ဖိုးထက္ - PR ဖဲ၀ိုင္း
(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၂၉၊ ၂၀၁၄
ခရစ္ႏွစ္ 1998 ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီ လဆန္း
ေက်ာ္ေအာင္ ေခၽြးျပန္လာသည္။ ဇန္န၀ါရီ မႏၱေလးေဆာင္းသည္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ေအးေသာ္လည္း ေက်ာ္ေအာင္ တစ္ေယာက္ ေဇာေခၽြးေတြ ပ်ံေနေလသည္။ ရွမ္းကိုးမီး ေျပာင္းကတည္းက သူ႔ဖဲက ဆက္တိုက္ေသေနသည္။ မေန႔က ေန႔လည္ကတည္းက သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေပ်ာ္ ပိုကာေဒါင္းၾကမယ္ဆိုၿပီး အတန္းၿပီးကတည္းက ထိုင္ၾကတာ တကယ္႔ အေပ်ာ္ေလာက္ဘဲ ရည္ရြယ္ခဲ႔သည္။ ေနာက္ေတာ႔ မိန္းထဲက ဧည္႔သည္ ေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာကတည္းက သူတို႔ ၀ိုင္းသည္ ေၾကးၾကီးလာသည္။ ေလာဘေဇာတိုက္လာၾကသည္။ ဇြဲနဘဲ ခတ္လာၾကသည္။
ပိုကာေဒါင္း ခါစက ေက်ာ္ေအာင္ ႏိုင္သည္။ တစ္၀ိုင္းလံုးကိုေတာင္ ထမင္းေၾကာ္ ၀ယ္ေကၽြးလုိက္ေသးသည္။ ဧည္႔သည္ ႏွစ္ေယာက္က Twenty One ေျပာင္းမည္ ဆိုေသာေၾကာင္႔ ဖဲႏိုင္ေနေသာ ေက်ာ္ေအာင္က လိုက္ေလ်ာေပးလိုက္ရသည္။ ဒါလဲ ေက်ာ္ေအာင္ ႏိုင္သည္။ သူ ဒိုင္ကိုင္အလွည္႔မွာ ဒိုင္ေပါက္သည္။ အေတာ္မ်ားမ်ား ရလိုက္သည္။ တကယ္ဆို ေက်ာ္ေအာင္က ေတာ္ခ်င္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဧည္႔သည္ ႏွစ္ေယာက္ကို အားနာေသာေၾကာင္႔ ဆက္ရိုက္ေပးရင္း ဖဲက တျဖည္းျဖည္း က်လာသည္။ ရွမ္းကိုးမီး အေျပာင္းမွာ သူ႔ဖဲက အက်ဆံုး ျဖစ္လာသည္။
သူလို ဖဲက်ၿပီး ရွံဳးေနသူ ေနာက္တစ္ေယာက္ရိွေသးသည္။ သူနဲ႔ အေဆာင္ အတူတူ ေနသည္႔ မ်ိဳးၾကီး။ ရွမ္းကိုးမီးမွာ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ကံစပ္ဟန္ မတူ။ ေ၀ဖဲက သံုး မဟုတ္ရင္ ေလး။ တစ္ခါတစ္ရံ ငါး။ ထိုးသား အလွည္႔မွာ ကိုယ္႔ဖဲက်ေနလွ်င္ ေလး ေလာက္နဲ႔ ဖိန္႔လို႔ရသည္။ ဒိုင္ကလဲ မဆြဲဘဲ ေမွာက္ထားေသာ ႏွစ္ခ်ပ္ဖဲကို ဖမ္းရဲတာ မဟုတ္။ ေက်ာ္ေအာင္ တစ္ခါ ဖိန္႔ လို႔ အေလ်ာ္ရလိုက္သည္။ သံုး ႏွစ္ဆႏွင္႔ ႏွစ္ခ်ပ္တည္း ခ်ိဳထားၿပီး ထပ္ၿပီး ဖိန္႔ျပန္ေတာ႔ ဒိုင္က ငါးႏွစ္ဆႏွင္႔ မဖမ္းရဲဘဲ အဆြဲမွာ ေျခာက္ဖဲ တက္ၿပီး သူ႔ကို ႏွစ္ဆ ေလ်ာ္လိုက္ရလိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ခါ က်ေတာ႔ ေက်ာ္ေအာင္႔ ဖဲ တက္သလိုလို ျဖစ္လာသည္။ ဖဲေ၀ကတည္းက တစ္အခံ ေျခာက္။ မဆြဲေတာ႔ဘူးလို႔ ေျပာၿပီး ဖဲကို ပိုက္ဆံေအာက္ ဖိထားလိုက္သည္။ ဧည္႔သည္ ဒိုင္က အရင္ အလွည္႔ ခံရအၿပီးမွာ ေဒါသထြက္သြားသည္။ လိုင္းတူ ငါး ႏွင္႔ ဘယ္အိမ္မွ မဖမ္းဘဲ ဆြဲၿပီး ဖမ္းသည္။ ေက်ာ္ေအာင္တို႔ ဒိုင္ဖဲကို စိတ္၀င္စားရၿပီ။ လိုင္းတူ အေသးထပ္တက္ရင္ တစ္ဖဲ တက္ရင္ ေတာ္ေသး။ သံုးခ်ပ္ေျခာက္ႏွင္႔ ႏွစ္ခ်ပ္ေျခာက္ သူႏိုင္သည္။ လိုင္းတူ ခၽြန္းသြားရင္ သူရွံဳးၿပီ။ မ်ိဳးၾကီးလဲ ရွံဳးမည္။ မ်ိဳးၾကီး ဖဲက ရိုးရိုး ငါးဖဲ။
ေက်ာ္ေအာင္တို႔ ကံဆိုးတာလား ဧည္႔သည္က ကံေကာင္းတာလား မသိဘဲ လိုင္းတူ ေလးဖဲ တက္သည္။ သံုးဆ ကိုး။ တစ္၀ိုင္းလံုး စားသည္႔ အျပင္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ဆ စီ ထည္႔လိုက္ရေသးသည္။ ေက်ာ္ေအာင္ ထိၿပီ။ တခ်ီတည္းနဲ႔ သူ႔လက္ထဲက ေငြသား ကုန္သေလာက္ ျဖစ္သြားသည္။ ဖဲသမားတုိ႔ ထံုးစံအတိုင္း ရွံဳးရင္ ရွံဳးမဲ မဲသည္။ လည္ပင္းက သူေက်ာင္းသြားတက္မယ္ဆိုေတာ႔ အေမဆင္ေပးလိုက္သည္႔ ငါးမူးသား ဆြဲၾကိဳးကို ဖဲႏိုင္ေနသည္႔ ေနာက္ ဧည္႔သည္ ဆီမွာ ေပါင္သည္။ ဒါလဲ ခဏေလးနဲ႔ ကုန္သည္။ လက္က နာရီ ပါသြားျပန္သည္။ ရွံဳးျပန္သည္။
အခုေတာ႔ ေက်ာ္ေအာင္႔ ဖီးဆင္႔ စက္ဘီးေလး အလွည္႔။ အခု သူေခၽြးျပန္ရၿပီ။ ဒီစက္ဘီးကုန္ရင္ေတာ႔ သူ႔မွာ ေပါင္စရာ ဘာမွ မရိွေတာ႔။ Calculator တစ္လံုးေတာ႔ ရိွေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ေငြအလံုး အခဲ ရႏိုင္တာ မဟုတ္။ စက္ဘီးေသာ႔ထိုးအပ္ၿပီး ယူထားေသာ ေငြက တစ္ေသာင္း။ ဧည္႔သည္ ဒိုင္အလွည္႔။ ၿပီးေတာ႔ ေနာက္ဆံုး ၀န္တိန္ (warranting) ေခၚေနၿပီ။ လက္က်န္ ေငြစစ္လိုက္ေတာ႔ Second Warranting မွာ အေလ်ာ္ရထားေသာေၾကာင္႔ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္။ ဒီေငြ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ အကုန္ထိုးလိုက္လို႔ ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ သူ႔စက္ဘီး ျပန္ရမည္။ ဆဲြၾကိဳးေပါင္ထားေသာေငြ တစ္၀က္ေလာက္ဘဲ ရႏိုင္သည္။ ရွံဳးရင္ ကုန္းေကာက္စရာပင္ မရိွ။ ေနာက္ရက္ ေက်ာင္းအသြား လၻက္ရည္ ေသာက္ဖုိ႔ပင္ ရိွမွာ မဟုတ္။ ဟိုအေကာင္ မ်ိဳးၾကီးလဲ ဘာထူးသနည္း။ ရွံဳးတာမွ ခြက္ခြက္လန္။ အရင္အေခါက္ေတြတံုးက သူတို႔ အေဆာင္အခံေတြ ႏိုင္လႊတ္သမွ် အခု အေခါက္ေတာ႔ ဧည္႔သည္ ႏွစ္ေယာက္က အတိုးနဲ႔ ျပန္ၿပီး ႏိုင္ေနဟန္တူ၏။ အို….ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေစေတာ႔။ ဘုရင္႔ေနာင္ ေဖာင္ဖ်က္ၿပီကြာလို႔ ၀ိုင္းထဲမွာ ဟာသ လုပ္ၿပီး သူ႔မွာ ရိွသမွ် အကုန္ပံုေအာလုိက္သည္။ ဒိုင္က ထိုးသားေတြ ၿငိမ္ၿပီဆိုတာႏွင္႔ ဖဲ စေ၀သည္။
ပထမ ေ၀ဖဲကို ၾကည္႔လိုက္သည္။ စပိတ္တစ္။ ဘူခ်င္း တူရင္ေတာင္မွ သူမရွံဳးေတာ႔တာ ေသခ်ာသြားၿပီ။ ဒိုင္က ခင္ဗ်ားတို႔ အရင္ၾကည္႔ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္မွ ၾကည္႔မယ္။ ေပါက္ရင္ ေျပာပါဟု ေျပာထားၿပီး သူတို႔ကို ေစာင္႔ၾကည္႔ေနသည္။ ေနာက္ေ၀ဖဲကို စပိတ္တစ္ ဖဲခ်ပ္ခံၿပီး အသာဆြဲပြတ္ၾကည္႔လိုက္သည္။ လိုင္းတူ မတူ အရင္စစ္သည္။ စပိတ္လိုင္း။ “ေကာ္ပဟ” လို႔ ေက်ာ္ေအာင္႔ စိတ္ထဲ က အသံထြက္သြားသည္။ ေအာက္ဖက္ကို အသာ ပြတ္ဆြဲ ၾကည္႔လိုက္ျပန္သည္။ ခြၿပီ။ ဟူး…ေက်ာ္ေအာင္ ရင္ေမာရၿပီ။ ေဘးပြတ္ၾကည္႔လို႔ သံုးတန္းရင္ လွၿပီ။ ေျခာက္ဖဲ တက္ရင္ေတာင္ ႏွစ္ဆ ခုႏွစ္ အနည္းဆံုး။ ေဘးပြတ္ၾကည္႔ေတာ႔ သံုးတန္း။ ေက်ာ္ေအာင္႔ ႏွလံုး ခုန္သံေတြ တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေနသည္။ အဲဒီအခ်ိန္ မ်ိဳးၾကီးက “ကိုင္း ေပါက္ၿပီေဟ႔” ဆိုၿပီး ေျခာက္ဖဲ ႏွင္႔ ႏွစ္ဖဲ ျဖန္႔ခင္းျပလုိက္သည္။ ရိုးရိုး ရွစ္။ ဒိုင္က ကၽြန္ေတာ္ မၾကည္႔ရေသးဘူးေနာ္ဟု မ်ိဳးၾကီးကို သတိေပးသံၾကားလိုက္ရသည္။ သူတို႔ကို အာရံုမစိုက္ႏိုင္အား။
ဖဲခ်ပ္ကို ေဘးဘက္ပြတ္ေနရာက အထက္မွ ေအာက္သို႔ ပြတ္ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ေစြ႕….ႏိွပ္ဟ။ တစ္ဖက္ ပါသြားၿပီ။ ခုႏွစ္ဖဲဆိုရင္ကိုဘဲ သူေပါက္ၿပီ။ ရွစ္ဖဲ ဆိုရင္ေတာ႔ သူ႔ကို ႏိုင္တာ ဘယ္သူမွ မရိွ။ စပိတ္ တစ္၊ စပိတ္ ရွစ္ ကိုးႏွစ္ဆ။ ဖဲခ်ပ္ကို ေအာက္မွ အထက္သို႔ ျပန္ပြတ္ဆြဲလုိက္ေတာ႔ အပြင္႔ ေပ်ာက္သြားသည္။ ေသခ်ာသြားၿပီ။ ခုႏွစ္ဖဲ ။ ဘယ္လိုဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ပြင္႔သည္။ ရွစ္ ႏွစ္ဆ။ “ကိုင္း ႏွစ္ဆ ရွစ္ဗ်ာ။ ရွစ္ထဲမွာ သူ႔ထက္ၾကီးတာ အခ်စ္ဘဲ ရိွမယ္” ဟုဆိုကာ ဖဲကို ဒိုင္အား ျဖန္႔ျပလုိက္သည္။ ဒိုင္လည္း စိတ္လွဳပ္ရွားေနဟန္တူသည္။ ႏွစ္အိမ္ေပါက္သည္။ ရွစ္ေတြ။ တစ္အိမ္က ႏွစ္ဆရွစ္။ က်န္အိမ္ေတြက မဆြဲေတာ႔ဘူးဟူသည္႔ ႏွစ္ခ်ပ္အိမ္ေတြ။ ထိုးထားေသာ ေငြကလည္း နည္းတာ မဟုတ္။ ေလ်ာ္လိုက္ရရင္ ကုန္သေလာက္။ စိတ္မရွည္ေတာ႔ဘဲ သူ႔ဖဲ ႏွစ္ခ်ပ္ကို “ကိုင္း ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္။ ကိုးျဖစ္” ဟုဆိုကာ သူ႔ဖဲႏွစ္ခ်က္ကို ဆြဲယူကာ “ျဖန္း” ကနဲ႔ ျမည္ေအာင္ ရိုက္ခ်လိုက္သည္။
တကယ္႔ ကိုး။ စပိတ္ ေလး ႏွင္႔ ညွင္း ငါး။ ကိုးမွ ကိုး။ ရိုးရိုးကိုး။ သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ေအာင္႔ဖဲ ရွစ္ႏွစ္ဆကိုလဲ ႏိုင္သည္။ မ်ိဳးၾကီးဖဲ ရိုးရိုးရွစ္ကိုလဲ ႏိုင္သည္။ ေနာက္ဆံုး ၀မ္တိမ္မွာ ၀ိုင္းလံုးစားသည္။ ကုန္ၿပီ။ ကုန္ၿပီ။ ေက်ာ္ေအာင္ စားစရာ မရိွ။ သြားစရာ မရိွ။ အေဆာင္လခ ေပးရန္ပင္ မရိွေတာ႔။
ဖဲႏိုင္ေသာ ဧည္႔သည္ေက်ာင္းသားက သေဘာေကာင္းသည္။ စက္ဘီးေသာ႔ျပန္ေပးရင္း ေနာင္..ရိွမွေပးပါလို႔ ေျပာသည္။ ဆြဲၾကိဳးကိုလဲ ပိုက္ဆံ ရိွတဲ႔အခါ အခ်ိန္မေရြး လာေရြးပါ၊ စိတ္ခ် မေရာင္းပါဘူးဟု ေျပာသည္။ နာရီကေတာ႔ ျပန္ယူလိုက္ပါ။ ေငြသားေတြဘဲ ယူပါ႔မယ္။ ဒါေတာင္ သံုးစရာ မရိွရင္ ျပန္ေခ်းထားလိုက္ပါဟု ေျပာရွာသည္။
ေက်ာ္ေအာင္ ရွက္သည္။ အဲဒီလို တဖက္သားက အသနား ခံရတာကို ဖဲရွံဳးတာထက္ ပိုခံရခက္သည္။ ေယာကၤ်ားေတြ။ ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ ႏိုင္လုိ႔ ဖဲရိုက္ၾကၿပီးမွ အကုန္ရွံဳးခါမွ ဟိုဟာေလး ျပန္ေပးပါေနာ္။ ဒီဟာေလး ျပန္ေပးထားေနာ္။ မုန္႔ဖိုး နည္းနည္းေပးပါလို႔ မလုပ္ခ်င္။ သူႏိုင္ရင္လဲ ရွံဳးသူမ်ားကို မုန္႔အ၀လိုက္ေကြ်းတာက လြဲလို႔ ေပါင္ထားေသာ တန္ေၾကးပိုက္ဆံေတြ မရ မခ်င္း ျပန္မေပးဘဲ ေက်ာ္ေအာင္က အသဲမာခဲ႔သည္။ ကိုယ္႔အလွည္႔က်မွ ေတာက္….သူမ်ား သနားတာ ခံရၿပီ။ သူ႔မွာ စားစရာေတာင္ မရိွေတာ႔ေပမယ္႔ သူသိကၡာတရားက စားစရာထက္ ပိုအေရးၾကီးသည္လို႔ ေက်ာ္ေအာင္က သတ္မွတ္သည္။ မ်ိဳးၾကီးကေတာ႔ လကုန္အထိ သူ႔အိမ္က ေငြမပို႔မခ်င္း သူ႔ဦးေလးအိမ္မွာ ကပ္စားႏိုင္သည္။ ပိုက္ဆံေခ်းႏိုင္သည္။ သူက မ်ိဳးၾကီးလို မဟုတ္။
