ေမာင္ေမာင္လတ္ (ေရႊအင္းေလး စာေပ) - အတိတ္ က ဆက္သြယ္ေရး
(တပိုင္းတစ လြင့္ေမ်ာေနတဲ့ အိပ္မက္မ်ား)
(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၄
ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းက ထူးထူးျခားျခား လိြဳင္လင္ တယ္လီဖုန္း အိတ္ခ်ိန္းရံုးရဲ႕ ဖံုးနံပါတ္ ေမးျမန္းတာကို ေတြ႕ရေတာ့ ဘာရယ္မွေတာ့ မဟုတ္၊ အတိတ္က ရွားရွားပါးပါး ၿမိဳ႕လိြဳင္လင္ရဲ႕ တယ္လီဖုန္းအိတ္ခ်ိန္း ဆက္သြယ္ေရး အေၾကာင္း မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ အေတြးေတြ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ခဲ့ရ။
ခုေခတ္ အခုအခါ သက္ေတာင့္ သက္သာ နဲ႔ ဆံပင္ညွပ္ျခင္း ဆိုတဲ့အရာကို မ်က္စိ စံုမိွတ္ အနားယူရင္း ၿပီးစီးသြားတဲ့ အခါတိုင္း.ငယ္ငယ္တုန္းက စက္ကပ္ေၾကး အသြား တံုးတံုးနဲ႔ အညွပ္ခံရ လို႔ “အား.. အား..” ေအာ္ၿပီး ဆံပင္အျမန္ ညွပ္ ၿပီးပါေစ လို႔ ႀကိတ္ ဆုေတာင္းခဲ့ ရတာကို အလီလီ အခါခါ ျပန္ျပန္ သတိရမိသလိုပါပဲ။ ဒီေန႔ ဒီခ်ိန္အခါ မိုင္ေထာင္ခ်ီ ကြာေဝးတဲ့ အရပ္ကေန တျခား တေနရာကို ေအးေအး သက္သက္သာ ေန႔ည မေရြး ဆက္သြယ္ စကားေျပာႏိုင္တဲ့ အခါတိုင္း အတိတ္က ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္ပမ္းတႀကီး ႀကိဳးစားပမ္းစား ဆက္သြယ္ရတဲ့ ဆက္သြယ္ေရး စနစ္အေၾကာင္း ျပန္ျပန္ ေတြးမိရတာကိုက ရယ္စရာ လိုလို။
×××××
တခ်ိန္က ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ နဲ႔ တၿမိဳ႕ စကားေျပာႏိုင္ဖို႔ တိုက္ရိုက္ ေအာ္တို တယ္လီဖုန္းေတြ မေပၚခင္ ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္း အဆင္ေျပေအာင္ ၾကားခံ တယ္လီဖုန္း အိတ္ခ်ိန္းစက္ခံုေတြက တဆင့္ ခ်ိတ္ဆက္ေပးရတဲ့ သေဘာသဘာဝ စနစ္တခု ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဌာနေပါင္းစံု ရံုးစိုက္ရာ ခရိုင္ၿမိဳ႕ႀကီး တၿမိဳ႕ရယ္လို အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ ၿမိဳ႕လိြဳင္လင္ အတြက္ ဒီစနစ္အရ တယ္လီဖုန္း အိတ္ခ်ိန္းရံုး တရံုး ဖြင့္ခဲ့တာ ဖဆပလ ေခတ္ဦး ကတည္းက ဆိုပါေတာ့။
