ကိုသန္းလြင္ - သား
(မိုုးမခ)၊ စက္တင္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၄
(၁)
ကိုစိန္ျမသည္ သေဘၤာသားျဖစ္သည္၊ ကြ်န္ေတာ္ဆီကို သူမလာတာၾကာပါျပီ၊ ႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္ၾကာသြားျပီထင္ သည္၊ လာမည္လာေတာ့ သူ႔တူမ တေယာက္ႏွင့္အတူလာျပီး ဆိုင္မွာ ၂ နာရီေလာက္ေနသြားပါသည္၊ သူသည္ သူ႔သား၏ ကိတ္မုန္႔ဆိုင္အေၾကာင္းစီကပါတ္ကုံးေျပာျပသြားသည္၊ ျမန္မာျပည္တြင္ကိတ္မုန္႔ဆိုင္ေပါင္း ရာေထာင္ ခ်ီ၍ရွိရာတြင္ သူ႔သား၏ကိတ္မုန္႔ဆိုင္မွာ တခုတည္းထူးျခားေသာဆိုင္ျဖစ္သည္၊ ကိတ္မုန္႔ေပၚတြင္ စာေရးရန္ ျဖစ္ေစ၊ အရုပ္လုပ္ရန္ျဖစ္ေစ သူ႔သား၏လက္ရာမွာျပိဳင္ဘက္ကင္းျပီး အလြန္လက္ရာေျမာက္လွသည္၊ သူက Website တခုကိုျပရာ သူ႔သား၏တီထြင္ၾကံဆထားေသာဒီဇိုင္းပံု မ်ိဳးစံုကိုေတြ႔ၾကရသည္၊ လူရုပ္၊ စစ္သားရုပ္၊ ေလယာဥ္ပ်ံ၊ မီးရထား အရုပ္အမ်ိဳးစံုေအာင္ေတြ႔ရသည္၊ ထိုအရုပ္မ်ားမွာ ကိတ္မုန္႔ေပၚမွ အရုပ္မ်ားျဖစ္ျပီး ကိတ္မုန္႔ႏွင့္အတူ စားရန္ျဖစ္ပါသည္၊
ေအာ္ဒါေတြလာလိုက္ပံုမွာ တကမၻာလံုးမွပင္ျဖစ္၏၊ အေမရိကား၊ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြ၊ အာရွႏိုင္ငံေတြကမွာၾက သည္၊ ရန္ကုန္အနီးတ၀ိုက္က လိပ္စာမ်ားသို႔ ပို႔ေပးရသည္၊ တခုျပသနာတက္ေနသည္မွာ ထိုအရုပ္မိ်ဳးစံုလုပ္ရန္ ကုန္ၾကမ္းကို စကၤာပူမွာသာ ၀ယ္၍ရႏိုင္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္၊ သူသည္သေဘၤာသားမို႔ ေလယာဥ္စီးရာတြင္ ကီလို၄၀ မွ်သ ယ္ခြင့္ရွိရာ အခုသူေရာက္တုန္း လိုတာေတြ၀ယ္ျပီးျပီ၊ ၄၂ ကီလိုဘိုး ၀ယ္ျပီးေနျပီ၊
သူ႔သားႏွင့္စကၤာပူမွာ ဆံုရန္ခ်ိန္းဆိုထားရာ ဗီဇာ ေလွ်ာက္သည္မွာ ၃ၾကိမ္ ရီဂ်က္ထိျပီးျပီဟုဆိုသည္၊ သားသည္ စကၤာပူ စီမံခန္႔ခြဲေရးတကၠသိုလ္ (Singapore Institute Of Mahagement) မွဘြဲ႔ရခဲ့သူျဖစ္သည္၊ ေက်ာင္းျပီး ကတည္းက လခစားလုပ္ရန္စိတ္မကူး၊ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းကို ထူေထာင္သူျဖစ္သည္၊ ကိုစိန္ျမသည္ ေနာက္ အေခါက္ေတြအတြက္ ရန္ကုန္ကို ပစၥည္းထုတ္ ပို႔ရန္ မၾကံတတ္ျဖစ္ေနသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ေရာက္ လာရျခင္းျဖစ္သည္၊ ကြ်န္ေတာ္တာ၀န္ယူႏိုင္လ်င္ဘယ္ေလာက္က်က်ေပးပါ မည္ဟုဆိုသည္၊
