ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ လိြဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ေတာ္ မိန္႔ခြန္း


 ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ လိြဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ေတာ္ မိန္႔ခြန္း
ႏို၀င္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၄




(ႏို၀င္ဘာ ၈ ရက္ေန႔က ကယားျပည္နယ္ လိြဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕တြင္ေျပာၾကားေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ မိန္႔ခြန္း ႏွင့္ ဓာတ္ပံုကုိ 
အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒ ေဖ့စ္ဘုတ္စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူ ေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္)

ကၽြန္မကုိ လာၿပီးေတာ့ အားေပး ေထာက္ခံတဲ့ပရိသတ္အားလုံးလည္း က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။ အားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေစာေစာတုန္းက ဦး၀င္းျမင့္ေျပာသြားတဲ့အထဲမွာ ေနာက္ ဆုံးအပုိင္းေလးကုိ ကၽြန္မက သေဘာက် ပါတယ္။ ဒီကယားျပည္နယ္ကုိ ေရာက္ ဖုိ႔အတြက္ အေကြ႕အေကာက္ေတြ မ်ား လြန္းလုိ႔ ခရီးက ၾကာေနတယ္။
ခရီးက ၾကာတာ ကိစၥ မရွိဘူး။ လမ္းမွာ အရမ္း မူးတာဘဲ။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ဒီလူေတြ ေခါင္းမူးေစမယ့္ ေကြ႕ေကာက္တဲ့လမ္း ေတြ မသြားဘဲနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေလး သြား ၾကစုိ႔လုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔အားလုံး  အဓိ႒ာန္ျပဳ ၾကရေအာင္။

 ကယားျပည္နယ္ကုိ ေရာက္တာ ကၽြန္မရဲ႕ တစ္သက္တာမွာ တတိယ အႀကိမ္ျဖစ္ပါတယ္။
 ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ကေတာ့ ဒီေန႔ျပန္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားေန တာ ႏွစ္ကုိေတာင္ တိတိက်က် ကၽြန္မ မမွတ္မိဘူး။ ေလာပိတ စီမံ ကိန္းဖြင့္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္း က ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဒုတိယအႀကိမ္ကေတာ့ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ပါ။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ကယားျပည္နယ္ကုိ လာဖုိ႔အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ မျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ပါဘူး။
ဥပမာဆုိုရင္ ၂၀၀၃ က ကယားျပည္ နယ္ကုိ မလာခင္မွာ ေနာက္တစ္ခါ တစ္ ႀကိမ္ ကၽြန္မ အက်ယ္ခ်ဳပ္ဖမ္းခံရတာ ေၾကာင့္ မလာျဖစ္ဘူး။
ေနာက္ ဒီႏွစ္ေစာ ေစာပုိင္းကေပါ့။ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၄၃၆ ျပင္ဆင္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ လည္း ကၽြန္မတုိ႔ ဒီကုိ လာဖုိ႔ စီစဥ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ရာသီဥတုအေျခအေနအရ၊ တျခားအလုပ္ေတြအေျခအေနအရ အေႂကြးလာဆပ္တာလုိ႔ဘဲ ကၽြန္မ ကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ခံယူပါတယ္။

ကၽြန္မ လမ္းမွာ အေကြ႕ေကြ႕ အေကာက္ေကာက္ ေတြ မ်ားလြန္းလုိ႔ ကားမူးတာေၾကာင့္မုိ႔ လုိ႔ လမ္းမွာ ထြက္ၿပီးေတာ့ ႀကိဳဆုိတဲ့ ျပည္သူေတြအားလုံးကုိ ကၽြန္မမႏႈတ္ ဆက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ကုိလည္း ကၽြန္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္။
 မႏႈတ္ဆက္ခ်င္လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။   ေတာ္ေတာ္ အေျခအေနကုိ ဆုိးေနလုိ႔ မႏႈတ္ဆက္ျဖစ္တာပါ။
ဒီေလာက္ေတာင္မွ မူးေနတာေတာင္မွ ကၽြန္မက ကၽြန္မတုိ႔ တုိင္းရင္းသူေလး ေတြ တယ္ေခ်ာပါလားဆုိၿပီးေတာ့ အသိ အမွတ္ျပဳမိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုိ ေျပာျခင္းအားျဖင့္ တုိင္းရင္းသားေလးေတြ မေခ်ာဘူးလုိ႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။
တုိင္းရင္းသူေလးေတြက ထူးထူးျခားျခား ေခ်ာတယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕ႏုိင္ငံမွာ မတူညီတဲ့ အလွအပ ေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဒါကုိ ကၽြန္မ တုိ႔ တန္ဖုိးထားရမယ္။ တန္ဖုိးလည္း ထားခဲ့ပါတယ္။

 ဒီက ပရိတ္သတ္ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားထဲမွာ လူငယ္ေတြေတြ႕ရ ပါတယ္။ လူငယ္ေတြေတြ႕ရတဲ့အခါက် ေတာ့ ကၽြန္မ အမ်ားႀကီး၀မ္းသာတယ္။
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဒီလူငယ္ေတြဟာ ကၽြန္မတုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ကုိ ေထာက္ ကူသြားရမယ့္ပုဂ္ၢိဳလ္ေတြ။ အဲဒီေတာ့ လူငယ္ေတြကုိ ကၽြန္မေျပာျပခ်င္တာ တစ္ခုရွိပါတယ္။
ဒါလူငယ္ေတြပုိင္း ကတင္မကဘူး။ လူႀကီးေတြပုိင္းက သိ ခ်င္မွလည္း သိမွာပါ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ ပိုိင္းေပါ့ေနာ္။
 ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္း မွာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရ စီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲ မွာ ေအာင္ႏုိင္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီေအာင္ ႏုိင္မႈကုိ အသိအမွတ္ျပဳမခံခဲ့ရဘူး။ ၈၂ ရာခုိင္ႏႈန္းေသာလႊတ္ေတာ္ေနရာေတြ မွာ ေရြးခ်ယ္ျခင္းမခံရေပမယ့္ ဒီေရြး ေကာက္ပြဲရဲ႕ ရလဒ္ကုိ အဲဒီတုန္းက အာ ဏာရွင္မ်ားက အသိအမွတ္မျပဳခဲ့ဘူး။
အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကေနၿပီးေတာ့ ျပည္သူ႔ရဲ႕အက်ဳိး၊ တုိင္းျပည္ရဲ႕အက်ဳိးကုိ ေဆာင္ရြက္ခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး။

