မင္းတာရာ - ကေလးငယ္မ်ား ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္

မင္းတာရာ - ကေလးငယ္မ်ား ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္

(မိုးမခ) ႏို၀င္ဘာ ၇၊ ၂၀၁၄

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဇူလိုင္လထဲက ေနသာလြန္းသည့္ ေန႔ တေန႔…။

ခြဲခြာခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ အမိေျမေမြးရပ္ဆီသို႔ အလြမ္းေျပ သေဘာ ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။

တိုးတက္ ေျပာင္းလဲေနေသာ ျခားနားခ်က္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ပိုင္ မ်က္လံုး၊ ႏွလံုးသား၊ ခႏၶာ ႏွင့္ ထိေတြ ဆက္ဆံေလ့လာရန္ ဟူေသာ ေမ်ာ္လင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားျဖင့္.ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ လုပ္ကိုင္ရာ Nishikawa Cooper LLC “Topeka” ကုမၸဏီ ထံတြင္ ခြင့္ရက္ရွည္ ေလွ်ာက္ယူၿပီး ျပန္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ 

ေျပာင္းလဲျခင္း မေျပာင္းလဲျခင္းကိုမူ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာရန္ ႏႈတ္ေရး မသြက္ႏိုင္ပါေခ်။  ေသခ်ာသည္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ သည္ ၿမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္ ျဖစ္ခဲ့သည္ ကိုမူ နားလည္ မွတ္သားထားမိဖူးသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း အငွားယာဥ္ေမာင္း ကားဆရာ ႏွင့့္အတူ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ ၏ ေကာင္းႏိုးရာရာ ေနရာမ်ားကို လည္ပတ္ခဲ့သည္။  မ်ားစြာေသာ လမ္းမ်ား၊ ေစ်းမ်ား၊ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ ဘုရား၊ ပုထိုး ေစတီေတာ္မ်ားကို ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း၏ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ ေရာက္ေရာက္ ေပါက္ေပါက္ ေရာက္ခဲ့လိုက္ရပါ၏။ 

လမ္းမ်ားမွာမူ ခ်ိဳင့္ခြက္မ်ားႏွင့္ ရင္းနီး ကၽြမ္းဝင္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီထင့္၊ မ်က္နာျပင္ထက္ေပၚတြင္ ပြရႈပ္ေနေသာ အမႈိက္သရိုက္ မ်ားစြာ၊ ကြမ္းတံေထြးမ်ားစြာ တို ့သည္ လြန္စြာ ပ်ာ္ပါး ေနရာ ယူထားၾကေလသည္။  ရႈပ္ပြ ေရာယွက္ေနေသာ လမ္းေဘးေစ်းသည္မ်ားႏွင့္ ပ်ံက် ေစ်းသည္ ဟုဆိုႏိုင္ေသာ ခဏ ေရာင္းၿပီး ဟုိေရႊ႕ ဒီေရႊ႕ ေစ်းသည္ တခ်ဳဳိ႕ သည္ အမ်ား သြားလာရန္ ျပဳလုပ္ထားဟန္ရွိေသာ သင့္ရာရာျဖင့္ အေပါက္အၾကားမ်ားကို ဖံုးအုပ္ထားသည့္ လူသြား စၾကၤန္ လမ္း (Sidewalk) ေပၚတြင္ပင္လွ်င္ လမ္းသြား ခရီးသည္မ်ားအား နဂါး တေကာင္ဆီ က ခဏတာ ငွားရမ္း ယူသံုးထားေသာ မ်က္လံုးနီမ်ားျဖင့္ ရန္ေထာင္ေနၾကသည္။

ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ အခ်ိင့္အဝွမ္းမ်ားတြင္ ပါတီပြဲက်င္းပေနၾကေသာ ၾကြက္ႀကီး ၾကြက္ငယ္မ်ား ေပ်ာ္ပါးေနၾကသည္။  လြင့္စင္ ပ်ံဝဲ က်ေရာက္ လာမည့္ အရိုးအရင္း အသားစမ်ားအား ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စားေနၾကေသာ ေခြးအေမြး အေတာင္မစံုေတာ့သည့္ ေခြး ကအစ စံုညီလွတဲ့ ပိုင္ရွင္မဲ့ ေခြးေလ ေခြးလြင့္မ်ားစြာတုိ ့သည္လည္း ေစ်းဝယ္လိုသူမ်ား၏ ျမင္ကြင္း ေျခရင္းတြင္ ရႈပ္ယွက္ခတ္ စည္ကားလုိ႔ ေနသည္။

