၀တ္မႈန္(စကၤာပူ) Survival Job - အသက္ရွင္ဖို႕ အလုပ္အကိုင္
(မိုုးမခ) ေအာက္တုုိဘာ ၁၉ ၊ ၂၀၁၄
ကြ်န္ေတာ္ အသက္အရြယ္ရလာခ်ိန္မွာ အလုပ္အကိုင္အေၾကာင္း နည္းနည္းသေဘာေပါက္လာပါတယ္။ ငယ္ငယ္တံုးကေတာ့ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ပဲ ပိုက္ဆံရေအာင္ အလုပ္လုပ္ရတယ္လို႕ ခံယူပါတယ္။ ဘြဲ႕ရအလုပ္လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ တခ်ိဳ႕ အလုပ္မယ္မယ္ရရ မလုပ္ပဲ၊ စားဝတ္ေနေရးေျပလည္ေနတာ ေတြ႕ရေတာ့ အလုပ္လုပ္မွ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ေငြေၾကးရမယ္ဆိုတဲ့ အမ်ားစုလက္ခံတဲ့အယူအဆကို စဥ္းစားေတြးမိလာပါတယ္။ အလုပ္မလုပ္ပဲ ပိုက္ဆံရေနတယ္လို႕ေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ သူတို႕ မိဘဘိုးဘြားမ်ား စိုက္ခဲ့တဲ့ စီးပြားေရး ၊ေငြေၾကးမ်ားေၾကာင့္လား၊ ေနာက္ဆံုး ဗမာေတြက လူပ်င္းလို႕သတ္မွတ္ထားတဲ့ အာရပ္လူမ်ိဳးေတြလည္း စားဝတ္ေနေရး အိုေကေနတဲ့အျပင္၊ ေရနံေတြ နင္းကန္ထြက္ေနေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္ေနတာလဲ သဘာဝတရားရဲ့ အံ့ၾသဘြယ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ခါက စင္ကာပူႏိုင္ငံသားတစ္ဦး ျမန္မာျပည္လာတယ္၊ ေႏွးေကြးစြာလုပ္ေနတာေတြ႕ေတာ့ ပ်င္းတာကိုး၊ ဆင္းရဲမွာေပါ့..လို႕ေကာက္ခ်က္ခ်က္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ စင္ကာပူအလုပ္လာလုပ္မွ ကမၻာအျမန္ဆံုးလမ္းေလွ်ာက္သူ အဆင့္ရထားတဲ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံက ခပ္ျမန္ျမန္လႈပ္ရွား၊ လုပ္ကိုင္ေနတာကို ေတြ႕ရေတာ့ ဟုတ္သလိုလိုေပါ့။ အဲ.. အေမရိကန္၊ ဂ်ာမဏီ၊ အဂၤလန္ေတြ ေရာက္သြားေတာ့မွ ..ေၾသာ္...တိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံေတြက ဗမာႏိုင္ငံလိုပဲ ေအးေအးေဆးေဆး၊ ေတာ္ေတာ္အပ်င္းထူတာပဲ။ ေသာၾကၤာေန႕ညေနပိုင္းဆို အလုပ္မလုပ္ေတာ့ပဲ၊ သူတို႕စေန၊တနဂၤေႏြ ေလွစီး၊ ျမင္းစီး၊ ခရီးသြားမဲ့အေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။ သူတို႕က ဆရာၾကီးေတြျဖစ္ေနေတာ့ လစာေကာင္းေကာင္းရျပီး၊ အပိုအလုပ္မလုပ္ဘူး၊ တိက်ေသသပ္တဲ့ ဒီဇိုင္း၊ မူပိုင္ခြင့္ R&D တီထြင္မႈေတြကို ေမာင္ပိုင္စီးထားျပီး၊ လိုင္စင္/ ပါမစ္နဲ႕ပဲ လုပ္စားေနပါတယ္။ အခုေတာ့ တရုပ္၊ ကိုးရီးယားနဲ႕ စင္ကာပူ၊ထိုင္း၊မေလးရွားေတြလည္း အမီွလိုက္ေနပါျပီ။
အခုပံုမွာ မြတ္ဆလင္၊ မေလးအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၊ သူတို႕မိသားစု အသက္ရွင္ေနထိုင္ေရးအတြက္ စင္ကာပူ၊ မနက္ခင္း၊ ရထားဘူတာမွာ ကာရီပတ္လို႕ေခၚတဲ့ အာလူးဆာမူစာ (၃)ခု တစ္ေဒၚလာနဲ႕ အလုပ္သြားသူမ်ားကို ေရာင္းခ်အသက္ေမြးေနတဲ့ မိခင္ငယ္ေလးတစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ အိႏၷိယအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက ဝယ္ေနပါတယ္။ ပံုးတစ္ခုကို ေဒၚလာ၄၀ နဲ႕ ႏွစ္ပံုးဆိုရင္ ေဒၚလာရွစ္ဆယ္ဖိုး ေရာင္းကုန္ရင္၊ သူမ အျမတ္ေငြ ေဒၚလာ၂၀ေလာက္ ရမယ္ျဖစ္ပါတယ္။ မနက္ခင္းမွာ ေဒၚလာ၂၀ ရရွိဖို႕အတြက္ ရိုးသားၾကိဳးစား လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ အိမ္ရွင္မတစ္ဦးရဲ့ ဘဝျဖစ္ပါတယ္။ သူမအဖို႕ ေယာကၤ်ားျဖစ္သူ ဘယ္လိုအသက္ရွင္သလဲေတာ့ မသိပါ။ အမ်ားအားျဖင့္ ေယာကၤ်ား မစြမ္းၾကတဲ့အခါ ဇနီးသည္မ်ား ပင္ပမ္းစြာ လုပ္ကိုင္ရေလ့ရွိပါတယ္။
ဒီေဆာင္းပါးမွာေတာ့ အသက္ရွင္ဖို႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဘာအလုပ္လုပ္ရမလဲ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။