ကၽြန္မ ခဏခဏေျပာတယ္ ေနာ္။ ဒီမုိကေရစီမွာဆုိရင္ ေရွ႕ကလူေတြ က ေနာက္ကလူေတြကုိ သတိျပဳေပး ရမယ္ဆုိတာ။
ကၽြန္မတုိ႔ အဲဒီအခ်ိန္တုန္း ကဆုိရင္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ႏုိင္ၿပီးမွ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ က အေတာ့္ကုိ ဖိႏွိပ္မႈေတြခံခဲ့ရပါတယ္။
 ေတာ္ေတာ္ကုိ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ခရီးကုိ ႏွင္ ခဲ့ရတယ္။ ဒီအခ်ိန္အတြင္းမွာေတာင္မွ ကၽြန္မတုိ႔က ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ဆုိတဲ့ မူကုိ ကၽြန္မတုိ႔ ခုိင္ခုိင္မာမာ ဆုပ္ ကုိင္ခဲ့တယ္။
ဖက္ဒရယ္ဆုိတာ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကဆုိရင္ ဖက္ဒရယ္ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ သုံးလုိ႔ရွိရင္ေတာင္မွ ျပစ္ မႈက်ဴးလြန္သကဲ့သုိ႔ အာဏာပုိင္ေတြက မလုိလားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ဖက္ဒရယ္ ဆုိတာဟာ ဒီႏုိင္ငံကုိ၊ ဒီျပည္ေထာင္စု ကုိ ကြဲျပားေရးကုိ ဦးတည္တဲ့စနစ္ဆုိၿပီး ေတာ့ အဲဒီလုိ ေျပာေနၾကၿပီးေတာ့ ဘယ္ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းကမွ ဖက္ဒရယ္ဆုိ တဲ့စကားလုံးကုိေတာင္မွ မသုံးရဲႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ ၿခိမ္းေျခာက္ထားတာ ရွိပါတယ္။
 ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႔ဘယ္တုန္း ကမွ ဒီဖက္ဒရယ္ဆုိတဲ့မူကုိလည္း လက္ မလႊတ္ခဲ့ဘူး။ ဖက္ဒရယ္ဆုိတဲ့စကား လုံးကုိလည္း ကၽြန္မတုိ႔ဆက္ၿပီးေတာ့ သုံးခဲ့တယ္။
ဒီလုိသုံးခဲ့ရတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့  ကၽြန္မတုိ႔ျပည္သူ ေတြ နားလည္ေစခ်င္လုိ႔။

ဒီႏုိင္ငံဟာ ဘယ္လုိပုံစံနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ဒီမုိကေရစီျပည္ ေထာင္စု ျဖစ္ႏုိင္သလဲဆုိတာ နားလည္ ေစခ်င္လုိ႔ပါ။ အဲဒီေတာ့ ဖက္ဒရယ္ဆုိ တဲ့အဓိပ္ၸာယ္ ကၽြန္မတုိ႔ရွင္းျပတယ္။
ဖက္ဒရယ္စနစ္၊ ဖက္ဒရယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဆုိတာ ႐ုိး႐ုိးေလးပါ။
 ျပည္မနဲ႔ ျပည္နယ္ ေတြၾကားမွာ အာဏာကုိ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခ ခံဥပေဒအရေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဥပေဒ ေဘာင္အတြင္းကေနၿပီးေတာ့ ခြဲျခား ထားတဲ့စနစ္ပါဘဲ။
ဥပမာဆုိလုိ႔ရွိရင္ ျပည္နယ္ေတြက ဘာလုပ္ပုိင္ခြင့္ရွိတယ္။ ျပည္မက ဘာလုပ္ပုိင္ခြင့္ရွိတယ္။
တခ်ဳိ႕ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေတြက ႏွစ္ေနရာစလုံးမွာ ပူးတြဲၿပီးေတာ့ တာ၀န္ယူတာရွိတယ္ စသျဖင့္ေပါ့။
ေနာက္ အဆုံးထိ ဘာပါရ မလဲဆုိရင္ ေနာင္ေခတ္အရ ေပၚလာတဲ့ ကိစၥမွာ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ မသတ္မွတ္ထားတဲ့ ကိစၥေတြေပၚေပါက္လာရင္ ျပည္နယ္ ေတြကေန တာ၀န္ယူရမလား။ ျပည္မ ကေန တာ၀န္ယူရမလား။ ဘယ္လုိဆုံး ျဖတ္မယ္ဆုိတဲ့ဟာအထိ ဒီလုိဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒဟာ ဖက္ဒရယ္ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒပါ။
ခြဲထြက္ေရးနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။

 ဖက္ဒရယ္စနစ္မို႔လို႔ ခြဲထြက္သြားမယ္၊ ဖက္ဒရယ္စနစ္မို႔လို႔ ျပည္ေထာင္စုၿပိဳကြဲ မယ္ဆိုတာလံုး၀ မဟုတ္ပါဘူး။
 မဟုတ္ တဲ့အျပင္မွာ က္ၻာ့ႏိုင္ငံမ်ားရဲ႕ အေတြ႕ အႀကံဳ အရ ဘာေတြ႕ခဲ့လဲဆိုေတာ့ စစ္မွန္ တဲ့ဖက္ဒရယ္ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနဲ႔ ထူေထာင္ထားတဲ့ႏိုင္ငံေတြထဲမွာဆိုရင္ ခြဲထြက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္က
အင္မတန္ ပိုၿပီးနည္းပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အားလံုးရဲ႕ သေဘာတူညီခ်က္အရ ေရ ဆြဲထားတဲ့ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ၊ အား လံုးဆိုတာေတာ့ တစ္ရာရာခိုင္ႏႈန္း မဟုတ္ဘူးေပါ့။
ဒါကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ လည္း ကေလးေလးေတြမဟုတ္ေတာ့ ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကေလးေလးေတြေတာင္ နားလည္ႏိုင္မွာပါ။ တစ္ရာရာခိုင္ႏႈန္း အားလံုးက သေဘာတူညီေနတယ္ဆို တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
သို႔ေသာ္ အမ်ား စုက သေဘာတူညီၿပီးေတာ့ လက္ခံ ထားတဲ့စနစ္ဆိုရင္ ခိုင္ခန္႔မယ္၊ တည္ၿမဲ မယ္။ အမ်ားကေက်နပ္တယ္၊ အမ်ားက ေနၿပီးေတာ့ စြန္႔လႊတ္သြားခ်င္တဲ့စိတ္၊ ခြဲသြားခ်င္တဲ့စိတ္ မရွိဘူး။

 ဖက္ဒရယ္စနစ္ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ျပည္ ေထာင္စုကို ပိုၿပီးေတာ့ တည္ၿမဲေစႏိုင္တဲ့ စနစ္လို႔ ကၽြန္မတို႔ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဒီ ဖက္ဒရယ္စနစ္ကို တခ်ိန္တခါတုန္းက ကၽြန္မတုိ႔ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ က အဖြဲ႔၀င္မ်ားဟာ ေထာင္အက်ခံၿပီး ေတာ့ေတာင္ သံုးခဲ့ရတဲ့ စကားလံုးျဖစ္ပါ တယ္။
သို႔ေသာ္ျငားလည္း ကၽြန္မတို႔ မယိမ္းမယိုင္ ဖက္ဒရယ္စနစ္ဘက္က ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေတာ့ ဖက္ဒရယ္ဆိုတာကေတာ့ အမ်ားက ေျပာေနၾကတဲ့စနစ္ပါ။
ေျပာ ရင္ ေထာင္ေတာ့မက်ေတာ့ဘူးေလ။
အဲဒီေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ အမ်ားကေန ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ ဖက္ဒရယ္စနစ္ကိုေထာက္ ခံတယ္ဆိုတာဟာ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံ အတြက္အမ်ားႀကီး ေကာင္းပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ ျပည္ေထာင္စုအတြက္ အလား အလာေကာင္းပါတယ္။

  အခုဆုိရင္ ကၽြန္မ တို႔ ႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ လည္း အရင္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေရြးေကာက္ပြဲ ကာလတုန္းကေလာက္ မမ်ားေသးပါ ဘူး။ အခုဆိုရင္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္၊ ခု ႏွစ္ဆယ္နီးပါးရွိတယ္။
အရင္တုန္းကဆို ရင္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲအခ်ိန္ တုန္းကဆိုရင္ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ လို႔ ကၽြန္မမွတ္မိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီ လိုပါတီေတြအရင္တုန္းကေတာ္ေတာ္ မ်ားပါတယ္။
အခုလည္းပါတီေတြ အရင္ တုန္းကေလာက္မဟုတ္ေပမယ့္ တစ္ ၀က္ေလာက္ေတာ့ရွိေသးတာေပါ့ေနာ္။ အရင္ကထက္စာရင္ ရွိေတာ့ရွိပါေသး တယ္။
အဲဒီေတာ့ ဒီပါတီေတြဒီေလာက္ ေတာင္မွမ်ားေနတဲ့အထဲမွာဆိုရင္ ပူး ေပါင္းေဆာင္ရြက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ရွိသလို၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းမျပဳ ခ်င္တဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြလည္းရွိပါတယ္။
 ဒါေပမဲ့ ဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္မတို႔ ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ျပည္သူလူထု ခြဲျခား ၿပီးေတာ့ေနႏိုင္တယ္လို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္ ပါတယ္။

 ၁၉၉၀ ခုႏွစ္တုန္းကဆိုရင္ ဒီေလာက္ေတာင္မွပါတီေတြမ်ားေနတာ ေတာင္ မဲေတြျပန္႔သြားၿပီးေတာ့ အမ်ဳိး သားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္လိုဒီမိုကေရစီ ဘက္က မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္တဲ့ ပါတီႀကီးတစ္ခုဟာ  ေအာင္ႏိုင္မွာမဟုတ္ ဘူးလို႔ တြက္ခဲ့တဲ့ ပုဂိ္ၢဳလ္ေတြလည္းရွိပါ တယ္။
 ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔ ျပည္သူေတြက ဒီလိုတြက္ခဲ့တဲ့ ပုဂိ္ၢဳလ္ေတြထက္ပိုၿပီး ေတာ့ အသိအျမင္ရွိတယ္၊
ပိုၿပီးေတာ့ ပညာၪဏ္နဲ႔ သံုးသပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားရွိတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ ျမင္ခဲ့ရတယ္။
မဲေတြ မကြဲသြားေအာင္ လို႔ ေပးလိုက္လို႔ကၽြန္မတို႔ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ တုန္းကအျပတ္အသတ္ႏိုင္ခဲ့တာျဖစ္ပါ တယ္။
ေနာင္လည္း ဒီလိုပဲျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္ပါတယ္။