စာသင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္မူ အမ်ား ျပည္သူ သြားလာေသာ လမ္းမ်ားေပၚ၌ “ကား” အလွ အေကာင္းၿပိဳင္ပြဲမ်ား၊ ထမင္းခ်ိဳင့္ အလွ အႀကီး ၿပိဳင္ပြဲမ်ား၊ အမ်ိဳးႀကီးေၾကာင္း ၿပိဳင္ပြဲမ်ား၊ ဂုဏ္ဟု သတ္မွတ္ထားေသာ အေၾကာင္း အရာမ်ားစြာတို႔ ကို ေလထဲတြင္ လြန္ဆြဲ ၿပိဳင္ပြဲ က်င္းပေနၾကသည္မို႔ ကၽြန္ေတာ္ စီးနင္းလုိက္ပါလာေသာ အငွား ကားေလးသည္ပင္ တစ္နာရီနီးပါးခန္႔ ရပ္တန္႔ သကဲ့သုိ႔ တေရြ႕ေရြ႕.ေရြ႕လ်ား ေမာင္းႏွင္ခဲ့ရသည္။  ေတြ ့ရသည္မွာ အင္ဒီယားနား ျပည္နယ္ ဖို႔ဒ္ဝိန္းၿမိဳ႕ မွာကဲ့သို ့ဝါဝါရွည္ရွည္ Stop Sign အမွတ္အသား လက္တံပါေသာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္သား ႀကိဳသည့္ ေက်ာင္းႀကိဳကား မေတြ႕ရျခင္းတခု။

ထူးဆန္းေသာ ျမင္ကြင္းသည္ ဘုရားမ်ားေပၚတြင္ ရွိေန၏။

၄င္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမ်ား တိုကြဲဟုိက္ မ်ားကို ဝတ္ဆင္ ျမန္မာ့ဘုရား ျမန္မာ ဖူးေျမာ္ ၾကည္ညိဳ ေနၾကခိုက္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားမွာ လံုျခံဳေသာ ၄င္းတို ့၏ အဝတ္အစားမ်ား သို႔တည္းမဟုတ္ က်ႏ္ုပ္တို႔၏ တိုင္းရင္းသားရိုးရာ ဝတ္စံုမ်ားကို လွပစြာ တျမတ္တႏိုး ဝတ္ဆင္၍ ျမန္မာ့ဘုရား ရုပ္ပြားေတာ္ ေစတီေတာ္မ်ားကို ဖူးေျမာ္ၾကေလ၏။

ထားပါေတာ့၊ ေျပာရပါမူ စာေၾကာင္းမ်ား ရွည္ရသည္အံ့….။

ေျပာခ်င္ေသာ အေၾကာင္းအရာ သည္ကား ကၽြန္ေတာ္ အင္းေလး အရပ္ေဒသသို႔ သုတရလုိ၍ႏွင့္ ဘုရားဖူးရန္ ေရာက္ခဲ့စဥ္က ျဖစ္ရပ္တခုပင္ ျဖစ္သည္။

ျမတ္စြာေသာ ေဖာင္ေတာ္ဦး ဘုရားကို ဖူးေျမာ္ ၾကည္ညိဳ ေရႊသကၤန္း ကပ္လွဴၿပီးေနာက္ ပဲ့ခ်ိတ္ ေမာင္းဆရာရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈျဖင့္ တခုေသာ ဘုရားရင္ျပင္သို႔ ေရာက္ၿပီး ေစ်းသည္ ေစ်းတန္း စံုညီသည္ မို႔ ေျခာက္ေသြ ့လာေသာ အာေခါင္ကို ေျပစြတ္ဖို ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ဆိုင္တဆိုင္တြင္ အုန္းသီးႏု ဝယ္ေသာက္ရန္ စိတ္ႀကိဳက္ရာ ေရြးယူ ေျပာဆိုေနစဥ္ ျဖစ္သည္။  ကၽြန္ေတာ္ ၏ ေဘာင္းဘီ (သွ်မ္း ေဘာင္းဘီ) အစအား ဆြဲခါ လႈပ္ရမ္း၍ “ဦးဦး မုန္႔ဖိုးေပးပါ၊ မုန္ ့ဖိုးေပးပါ” ဟု ေတာင္းရမ္း ေနၾကေသာ ကေလးငယ္ ေလးငါးေယာက္သည္ ေဘးနား ဝုိင္းလည္ ေနၾက၏။ 

