ညဳိထက္ညဳိ - ေစ်းသည္မေလး မိႏြယ္
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၄
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၄
ႏြယ္ၿမိဳ႕ထဲစေရာက္တာက ၂၀၀၃ ေလ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကိုယ္ကလည္း အေပါင္းအသင္းက မ႐ွိေသးေတာ့ ဒီလိုပဲ ဟိုသြားလိုက္ ဒီသြားလိုက္ လုပ္ေနရတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ ဂြင္ေတြဘာေတြ မဖန္တတ္ေသးေတာ့ ဒီမွာ ဧည့္သည္မရ ဟိုမွာရႏိုးႏိုး၊ ဟိုမွာမရ ဒီမွာရႏိုးႏိုးနဲ႔ ႐ြာလည္ေနတာေပါ႔။ ေနာက္ေတာ့မွ လမ္း၄၀ထိပ္က မခ်ိဳႀကီးေလ…ဟို အသက္အႀကီးဆံုး တေယာက္ေပါ႔ အစ္ကိုရဲ႕။ တီ႐ွပ္အနီႀကီး အၿမဲ ဝတ္တဲ့ တေယာက္ေလ။ အစ္ကိုသိပါတယ္။ သူက ႏြယ့္ကိုသနားၿပီး လူေခၚနည္းေလးဘာေလး သင္ေပးျပဳေပးနဲ႔ အဲဒီေနာက္ပုိင္းက်မွ နည္းနည္းအဆင္ေျပလာတယ္ ေျပာရမွာေပါ႔။ ႏြယ္လား…ႏြယ္က အဲဒါေတြ ဘယ္သိမလဲ။ အႏွိပ္ခန္းကဆင္းၿပီး လမ္းေပၚေရာက္လာတာကိုး။ အႏွိပ္ခန္းမွာက ဒါေတြလိုမွ မလိုတာ။ ဒါနဲ႔ ႏြယ္ အဲလိုပဲ ပ်ံက်ေလွ်ာက္သြားေနတာ တႏွစ္ခြဲေလာက္ေတာ့ ႐ွိမယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အိမ္ခံေတြက ႏြယ့္ကို မၾကည္ေတာ့ဘူးေလ။ သူတို႔ကိုလဲ အျပစ္ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔အပိုင္ နယ္ထိန္းကို ပိုက္ဆံေပးထားရတာကိုး။ ႏြယ္တို႔ ဘာမွ မေပးဘဲ လာတဲ့သူက်ေတာ့ မၾကည္ၾကေတာ့ဘူးေပါ႔။ ေအာင္မယ္ ႏြယ့္ကို ဖမ္းခိုင္းမယ္ေတြ ဘာေတြ လုပ္ေသးတယ္…. လူေလးေတြက လက္ေတာက္ေလာက္နဲ႔။ အ႐ြယ္ေလးေတြက ငယ္ေသးေတာ့ မာန္တက္ေနတာေပါ႔။ မခ်ိဳတို႔ဆို ဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ ေဆာင္စရာ ေ႐ွာင္စရာအားလံုး ႏြယ့္ကိုသင္ေပးတယ္။ မခ်ိဳလား ၄၀ေလာက္ေတာ့ ႐ွိေရာေပါ႔။ ဒီၿမိဳ႕ထဲမွာ သူဝါအရင့္ဆံုးပဲဟာ။ ဟိုးအရင္လမ္း၄၀ အထက္လမ္းက ဘိမွာကတည္း က သူကစတာေလ။ ၾကာၿပီေပါ႔။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ ေလာက္ထဲက။ ႏြယ္ကေတာ့ ဘယ္သိမလဲ။ သူ ျပန္ေျပာျပ တာေတြေပါ႔ အစ္ကိုရဲ႕။ ခဏေနာ္ အစ္ကို ခဏ….ဟဲ့ ဝါဝါ ဘယ္လဲ….ေအးေအး ငါ ဒီမွာပဲ ဆက္ထိုင္လိုက္ဦးမယ္။