ကိုစိန္ျမႏွင့္ကြ်န္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္တက္စဥ္က အတူတူျဖစ္သည္၊ သူသေဘၤာလိုက္ေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ သိသည္၊ အခက္အခဲျဖစ္ခ်ိန္ကြ်န္ေတာ့္ကိုသတိရသည့္အတြက္မူ ကြ်န္ေတာ၀မ္းေျမာက္ရပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္ သည္အစိုးရိမ္ၾကီးေသာ ဖခင္တဦး၏ေမတၱာ ဆိုသည္ကိုေတြ႔ျမင္ေနရျခင္းျဖစ္သည္၊၊ ပါလာေသာ တူမက သားရဲ့ အလုပ္ကိစၥေတြမွာ အေဖက၀င္မရႈပ္ရဘူးဟု ေဗဒင္ထြက္ထားသည္ဆို၏၊၊ သားျဖစ္သူက အေဖအၾကံျပဳတာ ေတြကိုလက္မခံဘူးဟုဆိုသည္၊ သို႔ေသာ္ ဘယ္သူၾကိဳက္ၾကိဳက္ မၾကိဳက္ၾကိဳက္ သူ႔သားတြင္လိုေနတာကို ျဖည့္ ဆည္း ေနေသာ ဖခင္၏ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈမွာ သိသာပါသည္၊
ေဘာလံုးသမားရိုနီ၏အေဖကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ မသိေသာ္လည္း သား၀င္ေငြေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူရာတြင္ ကိုစိန္ျမကို မွီလိမ့္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္မထင္မိေပ၊ ကိုစိန္ျမသည္ ျပင္ပကမၻာၾကီးမွာ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို ဂရုစိုက္ပံုမေပၚ၊ ယူကရိန္းကို ရုရွားေတြက်ဴးေက်ာ္တာကိုမသိ၊ တရုပ္ျပည္သည္ ရုရွား၏ဥပမာကို လိုက္လုပ္ႏိုင္သည္ဟု စဥ္းစား ေနခ်ိန္သူ႔မွာမရွိ၊ ကြ်န္ေတာ္ေျပာသမွ်ကို ဘာမွမၾကားဘဲ သူ႔သားကိတ္မုန္႔ဆိုင္အေၾကာင္းသာ သူ႔ေခါင္းထဲမွာရွိပံု ရသည္၊
(၂)
မိဘဆိုတဲ့လူေတြရဲ့ ရင္ထဲကေပါက္ဖြားလာတဲ့ ေမတၱာဆိုတာဟာ လူၾကားေကာင္းရံုေျပာတာမဟုတ္ဖူး ဟု ဆိုၾကပါသည္၊ ကိုစိန္ျမ သားကိုဂရုစိုက္တာေတြကို ေတြ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္အေမကိုသတိရမိသည္၊
ကြ်န္ေတာ္ ၁၀တန္း ေျဖစဥ္က စက္မႈတကၠသိုလ္ကိုမရႏိုင္ဘူးဟု မိမိဖာသာဆံုးျဖတ္ခါ ေနာက္ဆံုးေျဖရသည့္ သခၤ်ာ ဘာသာအေျဖလႊာကို ၾကက္ေခ်ေတြခတ္၍ ေပးလိုက္သည္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ္ မိမိလုပ္ရပ္ အတြက္ မိမိ နားမလည္ႏိုင္၊ ယူက်ံုးမရျဖစ္ေနမိသည္၊ အေမသည္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ တိုင္ပင္မေနဘဲ ထိုစဥ္က စာစစ္အဖ႔ြဲ ဥကၠဌျဖစ္သူ ေဒၚစိန္စိန္ထံသို႔ စာေရးေလသည္၊ လိပ္စာကိုအေမဘယ္လိုရွာသည္မသိ စာကမူ ေဒၚစိန္စိန္ ထံသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေရာက္သြားဟန္တူသည္၊ အေမသည္ကြ်န္ေတာ္အကို တေယာက္ကို ေဒၚစိန္စိန္ႏွင့္ သြား ေတြ႔ခိုင္းသည္၊ ေဒၚစိန္စိန္က “က်မစာရပါတယ္ ကြ်န္မတို႔သက္သက္ညွာညွာစဥ္းစားမွာပါ” ဟုေျပာသည္ ဆိုပါ၏၊ ကြ်န္ေတာ္သည္သခၤ်ာ ၆၉ မွတ္ျဖင့္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေအာင္ခဲ့ေလသည္၊ သည္ အေၾကာင္းေတြကို အေမကျပန္ေျပာသည္မဟုတ္ ကြ်န္ေတာ္ဘြဲ႔ရျပီး အေတာ္ ၾကာမွ အကိုကျပန္ေျပာ ျခင္းျဖစ္ သည္၊ အေမသည္ သားျဖစ္သူစိတ္ခံစားေနရျခင္းကို ဘယ္လိုကူညီရမလဲစဥ္းစား ေနျခင္း၏ျပယုဂ္တခုျဖစ္ပါ သည္၊
အေမသည္ခ်မ္းသာသူမဟုတ္၊ သို႔ပါေသာ္လည္း သားသမီးေတြဆယ္တန္းေအာင္ေသာ္ တကၠသိုလ္ ပို႔ရန္ကိုမူ ေတြေ၀စဥ္းစားေနျခင္းမရွိ ပို႔ကိုကို႔ရမည္ဟုသာ သေဘာထားသည္၊ ထိုစဥ္က ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ ၏ ေပၚလစီမွာ တကၠသိုလ္တြင္ ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္ တျပိဳင္နက္ထည္းရွိေနေသာ္ တေယာက္ကို ေက်ာင္းလခ လြတ္ျငိမ္း ခြင့္ေပးမည္ဟူ၍ျဖစ္၏၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ေလွ်ာက္လြာေတြအေစာင္ေစာင္ေရး၍ေထာက္ခံစာေတြ တထပ္ၾကီး ႏွင့္ ေက်ာင္းလခလြတ္ျငိမ္းခြင့္ေလွ်ာက္ယူရတာကို မွတ္မိေနေလသည္၊ ထိုစဥ္က အေမသည္ ေက်ာင္းသား ေလးေယာက္ကို တျပိဳင္နက္ထည္း မႏၱေလးတကၠသိုလ္သို႔ ပို႔ရျခင္းျဖစ္ပါသည္၊
သားသမီးေတြ၏ ေနာင္ေရးကို မိဘျဖစ္သူက တာ၀န္မယူခဲ့ပါေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေလးေတြ ၏ေနာင္ေရးသည္ ဘယ္သို႔ရွိပါမည္နည္း၊ အေမ၏အေတြးအေခၚမွန္ကန္ခဲ့သျဖင္ကြ်န္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္တက္၊ဘြဲ႔ေတြရခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္၊ အေမသည္သားသမီးေတြကို တကၠသိုလ္ပို႔ရေသာေၾကာင့္ ေၾကြးေတြပါတ္လည္၀ိုင္းေနခဲ့သည္၊ ခရီးစားရိတ္၊ ေက်ာင္းမွာလူတိုင္းေစ့ေနႏိုင္ေရး၊ စာကိုသာမွန္မွန္က်က္ႏိုင္ေရးအတြက္ ေငြရွာရပို႔ရသည္၊ အေမ သည္ သူမ်ားထံမွ ပိုက္ဆံေခ်းရဟန္တူပါသည္၊ မင္းအေမကသိပ္မာနၾကီးတာကြဲ႔ဟု အေမ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ကေ၀ဖန္ၾကေလသည္၊ အေမသည္ ကတိကိုဖ်က္သည္မရွိ၊ မေပးႏိုင္သည္ရွိေစဦး၊ မ်က္ႏွာေတာ့ျပျဖစ္ေအာင္ျပ မည္ျဖစ္သည္၊
