ဖိုုးထက္ - နံနက္ခင္း ေျခရာမ်ား
မုုိးမခ၊ စက္တင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၄
“လူေတြဟာ အသက္ၾကီးလာရင္ အိပ္ခ်ိန္ နည္းသြားတယ္”
ဆိုတာ ကေလးဘ၀တုန္းကေတာ႔
“အို..အိပ္တာဘဲ..ပင္ပန္း အိပ္ေပ်ာ္မွာေပါ႔၊ တစ္သက္လံုး အိပ္လာခဲ႔ေတာ႔ အိပ္ေရးေတြ ၀ေနလို႔ ေနမွာေပါ႔”
လို႔ဘဲ အထြန္႔တက္ ေတြးခဲ႔သည္။
အသက္ကေလး ရလာေတာ႔ ကိုယ္တိုင္ အိပ္မေပ်ာ္တဲ႔ ညေတြရိွလာမွ အဲဒီစကားက မွန္သလိုလို ရိွသားကလား။ ဒါေတာင္ အစဥ္အျမဲၾကီး မ်က္လံုး မိွတ္သြားရေသးတာ မဟုတ္။ ရွစ္နာရီေလာက္ အိပ္ခ်ိန္ေလးကိုဘဲ မေအးခ်မ္းေသာ စိတ္ေတြနဲ႔လို႔ အားမလို အားမရ စိုးရိမ္ပူပန္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္ထဲမွာ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ အပူေတြ။ ဘ၀ကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတာေတြ မ်ားေနသလား မသိတတ္ပါဘူး။ ငါ႔ဘ၀ သိပ္ဆိုး၊ သိပ္စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္း ဆိုသည္႔ အေတြးမ်ားျဖင္႔ အိပ္ရာမွ လူးလဲ ထရင္း နာရီၾကည္႔ေတာ႔ မနက္ ငါးနာရီ ေက်ာ္ခါစ။ အိပ္မေပ်ာ္မယ္႔ အတူတူ လမ္းေဘး ဘာေလး ေလွ်ာက္တာေပါ႔လို႔ ေတြးမိရင္း အိမ္အျပင္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ႔သည္။
လမ္းေပၚမွာ ကားေတြက ခပ္က်ဲက်ဲ သြားစ ျပဳေနၿပီ။ အလင္းေရာင္က ေမွာင္ရီရီ။ နံနက္ခင္း အနံ႔ကို ပီပီျပင္ျပင္ ရွဴရိွဳက္စဥ္ ႏွာေခါင္းထဲသို႔ ပုတ္အဲ႔ေသာ အန႔ံဆိုးၾကီးက ၀င္လာသည္။ ေဘးဘီကို သတိထား ၾကည္႔လိုက္မွ စည္ပင္သာယာက အမိွဳက္သိမ္းကားၾကီးႏွင္႔ အမိွဳက္ပံုၾကီးကို ထိုးဆြ၊ သိမ္းဆည္းေနၾကေသာ စည္ပင္သာယာ အလုပ္သမားမ်ားကို ေတြ႔သည္။ အားလံုး ေျခာက္ဦး၊ ခုႏွစ္ဦးခန္႔။
အားလံုးနီးပါး ေဘာင္းဘီ အတို၀တ္ထားသည္။ အေရာင္အဆင္း မရိွသေလာက္ ျဖစ္ေနသည္႔ ေအာက္ခံ အက်ီ ၤ။ အဲဒီအေပၚကမွ လိေမၼာ္ေရာင္ လက္ျပတ္ စည္ပင္သာယာ အက်ီ ၤ။ ေျခညွပ္ဖိနပ္။ လွ်ာထိုး အုပ္ထုပ္ ႏွင္႔ အေပၚက head light ေခၚ မီးေရာင္ ခပ္မိွန္မိွန္ တစ္ခုစီျဖင္႔။ ႏွာေခါင္းႏွင္႔ ပါးစပ္မွာ အစည္းအေႏွာင္ အကာအကြယ္ မရိွေပမယ္႔ အခ်င္းခ်င္း စေနာက္ရင္း အမိွဳက္ထုပ္ေတြကို အေတာ္ၾကီး စုတ္ခ်ာေနၿပီ ျဖစ္သည္႔ အမိွဳက္သိမ္း ဆယ္ဘီးကားၾကီးေပၚသို႔ တင္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္ထဲမွာ ဆရာျမသန္းတင္႔ ဘာသာျပန္သည္႔ သုချမိဳ႔ေတာ္ထဲက ဟာရီစပါးတို႔ မိသားစုကို သတိရသလိုလို ရိွသြားသည္။ အမိွဳက္ပံုထဲမွာ ဘ၀ရွင္သန္ေအာင္ ရုန္းကန္ၾကရသည္႔ လူမ်ား။