လူတိုင္းက လစာေကာင္းေကာင္း အလုပ္ရမယ္၊ ေငြစုေဆာင္းမယ္၊ ရင္းႏွီးေငြရရင္ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္း ေထာင္ျပီး၊ လူေတြကိုအလုပ္ခန္႕မယ္၊ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္မွာ ကိုယ့္ေနရာ၊ လုပ္ႏိုင္မဲ့ လူစားရျပီးရင္ ကိုယ္က တျခား စိတ္ဝင္စားစရာေတြ ဆက္လုပ္မယ္။ လူမႈေရးလုပ္မယ္၊ အားကစားလုပ္မယ္၊ ဘုရားတရားလုပ္မယ္... စသျဖင့္ေပါ့။ စားဝတ္ေနေရးအဆင္ေျပသူေတြ လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္တစ္ခုကေတာ့ “ ႏိုင္ငံေရး” ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာရက ေငြေၾကးထက္ အမ်ားၾကီးသာလြန္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ လူေတြ ကေလးဘဝျဖတ္သန္း၊ ေက်ာင္းပညာေရးျပီးေတာ့ အလုပ္ဝင္၊ အိမ္ေထာင္က်၊ သားသမီးမ်ားေမြးလာျပန္၊ ဒီလိုနဲ႕ သံသရာလည္ေနျပီး အသက္ၾကီးေတာ့ အခ်ိန္ေတြကုန္ေအာင္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိနဲ႕ ေသဆံုးသြားၾကတာ၊ မိမိအတြက္၊ ဘာအက်ိဳးရွိပါသလဲ။
ကမၻာၾကီးကို ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္မယ္ ေၾကြးေၾကာ္တဲ့လူေတြ ေနာက္ဆံုးေတာ့၊ လက္ခ်ည္းက်န္၊ ခါခ်ဥ္ေကာင္ၾကီး ခါးမသန္ျဖစ္ျပီး၊ ေဒၚလာတစ္သန္း စုေဆာင္းမိတဲ့ စင္ကာပူလူမ်ိဳးအမ်ားစုလည္း ေရႊပံုေပၚထိုင္ေနျပီး ငိုေနရသူေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ခပ္ရိုင္းရိုင္းေရးရင္ ေကာက္ရိုးပံုေစာင့္တဲ့ ပါပီကေလးလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ မိမိပိုင္ဆိုင္တဲ့ အိမ္၊ကား၊ ျခံေျမ၊ လုပ္ငန္းေတြက ေဒၚလာတစ္သန္း တန္ေနေပမဲ့၊ ကိုယ့္အနားမွာ ကိုယ့္သားသမီး၊ တူတူမ အရင္းေတြ မေနၾက၊ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ငါ့ပစၥည္းေတြက တစ္လ ေဒၚလာ ၅၀၀၀ ေလာက္ ပံုမွန္ရေနတယ္ဆိုျပီး၊ အိမ္၊ ကား၊ ျခံေျမေတြ ထိန္းသိမ္းဖို႕၊ ဇနီးသည္မိသားစုမ်ားအဖို႕ ကုန္က်စရိတ္ကလည္း တစ္လ ေဒၚလာ ၅၀၀၀ ျဖစ္ေနေတာ့၊ အလႈအတန္းလုပ္ခ်င္လဲ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၊ ဘာသာေရးကို မလႈတန္းႏိုုင္ပဲ၊ ကိုယ့္နဲ႕ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္လူေတြကိုပဲ လူဒါန္းေနရသူမ်ားပါတယ္။
ေနာက္တဆင့္ကေတာ့ စင္ကာပူ ၇၀%ေလာက္ရွိတဲ့ တစ္ေန႕လုပ္၊ တစ္ေန႕စား၊ လင္မယား၂ေယာက္ေပါင္း တစ္လကို ေဒၚလာ ၃၀၀၀ ေလာက္ ဝင္ေငြရွိတဲ့ လင္မယားေတြပါ။ သူတို႕လည္း တစ္ေန႕ကို ၁၂နာရီလုပ္၊ ကေလးေက်ာင္းစရိတ္၊ စားဝတ္ေနေရး ဖုန္းစရိတ္၊ ကားရထားစရိတ္၊ တီဗြီအင္တာနက္စရိတ္၊ အဝတ္အစားစရိတ္... မိသားစု ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္လကို ေဒၚလာ၃၀၀၀ေလာက္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ငွခ်င္ပါ့မလဲ။
ဒီေတာ့ စင္ကာပူကလူတန္းစား၂ခုကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ဆင္းရဲ၊ ခ်မ္းသာ ကြာျခားလာတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ပိုင္ဆိုင္မႈ ေဒၚလာတစ္သန္း ဆိုတာက စင္ကာပူႏိုင္ငံသား အသက္၅၀ေက်ာ္ရင္ ပိုင္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ အိမ္၊ ကား၊ CPF စုေဆာင္းေငြ၊ အသက္အာမခံစုေဆာင္းေငြ၊ စေတာ့ရွယ္ရာေတြ ေပါင္းလိုက္ရင္ ေဒၚလာတစ္သန္းေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိပါတယ္။ ေနာက္လူမ်ိဳးတစ္ခုကေတာ့ လက္လုပ္လက္စား CPF စုေဆာင္းေငြမရွိတဲ့ ပညာမဲ့လူတန္းစားျဖစ္ပါတယ္။ ေငြကို မသံုးတတ္၊ မစုေဆာင္းတတ္ေတာ့ ဆင္းရဲစြာနဲ႕ အသက္၆၀ေက်ာ္လဲ၊ ညေစာင့္၊ ေရွာ့ပင္စင္ကာ၊ စားေသာက္ဆိုင္ပန္းကန္ေဆး၊ စားပြဲထိုး၊ သန္႕ရွင္းေရး လုပ္ေနရတဲ့ ေယာကၤ်ားမိန္းမေတြပါ။ အင္မတန္မ်ားျပားတဲ့ ဆင္းရဲသားမ်ား စင္ကာပူ၊ နယူးေယာက္၊ တိုက်ိဳေတြမွာ ရွိပါတယ္။ စင္ကာပူမွာ ေတာင္းစားသူမ်ား ေပ်ာက္က်ား ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ သနားသူေတြက ေပးေတာ့ ရတာနဲ႕ လက္ေၾကာမတင္းပဲ လိုက္ေတာင္းေနတဲ့ အမ်ိဳးေတြလည္းရွိပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေတာင္းစားသူထက္၊ လိမ္စားသူက ပိုမ်ားတယ္လို႕ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ခရစ္ယာန္က်မ္းစာမွာ သုတၱံက်မ္းေရးတဲ့ ေဆာ္လမြန္မင္းၾကီးက ဘုရားသခင္၊..ေငြရတတ္ျခင္းနဲ႕ ဆင္းရဲျခင္းကို မေပးပါႏွင့္၊ ေငြရပါက ဘုရားသခင္ကိုေမ့မွာစိုးရျပီး၊ ဆင္းရဲပါက သူ႕ဥစၥာခိုးမိမွာစိုးပါ၏...