ကြ်န္ေတာ္ဒုတိယႏွစ္ေလာက္အေရာက္မွာ ရည္းစားဦးႏွင့္ကြဲသည္၊ ထိုမိန္းကေလးသည္ သူ႔တျခားခ်စ္သူႏွင့္ အဆင္ျပန္ေျပသြားေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္ကို ရုတ္တရက္ၾကီးျဖတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ ပရိေဒ၀မီးေတာက္ ေလာင္ေနေသာကြ်န္ေတာ္သည္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ္အေမ့အားျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ျပန္ေျပာျပရသည္၊ အေမက “သူ႔ထက္သာတာရေအာင္ရွာေပးမွာေပါသားရယ္”ဆိုေသာစကား တခြန္းထည္းႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ ထဲကမီးေတာက္သည္ တမဟုတ္ခ်ည္း ျငိမ္းေအးသြားခဲ့ရဘူးပါသည္၊
တခါက အိမ္အျပန္ မႏၱေလးအျမန္ရထားေပၚတြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေရွးေခတ္ ႏိုင္ငံေရးသမားၾကီးတဦးႏွင့္ တလမ္း လံုးစကား လက္ဆံုက်သြားဘူးသည္၊ သူက တရုပ္၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ခ်ဴအင္လိုင္း၊ အိႏၵိယမွအင္ဒီရာဂႏၵီ တို႔ႏွင့္ ေတြ႔ဘူး ၾကံဳဘူးသည္၊ ငယ္ေသးေသာကြ်န္ေတာ္က သူ႔နာမည္ကိုမေမးတတ္ခဲ့ပါ သို႔ပါေသာ္လည္းသူေျပာ ခဲ့ေသာစကား တခြန္းကိုမူ တသက္လံုးကြ်န္ေတာ္မေမ့ႏိုင္ေတာ့ေပ၊ သူက” ဦးသန္႔ဟာ လူေတာ္တေယာက္ပါ၊ ရံုးလုပ္ငန္း ကြ်မ္းက်င္တာကေတာ့ ေဒါက္တာညီညီတို႔လိုပါဘဲ၊ သို႔ေပမဲ့ ဦးသန္႔ဟာ အေမကို အရမ္းရိုေသဂရုစိုက္တယ္ သူျပန္လာတဲ့အခါ ဘာမွမလုပ္နဲ႔ဦး သူ႔အေမေဘးမွာ ပံု႔ပံု႔ေလး ထိုင္ေနရရင္ကို ေက်နပ္ေနေလ့ ရွိတယ္၊” ဟုေျပာ သည္၊
ကြ်န္ေတာ္သည္အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းအေမ့ကိုျပန္ေျပာေလသည္၊ “’ဒီေလာက္မလိုပါဘူးကြယ္” ဟုဆိုေသာ္လည္းေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနေသာအေမကို သားျဖစ္သူကြ်န္ေတာ္က သိေလသည္၊ေနာင္အခါ အခြင့္ ကံၾကမၼာ အလွည့္သင့္၍ ေကာင္းတာေတြျဖစ္လာတိုင္း အေမ့ကိုဂရုတစိုက္ေက်းဇူးျပဳခဲ့၍ျဖစ္ရတာဟုကြ်န္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါသည္၊ ကံ၊ကံ၏အက်ိဳးဆိုသည္ႏွင့္ ဘယ္လိုရွင္းျပရမည္ဟုကြ်န္ေတာ္မသိ၊ သို႔ပါေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ အခက္အခဲၾကံဳတိုင္းတနည္းမဟုတ္တနည္း ေဘးမသီ ရန္မခ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည္ခ်ည္းျဖစ္ သည္၊
