ဖိုးစီ (ရံုးေတာ) - မန္က်ည္းတန္း ပံုျပင္
မိုးမခ၊ ေအာက္တိုဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၄
××××××
၁) တင္းကုပ္တုိင္ သက္ေသ
ၿမိဳ႕ႀကီးသား မဟုတ္ေသာ နယ္ဘက္မွ လာခဲ့သူမ်ား၏ ေမြးရပ္ဇာတိကုိ ေမးလာလွ်င္ တိက်ေရရာစြာ ေျဖဖုိ႔ ခက္တတ္ၾကသည္။ နီးစပ္ရာျမဳိ႕ “နတ္ေမာက္ကပါ”၊ “ၿမိဳ႕သစ္ကပါ” စသျဖင့္ ေျဖၾကတာ မ်ားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ျဖစ္ေအာင္ နတ္ေမာက္ လမ္းေဘး ဗုိလ္မင္းေရာင္ အသတ္ခံရတဲ့ ေလးတုိင္စဥ္ရြာ ေတာင္ဘက္ “ရုံးေတာ” ကပါ လုိ႔ ရာဇ၀င္ေလးနဲ႔ ခ်ီကာ ေျဖတတ္ပါသည္။ ကုိယ့္ရြာကုိေတာ့ ခ်စ္တတ္ၾက၊ ဂုဏ္ယူတတ္ၾကသူခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။
ဟုတ္ပါသည္၊ ကၽြြန္ေတာ့္ကို ေမြးတဲ့ရြာ နံမယ္က “ရုံးေတာ”။ ငယ္ငယ္က အေဖ့ဆီမွာ စပ္စု ဖူးသည္။
"က်ဳပ္တုိ႔ ရြာကုိ ဘာလို႔ ရုံးေတာ လုိ႔ ေခၚသတုန္း”။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ အေဖက စာသံ စာဟန္နွင့္ ခန္႔ခန္႔ညားညား ေျဖေလသည္။
"ရုံးပင္ေပါသည့္ ပ၀တၱိ နိမိတ္ေၾကာင့္ ရုံးေတာတီတိ ရုံးေတာမည္ ၏” ဟူသတည္း။
သူ႔ စာဆုိနဲ႔ သူေတာ့ ဟုတ္လုိ႔ပင္။ ခက္သည္မွာ ထုိအခ်ိန္က ရွစ္ႏွစ္သား ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရုံးေတာ မဆုိထားဘိ ၊ ရုံးပင္တပင္ေတာင္ မျမင္ခဲ့ဖူးသျဖင့္ “အေဖ႔ဟာက ရုံးပင္ေပါတယ္္သာေျပာသယ္၊ ေတာမေျပာနဲ႔ တပင္ေတာင္ မရွိပါဘူးဗ်ာ” ဆိုေတာ့ အေဖ့ မ်က္ႏွာပ်က္ေလသည္။
"နဂိုကေတာ့ ေတာႀကီးေပါ့ လကြာ၊ မီးႀကီး ႏွစ္ခါေလာင္ေတာ့ သာေတြကိုပဲဲ အိမ္တိုင္ ျပန္လုပ္ရေတာ့ ကုန္ၿပီေပါ့။ ေဟာဟုိ တင္းကုပ္တိုင္ဟာ ရုံးသားပဲ"။
အေဖ လက္ညွုဳိ ထုိးျပေသာ မလွမ္းမကမ္းက တင္းကုပ္တုိင္ကုိ ကုိင္ၾကည့္ရင္း ၾကက္သီးေတြ ထလာခဲ့ ဖူးသည္။ ေၾသာ္.. ဤအရာကား ရံုးပင္မွ ျဖစ္လာေသာ ရံုးသား ေပတကား။ ေတာထ ေနေအာင္ ေပါက္ေရာက္ခဲ့ ေသာ ရုံးပင္ မ်ားေၾကာင့္ ရံုးေတာ မည္ခဲ့ေလသည္ တကား။
"အုိ.. အသင္ ရံုးပင္ ရံုးေတာ၊ သင္ကား တုိ႔ရြာ၊ တုိ႔ေျမ၊ တုိ႔ေသြး၊ တုိ႔သား တုိ႔နာမည္။ မင္းအပင္ကို ခုတ္၊ တိုင္လုပ္ၿပီး ငါတို႔ ေနခဲ့ၾကေလၿပီ။ ေႏွာင္းေခတ္ မ်ိဳးဆက္က်လွ်င္ျဖင့္ ငါ့အေဖ ငါ့ကို ေျဖသလိုမ်ိဳး ငါဘယ္လို ေျဖႏိုင္ပါ့"။