ရန္ကုန္ ျမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္ ဘယ္ေလာက္ နာမည္ပ်က္ရိွတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး သိၾကသည္။ စီမံခန္႔ခြဲမွဳ ညံ႔ဖ်င္း၊ စိတ္ထား မမွန္၊ အိတ္ထဲထည္႔ဖို႔သာ အစဥ္အျမဲ ေခ်ာင္းေနသည္႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရိွ အဖြဲ႔အစည္းၾကီးေတြ မ်ားစြာထဲက အလြန္နာမည္ရသည္႔ ရန္ကုန္ ျမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္။ ေျပာင္းဘူးၾကီးကိုင္ ေလွ်ာက္သြားၿပီး မေျပာင္းခ်င္သည္႔ ခပ္ခ်ာခ်ာ စိတ္အစဥ္ႏွင္႔ လူၾကီးေတြ ၾကီးစိုးခဲ႔သည္႔ ဌာနၾကီး တစ္ခု။ အခြန္၊ အခ ၀င္ေငြ ေသာက္ေသာက္လဲ ေဘးေပါက္မ်ား ရိွေနသည္႔ အဖြဲ႔အစည္းၾကီး တစ္ခု။ ေၾကာင္ ေနာက္ေဖးသြားဖို႔ အသံုးျပဳရန္ အိမ္ေနာက္ေဖး သဲပံုထားရင္ေတာင္ သိသည္႔ အဖြဲ႔အစည္းၾကီးက ခြင္႔ျပဳခ်က္မဲ႔ အေဆာက္အဦးေတြကို ျဖိဳခ်၊ ဖ်က္ခ်မယ္လို႔ ႀကံဳး၀ါးေနသည္႔ လူအမ်ားစု ရိွေနေသာ အဖြဲ႔အစည္းၾကီး တစ္ခု။ ဒီလို အဖြဲ႔အစည္းၾကီးက ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းမ်ား အမိွဳက္ေတြကို ကာယအားကိုးၿပီး အလြန္ အႏၱရာယ္မ်ားသည္႔ အမိွဳက္သိမ္းဆည္းပံုေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကျဖင္႔ ထူးေထြသည္႔ အ႔ံရာေသာ္ နည္းနည္းမွ မျဖစ္။
အိမ္သာတက္ျခင္းႏွင္႔ မိမိအိမ္မွာ မိမိဘာသာ အမိွဳက္ပစ္ျခင္းသည္ အလြန္ ပရိုက္ေဗစီ ရိွေသာ ကိစၥမ်ား ျဖစ္သည္။ အလြန္တိုးတက္ပါသည္၊ အလြန္ပညာတတ္ပါသည္၊ အလြန္ခ်မ္းသာပါသည္ဆိုသည္႔ ႏိုင္ငံေတြေတာင္မွ အမိွဳက္ေတြကို ခြဲျခား ျပစ္ၾကဖို႔ အစဥ္ႏိွဳးေဆာ္ေနရသည္ မဟုတ္လား။ မီးဖိုေခ်ာင္ထြက္ စားႀကြင္း စားက်န္ အမိွဳက္အစိုေတြက သပ္သပ္။ ျပန္လည္ အသံုးျပဳႏိုင္သည္႔ စာရြက္၊ သံဗူး၊ ေဆာက္လုပ္ေရး ပစၥည္းေတြက သပ္သပ္။ မီးလံုး၊ မီးေခ်ာင္း၊ ဓာတုေဗဒဓာတ္မ်ား ပါသည္႔ အမိွဳက္ေတြက သပ္သပ္။ ေဆးရံုသံုး