၁၉၈၀ အေမပင္စင္ယူျပီးခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္ႏိုင္ငံျခားသို႔သြားရသည္၊ ကားတစီးပါလာျပီး ေရာင္းေသာ္ တသိန္းသံုး ေသာင္း ခန္႔ရပါသည္၊ ထိုေငြႏွင့္အေမသည္ ေၾကြးဟူသမွ် ရွင္းႏိုင္သည့္အျပင္ နံကပ္ ႏွစ္ထပ္အိမ္တလံုးကို ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္၊ ေျမးေတြတပံုၾကီးကို သကၤန္းဆီးရန္အလႈၾကီးေပးႏိုင္ခဲ့ပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ့္အကို လခရတံုး ကလည္း သူ႔လခ အကုန္လံုးကို အေမ့ထံ စာတိုက္ကလႊဲေပးပါသည္၊ အကို႔မူအတိုင္းလခ၀င္ေငြအားလံုး အေမ့ကိုကြ်န္ေတာ္အပ္ပါသည္၊ ထိုအခ်ိန္ကစျပီးအေမသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုအလြန္ဂရုစိုက္ခဲ့ပါသည္၊
သားထမင္းစားျပီးျပီလား၊ ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲ၊ ဟိုနာရီေလးမေတြ႔ပါဘူး စသည္ျဖင့္ အေမကဂရုစိုက္ေသာ အခါ အျခားအကိုအမေတြက ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ၾကေလသည္။ အေမသည္ သူ႔ကိုေ၀ဖန္တာကိုဂရုမစိုက္ ဒီသား ေၾကာင့္ဒီေၾကြးေတြေက်တာ၊ ဒီသားေၾကာင့္ ဒီအိမ္ကိုေဆာက္ႏိုင္တာ၊ ဆိုျပီးတဖြဖြေျပာသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္ေရွ႔၀န္းျခံ ၀င္းထရံကိုကပ္၍ခံုတန္းရွည္ကေလးတခု ရိုက္ထားရာ အိမ္လည္ သြား ေသာကြ်န္ေတာ္ျပန္မလာ မခ်င္း အေမသည္ ထိုခံုေပၚမွာထိုင္၍ေစာင့္ေနတတ္သည္၊ အရိပ္အၾကည့္ၾကည့္၊ အေမ့အတြက္မူသားသည္ သာသူ႔ဘ၀ျဖစ္လာခဲ့ ေလသည္၊
ကြ်န္ေတာ္သည္အေမ့ကို အိမ္ေထာင္ျပဳရန္ကိစၥမေျပာရဲေခ်၊ မင္းအေမေတာ့ ေဆးရံုတင္ရမွာဘဲဟုသူငယ္ခ်င္း ေတြကေျပာၾကသည္၊ ကြ်န္ေတာ့္အကိုတေယာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳစဥ္ကမူ “ ဘာလဲကြဲ႔ သားကိုမိန္းမေတာင္း ေပးပါေတာ့လို႔ ေျပာမလို႔ မဟုတ္လား” ဟုကြ်န္ေတာ့္ေရွ႔မွာပင္ အေမကေမးဘူးသည္၊ မၾကာမွီ မဂၤလာပြဲကို အေမက ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးပါသည္၊
