အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့) - စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၆)
(မိုးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၃၁၊ ၂၀၁၄
ယခင္အပတ္မွ အဆက္
(၂၈)
အေအးဓာတ္က ပိုလာသည္ႏွင့္ ဘူတာအတြင္းရွိ ေဘးဘက္ေလးတန္ မွန္ျဖင့္ ကာထားေသာ နားေနခန္းသို႔ သြားၿပီး အိတ္ကိုဖြင့္ကာ ဆြယ္တာကို ထုတ္ဝတ္လုိက္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေဆာင္းတြင္း ႏွင္းမ်ား ေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္ က်လာခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ နားေနဖို႔ ျပဳလုပ္ထားေသာအခန္းေလးျဖစ္သည္။
ခဏၾကာေသာအခါ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦး ဝင္လာသည္။ ေစာင္လိုလို ဘာလိုလို နီညိဳေရာင္အဝတ္ႀကီးကို ဟိုလိပ္ဒီလိပ္၊ ဟိုထိုးထည့္ဒီထိုးထည့္ကာ ဝတ္ထားေသာ ဖတ္ရွင္အသစ္အဆန္းကို မျမင္ဖူး၍ေလာမသိ၊ ၿပံဳးစိစိျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ျပန္ၿပံဳးျပလိုက္သည္။ အခ်ိဳ႕က စာေရးသူလိုဘုန္းႀကီးမ်ား ဝတ္စားထားပံုကို သူမ်ားႏွင့္မတူေအာင္ ဖက္ရွင္ထြင္ဝတ္သည္ဟု ထင္ပုံရသည္။
စာေရးသူ ဂ်ာမနီသို႔ ထြက္ခြါလာခါနီးတြင္ သူငယ္ခ်င္း ဦးကိတၱိသာရႏွင့္ ေခမာသီဝံေက်ာင္းတိုက္တြင္ ဆံုျဖစ္သည္။ ေခမာသီဝံဆရာေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ ဆရာေတာ္က “ဥေရာပသြားမွာဆိုေတာ့ သမဏသညာေတာ့ မေပ်ာက္ေစနဲ႔”ဟု မွာသည္။ ထိုစကားက ေခါင္းထဲမွ မထြက္။ သို႔ျဖစ္၍ စာေရးသူ ဘယ္ပဲသြားသြား၊ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တာကစၿပီး ဟိုဘက္အေဆာင္ဒီဘက္အေဆာင္ ကူးတာအဆံုး မ်ားေသာအားျဖင့္ သကၤန္း႐ံုၿပီးသာ သြားျဖစ္သည္။
တစ္ခါတစ္ရံ သကၤန္းႀကီး႐ံုၿပီး လူၾကားထဲသြားရတာ ျပဴးတိျပဴးေၾကာင္ အၾကည့္မ်ားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေတာ့ အေနခက္ဖူးသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးတစ္ပါးအသြင္ကိုေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ် ထိန္းသိမ္းထားျဖစ္သည္။
(၂၉)
ဘူတာထဲတြင္ ခရီးသည္က တစ္ဦးႏွစ္ဦးမွ်သာ ရွိသည္။ ေဒသခံမ်ားသည္ အခ်ိန္အတိအက် သိသျဖင့္ ရထားထြက္ခါနီးမွသာ ေရာက္လာေလ့ရွိသည္။ အပ်င္းလည္းေျပ ဗဟုသုတလည္း ရေအာင္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးႏွင့္စကားေျပာဦးမွပဲဟု ေတြးကာ “ဟဲလို”ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူက အဂၤလိပ္စကား သိပ္မတတ္။ သို႔ေပမဲ့ ကိုယ့္ခရီးစဥ္ကို ေျပာျပျဖစ္သည္။ ယခုလာမည့္ရထားျဖင့္ ေအာလ္ေဘာ့ကို သြားမည့္အေၾကာင္း လက္မွတ္ျပၿပီး ေျပာျဖစ္သည္။
