(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၈၊ ၂၀၁၃
ယခင္အပတ္မွ အဆက္
(၅)
စေနေန႔တစ္ေန႔လံုး ကေလးမ်ားအတြက္ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းႏွင့္ လူႀကီးမ်ားအတြက္ အဘိဓမၼာသင္တန္းမ်ား ပို႔ခ်သည္။ သင္တန္းမ်ားၿပီးသည္ႏွင့္ ခရီးသြားဖို႔ ျပင္ရသည္။ ေျခအိတ္ ၅ စံု၊ ဆြယ္တာ ၁ ထည္၊ သကၤန္းႏွစ္စံုႏွင့္ အျခားတိုလီမိုလီအနည္းငယ္သာ ထည့္ျဖစ္သည္။ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံအပူခ်ိန္ႏွင့္သိပ္မကြာဟု ထင္သျဖင့္ ေခါင္းစြပ္မ်ား မယူျဖစ္ခဲ့ပါ။
ရထားက ည ၁ဝ နာရီ ၁၉ မိနစ္။ ၉ နာရီခဲြေက်ာ္သည္ႏွင့္ ရထားဘူတာသို႔ တစ္ပါးတည္း ထြက္ခဲ့သည္။ လမ္းမေပၚတြင္ ကားမ်ားလည္း ရွင္းေနသည္။ အေသြးအေရာင္စံုေသာ လူမ်ားကေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီ သြားလာေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ ဂ်ာမနီ ၉ နာရီခဲြက အလင္းေရာင္ ရွိေနေသးသည္။ ၁ဝ မိနစ္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ ဘူတာသို႔ ေရာက္သည္။ ညအခ်ိန္မွာေတာင္ ဘူတာႀကီးက ရထားမ်ား ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ ရွိေနသည္။
ေခ (၆)
ဖရန္႔ဖြတ္ၿမိဳ႕ဘူတာသည္ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံတြင္ ဒုတိယေျမာက္ အႀကီးဆံုး ရထားဘူတာႀကီးျဖစ္သည္။ Departure Hall ၅ ခုႏွင့္ ပလက္ေဖာင္းေပါင္း ၂၅ ခုေက်ာ္ ရွိသည္။ ဖရန္႔ဖြတ္ၿမိဳ႕မွ ျပင္သစ္၊ ဘယ္ဂ်ီယံ၊ နယ္သာလန္၊ ဆြစ္ဇာလန္၊ ဒိန္းမတ္၊ ၾသစႀတီးယား စေသာ ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ျပည္တြင္းၿမိဳ႕မ်ားသို႔ ေျပးဆဲြေနေသာ ရထားေပါင္းမ်ားစြာ၏ ဆံုရာလည္း ျဖစ္သည္။
ေန႔စဥ္ ရထားအစီးေရ ၁၁ဝဝ ခန္႔ ဝင္ထြက္ေနၿပီး ခရီးသည္ေပါင္း ၃၅ဝ,ဝဝဝ ခန္႔ သြားလာေနသည္ဟု သိရသည္။ ေရႊျပည္ႀကီးသား စာေရးသူအတြက္ အံ့ၾသစရာမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
ေရႊျပည္ႀကီးက အစည္ကားဆံုး ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္မိေသးသည္။ ည ၉ နာရီေလာက္ ထြက္ရမည့္ရထားက ေနာက္ရက္မနက္ခင္းအထိ မထြက္ႏိုင္ေသးလို႔ ေစာင့္ခဲ့ရသည့္အေတြ႕အႀကံဳမ်ား၊ နယ္က ဘူတာေလးတြင္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေနာက္က်သျဖင့္ အလဟႆျဖစ္ခဲ့ရသည့္ စိတ္ပန္းလူပန္းအျဖစ္အပ်က္မ်ားကလည္း အေတြးထဲ ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္လိုက္ၾကေသးသည္။
