အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့) - စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ခရီး (အပိုင္း ၄)
(မိုးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၄
(မိုးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၄
ယခင္အပတ္မွ အဆက္
(၁၇)
Fulda ဘူတာမွ အထြက္တြင္ ဒိန္းမတ္လူငယ္တစ္ဦး အခန္းထဲေရာက္လာသည္။ အတန္ၾကာ ခရီးႏွင္ၿပီးေသာအခါ ရဲမ်ား တံခါးလာေခါက္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ တံခါးက ေသာ့ခတ္ျခင္း၊ ဂ်က္ခ်ျခင္း မရွိပါ။ တံခါးေခါက္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈကို ေလးစားသြားရျပန္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား ေျပာေလ့ရွိေသာ “လုပ္ၾကပါ လုပ္ၾကပါ၊ ရွင္တို႔က ရဲေတြကိုး”ဟူေသာ စကားကလည္း ေခါင္းထဲ ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္လိုက္ေသးသည္။ အမွန္ဆို သူက ရထားေပၚမွာ တာဝန္ရွိသူပဲ၊ ရထားတဲြေပၚမွာ လြတ္လပ္စြာ ဝင္ထြက္ခြင့္ရွိေနပါလွ်က္ တံခါးေခါက္ၿပီးမွသာ ဝင္လာသည္။ ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးက တံခါးဖြင့္ေပးလုိက္သည္။ ရဲအရာရွိက “ပတ္စပို႔နဲ႔လက္မွတ္ေပးပါ”ဟု ဆိုသည္။
စာေရးသူလည္း လိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ိဳးစံု ထည့္ထားသည့္ လြယ္အိတ္ထဲကို စမ္းၿပီး ပတ္စပို႔ကို ရွာသည္။ “ႏိုး ႏုိး မင္း မပါဘူး၊ ျပစရာမလိုဘူး”ဟု ရဲအရာရွိက ေျပာသည္။
ရဲအရာရွိမ်ားက ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးႏွင့္တူရကီအမ်ိဳးသားထံမွ လက္မွတ္မ်ားကို ေတာင္းသည္။ စာေရးသူစိတ္ထဲ ထူးဆန္းေနသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုလွ်င္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးျဖစ္သည့္အတြက္ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ား အခြင့္ထူးခံ ျဖစ္ေနရသည္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရလွ်င္ သာသနာ့အလံပါလို႔ လမ္းဂိတ္ေၾကးမေကာက္တာ၊ ဘုန္းႀကီးပါလို႔ ကားကို စစ္ေဆးျခင္း မျပဳလုပ္ေသာ ျမန္မာျပည္က အခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားကို သေဘာမက်ပါ။
စည္းကမ္းဥပေဒႏွင့္ၾကည္ညိဳေလးစားမႈ က႑ႏွစ္ခုမွာ တစ္ကန္႔စီသာ ရွိေနသင့္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သာသနာ့အလံေထာင္ၿပီး ဘုန္းႀကီးကားကို ဂိတ္ေၾကးေကာက္လွ်င္ အခ်ိဳ႕ဘုန္းႀကီးမ်ားက “ဟ မင္းက ဘုန္းႀကီးကားလည္း ေကာက္တာပဲလား”ဟု ေငါက္လားငမ္းလား လုပ္တတ္သည္။ သံဃာတစ္ပါးအေနျဖင့္ ထိုအျပဳအမူမ်ိဳး (ထိုအခြင့္ထူးရလိုမႈမ်ိဳး)ကို စက္ဆုပ္ပါသည္။
(၁၈)
ယခု ဒီမွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးျဖစ္လို႔မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။ ဆြစ္ဇာလန္အမ်ိဳးသမီးလည္း ဘာမွ ျပစရာမလို။ ဒိန္းမတ္လူငယ္လည္း ျပစရာ မလို။ ထူးေတာ့ ထူးဆန္းေနသည္။ အရင္ကေတာ့ ၾကားဖူးသည္။ ကပၸလီမ်ား၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းဆန္ဆန္၊ တူရကီဆန္ဆန္လူမ်ားကိုေတာ့ လက္မွတ္စစ္မ်ား၊ ရဲမ်ားက သတိထားတတ္ၾကသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ဤအတိုင္းပင္ ျဖစ္ေလသေလာ။ ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးသည္ ရဲမ်ားျပန္သြားေသာအခါ နားၾကပ္တပ္ၿပီး ဆက္အိပ္ေနသည္။ တူရကီအမ်ိဳးသားလည္း ငိုက္ျမည္းေနသည္။