ေစာေစာက စကားေတာင္ ျပတ္သြားၿပီ။ အဲ….ႏြယ္လဲ ၾကာလာေတာ့ ပ်ံက်မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ အတည္တက်ပဲ ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ဒီမဟာဗႏၶဳလဘက္ ေ႐ြးလိုက္တာေလ။ ဒါလဲ မခ်ိဳေကာင္းမႈေပါ႔။ လမ္း၄၀ထိပ္က ဂြင္က်ဥ္းတယ္ေလ။ ဒီဘက္နဲ႔စာရင္။ ဒီမွာက ကားဂိတ္ႀကီးေတာ့ လူက ျပတ္တယ္ရယ္မွ မ႐ွိတာ။ ေနာက္ၿပီး ဒီဘက္က နယ္ထိန္းကလဲ မခ်ိဳနဲ႔ ရင္းတယ္ေပါ႔ေလ။ ဒါနဲ႔ မခ်ိဳပဲ လိုက္အပ္ေပးလိုက္တာ။ မခ်ိဳလား… သူကေတာ့ ဟိုဘက္မွာ အထိုင္က်ေနၿပီေလ။ သူ႔ေဖာက္သည္နဲ႔ သူ႐ွိတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ သူက အသက္လဲႀကီးၿပီ ဆိုေတာ့ ေနရာတကာ လိုက္တိုးလို႔မရေတာ့ဘူးေလ။ ကိုယ့္လို လုပ္စားကိုင္စားတဲ့သူေတြက နည္းတာမွ မဟုတ္တာ။ အဲဒီေတာ့ ေဖာက္သည္႐ွိတဲ့ ေနရာ ေနရတာေပါ႔။ ဒီဘက္မွာ ဘယ္နွစ္ေယာက္႐ွိလဲ ဟုတ္လား၊ အတိအက်ေတာ့ ႏြယ္လဲ ဘယ္သိမလဲ။ မွန္းေျခလား…အင္း မွန္းေျခေတာ့ ဆယ့္ေလးငါးေယာက္ ေလာက္ေတာ့ ႐ွိမလားပဲ။ ပ်ံက်မပါဘူးေနာ္ အစ္ကို။ အတည္တက် ႐ွိတဲ့သူကိုေျပာတာ။ ေအာင္မယ္ေလး နာဂစ္ၿပီးကတည္းက ပ်ံက်ေတြ နည္းတာမွ မဟုတ္တာ အစ္ကိုရယ္၊ ကိုယ့္႐ွိတာ ဒါပဲဆိုေတာ့ ဒါနဲ႔ပဲ လုပ္စားရတာေပါ႔။ ေနရာလား။ ေနရာကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ႏြယ္တို႔သြားတာက သံေယာဇဥ္ေပါ႔။ ဟုတ္တယ္ေလ အစ္ကိုရဲ႕။ ႏြယ္နဲ႔ အစ္ကုိနဲ႔ စေတြ႔တုန္းက သြားတဲ့ဟာေလ။ ကုန္သည္လမ္းေပၚက။ ဒီက မွတ္မိပါတယ္ေနာ္။ မႏွစ္က မီးေလာင္သြားတယ္ေကာ။ အဲဒီညကမ်ား ႏြယ့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေတာင္ အဲဒီမွာ အိပ္ရင္းတန္းလန္း ဆင္းေျပးရတယ္ဆိုလား။ အခုေတာ့လဲ အဲဒီေဘးကပ္လ်က္ တည္းခိုခန္းေပါ႔။ ျပည့္ေနရင္ေတာ့လည္း လမ္း၄၀ထိပ္က ပရင့္စ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္း အထက္ျဖစ္ျဖစ္ သြားလိုက္တာေပါ႔ အစ္ကိုရယ္။ အဲ…ေျပာရဦးမယ္…ႏြယ္တို႔ သြားေနက်ဟာေတြ ကေတာ့ နည္းနည္း ညစ္ပတ္တာေပါ႔။ ေစ်းကလဲ ေပါတယ္ေလ။ အဲဒါ တခ်ိဳ႕ေဖာက္သည္ေတြက မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး၊ နည္းနည္းေကာင္းတဲ့ ဟို ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းထဲက ဘာလဲ…ဟို…ေအရွား…အဲဒီသြားခ်င္တယ္။ သြားတာက ကိစၥမ႐ွိဘူး အစ္ကိုရဲ႕။ အဲဒီဟာေတြက တခါတခါ မွတ္ပံုတင္ေတာင္းတယ္။ ႏြယ္တို႔မွ မွတ္ပံုတင္မ႐ွိတဲ့ဟာ။ ခဏေလး အစ္ကို၊ ေရေႏြးကလဲ ေအးေနျပန္ၿပီ၊ ဟိုဘက္ဝိုင္းက