 ခုနကတုန္းက ဆိုုရင္ ဦး၀င္းျမင့္က ပီအာရ္ဆိုတဲ့ အခ်ဳိး မက်တဲ့အခ်ဳိးက်စနစ္ေပါ့ေနာ္။အဲဒီ စနစ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာလို႔လက္မခံသင့္ လဲဆိုၿပီးေတာ့ ရွင္းျပသြားတယ္။
အဓိက ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီပီအာရ္စနစ္ကို လက္ခံလိုက္ျခင္း အားျဖင့္ ျပည္သူေတြရဲ႕ မဲေတြက ျပန္႔သြားၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အျပတ္အသတ္ႏိုင္ ကိန္းမရွိေအာင္လို႔မ်ား
လုပ္သလားလို႔ ကၽြန္မတို႔ က စဥ္းစားစရာျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါကၽြန္မ တို႔ဒီလိုပဲ စဥ္းစားမိတယ္ဆိုတာ ႐ိုး႐ိုး သားသားတင္ျပမိတာပါ။ တျခား သူေတြ လည္းစဥ္းစားမိမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔ကကၽြန္မတို႔ ျပည္သူ ေတြကို အထင္မေသးပါဘူး။
ဘယ္လိုပဲ လုပ္လုပ္ မဲမကြဲေစခ်င္ရင္ မကြဲေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာရွိပါတယ္ လို႔ ကၽြန္မ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လို စနစ္ပဲေပၚလာေပၚလာ ျပည္သူေတြဟာ မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မိမိတို႔ရဲ႕ ဆႏ္ၵအရ မိမိတို႔ရဲ႕ ဆင္ျခင္တံု တရားအရ မဲေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မ တို႔ ဘာမွ ပူစရာမရွိပါဘူး။
တစ္ခုေတာ့ ကၽြန္မျပည္သူေတြကို တိုက္တြန္းခ်င္ပါ တယ္။ ခုနက ဦး၀င္းျမင့္ ရွင္းျပသြားတဲ့ အတိုင္းပဲ ကၽြန္မတို႔ အခုအခ်ိန္မွာ ဆို ရင္ ဒီစနစ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လႊတ္ေတာ္ထဲ မွာ ေဆြးေႏြးေနၾကပါတယ္။
 ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔အမ်ဳိးသားဒီမို ကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီ ႏိုင္ငံအတြက္ ပီအာရ္စနစ္ဟာ မသင့္ ေတာ္သလဲေပါ့ေနာ္၊ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ လံုး၀မသင့္ေတာ္ပါဘူး။
 ေနာင္ကာလ မွာ မသင့္ေတာ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ကၽြန္မ မဆိုလို ဘူး။ အခုအခ်ိန္မွာ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ ကၽြန္မတို႔က တင္ျပတာပါ။

အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ တင္ျပခ်က္ေတြကို နားေထာင္ ေစခ်င္ပါတယ္။ ေလ့လာေစခ်င္ပါတယ္။
တစ္ဖက္က ဒီပီအာရ္စနစ္ကိုလိုလားတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ပါတီမ်ားရဲ႕ လိုလား ခ်က္၊ တင္ျပခ်က္ေတြကိုလည္း ေလ့လာ ေစခ်င္ပါတယ္။ သံုးသပ္ေစခ်င္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီးမွာ ဘယ္သူကမွန္တယ္၊ ဘယ္ သူက ႏိုင္ငံအေပၚမွာ ေစတနာထားတယ္ ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ပါ။

တခ်ဳိ႕ကေျပာၾကပါ တယ္ အခုေရြးေကာက္ပြဲစနစ္နဲ႔ပဲ ပတ္ သက္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပ ေဒနဲ႔ပတ္သက္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္လႊတ္ေတာ္ ထဲမွာ
ကၽြန္မတို႔အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္အေနႏွင့္ဗဟိုလႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေပါ့ေနာ္ ၄၆ ေနရာပဲရွိပါတယ္။ ဒီလို ၄၆ ေနရာပဲရွိတဲ့အဖြဲ႕ဟာ ဘယ္လုိလုပ္ႏိုင္ ႏိုင္မွာလဲ။
ဟုတ္ပါတယ္ အေရအတြက္ အားျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ဟာ အႏိုင္ယူလို႔ မရ ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မတို႔သိပါတယ္။
သို႔ေသာ္ ျငားလည္း ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အင္အားက အဓိကအင္အားက လႊတ္ေတာ္ထဲက အဓိက အင္အားမဟုတ္ပါဘူး။
လႊတ္ ေတာ္ျပင္ပက ျပည္သူလူထုေတြရဲ႕ အင္ အားပါ။

အခု လႊတ္ေတာ္ရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္က ျပည္သူ႔ဆႏ္ၵ လႊတ္ေတာ္ဆႏၵ တဲ့၊ ျပည္သူ႔ အသံ လႊတ္ေတာ္အသံတဲ့ ဒီေတာ့ အခု ေရြးေကာက္ပြဲစနစ္အသစ္နဲ႔ ပတ္သက္ လို႔ ေရြးခ်ယ္တဲ့ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊
 ေနာင္ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္အတြင္းစၿပီး ေတာ့ ေဆြးေႏြးမယ့္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးႏွင့္ ပတ္ သက္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵကို ဘယ္သူေတြက တကယ္ပဲတန္ဖိုး ထားသလဲ၊
 ျပည္သူေတြရဲ႕ အသံကို ဘယ္ သူေတြက တစ္ကယ္ပဲ နားေထာင္သလဲ ဆိုတာ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ ေသေသျခာ ျခာ ေလ့လာၾကပါ။
အဲဒီလိုေလ့လာၿပီး မွ ဘယ္သူေတြဟာ တစ္ကယ္ ျပည္သူ ေတြကို တန္ဖိုးထားသလဲဆိုတဲ့ အေျဖကို သိမွာျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူ႔ရဲ႕ဆႏ္ၵကိုလ်စ္ လ်ဴ႐ႈ႕တဲ့၊ ျပည္သူ႔ရဲ႕အသံကို နားမေထာင္ ဘူးဆိုရင္
 ျပည္သူကို တန္ဖိုးမထားဆိုတဲ့ အဓိပ္ၸါယ္ေရာက္ပါ တယ္။
 ျပည္သူကို တန္ဖိုးမထားတဲ့ ပုဂိ္ၢဳလ္မ်ားအဖြဲ႕အစည္းမ်ားဟာ ျပည္သူ႔ အစိုးရလို႔ဆိုတဲ့ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရကို ဘယ္လိုလုပ္ထူေထာင္ေပးႏိုင္မွာလဲဆို တာကို  စဥ္းစားေစလိုပါတယ္။