ထုိအခ်ိန္၀ယ္ ရုံးေတာ ဆုိေသာ အမည္နာမ ကေလးက လြဲ၍ ျပစရာ တင္းကုပ္တုိင္ကေလးမွ က်န္ပါဦး ေတာ့မည္ေလာ မဆုိႏိုင္။
××××××
(၂) အမည္သညာ ေခၚစရာ
ေဒါက္တာ သန္းထြန္း စာတမ္း တစ္ခုတြင္ အညာက ရြာေတြ အမည္ မွည့္ေခၚပုံအေၾကာင္း ဖတ္ရဖူးသည္။ ေတာေတာင္ကိုခ်စ္၊ သစ္ပင္ကိုခ်စ္၊ စိမ့္စမ္းေရေျမ သဘာ၀ကို ခ်စ္တတ္ၾကေလေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘုိးဘြား ေတြ အမည္ေပးခဲ့ၾကပုံမ်ားသည္ လြမ္းေမာဖြယ္အတိ ျဖစ္ပါ၏။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရြာေတာင္ဘက္မွာ “၀ါးႀကီးအိုင္” ဆိုေသာ ရြာႀကီးရွိသည္။ ထုိရြာမွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ ပညာေရး လမ္းခင္းခဲ့ရသည္။ သစ္ႀကီး၊ ၀ါးႀကီး၊ စိမ့္စမ္း အိုင္ႀကီး ဘာမွ မရွိေတာ့ေသာ ၀ါးႀကီးအိုင္။ အဘုိး အေဘး ေတြထံကေတာ့ တခါတုန္းဆီက က်ားမ်ားပင္ ခုိေအာင္းရွိ ေနခဲ့ဖူးသေယာင္ ပုံျပင္သဖြယ္ ၾကားရဖူးသည္။ ခုမ်ားေတာ့ ရြာႀကီးက အထက္တန္းေက်ာင္း၊ ေဆးရုံ၊ ရဲစခန္း တုိ႔ျဖင့္ လူေန ထူထပ္စည္ကားကာ သစ္ပင္၊ ၀ါးပင္ကေတာ့ မက်န္ေတာ့ သေလာက္ပင္။ ၀ါးႀကီးအိုင္ ႏွင့္ ယင္းေခ်ာင္း ျခားေနေသာ တဖက္ကမ္းမွာ မန္က်ည္းတန္းရြာ ႏွစ္ရြာ။ အညာေဒသ ထုံးစံ မန္က်ည္းပင္ႀကီးမ်ား အုံ႔ဆုိင္းတန္းစီ ရွိေနလိမ္႔မည္ထင္လွ်င္ျဖင့္ ပုိတြက္ရာက်ပါလိမ္႔မည္။
တေလာဆီက ေရစႀကိဳနယ္က သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ႏွစ္ရာေက်ာ္ မန္က်ည္းပင္အုိၾကီးမ်ား အေၾကာင္း စကား စပ္မိသည့္အခါ သူတုိ႔ဆီတြင္လည္း ဘုရားစူး မန္က်ည္းပင္ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ လက္တဖက္ မျပည့္ေတာ့ေသာ ရြာမ်ားသာ မ်ားပါသည္ ဆုိ၏။
အေမႊးတိုင္ ေၾကာ္ျငာမ်ား အားေကာင္းလွသည့္ ေခတ္တခုတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကစားေဖာ္ မန္က်ည္းပင္အုိႀကီးမ်ား တရုတ္လုပ္ ဆိုင္ကယ္မ်ား အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသြားခဲ့ၾကသည္။ ငါးႏွစ္ျပည့္ ေအာင္ အစီးမခံသည့္ စက္တပ္ယာဥ္ တခု အတြက္ ႏွစ္ (၁၀၀) ေက်ာ္က ဘုိးေမြ ဘြားေမြေတြကို ရက္စက္စြာ ခုတ္လွဲခဲ့ၾကသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလ ူရာ၀င္ရန္ ကိုယ့္ ဇာတိရပ္ရြာ အမည္ကို ျပန္ျပီး သင္းသတ္ခဲ့ၾကသည့္ အျဖစ္။
ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုမွာ ယာကြက္မ်ားစြာ ရွိသည္။ ထို ယာကြက္မ်ားကိုလည္း အပင္မ်ားျဖင့္ပင္ အမည္ေပးရသည္။ ေညာင္ပင္ယာ၊ ဖက္သန္းပင္ကြက္၊ အင္ေလးပင္၊ အေရွ႕ထန္းတန္း အစရွိသျဖင့္။ တေလာက တနယ္သူ (ေနျပည္ေတာ္သူ) ဇနီးမယားက ရြာလိုက္လည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ပိုင္သမွ် ယာေျမေတြ လုိက္ပုိ႔ကာ ၾကြားမိသည္။
"ဒါက အင္ေလးပင္ယာ"၊ သူသည္လည္း ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က အေဖ့ကုိ ေမးခဲ့ဖူးသည့္ နည္းတူ ထပ္တူ ပုစၦာျပဳေလ၏။
“ဘာလုိ႔ အင္ေလးပင္လုိ႔ ေခၚတာလဲ”။
“အင္ပင္ ေလးပင္ ရွိလုိ႔ေပ့ါကြာ”။
“ဘယ္မွာလဲ အင္ပင္ ေလးပင္ က”။
ေမးခြန္း လားရာကုိ မျမင္မိ၍ အလြယ္ ေျဖမိေလေသာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်၍ ေလသံ တုိးတုိးသာ ဟ ႏိုင္ေတာ့သည္။ သူ စိတ္ေက်နပ္ပုံ မရပါ။ မတတ္ႏိုင္။
ေညာင္ပင္ယာကို ေခၚသြား ျပန္လည္း ျပစရာ ေညာင္ပင္ႀကီး မရွိေတာ့ ပါ။ လက္ပံပင္ကြက္ အတြင္းမွ ဧရာမ လက္ပံပင္ႀကီးမွာလည္း မူလတန္းေက်ာင္းက ကေလးေတြအတြက္ စာသင္ခုံလုပ္ရန္ လႊဆဲြတုိက္လုိက္ၾကၿပီ။ ကေလးေတြ အနာဂတ္အတြက္ နံမည္ေတြ၊ အသက္ေတြကို သင္းသတ္ ေျခြခဲ့ရသည္။
ရုံးပင္ေတြ ခုတ္ၿပီး အိမ္တိုင္ လုပ္ခဲ့ၾကေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ရြာသားေတြ မွားသလား၊ လက္ပံပင္ႀကီး ခုတ္လွဲၿပီး မူလတန္းေက်ာင္းကို အေဖ လွဴခဲ့တာ မွားသလား။ အေျဖမေပၚသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြး ေတြက ျပန္႔က်ဲ လ်က္ရွိသည္။
(၃) စကၤာပူ မန္က်ည္းေတာ
စကၤာပူမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနေသာ အရပ္ကို ျမန္မာလုိ ျပန္ဆို ေခၚရလွ်င္ “ေတာေျမ” ဟု ေခၚရမည္ ထင္သည္။ အေရွ႕ အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ စုေပါင္း အက်ယ္အ၀န္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕သစ္ တၿမိဳ႕နယ္စာ ခန္႔သာရွိေသာ ဤ ကၽြန္းကေလးေပၚမွာ လူမထိရေသးသည့္ ေတာရုိင္းေျမ အမ်ားအျပား ရွိေနပါေသးသည္။