ရထားအစီးေရ ၁၁ဝဝ ခန္႔ဆိုေသာ္လည္း ၉၅ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔က အခ်ိန္တိက်ပါသည္။ အခ်ိဳ႕အခ်ိန္မမွန္သည့္ရထားဆိုသည္မွာလည္း ၅/၁ဝ မိနစ္ခန္႔သာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ထက္ပိုေနာက္က်သည့္အျဖစ္အပ်က္က နည္းပါသည္။
(၇)
စီးရမည့္ရထားက City Night Line ရထားျဖစ္သည္။ ျပင္သစ္၊ ဆြစ္ဇာလန္၊ နယ္သာလန္၊ ဒိန္းမတ္ စသည့္ ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ေန႔စဥ္ေျပးဆဲြေနသည့္ ညရထားျဖစ္သည္။ အိပ္စင္ပါယူလွ်င္ ေစ်းပိုသျဖင့္ ထိုင္ခံုသာ ဝယ္ထားသည္။ ရထားက ဘူတာတြင္ မဆိုက္ေသးျဖင့္ ဘူတာအတြင္း ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ခဏထိုင္ေစာင့္သည္။ ဘူတာအတြင္း သန္႔ရွင္းေရးသမားမ်ားမွာ အာဖရိကန္မ်ားႏွင့္အေရွ႕အလယ္ပိုင္းဆန္ဆန္၊ တူရကီဆန္ဆန္ လူမ်ိဳးမ်ားသာ မ်ားသည္။
ဘူတာအတြင္းရွိ အမိႈက္ပံုးမ်ားကို လွန္ေလွာၿပီး ပုလင္းအေဟာင္းမ်ား၊ ေရဗူးခြံႏွင့္အခ်ိဳရည္ဗူးအခြံမ်ားကို ေရြးယူေနသူအခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ေရြးယူေနၾကျခင္းမွာလည္း အေၾကာင္းရွိပါသည္။ အခ်ိဳ႕ဗူးခြံမ်ားတြင္ ဖန္းဟုေခၚေသာ (Fund ကို ဆိုလိုသည္ဟု ထင္သည္) တံဆိပ္ေလးမ်ား ပါတတ္သည္။ ထိုတံဆိပ္ေလးပါေသာဗူးခြံကို စူပါမားကတ္အတြင္းရွိ စက္တြင္ ထည့္လိုက္ပါက တစ္ဗူးကို ယူ႐ို ၂၅ ဆင့္ ျပန္ရသည္။ အမႈိက္ေကာက္ရသက္သာေအာင္ ျပဳလုပ္ထားသည့္စနစ္တစ္ခု ျဖစ္သျဖင့္ သေဘာက်မိသည္။ ထိုစနစ္ေၾကာင့္ ဗူးခြံမ်ားကို ေရာက္တတ္ရာရာ မစြန္႔ပစ္ဘဲ အိမ္မွာစုထားလွ်င္ မုန္႔ဖိုးေတာ့ ရႏိုင္ေလသည္။ အမႈိက္အလြန္ေပါေသာ စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံအတြက္ အတုယူစရာစနစ္တစ္ခုဟု သေဘာပိုက္မိသည္။
(၈)
၁ဝ နာရီခန္႔တြင္ ရထားက ဘူတာတြင္ လာရပ္သည္။ ရထားမထြက္ခင္ အေပါ့အပါးသြားဦးမွ စိတ္ကူးမိသည့္အခါ ဘူတာရွိအိမ္သာမွာ ယူ႐ို ၁ က်ပ္ (ျမန္မာေငြႏွင့္ဆုိလွ်င္ ၁၃ဝဝ ခန္႔)ဆိုသည္ကို သတိရေသာေၾကာင့္ ရထားထြက္မွ ရထားေပၚေရာက္မွ ကိစၥရွင္းေတာ့မယ္ဟု ေတြးလိုက္သည္။
တစ္ခါမွ မသြားဖူးသည့္ခရီးျဖစ္သျဖင့္ ရထားဆိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ရထားေပၚတက္သည္။ အတြဲနံပါတ္ ၁၉၄၊ ထိုင္ခံုနံပါတ္ ၆၄ ကို လုိက္ရွာသည္။ ရထားတဲြေပၚတြင္ လူ ၆ ေယာက္စီပါေသာ အခန္းေလးမ်ား ကန္႔ထားသည္။ တူရကီဆန္ဆန္အမ်ိဳးသားတစ္ဦးႏွင့္ ဥေရာပအမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ဦးပါသည္။ အမ်ိဳးသားက ကိုယ့္ထိုင္ခံုေပၚ ထိုင္ေနသည္။ လက္မွတ္ျပၿပီး ေနရာေျပာင္းလိုက္သည္။