အိုးနဲ႔ လဲလိုက္ဦးမယ္၊ ရၿပီ ရၿပီ၊ ဒီအိုး မေအးေသးဘူး။ စကားေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္…အဲ…ေၾသာ္ တည္းခိုခန္း… ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရတဲ့ဆီပဲ သြားရတာေပါ႔။ ေျပာသာေျပာတာပါ။ ေနာက္ပိုင္း ေဖာက္သည္ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေလး မရတာလဲ ၾကာပါၿပီ။ လာလိုက္ရင္ ေဇာ္ေတြခ်ည္းပဲ။ ကိုယ္က ထမင္းျပန္ေကြ်းရမယ့္ အေပါက္။ မတတ္ႏိုင္ ဘူးေလ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုယ္ကနပ္သြားၿပီ။ ပိုက္ဆံကိုု အရင္ႀကိဳေတာင္းထားရတယ္။ ႏို႔မို႔ ကိစၥဝိစၥၿပီးမွ တေထာင္ပဲ ပါတယ္ဆိုတာနဲ႔၊ ငါးရာလိုေနတယ္ ဆိုတာနဲ႔ စိတ္ပ်က္လြန္းလုိ႔။ ႏြယ္ကေတာ့ ပါးစပ္သိပ္မရဲေသး ပါဘူး၊ တခါ ဝါဝါ အဲလိုႀကံဳတာ ဝါဝါ ေဒါသထြက္လြန္းလို႔ တည္းခိုခန္းမွာတင္ အေမေတြ ႏွမေတြနဲ႔ ကိုင္တုပ္တာ။ ။ ေစ်းလား…ေစ်းေတာ့ သံုးေထာင္ေလာက္က စေျပာရတာေပါ႔ အစ္ကိုရယ္။ မရပါဘူး သံုးေထာင္လဲ။ ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာ၊ ႏွစ္ေထာင္ေပါ႔။ ႏွစ္ေထာင္ေအာက္ေတာ့ မရေတာ့ဘူးေလ။ ဒီေလာက္လုပ္စားတဲ့သူေတြ မ်ားေနတာ။ တရက္တရက္ ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ အႏိုင္ႏိုင္ေလ အစ္ကိုရဲ႕။ ခုဟာကေတာ့ ေစ်းေပါင္က်ိဳးေန ပါၿပီ အစ္ကိုရယ္။ ကိုယ္ကသာ တင္းခံေနတာ။ ေငြလိုတဲ့သူက ေထာင့္ငါးရာေလာက္နဲ႔ ေကာက္လိုက္ခ်င္ လိုက္သြားတာ။ တခါတခါမ်ား အခ်င္းခ်င္း ေျပာမိေသးတယ္။ တေလာကလံုး ေစ်းတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေစ်းက်တာဆိုလို႔ ငါတို႔ပဲ ႐ွိတယ္လို႔။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ အစ္ကိုရဲ႕…အဲ…ႏြယ္ေတာ့မသိပါဘူး။ မခ်ိဳႀကီးေျပာတာ။ ေအာင္မယ္ေလး သူကေတာ့ ေ႐ွ႕မီေနာက္မီေလ။ ဘာတဲ့ သူေျပာတာ…ကန္ေတာ္ႀကီး ေခတ္မပ်က္ခင္တုန္းကတဲ့ ၂၀၀၀ ေလာက္လုိ႔ေျပာတာပဲ။ အင္းအင္း အစ္ကိုသိတယ္ မဟုတ္လား…။ တေရွာ့ကို ႐ွစ္ရာတဲ့….အဲဒီေခတ္က ေစ်းေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ေလ အစ္ကိုရဲ႕။ လက္ဖက္ရည္တခြက္မွ သံုးဆယ္ပဲ ႐ွိေသးတာကို။ ခု သံုးရာေလ…ကဲ… အဲလိုမ်ိဳး တြက္မယ္ဆို ႏြယ္တို႔ကို ခု ႐ွစ္ေထာင္ေပးရေတာ့မွာေပါ႔။ ေစ်းတြက္တြက္ၾကည့္တာေလ။ ခုေတာ့ ၂၅၀၀ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ဟာ။ ၾကည့္ သံုးပံုတပံုပဲ ႐ွိတယ္။ ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ အကုန္လံုးကလည္း စီးပြားက်ေနေတာ့။ ေနာက္ဆံုး ထမင္းစားရၿပီးေရာ လုပ္ေနရတာေပါ႔ အစ္ကိုရယ္။
