(မိုးမခ) ႏို၀င္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၄
(ဆရာေတာ္၏ စာမူကို ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရာျပည့္ စာေပေကာ္မတီ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပသည္)
မိမိေမြးဖြားရာအရပ္ေဒသ၊ အမ်ိဳးအႏြယ္တို႔နဲ႕ပတ္သက္လို႔ ေဒသစြဲ သန္ၾကတယ္၊ ဇာတိမာန္ ထားၾကတယ္ဆိုတာ ေမြးဖြားရာအရပ္ေဒသတိုင္း၊ အမ်ိဳးအႏြယ္တိုင္းေတာ့ ျဖစ္နိဳင္ေကာင္းတဲ့အရာ ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး။ ကုိယ့္အရပ္ေဒသ၊ ကုိယ့္အမ်ိဳးအႏြယ္က စဲြလမ္းေလာက္ေအာင္၊ မာန္ထား ေလာက္ေအာင္ ထူးျခားတဲ့ ဂုဏ္ထူးဝိေသသတစ္ခုေတာ့ အနည္းဆံုးရွိေနမွသာ စဲြလမ္းႏုိင္၊ မာန္ထားႏိုင္ ၾကမွာပါ။
မိမိက နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕နယ္ အေရွ႕လက္ ဥယ်ာဥ္ရြာမွာ ေမြးဖြားခဲ့တာဆိုေတာ့ အေတာ္ေလး သိတတ္တဲ့အရြယ္ကစၿပီး “နတ္ေမာက္သား”ဆိုတဲ့ ေဒသစြဲေခၚမလား၊ ဇာတိမာန္ေခၚမလားေတာ့ မသိဘူး၊ တျခားအရပ္ေဒသေရာက္တိုင္း အဲဒီလို စြဲလန္းေျပာဆိုမိတာ အက်င့္ပါေနပါတယ္။
“အေတာ္ေလးသိတတ္တဲ့အရြယ္” ဆုိတာကေတာ့၊ မိမိအသက္ (၁၃)ႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ့အခါမွာ ဒီမုိကေရစီေခတ္ရဲ့ ေနာက္ဆံုးေရြးေကာက္ပြဲႀကီးလို႔ဆိုႏိုင္တဲ့ သန္႔ရွင္းဖဆပလနဲ႔ တည္ၿမဲဖဆပလတုိ႔ အႀကိတ္အနယ္ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေခတ္ႀကီးနဲ႔ ႀကံဳေနပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕နယ္မွာ သန္႔ရွင္းဖဆပလအမတ္ေလာင္းအျဖစ္ စာေရးဆရာ တကၠသုိလ္ဆုၿမိဳင္ဆိုတဲ့ ဦးဆုၿမိဳင္ကအေရြးခံၿပီး နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕သား စာေရးဆရာႀကီးတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ သခင္ဗေသာင္းကလည္း တသီးပုဂၢလအမတ္အျဖစ္နဲ႔ အေရြးခံၾကပါတယ္။
မိမိတို႔ဆရာ ဥယ်ာဥ္ေတာင္ေက်ာင္းဆရာေတာ္က ၿမိဳ႕မွာစာသင္သားအျဖစ္နဲ႔ ေနကတည္းက ရန္ကုန္သတင္းစာ အၿမဲဖတ္ခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတင္းအဖတ္ဝါသနာက စဲြေနၿပီး ေတာရြာမွာေက်ာင္းထိုင္ေတာ့လည္း ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာကို ငါးရက္တစ္ပတ္ ေစ်းေန႔တိုင္း မွန္မွန္မွာယူၿပီး ဖတ္ပါတယ္။
ေရြးေကာက္ပြဲအႀကိဳကာလမတိုင္မွီ တစ္ႏွစ္ေလာက္အလုိကတည္းက ယွဥ္ၿပိဳင္္မယ့္ နိဳင္ငံေရး ပါတီႀကီးႏွစ္ခုျဖစ္တဲ့ သန္႔ရွင္းနဲ႔ တည္ၿမဲပါတီေတြက သူ႔ပါတီ ကုိယ့္ပါတီ လက္စြဲသတင္းစာေတြကုိ ေက်းလက္ေဒသေတြအထိ ပုိ႔ၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သတင္းစာဖတ္ဝါသနာပါတဲ့ မိမိတုိ႔ ဆရာ ေတာ္ဆီကုိ အထူးဂရုစုိက္ၿပီးပုိ႔ၾကလို႔ ေစ်းတစ္ပတ္ဆုိရင္ အနည္းဆံုး သတင္းစာငါးမ်ိဳး (ေစာင္ေရအစိတ္)ေလာက္ ေရာက္ပါတယ္။
ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္နဲ႔အတူ မိမိတို႔အဖုိးေတာ္တဲ့ ဆရာႀကီးဦးစံျမင့္ဆုိတာကလဲ သတင္း စာဖတ္ေရာ ႏိုင္ငံေရးေရာ စိတ္ဝင္စားၿပီး ႏွစ္ဦးလံုးက “သခင္ႏုမွ သခင္ႏု” ဆိုတဲ့ အစြဲကလဲ သန္ၾကလို႔ ဆရာ၊ ဒကာ အေတာ္ကုိ အစြဲညီ အတြဲညီတဲ့ သန္႔ရွင္း ဖစပလပါတီ အမာခံေတြပါပဲ။
ေစ်းလြန္တစ္ရက္ေန႔မွာဆိုရင္ ေစ်းတစ္ပတ္စာေရာက္လာတဲ့ သတင္းစာေတြကလဲမ်ား၊ ဆရာဒကာႏွစ္ဦးကလဲ ပါဝါကိုက္တဲ့မ်က္မွန္တစ္လက္ကုိ တစ္လွည့္စီတပ္ၿပီးဖတ္ၾကရတာဆိုေတာ့ အလွည့္က် မေစာင့္ႏိုင္ၾကတာေရာ၊ အားစိုက္ၿပီးၾကည့္ၾကရတဲ့အတြက္ အားမလုိအားမရျဖစ္တာေရာ ေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ့၊ စာကုိ ပီပီသြက္သြက္ ဖတ္ႏိုင္တဲ့ မိမိနဲ႔ အျခားေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္တုိ႔ကုိ တစ္လွည့္စီဖတ္ခိုင္းၿပီး နားေထာင္ၾကပါတယ္။
ရန္ကုန္သတင္းစာမွာ ဆရာေတာ္အသဲစြဲျဖစ္တဲ့ “ဦးရန္ကုန္” ဆိုတဲ့ ေခါင္းႀကီးပိုင္းကုိ မိမိက ပင္တိုင္ဖတ္ျပရတယ္။ “ဘႀကီးရြဲနဲ႔ စပ္ၿဖီးေမာင္” ဆိုတဲ့ အခန္းကုိေတာ့ တစ္ဦးက ဘႀကီးရြဲ၊ တစ္ဦးက စပ္ၿဖီးေမာင္အျဖစ္နဲ႔ သရုပ္ေဆာင္သလို တစ္လွည့္စီဖတ္ၾကရတာဆုိေတာ့ တစ္ျခား ကုိရင္ ေက်ာင္းသားေတြကပါ စိတ္ဝင္စားလာၾကၿပီး စုေပါင္းနားေထာင္ၾကလို႔ ဇာတ္လမ္းပမာ နားဆင္စရာတစ္ခုလို အေတာ္ေလးပြဲစည္ပါတယ္။ မိမိတို႔လဲ သတင္းစာဖတ္ဝါသနာ တျဖည္းျဖည္း ပိုႀကီးလာၾကပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ အေရွ႕လက္အမတ္ေလာင္းေတြျဖစ္တဲ့ တကၠသိုလ္ဆုၿမိဳင္က သူေရးတဲ့ ေအာင္ျမင္ေရးနည္းဆိုင္ရာစာအုပ္ေတြကုိ ရြာတုိုင္း၊ ေက်ာင္းတိုင္း စည္းရံုးေရးသေဘာနဲ႔ လိုက္လံ ျဖန္႔ေဝတဲ့အခါ စာဖတ္ေရာ ႏုိင္ငံေရးေရာ အထူးစိတ္ဝင္စားၾကတယ္လို႔ သတင္းထြက္တဲ့ မိမိတုိ႔ေက်ာင္းကိုေတာ့ စာေပဗိမာန္မဂၢဇင္းအေဟာင္းမ်ားနဲ႔ တျခားစာအုပ္ေတြပါ ပုိ႔ေပးပါတယ္။ တသီးပုဂၢလ အမတ္ေလာင္းျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီးသခင္ဗေသာင္းကလည္း သူေရးသမွ်စာအုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပုိ႔ေပးပါတယ္။
သတင္းစာဖတ္ရာကေန စာဖတ္ဝါသနာရင့္လာၾကတဲ့ မိမိတုိ႔တစ္ေတြလဲ သတင္းစာျပတ္ေနတဲ့ ေစ်းၾကားရက္ေတြမွာ အဲဒီမဂၢဇင္းေတြ၊ စာအုပ္စာတမ္းေတြအထိ ဖတ္တဲ့အေလ့ ရလာၾကတယ္။ ဒီၾကားမွာ နတ္ေမာက္သား အမတ္ေလာင္းမ်ားက ကုိယ့္ၿမိဳ႕ဇာတိသားေတြပီပီ ကုိယ့္ေဒသ ကုိယ့္ဇာတိရဲ့ ဇာတိဂုဏ္ အမ်ိဳးဂုဏ္ကုိ ေဖၚျပတဲ့လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြလဲ ျဖန္႔ေဝၾကတာဆုိေတာ့ မိမိတို႔တေတြလဲ ဇာတိဂုဏ္ကုိ သိတတ္စျပဳလာၿပီး ဇာတိမာန္ကေလးေတြလဲမသိမသာဝင္လာၾကလို႔ "နတ္ေမာက္သား" ဆိုတဲ့ စကားလံုးကုိ ဂုဏ္ယူေျပာဆုိတတ္တဲ့ အက်င့္ပါလာၾကတာပါ။
……………… ……………….
