ဖိုုးထက္ - အိပ္မက္ထဲမွာပဲ ျမန္မာျပည္မွာ ကားတိုက္ခံခ်င္


ဖိုုးထက္ - အိပ္မက္ထဲမွာပဲ ျမန္မာျပည္မွာ ကားတိုက္ခံခ်င္
(မိုုးမခ) ေအာက္တိုုဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၄
ညသန္းေခါင္ ေက်ာ္ခန္႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္လို႔ အရိွန္ရေနဆဲ။ အိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚမွ “၀ုန္း..ဂ်ိန္း..” ဆိုေသာ အသံၾကီးကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ပံုမွန္အားျဖင္႔ ဒီလို အခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ပါတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနတတ္သည္။ လမ္းေပၚမွ ႀကိဳၾကား ႀကိဳႀကား ျဖတ္သန္းသြားသည္႔ ကား တစ္စီးတစ္ေလ၏ အသံႏွင္႔ အရက္မူးသမားတို႔၏ ရယ္သံမ်ား၊ သီခ်င္း ေအာ္ဆိုသံမ်ားသာ ၾကားရတတ္သည္။ စာဖတ္လို႔ အလြန္ေကာင္းသည္႔ အခ်ိန္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သတ္မွတ္ထားသည္။ အာရံုစူးစိုက္လို႔ သိပ္ေကာင္းသည္။ အခုေတာ႔ ဘာမ်ား ျဖစ္ပါလိမ္႔ဆိုသည္႔ အေတြးျဖင္႔ အိမ္ေရွ႕ ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ လမ္းေပၚမွာ လူေလးငါး ဆယ္ေယာက္ခန္႔ ၀ိုင္းေနတာ ေတြ႔ရသည္။ သူတို႔ စကားေျပာသံေတြကို နားစြန္႔လိုက္ျပန္ေတာ႔ ကားတိုက္သည္႔ အေႀကာင္းအရာကို ေျပာေနၾကသည္။ စပ္စုစိတ္ျဖင္႔ လမ္းေပၚကို ကၽြန္ေတာ္ဆင္းသြားခဲ႔သည္။
            “ဟာ ဒီလူမူးေနတာဘဲ၊ အရက္ေစာ္ကို နံေထာင္းေနတာဘဲ”
            “၁၉၉ ေခၚရမယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ေခၚဗ်ာ။ တိုက္သြားတဲ႔ ကားနံပါတ္ မွတ္မိလား”
            “မွတ္မိလိုက္တယ္။ ေမာင္းေျပးသြားတယ္ဗ်။”
            “ေဟ႔လူ ေဟ႔လူ မထိနဲ႔ မထိနဲ႔။ ဒီအတုိင္း ထားလိုက္။ ေသေနၿပီလား မသိဘူး”
            လမ္းမေပၚမွာ ဆိုင္ကယ္တစ္စီး လဲေနသည္။ ဆိုင္ကယ္စီး အုပ္ထုပ္ေဆာင္းထားသည္႔ လူတစ္ဦး လမ္းေပၚမွာ ေမွာက္ေနသည္။ သူ႔ေခါင္းကလား၊ မ်က္ႏွာကလား မသိဘဲ ေသြးျပစ္ျပစ္ၾကီးေတြ ထြက္ေနတာက ျမင္မေကာင္း။ အိုင္ထြန္းေနၿပီ။ လူက နည္းနည္းမွ မလွဳပ္။ ဆိုင္ကယ္စီး အုပ္ထုပ္ေၾကာင္႔ ေခါင္းကို ထိခိုက္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မထင္။ က်န္ေသာ ကိုယ္ခႏၶာ အစိတ္အပိုင္းေတြကလဲ မ်က္ျမင္အားျဖင္႔ ဘာမွ မထိခိုက္။ မ်က္ႏွာက လမ္းေပၚကို ေမွာက္လ်က္ က်ေနေသာေၾကာင္႔ မ်က္ႏွာဘယ္ေနရာကို ထိခိုက္မိသြားသလဲဆိုတာလဲ မခန္႔မွန္းႏိုင္ၾက။ ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ လူဆယ္ေယာက္ခန္႔ ၀ိုင္းေနၾကေပမယ္႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် သူ႔ကို မထိ။ မိကုိင္။ မတို႔။ မထိ။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဓာတ္ပံုရိုက္ေနၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ျမင္လိုက္ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာေနၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ရဲေခၚပါ၊ လူနာတင္ယာဥ္ေခၚပါ၊ ထူေပးပါ စသည္ျဖင္႔ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကသလို ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေနႏိုင္ေတာ႔။ လူ႔အသက္တစ္ေခ်ာင္းထက္ ဘယ္ဥပေဒကမ်ား အေရးတၾကီး ရိွပါသနည္း။ အသက္ရွဴေနေသးၿပီး ကိုယ္ခႏၶာၾကီး လွဳပ္ရွားစ ျပဳေနသည္႔ လမ္းေပၚက လူကို ဆြဲထူဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ လက္မွာ အနာ၊ အေပါက္ အျပဲမရိွထား။ ဒီလူ႔႔ ေသြးမွာ HIV ေရာဂါပိုးရိွရင္လဲ သတိထားကိုင္တြယ္ပါရဲ႕နဲ႔ ေသြးေပသြားလွ်င္ မကူး မစက္တန္ရာ။
            “ေဟ႔လူ..မထိနဲ႔ဗ်။ ရဲလာမွ ထိ။ ဒီအတိုင္းထားလိုက္။ ရဲကို ဖုန္းေခၚေနတယ္”
            “ခင္ဗ်ား ရဲစခန္းက ဖုန္းမကိုင္ဘူး။ ေသစရာရိွ ေသေနၿပီ။ လာပါဗ်ာ အရင္ သူ႔ကို ေဆးရံုပို႔ႀကရေအာင္။ ဓာတ္ပံုရိုက္ထား။ ကၽြန္ေတာ္႔တာ၀န္ထားပါ။” ဟု လူၾကီးလိုလို၊ အဘတစ္ေယာက္ သားလိုလို ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေစေတာ႔။ အသက္ထက္ အေရးၾကီးတာ ဘာမွ မရိွ။ ေမွာက္လ်က္လဲေနေသာ သူ႔ကို ဆြဲလွန္လိုက္ေတာ႔ ေအာက္ႏွဳတ္ခမ္းသားေတြ စုတ္ျပတ္ေနသည္။ သေဘၤာသီးကို အသုပ္ သုပ္စားဖို႔ သေဘၤာသီးျခစ္ျဖင္႔ ျခစ္ထားသလို ေအာက္ႏွဳတ္ခမ္းတစ္ခုလံုး ဖြာလန္က်ဲေနၿပီ။ အရက္ေစာ္ကလဲ နံေဟာင္ေနတာ အရက္နံ႔၊ ေသြးန႔ံေရာၿပီး ကၽြန္ေတာ္လို ေပစုတ္စုတ္ ေန ေနက် အေကာင္ပင္ ေအာ္ဂလီဆန္ၿပီး ပ်ိဳ႕တက္ မလာေအာင္ သတိထားလိုက္ရသည္။
