏြယ္ကေနတြယ္ဆင္းတယ္ အဆင္ေျပတယ္၊ ေနာက္တခ်က္ထပ္စိုက္၊ တြယ္ဆင္းတယ္ အဆင္ေျပတယ္၊ ေအာက္မွာ ၁၀ေပေလာက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္၊ ရြာလမ္းဘက္တခ်က္ေခါင္းငဲ့ ၾကည့္လိုက္တယ္ ေအာင္မယ္ကေလး၂ေယာက္ ေအာင္ေဖ့ကိုလွမ္းၾကည့္ေနတယ္ စမ္းေခ်ာင္းေဘးကေန၊ ဒါနဲ႔တျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆင္း စမ္းေခ်ာင္းထဲေရာက္ပါေလေကာ၊ အဲဒီၾကမွ ေျမျပင္ေပၚကေန ရြာအေနအထားကို ၾကည့္လိုက္တာ ဟာ ဒါပေယာ္ရြာ စစ္စစ္ပဲကိုး ေအာင္ေဖမွတ္မိသြားတယ္ ၀မ္းသာလိုက္တာ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။
စမ္းေခ်ာင္းကို အားရ၀မ္းသာျဖတ္ တဘက္ကမ္းေရာက္ေတာ့ လမ္းေဘးကေစ်းဆိုင္အိမ္ကို တခ်က္၀င္နားလိုက္တယ္ လူကရင္ေတြ ခုန္ေနတယ္ ငါမေသေသးဘူးေပါ့ေလ။ ဒီေစ်းဆိုင္က ေအာင္ေဖ့ကိုသိတယ္ ေစ်း၀ယ္ေနက်ရယ္ တခါတေလ ေအာင္ေဖတို႔ ေတာအရက္ေလးဘာေလး လာေသာက္တတ္ေတာ့ ရင္းႏွီးေနၿပီ အေဒၚႀကီးကေမးတယ္။ ဘယ္က ျပန္လာလည္းေပါ့၊ စံခကေပါ့ေလ၊ ေအာ္တဲ့ တေယာက္ထဲလား၊ မဟုတ္ဘူး ရြာသားေတြ ေနာက္မွာပါတယ္ သူတို႔က ကေလးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ နည္းနည္းၾကာမယ္ တျဖည္းျဖည္း လိုက္လာတာေပါ့၊ အဲဒီလိုေျပာၿပီးမွ အေဒၚႀကီး ေျပာတဲ့စကားေၾကာင့္ ေအာင္ေဖအေမာဆို႔ သြားေတာ့တာပါပဲ။
“ေအာင္ေဖရယ္၊ နင္ကလည္း ဟိုဘက္ေဘးမွာ ေအာက္ဆင္းတဲ့လမ္းရွိတာ၊ ဘာလို႔အဲဒီက မဆင္းဘဲ စတန္႔ထြင္ၿပီး ဒီနံရံေပၚက ဆင္းလာရတာလဲ” တဲ့။
ေသၿပီဆရာ၊ ရြာထဲဆင္းတဲ့ လမ္းကေဘးမွာရွိေနတာ ျမင္လည္းမျမင္ေတာ့ဘူး လူသံသူသံၾကားတာနဲ႔ အားရ၀မ္းသာ ဆင္းလာခဲ့တာဆိုေတာ့ အခုေတာ့သူမ်ားေျပာတာ ခံရၿပီေကာ၊ မေန႔ကတေန႔လံုး ထမင္းမစားခဲ့ရလို႔ ဒီဆိုင္မွာ ထမင္းစားမယ္လို႔ စဥ္းစားတာေတာင္ မစားေတာ့ဘဲ ထျပန္လာခဲ့တယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္ လူကဘယ္ေလာက္စြန္႔စားခဲ့ရတယ္ သူကမသိဘူး သူ႕မ်က္စိထဲ လူစြမ္းေကာင္းလုပ္ျပေနတယ္မ်ား မွတ္ေနလားမသိ၊ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ျပဳတ္မက်ေအာင္ သတိထားဆင္းခဲ့ရၿပီး မေသလို႔ျမင္ရတာကို ၀မ္းမသာတဲ့အျပင္ အျပစ္ေျပာ ေသးတယ္ေပါ့ေလ။