ထိုအခါက်မွ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက သူ၏ စမတ္ဖုန္းေလးကို ထုတ္ၿပီး အင္တာနက္မွတစ္ဆင့္ ရထားခရီးစဥ္မ်ားကို ၾကည့္ေနသည္။ ရထားခရီးစဥ္မ်ားႏွင့္ထြက္မည့္အခ်ိန္၊ ဆိုက္မည့္အခ်ိန္မ်ားကို ဘူတာအလိုက္၊ မိနစ္ခ်င္းအလိုက္ အေသးစိတ္ အင္တာနက္တြင္ တိတိက်က် သိႏိုင္ေလသည္။ နိပ္ေပစြ။ ၿပီးမွ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ပထမရထားမွာ ေအာလ္ေဘာ့သို႔ တိုက္႐ိုက္မေရာက္ေၾကာင္း၊ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ပိုေစာင့္ၿပီး ဒုတိယရထားကို စီးသင့္ေၾကာင္း အႀကံျပဳသည္။ သို႔ျဖင့္ စာဖတ္ရင္း ရထားေစာင့္ေနလိုက္သည္။
မွတ္မွတ္ရရ ဖတ္ေနျဖစ္သည့္စာအုပ္က ဆရာမဂ်ဴး၏ “ဆံုေနရက္နဲ႔ လြမ္းေလျခင္း”။ အရင္က သ႐ုပ္မွန္ကဗ်ာ၊ သ႐ုပ္မွန္ဝတၳဳမ်ားကို သေဘာလည္း မက်၊ ဗဟုသုတအေနျဖင့္သိရေအာင္ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့လည္း အရသာမေတြ႕၊ ဆရာမႏွင့္လူခ်င္းသိခ်ိန္က်မွ ဖတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာသျဖင့္ ဖတ္ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဖတ္ၾကည့္သည့္အခါ ဆရာမ၏ စာအေရးအသားမ်ားက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းသည္။ ႏုသည္၊ ညက္သည္၊ ဝါက်မ်ားက ေျပျပစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို အတင္းမျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတတ္သည့္ ျမန္မာဝတၳဳမ်ား၏ဟန္ကေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားသည္ဟု မထင္။
ကိုယ္စီးမည့္ရထား မေရာက္ေသးေသာ္လည္း ရထားေတြကေတာ့ တစ္စီးၿပီးတစ္စီး ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကသည္။ ဒိန္းမတ္ရထားမ်ားက ဂ်ာမနီက ရထားမ်ားကဲ့သို႔ အတဲြေတြေတာ့ သိပ္မမ်ားလွ။ သို႔ရာတြင္ ပိုမိုသစ္လြင္သည္၊ သန္႔ရွင္းသည္ဟု ထင္သည္။ ဘူတာအတြင္းမွာေနမွ သတိထားမိသည္။ လွ်ပ္စစ္ရထားမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ရထားသံလမ္းေပၚမွ လွ်ပ္စစ္သံႀကိဳးမ်ားက တဖ်စ္ဖ်စ္ ျမည္ေနသည္။ ဓာတ္ဆီမလိုဘဲ ႏိုင္ငံအႏွံ႔၊ ဥေရာပအႏွံ႔ လွ်ပ္စစ္သံႀကိဳးမ်ားျဖင့္ ေျပးဆဲြေနေသာရထားမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး သေဘာေတြက်ေနမိသည္။
(၃ဝ)
LCD တြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္အခ်ိန္ ေရာက္သည္ႏွင့္ အခ်ိန္တိက်စြာ ရထားေရာက္လာသည္။ ရထားေပၚတက္ၿပီး ခံုအလြတ္တစ္ခုရွာကာ ထိုင္လိုက္သည္။ အသက္အရြယ္အေတာ္အိုးမင္းေနသည့္ အသက္ ၈ဝ ခန္႔ အဘိုးအဘြားစံုတဲြေရွ႕တြင္ ထိုင္လိုက္သည္။ ဒိန္းမတ္ရထားမ်ားရွိ ထိုင္ခံုမ်ားက ဂ်ာမနီရထားမ်ားထက္ ပိုၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာရွိသည္။ ရထားေပၚတြင္ ဘယ္ၿမိဳ႕ကို ဘယ္ႏွနာရီႏွင့္ ဘယ္ႏွမိနစ္တြင္ ေရာက္မည္ … စသျဖင့္ ဆိုက္ေရာက္မည့္ဘူတာႏွင့္ ေရာက္မည့္အခ်ိန္ကို ေရးထားေသာ စာတန္းေလးမ်ားက ေျပးေနသည္။