            လူတစ္ခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ္႔ကို တားမရမယ္႔ အတူတူ ကူမွလို႔ စိတ္ေျပာင္းသြားၾကသည္ ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ အတူတူ သူ႔ကို တြဲထူၾကသည္။ ေရသန္႔ဗူး ေျပး၀ယ္သူက ၀ယ္ၿပီး သူ႔ႏွဳတ္ခမ္းကို ေရျဖင္႔ ေလာင္းၿပီး ေဆးေပးၾကသည္။ တစ္စီးတစ္ေလ လာေနသည္႔ ကားေတြကို လမ္းေၾကာေျပာင္း၊ သတိထားေမာင္းဖို႔ တားေပးသူက တားေပးၾကသည္။ သေကာင္႔သားကေတာ႔ သတိေကာင္းစြာ လည္လာဟန္တူသည္။ “အီး…အား…အင္း…ဖုန္း ေခၚ…ဖုန္းေခၚ” ဟု သူ႔ဖုန္းကို သူ႔ေဘးလြယ္အိတ္ထဲမွာ လိုက္စမ္းေနသည္။ သူ႔ဖုန္းထဲက ေတြ႔ကရာ ဖုန္းနံပါတ္ေတြကို ဆက္ေခၚလိုက္သည္။ ညနက္သန္းေခါင္ၾကီး ဘယ္သူမွ ဖုန္းမကိုင္ေတာ႔။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ည ဆယ္နာရီခန္႔ကမွ သူေခၚ ထားသည္႔ home ဆိုတာကို ဆက္မိလွ်င္ ေယာကၤ်ားတစ္ဦး ဖုန္းလာကိုင္သည္။ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို ခပ္တိုတုိ ရွင္းျပလိုက္ေတာ႔ တစ္ဖက္လူက သူ႔အစ္ကို။ ၁၅ မိနစ္အတြင္း ေရာက္ေအာင္လာမယ္။ ျဖစ္တဲ႔ ေနရာနဲ႔ သူ႔အိမ္က မေ၀းတဲ႔။ သူ႔ကို ၾကည္႔ေတာ႔ အေတာ္ ထူထူေထာင္ေထာင္ရိွၿပီ။ စြပ္ၾကယ္အသစ္တစ္ထည္ျဖင္႔ သူ႔ပါးစပ္ကို လက္ျဖင္႔ အုပ္ခိုင္းထားေသာေႀကာင္႔ ေသြးက သိပ္မထြက္ေတာ႔။ ဒီလိုဆိုလွ်င္ေတာ႔ အသက္ႏွင္႔ အေ၀းၾကီး ဆိုတာ ေသခ်ာသြားၿပီ။ မူးတာႏွင္႔ ဒဏ္ရာေၾကာင္႔ ေခါင္းမေထာင္ႏိုင္တာမွာ မူးျခင္းက မ်ားဟန္တူသည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ ဆိုေသာ္ သူ႔ကို တြဲကိုင္ထားသည္႔ ကၽြန္ေတာ္ေသာ္မွ မေသာက္ဘဲ အနံ႔ျဖင္႔ မူးလာသည္။
            ဆယ္႔ငါးမိနစ္အတြင္း သူ႔အစ္ကိုျဖစ္သူ အငွားကားျဖင္႔ ေရာက္လာသည္။ သူ႔ဆိုင္ကယ္ကို လမ္းေဘးက ကြမ္းယာဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာ အပ္ထားခဲ႔ၾကၿပီး ေဆးရံုသို႔ ထြက္သြားၾကသည္။ လမ္းေပၚမွာေတာ႔ သူ႔ဆီက ကြဲက်ခဲ႔ဟန္တူသည္႔ အရက္ပုလင္း အကြဲ၊ အစေတြက အမ်ားၾကီး။ တစ္စစီ ေကာက္ၿပီး ရွင္းမထုတ္ခင္ ေထာင္႔ေပါင္းစံုက ကၽြန္ေတာ္ ဓာတ္ပံုရိုက္ယူထားလိုက္သည္။ ရဲစခန္းက ဒီကိုလာခဲ႔လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေခၚပါဆိုၿပီး အိမ္ေပၚသို႔ ျပန္တက္လာခဲ႔ၿပီး အ၀တ္အစားလဲရသည္။ ကိုယ္လက္သန္႔ရွင္း လုပ္ရသည္။ နံနက္ ႏွစ္နာရီ ထိုးေပၿပီ။ သို႔ေသာ္  ဘယ္သူမွလဲ ကၽြန္ေတာ္႔ကို မေခၚ။ ဘယ္ရဲမွလဲ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ လာမေမး။ တိုက္သြားသည္ ဆိုသည္႔ကားနံပါတ္ကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္မွတ္ထားထာ အလကား ျဖစ္သြားဟန္ တူသည္။