ဆြစ္ဇာလန္သူကေတာ့ ဓာတ္မီးအေသးေလးျဖင့္ စာဖတ္ေနသည္။ စိတ္ထဲတြင္ မတင္မက်ျဖစ္ေနသည္မ်ားကို သူ႕ကို ေမးခ်င္သည္။ စာဖတ္တာ အေႏွာက္အယွက္မ်ား ျဖစ္ေနမလားဟု ေတြးမိသျဖင့္ မေမးျဖစ္ဘဲ ရွိသည္။ အတန္ၾကာေသာအခါ စာဖတ္ရာမွ မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္ၿပီး “ေအာ္ မအိပ္ေသးဘူးလား”ဟု ဆိုသည္။ စာေရးသူလည္း မိမိသိခ်င္ေနေသာေမးခြန္းကို မဆိုင္းမတြ ေမးမိသည္။ “ငါ စဥ္းစားေနတာ … ေစာေစာက ငါတို႔ဆီက ပတ္စပို႔နဲ႔လက္မွတ္ကိုေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ မေတာင္းတာလဲ မသိဘူး”။ သူက ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို ျမွင့္၊ ေခါင္းကို အနည္းငယ္ တစ္ဖက္ကို ေစာင္းကာ “ငါ ဘယ္လိုလုပ္ သိမလဲ”ဟု ဆိုသည္။
ထိုစဥ္ ေဘးနားက ဒိန္းမတ္လူငယ္က စကားဝင္ေျပာသည္။ “အင္း ဒီလိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ အခု အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွာ အစၥလန္တိုင္းျပည္ ထူေထာင္ခ်င္တဲ့ ဂ်ီဟတ္သူပုန္ေတြ သိတယ္မလား၊ အဲဒီထဲက ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဥေရာပေရာက္ မြတ္စလင္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္၊ ေနာက္ၿပီး သူတို႔က ဥေရာပမွာ ေဖာက္ခဲြေရးေတြ လုပ္မယ္လို႔ ေၾကညာထားေတာ့ မြတ္စလင္ပံုစံေပါက္ရင္ ရဲေတြက သတိထားေနၾကတာ ျဖစ္မယ္”။
တစ္ဖက္က တူရကီအမ်ိဳးသားကို တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ၿပီး ဆက္ျပန္သည္။ စာေရးသူကေတာ့ တူရကီအမ်ိဳးသားမ်ား ၾကားမ်ားၾကားေလမလားဟု စိုးထိတ္ေနမိသည္။ သူကေတာ့ အနည္းငယ္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္႐ံုမွတစ္ပါး သိပ္ဂ႐ုစိုက္သည့္ဟန္ မျပပါ။
“အခု တို႔ဥေရာပကို မြတ္စလင္ေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္လာၿပီ၊ အခ်ိဳ႕က ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔ ေရာက္လာၾကတာ၊ ဆိုမာလီယာ၊ အီရတ္၊ ဆီးရီယား၊ လစ္ဗ်ားနဲ႔ ပါလက္စတိုင္းက မြတ္စလင္ေတြကို ဥေရာပက သနားစရာဒုကၡသည္ေတြလို႔ သေဘာထားၿပီး အမ်ားႀကီး ေခၚလာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူး၊ ဒီအစိုးရကပဲ ေထာက္ပံ့ေၾကးေပး၊ ေနစရာေပး၊ ပညာသင္ေပးနဲ႔။ ဟိုး … အီရတ္နဲ႔ကူဝိတ္ စစ္ပဲြကာလကတည္းကလို႔ ထင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး တူရကီေတြကလည္း ဥေရာပထဲပါေနေတာ့ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ဒီဘက္ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ လူဦးေရတိုးပြားႏႈန္းက ေၾကာက္ခမန္းလိလိပဲ”ဟု အားရပါးရ ေျပာေနသည္။
“ေနပါဦး ... အခ်ိဳ႕သတင္းေတြ အဆိုအရ ခရစ္ယာန္ေတြက သူတို႔ဘာသာတရားအေပၚ ယံုၾကည္မႈေလ်ာ့ၿပီး မြတ္စလင္အျဖစ္ ေျပာင္းကုန္ၾကတယ္လို႔ ေတြ႕ရတယ္၊ အဲဒိလို မဟုတ္ဘူးလား”ဟု စာေရးသူက ေမးမိသည္။
ထိုအခါ လူငယ္က အားရပါးရ ရယ္ေလသည္။ သူက ဘာသာေျပာင္းတာ မရွိမဟုတ္၊ အခ်ိဳ႕အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေျပာင္းတာလည္း ရွိႏိုင္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ အနည္းစုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တိုးပြားမႈ၏ အဓိကအေၾကာင္းတရားကေတာ့ သူတို႔၏ ေမြးႏႈန္းသာျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ ေျပာျပေလသည္။
အမွန္အားျဖင့္ သူသည္ မည္သည့္ဘာသာကိုမွ် ယံုၾကည္သူမဟုတ္ေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားကို အားေပးေသာ မည္သည့္ဘာသာ၊ မည္သည့္အဖြဲ႕၊ မည္သည့္အေတြးအေခၚကိုမွ် အားမေပးေၾကာင္း၊ အၾကမ္းဖက္မႈကို မည္သည့္ပံုစံျဖင့္ျဖစ္ေစ ႐ႈတ္ခ်ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