၄င္း ကေလးငယ္ ေလးမ်ားအား ၾကည့္ရင္း ရင္တြင္းမွာ ဝမ္းနည္းရသည္၊ ေဒါသထြက္ ရွက္လည္းရွက္မိသည္။  ရန္ကုန္ရွိစဥ္က သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ေျပာခဲ့သည့္ စကား နားထဲ ျပန္လည္ ၾကားေယာင္ လာမိေတာ့သည္။

ျမန္မာ့ ပညာေရး စနစ္ ႏွင့္ ျမန္မာပညာကို ထိုင္းႏိုင္ငံလုိက အစ ဘယ္ေနရာမွာမွ သံုးစားမရျဖစ္ေနပံု အေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံ ၏ စီးပြားေရး ခၽြတ္ျခံဳက်မႈ ဒဏ္မွာ ျမန္မာ ေက်ာမြဲမ်ား အလူးအလဲ ခံေနရပံုမ်ား၊ ေနာက္ဆက္တြဲ ျမန္မာ ့ကေလးမ်ား (အနာဂတ္ အရွင္သခင္ ႏိုင္ငံရဲ႕ ပဲ့ကိုင္ရွင္ ေလာင္းလ်ာေလးမ်ား) ၏  က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးမ်ာပါ ႏြမ္းပါး ခၽြတ္ျခံဳက်ခံေနၾကရပံုမ်ား ၾကား သိခဲ့ရသည္။

ႏြမ္းပါးတဲ့ စီးပြားေရး ကမေျပလည္ နိမ့္နည္း ၾကေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕ေသာ အိမ္ေထာင္သည္ မ်ားမွာမူ ကေလး ေမြးထုတ္မႈမွာ မပ်က္ကြက္ခဲ့ၾကဟုလည္း သိရသည္။  ကေလးမ်ားမွာ ေက်ာင္းေနဖို႔ေဝး ပညာေရးဆိုသည္ အမႈိက္ပံုထဲ ေကာင္းႏိုးရာရာေလးမ်ား ရွာေဖြရေသာ ပစၥည္းေလာက္ တန္ဖိုးမထားတတ္ၾကေတာ့ ဟုလည္း သူငယ္ခ်င္း က ရွင္းျပသည္။

ယေန႔ ျပည္တြင္း ကေလးတခ်ိဳ႕ရဲ႕ တန္ဖိုးသည္ စားေသာက္ဆိုင္၊ အရက္ဆိုင္ေတြဆီ အလုပ္ လုပ္သည့္ ကေလး၏  ဝင္ေငြက ျမန္မာေငြ တစ္ေထာင္၊ ႏွစ္ေထာင္။  ေစ်းေရာင္း ေငြရွာႏိုင္သည့္ ကေလးမ်ား၏ ဝင္ေငြက သံုးေထာင္ေအာက္။  အုတ္သယ္ ပန္းရန္ အလုပ္က ႏွစ္ေထာင္ ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာ။

ကေလးမ်ားသည္ မိဘ၏ စီးပြားေရး ခ်ဴခ်ာ မႈေၾကာင့္ စာသင္ေက်ာင္းေဝးကုန္ၾကရသည္။  ကေလးငယ္ေလးမ်ား သူတို ့အရြယ္ႏွင့္ သူတို ့ က်ပန္း အလုပ္ေတြထဲ နစ္ဝင္ေနၾကရသည္ေပါ့။