ဥေရာပအမ်ိဳးသမီးငယ္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ခံုျဖစ္သည္။ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ အကဲခတ္ၾကည့္ေသာအခါ အမ်ိဳးသားက ေခါင္းငုံ႔ကာ မ်က္လံုးေမွးေနသည္။ အမ်ိဳးသမီးငယ္က စာအုပ္အထူႀကီးကို ဖတ္ေနသည္။ ကိုယ္လည္း အားက်မခံ စာအုပ္ဖတ္႐ံုႏွင့္တရားထိုင္သလို တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းသြားတတ္ေသာ စြန္းလြန္းဂူဆရာေတာ္ႀကီးအတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ကို အိုင္ပက္ထုတ္ၿပီး ဖတ္ေနလုိက္သည္။
(၉)
ရထားထြက္ခါနီးေသာအခါ အဘိုးအိုတစ္ဦး တက္လာသည္။ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းဆန္ဆန္လူလတ္ပိုင္းတစ္ဦး ဝင္လာသည္။ စာအုပ္သာ ဆက္ဖတ္ေနလိုက္သည္။ ၅ မ်က္ႏွာခန္႔ဖတ္ၿပီးသည့္အခါ ပ်ားပန္းခတ္မွ် လႈပ္ရွားသြားလာေနေသာ ဘူတာအတြင္းရွိ ခရီးသည္မ်ားႏွင့္ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ျဖစ္ေနေသာ ရထားမ်ားျဖင့္ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနေသာ ျပင္ပေလာကကို ေငးၾကည့္ေနျဖစ္သည္။ ၁ဝ နာရီ ၁၉ မိနစ္အတိတြင္ ရထားစထြက္သည္။
ရထားထြက္ၿပီး ၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ အဘိုးအိုက အခန္းမီးပိတ္ခ်င္တယ္။ သေဘာတူလားဟု ေမးသည္။ အားလံုးသေဘာတူလိုက္သည္။ အခန္းတြင္းမွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ျမင္ႏိုင္႐ံု အလင္းမွိန္မွိန္ေလးသာ ရွိေတာ့သည္။ မီးပိတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ အဘိုးအိုႏွင့္အာရပ္ျဖစ္ဟန္တူသူတို႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ အိပ္ၾကသည္။ အျခားတစ္ဦးက ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ ၾကည့္ေနသည္။ အမ်ိဳးသမီးက တံခါးအျပင္ကို မိမိလိုပင္ ေငးေနသည္။
အတန္ၾကာေသာအခါ အျပင္ခဏသြားခ်င္တယ္၊ သူ႕ပစၥည္းမ်ားကို ခဏၾကည့္ထားေပးပါဟုဆိုၿပီး အမ်ိဳးသမီးအျပင္ထြက္သြားသည္။ ခဏၾကာေသာအခါ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ထိုမွစကာ မိတ္ဆက္ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအမည္ကို မနည္းေျပာယူရသည္။ နီးယားထိုင္းလန္းဆိုမွ နည္းနည္းၾကားဖူးတယ္ဟု ဆိုသည္။ “ဟဲ ဟဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ျမန္မာဆိုတာ ကမၻာမွာ ဘယ္လိုကြ၊ တို႔ျမန္မာဆိုတာ ကမၻာမွာ ဘယ္ဂုဏ္ယူစရာကြ”နဲ႔ ထင္လာလိုက္တာ ဥေရာပေရာက္မွ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို မသိသူမ်ား ေျမာက္ျမားစြာရွိေနပါလားဆိုသည္ကို သိရသည္။ ေရာက္စက “ျမန္မာ”ဆိုတာကို မသိဘူးဟု ေျပာလာလွ်င္ “ဒီလူ အေတာ္ဗဟုသုတနည္းတာပဲ”ဟု ယူဆမိသည္။ ယခုေတာ့ ႐ိုးသြားပါၿပီေလ။