ႏြယ့္ဇာတိလား…စက္စုေလ…အစ္ကိုသိမယ္ မထင္ပါဘူး။ ဘိုကေလး ဟိုဘက္ ႏွစ္နာရီေလာက္ ဆက္သြားရတာ ေပါ႔။ မိသားစုလား…အင္း..ႏြယ္အပါအဝင္ဆို ေျခာက္ေယာက္ေပါ႔။ တကယ္က ႐ွစ္ေယာက္ေလ။ ႏြယ့္ေအာက္ ႏွစ္ေယာက္က ငယ္ငယ္တည္းက ဆံုးသြားတာကိုး။ ခုက်န္တဲ့ သံုးေယာက္က ေမာင္ေလးေတြခ်ည္းပဲ။ တေယာက္က ၁၈ ေနာက္ႏွစ္ေယာက္က ၁၅ နဲ႔ ၁၆။ အငယ္ႏွစ္ေယာက္က ႐ြာမွာပဲေလ။ အႀကီးကေတာ့ ဘိုကေလးမွာေပါ႔။ ပ်ံက်ေပါ႔ အစ္ကိုရယ္။ ႏြယ္တို႔ ဘာလုပ္တတ္မွာလဲ။ ကိုယ့္မိဘကိုယ္တိုင္ကလဲ လယ္႐ွိေခ်ာင္း႐ွိထဲက မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီလိုပဲ အငွားလိုက္လုပ္တဲ့ သူေတြေပါ႔။ ေဘာက္လိုက္လုပ္တာေပါ႔ေလ။ ႏြယ္လား…ေက်ာင္းကေတာ့ ငါးတန္းအထိပဲ ေနဖူးတယ္ေလ။ သိပ္႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးေတြေတာ့ ဘယ္နားလည္မလဲ အစ္ကိုရယ္။ အဲ…ေျပာရဦးမယ္.. ႏြယ္ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ၁၈ႏွစ္သမီးေပါ႔။ ႐ြာကိုလာလာေနတဲ့ ပြဲစားလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ေလ။ ဘယ္သိမတုန္း.. အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကိုယ္လဲ ထင္တခြဲသားနဲ႔။ သူကလဲ ေလက ခပ္မ်ားမ်ား အထင္ႀကီးမိတာေပါ႔။ ေနာက္မွ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ဘာမွမဟုတ္တာ သိရတယ္။ မဟုတ္တာထားပါ။ ကိုယ္က ဆင္းရဲသူဆင္းရဲသားပဲ။ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရမယ့္ဟာကို။ သူကဘာမွ မလုပ္ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဘာမွသာမလုပ္တယ္ အရက္ကေလးကေတာ့ တျမျမနဲ႔။ ႏြယ့္ကိုလဲ ႐ိုက္လားပုတ္လား။ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ၾကာတယ္ေလ။ ဘိုကေလးဘက္ ခဏဆိုၿပီး တက္သြားလိုက္တာ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္မလာလို႔ ေမးဟယ္ျမန္းဟယ္ လုပ္ေတာ့မွ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ ယိုးဒယားဘက္ဆိုလား တက္သြားဆိုတာကိုး။ အဲဒီကတည္းက