ဒီမုိကေရစီေခတ္အလြန္၊ စစ္အာဏာရွင္ေခတ္အစျဖစ္တဲ့ ၁၉၆၂ ဇြန္လေလာက္မွာ မိမိတုိ႔ အမရပူရၿမိဳ႕ တူေမာင္းတိုက္ကုိ ပညာသင္ဖုိ႔ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ စာသင္သားတို႔ရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း ေဒသစံုကေရာက္ရွိလာၾကတဲ့ မိေပါင္းသားစံုတို႔ ေတြ႕ဆံုၾကတဲ့အခါ ... အရင္ေရာက္ႏွင့္ၾကတဲ့ စာသင္သားေဟာင္းမ်ားက အသစ္ေရာက္လာတဲ့ စာသင္သားသစ္မ်ားအေပၚမွာ မိတ္ဆက္ၾက၊ ရိုင္းပင္းကူညီၾကတာမ်ိဳးလဲရွိရဲ့။ စကားအသံုးအႏွဳန္း အထအနေကာက္ၿပီး ေလွာင္ၾကေျပာင္ၾကတာတုိ႔၊ အခ်င္းခ်င္းအေပ်ာ္သေဘာမ်ိဳး ေခ်ာက္တြန္းတာတုိ႔၊ ႏွိပ္ကြပ္တာတို႔လဲ ရွိၾကတာေပါ့။
မိမိက ေတာကေန ၿမိဳ႕ကုိေရာက္စျဖစ္ေပမယ့္ ေတာမွာကတည္းက သတင္းစာမ်ိဳးစံု၊ မဂၢဇင္းနဲ႔ စာအုပ္စာေပတုိ႔ကုိ အထိုက္အေလ်ာက္ဖတ္ရွဳ႕ထားတဲ့ အခံေလးရွိထားတဲ့အတြက္ သိမ္သိမ္ငယ္ငယ္ ရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ မိမိအရင္ေရာက္ႏွင့္တဲ့ ေဒသခံစာသင္သားေတြကလဲ ရွိႏွင့္ၿပီဆုိေတာ့ အစစ အရာရာ လူသစ္ဆိုတဲ့ပံုစံမ်ိဳး မေပါက္ဘူး။ ေျပာဆို၊ လုပ္ကုိင္၊ သြားလာမွဳ အားလံုး သြက္သြက္ လက္လက္ ဝံ႔ဝ႔ံစားစားပါပဲ။
ဒါကုိ သတိထားမိတဲ့ ကသာက စာသင္သားဦးဇင္းတစ္ပါးက မိမိကုိ “ကုိရင့္ကုိ အရင္က မျမင္ဖူးဘူး၊ အခုမွေရာက္တဲ့အသစ္မဟုတ္လား၊ ကုိရင္ေျပာဆုိလုပ္ကုိင္ေနပံုေတြကေတာ့ ဘာမွေၾကာက္ရြံ႕ တြန္႔ဆုတ္ျဖစ္မေနဘူး၊ ကုိရင္ဘယ္အရပ္ကလဲ” လို႔ေမးၿပီး စတင္မိတ္ဆက္ပါတယ္။
“နတ္ေမာက္ကပါ” ဆိုေတာ႔ “ဘယ္ကနတ္ေမာက္လဲ” တဲ့။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေမြးတဲ့အရပ္ နတ္ေမာက္ေလ၊ ဦးဇင္းမသိဘူးလား” ဆိုေတာ့မွ
“ေအးကြ၊ မင္းတုိ႔နတ္ေမာက္ကလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိေမြးလိုက္လုိ႔သာ နာမည္ၾကားဖူးလိုက္တာ၊ ဘယ္နားမွာ ရွိမွန္းေတာင္မသိဘူး” တဲ့။
ကုိယ့္ဇာတိေဒသကုိ ခပ္ႏွိပ္ႏိွပ္ေလးေျပာလုိက္ေတာ့ ဇာတိမာန္လို႔ပဲ ေျပာရမလားေတာ့ မသိဘူး၊ မခံခ်င္စိတ္ကေလးက ခ်က္ခ်င္းထြက္လာတယ္၊ ဒါနဲ႔
“စတုတၳျမန္မာနိဳင္ငံေတာ္ႀကီးကုိ တည္ေထာင္ၿပီး ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကုိ အရယူေပးခဲ့တဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးရဲ့ ေမြးရပ္ေဒသကုိေတာင္ ေရေရရာရာမသိရင္ ကၽြန္နံ႔မေပ်ာက္ေသးလို႔ပဲ ျဖစ္မွာေပ့ါ။ တပည့္ေတာ္က နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕နယ္ အေရွ႕လက္ ဥယ်ာဥ္ရြာကပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ ေမြးေပးလိုက္လို႔ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ဆိုတာကုိ လူတိုင္းသိလာၾကသလို တပည့္ေတာ္ကုိေမြးလိုက္တဲ့အတြက္ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕နယ္မွာ ဥယ်ာဥ္ရြာလုိ႔လဲ ရွိတယ္ဆုိတာ တစ္ေန႔ေတာ့ ကမာၻကသိလာပါလိမ့္မယ္” ဆိုၿပီး ခပ္ႂကြားႂကြားေလး ျပန္ေျပာ လိုက္မိတယ္။
