ေမာင္ရင္ငေတ - ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အလြမ္း
ေကအယ္လ္ ကလန္းမွ ကပါသို႔ (တစ္)
(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၂၉၊ ၂၀၁၄
ႏွစ္အစိတ္နီးပါးက မႈန္ဝါးဝါးက်န္ (Photo Arkar KGyi)
သိပ္မၾကာခင္က ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ေနထိုင္ေနသူ ေမာင္ရင္ငေတ ညီမေတာ္တေယာက္ဆီက အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုတပံုကို ေဖ့ဘုတ္ကတဆင့္ လက္ခံရရွိခဲ့ပါတယ္၊ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားဆီက ပံုတပံုပါ၊
အဲဒီပံုကိုေတြ႔မိလိုက္ရေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးေလးလေက်ာ္က တပိုင္းတစေရးထားမိတဲ့ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္
အလြမ္းစာစု အတိုအစေတြထဲကေန အဲဒီပံုနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြကို ျပန္လည္ဆက္စပ္ၿပီး ေရးလိုက္ ရပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က အဲဒီေနရာမွာ ျဖတ္သန္းလာခဲ့သူမ်ား ဒီစာကို ဖတ္မိၾကရင္ ေမာင္ရင္ငေတ ထံသို႔ ဆက္သြယ္ၾကပါရန္လည္း ေျပာၾကားလိုပါတယ္၊ စာဖတ္သူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊
FROM KL, KLANG TO KAPAR (Photo Google)
မေလးရွားႏိုင္ငံ ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕ေတာ္ကေန သိပ္မေဝးလွတဲ့ Klang ဆိုတဲ့ ဆိ္ပ္ကမ္းၿမိဳ႕ကိုသြားတဲ့ လမ္းေပၚမွာ Kapar ေခၚတဲ့ ရြာသာသာၿမိဳ႕ကေလးတၿမိဳ႕ ရွိပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ တႏွစ္ေက်ာ္ ခိုေအာင္းခဲ့တာ အခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္နီးပါး ရွိေနၿပီမို႔ အေျပာင္းအလဲေတြက ရွိသင့္သေလာက္ ရွိေနေပမယ့္ အရမ္းႀကီး ေျပာင္းလဲသြားတာမ်ိဳး မရွိေသးဘူး ဆိုလို႔ရပါတယ္၊
အင္တာနက္ေပၚ ဂူဂဲလ္ေျမပံုေပၚမွာ ရွာေဖြၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ
ျဖစ္ေပမယ့္ ကပါကလန္း ကားလမ္းနေဘးမွာ အမ်ားႀကီးေတာ့ေျပာင္းလဲတာကို မေတြ႔ရေသးပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာကို ျပန္ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ (လိပ္စာကို တိတိက်က် မမွတ္မိတာမို႔ အေျပာင္းအလဲေတြကလည္း အနည္းအပါးေတာ့ ရွိတာမို႔) ခန႔္မွန္းေျခနဲ႔ ဒီေနရာ ထင္ပါတယ္လို႔သာ ေျပာႏိုင္ပါေတာ့တယ္၊ Jalan Kapar ကပါ-ကလန္းကားလမ္းကေတာ့ အရင္လို ႏွစ္လမ္းသြားေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ပါဘဲ ေလးလမ္းသြားလမ္းမႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေနခဲ့တုန္းက အိမ္အနီး
အနားမွာ ဘာမွသိပ္မရွိပါဘူး၊ ရာဘာေတာေတြၾကား ျခံက်ယ္ဝန္းက်ယ္ ဂိုေဒါင္ပ်က္ႀကီးေတြလိုသာ အမ်ားအျပား ရွိခဲ့တာပါ၊ အခုေတာ့ အိမ္ေျခ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိလို႔ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္၊ အဲဒီ
အိမ္အေရွ႕ကလမ္းကို ျပန္ေရာက္ခဲ့တာ သိပ္မၾကာလွေသးတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတ့ သူငယ္ခ်င္း တဦးရဲ႕ ေျပာျပခ်က္ကေတာ့ သူလည္း သိပ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူးတဲ့၊ အဲဒီ ကားလမ္းက အရင္ကထက္ စာရင္
စည္ကားေနတာေတာ့ အမွန္ပါတဲ့၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီလမ္းက ပင္လယ္ကူးသေဘၤာေတြ ဝင္ေရာက္ ဆိုက္ကပ္ရာ ကမၻာ့အႀကီးဆံုး ဆိပ္ကမ္းတခု စာရင္းဝင္ Port Klang ကို သြားရာလမ္းေပၚမွာ ရွိတာ ေၾကာင့္လည္း တိုးခ်ဲ႕တည္ေဆာက္ေနတာေတြ အမ်ားႀကီးပါတဲ့၊ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊
ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ေလ၊ အခ်ိန္ေတြဆိုတာကလည္း ဘာမွသာ မဟုတ္ဘူး ထင္မိရတာ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၿပီး ေတြးၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အေတာ္ႀကီးကို ၾကာသြားခဲ့ၿပီကိုး၊
Kapar, Selangor, Malaisia (Photo Google)
အဲဒီ Klang 13 အိမ္ကို ေကအယ္လ္ၿမိဳ႕ကေန သြားမယ္ဆိုခဲ့ရင္ ဘတ္စ္ကား ႏွစ္ဆင့္ စီးရပါတယ္၊ Puduraya ပူဒူးရာယာ ကားဂိတ္ႀကီးကေန ကလန္းၿမိဳ႕ကိုသြားတဲ့ ဘတ္စ္ကားစီး၊ ကလန္းကားဂိတ္ ေရာက္ရင္ ကလန္း-ကပါ ကားကို ေျပာင္းစီးရပါမယ္၊ ကားခေတြ ဘယ္ေလာက္ေပးရတယ္လို႔ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး၊ စပယ္ယာ ေကာင္မေလးေတြ လက္မွတ္ေရာင္းတာကိုသာ မွတ္မိပါေတာ့တယ္၊ လက္ရွိ ကလန္းကားဂိတ္သစ္ကေတာ့ ၿမိဳ႕ုျပင္အေတာ္ေဝးရာကို ေရာက္ရွိသြားပါၿပီ၊ ေမာင္ရင္ငေတ တို႔ေခတ္က ကားဂိတ္ေဟာင္း ေနရာက ၿမိဳ႕လယ္မွာရွိၿပီး ဆိုင္ေတြနဲ႔ အေတာ္စည္ကားပါတယ္၊ အဲဒီ နားမွာရွိတဲ့ တရုတ္မ ခပ္ေခ်ာေခ်ာေလး ေကာင္တာထိုင္တဲ့ ဘီယာဆိုင္တဆိုင္မွာ သြားငမ္းၾကရင္း ဘီယာအတူ မူးခဲ့ၾကတဲ့ ေဘာ္ဒါေတြကေတာ့ ဘယ္ဆီသို႔မ်ား ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ မသိေတာ့ပါဘူး၊
Klang Kilometre 13 (Photo Google)
(ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေနခဲ့တာ ဒီ အိမ္ပံုစံနဲ႔ အေတာ္ႀကီး တူပါတယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ရာလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္၊ ေသေတာ့မေသခ်ာပါ၊ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ တေခါက္ေလာက္ ျပန္သြားၾကည့္ခ်င္မိပါတယ္၊)
အဲဒီ လမ္းမႀကီးေပၚက အိမ္ကေလးမွာ ေမာင္ရင္ငေတနဲ႔အတူ ေခတ္ၿပိဳင္ေနခဲ့သူမ်ား ေရႊျပည္ႀကီးနဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ရွိေနၾကပါေသးတယ္၊ သူတို႔လည္း ျပန္လြမ္းခ်င္ လြမ္းေနၾကမွာပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေနခဲ့ၾကတုန္းက စိတ္ပ်က္စရာမ်ားစြာထဲက ေပ်ာ္စရာေတြ ရီစရာေတြလည္း မ်ားစြာေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္၊ အဲဒီ အေၾကာင္းအရာေတြက အခုေတာ့ အတိတ္က အရိပ္မ်ား အလြမ္းမ်ား ျဖစ္ကုန္ၾကပါၿပီ၊
အဲဒီအိမ္က (ေမာင္ရင္ငေတ စိတ္ထင္ကေတာ့ ရက္စေတာရန္႔ အေဟာင္းပါ၊) ကားလမ္းမႀကီးေဘး မွာရွိပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က အဲဒီကားလမ္းက အျမန္လမ္းမႀကီးမ်ိဳး မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ဒီကေန႔ေတာ့
အျမန္လမ္းမႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ ကပါရြာေလးကို ေျပးတဲ့ ဘတ္စ္ကားဂိတ္က အဲဒီအိမ္နဲ႔ မနီးမေဝးမွာ ရွိပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတဆီ ေရာက္လာတဲ့ အမွတ္တရပံု ဆိုတာက အိမ္အနီး Klang Kilometre 13 မွတ္တိုင္မွာ ရိုက္ခဲ့တဲ့ ပံုတပံုပါ၊ လမ္းခ်ဲ႕လိုက္လို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ ေက်ာက္တိုင္ေလးေတာ့ မရွိေတာ့ပါ၊