ေသြး၊ ေခၽြးေတြ ေပေရေနသည္႔ အမိွဳက္ေတြက သပ္သပ္။ စသည္႔ စသည္႔ အမိွဳက္ေတြကို ဘယ္လို ဘယ္ပံု ခြဲျခား စြန္႔ပစ္ရမယ္လို႔ ဘယ္လိုဘဲ ပညာေပးေပး၊ ဘယ္ေလာက္ဘဲ လုပ္လုပ္ လူ႔သဘာ၀အရ ပရိုက္ေဗစီ ရိွရိွ အလြယ္လိုက္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ အမိွဳက္ပံုးေတြကို ဘယ္လိုဘဲ အမ်ိဳး အစားခြဲျခား ထားေပး ေပမယ္႔ မျမင္ မျမင္သလို အမိွဳက္ေတြကို ေရာၿပီး ပစ္တတ္ၾကတာ အဆင္းရဲဆံုး စာရင္း၀င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွ မဟုတ္။ ထိပ္တန္း ႏိုင္ငံက လူေတြေတာင္ လုပ္တတ္ၾကေသးသည္ဘဲ။ ကိုယ္႔အိမ္မွာကိုယ္ အမိွုက္ေတြကို သတ္မွတ္ထားသည္႔ အမိွဳက္အိတ္ထဲ စုထည္႔ ခ်ည္တုပ္ၿပီး အမိွဳက္ပံုမွာ သြားပစ္လွ်င္ “ခင္ဗ်ား အမိွဳက္အမ်ိဳးအစားက ဘာေတြလဲ” ဟု ေစာင္႔ၾကည္႔ၿပီး အမိွဳက္ Analysis လုပ္ႏိုင္ၾကတာမွ မဟုတ္တာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာျဖင္႔ အမိွဳက္အိတ္ထဲမွာ အမ်ိဳး အစား အစံု အစံု။ ခၽြဲသလိပ္ေတြလဲ ပါသည္။ လံုခ်ည္အေဟာင္း အစုတ္ေတြလဲ ပါသည္။ စားႀကြင္း စားက်န္ေတြလဲ ပါသည္။ ကုန္ကုန္ ေျပာရလွ်င္ အမ်ိဳး သမီးသံုး ပစၥည္းေတြႏွင္႔ ဘုရားပန္းအက်ေတြေတာင္ ေရာပါတတ္ေသးသည္။ တတ္ႏိုင္သည္႔ ႏိုင္ငံေတြကေတာ႔ ဒီအမိွဳက္ေတြကို ဥပေဒေတြျဖင္႔ ကြပ္ညွပ္၊ အေသအခ်ာ ပညာေပး စည္းရံုးၿပီး ခြဲျခား အမိွဳက္ပစ္ေစသည္။ အိမ္ထဲက အိမ္အျပင္ထြက္စရာ မလိုဘဲ အမိွဳက္ပစ္လုိ႔ရေအာင္ ဖန္တီးေပးထားသည္။ ၿပီးေတာ႔ အမိွဳက္မီးရိွဳ႕စက္ရံုၾကီးေတြကို တည္ေဆာက္ထားၾကေသးသည္။
အမိွဳက္မီးရိွဳ႕စက္ရံုၾကီးေတြရဲ႕ တည္ေဆာက္စရိတ္က နည္းတာ မဟုတ္။ ေဒၚလာေငြေႀကး ဘီလွ်ံခ်ီ ကုန္က်သည္။ အမိွဳက္ေတြကို စုပံုထားသည္႔ ဘန္ကာၾကီးေတြထဲကမွ အမိွဳက္အရည္ေတြကို စုကာ မီသိန္းဓာတ္ေငြ႔ထုတ္ၿပီး Generator မ်ားကို ေမာင္းႏွင္၍ လွ်ပ္စစ္မီး ထုတ္ႏိုင္သည္။ ဒါေပမယ္႔ ထြက္ရိွလာသည္႔ လွ်ပ္စစ္မီးက သိပ္ေတာ႔ အမ်ားၾကီး မဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ သိထားသည္။ စက္ရံုၾကီး ျပန္လည္ပါတ္ေအာင္ အသံုးျပဳလို႔ေတာ႔ ရမည္။ ျမိဳ႕ၾကီးတစ္ခုကို Back up ျပန္ၿပီး ျဖန္႔ျဖဴးေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မထုတ္လုပ္ႏိုင္။ စက္ပစၥည္း၊ ပစၥယေတြက ေစ်းအလြန္ၾကီးသည္။
