စပယ္ - ရေကာက္ ရထားႀကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္စီး (အပုိင္း ႏွစ္)
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၈၊ ၂၀၁၄
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၈၊ ၂၀၁၄
မီးရထားကား
မညည္းမတြား
ခုတ္ေမာင္းလွ်က္...... တင္မိုး (ဦး)
သူငယ္ခ်င္းတဦး၏ ေဖ့ဘြတ္ေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးကိုဖတ္လိုက္ရေတာ့ သေဘာက်မိသည္။ မညည္းတြားတတ္တဲ့ မီးရထားႀကီးကို ညည္းတြားမႈမ်ားစြာနဲ႔ စီးနင္းေနခဲ့ၾကသူေတြထဲ က်မကလဲ တေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္ေနလို႔ပါ။
(တကယ္ေတာ့ ဆရာဦးတင္မိုးက သူ၏မိသားစုအသိုက္အျမံဳေလးကို ရည္ရြယ္စပ္ဆိုခဲ့ေသာ လြမ္းစရာကဗ်ာေလး ျဖစ္သည္။)
ထိုေန႔ညေနကေတာ့ မီးရထားႀကီးေတြ ရပ္ဆိိုင္းကုန္ၾကသည္။ ပန္းလႈိင္ဘူတာေရာက္ခ်ိန္မွာ မီးရထားတစင္းရပ္ေနေသးတာမို႔ အေျပး တပိုင္း အေသာ့ႏွင္လိုက္သည္။ ဟိုေနာက္ဖက္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနာက္တစင္းရဲ့ ေခါင္းတြဲျပာႀကီးကိုျမင္ေနရျပန္သည္။ ဒီေတာ့ ေရွ႕တစင္းသြားခ်င္လဲသြား ျဖည္းျဖည္းပဲ ေလွ်ာက္ေတာ့ သည္။ ေဟာ ရပ္ထားတဲ့ ရထားရဲ့ ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာလည္း ေနာက္တစင္းပါလား ။ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္။ ဂတ္ဗိုလ္ကို သြားစပ္စုလိုက္ေတာ့ သမိုင္းမွာ ရထားတစီး လမ္းေခ်ာ္သြားသည္တဲ့။ ရထားလမ္းဆိုတာကလဲ တ လမ္းတည္းသာရွိေတာ့ ဒီလမ္းေပၚက တေကာင္ေဖာက္လို႔ကေတာ့ ေနာက္ကေကာင္ေတြ သြားၿပီေပါ့။ “ဘယ္ေလာက္ၾကာႏိုင္လဲ” ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လဲမသိဘူးတဲ့။ မီးရထား၀န္ထမ္းေတာင္မသိဘူးဆိုမွေတာ့ သူတို႔ကိုယံုစားၿပီး ေစာင့္ေနလို႔မျဖစ္ေခ်။ ကိုယ့္ဦးတည္ရာလမ္း အတြက္ ကားလမ္းမေပၚတက္ခဲ့သည္။
အငွားယာဥ္ေလးတစင္းက အနားမွာ ခပ္ေျဖးေျဖးလွိမ့္ရင္း ခရီးသည္ရဲ့ စိတ္ကိုလွမ္းဖတ္ေနသည္။ သူမ်ားစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ေပးတာ ကုသိုလ္ရပါတယ္ေလ။ ဒီေန႔ေတာ့ ပိုက္ဆံ ၃၀၀၀ က်ပ္ ဒါနျပဳတာေပါ့။ အငွားယာဥ္ေပၚတက္လိုက္ၿပီးမွ ႏွေျမာတသစြာႏွင့္ ရပ္ေနေသာ ရထားႀကီးကို တခ်က္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ မိလိုက္သည္။ အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ ကားေတြက ပိတ္က်ပ္လို႔ေနသည္။ ကားလမ္း (ဗဟိုလမ္း) ႏွင့္အၿပိဳင္ ရထားလမ္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရထားလမ္းခုလတ္မွာ ရပ္ေနၾကရတဲ့ ေနာက္ထပ္ရထား သုံးစင္းကို ႏွစ္ဘူတာျခားေလာက္ စီမွာ ေတြ႔ရသည္။ ရထားေပၚမွာ လူတခ်ဳိ႕က်န္ေနၾကေသးေပမဲ့ သိပ္မမ်ား။ ခရီးေ၀းသူေတြလား၊ တျခားလမ္းက သြားဘို႔ခက္ခဲသူေတြလား။ လမ္းေခ်ာ္တာကို မီးရထားဌာနက ဘယ္လိုရွင္းၾကလဲဆိုတာ က်မ ခဏေတာ့ စဥ္းစားလိုက္ေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ပိတ္ဆို႔ေနတဲ့ ကား ေတြၾကားက က်မစီးလာတဲ့ တက္စီကားဆရာကို ဘယ္လမ္းကပိုျမန္ႏိုင္လဲ ေမးဘို႔သာ စိတ္၀င္စားေတာ့သည္။ ကားဆရာကလည္း ေျဖပါ သည္။
“အမက ခုမွလမ္းပိတ္တာ၊ က်ေနာ္က မနက္ အငွားယာဥ္ေလးစထြက္ကတည္းကပိတ္ေနတာ၊ စိတ္ရွည္ရွည္ထား” တဲ့။
ဟုတ္ကဲ့၊ဟုတ္ကဲ့။ နံေဘးက ကားေတြ၊ ဟိုးတဘက္ရထားလမ္းေပၚက ရပ္ေနတဲ့ ရထားႀကီးေတြကိုၾကည့္ရင္း က်မစိတ္ကို အရွည္ႀကီးဆန္႔ ထုတ္လိုက္သည္။
####
ေပ်ာ္စရာပင္ဘူတာစဥ္ဆိုက္၊
စားလုိက္သြားလိုက္ရယ္ေမာလိုက္ႏွင္႔တသိုက္ႀကီးပင္၊
ခရီးစဥ္တိုင္းၾကင္နာသမွဳသူျပဳစု။
ေႏြပန္းေဆာင္းပန္း၊မိုးဦးပန္းတို႔
တလမ္းလုံးပင္ ပန္းလြင္လြင္ႏွင္႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာခရီးစဥ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက မိသားစုႏွင့္အတူ အျမန္ရထားႀကီးစီးၿပီးနယ္ကေန ရန္ကုန္ကို မၾကာ မၾကာ သြားခဲ့ဖူးသည္။ ေက်ာင္းမေနခင္ ရထားစီးဖူး တုန္းက အမွတ္ရေနတာေလးတခုရွိသည္။ က်မအရမ္းသေဘာက်တဲ့ ပန္းေရာင္အ၀တ္ဦးထုတ္ေလး (ေမးသိုင္းႀကိဳးေလးလဲပါသည္) က ရထားျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ေငးၾကည့္ ေနတုန္း ေလအေ၀ွ႔မွာ ဖတ္ကနဲအျပင္ဘက္ကို လြင့္က်သြားသည္။ လူႀကီးေတြေျပာျပထားလို႔ ျပတင္းေပါက္ေဘးက မွန္ပံုးေလးကိုခြဲၿပီး အထဲကသံႀကိဳးေလးဆြဲလိုက္ရင္ ရထားႀကီးက ရပ္ေပးသည္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ မွန္ပံုးခြဲခိုင္းၿပီး ရထား ရပ္ေအာင္လုပ္ေပးဘို႔ လူႀကီးေတြကို အေရးဆိုသည္။ က်မအေဖက လူေတြအႏၱရာယ္ ရွိႏိုင္တဲ့ကိစၥေတြမွ ဒီလိုလုပ္သင့္ေၾကာင္းရွင္းျပသည္။ ရထားလမ္းေဘး ေတာရုိင္းပင္စိမ္းစိမ္းေတြေပၚတင္က်န္ခဲ့တဲ့ ဦးထုတ္ေလးက တျဖည္းျဖည္းေ၀းက်န္ခဲ့တာကို မ်က္ရည္ေတြ၀ဲၿပီးၾကည့္ခဲ့ ေသာ ေလးႏွစ္သမီး၏စိတ္ခံစားမႈကို ယခုေလးဆယ္ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ေနခ်ိန္ထိမွတ္မိေနသည္။