တခ်ဳိ႕က ႏိုင္ငံေရးကို အာဏာနဲ႔ပဲတြဲၿပီး ေတာ့စဥ္းစားၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆို တာအာဏာရရွိေရးလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။
 ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ အာဏာဟာ လံုး၀ခြဲလို႔ေတာ့ မရပါဘူး။ ဆက္စပ္မႈရွိတယ္ဆိုတာေတာ့ ျငင္းပယ္လို႔ရတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။
အခု ကၽြန္မတို႔ ဒီမိုကေရစီစနစ္မွာ ဘာေၾကာင့္ အခုလိုေရြးေကာက္ပြဲေတြ လုပ္ေနရတာ လဲ၊ အဲဒါဟာ အာဏာနဲ႔ဆိုင္ပါတယ္။
 ဒါ ကၽြန္မ ရွင္းရွင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေရြး ေကာက္ပြဲေတြ လုပ္တယ္ဆိုတာ အစိုးရ ကို ေရြးတဲ့သေဘာပဲ ျပည္သူေတြက အစိုးရအာဏာကို၊ အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ အာဏာကိုဘယ္အဖြဲ႕အစည္း၊  ဘယ္ ပုဂိ္ၢဳလ္ေတြရဲ႕ လက္ထဲကို အပ္ႏွင္းမလဲ ဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ခြင့္ေပးတယ္ဆိုတာ ဟာ ေရြးေကာက္ပြဲပါ။

ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ရလဲ ဒီမိုကေရစီ ဆို ရင္ ျပည္သူ႔ကအစိုးရပဲ ျပည္သူက အုပ္ခ်ဳပ္ တဲ့စနစ္ပဲဆိုေတာ့ လက္ေတြက်က်ေျပာ မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံမွာ သန္း ငါး ဆယ္ေက်ာ္လုိ႔႔ပဲထားလိုက္ပါေတာ့။
အရင္တုန္းကေတာ့ ေျခာက္ဆယ္ စြန္း စြန္းေပါ့၊ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ငါးဆယ္ ေက်ာ္လိုလိုဘာလိုလိုဆုိေတာ့ ကိစၥ မရွိ ဘူးေပါ့ေနာ္၊ ငါးဆယ္ေက်ာ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊
အဲဒီေတာ့ ဒီလို သန္းငါးဆယ္ေက်ာ္၊ သန္းေျခာက္ ဆယ္က အားလံုးကေနၿပီးေတာ့ ဘယ္ လိုလုပ္အစိုးရလုပ္ႏိုင္မလဲ ႐ိုး႐ိုးေျပာရ မယ္ဆိုရင္ရြာထဲကေပါ့ေနာ္၊ ရြာတစ္ရြာ မွာဆိုရင္ ရာဂဏန္းပဲရွိတယ္၊
 ရြာေသး ေသးေလး၊ ရြာေသးေသးေလးမွာ ရြာပြဲ တစ္ပြဲလုပ္မယ္ဆိုရင္ အားလံုးကေနစု စည္းၿပီးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရတာ။ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးလုပ္ေနလို႔မရဘူး၊ အဲဒီဟာဆိုရင္ ညႇိႏႈိင္းရတယ္၊ ေဆြးေႏြး ရတယ္၊
တိုင္ပင္ရမယ္။ အဲဒီလိုပဲ ဆံုး ျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်တဲ့အခါမွာ အားလံုးက ေနၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး လုပ္ ေနလို႔မရဘူး။
ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ရြာထဲမွာ ဆိုရင္ေတာင္မွ တစ္ရာႏွစ္ရာေလာက္ရွိ တဲ့ရြာေတြမွာ တစ္ရြာလံုးက ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေပမယ့္ရြာႀကီးေတြ၊ ေထာင္ ဂဏာန္းနဲ႔ရွိတဲ့ရြာေတြၾကေတာ့ အဲဒီလို လုပ္လို႔မရတဲ့အခါက်ေတာ့ ရြာထဲက ရွင္႐ိုေသ၊ လူ႐ိုေသေပါ့ေနာ္၊ ရြာကေနၿပီး ေတာ့ေရြးထားတဲ့ လက္ခံတဲ့ လူေတြက ေနၿပီးေတာ့ စုၿပီးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်တာေတြရွိမယ္လို႔ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ရြာသူရြာသား ေတြက ယဥ္ပါးေနမွာျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ရြာသူရြာ သားေတြက ယဥ္ပါးေနမွာျဖစ္ပါတယ္။

 ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ အခု ကၽြန္မတို႔ဒီမိုကေရစီ မွာလည္းဒီလိုပဲ ဒီသန္း ၅၀၊ ၆၀က ဒါ ကၽြန္မ တို႔ ႏိုင္ငံမွာေပါ့ေနာ္။ တျခားႏိုင္ငံမွာဆို သန္း ရာနဲ႔၊ ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီးရွိတဲ့ႏိုင္ငံေတြရွိ ပါတယ္။
အားလံုးကေန၀ိုင္းၿပီးေတာ့ အစိုးရအဖြဲ႕မွာပါဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ကိုယ္စားျပဳဒီမိုကေရစီ။ ကိုယ္စားျပဳဆိုတာ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ေရြးၿပီးေတာ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကေန တစ္ဆင့္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့စနစ္၊ ျပည္သူက အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့စနစ္ ကၽြန္မတို႔ သြားရမွာျဖစ္ ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ အေရးႀကီးတာဟာ ဘယ္ပုဂ္ၢိဳလ္ေတြ၊ ဘယ္ပါတီေတြက တ ကယ္ပဲျပည္သူကို ကိုယ္စားျပဳမလဲဆို တာ အမ်ားႀကီးအေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒါ ေတြကို ျပည္သူက သိဖို႔လိုပါတယ္။
အဲဒါ ကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ဖို႔လိုပါ တယ္။
ဒီဟာကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ မၾကည့္ဘဲနဲ႔ မသိလို႔မ်ား ပါတီေတြ၊ ပုဂ္ၢိဳလ္ ေတြမ်ား မွာၿပီးမဲထည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္မဲဟာ အလဟသျဖစ္သြား႐ံုတင္ မကဘူး။ အလဟသျဖစ္သြားတာကမွ ေကာင္းေသးတယ္။
ကိုယ့္အတြက္ ျပန္ ၿပီးေတာ့ အ္ၲရာယ္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အင္မတန္မွ စိုးရိမ္စရာျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလိုဆိုရင္ ျပည္သူ ေတြရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈဆိုတာဟာ အေျပာသာ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အမွန္တကယ္ထိေရာက္မႈ မရွိႏိုင္သလို ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