လူမွန္း သိတတ္စ အရြယ္မွာေတာ့ အဲဒီ တယ္လီဖုန္း အိတ္ခ်ိန္းရံုးရဲ႕ တာဝန္ခံက အန္ကယ္ ဦးျမေမာင္ပါ။ သူက (၁၉၆၀) ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားဆီက ျမန္မာ့ လက္ေရြးစင္ လက္ေဝွ႔ အေက်ာ္အေမာ္ တေယာက္ပါ။ သူ႔ လက္ေထာက္ေတြက ရပ္ကြက္ (၁) က ကိုျမင့္ေဇာ္ နဲ႔ ရပ္ကြက္ (၄) က ကိုလွေဌး (ႏိုင္ငံေရးမွဳနဲ႔ ေထာင္က်ဖူးခဲ့သူ) ပါပဲ။
ေခတ္ေပၚ ဆက္သြယ္ေရးနည္းေတြနဲ႔ ထိပါး က်င္လည္ ခံုမင္ေနတဲ့ ေႏွာင္းေခတ္ပိုင္း လူငယ္ ေတြအတြက္ “ေၾသာ္.. အခုေတာ့လည္း ပံုျပင္ တပုဒ္လိုပါပဲ” လို႔ ဆိုစမွတ္ ျပဳေလာက္ ႏိုင္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလး တခုကို နည္းစနစ္ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ အပိုင္း အက်ယ္မခ်ဲ႕ဘဲ ခပ္လြယ္လြယ္ နဲ႔ ရွင္းလင္းရရင္ေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးက ရိုးရိုးရွင္းရွင္း။
တတိယႏွစ္အတြက္ ေအာင္စာရင္းမွာ နာမည္မပါလာတာကို သိရေတာ့ ေဇာေခြ်းေတြ ျပန္ၿပီး ကတုန္ကယင္နဲ႔ တၿမိဳ႕လံုး အေရးေပၚ အားကိုး အားထားရာ တယ္လီဖုန္း အိတ္ခ်ိန္းရံုးကို အေရာက္ေျပးေတာ့ ကိုျမင့္ေဇာ္ႀကီးက ည ဂ်ဴတီက်ခ်ိန္။ သူကိုယ္တိုင္ အလုပ္တဖက္နဲ႔ စာေပးစာယူ တက္ေနတဲ့သူမို႔ စာနာ နားလည္မွဳ အျပည့္ နဲ႔ ရန္ကုန္ကို ဆက္သြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပးေနတာကို နံေဘးကေန ေက်ာက္ရုပ္လို တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ ၿငိမ္သက္ျခင္းနဲ႔ စိုးရိမ္ျခင္း အလယ္၊ ရင္ထဲမွာေတာ့ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူး ေဗ်ာက္အိုး ေဖာက္သလို တဒိန္းဒိန္း တဒိုင္းဒိုင္း။
စက္ခလုတ္ခံုေပၚက ပလပ္ေပါက္ တခုၿပီး တခု ေျပာင္းေရႊ႕ ထည့္သြင္းရင္း မရ ရေအာင္ ႀကိဳးစားေနတာ ျမင္ရေလ ရင္ခုန္ေလ၊ ဆက္သြယ္ ခ်ိတ္ဆက္မရလို႔ လိုင္းျပဳတ္ျပဳတ္ က်လာတာ ေတြ႕ရေလ၊ အာေခါင္ေျခာက္လာေလ၊ ေနမထိ ထိုင္မတတ္။
×××××
လိုင္းအရွင္း ေစာင့္ကာ ဆက္သြယ္ေရး အတြက္ လမ္းေၾကာင္း ရွာေနဆဲ၊ ရပ္ကြက္(၁) ရံုးႀကီးလမ္းက ေနပါလိစ္ နီေပါလူမ်ိဳး လူပ်ိဳႀကီး ကို ကိုင္းလက္ တေယာက္ သုတ္သီးသုတ္ပ်ာ ေရာက္လာပါတယ္။
“လာ အကို က်ေနာ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ” ေမးလိုက္သူက ကိုျမင့္ေဇာ္ပါ။