ေမာင္ရင္ငေတ ဒီေကအယ္လ္အလြမ္း စာစုေလးေတြကိုေရးေနရင္း ေဖ့စ္ဘုတ္ခ္ကိုတင္လိုက္ေတာ့
အဲဒီအိမ္ေလးမွာ အတူတူေနခဲ့ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ (အခုေတာ့ ဘန္ေကာက္ ဘိုးေတာ္ႀကီး
ျဖစ္ေနသူ) ကလွမ္းေျပာပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတ ဂူဂဲလ္ေျမပံုေပၚမွာ ရွာေဖြၿပီးတင္ထားတဲ့ အဲဒီအိမ္
ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းကိုပါ၊
“အဲအိမ္က အျဖစ္ႏိုင္ဆံုးပဲ အခု မ်က္စိထဲမွာ ေပၚလာတယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ အဲဒီ
အိမ္ပဲ၊ အေနာက္ဖက္ကို ၾကည့္ရင္ေတာ့ ပိုေသခ်ာတာေပါ့ ရဲလာရင္ ေျပးေျပးၿပီး ပုန္းတဲ့ အပင္ေတြ ေရာ ၾကည့္လိုက္ေသးလား” လို႔ ျပန္ေမးပါတယ္၊ အဲဒီ အိမ္ကိုေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က ၁၉၉၁ ႏွစ္လယ္ ေလာက္မွာ ထင္ပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ မေလးေရာက္ခါစကထက္စာရင္ အဲဒီအိမ္ေရာက္ေတာ့ ေကအယ္လ္တခြင္မွာ တရားမဝင္ အလုပ္လုပ္သူေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာလို႔ ေအာ္ပရာစီတာေတြ ေခတ္စားလာပါၿပီ၊ အလုပ္ရံုမ်ားတဲ့ ေနရာေတြကို အဓိကထားၿပီး မေလးရဲေတြ လဝကေတြေပါင္းၿပီး လူဖမ္းပြဲေတြ စေနပါၿပီ၊ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ ကံေကာင္းလို႔လား မသိပါဘူး၊ ကပ္လြတ္ခဲ့ပါတယ္၊
အိမ္ထဲမွာ ခပ္တည္တည္ အိပ္ေနရင္း (အမွန္ကေတာ့မူးေနတာပါ) လြတ္ခဲ့တာတို႔၊ အိမ္ကို ရဲလာၿပီး
ဝိုင္းရင္ အလုပ္ရံုကို ေရာက္ေနခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး အလုပ္ရံုကို ေအာ္ပါရာလာစီရင္ အလုပ္မလုပ္ေလွ်ာက္ၿပီး လည္ရာျပန္စားေရး လုပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး ကပ္လြတ္ခဲ့တာမ်ိဳးေတြပါ၊ အိမ္ထဲမွာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ေတြ သံုးေလးငါးေယာက္သာ မူးၿပီး က်န္ေနခ်ိန္မွာ ရဲေတြလာတယ္ဆိုၿပီး ေနာက္ေဖးက ရာဘာျခံေတြထဲ ေျပးပုန္းၾကသူေတြကို ရဲကမဲလိုက္ဖမ္းတာနဲ႔ လြတ္ခဲ့ၾကရတာ ထင္ပါတယ္၊ တကယ္တမ္း ေျပာၾကရေၾကးသာဆိုခဲ့ရင္ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ အျမင္အရ မေလးရဲ အမ်ားစုကလည္း ခပ္ညံ့ညံ့သာပါ၊
မေလးရွားရဲ႕ ဘတ္စ္ကား (Photo KKSD)
ေမာင္ရင္ငေတလို ခပ္ညံ့ညံ့ေကာင္မ်ိဳးေတြကိုေတာင္ ဘာတခုမွမလုပ္ျပႏိုင္ခဲ့တဲ့ မေလးရွားရဲေတြပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတနဲ႔ ခင္မင္ခဲ့ဖူးတဲ့ မေလးရဲသားေလး တေယာက္ကေတာ့ ပုစၦာတခု ထုတ္ဖူးခဲ့ပါတယ္၊ “ခင္ဗ်ားတို႔ ဗ်ာ .. ပညာေတြ တတ္ၾကရဲ႕သားနဲ႔ အဲဒီအလုပ္ေတြကို ဘာလို႔မ်ား လာလုပ္ၾကတာလဲ၊
ဝဋ္လာခံေနၾကသလို” ပါတဲ့ခင္ဗ်၊ ေတြ႔တိုင္းအေမးခံရတဲ့ ေမးခြန္းပါ၊ အဲေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတမွာက
အေျဖက အဆင္သင့္ ရွိေပေသာ္ညားလည္း ဟန္ပါပါ ပုခံုးတြန္႔ၿပီး ေခါင္းသာ ရမ္းမိခဲ့ရပါတယ္၊ အခု
ေနမ်ား အဲဒီ ကိုေရႊမေလးရဲသားေလးကို ျပန္လို႔မ်ားေတြ႔ခ့ဲရရင္ေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတ ေျပာလိုက္ခ်င္ တာက မင္းေျပာခဲ့တဲ့ အဲဒီ “ဝဋ္” အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၾကာတဲ့အထိ ငါတို႔ခံတုန္းခံျမဲ ခံေနရဆဲပါလို႔၊
ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္၊ အဲဒီ ရဲေလး ေျပာခဲ့တာက၊ မေလးမွာ ေမာင္ရင္ငေတ လုပ္ခဲ့သမွ်ေသာ အလုပ္ေတြမွာ ႀကီးစိုးထားတာက တရုတ္မ်ိဳးႏြယ္ေတြပါ၊ အလုပ္ရံုေလးေတြ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ တရုတ္ေတြ ဆိုတာက စာသိပ္မတတ္သူေတြသာ မ်ားပါတယ္၊ လုပ္ငန္းႀကီးစက္ရံုႀကီးေတြမွာေတာ့ မေလးလူမ်ိဳးေတြက ေနာက္ကြယ္က ပိုင္ဆိုင္ၾကၿပီး တရုတ္ေတြက ဦးစီးလုပ္ၾကတာမ်ားပါတယ္၊ စက္ရံုတရံုမွာ မန္ေနဂ်ာအဆင့္ ဆိုတဲ့သူေတြ ထဲမွာေတာင္ ဘြဲ႔ရရွားပါတယ္၊ အလုပ္သမားဆိုသူ အမ်ားစုကေတာ့ အလယ္တန္းအဆင့္ေလာက္သာ တတ္ေျမာက္ၾကတာပါ၊ တကယ္ယွဥ္ၿပီး လုပ္ၾကေၾကးဆိုလာရင္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ စက္ရံုေရာက္ၿပီး တလေလာက္အၾကာမွာ အဲဒီ မေလးမန္ေနဂ်ာဆိုတဲ့ အေကာင္ ေတြကို ပညာျပ ကစားလို႔ရပါၿပီ၊
အဲဒီေနရာမွာ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳအရ အာရွနဲ႔ ဥေရာပကြာတာပါ၊ ျပင္သစ္ကို ေမာင္ရင္ငေတ ေရာက္ရွိၿပီး စက္ရံုေတြမွာ ဝင္လုပ္ၾကည့္ဖို႔ စံုစမ္းခဲ့မိပါတယ္၊ သာမန္ေအာက္ဆံုး စက္ရံုလုပ္သားအဆင့္မွာေတာင္ သင္တန္းဆင္းတဲ့ လက္မွတ္ (ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ဆိုရင္ေတာ့ THS ေက်ာင္းဆင္းလက္မွတ္မ်ိဳး၊ ဒီက အေခၚကေတာ့ တက္ကနစ္ရွင္ လက္မွတ္ေပါ့၊) မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ပါတယ္၊ ထိုင္း မေလး ကိုရီးယားတို႔မွာေတာ့ ဒါမ်ိဳး မလိုအပ္ပါဘူး၊ လုပ္ခိုင္းၾကည့္ လုပ္ႏိုင္ရင္ ဆက္ခိုင္းေတာ့တာပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတ ကိုယ္ေတြ႔ လုပ္ခဲ့ရတာေတြပါ၊ အပိုမေျပာပါဘူး၊
Menara Berkembar Petronas (1999) (Photo KKSD)
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေကအယ္လ္ကိုစေရာက္စ အခ်ိန္တုန္းက ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ အထင္ရွားဆံုးေသာ
အေဆာက္အဦးက အခုေခတ္ Petronas မိုးေမွ်ာ္တိုက္ႀကီး မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ Menara Maybank
လို႔ ေခၚဆိုၾကတဲ့ အျဖဴေရာင္ တုိက္ျမင့္ႀကီးပါ၊ ၿပီးခါစ အသစ္စက္စက္သာ ရွိေသးတာပါ၊ Petronas ေနရာက ၿမိဳ႕ျပင္ ဆင္ေျခဖုန္းသာသာ ေနရာအဆင့္သာ ရွိပါေသးတယ္၊ Maybank ဝန္းက်င္ကမွ ေကအယ္လ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အသည္းႏွလံုးေနရာပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ အဲဒီတိုက္ျဖဴႀကီးရဲ႕ ေလွခါးထစ္ ေတြမွာ ထိုင္ရင္းငိုင္ရင္း ေကအယ္လ္သူ ေကအယ္လ္သားေတြကို ေငးေမာၾကည့္ေနခဲ့ဖူးရံုပါ၊
Menara Maybank (1988) (Photo KKSD)