ေနာက္ၿပီး ေရာေႏွာေနသည္႔ အမိွဳက္ေတြကို သံက သပ္သပ္၊ ေၾကးက သပ္သပ္၊ ျပန္လည္ အသံုးျပဳလို႔ရသည္႔ ပလပ္စတစ္မ်ားက သပ္သပ္။ စသည္႔ စသည္႔ အမိွဳက္အမ်ိဳး အစားေတြကို ခြဲျခားၿပီး ထုတ္ယူသည္။ အမိွဳက္ အေဆြး အေျမ႕မ်ားကို ေျမေဆြးျပန္လုပ္ၿပီး စိုက္ပ်ိဳးေရးမွာ ေကာင္းေကာင္းၾကီး အသံုးခ်ႏိုင္ေသးသည္။ ဘယ္လိုမွ ျပန္လည္ အသံုးျပဳလို႔ မရသည္႔ အမိွဳက္ေတြကိုေတာ႔ မီးရိွဳ႕ျပစ္သည္။ အဲဒီ မီး အပူရိွန္ေတြကမွ တဆင္႔ ဘိြဳင္လာအုိးၾကီးမ်ား ခံကာ လွ်ပ္စစ္မီး ျပန္ထုတ္ႏိုင္ျပန္သည္။ အားကိုးလို႔ ရတဲ႔ ပမာဏေတာ႔ မဟုတ္။ ဒီလို ဘက္စံု အသံုး၀င္သည္႔ အမွိဳက္မီးရိွဳ႕ စက္ရံုၾကီးေတြ ရိွရင္ သိပ္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ သိၾကေပမယ္႔ နည္းပညာလိုသည္။ ေငြလိုသည္။ ၿပီးေတာ႔ ဒီစက္ရံုၾကီးေတြ အစဥ္အျမဲ လည္ပါတ္ႏိုင္ေအာင္ ျပဳျပင္ ထိမ္းသိမ္း စရိတ္က နည္းတာမဟုတ္။ အေဆြး အျမည္႔ အမိွဳက္ေတြႏွင္႔ အလုပ္လုပ္ရသည္႔ စက္ေတြကို မေဆြး မျမည္႔ ေအာင္ ထိမ္းသိမ္းရတာ မလြယ္ေရးခ် မလြယ္။ အလြန္ ပိုက္ဆံ ကုန္သည္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ သိထားသည္။ အလြန္ ကရိကထ မ်ားသည္။
အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆီမွာလဲ အမွိဳက္မီးရိွဳ႕စက္ရံုမ်ား ထားဖုိ႔ ဟိုက ဒီက ႏိုင္ငံမ်ားႏွင္႔ ေပါင္းၿပီး ႀကိဳးစားေနၾကတာ လက္ခုပ္တီးအားေပးရမယ္႔ ကိစၥေတြလို႔ဘဲ (လို႔ဘဲ) ဆိုၾကပါစို႔။ အမွန္အကန္လား အႀကံအဖန္လား သက္ဆိုင္ရာ လူၾကီးေတြက အသိဆံုးေနမွာပါ။ အမ်ိဳး အရင္းၾကီးေတြဆိုေတာ႔ နည္းနည္းမွ မယံုရဘူး မို႔လား။ ၿပီးေတာ႔ အဆင္႔မွီ စက္ရံုၾကီးေတြ ျဖစ္လာဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ စိတ္ေစတနာ ေကာင္းေကာင္းျဖင္႔ စီမံခန္႔ခြဲႏိုင္သည္႔ လူ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြေကာ ရိွမွ ရိွပါ႔မလားလို႔ စိုးရိမ္မိသည္။ ဘယ္ႏိုင္ငံကမွ “ေႀသာ္ ျမန္မာျပည္က လူေတြ အမိွဳက္ေတြ ပစ္ရ၊ သိမ္းရတာ ဒုကၡမ်ားလိုက္တာ။ ငါတို႔ အမိွဳက္မီးရိွဳ႕စက္ရံုၾကီးေတြ ေဆာက္ေပး…. အံုးမွာ” လို႔ ေစတနာ ေရွ႕ေဆာင္ လုပ္ၾကမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မထင္။ တိုးတက္လြန္းပါသည္ဆိုသည္႔ ႏိုင္ငံေတြေတာင္ သူတို႔ ကိစၥနဲ႔ သူတို႔ ၊ သူတို႔ ျပႆနာနဲ႔ သူတို႔ လိပ္ပါတ္လည္ႀကတာ မဟုတ္။ “အက်ိဳးအျမတ္မလိုခ်င္ဘဲ ကူညီဖို႔ သက္သက္ပါဘဲ” ဆိုသည္႔ စကားကိုျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္ မယံုၾကည္ရင္ အဆိုးျမင္လြန္းတယ္လို႔ ဆိုခ်င္လဲ ဆိုေစေတာ႔။ “မယံု မၾကည္စိတ္ မ်ားလြန္းတဲ႔ လူ၊ ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ ႏိွဳင္း…ရိုင္းေပါ႔” လို႔ စကားတင္း အဆိုခံရမွ ခံရေပေတာ႔။ အေသအခ်ာ စီစစ္ၿပီး လုပ္ၾကရမည္႔ ကိစၥေတြလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ျမင္မိသည္။
“စက္ရံုၾကီးေတြခ်ီ.. ၾကည္႔စမ္းပါအံုး.. တို႔ အေပါင္းအသင္း… ေရာင္းရင္းေတြမ်ားရယ္”
ဆိုသည္႔ ထို အမိွဳက္သိမ္းေနသည္႔ စည္ပင္သာယာ၀န္ထမ္း တစ္ဦး၏ သီခ်င္းသံေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အေတြးမ်ား ျပတ္ေတာက္သြားခဲ႔ရသည္။
“မင္႔ အဘ စက္ရံုၾကီးေတြဘဲ ခ်ီ။ လုပ္…လုပ္..ျမန္…ျမန္။ ေနထြက္လာေတာ႔မွာ” ဟု ေနာက္တစ္ဦးက သီခ်င္း အဆိုရွင္ကို လွမ္းေငါက္သံ ၾကားလိုက္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ အနားက ျပန္လွည္႔ထြက္ လာခဲ႔သည္။ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း ဒီလို အမိွဳက္အေဆြးေတြကို ရာဘာလက္အိပ္ေလးဘဲ စြပ္ၿပီး သိမ္းဆည္းေနရသည္႔ သူတို႔ က်န္းမာေရးကို ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။ ဘယ္အိမ္က ဘယ္လူက ဘာေရာဂါပိုးမႊားမ်ား ရိွေနသည္ မသိဘဲ အမိွဳက္ေတြကို လက္နဲ႔ ပါယ္ပါယ္ႏွယ္ႏွယ္ကိုင္ၿပီး သိမ္းဆည္းေနၾကရသည္႔ သူတို႔ဘ၀ေတြကို ဘာမွ မတတ္ႏိုင္သည္႔ ကၽြန္ေတာ္က အားနာမိသည္။ စီပိုးလား။ ဘီပိုးလား။ သူတို႔ မိသားစု၀င္ေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးေတြကိုပါ ထိခိုက္ကုန္မွာလား။ လူတန္းေစ႔တဲ႔ က်န္းမာေရးမွ ရၾကပါ႔မလားလို႔ ဆက္ၿပီး ေတြးေနမိသည္။ သူမ်ားေတြဆီမွာဆိုရင္ အမိွဳက္သိမ္းကားနဲ႔ အမိွဳက္ပံုးေတြကို အကာအကြယ္ေကာင္းေကာင္း ယူထားသည္႔ ၀န္ထမ္းေတြက ခ်ိတ္ဆက္ေပးလိုက္ရံုဘဲလို႔ ေတြးမိေပမယ္႔ ကိုယ္႔ဆီမွာျဖင္႔ အဲဒီလို အမိွဳက္သိမ္းကား