လို႕ေရးထားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က ဆင္းရဲလြန္းလို႕ အက်င့္စာရိတၱ Corruption Index ကမၻာ့အဆိုးဆံုး ျဖစ္ရတာ က်ေနာ္တို႕လက္ခံရမွာပါ။ ဥပေဒစိုးမိုးမႈ လံုးဝနီးပါးမရွိလို႕ ဘ႑ာေငြကို ႏိႈက္စားသူ၊ အခြန္ေငြမေပးတဲ့လူ၊ ကုမ႑ီေတြ အမ်ားၾကီး၊ အခု ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ၃ႏွစ္ကာလမွာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ လူေကာင္း၊လူေတာ္မ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ပါေစ၊ မီဒီယာေလာက ပန္းပန္ႏိုင္ပါေစ..ျမန္မာျပည္အတြက္ ဆုေတာင္းပါတယ္။
စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ားအတြက္ အသက္ရွင္ေနထို္င္ႏိုင္ဘို႕၊ မေၾကာင့္မက် ေနထိုင္ဖို႕ ..ရိုးသား၊ မွန္ကန္တဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ေရးခ်င္ပါတယ္။
ပင္နီစူလာပလာစာမွာ အရင္က ဗမာအခ်င္းခ်င္း၊ ႏွိပ္ကြပ္၊ ေစ်းၾကီးနဲ႕ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္မ်ား၊ ေငြလႊဲမ်ား၊ ေနာက္ဆံုး စာအုပ္ဆိုင္က စာအုပ္အထိ အလြန္ေစ်းၾကီးစြာ ဝယ္ရပါတယ္။ ပင္နီစူလာပလာစာ အျပင္မွာ တရုပ္၊ကုလား၊မေလး စားေသာက္ဆိုင္မွာ တစ္ပြဲ ၃ေဒၚလာေလာက္နဲ႕ စားႏိုင္ေပမဲ့၊ ဗမာဆိုင္မွာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဟင္း၃မ်ိဳးနဲ႕ စားျပီး၊ ၆ေဒၚလာ၊ ၁၀ေဒၚလာ ေပးရတာကို မႏွေမ်ာတဲ့ ကိုေရႊ၊ ဗမာမ်ားေၾကာ ေစ်းဆိုင္ပိုင္ရွင္မ်ားကလည္း ေစ်းတင္ေရာင္းၾကပါတယ္။ ဗမာဆိုင္မွာ ဟင္းခ်ိဳမႈန္႕၊ ငရုပ္သီး၊ ဆားမ်ားမ်ား ဟင္းလွ်ာမ်ားအတြက္ တဒဂၤခံစားမႈအတြက္ ေငြေပးႏိုင္ပါတယ္။ ေလာကြတ္ကလည္း ေကာင္းေတာ့ ကိုယ္စားတာ ကိုယ္ရွင္းတဲ့ စင္ကာပူစရိုက္ကို လက္မခံဘူး။ ကိုယ္ကပဲ သူမ်ားကိုေကၽြးခ်င္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဗမာအလုပ္သမားမ်ား စားေသာက္၊ သံုးစြဲရင္း ေငြရေလေလ၊ အေၾကြးတင္ေလေလ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကိုယ္က ေငြမစုေဆာင္းမိေတာ့ ၊ အမ်ားစုက တစ္ပူပူ တစ္မ်ိဳး၊ သနားေအာင္တစ္မ်ိဳး၊ ျမန္မာျပည္က မိဘ၊ေဆြမ်ိဳး၊အိမ္ေထာင္ဖက္မ်ားက ေတာင္းလြန္းလို႕ ျမန္မာျပည္ကိုပို႕ရင္းက ပို႕ေနတာ၊ အိတ္ေပါက္နဲ႕ဖားေကာက္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ စုေဆာင္းေငြမရွိလို႕ အလုပ္သမားဘဝက ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းျဖစ္ဖို႕ဆိုတာ ေဝးလာေဝးပါ။
ဒါေပမဲ့ ၁၀%ေလာက္ ျမန္မာမ်ားစြာ ေအာင္ျမင္၊ ေငြေၾကးအဆင္ေျပၾကပါတယ္။ စီးပြားလုပ္တတ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ ၉၀ ရာႏႈန္းကေတာ့ ရရစားစား ေတြခ်ည္းပါပဲ။ အိမ္ၾကီး၊ ကားၾကီးဝယ္ျပီး လစဥ္ အိမ္ဖိုး၊ ကားဖိုးေပးေနရေတာ့ စုေဆာင္းေငြမရွိ၊ လက္ရွိ လစာရတဲ့အလုပ္ကို မျပဳတ္ဖို႕ပဲ ဆက္လုပ္ေနရတယ္။ အိမ္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ျပီး၊ အျမဲတမ္းကိုယ့္ဘဝ ေငြကို ေခြ်တာေနတဲ့ လူေတြကိုၾကည့္ျပီး တခါတရံေတာ့ သနားမိပါတယ္။ ေငြပံုေပၚထုိင္၊ အိမ္ျခံေျမပိုင္ျပီး ရင္းႏွီးလုပ္မစားတပ္၊ ငွားစားဖို႕ေတာင္ အိမ္ငွားက အပိုင္စီးမွာေၾကာက္ေနတဲ့ လူေတြရွိပါတယ္။ ဒီလိုလူအတြက္ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ကေတာ့ ေဝးေဝး၊ ေဝးလြန္းလွပါတယ္။
ကိုယ္ပိုင္အလုပ္လုပ္ခ်င္သူမ်ားစြာ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ ၾကိဳးစားၾကပါတယ္။
စင္ကာပူမွာ အေနၾကာျပီး၊ စင္ကာပူပီအာျဖစ္၊ စီတီစင္ျဖစ္ေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားကေတာ့ အိမ္ပြဲစားအလုပ္ကို လုပ္ၾကတယ္။ အိမ္တစ္လံုး ေရာင္းရရင္ ပြဲစားခ ေဒၚလာ ၅ေထာင္ကေန၊ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ထိ ရတယ္ဆိုေတာ့၊ ကိုယ္အိမ္ဝယ္ျပီး ပြဲစားခေပးလိုက္တာကို ႏွေမ်ာမိတယ္။ ကိုယ္လဲ ပြဲစားလုပ္ခ်င္လာတယ္။ သင္တန္းေျပးတက္တယ္။ သင္တန္းေၾကး၊ အသင္းဝင္ေၾကား ေဒၚလာ ၂၀၀၀ ေလာက္ရင္းႏွီးျပီး၊ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း၊ ၂ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဘာမွျဖစ္မလာဘူး။