အဲဒီဦးဇင္းက စိတ္မဆိုးပါဘူး၊ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ “ကုိရင္ ဘယ္ဆုိးလို႔လဲ၊ ခုမွ ၿမိဳ႕ကုိ ေရာက္ခါစဆုိေပမယ့္ ကုိရင္ေတာမွာေနကတည္းက စာေတြဘာေတြဖတ္ဖူးပံုရတယ္၊ ကုိရင့္ကုိ ႏွိပ္ကြပ္လိုစိတ္နဲ႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ကုိရင့္ၾကည့္ရတာ သြက္သြက္လက္လက္ရွိလုိ႔ အကဲစမ္း ၾကည့္တာပါ၊ စိတ္မရွိပါနဲ႔” လို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ စာေပဝါသနာ ပါၾကသူခ်င္းျဖစ္တဲ့အတိုင္း အခ်ိန္အတိုအတြင္းမွာပဲ မိမိတို႔ခ်င္း အေတာ္ရင္းႏွီးသြားၾကပါတယ္။ ညေန စာဝါနားခ်ိန္မွာ စာသင္သားအမ်ားစုက ေတာင္သမန္ အင္းေစာင္းတို႔၊ ဦးပိန္တံတားတို႔ဆီ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကတာမ်ားေပမယ့္ မိမိတို႔ကေတာ့ ခရီးအကြာေဝးခ်င္း မထူးလွတဲ့ ျပန္ၾကားေရး စာၾကည့္တုိက္ကုိ ေန႔စဥ္ ပံုမွန္သြားျဖစ္ပါတယ္။
ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးထုတ္ ေန႔စဥ္သတင္းစာမ်ားကုိ ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ အသင္းဝင္ျဖစ္တဲ့ မိမိတို႔က ဖတ္လိုရာ စာအုပ္မ်ားကုိ ငွားယူခဲ့ၾကပါတယ္။ လကုန္၊ လဆန္းပိုင္းဆုိရင္ေတာ့ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္း တစ္အုပ္စီငွားၿပီး တစ္လွည့္စီ လဲဖတ္ၾကတာေပါ့။
တစ္ခါေတာ့ လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းက သူမ်ားဦးသြားလို႔ တစ္အုပ္ပဲက်န္တယ္။
ဦးဇင္းက “ကုိရင္ ... ဒီလထုတ္က ဒီတစ္အုပ္ပဲက်န္တာဆိုေတာ့ ဦးဇင္းပဲယူသြားမယ္” တဲ့။
“တပည့္ေတာ္က ဘာဖတ္ရ မလဲ” ဆိုေတာ့
ဘီရုိနဲ႔ထည့္ထားတဲ့စာအုပ္ေတြကုိ လက္ညိိဳးထုိးၿပီး “ ဟို ဘီရုိႏွစ္လံုးထဲမွာ စာအုပ္ေတြ ျပည့္လို႔ေလ၊ အဲဒီထဲက ငွားခဲ့ေပါ့" တဲ့။
“ဟာ ... ဘယ္သူမွမဖတ္ခ်င္တဲ့ က်မ္းေလးႀကီးေတြ၊ ပ်င္းစရာကေကာင္းပါဘိနဲ႔" ဆိုေတာ့
“ ကုိရင္... ကိုယ္က သူမ်ားမျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္တာေတြကုိ ျဖစ္ဖုိ႔ ရည္မွန္းတဲ့လူဆုိရင္ သူမ်ားမဖတ္ခ်င္တဲ့စာအုပ္ေတြကိုလည္း ဖတ္ရတယ္။ ကုိရင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကုိ အားက်တယ္ဆို၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တကၠသို္လ္ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက တကၠသုိလ္စာၾကည့္တိုက္မွာ ဘယ္သူမွမဖတ္တဲ့စာအုပ္ေတြကုိ သူက မပ်င္းမရိဖတ္တယ္ဆုိတာ ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးႀကီးထားရင္ စာအုပ္ႀကီးႀကီးေတြကို ဖတ္ဖို႔လည္း မပ်င္းရဘူးေပါ့” တဲ့။