စုပ္စျမဳပ္စပဲေလ။ ျပန္ကိုမေပၚလာေတာ့တာ။ ႏြယ္ ဒီဘဝ ဘယ္လိုေရာက္လာလဲ ဟုတ္လား။ သူသြားၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အိမ္က စားဝတ္ေနေရးကလဲ က်ပ္ၿပီးရင္းက်ပ္လာတယ္ေလ။ အေဖကလဲ ေကာင္းေကာင္းမမာေတာ့ အရင္လို အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အငယ္ေတြကလဲ ဆယ့္သံုးေလးႏွစ္ေတြ။ ဒါနဲ႔ ႏြယ္လဲ ရန္ကုန္မွာ ႀကံဳရာလုပ္မယ္ဆိုၿပီး ဒီမွာ႐ွိတဲ့ အေဒၚဆီတက္လာတာ။ ဟင့္အင္း အရင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး အေမ့ ညီမဝမ္းကြဲေပါ႔။ ေ႐ႊျပည္သာမွာ ေနၾကတာေလ။ ေယာက္်ားက ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ လူၾကမ္းေပါ႔။ အလကားပါ။ သူရတာနဲ႔ သူ႔အရက္ဖိုးနဲ႔။ အေဒၚ့အိမ္ဆိုင္ေလး ႐ွိေနလို႔သာ။ လာသာမွီရတယ္။ အေဒၚကလဲ ကေလးေလးေယာက္ေလ။ ဒါနဲ႔ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ၾကည့္ေနတုန္း အေဒၚ့အသိက ၿမိဳ႕ထဲက အလွျပင္ဆိုင္ မွာ လုပ္မလားေမးတာနဲ႔ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ေခါင္းညိတ္လိုက္တာ ဒီလိုင္းထဲ တန္းေရာက္လာတာပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ အစ္ကိုရဲ႕။ လမ္းမေတာ္က ဗ်ဴတီဆလြန္းေလ။ ဘာအလွျပင္ရမလဲ မွတ္ပါတယ္။ ေရာက္သြားေတာ့မွ အႏိွပ္ခန္း ျဖစ္ေနတာကိုး။ ကိုယ္ကလဲ ႏွိပ္တတ္တာမွ မဟုတ္တာ။ ေျပာေတာ့ ဒီလိုပဲ ဟိုႏွိပ္ဒီႏွိပ္ဆို ရၿပီဆိုတာကိုး အစ္ကိုရဲ႕ ။ ဟင့္အင္း…စစခ်င္းေတာ့ မဝင္ေသးပါဘူး။ ႏွစ္လေလာက္ၾကာမွ ဆိုင္႐ွင္အစ္မႀကီးက ႏြယ့္အေၾကာင္းေမးၿပီး နင္လဲ အပ်ိဳမွ မဟုတ္ေတာ့တာ၊ သြားခ်င္တဲ့သူ႐ွိလဲ သြားလိုက္ေပါ႔။ နင္လဲ ပိုက္ဆံ ပိုရတာေပါ႔တဲ့။ တျခား ႏြယ့္အရင္ေရာက္ေနတဲ့သူေတြ အဲဒါလုပ္ေနတာေတာ့ ႏြယ္သိပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္သာ မလုပ္တာ။ အဲ…အဲဒီတုန္းက ႏြယ္ရတာက စားတာေသာက္တာ အၿပီးၿငိမ္း ၅၀၀၀ပဲ ရတာေလ။ ၂၀၀၂ေပါ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ ႏြယ္လဲ ပိုက္ဆံလည္းပိုရတာေပါ႔ေလ ဆိုၿပီး ဒီလိုင္းထဲ ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။ အဲဒီမွာ တႏွစ္ခြဲေလာက္ ၾကာခဲ့တယ္။ ေျပာမယ္ဆို ႏြယ္အၾကာဆံုးပဲ။ တျခားသူေတြက ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔။ ဒါနဲ႔ေနလာရင္း