အသက္အာမခံေရာင္းမယ္၊ အခ်ိန္ပိုင္းလုပ္မယ္၊ အဆင္ေျပလာရင္ အလုပ္ထြက္ျပီး အခ်ိန္ျပည္ အသက္အာမခံလိုက္ေရာင္းမယ္ ဆိုတဲ့ စင္ကာပူလူမ်ိဳးမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာမ်ားလည္း အသက္အာမခံ ေရာင္းစားမယ္ ၾကံတဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ားစြာ၊ ဘာမွျဖစ္မလာပါဘူး။ အသက္အာမခံလုပ္ငန္းကေတာ့ ေအာင္ျမင္ဖို႕လမ္း မရွိဆံုး အလုပ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ အိမ္ပြဲစားကမွ အမ်ားၾကီးအဆင္ေျပႏိုင္ပါတယ္။
အလားတူ၊ ဗမာအခ်င္းခ်င္း၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေရာင္းမယ္၊ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ Student Pass, Work Pass ေလွ်ာက္ေပးမယ္။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္အိုင္စီ ငွားျပီး၊ ဗီဇာေလ််ာက္ေပးမယ္၊ တစ္ခါေလွ်ာက္ ေဒၚလာ၂၀ စသျဖင့္ အခ်င္းခ်င္းပဲ၊ လုပ္ကိုင္စားေသာက္လာတယ္။ အရင္တုန္းက S.Pass, EP ပါမစ္ရသူထံက ဇနီးသည္ျဖစ္ေၾကာင္း အတုလုပ္တဲ့ေခတ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘြဲ႕လက္မွတ္ အတုနဲ႕ စင္ကာပူႏိုင္ငံသားျဖစ္ေနသူမ်ားစြာလည္း ရွိပါတယ္။ အခုေတာ့ စင္ကာပူအစိုးရက ဒါေတြကို ေတာ္ေတာ္ထိန္းထားႏိုင္ပါတယ္။ အတုလုပ္စားတဲ့ ေခတ္ကုန္လာေပမဲ့ လုပ္စားေနတုန္းပါပဲ။
ပင္နီစူလာမွာ ဆိုင္ေထာင္လုပ္ကိုင္စားေသာက္သူေတြလည္း ေန႕ျမင္ညေပ်ာက္ပါပဲ။ ေစ်းၾကီးေပးငွားတဲ့ ျမန္မာမ်ားေၾကာင့္ ပင္နီစူလာပလာစာ ဆိုင္ခန္းေသးေသးေလးကို မ်က္ႏွာစာ၊ တစ္လ ၆၀၀၀ ေဒၚလာ၊ အတြင္းခန္းကို တစ္လ ေဒၚလာ ၃၀၀၀ ေပးျပီးငွားရမ္း၊ ေငြလႊဲ၊ စားေသာက္ဆိုင္၊ ကုန္စံုဆိုင္၊ ေအးဂ်င့္ဆိုင္ေတြ ဖြင့္ၾကတယ္။ ဆိုင္ရွင္ကို လုပ္ေၾကြးသလိုပါပဲ။ ဆိုင္ခန္းငွားခ မကာမိလို႕ ဆိုင္ျပဳတ္သြားသူေတြလဲ မနည္းပါ။ သူျပဳတ္၊ ကိုယ္ေထာင္ သံသရာလည္ေနတဲ့ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းပါ။ ဆိုင္ခန္း ငွားခေစ်းၾကီးေနျပီး ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ေစ်းၾကီးေတာင္းေနတဲ့ ေအးဂ်င့္ေတြ ၾကီးစိုးေနဆဲပါ။
ေနာက္ဆံုး ျမန္မာေတြ လူပြဲစားအဆင့္ကို လုပ္စားရင္းနဲ႕၊ ေရာက္လာၾကတယ္။ ျဖတ္လမ္းနည္းနဲ႕ ေငြရခ်င္သူမ်ား သူမ်ား၊ စင္ကာပူေရာက္ရင္ ျပီးေရာဆိုျပီး ေအးဂ်င့္ကို ေဒၚလာ ၃ေထာင္၊ ၄ေထာင္ေပးျပီး စင္ကာပူကို WP, S-pass အလုပ္လာလုပ္တဲ့ ေခတ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ လုပ္စားေနတဲ့ ဇတ္လမ္းေတြကေတာ့ မ်ားလြန္းလို႕ က်ေနာ္ရဲ့ ေဆြမ်ိဳးမ်ားစြာ ပါဝင္ေနပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေအးဂ်င့္အလုပ္ကေတာ့ အိမ္ေဖာ္ လုပ္အားခကို ညွစ္ယူတဲ့ ဗမာနဲ႕စင္ကာပူ ေအးဂ်င့္ ၂ဦးျဖစ္ေနပါျပီ။
အလုပ္သမ်ားမ်ားထံမွာ လုပ္အားခေငြညွစ္ယူျခင္း
အရင္ကေတာ့ အလုပ္ရမယ္၊ စင္ကာပူ၊ ဒူဘိုင္း ေတြမွာ ပြဲခေငြ ေဒၚလာ ၃၀၀၀ (က်ပ္ ၂၅သိန္း) ၾကိဳတင္ေပးျပီး၊ အလုပ္ပြဲစားအပ္တဲ့ေခတ္ ေတာ္ေတာ္ေခတ္စားပါတယ္။ ၃လေလာက္ အပင္ပမ္းခံလုပ္ရင္ အရင္းေက်ေတာ့ မဆိုးေပမဲ့၊ တခ်ိဳ႕ ၆လလုပ္လဲ အရင္းမေက်ပဲ၊ ညစ္ခံရျပီး ျပန္ရတဲ့ ဗမာေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ။ အခုေခတ္မွာေတာ့ ဗမာအလုပ္သမားေတြ ကိုယ့္ဖာသာပဲ၊ စင္ကာပူကို ေလယာဥ္စရိတ္၊ ေနထိုင္စရိတ္ ေဒၚလာတစ္ေထာင္ အကုန္ခံျပီး၊ ကိုယ့္ဖာသာအလုပ္လာရွာေနၾကပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ ေအးဂ်င့္ပဲ အားကိုးတဲ့ ဗမာမ်ားစြာ ရွိေနေသးေတာ့ ေအးဂ်င့္မ်ား၊ စားေသာက္ေနတုန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေအးဂ်င့္မ်ား အဆင္မေျပတဲ့ေခတ္ ၂၀၁၁-၂၀၁၄ ကာလျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘြဲ႕ရ အလုပ္ကိုင္ရွာဖို႕ စင္ကာပူကို အလုပ္လာရွာျဖင္း အလြန္ေခတ္စားေနပါတယ္။