 ့ ကၽြန္မတုိ႔အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကေရာ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီးေတာ့၊ ျပည္သူရဲ႕အင္ အားကို အားကိုးၿပီးေတာ့ ရပ္တည္ရွင္ သန္ခဲ့ရတဲ့ပါတီပါ။
ဒါဟာ ကၽြန္မတို႔ စကား အရ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အျဖစ္အရ ေျပာတာပါ။ သိတဲ့လူေတြလည္း သိမယ္၊ မသိတဲ့ပုဂ္ၢိဳလ္ေတြလည္းရွိမယ္။
ဒီဆယ္ စုႏွစ္အတြင္းမွာဆိုရင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုက ေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဟာ ပါတီ႐ံုးေတြေတာင္မွ ဖြင့္လို႔မရႏိုင္တဲ့အထိ အာဏာပိုင္မ်ားရဲ႕ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈကို ခံခဲ့ရပါတယ္။
 ေနာက္ဆံုး မွာ တကယ္အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့႐ံုးဆိုလို႔ ရန္ကုန္က ဗဟိုဌာနတစ္ခုပဲက်န္ေတာ့ ပါတယ္။
အဲဒီအေျခအေနမွာေတာင္မွ ကၽြန္မတို႔ ျဖစ္ေအာင္ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
အဲဒီအေျခအေနေတာင္မွ တစ္တိုင္းျပည္ လံုးမွာ ကၽြန္မတုိ႔အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ျပည္သူနဲ႔ အဆက္မျပတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးေတာ့၊ ႐ုန္းကန္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔လုပ္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ဒီလိုအေျခအေနမွာ ကၽြန္မ တို႔ကေနခဲ့ရလို႔ ျပည္သူရဲ႕အင္အားဟာ ဘယ္ေလာက္အဓိကက်လဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ျပည္သူရဲ႕အင္အားဟာ အေရးပါလဲဆို တာ ကၽြန္မတို႔ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ခဲ့ ရလို႔
ကၽြန္မတို႔ ျပည္သူရဲ႕အင္အားကို အေလးထားၿပီးေတာ့ တကယ္ကို အသိ အမွတ္ျပဳတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲေတာ့ ဒါ အျပန္အလွန္ပါပဲ။
ကိုယ္က ယံုၾကည္မွ၊ ကိုယ့္ကိုလည္းျပန္ယံုၾကည္မယ္၊ ကိုယ္ က အားကိုးမွ၊ ကိုယ့္ကိုလည္းျပန္ၿပီးေတာ့ အားကိုးမယ္။
ကၽြန္မတို႔ဟာ ျပည္သူကို ယံုၾကည္ပါတယ္၊ ျပည္သူကိုအားကိုးပါ တယ္။ ျပည္သူကလည္း ကၽြန္မတို႔ကို ယံုၾကည္လို႔၊ အားကိုးလို႔ ၁၉၉၀ျပည့္ႏွစ္ တုန္းက မဲထည့္ခဲ့သလို ၂၀၁၂ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပြဲ၊
 ဒါကေတာ့ ဒီမွာေတာ့ မပါဘူးေပါ့ေနာ္။
 ဒီဘက္မွာေတာ့ ၾကား ျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ မက်င္းပသြားဘူး။
ဒါေပမဲ့လည္း ဒီနဲ႔သိပ္မေ၀းတဲ့ ကေလာ ဘက္မွာဆိုရင္ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ မွာ ျပည္သူေတြက ကၽြန္မတို႔ကိုေထာက္ ခံတာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥတစ္ခုေတာ့ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မ တိုင္းရင္းသားမ်ားနဲ႔အတူ ေဆြးေႏြးၿပီး ေတာ့ ညီၫြတ္ေရးျပဳလုပ္ခ်င္ပါတယ္။
အဲဒါဟာ ဘာလဲဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႕ေတြက ဆိုရင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဟာ ဗမာပါတီလို႔ ဒီလိုေျပာၾကပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာက တိုင္းရင္းသားမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳတာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို ဆိုခ်င္တာပါ။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မကေတာ့ ရဲရဲတင္းတင္းေျပာရဲပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အဖြြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕၊ ကၽြန္မတို႔ပါတီရဲ႕သမိုင္းကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္လိုက္ပါ။
ကၽြန္မတို႔ ဟာ တိုင္းရင္းသားေတြကို ကိုယ္စားျပဳ ခဲ့တဲ့ပါတီ ဟုတ္၊ မဟုတ္ကို ၁၉၉၀ျပည့္ ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက ၀င္ၿပိဳင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မတို႔ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို ျပန္ၾကည့္ ပါ။
 ၂၀၁၂တုန္းကေတာ့ တိုင္းရင္းသားနယ္ ေတြမွာဆိုရင္ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ မွာ မြန္ျပည္နယ္မွာ တစ္ေနရာ၊ ေနာက္ ၿပီးေတာ့ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ တစ္ေနရာ၊
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ သံုး ေနရာလုပ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ဖ်က္သိမ္း လိုက္တယ္၊ မလုပ္ျဖစ္ဘူး။
 ေနာက္ၿပီး လား႐ိႈးမွာတစ္ေနရာ၊ သံုးေနရာမွာ ၾကား ျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ရပါ တယ္။ ဒီသံုးေနရာမွာ ႏွစ္ေနရာမွာ ကၽြန္မ တို႔ႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္ ကၽြန္မတို႔ကလည္း ေဒသခံတိုင္းရင္းသူေတြပဲ ကၽြန္မတို႔က ကိုယ္စားလွယ္ေတြအျဖစ္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္တာပါ။
 ဘယ္ေတာ့မဆို ကၽြန္မတုိ႔ဟာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ပါတီကို ျပည္ ေထာင္စုဖြားတိုင္းရင္းသားအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ပါတီလို႔ပဲ ကၽြန္မတို႔သတ္ မွတ္ပါတယ္။
အဲဒီတိုင္းရင္းသားေတြမွာ ဗမာပါတယ္ဆိုတာလည္း မေမ့ၾကပါနဲ႔ လို႔ ကၽြန္မ သတိေပးခ်င္ပါတယ္။