တရက္ ႏြယ္နဲ႔အဲဒီမွာ သံုးလေလာက္ဆံုခဲ့ဖူးတဲ့ တေယာက္နဲ႔ အျပင္မွာ သြားေတြ႔တယ္ေလ။ သူက ၿမိဳ႕ထဲမွာ စလုပ္ေနၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ သူအဆြယ္ေကာင္းတာေရာ၊ အႏွိပ္ခန္းမွာ ပိုက္ဆံအရနည္းတာေကာေပါ႔၊ ႏြယ္လဲ အႏွိပ္ခန္းက ထြက္လာလိုက္ တယ္။ သူ႔အားကိုးၿပီး ထြက္လာကာမွ မေ႐ႊေခ်ာက တရက္ ၿမိဳ႕ထဲမွာ အဖမ္းခံလုိက္ရတယ္ေလ။ ဘာၾကာမလဲ။ ႏြယ္နဲ႔သူနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲတြဲလာၿပီး တလေလာက္မွာေပါ႔။ ႏြယ္က အဲဒီအခ်ိန္ ဧည့္သည္နဲ႔ တည္းခိုခန္းေရာက္ေနလို႔ ပါမသြားတာ။ ဒါနဲ႔သူလဲ ေထာင္ႏွစ္ႏွစ္လားပဲ က်သြားတယ္ဆိုလား… ႏြယ္ျပန္ၾကားရတာပါ။ ဒါက။ ႏွစ္ေစ့ေတာ့လဲ ႏြယ္တို႔ဆီ ျပန္ေရာက္မလာေတာ့ဘူး။ မသိဘူးေလ ႏြယ္လဲ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းေတာ့။ ဒါနဲ႔ ႏြယ္လဲ ႐ြာလည္သြားတာေပါ႔။ အႏွိပ္ခန္းလဲ ျပန္မသြားခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။ ေနာက္ဆံုး မထူးဘူး ကိုယ့္ဖာသာပဲ ဆက္လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး လုပ္လိုက္တာ ခုထိပဲ အစ္ကိုေရ။
ေစ်းကြက္လား…က်တာေပါ႔ ပက္ပက္စက္စက္။ ဘယ့္ႏွယ္ေျပာပါလိမ့္ အစ္ကိုကလဲ။ ၂၀၀၄ေလာက္ အဲ ၂၀၀၅ အလယ္ေလာက္ထိက သိပ္မဆိုးေသးဘူးေလ။ ၂၀၀၅ ေနာက္ပိုင္းက စၿပီးက်လာတာ။ အႏွိပ္ခန္းေတြ ေပၚလာတာကိုး။ ေဟာတခန္း ေဟာတခန္းနဲ႔။ ကဲ…ၾကည့္ အခု လမ္းတိုင္းလမ္းတိုင္းမွာေလ။ ႏြယ္တို႔ေဖာက္သည္ေတြ အကုန္ အဲဒီေရာက္ကုန္တာေပါ႔။ အစ္ကုိ တြက္ၾကည့္ေလ။ အႏွိပ္ခန္း တဆက္႐ွင္က ႏွစ္ေထာင္၊ ေကာင္မေလးကိုက တေထာင္ ေထာင့္ငါးရာ မုန္႔ဖိုးေပးရင္ ရၿပီေလ။ ႏြယ္တို႔နဲ႔ေတာ့ မတူဘူးေလ။ သူတို႔က ေနာက္ေၾကာင္းေအးတယ္။ ေနတာစားတာ စရိတ္မွ မ႐ွိတာကိုး။ အဲ…စကားဘယ္ေရာက္ သြားပါလိမ့္။ သူတို႔က အၿပီးအစီး ၃၅၀၀ေလာက္ဆို ရၿပီေလ။ ႏြယ္တို႔လည္း အဲေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ မတူဘူးေလ အစ္ကိုရဲ႕။ ႏြယ္တို႔ကို ေခၚေနရင္က တည္းခိုခန္းသြားရတဲ့ ဒုကၡ႐ွိတယ္။ ေခၚေနတုန္းလည္း အသိနဲ႔ တိုးမလား၊ အိမ္ကမိန္းမ နဲ႔ တိုးမလား ေၾကာက္ရေသးတယ္။ သူတို႔ဆီက တိုက္ေပၚ အသာေလး တက္သြား႐ံုပဲေလ။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တခုလဲ ႐ွိေသးတယ္ အစ္ကိုရဲ႕။ သူတို႔က