ျမန္မာလူငယ္ေတြ စင္ကာပူမေရာက္ဖူးရင္ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း မရႏိုင္ဘူးလို႕ ေတာင္ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ စင္ကာပူျပန္ဆိုရင္ ဘာဒီပလိုမာ၊ ဆာတီဖီကိတ္ ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ေခါက္ေလာက္ေရာက္ဖူးျပီး၊ အလုပ္လုပ္ဖူးသလိုလို နဲ႕ ဗမာျပည္ျပန္သြား၊ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းရေနသူမ်ားလည္း ရွိပါတယ္။ စင္ကာပူကို အထင္ၾကီးလဲ ၾကီးစရာျဖစ္ပါတယ္။ လစာ ေဒၚလာ ၁၅၀၀၊ ေဒၚလာ ၂၀၀၀ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က လစာ က်ပ္တစ္သိန္း (ေဒၚလာ၁၅၀) ထက္အမ်ားၾကီး သာလြန္ေပတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ စင္ကာပူက အလြန္ စရိတ္ၾကီးတယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။ စင္ကာပူက ကုမၸဏီေတြလည္း လူေတြဆီက နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ ေငြညွစ္ယူေနပါတယ္။ ဥပမာ ..အိမ္ငွားခ၊ တယ္လီဖုန္းခ၊ တကၠစီ၊ရထား၊ဘတ္စကားခ၊ အက်ီၤအဝတ္စား၊ အသံုးအေဆာင္ Branded မ်ားစြာ သြားရည္ယိုစရာရွိပါတယ္။ ဟန္းဖုန္းလွလွေလးအတြက္ မိန္းမအိေျႏၵအဆံုးခံသူမ်ားစြာ ရွိေနတာ ဝမ္းနည္းစရာပါ။
အိမ္ေဖာ္မ်ားထံမွ လုပ္အားခေငြညွစ္ယူျခင္း
ျမန္မာအိမ္ေဖၚမ်ားက အမ်ားအားျဖင့္ ျမန္မာျပည္မွာအဆင္မေျပလို႕၊ ေယာကၤ်ားနဲ႕အဆင္မေျပ၊ မိဘေမာင္ႏွမမ်ားကို ၾကည္ရႈခ်င္လို႕ လမ္းရွာေနတဲ့ ေဂၚလီမ၊ လူလည္မမ်ား၊ မလည္ရႈပ္ ေတာသူမ်ား၊ စသျဖင့္ မိန္းကေလးမ်ားစြာ ၆လ၊ ၈လ လခမရပဲ အခမဲ့လုပ္ေပးေနတဲ့ ေခတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ပြဲစားက ဥပမာ ပဲခူးျမိဳ၊ လွည္းကူးျမိဳ႕နယ္မွာ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေတြ ေဝသြားတယ္။ ဖတ္ၾကည့္လို႕ တစ္လ ၃သိန္းရမယ္ ဆိုေတာ့ ပြဲစားကို တယ္လီဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံမလိုေပမဲ့လည္း ေအးဂ်င့္က အဂၤလိပ္စကားနည္းနည္းသင္ေပးျပီး၊ စင္ကာပူကို အိမ္ေဖၚအျဖစ္ လႊတ္လိုက္တယ္။ အဆင္ေျပသြားတာ မ်ားပါတယ္။ ဆယ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ ၁၀%ေလာက္ေတာ့ အဆင္မေျပပါဘူး။ ေနာက္ဆံု အိမ္ရွင္ညွင္ပမ္းႏွိပ္စက္၊ မတရာက်င့္ခံရသူေတြ မ်ားစြာရွိသလို၊ အိမ္ရွင္အဖြားၾကီးကို သတ္ပစ္၊ ထိန္းရတဲ့ကေလးကို နာေအာင္ရိုက္ႏွက္တဲ့ အိမ္ေဖၚေတြလည္း ၁၀% ေပၚလာပါတယ္။ မခံႏိုင္လို႕ တိုက္ေပၚက ခုန္ခ်သူမ်ားလည္း ရွိပါတယ္။
စင္ကာပူေရာက္ အလုပ္သမားမ်ားရဲ့ ေဆးစစ္ျခင္း၊ Training သင္တန္းမ်ား
မိတ္ေဆြျမန္မာမ်ား စင္ကာပူက ေဆာက္လုပ္ေရး၊ သေဘၤာက်င္း၊ ေရနံဓါတု စက္ရံုေတြကို အလုပ္လာလုပ္သူမ်ားအတြက္ လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရယ္ကင္းရွင္းေရးသင္တန္း ဖြင့္ထားပါတယ္။ သင္တန္းဆရာျဖစ္ဖို႕ မလြယ္ေပမဲ့ ၾကိဳးစားျပီး အစိုးရထံက လက္မွတ္မ်ား ရေအာင္၊ အခ်ိန္၊ ေငြ အကုန္ခံျပီး သင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခု ေထာင္ထားပါတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းဆိုေတာ့ သင္တန္းသား မ်ားမ်ားရမွ ျဖစ္မွာပါ။ သင္တန္းသားမရွိရင္ သင္တန္းေနရာငွားခ၊ ပစၥည္းစရိတ္၊ မွတ္ပံုတင္ေၾကးေတြ တစ္လကို အနည္းဆံုး ေဒၚလာ ၄၀၀၀ေလာက္ ကုန္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္လကို သင္တန္းသား အနည္းဆံုး ၂၀၀ ေလာက္ သင္ေပးႏိုင္မွ၊ သင္တန္းစရိတ္ေၾကရံုရွိပါတယ္။ သင္တန္းဆရာ၂ဦးနဲ႕ ဝန္ထမ္းလုပ္သူမ်ားအတြက္ လစာမ်ား တစ္လ အနည္းဆံုးေဒၚလာ ၂၀၀၀ ေလာက္ကို ထည့္ေပါင္းရင္၊ ဝင္ေငြ တစ္လ ၉၀၀၀ ေလာက္မွ မရလို႕မျဖစ္ပါဘူး။
ဒီေတာ့ သင္တန္းသားမ်ားကို ဘယ္လိုလိုက္ရွာရမလဲ။ သင္တန္းကေကာ.. တကယ္တတ္ေအာင္သင္ေပးမွာလာ။ ေအာင္ရံုပဲသင္ေပးျပီး စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ရရံုပဲ လုပ္မွာလား.... ေမးခြန္းထုတ္စရာေတြ ရွိပါတယ္။ တကယ္တတ္ေအာင္သင္ေပးမဲ့ သင္တန္းဆိုရင္ေတာ့ စာေမးပြဲက်ႏႈံးမ်ားရင္ေတာ့ ေရရွည္မွာ သင္တန္းက်ရံႈးမွာပါ။ ၂ရက္သင္တန္းနဲ႕ အားလံုးတတ္ေအာင္ ျမန္မာဘာသာနဲ႕ သင္ေပးေတာင္ တတ္ဖို႕မလြယ္ပါဘူး။ ေအာင္ဖို႕နဲ႕၊ အလုပ္ခြင္ထဲမွာ အဆင္ေျပရံု အဓိကထားျပီး၊ သင္တန္းဖြင့္ရပါတယ္။