ကြ်န္ေတာ့္အကိုအၾကီးဆံုးမွာ အေမတို႔ ဆင္းရဲစဥ္က အေမ့မိဘေတြထံပညာသင္ ေပးဘို႔ ေရႊဘိုသို႔လႊတ္လိုက္ရဘူးသည္၊ ထိုစဥ္ကစျပီး ထိုအကိုၾကီးႏွင့္ဆက္ဆံေရးမွာ ေကာင္းမလာခဲ့ေပ၊ ေနာက္ပိုင္း အကိုေတြက ကေလးေတြေမြးေသာ္ အေမ့အိမ္သို႔ခ်ည့္ ေရာက္လာၾကသည္၊ နာမည္ကို အေမကပင္ေပး၊ ေက်ာင္းထား၊ ေကြ်းေမြးသုတ္သင္၊ အေမကပင္အကုန္တာ၀န္ယူရေလသည္၊
(၃)
ကြ်န္ေတာ့္တြင္သားႏွစ္ေရာက္ရွိရာ တေယာက္တမိ်ဳးစီမတူၾကေပ၊ အငယ္ကအိမ္မွာဘဲေနမည္၊ အျပင္ကို “သားအျပင္မထြက္ဘူးလား” ေမးမွ တခါတရံထြက္သည္၊ အၾကီးကမူ မေခၚလို႔ကေတာ့ အိမ္ကို ျပန္လာမည့္ပံု မေပၚ၊ အျပင္မွာဘဲ အေပါင္းအသင္းေတြႏွင့္ေပ်ာ္ေနတတ္သည္၊ အၾကီးေကာင္စကၤာပူ ကိုေရာက္ ေတာ့ သံုးႏွစ္ မျပည့္တျပည့္၊ တရုပ္စကားကလည္းမတတ္၊ အဂၤလိပ္ လိုကလည္းဘယ္တတ္ပါ့မလဲ၊ ကေလး ေတြ ကစား ကြင္းမွာ ေဘးကကေလးေတြႏွင့္ဘယ္လို ဆက္သြယ္ရမည္မသိ၊ သားသည္ကစားကြင္းမွ အျမင့္ဆံုး ေနရာအထိ တက္ခါ ေအာက္သို႔ ခုန္ခ်ေလသည္၊ အခင္းက ရာဘာခင္းမို႔နာဟန္မတူပါ၊ ေဘးကကေလးေတြက၀ိုင္းလာ ၾကသည္၊ ေျခဟန္လက္ဟန္ႏွင့္ သူတို႔ကစားေဖၚေတြျဖစ္သြားၾကသည္၊
သားၾကီးအလယ္တန္းေရာက္ေသာ္ ဆရာေတြကမိဘေတြကိုလာေတြ႔ပါဟုဆင့္ေခၚသည္၊ သား၏ဖိတ္စာစာရြက္ တြင္ “မိမိဆႏၵရွိကလာပါ” ဆိုေသာေနရာႏွင့္ “မျဖစ္မေန လာကိုလာရမည္” ဆိုေသာေနရာတြင္ အျမဲတေစ လာကို လာရမည္ဟုညႊန္ၾကားခံရေလ့ရွိသည္၊ သူတို႔ ေ၀ဖန္ခ်က္မွာအျမဲတေစ သားသည္ စာသင္ခမ္းထဲတြင္ အျငိမ္ မေန၊ တခံုမွတခံုအျမဲကူးေနသည္၊ ဆရာစာသင္သည္ကိုေမးခြန္းေမးလ်င္ သင္ေသာဆရာဆက္မေျဖ တတ္ေအာင္ အၾကပ္ရိုက္ေစသည့္ေမးခြန္းေတြ ေမးသည္ဟုဆိုသည္၊ ဆရာတိုင္းက ကေလးကို တားျမစ္ေပးပါ ဟုမဆို၊ သို႔ေသာ္လည္းသူတို႔စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရတာကို မွတ္တမ္းတင္ဘို႔ မိဘကိုေခၚေျပာၾက ျခင္း ျဖစ္ သည္၊ ႏွစ္စဥ္ အတန္းစဥ္ Complaint က တူေနေသာေၾကာင့္ ၾကာေသာ္ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ျပံဳး၍သာေနရ ေတာ့ သည္၊ စကားေတြကလည္းထပ္၍ ဆရာေတြေခၚမွာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ မျဖံဳၾကေတာ့ေပ၊
