ထင္ေအာင္ - ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ား
(မိုးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၈၊ ၂၀၁၄
(မိုးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၈၊ ၂၀၁၄
လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉ ရာစု ၂၀ ရာစု ႏွစ္ကာလမ်ားက ျမန္မာဘာသာႏွင့္ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ မဂၢဇင္းမ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ားႏွင့္ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားတြင္ "ပထမဆံုး" ဆိုေသာ စာလံုးကိုအသံုးျပဳထားတာကို မၾကာခဏဖတ္ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပထမဆံုးထုတ္ေဝခဲ့ေသာ သတင္းစာ၊ ပတမဆံုးေသာ မဂၢဇင္း၊ စာၾကည့္တိုက္၊ ပထမဆံုး ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ေစလႊတ္ခံရေသာ ေက်ာင္းသား၊ ပထမဆံုး အေနာက္တိုင္း ေဆးပညာဘြဲ႕ရသူ စသည္တုိ႔ကို ပညာရွင္မ်ားက ေလ့လာရွာေဖြၾက၊ စာဖတ္သူမ်ားကို ျပန္လည္သိေစရန္ ေရးသားေဖၚ ျပၾကပါေတာ့တယ္။ သို႔ရာတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ပထမဆံုး ဖြင့္လွစ္ ေရာင္းခ်ခဲ့တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ မည္သည့္ဆိုင္၊ မည္သည့္ေနရာမွာလဲ ဆိုတာကို မည္သည့္ ပညာရွင္ကမွ မရွာေဖြၾကေသးတာ ထူးဆန္းေနပါတယ္။
ေကာ္ဖီ၊ မိုင္လို၊ ေဟာ္လစ္ႏွင့္ မုန္႔မ်ဳိးစံုေတြကို ႀကိဳက္သလို ဝယ္ယူစားေသာက္ႏိုင္ေသာဆိုင္ကို ဘာေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လို႔ အမည္ ေပးခဲ့ၾကတာလဲဆိုတာကိုက သုေတသန ျပဳခ်င္စရာေလးပါ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တေနကုန္ထိုင္ကာ ေလပန္းေနၾကတဲ့ စာေရးဆရာေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြ၊ ပါေမာကၡေတြ၊ ကထိကေတြ၊ သုေတသနပညာရွင္ဆိုသူေတြအနက္ တေယာက္မွ သုေတသနျပဳေနၿပီဆိုေသာအသံကို မၾကားမိေသးပါ။
ယခုအခါ ျမန္မာတႏိုင္ငံ အႏွံအျပားတြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေျမာက္မ်ားစြာဖြင့္ထားတာကို ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ လမ္းတလမ္းထဲမွာ သံုး ဆိုင္ေလာက္ ဖြင့္ေရာင္းေနၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဆိုင္တိုင္းမွာလည္း သူ႔ ပရိသတ္နဲ႔သူ စည္ကားေနပါတယ္။ ပထမဆံုး လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကို ဘယ္သူမွမသိခဲ့ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သက္တမ္းတေလွ်ာက္လံုး ေတြ႕ခဲ့ဖူးေသာ၊ ေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ၊ ေသာက္ခဲ့ဖူးေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားကို ယေန႔အထိ မွတ္မိသတိရေနပါေသးတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အေရွ႕ပိုင္း ပုဇြန္ေတာင္ (၅၁) လမ္းမွာ ေနခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆံုးေတြခဲ့၊ ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က မြန္ဂိုမာရီလမ္းမႀကီး (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းမႀကီး) နဲ႔ (၅၁) လမ္းေထာင့္က ဆိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ တန္အိတြန္လို႔ေခၚေနၾကတဲ့ တရုတ္ မိသားစုပိုင္ေသာ တႏိုင္တပိုင္ဆိုင္ကေလးပါ။ အလုပ္သမားမရိွဘဲ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္၊ မုန္႔ခ်၊ ပန္းကန္သိမ္း၊ စားပဲြသုတ္ အားလံုးကို သူတို႔ မိသားစုအားလံုးက အလွည့္က်လုပ္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ပိုင္ရွင္ ေပါက္ေဖာ္က ယေန႔ လူငယ္ေတြ ဝတ္စားေနတဲ့ ပံုစံအတိုင္း ညစ္ပတ္ေနတဲ့ စစ္စြပ္က်ယ္ အစိမ္းေရာင္နဲ႔ ေဘာင္းဘီတို အျဖဴေရာင္ကို အျမဲ ဝတ္ထားပါတယ္။ ဆိုင္အဝင္ဝမွာ တခ်ပ္ကို ဆယ္ျပားေပးရေသာ နံျပားအႀကီးႀကီးလုပ္တဲ့ နံျပားဖိုရိွပါတယ္။ ဆိုင္အတြင္းမွာေတာ့ ေက်ာက္စားပဲြႏွစ္ခုနဲ႔ သစ္သားစားပဲြ သံုးခုေလာက္ ခ်ထားပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္လာေသာက္တဲ့ သူေတြထိုင္ဖို႔ကေတာ့ ယိုင္နဲ႔ေနတဲ့ သစ္သားေခြးေျခေတြကို တစားပဲြမွာ ငါးလံုးစီ ခ်ထားေပးပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္က မိုးလင္းတာနဲ႔ နံျပားသြားဝယ္ရပါတယ္။ နံျပားဖိုနားမွာသာ ဝယ္ရတာျဖစ္လို႔ ဆိုင္ထဲကို မေရာက္ခဲ့ဘူးပါ။ ယခုေခတ္ ဆိုင္ ေတြလို ဆိုင္အမည္လွလွေလးေတြပါေသာ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ဆင္ထားတာ မရိွပါ။ တန္အိတြန္ဆိုင္ဆိုတာနဲ႔ လူသိေနတာေလ၊ ဘာလိုေတာ့ မွာလဲ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းနဲ႔ လမ္း (၅၀) ေထာင့္မွာ ေနာက္ တရုတ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တဆိုင္ ရိွပါေသးတယ္။ လမ္းထိပ္တိုင္းမွာ ဆိုင္ေတြ ရိွေနေပမယ့္ သူ႔ပရိသတ္နဲ႔သူ စည္ကားေနပါတယ္။ လမ္းငါးဆယ္ကဆိုင္က လူပိုစည္ပါတယ္။ ဒီဆိုင္ကို ဦးၾကာဥဆိုင္လို႔ ေခၚပါတယ္။ တန္အိတြန္ရဲ႕ ဆိုင္က နံျပား၊ လမုန္႔ေလာက္ပဲရတာေၾကာင့္ မုန္႔စားခ်င္တဲ့သူေတြက ဦးၾကာဥဆိုင္ကို သြားၾကပါတယ္။ ေပါက္စီ၊ ဝက္သား ေပါင္း၊ ပဲမုန္႔၊ လမုန္႔ စတဲ့မုန္႔ အမ်ဳိးစံုရသျဖင့္ လူပိုစည္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဖြားက ေပါက္စီတုိ႔ဘဲသားမုန္ ့တုိ႔စားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဦးၾကာဥဆီ ေျပးရတာေပါ့။ သူရဲ႕ဆိုင္က ေတာက တ႐ုတ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လိုပဲ လိုတာ အကုန္ရပါတယ္။ ဘီအိုစီက ထုတ္တဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ လက္ႏိွပ္ဓါတ္မီး၊ ဓါတ္ခဲ၊ အနာကပ္ရန္ ဖေယာင္းခ်က္၊ ပလာစတာ၊ တင္ခ်ာ ေဆးရည္၊ ကိုဒါနင္ ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ေဆး ကအစ ဘားပလက္ အားေဆးအဆံုး အားလံုးကို (၂၄) နာရီ ဝယ္လို ့ရေအာင္ ဝန္ေဆာင္မႈေပးတဲ့ ဆိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ မိုးအလင္းထိ လက္ဖက္ရည္ရတာေၾကာင့္ ဆိုက္ကားဆရာေတြ၊ ညဘက္မွ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရတဲ့ ျမဴနီစပယ္ ဝန္ထမ္း ေတြ၊ မနက္ေစာေစာ ရထားစီးဖို႔ ဘူတာႀကီးကိုသြားမဲ့ သူေတြနဲ႔ အင္မတန္ေရာင္းေကာင္းတဲ့ ဆိုင္ျဖစ္ပါတယ္။
ေရေက်ာ္တဝိုက္မွာ စည္ကားစျပဳလာတာကေတာ့ ေရေက်ာ္လမ္းမႀကီးနဲ႔ ေျမာင္းႀကီးလမ္းထိပ္က ေမာင္ေအးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ျဖစ္ပါ တယ္။ ထိုစဥ္က သြန္မဆင္လမ္း (ဗိုလ္တေထာင္ ဘုရားလမ္း) နဲ႔ ဗဟာဗႏၶဳလလမ္းေထာင့္က က်န္းမာေရး႐ံုး ေအာက္ထပ္မွာ ေရာင္းေနတဲ့ စမူဆာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ဆယ္ျပားတန္ စမူဆာ အႀကီးႀကီးေတြ ေရာင္းေနခ်ိန္မွာ တမတ္ဖိုး ေျခာက္ခု၊ တက်ပ္ဖိုး (၂၅) ခုတန္ တလုတ္စာ စမူဆာေလးေတြကို ကုလားေလးေတြက ေရာင္းခ်ပါတယ္။ အင္မတန္ေရာင္းေကာင္းပါတယ္။ ဒီစမူဆာပံုစံကိုယူၿပီး ေမာင္ေအးစမူဆာ အမည္ခံ ေရာင္းရာတြင္ အမည္ရ သြားပါေတာ့တယ္။