ဗမာေတြက အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ထဲမွာ မ်ားေနသလားလို႔ ေမး ရင္ ကၽြန္မက ျပန္ေမးမယ္။ ျမန္မာတစ္ ႏိုင္ငံလံုးမွာ ဗမာေတြက အမ်ားစုပဲ၊ အဖြဲ႕ ခ်ဳပ္ထဲမွာလည္း အမ်ားစုပဲျဖစ္မွာေပါ့။
ဒါက သဘာ၀က်တဲ့ကိစၥပဲ။ ဘာမွ ဒါ လူ မ်ဳိးစုစိတ္ဓာတ္နဲ႔ဆိုင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဒီလို ကၽြန္မတို႔နဲ႔ တိုင္းရင္းသား ေတြၾကားမွာ စိတ္၀မ္းကြဲေအာင္ေျပာတဲ့ အဆိုအမိန္႔ေတြကိုေတာ့ သတိျပဳၾကပါ၊
သတိထားၾကပါ၊ ဆင္ျခင္ၾကပါလုိ႔ ကၽြန္မ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔က ဘယ္ေတာ့ မွ ဒီလိုစကားမ်ဳိးမေျပာပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ရဲ႕ျပည္နယ္ေတြမွာဆိုရင္ တိုင္းရင္းသား မ်ဳိးစံုရွိပါတယ္။
အခုဒီမွာကၽြန္မတို႔လာၿပီ ဆိုရင္လည္း ကရင္နီ၊ ကယား၊ ကေရာ စသျဖင့္ေပါ့ေနာ္ တစ္ခါတည္း အမ်ား ႀကီးရွိတယ္။
 ဒါ သူတို႔နဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရတာ ဒီခရီးတိုေလးမွာေပါ့ေနာ္ တိုင္းရင္းသား ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ။ ကၽြန္မဘယ္ေတာ့ မွ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကေနၿပီးေတာ့ ဒီတိုင္းရင္း သားေတြၾကားထဲမွာ
 စိတ္၀မ္းကြဲေစမယ့္ စကား ဘယ္ေတာ့မွမေျပာဘူး။ ဘယ္ပါ တီကေတာ့ ဘယ္တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိး ကိုပဲ ကိုယ္စားျပဳတာ၊ ဘယ္ပါတီကေတာ့ ဘယ္တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးကို ကိုယ္စား ျပဳတာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့စကားမ်ဳိး
ကၽြန္မ တို႔ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ဘယ္ေတာ့မွမေျပာဘူး။
အဲဒါဟာ ကၽြန္မ တို႔ တိုင္းရင္းသားေတြအၾကားမွာ စိတ္ ၀မ္းကြဲေစမယ့္ အသံုးအႏႈန္းေတြ၊ အေျပာ အဆိုေတြျဖစ္တယ္လို႔ ကၽြန္မတို႔ သတ္ မွတ္ပါတယ္။

 ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ကိုယ္ တိုင္ကလည္း ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုလံုးကို ကိုယ္စားျပဳတယ္၊ တိုင္းရင္းသားမ်ား အားလံုးရဲ႕အက်ဳိးကို တန္းတူရည္တူထား ၿပီးေတာ့ ေဆာင္ရြက္သြားမယ္ဆိုတာ ေတာ့ ကၽြန္မ ရဲရဲတင္းတင္းႀကီး အာမခံ ႏိုင္ပါတယ္။

 ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံဟာ အင္မတန္ မွ အေရးႀကီးတဲ့အေျခအေန ေရာက္ေန ပါတယ္။ ၂၀၁၀တုန္းက အရင္တုန္းက တပ္မေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ေပါ့ေနာ္။
 န၀တ၊ နအဖ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုေတာ့ အခုအစိုးရေပါ့ ေနာ္။
အခုအစိုးရကို တခ်ဳိ႕က ဒီမိုကေရစီ အစိုးရလို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။
ကၽြန္မက ေတာ့ ႐ိုး႐ိုးပဲေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီ စံႏႈန္းစံထားကိုေတာ့ အျပည့္အ၀ေရာက္ ရွိေသးတဲ့၊ ရရွိေသးတဲ့အစိုးရေတာ့ မဟုတ္ ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီအတြက္ ကၽြန္မတို႔ႀကိဳး စားေနတဲ့ကာလပဲျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒါ ေၾကာင့္မို႔လို႔ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးတဲ့ ကာလျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ျပည္သူ ေတြက အျဖစ္ကိုအျဖစ္အတိုင္း ျမင္ႏိုင္ ရမယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သတ္ၱိရွိရွိနဲ႔ ျပတ္ ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ရမယ္။
ဒါမွ ကၽြန္မတို႔အားလံုးဟာ ဆက္ၿပီးေတာ့ တကယ့္ျပည့္၀တဲ့ဒီမိုကေရစီျပည္ေထာင္စု ဆီကို ခရီးႏွင္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။

အခု အခ်ိန္မွာ ဒီမိုကေရစီက ဒီေလာက္ပဲလား လို႔ ထင္ေနတဲ့လူေတြရွိတယ္။
ဒီေလာက္ပဲ မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္မွန္တဲ့ဒီမိုကေရစီဆို တာ ဒီေလာက္ပဲမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ သြားရမယ့္လမ္းက ရွည္ပါေသးတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႔ တက္ညီလက္ ညီနဲ႔သြားရမယ္ဆိုရင္၊ လက္တြဲသြားမယ္ ဆိုရင္ ဒီခရီးကိုကၽြန္မတို႔ ေအာင္ေအာင္ ျမင္ျမင္ ေက်ာ္လႊားႏိုင္မွာပါ။