လုပ္ငန္းတစ္ခုလုပ္ရင္ Skills, Material ေတြထက္ Customer က ပိုျပီးအေရးၾကီးပါတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းၾကီးေတြက ပရိုမိုးရွင္းဆိုျပီး ပထမ၆လကို အလကားလုပ္ေပးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ပိုက္ဆံေတာင္းတယ္။ ဒါမ်ိဳးနည္းလမ္းေတြ မ်ားပါတယ္။ သင္တန္းေက်ာင္းဖြင့္ျပီး စီးပြားျဖစ္လုပ္ဖို႕ကေတာ့ စင္ကာပူမွာ အလြန္မ်ားပါတယ္။ အရင္က ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကို အဂၤလိပ္၊ ကြန္ျပဴတာ၊ စာရင္းကိုင္ စတဲ့သင္တန္းမ်ားစြာနဲ႕ Student Pass ရေအာင္လုပ္ျပီး၊ အျပင္မွာအလုပ္လုပ္စားသူမ်ားေၾကာင့္ သင္တန္းဖြင့္စားသူ မ်ားပါတယ္။ အခုေတာ့ လုပ္စားတဲ့ သင္တန္းမ်ား နည္းသြားပါတယ္။ အစိုးရ တကၠသိုလ္၊ ေပၚလီ၊ အိုင္တီအီးေတြမွာေတာင့္ အခ်ိန္ပိုင္း သင္တန္းမ်ားဖြင့္ျပီး၊ ကုမဏီမ်ား၊ တစ္ဦးခ်င္းဆီက သင္တန္းေၾကးေတာင္း လုပ္စားေနရပါတယ္။
အခု အလုပ္သမ်ားသင္တန္း Safety Training Course တစ္ခုကို ၂ရက္၊ ေဒၚလာ ၂၀၀ယူပါတယ္။ ဒီေတာ့ သင္တန္းသား ရရွိေရးက အသက္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘယ္လို႕ပံု၊ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ သင္တန္းသားရႏိုင္မွာလဲ။ နည္းမ်ိဳးစံုရွိပါတယ္။ အလြယ္ကူဆံုးနည္းကေတာ့ အလုပ္သမားမ်ားစြာခန္႕တဲ့ Keppel Shipyard ဒါရိုက္တာတစ္ေယာက္ကို ေကာ္မရွင္ေပးနည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြက ရိုးေနေတာ့ လဘ္ေပးလပ္ယူတဲ့ ပံုစံျဖစ္ေနပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံက သင္တန္းမ်ား
အလုပ္အကိုင္ရရွိေရးက အရမ္းအေရးၾကီးေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ဘြဲ႕ရအလုပ္သမားမ်ားစြာ ဥပမာ အထည္ခ်ဳပ္အလုပ္သမ၊ လစာ ေဒၚလာတစ္ရာ US$100 ရဖို႕အေရးကို ဘြဲ႕ရအလုပ္သမ မ်ားစြာ လုပ္ေနရရွာပါတယ္။ ေက်ာင္းျပီးေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသြားအလုပ္လုပ္မလား၊ ကုမဏီေတြက အလုပ္ခန္႕မလား... ဒီေတာ့ သင္တန္းေက်ာင္းမ်ား အလြန္ေခတ္စားေနပါတယ္။ ဂ်ပန္ ေတေလဂ်ပိုး ေျမာက္မ်ားစြာ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာျပီး ဂ်ပန္စကားေျပာသင္တန္း ဖြင့္ပါတယ္။ ဂ်ပန္စကား ၆လသင္ေပးျပီး၊ တတ္သြားရင္ ဂ်ပန္ကို တစ္လ ေဒၚလာ ၂၀၀၀ နဲ႕ အလုပ္ခန္႕မယ္ေပါ့။ စာရင္းကိုင္၊ ကြန္ျပဴတာ၊ အင္ဂ်င္နီယာသင္တန္းမ်ားစြာလည္း ဒီလိုပဲ ညာျပီးတက္ခုိင္းပါတယ္။ လစဥ္ သင္တန္းေၾကး၊ ေနစရိတ္၊စားစရိတ္ သံုးသိန္းအထက္ ေပးျပီး၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ တက္ၾကပါတယ္။ ၆လျပီးေတာ့ အလုပ္လဲမေပးႏိုင္၊ ခပ္တည္တည္နဲ႕ ဂ်ပန္ေတေလဂ်ပိုးနဲ႕ ျမန္မာဖက္စပ္လုပ္ငန္းရွင္တို႕... လုပ္စားေနပါတယ္။ ကိုးရီးယား၊ အဂၤလိပ္၊ ထိုင္း၊ မေလးရွား...အစရွိသျဖင့္ ဘာသာစကားသင္တန္းမ်ားလဲ မႈိလိုေပါက္ေနပါတယ္။
လူေတြ ပိုျပီးအထင္ၾကီးတာကေတာ့ ဂ်ပန္၊ ကိုးရီးယား သေဘၤာလိုင္းမွာ သေဘၤာသားအလုပ္ရမယ္။ ၆လ သင္တန္းျပီးရင္ ခ်က္ခ်င္း တစ္လကို ေဒၚလာ ၁၅၀၀ေလာက္နဲ႕ သေဘာၤသားအလုပ္၊ ဂ်ပန္သေဘၤာလိုင္းနဲ႕ ဖက္စပ္သေဘၤာတူညီခ်က္ေတြ MoU လက္မွတ္ထိုးျပီး၊ သက္ေမြးသင္တန္းေတြလည္း မႈိလိုေပါက္လာပါတယ္။ အလုပ္ကိုင္နဲ႕သင္တန္း၊ အဂၤလိပ္၊ဂ်ပန္ ဘာသာစကားေျပာသင္တန္း အားလံုးေပါင္း သိန္း၃၀ေပးရမယ္။ ၆လျပည့္ရင္ အလုပ္သြားလုပ္ရံုပဲ။ စာေမးပြဲေတာ့ ေအာင္မွျဖစ္မယ္။ မေအာင္ရင္ ေဆာရီးပဲ ဆိုျပီး ကြာလတီသင္တန္းေက်ာင္းမ်ားလည္း ေပၚေနပါတယ္။ တကယ္ အမွန္အကန္ေက်ာင္းမ်ားစြာ ရွိသလို၊ အၾကံအဖန္ သင္တန္းေက်ာင္းမ်ားက ပိုျပီးမ်ားပါတယ္။
စင္ကာပူ၊ ဒူဘိုင္းကို အလုပ္ကိုင္မ်ားကေတာ့ သင္တန္းတက္စရာမလိုပါဘူး။ ၂ပတ္ေလာက္ သင္တန္းေပးလိုက္ျပီး၊ ပြဲစားခ ေဒၚလာ ၃၀၀၀ေပးလိုက္ရင္ အိုေကသြားပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ လုပ္စားတာရိုးေနပါျပီ။