တကယ္ေတာ့ အျဖဴေရာင္စြတ္စြတ္ အဲဒီတိုက္ျမင့္ႀကီးက ေမာင္ရင္ငေတတို႔အတြက္ ဓါတ္ပံုရိုက္ရင္ ေနာက္ခံပိတ္ကား တခ်ပ္သာသာ အသံုးဝင္တာပါ၊ အဲဒီအခ်ိန္က ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ေကာင္ေတြ အတြက္ ပိုလို႔ အမွန္တကယ္ အေရးႀကီးတဲ့ ေနရာက Maybank Tower ရဲ႕ ေနာက္ဘက္ကိုပတ္ၿပီး တက္သြားခဲ့ရင္ ေရာက္တာပါ၊ တယ္လီဖုန္းရံုးပါ၊ ဖုန္းကဒ္ဝယ္ၿပီး အင္တာေနရွင္နယ္ကို ကိုယ္တိုင္ ခလုပ္ႏွိပ္ၿပီးဖုန္းေခၚလို႔ရတဲ့ ေနရာပါ၊ အျခားေသာ ေနရာေတြမွာ ရွိေကာင္းရွိလိမ့္အံုးမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ၿမိဳ႕လယ္ သြားေရးလာေရးက လြယ္ကူတဲ့အျပင္ ရဲအႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းတယ္လို႔ ေျပာၾကလို႔ပါ၊ အဲဒီ ဖုန္းရံုးေနရာကို အတိအက်ေတာ့ စဥ္းစားလို႔ မရေတာ့ပါဘူး၊ ေမဘဏ္တိုက္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ေက်ာလို႔ မွတ္မိရံုသာ မွတ္မိေတာ့ပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က ဒီကေန႔ကာလလို လက္ကိုင္ဖုန္းေတြ မေပၚေသးတဲ့ အခ်ိန္ပါ၊ အိုဗာဆီးေကာလ္ေခၚဖို႔က တကူးတက ဖုန္းရံုးကိုသြားဆက္မွ ရတဲ့ေခတ္ပါ၊ ဖုန္းရံုးရွိရာကို ေရာက္ျပန္ရင္လည္း ကို္ယ္ေခၚရမယ့္ အလွည့္ေရာက္ေအာင္ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ေစာင့္ရ ကိုယ္အလွည့္ ေရာက္ျပန္ရင္လည္း ေခၚလို႔ရအံုးပါမွ ေခၚလို႔ရခဲ့ျပန္ရင္လည္း ကိုယ္ဝယ္ထားတဲ့ဖုန္းကဒ္က ငါးမိနစ္ စကားေျပာၿပီး ကုန္သြားပါေလေရာ၊ အဲဒီလိုနဲ႔ ဖုန္းသြားဆက္တာ ႏွစ္နာရီသံုးနာရီ အခ်ိန္ေတြေပးၿပီး အကုန္ခံၿပီးမွ ေလးငါးမိနစ္နဲ႔ ဖီလင္ေအာက္ၿပီး ျပန္လွည့္လာရတာမ်ိဳးပါ၊ အဲဒီလိုဘဝေတြကို ခုေတာ့
ဘာမွမဟုတ္ပါဘဲနဲ႔ လြမ္းေနမိျပန္ေရာ၊ ခက္လွပါတဲ့ လူ႔ရဲ႕စိတ္သဘာဝရယ္ပါ၊ အဲဒီလို ဖုန္းဆက္ၿပီး သြားရင္ ရသမွ် အခ်ိန္ေလးကို Maybank နားက ေလွကားထစ္မွာျဖစ္ျဖစ္ ကားဂိတ္တခုခုမွာျဖစ္ျဖစ္
ေခတၱ စိတ္အားျပန္ယူရင္း ထိုင္ေငးေမာေနခဲ့တာေတြကို သတိရမိတာေတာ့ အမွန္ပါ၊
အဲဒီတုန္းက ေမာင္ရင္ငေတတို႔ အမ်ားစု မေလးမွာ အလုပ္သာ လုပ္ေနၾကေပမယ့္ တရားဝင္သူက မရွိသေလာက္ပါ၊ အားလံုးလိုလိုဟာ ဗမာ ပတ္စ္ပို႔စ္ စာအုပ္ေတြ ကိုယ္စီ ကိုင္ထားၾကေပမယ့္လည္း အိုဗာစေတး ျဖစ္ေနၾကသူေတြပါ၊ ေရႊျပည္ကေန တိုက္ရိုက္ေရာက္သူထက္ ဘန္ေကာက္ကတဆင့္ ေရာက္လာသူေတြ ပိုမ်ားတဲ့ အခ်ိန္ပါ၊
ေကအယ္လ္တခြင္ျပဲျပဲဆင္ အလုပ္အတြက္ေရာက္ရွိခဲ့ (Photo KKSD)
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ကေတာ့ ေကအယ္လ္သို႔ အလုပ္ လာမလုပ္ခင္ကကို ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ ထိုင္းက စေတးေရွာင္ရင္း လူပို႔ရင္းဆိုသလို ေရာက္လာဖူးႏွင့္ၿပီးသားပါ၊ ဘန္ေကာက္မွာ ျဖစ္သလိုေနေနရင္း ကုန္းတဝက္ေရတဝက္ဘဝနဲ႔ (သေဘၤာသီးလည္းမျဖစ္ ဆူရွီလည္းမလိပ္ လိုက္ရပါ၊) ေနာက္္ဆံုးက် အၾကံကုန္ေတာ့ ေကအယ္လ္ကိုေရာက္ရွိ ေသာင္တင္ခဲ့ရတာပါ၊ ေကအယ္လ္သို႔ တက္မလာမီ အဲဒီ အခ်ိန္က ဘန္ေကာက္မွာ ဂ်ပန္ဗီဇာ အလွဴေပးပြဲမွာ ဝင္ေရာက္ လႈပ္ရွားရင္း ဗီဇာေတာ့ မရခဲ့ပါဘဲနဲ႔ စာအုပ္တခုလံုး ျဖတ္ညွပ္ကပ္ရာေတြနဲ႔ ဘာမွသံုးစားလို႔ကို မရေတာ့လို႔ ေကအယ္လ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ရ တာပါ၊ ေကအယ္လ္တခြင္ ျပဲျပဲဆင္ေအာင္ ေျခာက္လေက်ာ္ေလာက္ လႈပ္ရွားၿပီး သကာလမွာေတာ့ Klang 13 အိမ္ဆီသို႔ ေရာက္ခဲ့တာပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ အုပ္စုကလည္း စာရြက္မရွိ အလုပ္လုပ္ခြင့္
မရွိေပမယ့္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြဆီမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေအာက္မက်ိဳ႕ႏိုင္သူေတြ မ်ားပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ မေလးရွားက ျပန္ထြက္လာေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြသာ ပါလာၿပီး ပိုက္ဆံအိပ္ထဲမွာေတာ့ ခါလီနဲ႔မို႔ မေလးျပန္ လမ္းေဘးထိုင္ဘဝနဲ႔ ရန္ကုန္ပလက္ေဖာင္းဆိုင္ေတြမွာ သုညဘဝ ျပန္စခဲ့ရပါတယ္၊
Hentian Puduraya Bus and Taxi Station (Photo KKSD)
ေကအယ္လ္ကို ေရာက္ရင္ မသိမျဖစ္ မေရာက္မျဖစ္ ေရာက္ရမွာက ပူဒူးရာယာ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ပါ၊ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ တရုတ္တန္း Jalan Petaling နားမွာပါ၊ Menara Maybank နဲ႔လည္း မေဝးလွပါဘူး၊ လူအစည္ကားဆံုးအရပ္ ျဖစ္သလို အေဝးေျပး လိုင္းကားေပါင္းဆံု ရပ္တဲ့ ေနရာျဖစ္လို႔ မေလးရဲေတြ က်က္စားလူဖမ္း ေငြညွစ္ရာေနရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီေနရာက ဒီကေန႔လို မိုးပ်ံရထားလမ္းေတြ မရွိေသးေပမယ့္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ၿမိဳ႕ေရာက္ေတာသားေတြအတြက္ မွတ္တမ္းတင္ ဓါတ္ပံုရိုက္ ခ်င္စရာ ေကာင္းလွတဲ့ မိုးေမွ်ာ္တိုက္ႀကီးေတြ တည္ရွိရာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ေဆာက္လက္စ တိုက္ျမင့္ႀကီး အမ်ားအျပားရွိေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က ထိုင္းနဲ႔ယွဥ္ရင္ မေလးရွားက တိုးတက္ရံုသာမကဘဲ ရာသီဥတုေကာင္းမႈ လူဦးေရနည္းပါးမႈတို႔ေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕၊ အေတာ္သန္႔ရွင္းသန္႔ျပန္႔ပါတယ္၊ ထိုင္း ေျမႀကီးကေန လ.ဝ.က ဂိတ္ေတြကိုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး မေလးေျမကို ေရာက္သြားတာနဲ႔ အေဝးေျပးလမ္း အလယ္ေခါင္ေရာ တဘက္တခ်က္မွာပါ ပန္းေပါင္းစံုနဲ႔ သာယာလွတဲ့ အျပင္ လတ္ဆတ္တဲ့ ေလရနံ႔ ကိုပါ ေျပာင္းလဲခံစားမိရတာေတာ့ တကယ္အမွန္ပါ၊
မလတ္ဆတ္တာကေတာ့ ဆက္ေၾကးေကာက္ ေတာင္းရမ္းၾကတဲ့ မေလးရဲေတြ လ.ဝ.ကေတြ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ေတြရဲ႕ ရွစ္ေခါက္ခ်ိဳး မ်က္ႏွာေတြ ပါ၊ ဘယ္ေလာက္ ေရ ေလာင္းေလာင္း မသန္႔ရွင္း မလတ္ဆတ္တဲ့ အဲလိုမ်က္ႏွာမ်ိဳးေတြကို အခုခ်ိန္ ေမာင္ရင္ငေတ ဥေရာပ တဝွမ္းမွာ နယ္စပ္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ခ်ိန္တိုင္းမွာ ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္မိရ သလို အဲဒါမ်ိဳးေတြကို မေတြ႔ရပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းမိတာ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္တဲ့ အႀကိမ္တိုင္းမွာပါ၊
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီ ကလန္း ၁၃ အိမ္ကို ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေရာက္သြားတာ လူ ခုႏွစ္ေယာက္ အုပ္စု ထင္ပါတယ္၊ ေလးေယာက္က ရင္းႏွီးၿပီးသားပါ၊ က်န္သူေတြကေတာ့ တျခားကပါ၊ အလုပ္ရွာေပးတဲ့ ပြဲစားကို မေလးေငြ တရာလားတရာ့ငါးဆယ္လားေပးၿပီး ေရာက္သြားခဲ့တာပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔က လက္ထဲမွာ လက္က်န္ေငြက နည္းေနေတာ့ (တကယ္ေတာ့ ဒီကေန႔ထိ တိုင္ေအာင္လည္း လက္ထဲ မွာ ေငြမကပ္ပါဘူး၊ ျပတ္ေနျမဲပါ၊) လခ ရမွ ျပန္ေပးရမယ့္ ဂတိတလံုးနဲ႔ ေရာက္သြားတာပါ၊ (လက္ရွိ ပီနန္ကၽြန္းမွာ ေရာက္ရွိေနၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္မက ၾကာေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ညီတဝမ္းကြဲေတာ္သူ ဗဟန္း အုတ္လမ္းသားရဲ႕ အေျပာအရက ဒီကေန႔မွာေတာ့ တရာတရာ့ငါးဆယ္နဲ႔ မရေတာ့ေၾကာင္း ပိုမို ရႈတ္ေထြးေပြလီလာေၾကာင္း ေနာက္ထပ္ေရာက္လာသူ ေတြကလည္း ေအာက္ေၾကးနဲ႔အလုပ္လုပ္ၾကေၾကာင္း ေမာင္ရင္ငေတတို႔ေခတ္ ၁၅ က်ပ္စားဘဝကို သူလည္း မီွခဲ့ေသးေၾကာင္း သူက ဒီလိုေျပာျပပါတယ္၊