တရပ္ကြက္ သားလည္းျဖစ္၊ စီနီယာႀကီးလည္း ျဖစ္တဲ့ ကိုကိုင္းလက္ ကို ေလးစားသမႈနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ “အေမ ဆံုးသြားၿပီကြာ၊ အဲဒါ ေမၿမိဳ ႔က ဒီဖံုးနံပါတ္ ကို ဆက္ခ်င္တယ” ဆိုေတာ့ ကိုျမင့္ေဇာ္က နာရီ တခ်က္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ အခ်ိန္က ည (၇) နာရီ ဝန္းက်င္။
“ဟာ ဒီအခ်ိန္က အရမ္း က်ပ္တယ္ ကိုကိုင္းလက္” လို႔ ေျပာၿပီး တခဏ ေအာ္ပေရတာႀကီး ကိုျမင့္ေဇာ္ တေယာက္ အေတြးနယ္ခ်ဲ ႔ စဥ္းစားလိုက္တယ္ထင္ရဲ႕။
“ဒီလို လုပ္မယ္ဗ်ာ၊ အခုအခ်ိန္ဆို ေမၿမိဳ႕ အိတ္ခ်ိန္း ကို တဆင့္ ေထာက္ေပးမယ့္ မႏၱေလး နဲ႔ မိတၳီလာ က အရမ္းက်ပ္တဲ့ အခ်ိန္၊ က်ေနာ္ တခါမွ မစမ္းဖူးတဲ့ လိုင္းတို ရိုက္တင္ၿပီး သြားၾကမယ္ဗ်ာ၊ ဒီအခ်ိန္က ကံကိုပဲ အားကိုးရေတာ့မွာပဲ" လိ႔ ုဆိုလိုက္ေတာ့ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားေနတဲ့ စိတ္အလ်င္ေတြ တခဏခ်င္း အိတ္ခ်ိန္းစက္ခံုေပၚ အာရံုေရာက္သြားခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနမွာ တယ္လီဖုန္းႀကိဳး ဂ်ပ္ပင္ အနီ၊ အဝါ၊ အစိမ္းေတြနဲ႔ ေအာ္ပေရတာ ကိုျမင့္ေဇာ္ရဲ႕ ပဥၥလက္ ကကြက္ေတြက လွလွပပ..ေသေသသပ္သပ္။
×××××
အဲဒီ ေခတ္ကာလ မိတၳီလာ ဆိုတာက အထက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ တခြင္ရဲ႕ အဓိက လမ္းဆံု လမ္းခြ၊ ကား ရထား ေပါင္းစံုက မိတၳီလာ မွာ စံုတယ္၊ ခြဲထြက္တယ္။ မႏၱေလးဆိုတာကေတာ ့ ဒုတိယ ၿမိဳ ႔ေတာ္ႀကီး။ အခ်ိန္ကလည္း အခ်ိန္ေကာင္း ညဥ့္ (၇) နာရီ။
အေျခအေနက ဘယ္လို အက်ဥ္း အက်ပ္ ေရာက္ေစဦးေတာ့ တၿမိဳ႕တည္း၊ တရပ္ကြက္တည္း သား ခင္မင္ေလးစား တာရယ္၊ နာေရးကိစၥ အေၾကာင္း ခံရတာရယ္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ စုစည္း ေပါင္းစံုၿပီး သကာလ၊ ေအာ္ပေရတာာႀကီး ကိုျမင့္ေဇာ္ရဲ႕ လက္ကြက္ အေရႊ႕ဆီ မ်က္လံုးရယ္၊ နားရယ္ အာရံုေတြက တစုတေပါင္းတည္း စူးစူးစိုက္စိုက္။
“အိုေက.. ကိုကိုင္းလက္ စၿပီဗ်ာ” လို႔ ေျပာၿပီး ကိုျမင့္ေဇာ္က ပလပ္ေပါက္တခုထဲ တယ္လီဖုန္း ဂ်ပ္ပင္ တခု ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ စက္ခလုတ္ခံု လက္လွည့္ၿပီး ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကေလာ အိတ္ခ်ိန္းက ခ်က္ခ်င္း အသံေပးလာပါတယ္။