“ဟာ ... မလုပ္ပါနဲ႔၊ အဲဒီေန႔က တပည့္ေတာ္တို႔ခ်င္း ေျပာတာကုိ ၾကားတဲ့သူအခ်ိိဳ႕က မတန္မရာမွန္းၿပီး စကားႀကီး၊ စကားက်ယ္ေတြနဲ႔ ဘဝင္ျမင့္ေနတဲ့အေကာင္ဆိုၿပီး ကဲ့ရဲ့ၾကေသးတယ္။ တပည့္ေတာ္တို႔ကေတာ့ စကားႏိုင္ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ေပ်ာ္ေစပ်က္ေစေျပာလိုက္မိတာပါ” ဆိုေတာ့၊
“ကုိရင္ရ ... တန္ရာတန္ရာကုိသာမွန္းထားတဲ့လူဟာ သူလုိကုိယ္လုိလူပဲျဖစ္မွာေပ့ါကြ။ မွတ္ထား၊ အလုပ္လုပ္ရင္္သာ ကုိယ္ႏိုင္တာကုိယ္လုပ္။ အခြင့္အေရးဆုိရင္လည္း၊ ကိုယ္နဲ႔တန္ရာတန္ရာကုိ သာယူ။ ရည္မွန္းခ်က္္ထားရင္ေတာ့ လက္ရွိ ကုိယ္နဲ႔တန္ရာထက္ အမ်ားႀကီးကုိ ပုိမွန္းထားရမယ္ကြ။ ခုခ်ိန္ ကုိယ္နဲ႔တန္ရာေလာက္သာရည္မွန္းတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘာမွႀကီးႀကီးမားမား ရည္မွန္းရေကာင္း မွန္း မသိလို႔ပဲ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ သူတစ္ပါးလက္ေအာက္ခံဘဝကေန လြတ္လပ္ေရးကုိ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့လို႔ လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္အဆင့္ေရာက္လာတာေပ့ါ။ ကုိရင္တို႔နတ္ေမာက္သား စာေရးဆရာ သခင္ ဗေသာင္းတို႔ဆိုတာလဲ သူ႔ကၽြန္ဘဝမွာေနရင္း သခင္ဘဝကုိရည္မွန္းၿပီး နာမည္ေရွ႕မွာ “သခင္” ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ထည့္ထားတာပဲ။ သူတုိ႔ေတြ ဒီလုိရည္မွန္းခ်က္ႀကီးမားၾကလို႔လည္း ဒီေန႔ တုိ႔နဳိင္ငံ သူ႔ကၽြန္ အျဖစ္က လြတ္ေျမာက္ၾကတာေပ့ါ။
ကဲ ... ကိုရင္၊ ဒီ ဘီရုိထဲကစာအုပ္မ်ိဳးေတြ မဖတ္ခ်င္ေသးသမွ်ေတာ့ ကုိရင္ေမြးတဲ့ ဥယ်ာဥ္ရြာ ဆုိတာ ကမာၻကသိဖို႔မဆိုထားနဲ႔၊ နတ္ေမာက္နယ္တစ္နယ္လံုးကေတာင္ သိလုိက္မွာမဟုတ္ဘူး” ဆိုၿပီး စာႀကီး၊ ေပႀကီးေတြၾကည့္ခ်င္ေအာင္ စည္းရံုးတိုက္တြန္းပါေတာ့တယ္။
သူနဲ႔ ေျပာၾက၊ ဆိုၾက၊ ေဆြးေႏြးၾကရင္းကပဲ “ဇာတိမာန္ဆိုတာ ကိုယ့္ဇာတိသား ေတာ္သူ၊ တတ္သူေတြရဲ့ နာမည္ကုိအသံုးျပဳၿပီး အသားလြတ္ဘဝင္ျမင့္ေနရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔စိတ္ထား၊ သူတို႔လံုံ႔လမ်ိဳး၊ သူတို႔ ေလ့လာဆည္းပူးမွဳမ်ိဳးေတြကုိ အတုယူအားက်ၿပီး သူတို႔လိုႀကိဳးစားမွ ဇာတိမာန္ အစစ္ျဖစ္မယ္ဆိုတာကုိ သေဘာေပါက္လာပါတယ္။
……………………. …………………..