အဲဒီဆိုင္ကေန ထြက္လာၿပီး ရြာလမ္းအတိုင္း စမ္းေခ်ာင္းကိုထပ္ျဖတ္ၿပီး ခုနကေၾကာေလးေဘးဘက္ တက္လာေတာ့မွ ဟုတ္သားလမ္းကိုျဖဴးေနတာပဲ၊ ေအာင္ေဖတို႔ပင္ပန္းခ်င္ပံုမ်ား ျဖစ္ရေလ။ ရြာထဲမွာ ေျပာင္းေနေနတဲ့ ကိုျပည္အုပ္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေဆးရံုတက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ လွိဳင္မင္းထြန္း ေနေကာင္းေနၿပီ။ ဟာအကို ျပန္လာၿပီ က်ေနာ္ေတာင္ဒီေန႔ပဲ စခန္းဆင္းေတာ့မလို႔၊ ေနအံုးမဆင္းနဲ႔ ညေနမွဆင္းမယ္ ငါလည္းပင္ပန္းေနေတာ့ ခဏနားဦးမယ္ဆိုၿပီး ထမင္းစားေသာက္ၿပီး တခ်က္အိပ္လိုက္ေတာ့တယ္၊ လူကအပူအပင္ေတြ ေလွ်ာ့သြားခဲ့ရၿပီကိုး။
(၃)
ေအာင္ေဖ စခန္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး ေပ်ာ္သြားၾကတာေပါ့၊ ပိုက္ဆံမရွိ ဘာမရွိနဲ႔ မိုးတြင္းဆိုေတာ့ ကုန္သည္ေတြကလည္း မတက္လို႔ ရိကၡာျပတ္ေနၾကတာကိုး၊ ပါလာတဲ့ ရိကၡာေလးေတြကို ေခၽြေခၽြတာတာနဲ႔ စားရင္း ျပန္လည္ၿပီး အူစိုေျပလာၾကတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက ရွိေသးတယ္၊ မိုးတြင္းဆိုေတာ့ တျခားစခန္းေတြကို သြားဖို႔လာဖို႔က မိုးအရမ္းရြာေနရင္ ေအာင္ေဖတို႔ စခန္းေအာက္က စမ္းေခ်ာင္းက ေရျပင္က်ယ္ၿပီး ျဖစ္ေနသလို၊ တျခားေခ်ာင္းေလးေတြကလည္း ေတာင္က်ေရအရမ္းစီးေနတတ္တာ ေရကူးတတ္မွ မကူးတတ္ရင္ မရဘူး။
ေအာင္ေဖလည္းျပန္ေရာက္တာကို တျခားစခန္းေတြလည္းသိသလို၊ တရက္မွာေတာ့ ဒီပီေအအဖြဲ႔က သူတို႔ဆီက အေျခခံစစ္သင္တန္းဆင္းပြဲကို မျဖစ္မေနလာပါဆိုၿပီး အတင္းဖိတ္ေတာ့တာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုလြင္ဦးနဲ႔ေအာင္ေဖ သြားၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းေတြက ဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း မိုးကႀကီးေနေတာ့ ေရေတြလည္း တက္ေနတယ္၊ ကိုလြင္ဦးက လိုက္ခဲ့ပါကြာ မင္းကလည္း သူတို႔ကလည္း မင္းကိုေတြ႔ခ်င္ေနတာ ငါပါတယ္မပူနဲ႔ ငါေရကူးကၽြမ္းပါတယ္ကြနဲ႔ ေအာင္ေဖလည္း ပါသြားေတာ့တာေပါ့၊ တေနရာေရာက္ေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းေသးေလး တခုကို ျဖတ္ရမယ္၊ ဒီစမ္းေခ်ာင္းက ေႏြဘက္ဆို ေရကေျခက်င္း၀တ္ေလာက္ေလး အခုေတာ့ ၃မီတာေလာက္ ေရတက္ေနတယ္ ေတာင္ေပၚမွာ မိုးအရမ္းရြာထားလို႔၊ ဒါကို ျဖတ္ကူးၿပီးမွ ဒီပီေအစခန္းကို ေရာက္မွာေလ။