ငယ္ငယ္ေလးေတြ။ ႏြယ္တို႔ လမ္းေပၚကဟာေတြက ႀကီးေနၿပီ။ သူတို႔နဲ႔ ယွဥ္ရင္ ေျပာပါတယ္။ ၿပီး သူတို႔က ေနမထိ ေလမထိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနရတာေလ အရိပ္ထဲမွာ။ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၿဖီးလိမ္း ထား႐ံုပဲ။ ဘယ္လိုေျပာမလဲ အစ္ကိုရယ္။ ႏြယ္တို႔ထက္ သန္႔တယ္ေပါ႔။ ေဖာက္သည္က ဒီလို ထင္မွာပဲေလ။ ႏြယ္တို႔ကေတာ့ ေနပူထဲ ေခြ်းထြက္သံထြက္နဲ႔ကိုး။ ဒီေနရာ အေျခအေနမေကာင္း ဟိုေနရာေျပာင္းရ၊ စီမံခ်က္႐ွိလို႔ ေျပးရလႊားရ၊ သူတို႔က ဒီဒုကၡေတြ မ႐ွိဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕။ ဟိုတုန္းကဆို ဒီအပိုင္းထဲက လူႀကီးေတြေရာ လူငယ္ေတြေရာ ႏြယ္တို႔ကို လာေခၚေနက်။ ခုမ်ားျဖင့္ ဟုတ္ေပါင္၊ အားလံုး ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္။ ခုလာရင္ အျပင္လူေတြခ်ည္း။ အျပင္လူဆိုတာက ဒီၿမိဳ႕ထဲက မဟုတ္တဲ့သူေတြေပါ႔ အစ္ကိုရယ္။ ၿမိဳ႕ထဲက လူေတြက အႏွိပ္ခန္းအေၾကာင္း သိေနၿပီကိုး။ အဲဒီပဲ သြားၾကတာေပါ႔။ ဒီၿမိဳ႕ထဲကလား…ေအာင္မယ္ေလး လူေတြပဲ အစ္ကိုရယ္။ ဘယ္ေနႏိုင္ပါ႔မလဲ။ ႏြယ္လုပ္စားလာတာပဲ ေလးႏွစ္႐ွိၿပီဟာ။ ဒီၿမိဳ႕ထဲက လမ္းတိုင္းမွာ ႏြယ္နဲ႔ သြားဖူးတဲ့သူ တေယာက္မဟုတ္ တေယာက္ ႐ွိတာေပါ႔။ ေၾသာ္ လူႀကီးေတြလဲ ပါတာေပါ႔ အစ္ကိုရယ္။ လက္က ပုတီးကိုင္ခ်င္ကိုင္မယ္။ စိတ္ကႏိုင္ေသးတာမွ မဟုတ္တာ။ ေျပာလို႔မေကာင္းလို႔။ ႏြယ္ေျပာရင္ အစ္ကို အံ့ၾသသြား မယ့္သူေတြ တပံုႀကီး။
အႏွိပ္ခန္းလား၊ ႏြယ့္အ႐ြယ္နဲ႔ ဘယ္တိုးလို႔ ရေတာ့မလဲ အစ္ကိုရယ္။ ၂၇ ႐ွိေနၿပီဟာ။ အႏွိပ္ခန္းမွာက မ်ားေသာအားျဖင့္ ၁၈၊ ၁၉ေလးေတြေလ။ ညအိပ္ညေနလား၊ ဒါကလဲ လုိက္ခဲပါတယ္။ ေခၚတဲ့သူက ႐ွိဦးမွကိုး အစ္ကိုရဲ႕။ ဟိုတေလာကေတာ့ ဗႏၶဳလတံတားအဆင္းက ဘာတဲ့….ပါးစပ္ဖ်ားတင္ ေမ့ေနျပန္ပါၿပီ…အဲအဲ ဟုတ္တယ္ စိန္တံခြန္….အစ္ကိုေျပာမွ သတိရေတာ့တယ္။ အဲဒီ တေခါက္ေရာက္သြားေသးတယ္။ အခန္းထဲ အျပာကားေတြ ျပတယ္ေလ။ အင္း…တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ ကြန္ဒြန္သံုးဖို႔ ေျပာတာပဲ အစ္ကိုရယ္။ ႏြယ္လဲ မျဖစ္ခ်င္ဘူး၊ ႏြယ့္ေၾကာင့္လဲ သူမ်ား မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ။အားလံုးမွာလဲ မိသားစုေတြနဲ႔။ ေၾကာက္တယ္ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုရယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏြယ့္အေဖအေမက ႐ွိေသးတယ္ေလ။ ႏြယ္ပဲ လုပ္ေကြ်းေနရတာကိုး။ ႏြယ္တေယာက္ထဲဆုိရင္ေတာ့ ဘာအေရးလဲ။ ျမန္ျမန္ေသ ျမန္ျမန္ဝဋ္ကြ်တ္တယ္ပဲ သေဘာထားလိုက္ေတာ့ တယ္ေလ။ ဒီဘဝကလား။ မထင္ပါဘူး အစ္ကိုရယ္။လြတ္မယ္လုိ႔ေတာ့။ ဒီလိုပဲ လုပ္စားရဦးမွာပါပဲ။ ကိုယ္လဲ တျခားမလုပ္စားတတ္ဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့ တျခားဟာလုပ္စားလို႔ ဒီပိုက္ဆံမ်ိဳး ရမယ္ဆိုလဲ တမ်ိဳးေပါ႔။ ခုေတာ့…။
အစ္ကိုကလဲ လုပ္ျပန္ၿပီ။ ႏြယ္တို႔ ဘယ္နားႏိုင္မလဲ။ ေန႔တိုင္းဆင္းရတာေပါ႔။ ႏို႔မို႔ တလ တပတ္ေလာက္နားေနရမွာေပါ႔ အစ္ကိုရဲ႕။ အစ္ကို ႏြယ့္ကို ေန႔တိုင္း ေတြ႔ေနတာႀကီးကို။ ေၾသာ္ ဧည့္သည္သိသြားေတာ့လဲ ဒီလိုပဲ ၾကည့္က်က္ေတာင္းပန္လိုက္ရ တာေပါ႔ အစ္ကိုရယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္မွန္းေတာ့ ႏြယ္သိပါတယ္ အစ္ကိုရယ္၊ ဒါေပမယ့္ လိမ္စားညာစားတာမွ မဟုတ္ပဲေလ။ ဘယ္လိုေျပာမလဲ…ကိုယ္က ပညာလဲမ႐ွိ၊ ဥစၥာလဲမ႐ွိေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ရင္းၿပီး ႐ွာစားရတာေပါ႔။ အိမ္ကလား…အေဖနဲ႔ အေမနဲ႔ ကေတာ့ လူခ်င္း အဆက္အသြယ္လဲ မ႐ွိေတာ့ မသိေသးဘူးေလ။ အေဒၚကေတာ့ သိတာေပါ႔။ အေဒၚတင္မကဘူး ႏြယ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ကလဲ သိတာေပါ႔ အစ္ကိုရဲ႕။ ၿမိဳ႕ထဲက သူတို႔ အလုပ္ျပန္ရင္ ႏြယ္နဲ႔ သြားသြားတိုးတတ္ တာႀကီးကို။ ဟို ႏြယ္နဲ႔ အတူထိုင္ထိုင္ေနတဲ့ တေယာက္ေလ။ မဝါဆိုတာ။ ခုနကပဲ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသး တယ္ေလ။ သူကလဲ ႏြယ္တို႔ အပိုင္းထဲကပဲ အစ္ကိုရဲ႕။ ရပ္ကြက္သာမတူတာ။ ေအာင္မယ္ေလး…လုပ္မေနပါနဲ႔၊ အစ္ကိုသိပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ကပဲ အစ္ကိုနဲ႔ ေတြ႔ေသးတယ္မဟုတ္လား။ ႏြယ္ေတာင္ရန္ေတြ႔လိုက္ေသးတယ္။ ညည္း ငါ႔လူကို လုသြားတယ္လို႔။ စတာေနာ္ အစ္ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔။ ထားပါေတာ့ အစ္ကိုရယ္။ ဒါေတြက အေရးမႀကီးပါဘူး။ ခု အေရးႀကီးတာက တေန႔လံုး လူတေယာက္မွ မရေသးဘူး အစ္ကိုရဲ႕။ လူလဲ မ်က္စပစ္ျပရ၊ မ်က္လံုးမွိတ္ျပရ၊ ရယ္ျပ ၿပံဳးျပရ၊ အနားသြားၿပီး ေခၚမလားေမးလိုက္ရနဲ႔ ဖတ္ဖတ္ကို ေမာေနၿပီ ။ ။
ညိဳထက္ညိဳ (၂၀၀၇)