ထိုစာတန္းေလးမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ေအာလ္ေဘာ့ၿမိဳ႕ ဘူတာတြင္ လာႀကိဳမည္ဆိုေသာ ဒကာကိုစိုးစိုးေမာင္ထံ လွမ္းဖုန္းဆက္သည္။ ဘာမွ မပူဖို႔၊ ဘူတာမွာ အသင့္လာႀကိဳမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ အိပ္ေရးပ်က္ထားသျဖင့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ “ေဖာက္”ခနဲအသံႏွင့္အတူ ဗူးႏွင့္ ထိုင္ခံုေရွ႕က စားပဲြထိသံၾကားလိုက္မွ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ အဘိုးႀကီးႏွင့္အဘြားႀကီး ဘီယာဗူးဖြင့္ေသာက္ေနျခင္းေပတည္း။
(၃၁)
ေန႔လယ္ ၂ နာရီခန္႔တြင္ ေအာလ္ေဘာ့ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္သည္။ ကိုစိုးစိုးေမာင္၊ သမီးငယ္ႏွင့္ ကိုေဇာ္တို႔ လာႀကိဳသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဘူတာေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေပါ့သြားခ်င္သျဖင့္ အိမ္သာရွာသည္။ အိမ္သာက ဒိန္းမတ္ေငြ (ခ႐ိုနာ)ထည့္မွ ပြင့္မည့္အိမ္သာျဖစ္သျဖင့္ အေၾကြလဲၿပီးမွသာ တက္ခဲ့ရသည္။ ၿပီးဒကာကိုစိုးေမာင္၏ကားေလးဆီ သြားခဲ့သည္။ သူ႕ကား ေရွ႕ခန္းထိုင္ခံုကို ေစာင္တစ္ထည္ပါ ခင္းထားသည္။ ဘာသာမတူေသာ္လည္း ယဥ္ေက်းပ်ဴငွါစြာ ႀကိဳဆိုခဲ့ေသာ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ ဒကာကိုစိုးေမာင္တို႔အား ေက်းဇူးတင္ရသည္။
ကားပါ့ကင္းမွ ကားကေလးက ၿငိမ့္ခနဲ ထြက္သြားသည္။ စိတ္ထဲမွ “ၾကည့္စမ္းကြာ … အကဲခတ္စမ္းကြာ … ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံႀကီး”ဟု ေျပာေနမိသည္။
“ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံ”
“ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံ”
“ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံ”
“ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံ”။
ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။ အားက်ပါဘိကြယ္။ ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုး ႏိုင္ငံတဲ့။ ဂုဏ္ရွိလိုက္ပါဘိ၊ တို႔လည္း တို႔ႏိုင္ငံကို ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံလို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခ်င္လိုက္တာ။
ေခါင္းထဲမွာ အေတြးေပါင္းစံုက တရစပ္ ဝင္လာေနသည္။ စာေတြထဲမွာ ျမန္မာဆိုတာ ဘာ၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာ ဘယ္လို စသျဖင့္ ဂုဏ္တင္ေရးေန ေရးေန၊ ပါးစပ္ကေန ဘယ္လို အမ်ိဳးျမတ္တာေတြ ဘာေတြ ညာေတြ ေအာ္ေနေအာ္ေန … တကယ္ဆံုးျဖတ္တာက လုပ္ရပ္ေတြကိုပါ။ လုပ္ရပ္မ်ား၊ ထိုလုပ္ရပ္မ်ားမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အက်ိဳးတရားမ်ားက အေကာင္းဘက္မွာ ရွိမေနလွ်င္ ေၾကြးေၾကာ္သံဟူသည္ ရွက္စရာတစ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။
ရာဇဝတ္မႈမ်ား၊ အဓမၼမႈမ်ား၊ အႏိုင္က်င့္မႈမ်ား၊ အဂတိလိုက္စားမႈမ်ား ေလ်ာ့နည္းသထက္ ေလ်ာ့နည္းလာမည္၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈမ်ား အားေကာင္းသထက္ အားေကာင္းလာမည္၊ ရာဇဝတ္မႈမ်ား နည္းပါးၿပီး တိက်ခိုင္မာေသာ တရားဥပေဒေအာက္မွာ ရွိေနၿပီဆိုလွ်င္ ေၾကြးေၾကာ္ေနစရာပင္ လိုမည္မဟုတ္၊ အလိုအေလ်ာက္ ျမန္မာကို ခ်ီးက်ဴးလာေပလိမ့္မည္။ လက္ေတြ႕ဘဝမ်ား မၿငိမ္းခ်မ္းဘဲ မည္မွ်ပင္ ေၾကြးေၾကာ္ေနပါေစ … မည္သူမွ် အထင္ႀကီးေလးစားလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ေၾကြးေၾကာ္ေနျခင္းမ်ားကို ေလွ်ာ့ၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္ျပၾကဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။