အိမ္ေဖၚသင္တန္း
အခု ၂၀၁၄မွာ အရမ္းေခတ္စားလာတာကေတာ့ အိမ္ေဖၚသင္တန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားေတာင္ မေျပာတတ္ပဲ ေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ားစြာရွိပါတယ္။ ဒီေရာက္မွ အိမ္ရွင္ေတြက သင္ေပးမယ္။ ေစ်းခ်ိဳ႕ အမိန္႕နာခံရင္ျပီးတာပဲ ဆိုျပီး အိမ္ေဖၚေလာက ျမန္မာမ်ား နာမည္ရလာပါတယ္။ ဖိလစ္ပိုင္အိမ္ေဖၚက အဆင့္တန္းရွိျပီး၊ ေစ်းၾကီးတယ္။ တစ္လ ေဒၚလာ၆၀၀ ေတာင္းတယ္။ ျမန္မာအိမ္ေဖၚက အနည္းဆံု တစ္လာ ေဒၚလာ ၄၈၀ ေပးရမယ္ဆိုတဲ့ အစိုးရသတ္မွတ္ေစ်း၊ မေပးလဲ ရတယ္။ ေဒၚလာ၃၀၀နဲ႕ပဲ လုပ္ပါမယ္ ဆိုတဲ့ အရမ္းလုပ္ခ်င္ေနတဲ့ သနားစရာျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလို မိန္းကေလးေတြကို ျမန္မာေအးဂ်င့္နဲ႕စင္ကာပူေအးဂ်င့္ ၂ဦးေပါင္းျပီး၊ မိန္းကေလးမ်ားရဲ့ ဦးေႏွာက္ေဖါက္စားတဲ့ လုပ္ငန္းကို လုပ္တယ္။ ၆လလံုးလံုး တစ္ျပားမွ မရေပမဲ့၊ ၇လေျမာက္မွာ ရမယ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ ေကာင္းေကာင္း၊ေန၊စားရေတာ့ ဝမ္းသာေနၾကတယ္။ ၆လျပည့္ေတာ့မွ ေအးဂ်င့္က ေနာက္ထပ္၂လ ဆက္လုပ္ရဦးမယ္ ..ေျပာေတာ့ ...ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ ဆက္လုပ္ရံုေပါ့။ အားလံုး ၈လ လံုးလံုး အခမဲ့လုပ္ေပးရတယ္။
ဒီမိန္းကေလး ျမန္မာျပည္ ပတ္စပို႕လုပ္ခ၊ ျမန္မာျပည္မွာ ေအးဂ်င့္အိမ္မွာေနထိုင္စရိတ္၊ အားလံုးကို ျပန္ဆပ္ရတယ္။ ေလယာဥ္ခကို စင္ကာပူအစိုးရက အိမ္ရွင္ေတြေပးရမယ္ ဆိုေပမဲ့၊ ျမန္မာအိမ္ေဖၚမေလးမ်ားပဲ ေပးရတယ္။
မွန္ကန္တဲ့ပြဲစားလုပ္ငန္း
ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း မွန္ကန္တဲ့ ပြဲစားလုပ္ငန္းမ်ားစြာ အလိုရွိေနပါတယ္။ ယခင္စစ္အစိုးရေခတ္က အခ်င္းခ်င္း ဖိႏွိပ္၊ ရိုက္ႏွက္အုပ္ခ်ဳပ္၊ ေသနပ္နဲ႕ပစ္သတ္တာမ်ိဳးေတြ အတိတ္မွာ ခ်န္ထားရစ္သလို၊ အခုေခတ္ စင္ကာပူအလုပ္လာလုပ္တဲ့ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ကူညီဖို႕ အဖြဲ႕အစည္း၊ ကုမဏီမ်ားစြာ လိုေနပါတယ္။ ျမန္မာမ်ားကလည္း မေပးရရင္ အတုလို႕ထင္တာမ်ိဳးလဲရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေအးဂ်င့္က ျမန္မာေတြကို ရိတ္မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာေတြကလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးအရိတ္ခံတယ္။ ျမန္မာလို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတယ္။ ေအးဂ်င့္ကလည္း စကားခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆဲဆိုေျပာရင္၊ ျမန္မာအလုပ္သမားကလဲ ၾကမ္းရမ္းေျပာဆိုတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေအးဂ်င့္ပဲ ႏိုင္သြားတယ္။ ရံႈးသြားတဲ့ ဗမာလည္း စင္ကာပူ MOM အစိုးရကို တိုင္ဖို႕လုပ္ေတာ့၊ ဥပေဒေရွ႕ေနေတြက ပိုက္ဆံေတာင္းျပန္တယ္။ လုပ္မရေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး ျမန္မာအလုပ္သမားဝန္ၾကီးဌာနကို တိုင္တယ္။ ေအးဂ်င့္ ျမန္မာျပည္လိုင္စင္ျပဳတ္သြားတယ္။ ပိုက္ဆံေပးျပီး ကုမဏီအသစ္ျပန္ေထာင္တယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြက က်ိန္စာေတြျဖစ္ပါတယ္။
အဆိုးဆံုးကေတာ့ Chain Business ဆိုတဲ့ ပစၥည္းေစ်းၾကီးၾကီးနဲ႕ Network Marketing လုပ္ငန္းပါ။ ကိုယ့္မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္း ေရာင္းတဲ့လုပ္ငန္း .. ေငြကုန္လူပင္ပမ္း၊ ညနက္မိုးခ်ဳပ္လုပ္ရျပီး ေခါင္ခ်ဳပ္ကပဲ စားသြားတဲ့ MLM Multi-level Marketing လို႕လဲေခၚပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလဲ အလြန္ေခတ္စားပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးအလုပ္ေတြ ေရွာင္ၾကပါ။