ကိုလြင္ဦးကေျပာတယ္ ဒီလိုလုပ္ငါကအရင္ကူးၿပီး ဟိုဘက္ေအာက္ကေနေစာင့္ေနမယ္၊ မင္းက အတို(ေသနတ္)နဲ႔စက္ေတြ ၊ အက်ၤ ီ၊ အိတ္ေတြကိုမိုးကာထဲထည့္ စုကိုင္ၿပီး ရသေလာက္ကူးလာခဲ့တဲ့၊ ဟာ ေဟ့လူ မရဘူးနဲ႔တူတယ္ဗ် က်ေနာ့္၀ိတ္က ေပါ့တယ္ဗ်၊ ရပါတယ္ကြာ လုပ္စမ္းပါဆိုၿပီး တဗံုးဗံုးနဲ႔ ကူးသြားပါေလေကာ၊ အမွန္ေတာ့ ေခ်ာင္းအက်ယ္က ၃-၄ မီတာထက္မပိုဘူး ေရစီးေနလို႔သာ ျပႆနာတက္ေနတာ၊ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖလည္း သူေျပာတဲ့အတိုင္း ဘယ္ဘက္ လက္တဘက္က ပစၥည္းေတြထည့္ထားတဲ့ မိုးကာထုပ္ကိုကိုင္၊ ညာလက္ကို အလြတ္ထားၿပီး ရသေလာက္ကူးမယ္ဆိုၿပီး ၀ုန္းဆို ေရထဲပစ္ဆင္းၿပီး ကူးပါေလေကာ။
ေအာင္ေဖကူးေပမယ့္ မကူးတတ္တာရယ္၊ ေရစီးသန္တာရယ္၊ ခႏၶာကိုယ္အေလးခ်ိန္က ေပါ့တာရယ္ေၾကာင့္ ေရထဲေမ်ာပါေလေရာ၊ ဟာေအာင္ေဖ ရသေလာက္ကူးၾကည့္ကြ၊ အထုပ္ကို လက္ကမလြတ္ေစနဲ႔ ဘာညာနဲ႔ ကိုလြင္ဦးလည္း စိုးရိမ္တႀကီးေအာ္၊ မရဘူးဗ် ေမ်ာေနၿပီဗ် ဆိုၿပီး ေအာင္ေဖကလည္း ျပန္ေအာ္၊ ဆူညံေနေတာ့တာပဲ၊ ေအာင္ေဖလည္းေမ်ာပါသြားၿပီဆိုတာ သိေတာ့ သတိမျပတ္ေအာင္ထားၿပီး မိုးကာထုတ္ကို အေသကိုင္ထားတယ္ ၿပီးေတာ့ ေမ်ာေနတဲ့အထဲကေန ေနာက္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟာသစ္ပင္ကိုင္းႀကီးတခု၊ စမ္းေခ်ာင္းအေပၚကို ညႊတ္က်ေနတယ္ အဲဒီကိုင္းအေပၚမွာ ႏြယ္စတစ။
ဟုတ္ၿပီ ဒါကိုလွမ္းဖမ္းၾကည့္မယ္၊ ကံေကာင္းတာက လူေမ်ာေနတာက ဒီႏြယ္ေနရာကို တည့္တည့္ႀကီးေရာက္လာတာပဲ အဲဒီေတာ့လြတ္ေနတဲ့ ညာဘက္လက္နဲ႔ လွမ္းကိုင္လိုက္တာ၊ ဘုရားေရ ႏြယ္ကခိုင္တယ္ဗ်ာ ျပတ္မထြက္သြားဘူး၊ အဲဒီမွာ စမ္းေခ်ာင္းေဘးကေန လိုက္လာတဲ့ ကိုလြင္ဦးလည္း အားရ၀မ္းသာနဲ႔ သစ္ကိုင္းေပၚတက္လာၿပီး ငါ့ကို အထုပ္ေပး ေလာေလာဆည္ မင္းအေမာေျဖလိုက္ဦး ၿပီးမွငါ့လက္ကိုတြဲၿပီး သစ္ကိုင္းေပၚတက္ကြနဲ႔ ေျပာေတာ့တာပဲ၊ သူ႔ကို အထုပ္ေပးၿပီး သူ႔လက္ကိုတြဲၿပီး သစ္ကိုင္းေပၚကေနတြယ္ၿပီး ကမ္းစပ္နားကို ခုန္ဆင္းလိုက္ေတာ့ လဒစမ္းေခ်ာင္း ကမ္းစပ္ၾကေတာ့ တိမ္တိမ္ေလးရယ္ အလယ္မွာသာ အနက္ႀကီးျဖစ္ေနတာ၊ လူေတြလည္း ရယ္ရအခက္ ငိုရအခက္ေပါ့။