မူလတန္းေက်ာင္းသူျဖစ္လာခ်ိန္ အဖြားႏွင့္အတူ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ရန္ကုန္ကို ရထားႀကီးႏွင့္လိုက္လာတတ္သည္။ လက္ပံတန္း ဘူတာသည္ က်မအတြက္ေတာ့ အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။ ေဂါင္းေျပာင္ေျပာင္စာကေလးေက်ာ္ကို ဖက္စိမ္းစိမ္းေလးထဲက ဆီထမင္း ၀ါ၀ါေလးေတြနဲ႔ တြဲစားရတာ အရသာရွိလွသည္။ ေစ်းသည္ေတြက ယခုေခတ္ထက္ ပိုၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိတာကို အမွတ္ထင္ထင္ရွိ၏။ ထိုစဥ္က ရထားေစ်းသည္ေတြ ဆင္းရဲခ်င္ဆင္းရဲၾကေပမည္။ ဒါေပမဲ့ မမြဲေတေသးတာ ေသခ်ာ၏။ ဘူတာစဥ္ ေရကုသိုလ္ဆိုၿပီး ေရအိုး ေလးေတြ ရြက္ထားၾကသူမ်ားနဲ့၊ ေရေသာက္သူေတြက ေစတနာအေလ်ာက္ ထည့္ေပးၾကတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေခါင္းပံုပါတဲ့ ေဘာ္ေငြေရာင္ အေႂကြေစ့ေလးေတြက ၀ါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေႂကြရည္သုတ္ ေရအိုးဖံုး ပန္းကန္ေလးေတြေပၚမွာ ရွိေနတတ္တာကိုလဲ သတိရမိသည္။
အထက္တန္းေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ျပင္က ေက်ာင္းႀကီးဆီကို ညီအမေတြ၊သူငယ္ခ်င္းေတြ တစုတေ၀း ရထားလမ္းေဘးက ေလွ်ာက္ သြားေလ့ရွိသည္။ ေက်ာင္းအျပန္ ရထားလမ္းနံေဘး ထိကရုန္းပင္ ေတြကိုအၿပိဳင္ ေျခေထာက္ႏွင့္လိုက္ထိၿပီး ကစားၾကသည္။ ထိရင္အိပ္ ေပ်ာ္သြားတဲ့ အရြက္ေတြၾကားက ခရမ္းေရာင္ထိကရုန္းပြင့္ေလးေတြကိုေတာ့ လက္ထဲမွာ အျပည့္ခူးၾကသည္။ ရထားလမ္းေဘးတေလွ်ာက္ အရုိင္းပန္းပင္ေလးေတြကစိတ္ၾကည္ႏူးစရာပင္။ အဲဒီအခ်ိန္ကႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္၊ မုန္႔အိတ္အခြံေတြလို အမႈိက္ သ႐ုိက္ေတြလမ္းေဘးမွာ မရွိ သေလာက္ပင္။ (မုန္႔ဟင္းခါးေတြ၊ အသုတ္ေတြဆို ဖက္ေတြႏွင့္ေရာင္းၾကသည္။ ဟင္းရည္အတြက္ အိမ္က ခ်ိဳင့္ေလးေတြ ယူလာၾက သည္။) ယခုအရြယ္မွာေတာင္ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားစီးရင္း ရံဖန္ရံခါ ထိကရုန္းပင္ေလးေတြကို လမ္းေဘးမွာ ေတြ႔ေလမလား က်မ ရထားေပၚက လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။