ဆိတ္သား စမူဆာ၊ အားလူးစမူဆာဆိုၿပီး ေရာင္းပါတယ္။ ယေန႔ထိလည္း စမူဆာေရာင္းေကာင္းေနဆဲပါ။ ဘယ္အရာနဲ႔ပဲ ေရာင္းေကာင္း ေကာင္း “ေမာင္ေအး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္” လို႔သာ သံုးၾက ေျပာၾကပါတယ္။
ဤကဲ့သို ့အိမ္ကလူႀကီးေတြ ဝယ္ခိုင္းေသာ အရာမ်ားကို သြားဝယ္ေပးရင္းနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားနဲ႔ အကြၽမ္းဝင္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္အထိ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္လိုစိတ္ မျဖစ္ေသးသည့္အျပင္ ကြၽန္ေတာ့္အေတြးထဲမွာ အလုပ္မရိွ အသံုးမ က်ေသာသူမ်ားသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ လာထိုင္ကာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကသည္ လို ့ေတြးမိပါတယ္။ ဝယ္စရာရိွရင္ ဝယ္၊ စားစရာရိွရင္ စား၊ ေသာက္စရာရိွရင္ေသာက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ထျပန္သင့္တယ္လို႔ ယူဆထားမိပါတယ္။
အထက္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ မႏၲေလးက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားသို႔ သြားတတ္ေသာအက်င့္ ျဖစ္လာပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ၿငိမ္းခ်မ္း၊ တင္ဝင္း၊ ၾကည္ေမာင္၊ သန္႔ဇင္၊ စိုးဝင္း၊ တင္ေမာင္ျမင့္တို႔နဲ႔ မနက္တိုင္း ၂၆ လမ္းနဲ႔ ၇၄ လမ္းေထာင့္မွာ ရိွတဲ့ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္မွာ စုရပ္ထားကာ ဆံုၾကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက လက္ဖက္ရည္ကို ပံုမွန္၊ ခ်ိဳေပါ့ စသျဖင့္ ႀကိဳက္သလိုမွာ ေသာက္ ေနၾကခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ေကာ္ဖီခါးခါးကို မွာေသာက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့မွ လက္ဖက္ရည္မွာ ေသာက္တဲ့သူမ်ားလို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လို႔ ေခၚၾကတာလား၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုလို႔ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ ၾကတာလားဆိုတဲ့ ျပႆနာကို စဥ္းစား မိလာပါတယ္။ ထိုဆိုင္တြင္ ႏြားႏို႔၊ ပဲပလာတာ အႂကြပ္ေၾကာ္၊ သၾကားပလာတာ စေသာမုန္႔အမ်ဳိးစံု ကို မွာယူစားေသာက္တတ္လာပါၿပီ။
မိမိ ထုတ္ထားေသာ အယူအဆအရ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ အလုပ္မရိွ အသံုးမက် အခ်ိန္ျဖဳန္းေနသူတဦးျဖစ္ေနေၾကာင္း ဆင္ျခင္မိလာပါတယ္။ ေနရာအႏံွ႔မွာေန နတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အားလံုး အဆင္ေျပေျပ ဆံုေတြ႕ရန္ေနရာမွာ ဒီလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးသာ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ညေနဘက္ ဗထူးအားကစားကြင္းမွာ ေဘာလံုးပဲြသြားအားေပးၾကရန္ ၈၄ လမ္းေပၚက ထိုင္စိန္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္စုရပ္မွာ လူစုေလ့ရိွပါ တယ္။ မႏၲေလးတၿမိဳ႕လံုးမွာ ေပါက္စီ၊ ဝက္သားေပါင္း အေကာင္းဆံုးဆိုင္လို႔ မႏၲေလးသားေတြ ဂုဏ္ယူေျပာရတဲ့ဆိုင္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အုပ္စု ကေတာ့ လူစံုတာနဲ႔ ေဘာလံုးပဲြကိုသြားဖို႔သာ အာ႐ုံရိွေနေတာ့ ေပါက္စီကိုစိတ္မဝင္စားၾကေတာ့ပါ။ လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ ကိုေတာ္ဝင္ ေရာက္လာတာနဲ႔ စီးေတာ္ယာဥ္စက္ဘီးကို ဒံုးနင္းကာ ေဘာလံုးပဲြအခ်ိန္မီေအာင္ ေျပးၾကရပါတယ္။ ကြင္းေရာက္ေတာ့လည္း တမတ္တန္း က အားေပးသူမ်ားတာေၾကာင့္ ဝင္ခြင့္ရရန္ တန္းစီရျပန္ပါတယ္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ေက်ာင္းသားဘဝႏွင့္ ပညာသင္ၾကားေနေသာကာလမ်ားတြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မထိုင္မိပါ။ ဝတၱဳဇာတ္လမ္းမ်ား ထဲတြင္ အျမဲပါေနေသာ ဦးခ်စ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဆိုတာကိုလည္း ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း ေငးၾကည့္မိတာေလာက္ပဲလုပ္မိပါတယ္။ ဗိုက္ဆာလာ ပါက အိမ္ကထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ထမင္းဘူးကိုစားရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတန္းထဲမွာပဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းတတ္ပါတယ္။
တခါတေလ အခ်ိန္ရပါက ၿမိဳ႕ထဲက ႐ုပ္ရွင္႐ံု ဒါမွမဟုတ္ စမ္းေခ်ာင္းက ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြကိုေျပးၿပီး ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲက ႐ုံ ေတြကိုသြားရင္း အခ်ိန္ေစာေနပါက မီးရထား႐ံုးႀကီးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ပန္းကမ႓ာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုဝင္ကာ ေကာ္ဖီခါးခါးႏွင့္ ေကာ္ ျပန္႔စိမ္း မွာစားၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စားၿပီး ေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္႐ုံကို ေျပးပါေတာ့တယ္။ ႐ုပ္ရွင္အစမွာ ျပတဲ့ နမူနာကားေတြလြတ္သြားမွာ စိုးလို႔ ပါ။
မႏၲေလးၿမိဳ႕ကို ေဒသေကာလိပ္နည္းျပဆရာအျဖစ္ ျပန္လည္ေရာက္ရိွေသာအခါ ေက်ာင္းနားပတ္ဝန္းက်င္မွာရိွေနေသာ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေတြမွာ သြားထိုင္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနေသာသူတဦး ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
ေက်ာင္းေရွ႕ တည့္တည့္တြင္ ရိွေနေသာ ဆိုင္ ႏွစ္ဆိုင္အနက္ ေရာင္ျပန္ဆိုင္တြင္ အထိုင္မ်ားလာပါေတာ့တယ္။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ကိုျမဒင္က ဆိုင္ထဲကို ကြၽန္ေတာ္ဝင္လာတာနဲ႔ “ေကာ္ဖီခါးခါး တစ္” လို႔ ေအာ္လိုက္တာကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဒီေအာ္သံကိုပဲ စဲြေနတာလား သူေဖ်ာ္ တဲ့လက္ရာ ေကာ္ဖီခါးခါးကိုပဲ သေဘာက်ေနတာလားမသိေပမဲ့ အျခားဆိုင္ေတြ မထိုင္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ မနက္ ေက်ာင္းခ်ိန္မတိုင္ခင္ထဲက ထိုင္ေနမိတာဟာ ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္အထိ စာသြားသင္ခ်ိန္ကလဲြၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ထိုင္ေနမိပါေတာ့တယ္။ ေကာ္ဖီခါးခါး တခြက္ ဆိုတာ ဘယ္ႏွစ္ခါ ၾကားေနရမွန္းမသိေအာင္ကို ထိုင္မိတာပါ။ လက္ဖက္ရည္တခြက္ တက်ပ္ေဈးတက္သြားတာကိုေတာ့ မွတ္မိ သတိရ ေနပါေသးတယ္။
ထို႔ေနာက္ Video ျပစက္မ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေခတ္စားလာခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံေပါမ်ားေနသူ မ်ားက ေအာက္စက္လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ စက္ကေလးေတြကိုဝယ္ယူကာ အိမ္က တီဗီြစက္နဲ႔ တဲြဖြင့္ၿပီး ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ႐ုပ္ရွင္ကားေတြကို အခ်ိန္မေရြး သေဘာက် ဖြင့္ၾကည့္ႏိုင္ ေသာ အခ်ိန္ကာလ ျဖစ္လာပါတယ္။