သားၾကီး ေဘာ္ဒါေဆာင္ေနရေသာတႏွစ္မွာ အခုလာၾကပါဆိုျပီးအေခၚခံရျပန္သည္၊ သူငယ္ခ်င္းတစုက သူတို႔ မိတ္ေဆြ၏ မိဘမ်ားထံ SMS ကိုအေယာင္ေဆာင္ပို႔လို႔ဟူ၏၊ သားကတရားခံစာရင္းတြင္ အဓိကေတာ့မဟုတ္ အေပါင္းပါေနရာကျဖစ္၏၊ ဗမာျပည္မွာဆိုေသာ္မင္းတို႔ေနာက္မလုပ္နဲ႔ ႏွင့္ ျပီးရမွာကို ဆရာလုပ္သူက “ရဲမတိုင္ ဘို႔ သူေမတၱာရပ္ခံထားရသည္” ဟုဆိုသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ဂ်ပိုးကိုလိပ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနသူကို စိတ္ပင္ ဆိုးေသာ္လည္း ဟုတ္ကဲ့ လိုက္ေနရသည္၊ သားကဒါကိုဘယ္လိုရိပ္မိသည္မသိ၊ “ဒယ္ဒီကသားတို႔ကို စိတ္မဆိုး ပါဘူး။ လွမ္းေခၚတဲ့ဆရာကို ေဒါသထြက္တာ” ဟု ေ၀ဖန္ေလသည္၊
ကြ်န္ေတာ္သည္ ပရီးမီးယားေဘာလံုးပြဲေတြေလာင္းရင္း စိတ္ထိခိုက္လိုက္ၾက၊ ေပ်ာ္လိုက္ၾကျဖစ္ခါ အရႈံး သံသရာလည္ေနၾကသည္၊ ကာလၾကာေသာ္ “ ဒယ္ဒီ ေရွာက္ေျပာမေနနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒယ္ဒီ ရႈံးရတာ ခ်ည့္ဘဲေလ” ဟုသားကဆိုသည္၊ သားအသက္ ၁ရ ႏွစ္ေလာက္ရွိ ပါျပီ၊ သားကေ၀ဖန္ေသာၾကာင့္ ေနာင္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ေဘာ္လံုး ပြဲမေလာင္းေတာ့ေပ၊
သားအေပၚခ်စ္ေသာ ဖခင္စိတ္မိခင္စိတ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔နားလည္ေနတာၾကာပါျပီ၊ မူးရာဇ္ေဆး၀ါးမႈျဖင့္ သား သမီးေတြျပသနာတက္ၾကေသာ္ မင္းသားၾကီး ဂ်က္ကီခ်န္းတို႔ သမတၾကီးဘုတ္(ရွ) တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ၾကီး တို႔ ရင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ မီးေတာက္ေနမည္ဆိုသည္ကိုကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာနာႏိုင္ၾကပါသည္၊
ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ၏သမီးျဖစ္သူ သင္းသင္းခိုင္မွာ စကၤာပူမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း သားတေယာက္ကိုေက်ာင္းထား ကာ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေနၾကသည္၊ သားလုပ္သူက လမ္းကူးဘို႔ ဂံုးတံတားေက်ာ္ေသာ္ တံတားေပၚ မတက္ မွီတခါ၊ ဟိုဘက္ေရာက္ေသာ္အခါ အေမျဖစ္သူကို ဖံုးေခၚေလသည္၊ ပိုသည္ဟုထင္ၾကမလားမသိျပီ၊ သင္းသင္းခိုင္သည္ Facebbok ေပၚမွ “သူ႔အေဖသည္ လိုအပ္ခ်ိန္တိုင္း၌ေဘးမွာရွိေနတတ္ေၾကာင္း၊ အားငယ္ စိတ္ကို အေဖကိုၾကည့္ျပီးေျဖရေၾကာင္း” အေဖမ်ားေန႔တြင္လွမ္းျပီး ခြ်ဲေလသည္၊ အေဖလုပ္သူ၏ ကြန္မင့္တြင္ လည္းဖြဲ႔ႏြဲ႔ထားလိုက္သည္မွာလြမ္းစရာ၊