အဲဒီလိုၾကည့္ရင္း ဟိုတေလာ မိုးေတြရြာေနခ်ိန္ အုတ္က်င္းဘူတာနားမွာ အေဆာင္းမပါပဲ နီေၾကာင္ေၾကာင္ ဆံပင္ေလးေတြက မိုးေရေတြနဲ႔ စိုရႊဲကပ္ၿပီးေနတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးတေယာက္က သံလမ္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးေနတာေတြ႔ေတာ့၊ မသစ္ေတာ့ေပမဲ့ မစုတ္ျပတ္တဲ့ ယူနီေဖာင္းအျပည့္၀တ္ၿပီး သံလမ္းတံခါးအနီးမွာ အနီ၊ အစိမ္း အလံေလးေတြ ကိုင္ေစာင့္ေနတတ္တဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းက က်မတို႔ၿမိဳ႕ဘူတာ႐ုံ က ရထားသံလမ္းတံခါး ေစာင့္ေသာလူႀကီးကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္၊ မ်က္အိမ္ခ်ိဳင့္ခ်ိဳင့္ႏွင့္ သူ၏မ်က္ႏွာျပံဳးျပံဳးႀကီးက သူ႔အလုပ္ကိုဘယ္တုန္းကမွ ၿငီးေငြ႔ပံုမေပၚ။
က်မတို႔တေတြ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေတြျဖစ္လာျပန္ေတာ့လည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးဆီကို မီးရထားႀကီးစီးလို႔ပင္သြားခဲ့ရသည္။ ပါတီ၊ ေကာင္စီေတြ လူရာ၀င္ေသာေခတ္မွာ သာမန္အရပ္သားတဦး မီးရထားလက္မွတ္တေစာင္ရဖို႔မလြယ္လွ။ ထိုအခ်ိန္အခါမ်ဳိးတြင္ ပါတီမွ လူႀကီးတဦးဦး ေထာက္ခံေပးေသာစာျဖင့္ ၿမိဳ႕မွ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ရန္ကုန္ရွိ တကၠသိုလ္အသီးသီးမွာ တက္ေရာက္ဘို႔ ရထား တတြဲမွာ စုၿပီးစီးၾကရတာသတိရမိသည္။ ေက်ာင္းသားအုပ္စုလိုက္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း ေတြ ခဏခဏ ပိတ္လိုက္ဖြင့္လိုက္အခ်ိန္ေတြမွာလည္း အျမန္ရထားႀကီးႏွင့္ပင္ စခန္းသြားခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မဟုတ္ပဲ ပိတ္လိုက္သည့္ အခိုက္ အတန္႔တိုင္းမွာ ရခိုင္ကသူငယ္ခ်င္းေတြက ေလယာဥ္ပ်ံႏွင့္၊ ဧရာ၀တီတိုင္းက အုပ္စုေတြက သေဘၤာဆိပ္၊ က်န္အမ်ားစုကဘူတာႀကီး အသီးသီးဆင္းၾကရသည္။ထိုစဥ္က ရခိုင္သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုသည္ ရထားအင္မတန္စီးခ်င္ၾကသည္။သူတို႔ဆီမွာ ရထားလမ္းမရွိ။ ခုေတာ့ရခိုင္ မွာလည္း ရထားလမ္းေဖာက္ၿပီးၿပီမို႔ ရခိုင္သူ၊ ရခိုင္သားေတြ ရေကာက္ရထားႀကီးေပ်ာ္ေပ်ာ္စီးေနၾကၿပီလားမသိ။
ဒီလိုႏွင့္ ၾကင္ယာစံုခဲ့ခ်ိန္ ေမာင္တရြာ မယ္တၿမိဳ႕ျဖစ္ေနတုန္း အျမန္ရထားႀကီးႏွင့္လိုက္လာတတ္ေသာ ခ်စ္သူကိုႀကိဳခဲ့ရသည့္အေပ်ာ္၊ ရန္ ကုန္မွာ အေျခက်၊ ရင္ေသြးတဦးရၿပီးခ်ိန္ ရထားႀကီးစီးၿပီး ဇာတိၿမိဳ႕ေလးဆီ မိသားစုျပန္လာတဲ့အေပ်ာ္။ ဒါေတြကိုလည္း ရထားေတြျမင္တိုင္း ၀ိုးတိုး၀ါးတား သတိရမိေသးသည္။
###
တညသား၌
ရထားအဆိုက္၊ေမွာင္မိုက္ညထဲ
သူလမ္းခြဲ၍ႏွင္းမွဳန္ထဲမွာဆင္းခဲ႔ၿပီ ...။