            တကယ္က်ေတာ႔ တိုက္သည္႔ ကားက ထြက္ေျပးတာ မွားပါသည္။ တိုက္မိၿပီဆိုမွေတာ႔ ကုိယ္မွားမွား၊ မွန္မွန္ ရပ္ၿပီး ရွင္းရမည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီယာဥ္တိုက္မွဳမွာ ကားသမား အမွားခ်ည္း မဟုတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိသည္။ ဆိုင္ကယ္မစီးရသည္႔ ရန္ကုန္ ျမိဳ႕နယ္ ထဲမွာ ဆိုင္ကယ္စီးသည္။ အရက္က ေသာက္ထားတာ ပခန္းကိုၾကီးေက်ာ္ႏွင္႔ နင္လား နင္လား ေမးယူရမည္။ ဆိုင္ကယ္စီး အုပ္ထုပ္ေဆာင္းထားသျဖင္႔သာ အသက္ပါမသြားျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္။ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကို တရားရံုးက်မွ ရွင္းမယ္ဆိုျပန္လွ်င္လဲ ျမန္မာျပည္မွ တရားရံုးမ်ားထံုးစံ အလုပ္ပ်က္ အကိုင္ပ်က္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ဘယ္ႏွစ္လ တရားခြင္မွာ အထပ္ထပ္ ခ်ိန္းေနမည္ မသိ။ ထြက္ေျပးလို႔ လြတ္သြားလွ်င္ ကိစၥၿငိမ္းၿပီမို႔ တိုက္ၿပီး ထြက္ေျပးေနၾကတာ သိပ္ေတာ႔လဲ မထူးဆန္း။
            လမ္းေပၚမွာ ယာဥ္ၾကီးႏွင္႔ ယာဥ္ငယ္ တိုက္မိၿပီဆိုမွျဖင္႔ အားၾကီးသူက အျမဲတမ္းအမွားလို႔ ေျပာလို႔ရတာမွ မဟုတ္။ စည္းကမ္းမလိုက္နာ၊ ၀င္ခ်င္သလို၀င္၊ ထြက္ခ်င္သလို ထြက္ၾကၿပီး တိုက္မိ၊ ခိုက္မိၾကလွ်င္ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာက သိပ္ၿပီး ဆြမ္းၾကီး ေလာင္းခ်င္ၾကတဲ႔ အမ်ိဳး။ အထူးသျဖင္႔ အခုလို လူတစ္ေယာက္ကို တိုက္မိၿပီဆိုလွ်င္ တစ္ဖက္ယာဥ္ေမာင္းက အားလံုး လိုက္ရွင္းေပးပါ႔မယ္လို႔ ဆိုေနလွ်င္ေတာင္မွ မင္းဘာလဲ။ မင္း ဘယ္လဲ လုပ္ခ်င္ၾကေသာ လူေတြ အမ်ားၾကီး အမ်ားၾကီး။ လူကူးမ်ဥ္းၾကားေတြက ေဆးေရာင္ပ်ယ္လြင္႔ေနေသာ ထိမ္းသိမ္းမွဳ မရိွသည္႔ ဘုရားပ်က္ေတြထဲက နံရံေဆးေရး ပန္းခ်ီကားေတြလို ျဖစ္ေနသည္။ လူေတြက လမ္းကို အဆင္ေျပသလို ကူးၾကသည္။ ကားသမားမ်ားက လူကူးမ်ဥ္းၾကားနား ေရာက္လွ်င္ အရိွန္ေလွ်ာ႔ရမည္။ သတိထားရမည္။ လမ္းျဖတ္ကူးေနသူရိွလွ်င္ ဦးစားေပးရမည္။ ဒီလို အသိေတြ ဘယ္သူမွ မရိွတာ မ်ားသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကားဟြန္းၾကီးေတြ အရွည္ၾကီး တီးၿပီး လူကူးမ်ဥ္းၾကားေပၚက ကူးေနသူေတြကိုပင္ ဆဲသြားေသာ သူေတြ မရွား။