ခဏၾကာေတာ႔ ေက်ာ္ေအာင္ ေျဖရွင္းနည္း သိသြားသည္။ အေမအျမတ္တႏိုးဆင္ေပးလိုက္ေသာ ငါးမူးသား ဆြဲၾကိဳးကို သြားေရာင္းလိုက္သည္။ စက္ဘီး ျပန္ေရြးသည္။ နာရီျပန္ေရြးသည္။ အေၾကြးဆပ္သည္။ ဖဲႏိုင္ေသာ ေက်ာင္းသားက ေက်ာ္ေအာင္ မာနၾကီးတာကို မေက်နပ္။ “အခ်င္းခ်င္းေတြဘဲဗ်ာ။ အဲဒီေလာက္လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ား ရိွမွ ေပးလဲ ျဖစ္တာဘဲ။ ခင္ဗ်ားလုပ္ေနတာ ကိုယ္မသိတဲ႔ အသုဘအိမ္ ဖဲသြားရိုက္တာ က်ေနတာဘဲ” လို႔ သူ႔ကို ဆူပူသည္။ ေက်ာ္ေအာင္က “ဟေရာင္ မင္းလဲ ႏိုင္ခ်င္လို႔ ရိုက္တာ၊ ငါလဲ ႏိုင္ခ်င္လု႔ိ ရိုက္တာ။ အခု ငါရွံဳးတယ္။ ငါ႔ဆြဲၾကိဳးငါ ေရာင္းၿပီး ဆပ္တယ္။ ရွံဳးလို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး လိုက္ၿပီး ဖာရ၊ ေထးရ၊ ေခ်းရ၊ ငွားရ၊ ခိုးရ၊ ၀ွက္ရတာ ပိုဆိုးတယ္။ ပိုရွက္ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ အခု မင္း ဖဲႏိုင္တယ္။ ႏိုင္လုိ႔ အကုန္ယူတာ မေက်နပ္စရာ တစ္ခုမွ မရိွဘူး။ ႏိုင္ရင္ အကုန္ယူစတမ္းဘဲကြာ။ ငါနားလည္ပါတယ္။ မင္းကို စိတ္မဆိုးပါဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာသည္။ ဒါေတာင္မွ ဟိုေကာင္က ေက်ာ္ေအာင္႔ကို ဇြတ္ဆြဲၿပီး ထမင္း လိုက္ေကြ်းသြားေသးသည္။ ဒါေတာ႔ ေက်ာ္ေအာင္ ျငင္းလုိ႔ မေကာင္းေတာ႔။ အဲဒီ၀ုိင္းၿပီးကတည္းက ေက်ာ္ေအာင္႔ လည္ပင္းမွာလဲ ဆြဲၾကိဳး ျပန္မေတြ႔ရေတာ႔။ ဖဲကိုလဲ ယတိျပတ္ ျဖတ္လုိက္သည္။ သူမ်ားရိုက္တာကိုေတာင္မွ ဖဲကိုင္မေပးေတာ႔။ ေက်ာ္ေအာင္က အဲဒီေလာက္ စိတ္ၾကီးခဲ႔သည္။
ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလဆန္း
“ဟေရာင္ မင္း ေက်ာ္ေအာင္မို႔လား။ မသာ။ ေသခ်င္းဆိုး။ ေရာက္ေနတာေတာင္ အေၾကာင္းမၾကားဘူး။”
“ဟေကာင္ မ်ိဳးၾကီး။ မင္း ဒီေရာက္ေနတာေတာ႔ သိသားဘဲ။ မင္း ဖုန္းနံပါတ္။ အီးေမးလ္ ငါမွ မသိတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ ဆက္သြယ္ရမလဲ ေသခ်င္းဆုိးရ၊ ႏွမေပးရ”
ေက်ာ္ေအာင္ တစ္ေယာက္ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုႏွင္႔ စကၤာပူကို ေရာက္စဥ္ စလံုးမွာ အေျခက်ေနသည္႔ မ်ိဳးၾကီးႏွင္႔ ပင္နီဇူလာ ပလာဇာမွာ ေတြ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေကာင္ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက ေ၀းသြားၾကတာ အခုျပန္ေတြ႔သည္ အထိ။ ေျပာစရာစကားေတြ ေျပာမကုန္။ ႏွစ္ေကာင္သား အေၾကာင္းျပခ်က္ ေကာင္းေကာင္းျဖင္႔ ဘီယာဆိုင္သို႔ ခ်ီတက္သြားၾကသည္။ ေရွးျဖစ္ေဟာင္းေတြ ေျပာရင္း ေက်ာ္ေအာင္ ေနာက္ဆံုးထိုင္သည္႔ ဖဲ၀ိုင္း အေၾကာင္းကို ေရာက္သြားၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး စိတ္၀င္စားသည္႔ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး လုပ္ၾကဖို႔ အေၾကာင္းေရာက္သည္။ ၿပီးေတာ႔ စီးပြားေရးႏွင္႔ ဆက္စပ္ေနသည္႔ ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္းေရာက္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေၾကာင္း အာလူး ဖုတ္ၿပီး အေတြးအျမင္ ဖလွယ္ၾကသည္။ NLD အေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး သူတို႔ ေျပာႀကသည္႔ အေၾကာင္းက PR စနစ္ေခၚ ေ၀ပံုက် ေရြးေကာက္ပြဲ စနစ္။
၀ိုင္းသိမ္းေတာ႔ မ်ိဳးၾကီးက ေက်ာ္ေအာင္႔ကို Taxi ေပၚတင္ေပးခါနီး ေျပာသည္။ “အဲဒီဘဲၾကီးေတြ မင္း ဖဲရွံဳးသေလာက္ေတာင္ ဇ မရိွဘူးကြ” တဲ႔။ ေက်ာ္ေအာင္ က မ်ိဳးၾကီးေျပာသလို ဇရိွတာေတြ၊ ဇမရိွတာေတြလဲ အဲဒီအခ်ိန္က မေတြးမိပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက အေမ႔ ေခၽြးနဲစာ အျမတ္တႏုိးဆင္ေပးတဲ႔ ဆြဲၾကိဳးေရာင္းပစ္ခဲ႔ေသာေၾကာင္႔ အေမမ်က္ရည္က်ခဲ႔ရတာ မ်ိဳးၾကီးကို ေျပာမျပ ျဖစ္ခဲ႔ဘူး ထင္သည္။ ဖဲရွံဳးလို႔ ဆြဲၾကိဳးေရာင္းရစဥ္က အေမစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ သူသိခဲ႔သည္။ သူ႔အေပၚ အေမ တစ္သက္လံုး မယံုၾကည္ေတာ႔မွာ သိခဲ႔ေပမယ္႔ သူ႔သိကၡာက အေမ႔မ်က္ရည္ထက္ ပိုအေရးၾကီးတယ္လို႔ သူက ခံယူခဲ႔ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အေမ႔မ်က္ရည္ကို သူထပ္မျမင္ခ်င္ေတာ႔တာေၾကာင္႔လဲ သူအလြန္စြဲလမ္း ႏွစ္သက္သည္႔ ဖဲကစားျခင္းကို ယတိျပတ္ အစိမ္းျဖတ္ခဲ႔ျခင္းသာ ျဖစ္ခဲ႔သည္။
အခု မ်ိဳးၾကီး ေျပာသလို ဟိုဘဲၾကီးေတြ သူ႔ေလာက္ ဇမရိွတာ ဒီေကာင္တစ္ေယာက္တည္း သိေနတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒီဘဲၾကီးေတြ ဘယ္သူေလာက္မွ ဇမရိွတာ အထူးအဆန္းလုပ္ၿပီး ဒီေကာင္က သူ႔ကို လာေျပာေနသည္။ ဘယ္သူ ဇရိွတယ္။ မရိွဘူးဆိုတာ သမုိင္းက ေျပာသြားမွာပါ မ်ိဳးၾကီးရာလုိ႔ စိတ္ထဲက ေတြးရင္း ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ စကၤာပူကို အားက်ရင္း တည္းခိုရာ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ႔သည္။
ဖိုးထက္