ခုေတာ့ သမီးမ်ားႏွင့္က်မ နယ္ၿမိဳ႕ေလးဆီ လူႀကီးမိဘ၊ အဖိုးအဖြား ကန္ေတာ့ၾကဖို႔ျပန္ၾကရင္ အျမန္ကားေတြပဲ စီးျဖစ္ေတာ့သည္။ အျမန္ရ ထားႀကီးေတြက အခ်ိန္မမွန္ေတာ့။ အျမန္ရထားႀကီးေတြရဲ့ သပ္ရပ္လွပမႈ ေတြလည္း ယိုယြင္းခဲ့ေလၿပီ။ နည္းပညာေတြ တိုးတက္ကာ ပညာေခတ္ႀကီးကို ေရာက္ေနပါတဲ့ က်မတို႔သားသမီးေတြကို ဘာေၾကာင့္ သူမ်ားတကာ တိုင္းျပည္ေတြကလို က်ည္ဆံရထားႀကီးေတြ၊ အ၀င္ အထြက္ စနစ္က်လွတဲ့ စင္ကာပူ MRT လိုမ်ဳိးေတြ ေပးမစီးႏိုင္ပါသလဲ။ က်မတို႔ညံ့ခဲ့ၾကသည္။ ခုေတာင္ အေတာ္အတန္ျပင္ဆင္ထားတဲ့ “မမ” ရဲ့ ေအာ္လဒူတို႔၊ မႈတ္ေကာင္ႀကီးတို႔၊ ပထမေကာင္တို႔၊ အျပာေကာင္တို႔ႏွင့္ေျပလည္ေနတာကိုပင္ ေက်းဇူးေတြတင္ေနရတာမဟုတ္လား။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း (၆၀) ေက်ာ္ေလာက္က အေရွ႕အာရွရဲ့က်ားတစ္ေကာင္ ဘယ္အေမွာင္၊ ဘယ္ဘူတာမွာမ်ား ဆင္းက်န္ခဲ့ပါလိမ့္။
တရက္သား ရထားစီးေနစဥ္ လူငယ္တစ္ဦးမူး႐ူးၿပီး ရထားေပၚမွာ ဆဲဆိုေသာင္းက်န္းေနခဲ့သည္။ ေဘးလူေတြမွာလည္း စိတ္မသက္သာ လွစြာၾကည့္ေနတုန္း ရထားထိန္းရဲတစ္ဦးေရာက္လာၿပီး ေရွ႕ဆိုက္သည့္ဘူတာမွာ ခ်ပစ္ခဲ့သည္။ နားရင္းတခ်က္တီးၿပီး ဆင္းခိုင္းခဲ့သည္။ အမူးသမား၏ဆဲဆိုသံကိုမၾကားရေတာ့သျဖင့္ တခဏ စိတ္ခ်မ္းသာသြားေပမယ့္ ထိန္းေက်ာင္းသူေတြရဲ့ အမူအက်င့္ေတြက ရင္ေလးစရာ ပင္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ပါေစ မီးရထားႀကီးကေတာ့ သူ႔အေပၚတက္လာၾကေသာ လူဆိုးလူေကာင္းေတြကို ေရြးခ်ယ္ႏုိင္ျခင္းမရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ခရီးသည္ အမ်ားစုႏွင့္ ရထားထိန္းတို႔ကေတာ့ လူညစ္ေတြကို တရားဥပေဒအရ ထိန္းေက်ာင္းသင့္သည္။ ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ရမည္။
အခ်ိန္ဆိုေသာ ကာလရထားႀကီးသည္လည္း သူ႔အေပၚေရာက္ရွိလာေသာ ေခတ္ဆိုး၊ ေခတ္ေကာင္းတို႔ကိုသယ္ေဆာင္ရင္း တေရြ႕ေရြ႕ သြားေနသည္။ ျပည္သူေတြကို အသိတရားေတြနည္းေစ၊ ဆင္းရဲတြင္းေတြ နက္ေစေသာ ေခတ္ဆိုးေတြကို ဘယ္သူေတြက ထိန္းေက်ာင္းၾက မည္လဲ။ ဘယ္လိုပံုစံေတြႏွင့္ ထိန္းသင့္ၾကပါသလဲ။
အေတြးေတြဆန္႔ေနမိသည့္က်မ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ့ ပိတ္ဆို႔ေနေသာ ယာဥ္တန္းႀကီးၾကားထဲ တေရြ႕ေရြ႕ လိုက္ပါေနရဆဲပင္။ အငွားယာဥ္ကား ဆရာလဲ စိတ္ရွည္ေနဆဲပင္။
“မီးရထားကား
မညည္းမတြား၊ ခုတ္ေမာင္းလ်က္” ...။
ရေကာက္ ရထားႀကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္စီး (အပုိင္း တစ္) အား ဖတ္႐ႈႏုိင္ရန္ ...။