လမ္းကူးသူေတြကလဲ လမ္းကူးသူေတြ။ ကားအရိွန္ႏွင္႔ လာေနတာကို လမ္းကူးတာက ရြာေတြမွာ ေမာင္ရွင္ေလာင္း လွည္႔ေနသလို ခါးေလး လွဳပ္လီ လွဳပ္လဲ႔။ တိုက္မိၾကသည္။ ေသၾကသည္။ ေသေသာသူက ေသၿပီ။ ကားသမားလဲ ဘ၀ပ်က္ၿပီ။ လမ္းအခ်က္ျပမီးေတြက ျဖစ္သလို။ လူကူးမ်ဥ္းၾကား ေတာ္အိ ေလ်ာ္အိ။ ကားေမာင္းသူက တစ္ဖက္ယာဥ္ေၾကာ၊ လမ္းျဖတ္ကူးသူမ်ားသာ မကဘဲ လမ္းေပၚက ခ်ိဳင္႔ခြက္ေတြကိုလဲ သတိထားရေသးသည္။ မေမ႔မေလ်ာ႔ ႏွလံုးသြင္း ကားေမာင္းပါမွ အဆင္ေျပသည္။ သတိတစ္ခ်က္လြတ္တာႏွင္႔ ဘ၀ေတြ ပ်က္သြားႏိုင္သည္။
            ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြး ေသြးေတြျမင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေသြးလန္႔သြားဟန္တူသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေပမယ္႔ အိပ္မေပ်ာ္။ ေတြ႔ႀကံဳရသမွ် ခဏေမ႔ထားလိုက္။ ႏွာသီး၀ ေလ၀င္၊ ေလထြက္ လိုက္မွတ္။ အခု ေသေတာ႔မယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ထင္လိုက္။ မေက်နပ္သမွ်။ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရသမွ်၊ ခ်စ္ၾကရသမွ်၊ မုန္းၾကရသမွ် အကုန္ ထားခဲ႔ရၿပီလို႔မွတ္။ မ်က္လံုးမိွတ္ ၿငိမ္ျငိမ္ေလးေနဟု ဆရာေတာ္ တစ္ပါး ဆံုးမဘူးတာကို သတိရၿပီး ၾကိဳးစားအိပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကံသည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလား၊ ႏိုးတစ္၀က္ အိပ္တစ္၀က္ ျဖစ္သြားတာလား မသိ။ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ေတြ ၿငိမ္သြားသည္။
            လမ္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကားတစ္စီး ျဖတ္တိုက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ညာေျခေထာက္ၾကီး ျပတ္သြားသည္။ ငါး မိနစ္ အတြင္း လူနာတင္ယာဥ္ႏွင္႔ ရဲကားေတြ ေရာက္လာသည္။ ရဲေတြက ယာဥ္တိုက္မွဳ ျဖစ္သည္႔ ေနရာကို စည္းတားလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို သက္ေတာင္႔ သက္သာ အေနအထားျဖင္႔ ေဆးရံုသို႔ ေခၚသြားဖို႔ ျပင္ၾကသည္။ တစ္ဖက္က တိုက္မိေသာ ကားသမားႏွင္႔ ရဲေတြ စစ္ခ်က္ယူေနတာကို လူနာတင္လွည္းေပၚက ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ ကားသမားက ကၽြန္ေတာ္႔ဘက္ကို လွည႔္ၾကည္႔ ျပံဳးျပကာ “မစိုးရိမ္နဲ႔ေနာ္ အားလံုး အဆင္ေျပေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္ယူပါမယ္” လို႔ လွမ္းေျပာေနသည္။ ရပါတယ္ ဆိုသည္႔ သေဘာသက္ေရာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ လက္ျပန္ျပဖို႔ ၾကိဳးစားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ညာဘက္လက္ၾကီးပါ မရိွေတာ႔တဲ႔။ အလန္႔တၾကားျဖစ္ကာ ကၽြန္ေတာ္လန္႔ႏိုးလာေတာ႔ ညဘက္ကို ေစာင္းၿပီး အခ်ိဳးအစား မက်စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနဟန္တူသည္။ ညာဘက္ ေျခေထာက္ၾကီးႏွင္႔ ညာဘက္လက္တစ္ခုလံုး ထံုက်ဥ္ေနသည္ဘဲ။