မွတ္မိေသးတယ္၊ ခြဲခြါၾကမယ့္ ၁၃၂၆-ခုႏွစ္ ဝါဆိုဦးမွာပါ။ ၁၃၂၅-ခုႏွစ္က ေျဖဆိုထားတဲ့ ပါဠိပထမျပန္စာေမးပြဲေတြ ေအာင္စာရင္းထြက္လာေတာ့ မိမိက ပထမငယ္တန္းမွာ တစ္ႏိုင္ငံလံုး တတိယဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ပထမျပန္ ငယ္၊ လတ္၊ ႀကီး ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ ဂုဏ္ထူးရတဲ့ ရွင္၊ ရဟန္းသံုးပါးစီရယ္၊ သီလရွင္မ်ားထဲက ငယ္၊ လတ္၊ ႀကီး အမွတ္အမ်ားဆံုး သံုးပါးရယ္၊ အားလံုး ဂုဏ္ထူးေအာင္ ၁၂-ပါး(စေကာလားရွစ္ရတယ္လို႔ ေခၚၾကပါတယ္)ကုိ ေရဒီယုိ ကလည္းေၾကျငာေပးသလို ျမန္မာ့သတင္းစာအားလံုးမွာလဲ မ်က္ႏွာဖံုး သတင္းအျဖစ္နဲ႔ ထည့္ေပး ၾကပါတယ္။
အမရပူရၿမိဳ႔အေနနဲ႔ ပထမဆုံး ပထမျပန္စာေျဖ႒ာနအျဖစ္သတ္မွတ္ျပဳလုပ္ခြင့္ရတဲ့ႏွစ္မွာပဲ တိပိဋကေလာင္း လ်ာျဖစ္တဲ့ ရွင္သုမဂၤလာလကၤာရက ပထမလတ္တန္းမွာဒုတိယ။ မိမိက ပထမငယ္ တန္းမွာ တတိယအျဖစ္နဲ႔ ဂုဏ္ထူးေအာင္ႏွစ္ပါးပါတယ္ဆုိၿပီး ေရဒီယုိသတင္းေၾကၿငာၿပီးကတည္းက ဆုိင္ရာေက်ာင္းတုိက္မ်ားကုိ ေက်ာင္းဒကာမ်ားက သတင္း လာေရာက္ပုိ႔ၾကပါတယ္။
ရုိးရုိးေအာင္စာရင္းမ်ားကုိေတာ့ ေနာက္တစ္ရက္ေရာက္မွ စာသင္တိုက္ႀကီးေတြကုိပုိ႔ေပးတယ္။ အားလံုး ေအာင္စာရင္းေတြထုတ္ျပန္ေတာ့ အဲဒီဦးဇင္းက ပထမႀကီးတန္းမွာ က်ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက မႏၲေလးကုိသြားေနလို႔ မရွိပါဘူး။ မိမိကေတာ့ ကုိယ္ေအာင္ေပမယ့္ “ ဒီႏွစ္ေနာက္ဆံုးေျဖတာပဲ” ဆိုတဲ့ ကိုယ့္္ဆရာသမားလို မိတ္ေဆြႀကီး စာေမးပြဲမေအာင္တဲ့အတြက္ ကိုယ္ေအာင္တာကုိ ဝမ္းမသာႏိုင္ဘဲ သူ႔အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိပါတယ္။
ညေနက်ေတာ့ သူက လက္ထဲမွာ သတင္းစာတစ္ေစာင္ကုိင္ၿပီး မိမိေနတဲ့ေက်ာင္းေဆာင္ကုိ ေရာက္လာတယ္။
" ကုိရင္ရာ ... ညကတည္းက ေရဒီယုိကေနၾကားရလို႔ ဝမ္းသာေနတာ။ ခုမနက္ က်ေတာ့ ဒီေန႔ထုတ္သတင္းစာကုိ အေစာႀကီးသြားဝယ္လိုက္တယ္။ ဝမ္းသာတယ္ကုိရင္ရာ။ ဒါဟာ ကုိရင့္ရည္မွန္းခ်က္ ပထမဆံုးေျခလွမ္း ခိုင္သြားတာပဲ။ ကုိရင္မွတ္ထား၊ “မတန္မရာ” လို႔ သူမ်ားေတြေျပာၾကတဲ့ ကုိယ့္ရည္မွန္းခ်က္ေတြဟာ တကယ္ႀကဳိးစားသူအတြက္ေတာ့ ကုိယ္နဲ႔ တန္ရာတန္ရာေတြျဖစ္တယ္ ဆိုတာ တစ္ေန႔ေပၚလာမွာပဲ” ဆုိၿပီး ဝမ္းသာအားရေျပာေနပါတယ္။
“တပည့္ေတာ္လည္း ညကတည္းက ေရဒီယုိကေနၾကားရတုန္းက ကုိယ့္အတြက္ ဝမ္းသာမိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒီေန႔ ေအာင္စာရင္းေတြ အားလံုးေရာက္လာလို႔သြားၾကည့္ေတာ့ ဦးဇင္းနာမည္ပါမလာလို႔ စိတ္မေကာင္းဘူး” ဆိုေတာ၊့