ဖတ္ရႈရေသာ ဇယားမ်ားအရ ေျမ ဧရိယာ (၄၁) ရာခိုင္ႏႈန္း ခန္႔ က်န္ေသးသည္ဟု ဆိုသည္။ ဟုတ္ေလာက္ ပါေပသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္နားမွာပင္ ေမ်ာက္ရိုင္းအုပ္ေတြ ခိုေအာင္းေနသည့္ ေတာႀကီး သံုးခု ပတ္ျခာလည္ တည္ရွိ သည္။ လူေတြက ငွက္ေပ်ာသီး အစရွိေသာ အစာမ်ား မေကၽြး ရေလေအာင္လည္း တားျမစ္ထားသည္။
စင္ကာပူမွာ သက္ဆုိင္ရာ ၿမဳိ႕နယ္ ေကာင္စီ၏ ခြင့္ျပဳမႈ မပါဘဲ သစ္ပင္ မဆုိထား၊ သစ္ကုိင္းပင္ ခုတ္ခြင့္မရွိ။ သစ္ကုိင္း သစ္ပင္ ခုတ္စရာ မလုိေအာင္လည္း အေျခခံ လူမႈ အေဆာက္အဦ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ စီစဥ္ထား ရွိၿပီး ျဖစ္သည္။
နံနက္တုိင္း ရုံးသြားလွ်င္ ေတာေျမရိပ္သာ အမွတ္ခုနစ္ လမ္းအတိုင္း သြားေနက် ျဖစ္သည္။ ေျပာျပခ်င္သည္ ကေတာ့ လမ္းလည္ ကၽြန္းေပၚမွ စီစီတန္းတန္း လန္းဆန္းေနသည့္ မန္းက်ည္းပင္တန္းမ်ား။ စုစုေပါင္း အပင္ (၅၀) တိတိကို (၅) မီတာ အကြာခန္႔စီ ေသေသခ်ာခ်ာ စုိက္ထားသည္။ ေဒသခံမ်ိဳးရင္း ဟုတ္ပုံမရပါ။ အညာ မန္က်ည္းပင္မ်ားႏွင့္ တပ္အပ္တူပါသည္။ ကေမၺာဒီးယား သို႔မဟုတ္ ျမန္မာျပည္မွ ယူေဆာင္လာပုံရသည္။
မန္က်ည္းပင္တန္း ဆုံးေတာ့ ထန္းပင္တန္းဗ်။ ထန္းတန္းလည္း ထုိ႔အတူ အကြာအေ၀း ညီညီ စီတန္း စုိက္ထားသည္။ မန္က်ည္းပင္၊ ထန္းပင္တန္း ျမင္ရလုိ႔ စိတ္ရႊင္ေသာ္လည္း လမ္းလည္မွာ တန္းစီကာ ညီညီညာညာ စိုက္ထားျခင္းခံရေသာ ျမင္ကြင္းကိုေတာ့ စိတ္မသက္သာ။ ကစားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား က ေန႔စဥ္စီၿပီး အေလးျပဳ ခံေနေသာ အျဖစ္မ်ိဳး။
(၄) ေျပာင္းျပန္ သက္ေသ
အခ်ဳိ႕က စကၤာပူကို ဘာမွ မရွိတဲ့ ႏိုင္ငံ၊ ဘာမွ မထြက္တဲ့ ႏိုင္ငံ၊ ေရေတာင္၀ယ္ေသာက္ရတဲ့ ႏိုင္ငံစသျဖင့္ သညာျပဳၾကသည္။ ၁၉၆၅ ဆီေလာက္ကေတာ့ ဟုတ္ပါလိမ့္မည္။ ခုေတာ့ စကၤာပူသည္ သူ႔ ေရသူေသာက္ဖုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ဘာဆိုဘာမွ မရွိေသာ သယံဇာတ အရင္းအျမစ္ကို လူေတြပညာတတ္ေအာင္ လုပ္ကာ ပညာျဖင့္ ဖန္တီးၿပီး ရွိေအာင္၊ ထြက္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကၿပီ။ တိုးတက္လာမည့္ သူ႔လူဦးေရႏွင့္ ေျမ၊ ေရ၊ ေလ သုံးစြဲမႈ အတြက္ ႏွစ္ ရာ ဂဏန္းစာ ရွိေသာ အႀကီးစား စီမံကိန္း Master Plan မ်ားဆဲြၿပီး အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ စီမံ ခန္႔ခဲြ ထားၿပီး ျဖစ္သည္။