“ဟဲလို ကိုလိြဳင္လင္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ”။
“နာေရးကိစၥဗ်ာ၊ ေမၿမိဳ႕ကုိ ဆက္ခ်င္လို႔၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ား လိုင္းတို တခ်က္ေလာက္ တင္ေပးပါလား၊ ဒီအခ်ိန္ မိတၳီလာ နဲ႔ မႏၱေလးက အရမ္းက်ပ္ေနတယ္ေလ” ဆိုေတာ့၊
“အိုေက..၊ က်ေနာ္ ယင္းမာပင္ကို လွမ္း တင္ေပးလိုက္ၿပီေနာ္”။
“ဟဲလို.. ဟဲလို.. လိြဳင္လင္ကလား၊ ယင္းမာပင္ ကပါ၊ ဘာ အကူအညီေပးရမလဲ အန္ကယ္”
“အန္ကယ္ဦးျမေမာင္မဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ္ ျမင့္ေဇာ္ပါ အမေရ။ ေမၿမိဳ ႔ကို တင္ခ်င္လို႔၊ အဲဒါ အမ လိုင္းတို တခ်က္ေလာက္ တင္ေပးပါဦး"။
"ဒါဆိုရင္ ေပ်ာ္ဘြယ္ကို ခ်ိတ္ေပးလိုက္မယ္၊ အဲဒီကေနတဆင့္ ဆက္ႀကိဳးစား၊ ဟုတ္ၿပီေနာ္ ေမာင္ေလး”။
“ဟဲလို.. ဟဲလို.. ေပ်ာ္ဘြယ္ကပါ၊ ဆို.. လိြဳင္လင္ က ဘယ္သြားခ်င္လဲ”။
"က်ေနာ္ဗ်ာ နာေရးကိစၥနဲ႔ ေမၿမိဳ ႔ကို ခ်ိတ္ခ်င္လို႔ပါ၊ ဒီအခ်ိန္ အကိုဘက္က တင္ေပးလို႔ျဖစ္လား”။
"မျဖစ္ဘူး ညီေလးရ၊ ဒီလို လုပ္မယ္ စဥ့္ကိုင္ကို ထည့္ေပးလိုက္မယ္၊ စဥ့္ကိုင္ဆို နည္းနည္း ေခ်ာင္မယ္၊ ဟုတ္ၿပီေနာ္၊ ကဲ.. ခ်ိတ္လိုက္ပါၿပီကြာ”။
“စဥ့္ကိုင္ကပါ၊ ဘယ္ကို သြားမလဲ ေျပာပါ ခင္ဗ်ာ”။
"ေၾသာ္.. အကိုေရ...ေမၿမိဳ ႔ကို ရမလား မသိဘူး၊ နာေရး ပါအကို”
“ေကာင္းၿပီ၊ ခ်ိတ္ေပးလိုက္ၿပီ အကို..”။
“ဟဲလို.. ဟဲလို.. ေမၿမိဳ႕ အိတ္ခ်ိန္းက ေျပာေနပါတယ္”။
"ဟုတ္ကဲ့ အကို၊ က်ေနာ္ လိြဳင္လင္ အိတ္ခ်ိန္းကပါ၊ တည္းခိုခန္း (....) ဖံုးနံပါတ္ကို ခ်ိတ္ေပးပါဦး၊ နာေရးကိစၥပါ အကို”။
“ရတယ္၊ ေခၚလိုက္ၿပီေနာ္”။
“ဟဲလို.. ဟဲလို.. ေမၿမိဳ႕ (...) တည္းခိုခန္းကပါ”။
“ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ လိြဳင္လင္က ဆက္ေနတာပါ၊ အကို တည္းခိုခန္း နံေဘးက ေဒၚ(...) ကို ေခၚေပးလို႔ ရမလားခင္ဗ်ား၊ နာေရး အေၾကာင္းၾကားခ်င္လို႔ပါ”။
“ကိုင္ထားေနာ္…”။
“ဟဲလို ကြ်န္မ ေဒၚ (...) စကားေၿပာေနပါတယ္”။
“ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ ကိုကိုင္းလက္ နဲ႔ စကားေျပာလိုက္ပါဦး ခင္ဗ်ား”။
×××××