“ က်ေနာ္ မေလးရွားကို စေရာက္ကာစတုန္း ကေတာ့ အကိုေျပာတဲ့ .. ၁၀ .. ၁၅ က်ပ္စား (မေလးေငြ ရင္းဂစ္) ကိုေတာ့ မွီလိုက္ပါေသးတယ္ ... ေနာက္ပိုင္း ေရာက္လာတဲ့သူေတြက အေတြ႔အၾကံဳ မရွိၾကတာရယ္ …. အေၾကာက္လြန္ၾကတာရယ္ ရွင္းရဲတဲ့သတိၱ မရွိတာၾကရယ္ .. ဘာသာစကား မကြၽမ္းက်င္ၾကတာရယ္ … စတာေတြေၾကာင့္ …... ရဲေတြ ပြဲစားေတြ စာတတ္သြားတာပါ .. ေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ့သူေတြဆိုတာက .. ျမန္မာေတြသာ မဟုတ္ပါဘူး .. နီေပါ … ဗီယက္နမ္ .. ဘဂၤလားေတြပါ ….. ပါပါတယ္ ” တဲ့ ခင္ဗ်၊
အဲအိမ္မွာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔အရင္ ေရာက္ႏွင့္ေနၾကသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ၊ စုစုေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ခန္႔ရွိမယ္ ထင္ပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ အဲဒီအိမ္ကို စဝင္သြားေတာ့ ကိုယ္ထက္အရင္ေရာက္ေန ၾကသူေတြ ရွိေနေပမယ့္ ဒီအရင္ အေရွ႕မွာေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြအရ ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ၿပီး ခပ္ရင့္ရင့္နဲ႔ ဝင္သြားခဲ့တာမ်ိဳးပါ၊ အဲဒီ အိမ္မႀကီးက အိပ္ခန္းေလးခန္းေလာက္ ရွိပါတယ္၊ အဲဒီအခန္း ေလးခန္းမွာ အရင္ေရာက္ႏွင့္ ေနသူေတြက တခန္းကို ေလးငါးေယာက္ႏႈန္းနဲ႔ ေနေနၾကပါၿပီ၊ အရင္ ေရာက္ေနသူကို ေနာက္မွေရာက္လာသူက ဦးက်ိဳးရေလ့ရွိတာ ထံုးစံလိုပါ၊
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ သံုးေယာက္ကေတာ့ ေကအယ္လ္ နယ္ေျမတခြင္မွာ ေလးငါးေျခာက္လေလာက္ အတြင္း အလုပ္ေနရာေပါင္း ဆယ့္ေလးငါးေနရာမက ေျပာင္းေရႊ႕လုပ္ခ့ဲၿပီးၿပီမို႔ တေယာက္အထာကို တေယာက္ သိေနပါၿပီ၊ မေလးရဲေတြရဲ႕ အႏိုင္က်င့္ ေငြညွစ္တာေတြကို ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ ကာျပန္ၿပီး ဘယ္လို ေစ်းညွိရမလဲဆိုတာေတြကို သိေနခဲ့ၿပီးပါၿပီ၊ ဒူးေထာက္ လက္ထိပ္ခတ္ခိုင္းခဲ့တဲ့ ရဲလက္က လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ၊ အဲအခ်ိန္က ရပ္ကြက္ထဲရွိ မေလးရဲေတြ အားလံုးလိုလိုဟာ လာဘ္စား ၾကသူေတြသာပါ၊ ရဲေတြ လဝကေတြ ေပါင္းၿပီး ေအာ္ပါရာစီတာမ်ိဳးက ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ ရွားရွားပါးပါး တခါတေလပါ၊ မေလးရဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ႏႈတ္ခမ္းေမႊး တကားကားနဲ႔ ရုပ္ရွင္ထဲက လူဆိုးေတြ ပံုစံ ေၾကာက္စရာ ရုပ္ေတြ ဆိုေပမယ့္ ေငြကိုေတာ့ အေတာ္မက္ၾကတယ္ ဆိုရပါမယ္၊
ရပ္ကြက္ထဲ စက္ရံုအလုပ္ရံု နယ္ေျမေတြထဲမွာ ဆိုင္ကယ္တစီးနဲ႔ ပတၱေယာင္ လွည့္သလိုမ်ိဳး ရဲေတြ အေတြ႔ရမ်ားပါတယ္၊ (အခုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ပိုဆိုးေနၿပီလည္းေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါဘူး)
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ေခတ္ကေတာ့ အဲဒီလိုဆိုင္ကယ္စီးရဲတဦး ေနာက္ကေနျဖစ္ျဖစ္ ေရွ႕ကေနျဖစ္ျဖစ္ လာေနတာေတြ႔ရင္ ပထမေတာ့ လန္႔တတ္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ရိုးသြားပါတယ္၊ သူတို႔ကလည္း
ေျခာက္လွန္႔ ေငြေတာင္းတာမ်ိဳးေလာက္ လုပ္တတ္ၾကသူမ်ားသာဆိုေတာ့ ရင္းဂစ္ဆယ္တန္ တရြက္ ေဆာင္ထားေပးလိုက္ရင္ အမႈကၿပီးပါၿပီ၊ ေမာင္ရင္ငေတနဲ႔ အလုပ္တခုမွာ ခဏတူတူ တြဲလုပ္ခဲ့ဖူးသူ တေေယာက္ဆိုရင္ ရဲဆိုင္ကယ္ ခြစီးၿပီး ရဲစခန္း ေမာင္းခိုင္းတာ အဲဒီ ရဲကလည္း ေငြတဆယ္ မေပး မခ်င္း ဆိုင္ကယ္ပတ္ေမာင္း ကပ္ေတာင္းေနတာပါ၊ အဲေတာ့ အဲဒီကိုေရႊဗမာငတိကလည္း သူေနတဲ့
အိမ္အနားေရာက္မွ ရင္းဂစ္ဆယ္တန္တရြက္ ထိုးေပးၿပီး အိမ္ထဲခပ္တည္တည္ ဝင္လာခဲ့ပါတယ္တဲ့၊
ကလန္းမွာ ျဖတ္သန္းေျခရာမ်ား ရွိေနဆဲလား (Photo KKSD)
ေနာက္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကေတာ့ ရီစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္၊ သူက တိုင္းရင္သား တဝက္ စပ္ပါတယ္၊ စကားကေတာ့ ဗမာလိုလည္းဝဲတာထက္ ပီလည္းမပီဘူး ေျပာရမွာပါ၊ အဲဒီမွာ တေန႔က်
လမ္းေလွ်ာက္ အလုပ္က ျပန္လာစဥ္မွာ ထင္ပါတယ္၊ သူနဲ႔ မေလးဆိုင္ကယ္ရဲတေယာက္ လမ္းေပၚ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆံုၾကပါေလေရာ၊ မေလးရဲကလည္း အခ်ဥ္တေကာင္ေတာ့ ေတြ႔ၿပီထင္ၿပီး ေပ်ာ္လို႔ သြားဟန္ တူပါတယ္၊ ခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေမးပါတယ္တဲ့၊ YOU WORK ၊ အဲေတာ့ အဲပုဂၢိဳလ္က ေျဖပါတယ္၊
ေအးေအးေဆးေဆး ေျဖပါတယ္၊ YES I WALK ၊ ရဲကမရွင္းလို႔ ထပ္ထပ္ၿပီးေတာ့ ေမး၊ သူကလည္း အဲအတိုင္း ထပ္ေျဖပါတယ္၊ ေလးငါးဆယ္ခါမကေတာ့ ရဲကစိတ္ပ်က္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ ေဝါကနဲ ေမာင္း
ထြက္သြားပါေလေရာ၊ မေလးရဲေတြဆိုတာ အဲဒီတုန္းက အဲလိ္ုပါ၊ ေနာက္မ်ားေတာ့ ရပ္ကြက္တခုထဲ ၾကာရွည္ေနျဖစ္သြားၾကတဲ့ သူေတြဆိုရင္ ရဲေတြနဲ႔က ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ သူ႔သတင္းကိုယ္ယူ
ကိုယ့္သတင္းသူ႔ေပး ပုလင္းတူ ဗူးဆို႔ ျဖစ္သြားၾကသူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ၊
တိမ္တိုက္ေတြၾကားက ေခတ္သစ္ေကအယ္လ္ (Photo KKSD)
အဲဒီေခတ္ကအဲလိုမ်ိဳးပါ၊ ေပ်ာ္စရာေတြကို ရသလိုၾကံဖန္ရွာ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကရတာပါ၊ ၾကံဳးရုန္းလုပ္ ပိုက္ဆံ အတင္းစု ရြာျပန္မိန္းမယူၾကသူမ်ားလည္း ေတြ႔ခဲ့သလို ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ဘဝကို ေရစုန္ေရဆန္ ေမွ်ာပါရင္း တရြာေျပာင္းသြားသူမ်ားလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္၊ မေလးမွာ အစဥ္မေျပ မေပ်ာ္ၾကလို႔ ေရႊျပည္ သို႔ျပန္ၾက ေရႊျပည္မွာေပ်ာ္ၾကေပမယ့္ အစဥ္မေျပလို႔ မေလးျပန္ေရာက္ အဲဒီလိုနဲ႔ မေလးသံသရာမွာ သံုးေလးႀကိမ္ လည္ေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိေၾကာင္းပါ၊
မေလးေျမမွာ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ဆက္တိုက္ေနၿပီးေတာ့ အခြင့္အခါေကာင္းေတြ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း အေမရိကတို႔ ေအာ္စီတို႔ကို ေရာက္သြားၾကသူမ်ားလည္း ရွိၾကသလို တဝဲလည္လည္ ၾကံဳသလိုရရာ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကရရင္း ဘဝပ်က္အစေပ်ာက္သြားၾကသူေတြလည္း မ်ားစြာမ်ားစြာ ရွိခဲ့ပါတယ္၊ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ လူေတြေျပာင္းလို႔သြားသလို မေလးေရာက္ ဗမာရွမ္း ကရင္ကယား ကခ်င္ခ်င္း မြန္ရခိုင္တို႔ရဲ႕ မရိုးႏိုင္တဲ့ တေထာင့္တည ပံုျပင္သစ္ေတြ ေျပာင္းလဲလာေနတာေတာ့ အခုထိတိုင္ပါ၊
** ေက်းဇူးျပဳ၍ အပိုင္း (ႏွစ္) ဆက္ဖတ္ၾကပါရန္ ****
ေရးရင္းေရးရင္းနဲ႔ ေပနည္းနည္းရွည္သြားလို႔ ဒုတိယပိုင္း ဆက္ေရးပါမယ္၊ သည္းခံဖတ္ေပးၾကပါရန္၊