စင္ကာပူမွာလဲ ေအးဂ်င့္လုပ္ခ်င္ရင္၊ အစိုးရအသိအမွတ္ျပဳသင္တန္းေတြ တက္ေရာက္၊ ေအာင္ျမင္ရပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ သင္တန္းေၾကး ေဒၚလာ၂၀၀၀ေလာက္၊ ၃လေလာက္ အခ်ိန္ပိုင္း (ဒါမွမဟုတ္) ၂ပတ္ အခ်ိန္ျပည့္ သင္တန္းတက္လိုက္ရင္၊ ေအးဂ်င့္လုပ္ခြင့္လိုင္စင္၊ ေအးဂ်င့္ ကုမဏီဖြင့္ခြင့္လိုင္စင္ က်ပါတယ္။ အလုပ္သမားဝန္ၾကီးဌာနကလည္း ပိုက္ဆံေပးျပီး၊ သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႕ကိုက္ညီရင္... ကုမၸဏီကို တစ္ေယာက္လာစစ္ျပီး၊ လိုင္စင္ခ်ေပးလိုက္တာပါပဲ။ HDB အိမ္ခန္းတံခါးျပင္ခြင့္ လိုင္စင္က်ဖို႕ေတာင္ နည္းဥပေဒေတြ ေရးထားတာအမ်ားၾကီးပါ။
တကယ္ေတာ့ ပါမစ္၊လိုင္စင္ဆိုတာ စင္ကာပူမွာ ဘာမွမခဲယဥ္းပါဘူး။ လုပ္ဖူးတဲ့ ေအးဂ်င့္လူတစ္ေယာက္ကို အပ္လိုက္ရင္ သူ႕ဖာသာျပီးသြားတာပါ။ ႏိုင္ငံျခားသားက စင္ကာပူမွာ ကုမၸဏီေထာင္ဖို႕ ဝန္ေဆာင္ခ ေဒၚလာ ၃၀၀၀ ေလာက္ေတာင္းပါတယ္။ ကိုယ့္ဖာသာလုပ္ရင္ ေဒၚလာ၃၀၀ ပဲကုန္မွာပါ။ စင္ကာပူလိုင္စင္/ပါမစ္ေတြက စည္မ်ဥး္ေတြမ်ားေပမဲ့၊ ေဘာင္ဝင္ေအာင္လုပ္ဖို႕လြယ္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္က လိုင္စင္/ပါမစ္ေတြ အေၾကာင္းေရးရင္ အလြန္ခက္ခဲ၊ နက္နဲလွတဲ့ ပညာရပ္ျဖစ္လို႕ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီေတြကေတာ့ ေအးဂ်င့္ဆီပဲ ပစ္အပ္လိုက္ပါတယ္။ မလြယ္တဲ့ ျမန္မာျပည္ပါ။ စင္ကာပူကေတာ့ လြယ္ပါတယ္။
ျမန္မာေတြ ဆင္းရဲ၊မြဲေတ၊ က်ိန္ျခင္း အမဂၤလာက လြတ္ဖို႕ဆိုတာ အစိုးရေကာင္းမွျဖစ္သလို၊ တစ္ဦးခ်င္းလည္း ေကာင္းမြန္တဲ့ စိတ္ထား Good Attitude ရွိဖို႕လိုပါတယ္။
အိမ္ေဖာ္ေအးဂ်င့္စီ (စင္ကာပူ)
အထူးသျဖင့္ လက္ရွိ စင္ကာပူမွာ သံုးေသာင္းေက်ာ္ ရွိေနတဲ့ ျမန္မာအိမ္ေဖၚအမ်ိဳးသမီးမ်ားအတြက္ ျမန္မာသံရံုးက ဌာနတစ္ခုဖြဲ႕ျပီး အက်ိဳးေဆာင္မွာ ျဖစ္မွာပါ။ အိမ္ေဖၚတစ္ေယာက္ ျမန္မာျပည္ ေဒၚလာ၃၀၀ ျပန္ပို႕တယ္ဆိုရင္ တစ္ႏွစ္ ေဒၚလာ၃၆၀၀၊ အိမ္ေဖၚ၃ေသာင္းက ျမန္မာျပည္ျပန္ပို႕ေငြက ေဒၚလာသန္း ၁၀၀ေက်ာ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံ ဝင္ေငြ တစ္ႏွစ္ ေဒၚလာ သန္း၁၀၀ေက်ာ္ ရွာေဖြေပးေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးမ်ားရဲ့ လုပ္စာကို ဦးေနွာက္ေဖါက္စားေနသူမ်ား ရပ္တန္႕ဖို႕ကေတာ့ ၊ စိတ္သေဘာထားေကာင္းသူမ်ား ေအးဂ်င့္အလုပ္ကို ဝင္လုပ္ဖို႕ျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ေဖာ္မ်ားရဲ့ အႏြံ႕အတာေတာ့ ခံရမွာပါ။ ေစတနာဝန္ထမ္းအလုပ္လို႕ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
၂လစာေလာက္ပဲ အခမဲ့လုပ္ေပးတဲ့ ေအးဂ်င့္မ်ိဳး၊ သင္တန္းမ်ိဳး လုပ္ေပးဖို႕ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက မလုပ္ႏိုင္ေပမဲ့၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း လုပ္ေပးဖို႕ ေကာင္းပါတယ္။ ျမန္မာက ျမန္မာကို ကူညီမွ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ႏိုင္ငံတကာမွာ တင့္တယ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ေအးဂ်င့္ေတြကေတာ့ ျမန္မာအိမ္ေဖၚမ်ားဆီက ၆လ၊ ၈လ ေတာင္းေနဦးမ်ာျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာေအးဂ်င့္မ်ားတကလည္း စင္ကာပူေအးဂ်င့္ေပးတဲ့ ၃လစာ ေအးဂ်င့္ဖီး ေငြေၾကးကို ယူေနမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကေလးမေလးရဲ့ လုပ္အားခကို ျမန္မာ၊ စင္ကာပူေအးဂ်င့္မ်ားက ႏိႈက္စားေနတာ၊ က်ေနာ္စိတ္ကုန္ပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ေအးဂ်င့္ေတြက ေျပာပါတယ္။ ျမန္မာမ မလြယ္ဘူး။ အိမ္ေဖၚက အိမ္ေဖၚလိုမေနဘူး။ သူက ပညာတတ္တယ္၊ ဘြဲ႕ရတယ္။ တရုပ္စကားတတ္တယ္နဲ႕ အိမ္ရွင္က၊ အိမ္ေဖာ္အလုပ္လုပ္ဖို႕ေခၚတာ၊ ခိုင္းတာလုပ္ရမွာေပါ့.. ၊ တခ်ိဳ႕ ျမန္မာမ ေတြက အဂၤလိပ္စကားလဲ နားမလည္၊ အိမ္ရွင္ကပဲ ဗမာစကားသင္ျပီး ခိုင္းေတာ့ အဆင္ေျပလာပါတယ္။ ကိုယ့္ဖက္ ျမန္မာမ ေတြကလည္း အားနည္းပါတယ္။ ဖိလစ္ပိုင္လို အဆင့္မ်ိဳးေတာ့ မရႏိုင္ေသးပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးထဲကပဲ အိမ္ေဖၚမ်ား ကို ဖိလစ္ပိုင္အၤမ်ိဳးသမီးမ်ားလို႕ ၊ ေအးဂ်င့္ခမေပးရပဲ စင္ကာပူကို အလုပ္လာလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ကူညီေပးမဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။
ဝတ္မႈန္ (စင္ကာပူ)