 ေကြ႕ေကာက္ ခ်င္တဲ့လူေတြရွိရင္ နည္းနည္းေတာ့ၾကာ သြားလိမ့္မယ္။ ကယားလိုေနရာကို ေတာင္တက္လမ္းေတြ ေကြ႕ေကာက္ၿပီး ေတာ့လာရတာ ပင္ပန္းရက်ဳိးနပ္ပါတယ္။
 ဒီမိုကေရစီကိုလည္း ေရာက္ဖို႔က လမ္း မွာပင္ပန္းတယ္ဆိုရင္ ေရာက္သြားရင္ ေတာ့ ေရာက္ရက်ဳိးပန္တယ္လို႔ ေျပာရ ေပမယ့္ မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ ျပည္သူလူထုေတြ ပင္ပန္းေအာင္
ေကြ႕ေကာက္တဲနည္းေတြ ကိုေတာ့ ေရွာင္ၾကပါလို႔ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။

  ျပည္သူနဲ႔ ေတြ႕ဆံုပြဲလုပ္တဲ့အခါက်ရင္ အၿမဲပဲ ျပည္ သူေတြထဲက ေမးခြန္းေတြကို ကၽြန္မတို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။
 ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေျပာသြားတဲ့အထဲမွာ ျပည္သူ ေတြအေနနဲ႔ ပရိသတ္ထဲက မရွင္းတာ ေတြရွိရင္ရွိမယ္။
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ကၽြန္မတုိ႔ ေျပာသြားတဲ့အထဲမွာ ျပည္သူေတြအေန နဲ႔ မရွင္းတာေတြရွိရင္ရွိမယ္။
ဒါမွမဟုတ္ အစကတည္းက ကၽြန္မတုိ႔အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔၊ ဒီမုိကေရစီ လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ သိခ်င္တာ ေတြရွိရင္ ရွိမယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒါေတြ ကုိ ေမးလုိ႔ရေအာင္လုိ႔
ကၽြန္မတုိ႔က ေမး ခြန္းေတြဖိတ္ေခၚပါတယ္။

ေမးခြန္းေတြ ဖိတ္ေခၚတယ္ဆုိေပမယ့္လည္း ပရိတ္ သတ္က ဒီေလာက္မ်ားတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္မေျပာမယ္။
လြိဳင္ေကာ္က ဒီ ေလာက္ေတာင္ လူဦးေရမ်ားလား။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မႀကံဳလုိ႔ ေျပာရဦးမယ္။
 ဒါ ဟုတ္တာမဟုတ္တာေတာ့ မသိဘူး ေနာ္။ ပရိတ္သတ္က ကၽြန္မထက္ပုိၿပီး ေတာ့ သိမွာေပါ့။
တခ်ဳိ႕၀န္ထမ္းေတြကုိ မလာရဘူးလုိ႔အမိန္႔ထုတ္ထားတယ္ဆုိ။ အဲဒါဟာေလ တရားဥပေဒနဲ႔မကုိက္ညီ ဘူးေနာ္။ ဘယ္ဥပေဒမွမရွိဘူး။
ဘယ္ ဥပေဒမွ ၀န္ထမ္းမ်ားဟာ ဒီလုိ ေတြ႕ဆုံ ပြဲေတြ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြမတက္ရတဲ့ ဥပေဒမရွိပါဘူးဆုိတာ ကၽြန္မေျပာပါရ ေစ။
အဲဒီေတာ့ ဒီလုိဥပေဒမရွိဘဲနဲ႔ ၀န္ ထမ္းမ်ားကုိ ဒီလုိ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ဳိး မတက္ ရဘူး၊ မသြားရဘူးလုိ႔ေျပာတဲ့လူေတြ ဟာ ဥပေဒမဲ့ ျပဳလုပ္ေနတာျဖစ္တယ္လုိ႔ ကၽြန္မေျပာခ်င္ပါတယ္။

အခုေရာက္လာ တဲ့ပရိတ္သတ္ထဲကပဲ ကၽြန္မတုိ႔နဲ႔ တျခားကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ေမးခ်င္ တာရွိရင္ ေမးလုိ႔ရေအာင္လုိ႔။
ကၽြန္မတုိ႔ အားလုံးကုိေတာ့ အခြင့္အေရးေပးလုိ႔ မရေတာ့ ေမးခ်င္တဲ့ပုဂ္ၢိဳလ္မ်ား လက္ ေထာင္လုိ႔ရွိရင္ ပထမဦးဆုံး ၁၀ဦးကုိ ကၽြန္မတုိ႔ အခြင့္အေရးေပးပါတယ္။
၁၀ ဦး ဆုိတာက အထူးေနာ္။ ခါတုိင္းတုန္း ကေတာ့ ၈ဦးဘဲေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာ က တုိင္းရင္းသားေပါင္းစုံလည္း ရွိေနလုိ႔။
 ေနာက္ ပရိတ္သတ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားလုိ႔။
 ၿပီးေတာ့လည္း ကၽြန္မ အမူးခံ ၿပီးေတာ့လည္း လာရတဲ့ခရီးစဥ္ဆုိေတာ့ လာရက်ဳိးနပ္ေအာင္လုိ႔ ဆယ္ေယာက္ ကုိ ေမးပုိင္ခြင့္ေပးပါမယ္။ အဲဒီေတာ့ ေမးခ်င္တဲ့ပရိတ္သတ္ထဲက ျပည္သူျပည္ သားမ်ားရွိလုိ႔ရွိရင္
လက္ေထာင္ပါ။ လက္ေထာင္ၿပီးေတာ့ အေရွ႕ကုိ တက္ လာၿပီးတဲ့အခါက်ရင္ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အလြန္ဆုံး ဆယ္ေယာက္ဘဲေနာ္။
အမ်ဳိးသမီးေတြ ကလည္း တက္တက္ႂကြႂကြပါ၀င္ပါ။ အမ်ဳိးသားလူငယ္ေတြခ်ည္းဘဲ ေမးတာ မႀကိဳက္ဘူး။