ဆြစ္ဇာလန္သူကလည္း “ဥေရာပကို တူရကီႏိုင္ငံလို ျဖစ္မွာေတာ့ ငါသိပ္ေၾကာက္တာပဲ”ဟု ဝင္ေျပာသည္။ “ဘာေၾကာင့္ ေၾကာက္ရတာလဲ … ဆိုပါဦး”ဆိုေတာ့။ သူသည္ စကားေျပာရတာ အာေျခာက္လာလို႔လား မသိ၊ ေရဗူးထုတ္ၿပီး ေရတစ္ႀကိဳက္ေသာက္သည္။
“လုပ္ပါဦး … မင္း ေျပာတာ ငါ စိတ္ဝင္စားတယ္”ဆိုေတာ့ သူက ထံုးရစ္ထားေသာ သူမ၏ ေရႊအိုေရာင္ဆံပင္မ်ားကို ေျဖခ်ၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းခန္႔အထိ ျဖာခ်ထားကာ စကားဆက္သည္။ “သိပ္ေတာ့ အမ်ားႀကီး မရွိပါဘူး၊ ငါ တူရကီကို အလည္သြားဖူးတယ္၊ ဆြစ္ဇာလန္မွာ ေက်ာင္းတက္တဲ့ တူရကီသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လိုက္သြားတာ၊ သြားတာက ေႏြရာသီေလ၊ အဲဒီေတာ့ ငါက တိုတိုေလး၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး ဝတ္တာေပါ့၊ အဲဒီမွာ အခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသားေတြ ငါ့ကို ထူးထူးဆန္းဆန္း စူးစူးရဲရဲ ၾကည့္ၾကတာ စိတ္ေတာင္ တိုလာခဲ့တယ္၊ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက အဝတ္အစား ေျပာင္းဝတ္ရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ အႀကံေပးတာနဲ႔ အဝတ္အစားအသစ္ေတြ ဝယ္ဝတ္ရတယ္၊ ဘုရား ဘုရား ဥေရာပႀကီး တူရကီလိုျဖစ္ရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲလို႔ အေတြးရခဲ့တယ္၊ ငါ အဲဒါ ေတြးမိတိုင္း သိပ္မုန္းတာပဲ”ဟု အားပါးတရ ေျပာေလသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာလည္း မႏွစ္ၿမိဳ႕သည့္ အမူအရာမ်ား အထင္းသား ေတြ႕ေနရသည္။
(၁၉)
စာေရးသူကေတာ့ မိခင္တစ္ေယာက္ႏွင့္အသက္မတိမ္းမယိမ္းရွိေသာ ကေလးသူငယ္မ်ား ၄/၅ေယာက္ခန္႔ ၿခံရံေနေသာ၊ ဖရန္႔ဖြတ္ၿမိဳ႕တြင္ မၾကာခဏ ေတြ႕ရတတ္ေသာ ေခါင္းၿမီးၿခံဳအမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႕ကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္မိေလသည္။
(၂ဝ)
ဆြစ္ဇာလန္သူ၊ ဒိန္းမတ္လူငယ္တို႔ႏွင့္ စကားေတြ ေျပာၿပီး ခဏၾကာေသာအခါ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အဘယ္မွ်ၾကာသြားသည္ မသိ။ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ ႏိုးလာေတာ့ ရထားႀကီးက ရပ္ေနသည္။ အခန္းတြင္းတြင္ ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးႏွင့္ ဒိန္းမတ္လူငယ္ကို မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ အခ်ိဳ႕လူေတြ ဘူတာပလက္ေဖာင္းေပၚေတာင္ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ စာေရးသူလည္း အခန္းအျပင္ ထြက္ၿပီး စနည္းနာၾကည့္သည္။ “ဟန္ႏိုဗာ” ဟု ေတြ႕ရသည္။ ဟန္ႏိုဗာကလည္း ဘူတာအႀကီးႀကီးတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ ရဲေမမ်ား၊ ရဲမ်ား အေရးတႀကီးပံုစံျဖင့္ ခပ္သုတ္သုတ္ သြားလုိက္လာလိုက္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဆက္သြယ္ေရးစက္မ်ားႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကဟန္ ရွိသည္။ ဘာျဖစ္ပါလိမ့္။
ခဏၾကာေသာအခါ ကုလား ၁ဝ ေယာက္ေလာက္ကို ရဲမ်ား ၿခံရံထားေသာျမင္ကြင္းကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ပတ္စပို႔မျပႏိုင္ေသာသူမ်ားႏွင့္လက္မွတ္မပါသူမ်ားကို ရထားေပၚက ဆဲြခ်ေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးေနသျဖင့္ ရထားက ဆက္မထြက္ႏိုင္ျဖစ္ေနရေၾကာင္း ေနာက္မွ သိရသည္။ ရထားက ၄၅ မိနစ္ခန္႔ ရပ္တန္႔ေနသည္။ ရဲမ်ား ၿခံရံၿပီး ပတ္စပို႔မပါေသာကုလားမ်ားကို တစ္ေနရာသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္ …
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
www.facebook.com/ashinkusalasami