            ဟူး…ေဆာင္းတြင္းလဲ မဟုတ္ပါဘဲနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္႔ အိပ္မက္ေတြက ကေယာက္ ကယက္။ ပထမဆံုး မိမိႏွင္႔ မသင္႔ေတာ္ မေလ်ာ္ညီေသာ ၀င္သက္၊ ထြက္သက္ တရားမွတ္ၿပီး အိပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားသည္။ ဒီေတာ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ အိပ္မက္ေတြကို မက္သည္။ အိပ္မရမယ္႔ အတူတူ အလြန္တရာမွာ စိတ္ရွည္သီးခံရသည္႔ အင္တာနက္သံုးမယ္ကြာလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထထိုင္ၿပီး သတင္းေတြ ဖြင္႔လိုက္ေတာ႔ ရန္ကုန္ ျမိဳ႕လယ္ ရုပ္ရွင္ရံုေရွ႕မွာ ရိုက္ၾက၊ ႏွက္ၾကသတဲ႔။ ကခ်င္ျပည္ဘက္ စစ္ျပန္ျဖစ္ေတာ႔မတဲ႔။ ရွမ္းျပည္ဘက္ တြယ္ၾကျပန္ၿပီတဲ႔။ ကရင္ျပည္နက္ဘက္ကေတာ႔ အသားကုန္ အုပ္ေနၾကၿပီတဲ႔။ မအိပ္ေတာ႔တာဘဲ ေကာင္းမည္။ ျပတင္းေပါက္ဘက္ကို ထြက္လာၿပီး လမ္းေပၚကို လွမ္းၾကည္႔ေတာ႔ အခုနက လူ၏ ေသြးကြက္ၾကီးက လမ္းေပၚမွာ ဒီအတိုင္း တိုင္း ရိွေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သဲေလးနဲ႔ ဖုန္းမွပါေလလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆင္းလာခဲ႔ၿပီးမွ အိပ္မက္ မေကာင္းတာကို သတိရကာ မနက္က်မွ လုပ္ေတာ႔မယ္လို႔ ေတြးလိုက္ရသည္။ ညနက္သန္းေခါင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကားတစ္စီးစီးက ျဖတ္တိုက္သြားရင္ အိပ္မက္ထဲက အတိုင္း ရဲကားေတြ၊ လူနာတင္ယာဥ္ေတြ ေရာက္လာမွ မဟုတ္။ အခုထိေတာင္ ယာဥ္တိုက္မွဳျဖစ္သြားရာ ေနရာသို႔ ကိုယ္ေရႊ ကိုယ္ရဲမ်ား ေရာက္မလာႏိုင္ေသး။ ကိုထင္ေက်ာ္တို႔၊ လက္ပန္းေတာင္းေတာင္ ကိစၥေတြႏွင္႔တင္ ဒီလူေတြ အားဟန္မတူပါဘူးေလ။ ပင္ပန္းရွာမွာေပါ႔လို႔ ေတြးၿပီး အလင္းဖြင္႔ ကြမ္းယာဆိုင္သို႔ ကြမ္း၀ယ္ရန္ ထြက္လာခဲ႔မိသည္။
တရားဥပေဒ မစိုးမိုးတာေတြ၊ စိုးမိုးတာေတြ ေဘးခ်ိတ္။ ကြမ္းေလး၀ါး၊ စာေလးဖတ္၊ အိမ္ထဲမွာေန၊ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္၊ သူတို႔ စီးပြားေရး တုတ္ႏွင္႔ မထုိးလွ်င္ ျမန္မာျပည္ဆိုတာ လြန္စြာမွ ခင္တြယ္ တပ္မက္ဖို႔ ေကာင္းေသာ ေနရာျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါလား။


ဖိုးထက္