ေမာင္ရင္ငေတ ၂၇၁၀၂၀၁၄
ေကအယ္လ္ ကလန္းမွ ကပါသို႔ (တစ္)
(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၂၉၊ ၂၀၁၄
ႏွစ္အစိတ္နီးပါးက မႈန္ဝါးဝါးက်န္ (Photo Arkar KGyi)
သိပ္မၾကာခင္က ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ေနထိုင္ေနသူ ေမာင္ရင္ငေတ ညီမေတာ္တေယာက္ဆီက အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုတပံုကို ေဖ့ဘုတ္ကတဆင့္ လက္ခံရရွိခဲ့ပါတယ္၊ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားဆီက ပံုတပံုပါ၊
အဲဒီပံုကိုေတြ႔မိလိုက္ရေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးေလးလေက်ာ္က တပိုင္းတစေရးထားမိတဲ့ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္
အလြမ္းစာစု အတိုအစေတြထဲကေန အဲဒီပံုနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြကို ျပန္လည္ဆက္စပ္ၿပီး ေရးလိုက္ ရပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က အဲဒီေနရာမွာ ျဖတ္သန္းလာခဲ့သူမ်ား ဒီစာကို ဖတ္မိၾကရင္ ေမာင္ရင္ငေတ ထံသို႔ ဆက္သြယ္ၾကပါရန္လည္း ေျပာၾကားလိုပါတယ္၊ စာဖတ္သူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊
FROM KL, KLANG TO KAPAR (Photo Google)
မေလးရွားႏိုင္ငံ ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕ေတာ္ကေန သိပ္မေဝးလွတဲ့ Klang ဆိုတဲ့ ဆိ္ပ္ကမ္းၿမိဳ႕ကိုသြားတဲ့ လမ္းေပၚမွာ Kapar ေခၚတဲ့ ရြာသာသာၿမိဳ႕ကေလးတၿမိဳ႕ ရွိပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ တႏွစ္ေက်ာ္ ခိုေအာင္းခဲ့တာ အခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္နီးပါး ရွိေနၿပီမို႔ အေျပာင္းအလဲေတြက ရွိသင့္သေလာက္ ရွိေနေပမယ့္ အရမ္းႀကီး ေျပာင္းလဲသြားတာမ်ိဳး မရွိေသးဘူး ဆိုလို႔ရပါတယ္၊
အင္တာနက္ေပၚ ဂူဂဲလ္ေျမပံုေပၚမွာ ရွာေဖြၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ
ျဖစ္ေပမယ့္ ကပါကလန္း ကားလမ္းနေဘးမွာ အမ်ားႀကီးေတာ့ေျပာင္းလဲတာကို မေတြ႔ရေသးပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာကို ျပန္ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ (လိပ္စာကို တိတိက်က် မမွတ္မိတာမို႔ အေျပာင္းအလဲေတြကလည္း အနည္းအပါးေတာ့ ရွိတာမို႔) ခန႔္မွန္းေျခနဲ႔ ဒီေနရာ ထင္ပါတယ္လို႔သာ ေျပာႏိုင္ပါေတာ့တယ္၊ Jalan Kapar ကပါ-ကလန္းကားလမ္းကေတာ့ အရင္လို ႏွစ္လမ္းသြားေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ပါဘဲ ေလးလမ္းသြားလမ္းမႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေနခဲ့တုန္းက အိမ္အနီး
အနားမွာ ဘာမွသိပ္မရွိပါဘူး၊ ရာဘာေတာေတြၾကား ျခံက်ယ္ဝန္းက်ယ္ ဂိုေဒါင္ပ်က္ႀကီးေတြလိုသာ အမ်ားအျပား ရွိခဲ့တာပါ၊ အခုေတာ့ အိမ္ေျခ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိလို႔ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္၊ အဲဒီ
အိမ္အေရွ႕ကလမ္းကို ျပန္ေရာက္ခဲ့တာ သိပ္မၾကာလွေသးတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတ့ သူငယ္ခ်င္း တဦးရဲ႕ ေျပာျပခ်က္ကေတာ့ သူလည္း သိပ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူးတဲ့၊ အဲဒီ ကားလမ္းက အရင္ကထက္ စာရင္
စည္ကားေနတာေတာ့ အမွန္ပါတဲ့၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီလမ္းက ပင္လယ္ကူးသေဘၤာေတြ ဝင္ေရာက္ ဆိုက္ကပ္ရာ ကမၻာ့အႀကီးဆံုး ဆိပ္ကမ္းတခု စာရင္းဝင္ Port Klang ကို သြားရာလမ္းေပၚမွာ ရွိတာ ေၾကာင့္လည္း တိုးခ်ဲ႕တည္ေဆာက္ေနတာေတြ အမ်ားႀကီးပါတဲ့၊ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊
ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ေလ၊ အခ်ိန္ေတြဆိုတာကလည္း ဘာမွသာ မဟုတ္ဘူး ထင္မိရတာ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၿပီး ေတြးၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အေတာ္ႀကီးကို ၾကာသြားခဲ့ၿပီကိုး၊
Kapar, Selangor, Malaisia (Photo Google)
အဲဒီ Klang 13 အိမ္ကို ေကအယ္လ္ၿမိဳ႕ကေန သြားမယ္ဆိုခဲ့ရင္ ဘတ္စ္ကား ႏွစ္ဆင့္ စီးရပါတယ္၊ Puduraya ပူဒူးရာယာ ကားဂိတ္ႀကီးကေန ကလန္းၿမိဳ႕ကိုသြားတဲ့ ဘတ္စ္ကားစီး၊ ကလန္းကားဂိတ္ ေရာက္ရင္ ကလန္း-ကပါ ကားကို ေျပာင္းစီးရပါမယ္၊ ကားခေတြ ဘယ္ေလာက္ေပးရတယ္လို႔ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး၊ စပယ္ယာ ေကာင္မေလးေတြ လက္မွတ္ေရာင္းတာကိုသာ မွတ္မိပါေတာ့တယ္၊ လက္ရွိ ကလန္းကားဂိတ္သစ္ကေတာ့ ၿမိဳ႕ုျပင္အေတာ္ေဝးရာကို ေရာက္ရွိသြားပါၿပီ၊ ေမာင္ရင္ငေတ တို႔ေခတ္က ကားဂိတ္ေဟာင္း ေနရာက ၿမိဳ႕လယ္မွာရွိၿပီး ဆိုင္ေတြနဲ႔ အေတာ္စည္ကားပါတယ္၊ အဲဒီ နားမွာရွိတဲ့ တရုတ္မ ခပ္ေခ်ာေခ်ာေလး ေကာင္တာထိုင္တဲ့ ဘီယာဆိုင္တဆိုင္မွာ သြားငမ္းၾကရင္း ဘီယာအတူ မူးခဲ့ၾကတဲ့ ေဘာ္ဒါေတြကေတာ့ ဘယ္ဆီသို႔မ်ား ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ မသိေတာ့ပါဘူး၊
Klang Kilometre 13 (Photo Google)
(ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေနခဲ့တာ ဒီ အိမ္ပံုစံနဲ႔ အေတာ္ႀကီး တူပါတယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ရာလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္၊ ေသေတာ့မေသခ်ာပါ၊ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ တေခါက္ေလာက္ ျပန္သြားၾကည့္ခ်င္မိပါတယ္၊)
အဲဒီ လမ္းမႀကီးေပၚက အိမ္ကေလးမွာ ေမာင္ရင္ငေတနဲ႔အတူ ေခတ္ၿပိဳင္ေနခဲ့သူမ်ား ေရႊျပည္ႀကီးနဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ရွိေနၾကပါေသးတယ္၊ သူတို႔လည္း ျပန္လြမ္းခ်င္ လြမ္းေနၾကမွာပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေနခဲ့ၾကတုန္းက စိတ္ပ်က္စရာမ်ားစြာထဲက ေပ်ာ္စရာေတြ ရီစရာေတြလည္း မ်ားစြာေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္၊ အဲဒီ အေၾကာင္းအရာေတြက အခုေတာ့ အတိတ္က အရိပ္မ်ား အလြမ္းမ်ား ျဖစ္ကုန္ၾကပါၿပီ၊
အဲဒီအိမ္က (ေမာင္ရင္ငေတ စိတ္ထင္ကေတာ့ ရက္စေတာရန္႔ အေဟာင္းပါ၊) ကားလမ္းမႀကီးေဘး မွာရွိပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က အဲဒီကားလမ္းက အျမန္လမ္းမႀကီးမ်ိဳး မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ဒီကေန႔ေတာ့
အျမန္လမ္းမႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ ကပါရြာေလးကို ေျပးတဲ့ ဘတ္စ္ကားဂိတ္က အဲဒီအိမ္နဲ႔ မနီးမေဝးမွာ ရွိပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတဆီ ေရာက္လာတဲ့ အမွတ္တရပံု ဆိုတာက အိမ္အနီး Klang Kilometre 13 မွတ္တိုင္မွာ ရိုက္ခဲ့တဲ့ ပံုတပံုပါ၊ လမ္းခ်ဲ႕လိုက္လို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ ေက်ာက္တိုင္ေလးေတာ့ မရွိေတာ့ပါ၊