(၃၂)
ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံသည္ လူဦးေရအားျဖင့္ ၅ သန္းေက်ာ္မွ်သာ ရွိသည္။ ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံမ်ားစာရင္းတြင္ Global Peace Index ၏ စစ္တမ္းအရ နံပါတ္ ၁ စာရင္းဝင္သည္။ ရာဇဝတ္မႈမ်ား၊ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား၊ စစ္ပဲြမ်ား စသည္မ်ား နည္းပါးမႈ၊ မ်ားျပားမႈအေပၚအေျခခံ၍ စစ္တမ္းေကာက္ယူထားျခင္း ျဖစ္သည္။ စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားအနက္ ဒိန္းမတ္က နံပါတ္ ၁ စာရင္းဝင္သလို ေနာ္ေဝက နံပါတ္ ၂ ႏွင့္ ဆြီဒင္က နံပါတ္ ၅ စာရင္းဝင္သည္။ ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံမ်ား ထိပ္ဆံုး ၁ဝ ႏိုင္ငံတြင္ အာရွမွ စကၤာပူ (နံပါတ္ ၃) ႏွင့္ ဂ်ပန္ (နံပါတ္ ၁ဝ) သာ ပါဝင္သည္။ အစဥ္အားျဖင့္ ဒိန္းမတ္၊ ေနာ္ေဝ၊ စကၤာပူ၊ စလိုေဗနီးယား၊ ဆြီဒင္၊ အိုက္စလန္၊ ဘယ္ဂ်ီယံ၊ ခ်က္ႏွင့္ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတို႔ ျဖစ္သည္။
“တို႔ျမန္မာ ဒီလို အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံမ်ားစာရင္းထဲ ဘယ္ေတာ့မ်ား ဝင္ေရာက္ႏိုင္ပါ့မလဲ”။ ေမးခြန္းေလးကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးၿပီး ဝမ္းနည္းမိပါသည္။ အေမရိကလို ႐ုပ္ဝတၳဳမ်ား အလွ်ံပယ္ ၾကြယ္ဝဖို႔ ဆုမေတာင္းပါ။ တရားဥပေဒစိုးမိုးၿပီး ေအးအတူ ပူအမွ် ဝါဒျဖဴစင္တဲ့ေျမျဖစ္ဖို႔သာ ဆုေတာင္းပါသည္။ တရားဥပေဒမစိုးမိုးဘဲ၊ ရာဇဝတ္မႈမ်ား ေလွ်ာ့နည္းမလာဘဲ၊ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား မပေပ်ာက္ဘဲ “ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားတဲ့ တို႔တိုင္းျပည္”လို႔ မေၾကြးေၾကာ္ရဲပါ။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကိုသာ အားေပးေသာ ဗုဒၶဝါဒပါ နာမည္ပ်က္ေနမွာ စိုးပါသည္။
“ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားပီပီ ငါတို႔ေတြ တိုင္းျပည္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေစရေအာင္၊ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူေနၾကသူမ်ားပီပီ ငါတို႔ေတြ ဗုဒၶဘာသာဂုဏ္တက္ေအာင္ လုပ္ၾကရေအာင္ေလ” … ရင္ထဲမွာ တိုးတိုးေလး တိုက္တြန္းေနမိသည္။ ရင္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေလာက္ေအာင္ ေအာ္ေနေပမယ့္ အသံေတာ့ ထြက္မလာခဲ့ပါ။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္ …
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
www.facebook.com/ashinkusalasami