(၁ဝ)
ရထားအျပင္မွာ မီးေရာင္မိွန္မွိန္ေလးမ်ားကို ရိပ္ခနဲရိပ္ခနဲ ျဖတ္သန္းေနသည္။ အလင္းမကဲြေသးေသာ ေကာင္းကင္ယံတြင္ တိမ္လိပ္အခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ညအခ်ိန္ျဖစ္လို႔ တိမ္မ်ားက အမည္းေရာင္ အနည္းငယ္သန္းေနသည္။ မီးေရာင္တဖ်က္ဖ်က္ႏွင့္ဥဒဟိုေျပးသြားေနေသာ ေလယာဥ္မ်ားက စာေပထဲမွ စ်ာန္ရ ရေသ့၊ ရဟန္းမ်ား တန္ခိုးျပၿပီး စ်ာန္ပ်ံေနသလို ထင္ရသည္။ စိတ္က တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တိမ္ႀကိဳတိမ္ၾကားတိမ္လိပ္ေလးမ်ားၾကားကေန အမိျမန္မာႏိုင္ငံကို လွမ္းၾကည့္ လြမ္းဆြတ္မိေသးသည္။
႐ုတ္တရက္ တိမ္လိပ္ခၽြန္ခၽြန္ေလးမ်ားကို ေတြ႕လွ်င္ ျမန္မာျပည္ေျမပံုေလးအလား စိတ္က မွန္းမိသည္။ ျမန္မာျပည္က ေျမပံုကိုက ေျခေထာက္က တစ္ေခ်ာင္းတည္းရယ္။ ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းတည္းရွိလို႔ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ေနရတာမ်ားလား ျမန္မာျပည္။ စိတ္ကူးထဲတြင္ တနသၤာရီဘက္သို႔ ခၽြန္ထြက္ေနေသာ ေျခေထာက္ႀကီးလိုမ်ိဳး ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ထဲမွာ ေျခေထာက္ႀကီးတစ္ေခ်ာင္းေလာက္ ထပ္တပ္ေပးလိုက္ရလွ်င္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ႀကီး တည္ၿငိမ္သြားမလား။ အေတြးမ်ားက ရထားတဲြႀကီးလို အမွ်င္မျပတ္ တရစပ္ေျပးလႊားေနသည္။
ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ႏွင့္ နလန္မထူႏိုင္ေသာ နာတာရွည္ေရာဂါသည္ႀကီးလို ျဖစ္ေနေသာ အမိျမန္မာကို ေတြးမိတိုင္း ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူရသည္။ အေတြးထဲက ထြက္ၿပီး စိတ္က ပစၥဳပၸန္မွာတည္လာေတာ့ ရထားတဲြေလးထဲ အတူခရီးသြားေတြအားလံုး ငိုက္ျမည္းေနၾကေလၿပီ။ ရထားႀကီးက သူ႕အရွိန္ႏွင့္သူ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္း တဂ်က္ဂ်က္ ျမည္ဟီးေနေသာ္လည္း စာေရးသူတို႔အခန္းေလးက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လွသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္ …
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
ဝ၇၊ ၁ဝ၊ ၂ဝ၁၄