မိုးကုန္သြားေတာ့ လမ္းေတြလည္း ေပါက္ကုန္ျပန္တာေပါ့၊ ဒီေတာ့ လိုတဲ့ရိကၡာကို ကုန္သည္ေတြ တက္မလာခင္ စံခကေန ထပ္မွာရျပန္တာေပါ့၊ တရက္ေတာ့ ကရိန္ကန္ကိုသြားၿပီး ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ ပစၥည္းသယ္ၾကတယ္၊ အဲဒီမွာ ေရနံဆီဗံုးကလည္း ပါေနေတာ့ ဘယ္သူလည္းမသိ ေရနံဆီဗံုးကေပါက္လို႔ ေလာင္တယ္ဆိုၿပီး တေနရာမွာ ဖြက္ထားခဲ့ရေကာ၊ ဒါေၾကာင့္ ပေယာ္မွာေစာင့္ေနတဲ့ ေအာင္ေဖက ပလပ္စတစ္ဗံုး လိုက္ငွားတာေပါ့ ဘယ္မွာမွ မရဘူး၊ မအားၾကဘူး၊ ကဲဒါနဲ႔ မထူးဘူးဆိုၿပီး အခ်ိန္ကိုတြက္ၾကည့္တယ္၊ ကရိန္ကန္ကေန ပေယာ္ဆိုရင္ မနက္အေစာႀကီးထသြား ညေနေစာင္း မိုးမခ်ဳပ္ခင္ေလးေတာ့ ေရာက္ႏိုင္တယ္ေပါ့၊ အေလာင္ခံၿပီး အျမန္သယ္၊ ဒီေရာက္မွ ၂ပံုးခြဲထည့္ထား ေနာက္မွ ပလပ္စတစ္ဗံုးနဲ႔ ေျပာင္းထည့္ စခန္းသယ္မယ္ လုပ္ရေတာ့တာေပါ့။
ေအာင္ေဖတို႔ေတြ ငါးပိဗံုးတို႔ ဘာတို႔ကိုသယ္ရင္ ဖားကမာလို႔ေခၚတဲ့ နံငယ္ပိုင္းကို ပလပ္စတစ္ႀကိဳးနဲ႔ သိုင္းခ်ည္ၿပီး သယ္ၾကရတာကိုး၊ ကရိန္ကန္ေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္၁၂နာရီရွိၿပီ၊ ဒါနဲ႔အားလံုးျပင္ဆင္ၿပီး စသယ္ေတာ့တာပဲ စသယ္ၿပီး ေနာက္နာရီ၀က္ေလာက္မွာ ေပါက္ၾကဴရြာေဟာင္းေလာက္ ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေက်ာမွာေရနံဆီက စေလာင္ၿပီ၊ ျပႆနာပဲ ငါဆက္သယ္လို႔ ရပါ့မလား၊ ဒီေကာင္ကလည္း မသယ္လို႔ကလည္း မျဖစ္ကိြဳင္ပဲေပါ့၊ ေနာက္ေတာ့ မထူဘူးကြာ ငါတခ်က္မွ မနားဘဲသယ္မယ္ ဒါမွျဖစ္မယ္ နားရင္ပိုဆိုးမယ္ဆိုၿပီး ေတာက္ေလွ်ာက္အပူခံၿပီး သယ္ေတာ့တာပဲ ေတြ႔သမွ်လူေတြကိုလည္း အတင္းေက်ာ္တက္ၿပီး ေျခကုန္သုတ္ရတာ၊ မွန္းထားတဲ့အတိုင္း ညေန၅နာရီေက်ာ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ပေယာ္ရြာကိုေရာက္ေတာ့တာပဲ၊ ေရနံဆီဗံုးခ်ၿပီး အက်ၤီကိုခၽြတ္လိုက္ေတာ့မွ ကိုျပည္အုပ္ရယ္ေလ လန္႔သြားတယ္။
“ဟာေဟ့ေကာင္ေအာင္ေဖ အေရျပားေတြ အေတာ္ေလာင္ေနတယ္ကြ၊ ျမန္ျမန္ေရခ်ိဳးၿပီး သနပ္ခါးလိမ္းထားလိုက္” တဲ့။
သူေျပာတာ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္၊ အားတင္းၿပီးသာ သယ္လာခဲ့ရတာ လူကမဟန္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ကိုျပည္အုပ္ အမ်ိဳးသမီးဆီက ေဆာင္ေတာ္ကူး သနပ္ခါးကိုေဖသန္းလားမသိ လူးေပးရေတာ့တာပဲ၊ ေနာက္ၾကေတာ့ ေတာအရက္၀ယ္ မူးေအာင္ေသာက္ၿပီး အိပ္ဖို႔ လုပ္လိုက္ရေတာ့တယ္၊ ဘာလို႔ဆို မနက္ေလာက္ဆိုရင္ စၿပီး သက္သာေတာ့မယ္ေလ အခုက အဆိုးဆံုး အေျခအေနကို ေရာက္ေနတာကိုး မခံႏိုင္ဘူး။
သက္ခိုင္
(၉း၃၉) နာရီ
၂.၉.၂၀၁၄