ေမာင္ရင္ငေတ ဒီေကအယ္လ္အလြမ္း စာစုေလးေတြကိုေရးေနရင္း ေဖ့စ္ဘုတ္ခ္ကိုတင္လိုက္ေတာ့
အဲဒီအိမ္ေလးမွာ အတူတူေနခဲ့ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ (အခုေတာ့ ဘန္ေကာက္ ဘိုးေတာ္ႀကီး
ျဖစ္ေနသူ) ကလွမ္းေျပာပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတ ဂူဂဲလ္ေျမပံုေပၚမွာ ရွာေဖြၿပီးတင္ထားတဲ့ အဲဒီအိမ္
ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းကိုပါ၊
“အဲအိမ္က အျဖစ္ႏိုင္ဆံုးပဲ အခု မ်က္စိထဲမွာ ေပၚလာတယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ အဲဒီ
အိမ္ပဲ၊ အေနာက္ဖက္ကို ၾကည့္ရင္ေတာ့ ပိုေသခ်ာတာေပါ့ ရဲလာရင္ ေျပးေျပးၿပီး ပုန္းတဲ့ အပင္ေတြ ေရာ ၾကည့္လိုက္ေသးလား” လို႔ ျပန္ေမးပါတယ္၊ အဲဒီ အိမ္ကိုေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က ၁၉၉၁ ႏွစ္လယ္ ေလာက္မွာ ထင္ပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ မေလးေရာက္ခါစကထက္စာရင္ အဲဒီအိမ္ေရာက္ေတာ့ ေကအယ္လ္တခြင္မွာ တရားမဝင္ အလုပ္လုပ္သူေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာလို႔ ေအာ္ပရာစီတာေတြ ေခတ္စားလာပါၿပီ၊ အလုပ္ရံုမ်ားတဲ့ ေနရာေတြကို အဓိကထားၿပီး မေလးရဲေတြ လဝကေတြေပါင္းၿပီး လူဖမ္းပြဲေတြ စေနပါၿပီ၊ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ ကံေကာင္းလို႔လား မသိပါဘူး၊ ကပ္လြတ္ခဲ့ပါတယ္၊
အိမ္ထဲမွာ ခပ္တည္တည္ အိပ္ေနရင္း (အမွန္ကေတာ့မူးေနတာပါ) လြတ္ခဲ့တာတို႔၊ အိမ္ကို ရဲလာၿပီး
ဝိုင္းရင္ အလုပ္ရံုကို ေရာက္ေနခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး အလုပ္ရံုကို ေအာ္ပါရာလာစီရင္ အလုပ္မလုပ္ေလွ်ာက္ၿပီး လည္ရာျပန္စားေရး လုပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး ကပ္လြတ္ခဲ့တာမ်ိဳးေတြပါ၊ အိမ္ထဲမွာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ေတြ သံုးေလးငါးေယာက္သာ မူးၿပီး က်န္ေနခ်ိန္မွာ ရဲေတြလာတယ္ဆိုၿပီး ေနာက္ေဖးက ရာဘာျခံေတြထဲ ေျပးပုန္းၾကသူေတြကို ရဲကမဲလိုက္ဖမ္းတာနဲ႔ လြတ္ခဲ့ၾကရတာ ထင္ပါတယ္၊ တကယ္တမ္း ေျပာၾကရေၾကးသာဆိုခဲ့ရင္ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ အျမင္အရ မေလးရဲ အမ်ားစုကလည္း ခပ္ညံ့ညံ့သာပါ၊
မေလးရွားရဲ႕ ဘတ္စ္ကား (Photo KKSD)
ေမာင္ရင္ငေတလို ခပ္ညံ့ညံ့ေကာင္မ်ိဳးေတြကိုေတာင္ ဘာတခုမွမလုပ္ျပႏိုင္ခဲ့တဲ့ မေလးရွားရဲေတြပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတနဲ႔ ခင္မင္ခဲ့ဖူးတဲ့ မေလးရဲသားေလး တေယာက္ကေတာ့ ပုစၦာတခု ထုတ္ဖူးခဲ့ပါတယ္၊ “ခင္ဗ်ားတို႔ ဗ်ာ .. ပညာေတြ တတ္ၾကရဲ႕သားနဲ႔ အဲဒီအလုပ္ေတြကို ဘာလို႔မ်ား လာလုပ္ၾကတာလဲ၊
ဝဋ္လာခံေနၾကသလို” ပါတဲ့ခင္ဗ်၊ ေတြ႔တိုင္းအေမးခံရတဲ့ ေမးခြန္းပါ၊ အဲေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတမွာက
အေျဖက အဆင္သင့္ ရွိေပေသာ္ညားလည္း ဟန္ပါပါ ပုခံုးတြန္႔ၿပီး ေခါင္းသာ ရမ္းမိခဲ့ရပါတယ္၊ အခု
ေနမ်ား အဲဒီ ကိုေရႊမေလးရဲသားေလးကို ျပန္လို႔မ်ားေတြ႔ခ့ဲရရင္ေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတ ေျပာလိုက္ခ်င္ တာက မင္းေျပာခဲ့တဲ့ အဲဒီ “ဝဋ္” အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၾကာတဲ့အထိ ငါတို႔ခံတုန္းခံျမဲ ခံေနရဆဲပါလို႔၊
ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္၊ အဲဒီ ရဲေလး ေျပာခဲ့တာက၊ မေလးမွာ ေမာင္ရင္ငေတ လုပ္ခဲ့သမွ်ေသာ အလုပ္ေတြမွာ ႀကီးစိုးထားတာက တရုတ္မ်ိဳးႏြယ္ေတြပါ၊ အလုပ္ရံုေလးေတြ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ တရုတ္ေတြ ဆိုတာက စာသိပ္မတတ္သူေတြသာ မ်ားပါတယ္၊ လုပ္ငန္းႀကီးစက္ရံုႀကီးေတြမွာေတာ့ မေလးလူမ်ိဳးေတြက ေနာက္ကြယ္က ပိုင္ဆိုင္ၾကၿပီး တရုတ္ေတြက ဦးစီးလုပ္ၾကတာမ်ားပါတယ္၊ စက္ရံုတရံုမွာ မန္ေနဂ်ာအဆင့္ ဆိုတဲ့သူေတြ ထဲမွာေတာင္ ဘြဲ႔ရရွားပါတယ္၊ အလုပ္သမားဆိုသူ အမ်ားစုကေတာ့ အလယ္တန္းအဆင့္ေလာက္သာ တတ္ေျမာက္ၾကတာပါ၊ တကယ္ယွဥ္ၿပီး လုပ္ၾကေၾကးဆိုလာရင္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ စက္ရံုေရာက္ၿပီး တလေလာက္အၾကာမွာ အဲဒီ မေလးမန္ေနဂ်ာဆိုတဲ့ အေကာင္ ေတြကို ပညာျပ ကစားလို႔ရပါၿပီ၊
အဲဒီေနရာမွာ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳအရ အာရွနဲ႔ ဥေရာပကြာတာပါ၊ ျပင္သစ္ကို ေမာင္ရင္ငေတ ေရာက္ရွိၿပီး စက္ရံုေတြမွာ ဝင္လုပ္ၾကည့္ဖို႔ စံုစမ္းခဲ့မိပါတယ္၊ သာမန္ေအာက္ဆံုး စက္ရံုလုပ္သားအဆင့္မွာေတာင္ သင္တန္းဆင္းတဲ့ လက္မွတ္ (ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ဆိုရင္ေတာ့ THS ေက်ာင္းဆင္းလက္မွတ္မ်ိဳး၊ ဒီက အေခၚကေတာ့ တက္ကနစ္ရွင္ လက္မွတ္ေပါ့၊) မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ပါတယ္၊ ထိုင္း မေလး ကိုရီးယားတို႔မွာေတာ့ ဒါမ်ိဳး မလိုအပ္ပါဘူး၊ လုပ္ခိုင္းၾကည့္ လုပ္ႏိုင္ရင္ ဆက္ခိုင္းေတာ့တာပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတ ကိုယ္ေတြ႔ လုပ္ခဲ့ရတာေတြပါ၊ အပိုမေျပာပါဘူး၊
Menara Berkembar Petronas (1999) (Photo KKSD)
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေကအယ္လ္ကိုစေရာက္စ အခ်ိန္တုန္းက ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ အထင္ရွားဆံုးေသာ
အေဆာက္အဦးက အခုေခတ္ Petronas မိုးေမွ်ာ္တိုက္ႀကီး မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ Menara Maybank
လို႔ ေခၚဆိုၾကတဲ့ အျဖဴေရာင္ တုိက္ျမင့္ႀကီးပါ၊ ၿပီးခါစ အသစ္စက္စက္သာ ရွိေသးတာပါ၊ Petronas ေနရာက ၿမိဳ႕ျပင္ ဆင္ေျခဖုန္းသာသာ ေနရာအဆင့္သာ ရွိပါေသးတယ္၊ Maybank ဝန္းက်င္ကမွ ေကအယ္လ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အသည္းႏွလံုးေနရာပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ အဲဒီတိုက္ျဖဴႀကီးရဲ႕ ေလွခါးထစ္ ေတြမွာ ထိုင္ရင္းငိုင္ရင္း ေကအယ္လ္သူ ေကအယ္လ္သားေတြကို ေငးေမာၾကည့္ေနခဲ့ဖူးရံုပါ၊
Menara Maybank (1988) (Photo KKSD)