“မုန္႔ဖိုးေပးပါ၊ မုန္႔ေပးခဲ့ပါ ဦးဦး” ဟု ထပ္မံ လႈပ္ရမ္း လုိက္သည့္ ကေလး၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အာရံုခံစိတ္မ်ား သတိျပန္လည္လာေတာ့သည္။  ကေလးငယ္မ်ား ေတာင္းေပသည့္ ကၽြန္ေတာ္ မေပးခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ၏ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ကေလးမ်ားအတြက္ ေမးခြန္းေလးတခု ရွိေနပါသည္။

တိုင္းျပည္ကို အနာဂတ္ဆီ သယ္ေဆာင္ၿပီး မြမ္းမံ ျပင္ဆင္ ခိုင္ခန္ ့ေအာင္ ပံုသြင္း တည္ေဆာက္ ထိန္းသိမ္းၾကမည့္ အနာဂတ္ ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားဟာ ကေလးငယ္ေတြ။  ဤကေလးငယ္ေလးမ်ား ခမ်ာ ပညာေရး ဗလာႏွင့္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ လူမ်ိဴးစုတို႔၏ ေရွ႕ေရး မည္သို႔ ေရွ႕ဆက္မည္နည္း။ 

မ်က္ေမွာက္ အေျခေနမ်ိဳးမွာေတာင္ သိၿပီးၾကသည့္အတိုင္း ကမၻာအႏွံ႔ ျပန္ ့ၾကဲသြားၾကသည့္ ေရႊျမန္မာအမ်ားစုမွာ အေျခခံအလုပ္သမားဘဝ၊ အိမ္ကၽြန္ဘဝမ်ားႏွင့္သာ အနိမ္ခံဘဝမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္လ်က္ အသက္ရွင္သန္ လႈပ္ရွားေနၾကရသည္ေလ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္ႏွင့္ မ်ားစြာ မေဝးလွေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ ကေလးငယ္မ်ားမွာမူ ခရီးေဆာင္ ကြန္ပ်ဴတာ Latop ႏွင့္ ကမၻာပတ္ေနခ်ိန္ ျမန္မာကေလး အမ်ားစုမွာမူ ကြန္ပ်ဴတာ အငွားဆိုင္မ်ားတြင္ အလွည့္ၾက တန္းစီ တိုးေဝွ႔ေနၾကရသည္။ အငွားဆိုင္ ဆိုေသာ္ျငားလည္း ေတာ္ရံု က်ပန္း အလုပ္သမား ကေလးငယ္မ်ား မပါဝင္ႏိုင္ေခ်။

မိသားစု စားဝတ္ေနေရး မေျပလည္ တေန႔တာ ဝင္ေငြ နည္းပါးမႈေၾကာင့္ မေသရံု ထမင္းဟင္းကို ေလြး ေနရရွာေသာ ပညာမ့ဲ လူတန္းစား ကေလးငယ္ႏွင့္ လူငယ္ လူႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္င ံလူဦးေရ၏ သန္းေပါင္းမ်ားစြာတြင္ ပါဝင္ေနေပသည္။

ထို သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူတန္းစားမ်ား၏ အနာဂတ္ ခရီး သာယာ လွပဖို႔ အဘယ္သို႔ေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား က ကူညီသည္ ျဖစ္ေစ ထို အနာဂတ္မဲ့ ခရီးသည္မ်ားကို အကုန္ လြတ္ကင္း သာယာလာေစရန္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါေခ်။  ထိုကေလးငယ္မ်ား၏ ဘဝ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို အစိုး ႏွင့္ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္မ်ား မွ လြဲ၍ အဘယ္ေသာ သူမွ ျမွင့္တင္ တည့္မတ္မေပးႏိုင္ပါေခ်။

အတိတ္ ေန႔စြဲမ်ားလည္း ေပ်ာက္ရွ၊ အနာဂတ္ကိုလည္းေမွ်ာ္မၾကည့္ရဲၾက၊ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္