အျဖစ္အပ်က္က တိုရွင္း လိုရင္း ဆိုသလိုပါပဲ။ အခ်ိန္တို ကာလ တခုအတြင္း ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ၿပီး တၿမိဳ႕ လိုင္းခ်ိတ္လိုက္တိုင္း အခက္အခဲမရွိ ေတာက္ေလွ်ာက္ ကာယကံရွင္ စကားေျပာခ်င္သူ အထိ လိုရာ စကားေျပာႏိုင္တာက.ကံၾကမၼာ အလွည့္ေပး ခဲ့တာလား၊ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵ တြန္းအားေၾကာင့္ ရယ္လား၊ အကူအညီ စိတ္ရင္း ေစတနာ အေၾကာင္း ခံေၾကာင့္ ရယ္လား၊ မသိေတာ့၊ မေျပာတတ္ေတာ့။ တိုက္ဆိုင္မႈ မေတာ္တဆလို႔ ဆိုရေအာင္လည္း လုပ္သက္ (၅)ႏွစ္ေက်ာ္မွာ တခါမွ မၾကံဳဖူး တဲ့ အျဖစ္မို႔ တိုက္ဆိုင္မႈရယ္္လို႔ ရမယ္ ဖြဲ႕မရ။
ေၾသာ္.. အခ်ိန္ေတြကလည္း ရပ္တန္႔မေန၊ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းကလည္း အခ်ိန္နဲ႔ အမွ် စီးဆင္းေနတဲ့ ကာလတခုမွာ နည္းပညာ၊ နည္းစနစ္ေတြကလည္း ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔အတူ ေမ်ာလြင့္ေန၊ ေခတ္ကာလက နည္းစံနစ္နဲ႔ ထပ္ခ်ပ္မကြာ ဆိုေတာ့ အရာရာ အသစ္သစ္ေတြနဲ႔ ခ်ိုၿမိန္ ေနတဲ့ (၂၁) ရာစု လူငယ္ ေမာင္မယ္ေတြအတြက္ အတိတ္က ခေယာင္းလမ္းၾကမ္းအတြက္ ခါးသက္သက္ ရွတတ၊၊
အခုေနမွေတာ့ ပံုျပင္ေလး တပုဒ္လို ျဖစ္သြားရွာခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေလး.လို႔ ဆိုပါေစဦးေတာ့ ႀကိဳးစား ပမ္းစား ဆက္သြယ္ေပးခဲ့တဲ့ တယ္လီဖုန္း ေအာ္ပေရတာ ကိုျမင့္ေဇာ္ တေယာက္ မီတာ (၁၀၀၀၀) ၿပိဳင္ပြဲ ပန္းဝင္ခဲ့တဲ့ အေျပးသမား တေယာက္လို ေျခကုန္လက္ပန္းက်ခဲ့တဲ့ အျဖစ္နဲ႔အတူ နံေဘးမွာ ခႏၶာကိုယ္က ထိုင္ေနေပမယ့္ စိတ္အလ်င္ အာရံု ခံစားခ်က္ေတြ တယ္လီဖုန္း လိုင္းေၾကာ အတြင္း စီးဝင္ ေမ်ာပါသြားခဲ့တဲ့ အျဖစ္က တခုတ္တရ သတိတရ စရာ။
အိုမင္း ရင့္ေရာ္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ အၿပိဳင္ ေလးလံ ထိုင္းမွိဳင္း ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ စိတ္ေစရာ၊ အာရံု ခံစားခ်က္ေတြက အိတ္ခ်ိန္းရံုး တယ္လီဖုန္း နံပါတ္ေတာင္းတဲ ႔ ေကာ္မန္႔တခုကို ဖတ္ရင္း ေတြးမိေတြးရာ တိမ္တိုက္လို ေရြ႕လ်ား ေနတဲ့ တခဏ၊ ဖန္သားျပင္ အေပၚ ရုတ္တရက္ ဓာတ္ပံုေလးတပံု ေပၚလာေတာ့ ေရွ႕တိုး အၾကည့္၊ ဓာတ္ပံုေလးက ျပံဳးေနပါလား။
ေၾသာ္… … တခ်ိန္က ခေယာင္းလမ္းမဟုတ္၊ ဆူးခင္းလမ္းမဟုတ္၊ ပန္းခင္းလမ္းပါလား။ ။
ေမာင္ေမာင္လတ္ (ေရႊအင္းေလး စာေပ)