စက္ဝယ္ရန္ အင္အားမရိွေသာ လူတန္းစားေတြ အတြက္ အပန္းေျဖႏိုင္ရန္ Video ျပသေသာ ႐ုံကေလးေတြ ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ အရင္ က အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ေတြမွာ ႐ုပ္ရွင္႐ုံမွာ အပန္းေျဖေလ့ရိွတဲ့သူေတြက ကိုယ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ဇာတ္ကားကို ႀကိဳက္ရာေနရာမွာ ၾကည့္ႏိုင္တဲ့ Video ႐ုံေတြဆီကို ေျခလွမ္းေျပာင္းလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီ႐ံုေတြမွာၾကည့္ဖို႔ရန္ လူစုတဲ့ေနရာကေတာ့ ႐ံုနဲ႔အနီးဆံုးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ျဖစ္ပါတယ္။
သီတင္းဝါလကြၽတ္ၿပီဆိုလွ်င္ ဘုရားပဲြမ်ား ပြင့္လင္းရာသီေရာက္ေတာ့ ႐ုံပဲြမ်ား မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ က်င္းပေလ့ရိွပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ သိန္းေအာင္ စိန္မဟာသဘင္ စတဲ့ ဇာတ္အဖဲြ႕ေတြကို အားေပးရန္ စုေဝးေသာေနရာကလည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေျပာင္းလဲၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းတတ္လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အေတြးအသစ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုတာ လူအမ်ားစံုစည္းဖို႔ စုရပ္တေနရာျဖစ္တယ္လို႔ ေတြးမိလာပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တြင္ အရသာမခံစားတတ္၍လားမသိ ဆိုင္အစဲြအလမ္းမရိွ။ အရသာ စဲြလမ္းခံစားမႈ လံုးဝမရိွခဲ့ပါ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုက္မွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းမယ္၊ စာထိုင္ဖတ္မယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စံုရမယ့္ေနရာတခုလို႔သာ ယူဆခ်က္ေတြ ေျပာင္းလာပါတယ္။
၁၉၉၉ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၀၀ ခုႏွစ္အကူးမွာ ကမ႓ာေပၚရိွ တိုင္းျပည္တိုင္းမွာ ေခတ္စားခဲ့ေသာစကားလံုးမွာ Y2K ျဖစ္ပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ သံုးစဲြ ေနသူမ်ား စိုးရိမ္စရာေတြကို ေတြးၾက၊ ေျပာေနၾကသလို ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာ လက္ႏိွပ္စက္နဲ႔ တီဗီြတဲြထားတာပါကြာလို႔ ဆိုေနသူေတြ ကလည္း ကမ႓ာႀကီးပ်က္ေတာ့မတတ္ ေတြးေတာ ပူပန္ေနၾကတဲ့ကာလ ျဖစ္ပါတယ္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အတြင္းက ဝိုင္းတိုင္းမွာ ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာကိုပဲ ပလူပ်ံေအာင္ေျပာေနၾကပါတယ္။ ဆိုင္ေတြကေတာ့ လူေတြစည္ကား လာၿပီး လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္အနည္းငယ္ကမွ စသံုးလာတဲ့ ရွယ္တခြက္၊ ဘူးႏို႔ဆီ၊ ခ်က္ႏို႔ဆီဆိုေသာစကားလံုးေတြကို မရိုးႏိုင္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္ရင္း ရာစုႏွစ္ကို ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။