ေနာက္တပါတ္ေရာက္ေသာ္ “ အိမ္ေထာင္စုစာရင္းတြင္ အေမ၏အလုပ္အကိုင္မွာ မွီခိုဟုဆိုေသာ္လည္း အေမ သည္မွီခိုသူမဟုတ္ဟုဆိုသည္၊ တကယ္ အေမ့အေပၚမွာမွီခိုေနၾကသူေတြမွာသူတို႔သားသမီးေတြ ျဖစ္သည္၊ နံနက္ စာကို အမ်ိဳးခ်င္းမထပ္ေအာင္သူ႔ အေမစီမံေဆာင္ရြက္ပံု၊ ေက်ာင္းသြားဘို႔ဆိုလ်င္ အ၀တ္အစားမထပ္ဖို႔ သပ္သပ္ ယပ္ယပ္ျဖစ္ဖို႔ အေမကသာ ဖန္တီးပံု” တို႔ ေရးျပီးအေမကိုခြ်ဲျပန္ေလသည္၊ မိဘႏွစ္ပါးမွာ ခြဲခြာေနရ ေသာသမီး ျဖစ္သူကိုလြမ္းရွာပါလိမ့္မည္၊ ပိုသည္ဟု ဘယ္လိုေ၀ဖန္ပါမည္နည္း၊
(၄)
ကြ်န္ေတာ္သားႏွစ္ေယာက္လံုး၏ ထူးျခားခ်က္မွာသူတို႔ကို ၾကီးျပင္းေအာင္ေမြးရာတြင္ မိဘႏွစ္ပါးအိပ္ေရးမပ်က္ လိုက္ရျခင္းပင္၊ အၾကီးကို ၾကမ္းျပင္တြင္ေသးေပါက္ခ်သျဖင့္ လက္ႏွင့္တခါရိုက္လိုက္ရဘူးသည္၊ အငယ္မွာ စီဒီ အေခြေတြကိုဆြဲခ်ေသာေၾကာင့္တၾကိမ္သာ ရိုက္လိုက္ရဘူးသည္၊ အၾကီးက ငိုေၾကာရွည္ေနတာကို မျပီးမီ မီးဖို နားက အမိႈက္ ပစ္စဥ္အနီးတြင္ခ်ထားလိုက္ရာ သားငိုတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနာင္တြင္ တခါမွ မေတြ႔ရေတာ့ေပ၊ သားသမီးတို႔ ခ်စ္စရာ အေကာင္းဆံုး အရြယ္ ေတြ မွာ ေတာက္တက္ ေတာက္တက္ ေျပးခါစ၊ တီတာ တီတာ ေျပာတတ္ခါစဟုဆိုၾကသည္၊
ကြ်န္ေတာ့္သားေတြမွာ ထိုအရြယ္ေတြကလြန္ေျမာက္သြားၾကေလျပီ၊ ဘယ္လိုပံုျဖင့္ေက်ာ္ခဲ့သည္ကို ကြ်န္ေတာ္ တို႔ သတိမျပဳခဲ့မိ၊ ကြ်န္ေတာ္ တရုပ္ျပည္မွာတာ၀န္က်စဥ္က ေန႔စဥ္ သားေတြကို လြမ္းေနမိတာကိုေတာ့မွတ္မိ သည္၊ သားေတြအရြယ္ေရာက္ေသာ္ ကိုစိန္ျမလို သားအတြက္ဂုဏ္ယူေသာ၊ သားအေၾကာင္းၾကြားေနႏိုင္ေသာ ဖခင္မ်ဳိးျဖစ္ခ်င္သည္၊ အငယ္ေလးကဟန္မေဆာင္တတ္၊ “ေရတခြက္ေလာက္ခပ္ခဲ့ပါ” ဆိုတာကို မေက်နပ္ပါက မ်က္ႏွာတခုလံုး မဲေနတတ္သည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္စိတ္မဆိုးရက္၊ သားသမီးဆိုသည္မွာ ဆိုးေသာ္ ဆိုးသည့္ အေလွ်ာက္ခ်စ္ၾကရသည္သာျဖစ္သည္၊ သင္းသင္းခိုင္လိုခြ်ဲတတ္ေအာင္၊ သားေတြကိုခြဲထားၾကည့္ ပါလား ဟုစဥ္းစားမိသည္၊ သားၾကီးျဖစ္သူက အငယ္ေကာင္ကို ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းကိုပို႔ပါလားဟုအၾကံျပဳဘူးသည္၊ မခြ်ဲတတ္လ်င္ေနပါ ေစ၊ ႏိုင္ငံျခားဘြဲ႔ကို မရလ်င္လည္းရွိေစ၊ သား ႏွင့္ခြဲေနရန္ကားမျဖစ္ႏိုင္ျပီ၊
Photo Credit - The World's Best Photos by dany13 - Flickr Hive Mind
flickrhivemind.net