တကယ္ေတာ့ အျဖဴေရာင္စြတ္စြတ္ အဲဒီတိုက္ျမင့္ႀကီးက ေမာင္ရင္ငေတတို႔အတြက္ ဓါတ္ပံုရိုက္ရင္ ေနာက္ခံပိတ္ကား တခ်ပ္သာသာ အသံုးဝင္တာပါ၊ အဲဒီအခ်ိန္က ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ေကာင္ေတြ အတြက္ ပိုလို႔ အမွန္တကယ္ အေရးႀကီးတဲ့ ေနရာက Maybank Tower ရဲ႕ ေနာက္ဘက္ကိုပတ္ၿပီး တက္သြားခဲ့ရင္ ေရာက္တာပါ၊ တယ္လီဖုန္းရံုးပါ၊ ဖုန္းကဒ္ဝယ္ၿပီး အင္တာေနရွင္နယ္ကို ကိုယ္တိုင္ ခလုပ္ႏွိပ္ၿပီးဖုန္းေခၚလို႔ရတဲ့ ေနရာပါ၊ အျခားေသာ ေနရာေတြမွာ ရွိေကာင္းရွိလိမ့္အံုးမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ၿမိဳ႕လယ္ သြားေရးလာေရးက လြယ္ကူတဲ့အျပင္ ရဲအႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းတယ္လို႔ ေျပာၾကလို႔ပါ၊ အဲဒီ ဖုန္းရံုးေနရာကို အတိအက်ေတာ့ စဥ္းစားလို႔ မရေတာ့ပါဘူး၊ ေမဘဏ္တိုက္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ေက်ာလို႔ မွတ္မိရံုသာ မွတ္မိေတာ့ပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က ဒီကေန႔ကာလလို လက္ကိုင္ဖုန္းေတြ မေပၚေသးတဲ့ အခ်ိန္ပါ၊ အိုဗာဆီးေကာလ္ေခၚဖို႔က တကူးတက ဖုန္းရံုးကိုသြားဆက္မွ ရတဲ့ေခတ္ပါ၊ ဖုန္းရံုးရွိရာကို ေရာက္ျပန္ရင္လည္း ကို္ယ္ေခၚရမယ့္ အလွည့္ေရာက္ေအာင္ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ေစာင့္ရ ကိုယ္အလွည့္ ေရာက္ျပန္ရင္လည္း ေခၚလို႔ရအံုးပါမွ ေခၚလို႔ရခဲ့ျပန္ရင္လည္း ကိုယ္ဝယ္ထားတဲ့ဖုန္းကဒ္က ငါးမိနစ္ စကားေျပာၿပီး ကုန္သြားပါေလေရာ၊ အဲဒီလိုနဲ႔ ဖုန္းသြားဆက္တာ ႏွစ္နာရီသံုးနာရီ အခ်ိန္ေတြေပးၿပီး အကုန္ခံၿပီးမွ ေလးငါးမိနစ္နဲ႔ ဖီလင္ေအာက္ၿပီး ျပန္လွည့္လာရတာမ်ိဳးပါ၊ အဲဒီလိုဘဝေတြကို ခုေတာ့
ဘာမွမဟုတ္ပါဘဲနဲ႔ လြမ္းေနမိျပန္ေရာ၊ ခက္လွပါတဲ့ လူ႔ရဲ႕စိတ္သဘာဝရယ္ပါ၊ အဲဒီလို ဖုန္းဆက္ၿပီး သြားရင္ ရသမွ် အခ်ိန္ေလးကို Maybank နားက ေလွကားထစ္မွာျဖစ္ျဖစ္ ကားဂိတ္တခုခုမွာျဖစ္ျဖစ္
ေခတၱ စိတ္အားျပန္ယူရင္း ထိုင္ေငးေမာေနခဲ့တာေတြကို သတိရမိတာေတာ့ အမွန္ပါ၊
အဲဒီတုန္းက ေမာင္ရင္ငေတတို႔ အမ်ားစု မေလးမွာ အလုပ္သာ လုပ္ေနၾကေပမယ့္ တရားဝင္သူက မရွိသေလာက္ပါ၊ အားလံုးလိုလိုဟာ ဗမာ ပတ္စ္ပို႔စ္ စာအုပ္ေတြ ကိုယ္စီ ကိုင္ထားၾကေပမယ့္လည္း အိုဗာစေတး ျဖစ္ေနၾကသူေတြပါ၊ ေရႊျပည္ကေန တိုက္ရိုက္ေရာက္သူထက္ ဘန္ေကာက္ကတဆင့္ ေရာက္လာသူေတြ ပိုမ်ားတဲ့ အခ်ိန္ပါ၊
ေကအယ္လ္တခြင္ျပဲျပဲဆင္ အလုပ္အတြက္ေရာက္ရွိခဲ့ (Photo KKSD)
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ကေတာ့ ေကအယ္လ္သို႔ အလုပ္ လာမလုပ္ခင္ကကို ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ ထိုင္းက စေတးေရွာင္ရင္း လူပို႔ရင္းဆိုသလို ေရာက္လာဖူးႏွင့္ၿပီးသားပါ၊ ဘန္ေကာက္မွာ ျဖစ္သလိုေနေနရင္း ကုန္းတဝက္ေရတဝက္ဘဝနဲ႔ (သေဘၤာသီးလည္းမျဖစ္ ဆူရွီလည္းမလိပ္ လိုက္ရပါ၊) ေနာက္္ဆံုးက် အၾကံကုန္ေတာ့ ေကအယ္လ္ကိုေရာက္ရွိ ေသာင္တင္ခဲ့ရတာပါ၊ ေကအယ္လ္သို႔ တက္မလာမီ အဲဒီ အခ်ိန္က ဘန္ေကာက္မွာ ဂ်ပန္ဗီဇာ အလွဴေပးပြဲမွာ ဝင္ေရာက္ လႈပ္ရွားရင္း ဗီဇာေတာ့ မရခဲ့ပါဘဲနဲ႔ စာအုပ္တခုလံုး ျဖတ္ညွပ္ကပ္ရာေတြနဲ႔ ဘာမွသံုးစားလို႔ကို မရေတာ့လို႔ ေကအယ္လ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ရ တာပါ၊ ေကအယ္လ္တခြင္ ျပဲျပဲဆင္ေအာင္ ေျခာက္လေက်ာ္ေလာက္ လႈပ္ရွားၿပီး သကာလမွာေတာ့ Klang 13 အိမ္ဆီသို႔ ေရာက္ခဲ့တာပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ အုပ္စုကလည္း စာရြက္မရွိ အလုပ္လုပ္ခြင့္
မရွိေပမယ့္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြဆီမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေအာက္မက်ိဳ႕ႏိုင္သူေတြ မ်ားပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ မေလးရွားက ျပန္ထြက္လာေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြသာ ပါလာၿပီး ပိုက္ဆံအိပ္ထဲမွာေတာ့ ခါလီနဲ႔မို႔ မေလးျပန္ လမ္းေဘးထိုင္ဘဝနဲ႔ ရန္ကုန္ပလက္ေဖာင္းဆိုင္ေတြမွာ သုညဘဝ ျပန္စခဲ့ရပါတယ္၊
Hentian Puduraya Bus and Taxi Station (Photo KKSD)
ေကအယ္လ္ကို ေရာက္ရင္ မသိမျဖစ္ မေရာက္မျဖစ္ ေရာက္ရမွာက ပူဒူးရာယာ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ပါ၊ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ တရုတ္တန္း Jalan Petaling နားမွာပါ၊ Menara Maybank နဲ႔လည္း မေဝးလွပါဘူး၊ လူအစည္ကားဆံုးအရပ္ ျဖစ္သလို အေဝးေျပး လိုင္းကားေပါင္းဆံု ရပ္တဲ့ ေနရာျဖစ္လို႔ မေလးရဲေတြ က်က္စားလူဖမ္း ေငြညွစ္ရာေနရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီေနရာက ဒီကေန႔လို မိုးပ်ံရထားလမ္းေတြ မရွိေသးေပမယ့္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ၿမိဳ႕ေရာက္ေတာသားေတြအတြက္ မွတ္တမ္းတင္ ဓါတ္ပံုရိုက္ ခ်င္စရာ ေကာင္းလွတဲ့ မိုးေမွ်ာ္တိုက္ႀကီးေတြ တည္ရွိရာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ေဆာက္လက္စ တိုက္ျမင့္ႀကီး အမ်ားအျပားရွိေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က ထိုင္းနဲ႔ယွဥ္ရင္ မေလးရွားက တိုးတက္ရံုသာမကဘဲ ရာသီဥတုေကာင္းမႈ လူဦးေရနည္းပါးမႈတို႔ေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕၊ အေတာ္သန္႔ရွင္းသန္႔ျပန္႔ပါတယ္၊ ထိုင္း ေျမႀကီးကေန လ.ဝ.က ဂိတ္ေတြကိုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး မေလးေျမကို ေရာက္သြားတာနဲ႔ အေဝးေျပးလမ္း အလယ္ေခါင္ေရာ တဘက္တခ်က္မွာပါ ပန္းေပါင္းစံုနဲ႔ သာယာလွတဲ့ အျပင္ လတ္ဆတ္တဲ့ ေလရနံ႔ ကိုပါ ေျပာင္းလဲခံစားမိရတာေတာ့ တကယ္အမွန္ပါ၊
မလတ္ဆတ္တာကေတာ့ ဆက္ေၾကးေကာက္ ေတာင္းရမ္းၾကတဲ့ မေလးရဲေတြ လ.ဝ.ကေတြ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ေတြရဲ႕ ရွစ္ေခါက္ခ်ိဳး မ်က္ႏွာေတြ ပါ၊ ဘယ္ေလာက္ ေရ ေလာင္းေလာင္း မသန္႔ရွင္း မလတ္ဆတ္တဲ့ အဲလိုမ်က္ႏွာမ်ိဳးေတြကို အခုခ်ိန္ ေမာင္ရင္ငေတ ဥေရာပ တဝွမ္းမွာ နယ္စပ္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ခ်ိန္တိုင္းမွာ ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္မိရ သလို အဲဒါမ်ိဳးေတြကို မေတြ႔ရပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းမိတာ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္တဲ့ အႀကိမ္တိုင္းမွာပါ၊
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီ ကလန္း ၁၃ အိမ္ကို ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေရာက္သြားတာ လူ ခုႏွစ္ေယာက္ အုပ္စု ထင္ပါတယ္၊ ေလးေယာက္က ရင္းႏွီးၿပီးသားပါ၊ က်န္သူေတြကေတာ့ တျခားကပါ၊ အလုပ္ရွာေပးတဲ့ ပြဲစားကို မေလးေငြ တရာလားတရာ့ငါးဆယ္လားေပးၿပီး ေရာက္သြားခဲ့တာပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔က လက္ထဲမွာ လက္က်န္ေငြက နည္းေနေတာ့ (တကယ္ေတာ့ ဒီကေန႔ထိ တိုင္ေအာင္လည္း လက္ထဲ မွာ ေငြမကပ္ပါဘူး၊ ျပတ္ေနျမဲပါ၊) လခ ရမွ ျပန္ေပးရမယ့္ ဂတိတလံုးနဲ႔ ေရာက္သြားတာပါ၊ (လက္ရွိ ပီနန္ကၽြန္းမွာ ေရာက္ရွိေနၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္မက ၾကာေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ညီတဝမ္းကြဲေတာ္သူ ဗဟန္း အုတ္လမ္းသားရဲ႕ အေျပာအရက ဒီကေန႔မွာေတာ့ တရာတရာ့ငါးဆယ္နဲ႔ မရေတာ့ေၾကာင္း ပိုမို ရႈတ္ေထြးေပြလီလာေၾကာင္း ေနာက္ထပ္ေရာက္လာသူ ေတြကလည္း ေအာက္ေၾကးနဲ႔အလုပ္လုပ္ၾကေၾကာင္း ေမာင္ရင္ငေတတို႔ေခတ္ ၁၅ က်ပ္စားဘဝကို သူလည္း မီွခဲ့ေသးေၾကာင္း သူက ဒီလိုေျပာျပပါတယ္၊