တေန႕တာ အသက္ ရွင္ခြင့္အတြက္ ရုန္းကန္ လူပ္ရွားေနၾကရလ်က္ ဘဝေပ်ာက္ေနရွာေသာ ႏိုင္ငံ၏ ရတနာေလးမ်ား တျဖည္းျဖည္း ေၾကြလြင့္ ေပ်ာက္ရွေနပံုမ်ားကို အေႏွး ရုပ္ရွင္ျပကြက္ ထဲမွာသကဲ့သို႔ ရင္နင့္စြာ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္မို ့ေျဖမဆည္ႏိုင္ေသာ ရင္ေမာ ႏြမ္းလ်လြန္းစြာျဖင့္ ခြန္အားမ်ားကုန္ဆံုး

ခံစားေနရသည္။  ေႏြရာသီ၏ အပူရင့္ရင့္ေတြက ရင္မွာ စူးအစ္အစ္ ကူးစက္ခံစားလ်က္…။

အုန္းသီးႏု ဝယ္ယူ စားေသာက္ရာ ကၽြန္းေလးဆီမွ ျပန္ခါနီးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့ေသာ ကေလးငယ္ေလးအား ရွာေဖြ၍ ေမးျမန္းၾကည့္ခဲ့သည္။  ကေလးငယ္ ေျပာျပေသာစကားမွာ. “ေမေမက သားမုန္႔ဖိုး တေနကုန္ လိုက္ေတာင္းတာ ႏွစ္ေထာင္မရရင္ ဆူတယ္၊ အေမ့ ေယာက္်ားက သားကိုရိုက္တယ္” ဟု ဆိုသည္။

ထိုကေလးငယ္မ်ိဳး အမ်ားအျပား ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံ၏ ေနရာအနံ႕အျပားတြင္ မည္မွ် မ်ားျပား စီးဝင္ေနမည္နည္း။  ထို႔ထက္ ဆိုးသည္မွာ အိမ္ေျခယာေျခမဲ့ ကေလးငယ္မ်ားကို ပေဒသရာဇ္အရွင္ကဲ့သို႔ ခို္င္းစား ေခါင္းပံုျဖတ္သူေတြကလည္း ဒုႏွင့္ေဒးႏွင့္။  ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ကို ေမြးကင္းစမွသည္ ေလးငါးႏွစ္ရြယ္ကေလး ငယ္မ်ား အထိ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ရန္ ငွားရမ္းေနေသာ မိဘမ်ားကလည္း တစ္ပံုတစ္ပင္။  ထိုမိဘမ်ားသည္ မည္ကဲ့သို ့ေသာ အေဖ၊ အေမမ်ား ဟု မူ မေမးျမန္းမိခဲ့ပါ။

တိုင္းျပည္ ကလည္း ဘက္စံု ခ်ိဳ႕ယြင္းေန မႈမ်ားကို မ်က္ကြယ္ျပဳ၍ လူတစ္စု ေကာင္းစားေရး အေလးသာေနခ်ိန္မွာ တိုင္းျပည္ အညြန္႔ အဖူးေလးမ်ား ကေတာ့ တစ္ဝမ္းတစ္ခါးအတြက္ ရုန္းကန္ရင္း ဘဝ စာမ်က္ႏွာသစ္ဖြင့့္ရန္ ေဝးေလစြ၊ စာမ်က္ႏွာေဟာင္းတစ္ရြက္ စုတ္ျပဲ မသြားဖို႔ အေရး ႀကိဳးစား ပညာႏွင့္ ေငြေၾကး အေလးထိုး ၾကခ်ိန္ဝယ္ လက္ေတြ႕ ဝမ္းျဖည့္ႏိုင္ေသာ ေငြတစ္စ အတြက္ အနာဂတ္ေတြ မႈန္ဝါးေနရင္း… …။

အနာဂတ္ တိုင္းျပည္ ရဲ႕ ပဲ့ကိုင္ရွင္ ေလာင္းလ်ာေလးမ်ား စာတတ္ ပညာတတ္ အသိဗဟုသုတ ၾကြယ္ဝ ျမင့္ျမတ္သူမ်ားျဖစ္ေစရန္ ရည္ရြယ္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားဆီ ဆြဲထည့္ ပံ့ပိုး ေထာက္ပံ့ေရး ေဆြးႏြးၾကမလား၊ ေသြးေအးၾကမလား၊ အားေပးၾကမလား၊ ေဘးနားထားၾကမလား။

လား… လား.. လားေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္… … …။

မင္းတာရာ
photo - Aung Htet