အက်ိဳးဆက္ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရြာက ပ၀တၱိ နိမိတ္ရြာ အမည္သာ က်န္ၿပီး သစ္ပင္ ရုပ္ပင္ ေပ်ာက္ခဲ့ရေသာ ျဖစ္စဥ္သည္ ပညာျဖင့္ စီမံခန္႔ခြဲေသာ ဤေဒသမွာ ေျပာင္းျပန္ သက္ေသျပလ်က္ရွိသည္။ အညာ မန္က်ည္းတန္း ေဘးက ေတာသားသည္ စကၤာပူ မန္က်ည္းတန္းေဘးမွာ ေန႔စဥ္ ရုံးသြားလ်က္ ရွိပါသည္။
ဖိုးစီ (ရံုးေတာ)
အတြဲ (၄)၊ အမွတ္ (၄၃) Messenger ဂ်ာနယ္ တြင္ ပံုႏွိပ္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။
ဓာတ္ပံုမ်ား - စကၤာပူ အမ်ိဳးသား ဥယ်ာဥ္ အစိုးရ ဌာန ၏ တရားဝင္ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ အျဖစ္ ေစာင့္ေရွာက္ထားသည့္ မန္းက်ည္းပင္ႀကီးမ်ား။ စိတ္ဝင္စားသူမ်ား ေအာက္ပါ အြန္လိုင္း လိပ္စာ တြင္ ဝင္ေရာက္ ေလ့လာႏိုင္ပါသည္။
(ေဆာင္းပါးရွင္သည္ စကၤာပူ တြင္ ေခတၱ ေရာက္ရွိ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ျပဳေနသည့္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္း အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ အြန္လိုင္း ပံုႏွိပ္ စာနယ္ဇင္းမ်ားတြင္ အေတြ႕အၾကံဳ၊ အျမင္ႏွင့္ အေထြေထြ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားေနသူလည္း ျဖစ္သည္။)
မုိးမခ တြင္ ေဖာ္ျပၿပီးခဲ့သည့္ ဖိုးစီ (ရံုးေတာ) ၏ ေဆာင္းပါးမ်ား
၁) ကုလားရွဖီး၊ ဘုန္းႀကီးတူမ နဲ႔ က်ေနာ္ၾကံဳခဲ့ ဖူးေသာ လုပ္ၾကံပြဲမ်ား
၂) အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္ ႀကိယာ တမ်ဳိးတည္းနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္
http://www.moemaka.blogspot.com.au/2014/09/blog-post_551.html
၃) ဦးေဇာတိက ႏွင့္ (၃) နာရီ
http://www.moemaka.blogspot.com.au/2014/09/blog-post_530.html
၄) ဗလေသန ေတာ့ မလိုခ်င္ပါ
၅) မိနီကေတာ့ ေသတာ ေသတာပါပဲ
http://www.moemaka.blogspot.com.au/2014/10/blog-post_40.html
၆) ေဘာင္ဘင္ခတ္သူ
၇) ခါခ်ဥ္ တစ္ေကာင္ တင္းတဲ့မာန္
၈) ပိုးဟပ္ ေတာင္ပံ ခတ္သံ
၉) အေမ ၏ ႏိုင္ငံေရး