“ က်ေနာ္ မေလးရွားကို စေရာက္ကာစတုန္း ကေတာ့ အကိုေျပာတဲ့ .. ၁၀ .. ၁၅ က်ပ္စား (မေလးေငြ ရင္းဂစ္) ကိုေတာ့ မွီလိုက္ပါေသးတယ္ ... ေနာက္ပိုင္း ေရာက္လာတဲ့သူေတြက အေတြ႔အၾကံဳ မရွိၾကတာရယ္ …. အေၾကာက္လြန္ၾကတာရယ္ ရွင္းရဲတဲ့သတိၱ မရွိတာၾကရယ္ .. ဘာသာစကား မကြၽမ္းက်င္ၾကတာရယ္ … စတာေတြေၾကာင့္ …... ရဲေတြ ပြဲစားေတြ စာတတ္သြားတာပါ .. ေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ့သူေတြဆိုတာက .. ျမန္မာေတြသာ မဟုတ္ပါဘူး .. နီေပါ … ဗီယက္နမ္ .. ဘဂၤလားေတြပါ ….. ပါပါတယ္ ” တဲ့ ခင္ဗ်၊
အဲအိမ္မွာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔အရင္ ေရာက္ႏွင့္ေနၾကသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ၊ စုစုေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ခန္႔ရွိမယ္ ထင္ပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ အဲဒီအိမ္ကို စဝင္သြားေတာ့ ကိုယ္ထက္အရင္ေရာက္ေန ၾကသူေတြ ရွိေနေပမယ့္ ဒီအရင္ အေရွ႕မွာေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြအရ ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ၿပီး ခပ္ရင့္ရင့္နဲ႔ ဝင္သြားခဲ့တာမ်ိဳးပါ၊ အဲဒီ အိမ္မႀကီးက အိပ္ခန္းေလးခန္းေလာက္ ရွိပါတယ္၊ အဲဒီအခန္း ေလးခန္းမွာ အရင္ေရာက္ႏွင့္ ေနသူေတြက တခန္းကို ေလးငါးေယာက္ႏႈန္းနဲ႔ ေနေနၾကပါၿပီ၊ အရင္ ေရာက္ေနသူကို ေနာက္မွေရာက္လာသူက ဦးက်ိဳးရေလ့ရွိတာ ထံုးစံလိုပါ၊
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ သံုးေယာက္ကေတာ့ ေကအယ္လ္ နယ္ေျမတခြင္မွာ ေလးငါးေျခာက္လေလာက္ အတြင္း အလုပ္ေနရာေပါင္း ဆယ့္ေလးငါးေနရာမက ေျပာင္းေရႊ႕လုပ္ခ့ဲၿပီးၿပီမို႔ တေယာက္အထာကို တေယာက္ သိေနပါၿပီ၊ မေလးရဲေတြရဲ႕ အႏိုင္က်င့္ ေငြညွစ္တာေတြကို ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ ကာျပန္ၿပီး ဘယ္လို ေစ်းညွိရမလဲဆိုတာေတြကို သိေနခဲ့ၿပီးပါၿပီ၊ ဒူးေထာက္ လက္ထိပ္ခတ္ခိုင္းခဲ့တဲ့ ရဲလက္က လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ၊ အဲအခ်ိန္က ရပ္ကြက္ထဲရွိ မေလးရဲေတြ အားလံုးလိုလိုဟာ လာဘ္စား ၾကသူေတြသာပါ၊ ရဲေတြ လဝကေတြ ေပါင္းၿပီး ေအာ္ပါရာစီတာမ်ိဳးက ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ ရွားရွားပါးပါး တခါတေလပါ၊ မေလးရဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ႏႈတ္ခမ္းေမႊး တကားကားနဲ႔ ရုပ္ရွင္ထဲက လူဆိုးေတြ ပံုစံ ေၾကာက္စရာ ရုပ္ေတြ ဆိုေပမယ့္ ေငြကိုေတာ့ အေတာ္မက္ၾကတယ္ ဆိုရပါမယ္၊
ရပ္ကြက္ထဲ စက္ရံုအလုပ္ရံု နယ္ေျမေတြထဲမွာ ဆိုင္ကယ္တစီးနဲ႔ ပတၱေယာင္ လွည့္သလိုမ်ိဳး ရဲေတြ အေတြ႔ရမ်ားပါတယ္၊ (အခုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ပိုဆိုးေနၿပီလည္းေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါဘူး)
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ေခတ္ကေတာ့ အဲဒီလိုဆိုင္ကယ္စီးရဲတဦး ေနာက္ကေနျဖစ္ျဖစ္ ေရွ႕ကေနျဖစ္ျဖစ္ လာေနတာေတြ႔ရင္ ပထမေတာ့ လန္႔တတ္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ရိုးသြားပါတယ္၊ သူတို႔ကလည္း
ေျခာက္လွန္႔ ေငြေတာင္းတာမ်ိဳးေလာက္ လုပ္တတ္ၾကသူမ်ားသာဆိုေတာ့ ရင္းဂစ္ဆယ္တန္ တရြက္ ေဆာင္ထားေပးလိုက္ရင္ အမႈကၿပီးပါၿပီ၊ ေမာင္ရင္ငေတနဲ႔ အလုပ္တခုမွာ ခဏတူတူ တြဲလုပ္ခဲ့ဖူးသူ တေေယာက္ဆိုရင္ ရဲဆိုင္ကယ္ ခြစီးၿပီး ရဲစခန္း ေမာင္းခိုင္းတာ အဲဒီ ရဲကလည္း ေငြတဆယ္ မေပး မခ်င္း ဆိုင္ကယ္ပတ္ေမာင္း ကပ္ေတာင္းေနတာပါ၊ အဲေတာ့ အဲဒီကိုေရႊဗမာငတိကလည္း သူေနတဲ့
အိမ္အနားေရာက္မွ ရင္းဂစ္ဆယ္တန္တရြက္ ထိုးေပးၿပီး အိမ္ထဲခပ္တည္တည္ ဝင္လာခဲ့ပါတယ္တဲ့၊
ကလန္းမွာ ျဖတ္သန္းေျခရာမ်ား ရွိေနဆဲလား (Photo KKSD)
ေနာက္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကေတာ့ ရီစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္၊ သူက တိုင္းရင္သား တဝက္ စပ္ပါတယ္၊ စကားကေတာ့ ဗမာလိုလည္းဝဲတာထက္ ပီလည္းမပီဘူး ေျပာရမွာပါ၊ အဲဒီမွာ တေန႔က်
လမ္းေလွ်ာက္ အလုပ္က ျပန္လာစဥ္မွာ ထင္ပါတယ္၊ သူနဲ႔ မေလးဆိုင္ကယ္ရဲတေယာက္ လမ္းေပၚ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆံုၾကပါေလေရာ၊ မေလးရဲကလည္း အခ်ဥ္တေကာင္ေတာ့ ေတြ႔ၿပီထင္ၿပီး ေပ်ာ္လို႔ သြားဟန္ တူပါတယ္၊ ခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေမးပါတယ္တဲ့၊ YOU WORK ၊ အဲေတာ့ အဲပုဂၢိဳလ္က ေျဖပါတယ္၊
ေအးေအးေဆးေဆး ေျဖပါတယ္၊ YES I WALK ၊ ရဲကမရွင္းလို႔ ထပ္ထပ္ၿပီးေတာ့ ေမး၊ သူကလည္း အဲအတိုင္း ထပ္ေျဖပါတယ္၊ ေလးငါးဆယ္ခါမကေတာ့ ရဲကစိတ္ပ်က္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ ေဝါကနဲ ေမာင္း
ထြက္သြားပါေလေရာ၊ မေလးရဲေတြဆိုတာ အဲဒီတုန္းက အဲလိ္ုပါ၊ ေနာက္မ်ားေတာ့ ရပ္ကြက္တခုထဲ ၾကာရွည္ေနျဖစ္သြားၾကတဲ့ သူေတြဆိုရင္ ရဲေတြနဲ႔က ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ သူ႔သတင္းကိုယ္ယူ
ကိုယ့္သတင္းသူ႔ေပး ပုလင္းတူ ဗူးဆို႔ ျဖစ္သြားၾကသူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ၊
တိမ္တိုက္ေတြၾကားက ေခတ္သစ္ေကအယ္လ္ (Photo KKSD)
အဲဒီေခတ္ကအဲလိုမ်ိဳးပါ၊ ေပ်ာ္စရာေတြကို ရသလိုၾကံဖန္ရွာ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကရတာပါ၊ ၾကံဳးရုန္းလုပ္ ပိုက္ဆံ အတင္းစု ရြာျပန္မိန္းမယူၾကသူမ်ားလည္း ေတြ႔ခဲ့သလို ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ဘဝကို ေရစုန္ေရဆန္ ေမွ်ာပါရင္း တရြာေျပာင္းသြားသူမ်ားလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္၊ မေလးမွာ အစဥ္မေျပ မေပ်ာ္ၾကလို႔ ေရႊျပည္ သို႔ျပန္ၾက ေရႊျပည္မွာေပ်ာ္ၾကေပမယ့္ အစဥ္မေျပလို႔ မေလးျပန္ေရာက္ အဲဒီလိုနဲ႔ မေလးသံသရာမွာ သံုးေလးႀကိမ္ လည္ေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိေၾကာင္းပါ၊
မေလးေျမမွာ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ဆက္တိုက္ေနၿပီးေတာ့ အခြင့္အခါေကာင္းေတြ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း အေမရိကတို႔ ေအာ္စီတို႔ကို ေရာက္သြားၾကသူမ်ားလည္း ရွိၾကသလို တဝဲလည္လည္ ၾကံဳသလိုရရာ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကရရင္း ဘဝပ်က္အစေပ်ာက္သြားၾကသူေတြလည္း မ်ားစြာမ်ားစြာ ရွိခဲ့ပါတယ္၊ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ လူေတြေျပာင္းလို႔သြားသလို မေလးေရာက္ ဗမာရွမ္း ကရင္ကယား ကခ်င္ခ်င္း မြန္ရခိုင္တို႔ရဲ႕ မရိုးႏိုင္တဲ့ တေထာင့္တည ပံုျပင္သစ္ေတြ ေျပာင္းလဲလာေနတာေတာ့ အခုထိတိုင္ပါ၊
** ေက်းဇူးျပဳ၍ အပိုင္း (ႏွစ္) ဆက္ဖတ္ၾကပါရန္ ****
ေရးရင္းေရးရင္းနဲ႔ ေပနည္းနည္းရွည္သြားလို႔ ဒုတိယပိုင္း ဆက္ေရးပါမယ္၊ သည္းခံဖတ္ေပးၾကပါရန္၊
ေမာင္ရင္ငေတ ၂၇၁၀၂၀၁၄