ႏိုင္ငံတကာမွာ ေခတ္စားေနတဲ့ Cybercafe ဆုိတဲ့ဆိုင္ေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေရာက္လာေတာ့မယ္။ Coffee ဆိုတဲ့ သေဘာပါေတာ့ ကြန္ပ်ဴ တာကေနမွာ ေသာက္လို႔ရတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လို႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္လိုက္ပါေသးတယ္။ ဗဟုသုတကနည္းေတာ့ Online ကေနမွာၿပီး အိမ္ကို လာပို႔တဲ့ဆိုင္လို ့ထင္ေနမိပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ Cybercafe ေတြ ေခတ္စားလာတာ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မ်ား ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္မွ ျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လက္ ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္ၾကေတာ့ဘဲ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဂိန္းကစားတဲ့အတြက္ ဂိန္းဆိုင္ေတြမွာသာ အခ်ိန္ျဖဳန္းတဲ့ အက်င့္ျဖစ္လာၾကပါတယ္။
ေနာင္ကာလမ်ားမွာေတာ့ မိမိ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ဆိုင္က လက္ဖက္ရည္ကို Online ကေနမွာလိုက္တာနဲ႔ ဆိုင္က ေကာင္ကေလးေတြက Door-to-door စံနစ္ကိုသံုးကာ အိမ္တိုင္ယာေရာက္ လာပို႔ေပးေတာ့မွာပါ။ ဒီလိုမွာေသာက္တာကို မိန္းမက ကန္႔ကြက္မွာပါ။ ဆိုင္က ေကာ္ဖီအစား အိမ္မွာပဲ မိန္းမေဖ်ာ္ေပးတဲ့ေကာ္ဖီကိုေသာက္ရဘို႔ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အိမ္မွာဆိုေတာ့ ဆိုင္မွာလို ေပါက္ကရေတြ ေျပာလို႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္သလို “ဆိုင္သြားဦးမယ္ကြာ” ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ပိုက္ဆံအပိုေတာင္းလို႔မရႏိုင္ေတာ့မွာ ေသခ်ာေနပါ တယ္။ ဆိုင္မွာ စာအုပ္တအုပ္ကို ဇိမ္နဲ႔ဖတ္လိုက္၊ ေရေႏြးေလး ေမာ့လိုက္ စည္းစိမ္ကိုလည္း ခံစားႏိုင္ေတာ့မယ္ မဟုတ္ပါ။
ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေတြးေတာမိေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ဟာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို စဲြလမ္းေနပါလားဆိုတာကို သတိထားမိလာပါေတာ့တယ္။
ဆိုင္ထဲမွာ လာေသာက္သူေတြရဲ႕ တေယာက္တေပါက္ ေျပာသံမ်ား၊ ျငင္းခုန္သံမ်ား၊ ေထာက္ခံသံမ်ား၊ မဟုတ္တာကို ႂကြားဝါေျပာ ေနမွန္း သိလ်က္နဲ႔ ရယ္စရာသေဘာထားၿပီး နားေထာင္ေနၾကသူမ်ား၊ ႏိုင္ငံျခားမွာ ဒီလို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းတဲ့ သူမရိွဘူးလို႔ ႏိုင္ငံတကာ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို အားရပါးရ ေျပာဆိုကာ အခ်ိန္လာျဖဳန္းေနေသာ ႏိုင္ငံျခားျပန္ႀကီးမ်ားရဲ႕ စကားသံမ်ား၊ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံ ေတြမွာ အဆက္ေျပမလားလို႔ အထင္တႀကီး ေငြရွာသြားသူမ်ား၏ အျပန္ခရီးမွ ညည္းညဴသံမ်ား စသျဖင့္ အလႊာေပါင္းစံုမွ လူသားအားလံုး၏ အသံေပါင္းစံု ဆံုစည္းရာ၊ ၾကားနာရေသာ ေနရာ၊ သတင္းစံုကို အခ်ိန္နဲ႔တေျပးတည္း ၾကားသိႏိုင္ေသာေနရာကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဟု ေခၚေၾကာင္းကို အသက္ (၅၀) ေက်ာ္မွ သိရိွလာပါေတာ့တယ္။
အခုေတာ့ လူပိုတေယာက္လိုျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေကာ္ဖီခါးခါးကို ပိုသာႏွစ္သက္တတ္သူတေယာက္ျဖစ္ပါလ်က္ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္မွ စကားသံေလးေတြကို စဲြလမ္းေနတာေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို မသြားရလွ်င္ မေနႏိုင္ေအာင္ျဖစ္လို႔ေနပါၿပီ။
ထင္ေအာင္
(၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဂြၽန္လထုတ္ ၿမိဳ႕ေတာ္မဂၢဇင္းတြင္ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးသည့္ ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္တည္းျဖတ္ တင္ဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။)