တစ္ပါတ္ရစ္ကိုေတာင္ သတင္းစာထဲထည္႔ ဖဲၾကိဳးျဖတ္ ဖြင္႔လွစ္ဂုဏ္ယူၾကဆဲ။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ျဖစ္သည္႔ ဆရာ သန္႔ျမင္႔ဦးေရးေသာ “ေျခရာေပ်ာက္ျမစ္” (The River Of Lost Footsteps) ျမန္မာ ဘာသာျပန္ ကို ဆက္ၿပီး ဖတ္ေနမိသည္။ အဂၤလိပ္စာဆိုလွ်င္ နီတိတစ္ေၾကာင္းေတာင္ အဂၤလိပ္လို မဖတ္ခ်င္သည္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ငပ်င္း လူစားေတြအတြက္ ျမႏွင္းဆီ (Mra Hninzi) ဆိုသည္႔ ဘာသာျပန္ ကေလာင္ရွင္ကို မနက္ အေစာၾကီး ေမတၱာဓာတ္မ်ား ပို႔သေနမိသည္။ ၿပီးေတာ႔ တဆက္တည္းမွာ ေရာဂါပိုးမႊားမ်ားကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္အားဘဲ အမိွဳက္သိမ္းေပးေနၾကသည္႔ ေအာက္ေျခ စည္ပင္သာယာ၀န္ထမ္းမ်ားကိုေရာေပါ႔။ ႏိုင္ငံကို စုတ္ျပတ္သတ္ေနေအာင္ လုပ္သြားၾကသည္႔၊ လုပ္ေနၾကသည္႔ လူမ်ားကိုျဖင္႔ ေသဂ်င္းဆိုးနဲ႔ ေသၾကပါေစလို႔ ဆုမေတာင္းေကာင္းေပမယ္႔ က်န္းမာ၊ ခ်မ္းသာၾကပါေစ ေမာင္မင္းၾကီးသားမ်ားလို႔ ေမတၱာမပို႔ႏိုင္ပါဘူးေလ။
ေအးေအး လူလူ စာဆက္ဖတ္ေနရင္း ဆရာ႔ စာအုပ္ထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာက်ၤားေလး အမ်ားစု စိတ္၀င္စားမည္႔ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ဖတ္လိုက္ရသည္။ အဂၤလိပ္ေတြ အထက္ျမန္မာျပည္ကို သိမ္းဖို႔ စစ္ျပင္ဆင္ေတာ႔ သူတို႔မွာ တစ္မိနစ္ကို က်ည္ေတာင္႔ ၅၀၀ ထြက္သည္႔ မက္ဆင္မ္ စက္ေသနတ္ (Maxim Machine Gun) အလက္ေပါင္း ၄၀ ကို ျပင္ဆင္ ယူလာၾကသတဲ႔။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ နည္းပညာက ဗထက္ခ်ိဳင္႔ ေသနတ္ကို ဂုဏ္ယူ ခ်ီးက်ဴးေနၾကရဆဲ။ အခ်ိန္က ၁၈၈၅။ အခု ၂၀၁၄ ဆိုေတာ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၁၃၀ ျပည္႔လု ျပည္႔ခင္။ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ႏွင္႔ လက္ရိွ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ကြာျခားမွဳက အတူတူဘဲလို႔ ဆိုရမွာလား။ ရုပ္၀တၳဳတိုးတက္မွဳ မလုပ္ႏိုင္လုိ႔ စိတ္အက်င္႔ေတြ တိုးတက္လာသလားဆိုေတာ႔လဲ မဟုတ္ျပန္။ နံနက္ခင္း ေလထုၾကီးက စီးစီျပစ္ျပစ္ ျဖစ္ေနဟန္ရိွသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွဴက်ပ္လာသည္။ စာအုပ္ကို ျပန္ပိတ္ရင္း စာအုပ္ေခါင္းစီးကို ျပန္ဖတ္ၾကည္႔ရင္း ဆရာ႔ရဲ႕ စာအုပ္ ေခါင္းစဥ္ ေပးပံုကို သေဘာက်ေနမိသည္။ ေျခရာေပ်ာက္တယ္တဲ႔လား။
တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွလံုးသားေတြထဲမွာ ေျခရာေတြ ထင္းထင္းရွင္းရွင္းၾကီး ေပၚေနခဲ႔ေအာင္ အနင္းခံ ခဲ႔ၾကရတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွလံုးသားေတြထဲမွာ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ ေသရာပါမယ္႔ ေျခရာ ၾကီးေတြ ရိွတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ တစ္ခ်ိဳ႕ေျခရာေတြက အသက္နဲ႔ လဲမွ ေပ်ာက္မယ္႔ ေျခရာေတြ။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေျခရာေတြက မေပ်ာက္ပ်က္သြားေစခ်င္သည္႔ ျမတ္ႏိုးခ်စ္ခင္ရတဲ႔ ေျခရာေတြ။ ခ်စ္ရလြန္းတဲ႔ ေျခရာေတြ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေျခရာေတြက အျမဲ မွတ္မိေနခ်င္လို႔ သပ္သပ္ခြဲထားတဲ႔ ေျခရာေတြ။ အဲဒီသပ္သပ္ခြဲထားတဲ႔ ေျခရာေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံကို ေအာက္တန္းက်ေအာင္ လုပ္သြားခဲ႔တဲ႔ ေျခရာေတြ ကၽြန္ေတာ္႔တို႔ ႏွလံုးသားေတြထဲမွာ အမ်ားၾကီး ရိွၾကမွာပါ။ အမုန္းနဲ႔ သိမ္းထားရင္ ပင္ပန္းေပမယ္႔ ေျခရာေပ်ာက္ေအာင္ေတာ႔ မလုပ္သင္႔ဘူးလို႔ ထင္သည္။ မေဖ်ာက္ျပစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေလွ်ာ္ဖြပ္မျပစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ေလာက အလံုးစံုကို ေမတၱာထားႏိုင္တဲ႔ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ ျမတ္မွ မဟုတ္တာဘဲ။ ဘုရားရွင္ေတာ္ျမတ္လို နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြသာ ဒီလို စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းတဲ႔ ဘ၀၊ ေအာက္တန္းက်ရတဲ႔ ဘ၀၊ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ နည္းနည္းမွ မရိွတဲ႔ ဘ၀ေတြကို သတိတရားနဲ႔ ေစာင္႔ၾကည္႔ၿပီး အလြတ္ရုန္းထြက္ႏိုင္ၾကတာ မို႔လား။ သံသရာက မလြတ္မခ်င္း အဲဒီ ေျခရာေတြကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပန္ျပန္ငဲ႔ၾကည္႔ ေနရအံုးေတာ႔မွာ။
ဖိုးထက္