“ဟာ ... ကုိရင္ ... တို႔အတြက္ ဘာမွ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မေနနဲ႔။ ဟိုတစ္ခါ ကုိရင့္ကုိ ေျပာဖူးပါပေကာ၊ တို႔ေဒသက မာန္လည္ ဆရာေတာ္ရဲ့ အရွိန္အဝါလႊမ္းေနတဲ့ေဒသေလ။ ဘယ္ဘုန္းႀကီး ဘာစာေမးပြဲေအာင္တယ္ဆိုတာကုိ သိပ္စိတ္ မဝင္စားၾကဘူး။ “ဘယ္ဘုန္းႀကီးက ကဗ်ာလကၤာေရးတတ္တယ္၊ ဘယ္ဘုန္းႀကီးစာက ဘယ္မဂၢဇင္း၊ ဘယ္ဂ်ာနယ္၊ သတင္းစာေတြမွာပါတယ္” ဆိုတာကုိပဲ စိတ္ဝင္စားၾကတာပါ။ ဒါေတြ ကုိယ္လဲ နဲနဲပါးပါး ေတာ့ျဖစ္ပါတယ္။ အေျခခံစာသင္တိုက္ဆုိေတာ့ ငယ္၊ လတ္၊ ႀကီး စာဝါေလာက္ ပို႔ခ်တတ္ရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ ကုိယ္က စာသင္တုိက္မွာ အေျခခံက စၿပီးသင္လာတာဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ စနစ္တက် ပုိ႔ခ်ႏိုင္ပါတယ္။ တုိ႔အတြက္ဘာမွမပူနဲ႔၊ ကိုရင္သာ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ မ်က္ေျခမျပတ္ေစနဲ႔။ ကိုရင္ ပထမေျခလွမ္း ခုလို ခုိင္ခိုင္မာမာေလး ရပ္တည္သြားႏိုင္တာကုိပဲ ကုိယ္ေတာ့ အေတာ္ေလး ဝမ္းသာ အားရ ျဖစ္မိတယ္” ဆိုၿပီး လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲႀကီး အားပါးတရေျပာေနပါတယ္။ ဝမ္းသာရမည့္သူက စိတ္မေကာင္းျဖစ္၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမည့္သူက ဝမ္းသာေနၾကတာကုိက မိတ္ေဆြစစ္တို႔ရဲ႕ အမွတ္္သားလို႔ပဲ ဆိုရမယ္ထင္ပါရဲ့။
အဲဒီႏွစ္မွာ သူ ထီးခ်ိဳင့္ကုိေျပာင္းသြားပါတယ္။ မိမိစာခ်တန္းၿပီးေတာ့ မႏၲေလးကေန သေဘၤာနဲ႔ တစ္ညအိပ္သြားရတဲ့ ထီးခ်ိဳင့္က သူ႔ေက်ာင္းတိုက္ကုိ တစ္ေခါက္သြားျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမွာ
“ေဟ့ ... ကမၻာေက်ာ္၊ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕နယ္မွာ ဥယ်ာဥ္ရြာလို႔လည္း ရွိတယ္ဆိုတာ လူဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား သိၿပီးၾကၿပီလဲ” ဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ က်ီစယ္ၿပီး ခရီးဦးႀကိဳျပဳပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက သူ႔အတြက္ဝယ္သြားတဲ့ စာအုပ္ေတြထည္းမွာ ေငြလင္းရဲ့ "ပင္းၿမိဳ႕သူ" ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကုိေတြ႕လိုက္ေတာ့
“ ဟာ ... တကယ့္ေရႊလက္ေဆာင္ပဲေဟ့၊ ဖတ္ခ်င္ေနတာ ၾကာလွၿပီ၊ ဒီဆရာရဲ့ "ဤယမုံ" ဆုိတဲ့စာအုပ္ကိုဖတ္ၿပီးကတည္းက သူ႔စာေတြသေဘာက်ေနတာ။ သူကလည္း နတ္ေမာက္သားစာေရးဆရာဆုိေတာ့၊ ေမာင္ရင္ကေတာ့ ေဒသစဲြ၊ စာစဲြ ႏွစ္မ်ဳိးလုံးနဲ႔ စဲြမွာေပါ့ေလ။ ကုိယ္ကေတာ့ စာစဲြနဲ႔ပဲ သူ႔ကုိအေတာ္သေဘာက်တယ္" ဆိုၿပီး အေတာ္ေလး ဝမ္းသာေနတာ ကုိလည္း မွတ္မိလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့့ သူနဲ႔ စာအဆက္သြယ္ က်ဲသြားတယ္။ ေနာက္ဆံုး ၾကားရတာကေတာ့ အရြယ္ေကာင္းတုန္းမွာပဲ ေလမိၿပီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားတယ္တဲ့။
…………… ……………….
အေမရိကန္ကုိ ဒုတိယအႀကိမ္ေရာက္တဲ့အေခါက္ကစၿပီး အခု ခုႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ေရာက္တဲ့ အထိ ေအာ္ရီဂြန္ျပည္နယ္၊ ပို႔တလန္ၿမိဳ႕၊ သီရိမဂၤလာေက်ာင္းဆရာေတာ္ အရွင္သိရိႏၵက သူရဲ့ “ေမတၱာဥယ်ာဥ္” ဝဘ္ဆိုက္မွာ မိမိရဲ့ အတၳဳပၸတ္အက်ဥ္းန႔ဲအတူ မိမိရဲ့စာေတြကိုလည္း တင္ေပး၊ မိမိတရားသင္တန္းမ်ားကိုလဲတုိက္ရုိက္လႊင့္ေပးတဲ့အတြက္၊ ကမၻာအႏွံ႔ ျပန္႔ေနတဲ့ ျမန္မာတို႔ဆီက ေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္တဲ့ တုံ႔ျပန္ခ်က္ကေလးေတြကို ၾကားသိရေတာ့ မိမိရဲ့အက်ိဳးကုိအလြန္လိုလားတဲ့ သုဟဒမိတၱပုဂၢိဳလ္ႀကီးကုိ အထူးတလည္ သတိရမိလိုက္ပါတယ္။
အခုလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ေမြးရပ္ဇာတိျဖစ္တဲ့ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕နယ္က ၂ဝ၁၅ခု၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၃ရက္ေန႔မွာ မိမိတို႔ၿမိဳ႕ဇာတိသားျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ႏွစ္ (၁ဝဝ)ျပည့္ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ဂုဏ္ျပဳပြဲႀကီး က်င္းပျပဳလုပ္မွာျဖစ္လို႔ ဂုဏ္ျပဳအမွတ္တရမဂၢဇင္း ထုတ္မယ္ ဆိုတဲ့အခါ နတ္ေမာက္ဇာတိသားလည္းျဖစ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔က်င္းပေရး နာယကအဖြဲ႔ဝင္တစ္ဦးလည္း ျဖစ္တဲ့ မိမိအေနနဲ႔ စာတပုဒ္ေရးဖို႔ တာဝန္က်ေရာက္လာပါတယ္ ... ။
စာေရးဖို႔ စဥ္းစားလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ... ကိုယ္ဖြားရာဇာတိၿမိဳ႕ကို ႏိုင္ငံကေလးစားသိမွတ္ေစၿပီး၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ကမၻာက ေလးစားသိမွတ္ေလာက္ေအာင္ ဇာတိဂုဏ္ထြန္းေျပာင္ေစခဲ့တဲ့၊ အစဥ္အလာ ေကာင္းမ်ားကို စံျပဦးေဆာင္ အေမြေပးခဲ့သူ၊ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္၊ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးတို႔ကို ေအာက္ေမ့သတိရမိသလို ... ။
"ဇာတိမာန္အစစ္ဆိုတာ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ရဲ႕ " စု၊ တု၊ ျပဳ" ဆိုတဲ့ စာေပၾသဝါဒအတိုင္း၊ ဇာတိသားေကာင္း အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္္တို႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ အစဥ္အလာေကာင္းမ်ားကို စုေဆာင္း ဆည္းပူးေလ့လာ၊ သူတို႔ကို တုပၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္၊ ၿပီးရင္ ကိုယ့္မူကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ေဒသဂုဏ္၊ ႏိုင္ငံဂုဏ္ကို ထြန္းေျပာင္ေစႏိုင္တဲ့ အစဥ္အလာေကာင္းအသစ္မ်ားနဲ႔ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားကို စဥ္ဆက္မျပတ္ လက္ဆင့္ကမ္းႏိုင္ေအာင္ လုပ္ၾကဖို႔ပါပဲ" ဆိုတဲ့ ဆရာသမားလို မိတ္ေဆြႀကီးရဲ႕ ဇာတိမာန္ ဒႆန ကိုလည္း ေျပးၿပီး သတိရလိုက္မိပါတယ္။
အဲ ... "သတိရလိုက္မိတယ္" ဆိုတာထက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ မိမိရဲ႕ဇာတိမာန္ကို စစ္မွန္တဲ့လမ္းေၾကာင္းဆီေရာက္ေအာင္ အၾကံျပဳခဲ့ၿပီး သူကိုယ္တိုင္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ဂုဏ္ေက်းဇူးကို သိမွတ္ေလးစားေဖၚရတဲ့ မိတ္ေဆြႀကီးရဲ႕စိတ္ထားဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ေက်းဇူးမဲ့ကို ေျပာဆိုေနၾကသူေတြ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ေခ်ဖ်က္ဖို႔ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသူေတြနဲ႔ ႏိွဳင္းယွဥ္လိုက္တဲ့အခါ "ေအာ္ ... ငါ့မိတ္ေဆြကို အရေတာ္လိုက္ေလ" လို႔ေတြးရင္း သူ႔ကို ပိုၿပီးေက်းဇူးတင္လိုက္မိတယ္ ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။
အစဥ္အလာေကာင္းမ်ားကို ႀကိဳးစားခ်မွတ္ အေမြေပးခဲ့တဲ့ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားနဲ႔ သုဟဒ မိတ္ေဆြႀကီးတို႔ ... ႏွစ္ဝနတ္နား ၾကားသိၾကပါေစ။
မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔လည္း ဇာတိမာန္အစစ္ ထားႏိုင္ၾကပါေစ။
( ၂ဝ၁၅ ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၃- ရက္ေန႔တြင္ က်ေရာက္မည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အႏွစ္(၁ဝဝ)ျပည့္ ေမြးေန႔ ဂုဏ္ျပဳအမွတ္တရ)
…………….. ……………..
(သရုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီ သန္းေဌးေမာင္)