သက္ခုိင္ - ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား၊ လမ္းစဥ္လူငယ္ေအာင္ေဖနဲ႔ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီ
(မုိးမခ) ႏုိ၀င္ဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၄
(မုိးမခ) ႏုိ၀င္ဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၄
(၁)
ေအာင္ေဖ (၁၀)တန္းကာလမွာပဲ အကိုုအငယ္ဆံုုးတေယာက္ ထပ္ဆံုုးသြားပါေလေကာ၊ ဆိုုေတာ့ ေမာင္ႏွမ ၅ ေယာက္နဲ႔ အေမနဲ႔ ဘဝကိုုရုုန္းကန္ရေတာ့တာပဲ။ နဂိုုကတည္းက စာကိုုသိပ္နားမလည္ ေတာ့တဲ့ ေအာင္ေဖတေယာက္လည္း စာေမးပြဲသာနီးလာတယ္ စိတ္ကမေပ်ာ္ေတာ့ဘူး ေလးေနၿပီ၊ သိတဲ့အတိုုင္း ဆယ္တန္းစာေမးပြဲဆိုုတာ အခ်ဥ္မဟုုတ္ေတာ့ ဘာရမလဲ က်ေပါ့။ အဲဒီမွာတင္ အဖြားအမိန္႔နဲ႔ ေအာင္ေဖတိုု႔ မိသားစုုအိမ္ေလးကိုုေရာင္းၿပီး အဖြားအသစ္ျပင္ေဆာက္တဲ့ ေက်ာက္ေျမာင္းကအိမ္ကိုု ႀကီးေတာ္ႀကီး မိသားစုုေကာ ေျပာင္းရမယ္ ျဖစ္လာပါေရာ။ ေအာင္ေဖတိုု႔ ၿခံနဲ႔အိမ္ေရာင္းတာ အခုုခတ္လူေတြၾကားရင္ အံ့ၾသမယ္ ျမန္မာေငြ ၅ေသာင္းခြဲနဲ႔ ေရာင္းခဲ့ရတာ မေစာင့္ႏိုုင္ေတာ့ဘူးေလ တရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ဆိုုသလိုုေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ၁၉၈၇ခုုႏွစ္ ဇြန္လႀကီး။
အရင္က အဖြားအိမ္က တထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ကိုု ကိုုယ့္ပိုုက္ဆံနဲ႔ ကိုုယ္ေဆာက္လိုုက္တာ တိုုက္ခံအိမ္သေဘာ ႏွစ္ထပ္ျဖစ္သြားတယ္၊ ေအာင္ေဖတိုု႔က အေပၚထပ္မွာ တခန္းရတာေပါ့၊ ႀကီးေတာ္ႀကီး မိသားစုုေတြကလည္း အေပၚထပ္မွာ တခန္းေပါ့။ အစပထမေတာ့ ေက်ာက္ေျမာင္းမွာ ေအာင္ေဖ ေနလိုု႔မေပ်ာ္ဘူး၊ အခ်ိန္ရရင္ ေတာင္ဥကၠလာကိုုပဲ ျပန္ျပန္လာလည္ေလ့ရွိတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ တေယာက္ၿပီး တေယာက္အိမ္မွာ လိုုက္အိပ္၊ ညဘက္ဆိုု ေက်ာင္းဝင္းထဲက အလံတိုုင္ေရွ႔မွာ စုုထိုုင္ဂီတာတီးၾကေပါ့၊ အဲဒီကတည္းက “ႏွင္းသက္သက္ေဝ” တိုု႔ “အေစာဆံုုးျပန္ခဲ့” တိုု႔ဆိုုတာေတြက ေအာင္ေဖတိုု႔ဆိုုေနၾက သီခ်င္းေတြ၊ ဒါနဲ႔ပဲဆယ္တန္းကိုု ေက်ာက္ေျမာင္းက ေက်ာင္းမွာပဲ ေျပာင္းတက္မလိုုလိုု၊ အျပင္ကပဲ ေျဖမလိုုလိုု လုုပ္ေနရင္းက အခ်ိန္ေတြက တျဖည္းျဖည္းကုုန္လာပါေလေကာ၊ ၾသဂုုတ္ စက္တင္ဘာ ေရာက္လာၿပီ ဘာမွ မျပင္ဆင္ရေသးဘူး၊ ဒါနဲ႔ မထူးဘူး တႏွစ္ထားလိုုက္ေတာ့မယ္ အလုုပ္ေလးဘာေလးလုုပ္ ေငြစုုမယ္ ျဖစ္လာေကာ။ အိမ္ကလည္း စာေမးပြဲ ျပန္မေျဖေသးဘဲ အလုုပ္ လုုပ္မယ္ဆိုုေတာ့ ေအးလုုပ္ၾကည့္ေပါ့ေလ။ ခက္တာက ဘာလုုပ္ရမွန္းလည္း မသိဘူး၊ ဒါနဲ႔ အေဒၚကိုု သြားေျပာတယ္၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုုင္ ဖြင့္ပါလားေပါ့၊ အေဒၚကလည္း သေဘာတူေတာ့ မနီးမေဝးက ဘုုန္းႀကီးေက်ာင္း ေဒါင့္မွာ ေနရာရပါေလေကာ၊ အဲဒီမွာ အေဒၚကိုု ဝိုုင္းကူေပါ့ေလ။
ဆိုုင္က ဘုုန္းႀကီးေက်ာင္းေဘး ကပ္ရပ္ဆိုုေတာ့ ေအာင္ေဖတိုု႔လည္း ဘုုန္းႀကီးေတြနဲ႔ သိေတာ့တာေပါ့၊ ေက်ာင္းကေတာ့ က်ဥ္းက်ဥ္းေလး ဆိုုေပမယ့္ ကိုုယ္ေတာ္ေတြက မရွိဘူးဆိုု ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ရွိတယ္၊ ဘုုန္းႀကီးေတြကလည္း ေအာင္ေဖ့ကိုုခ်စ္ေတာ့ အားရင္ဘုုန္းႀကီးေတြၾကား သြားသြားပြားေတာ့တာပဲ၊ ဘုုန္းႀကီးေတြကလည္း တခ်ိဳ႕မုုန္႔ေတြဘာေတြ ေအာင္ေဖ့အတြက္ ခ်န္ခ်န္ထားတတ္တယ္၊ ဘုုန္းႀကီးေက်ာင္းသား တပိုုင္းလိုုေပါ့၊ ဒီအထဲမွာ တခ်ိဳ႕ကိုုယ္ေတာ္ေတြကလည္း ဒကာေတြ ဒကာမေတြ အပူကပ္သလား ဘာလားေတာ့ မသိပါဘူး၊ ဟိုုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ရွိတတ္တဲ့ ေအာင္ေဖကိုု အားကိုုးရတာေတြ ရွိလာတယ္၊ ဆိုုလိုုတာ အဲဒီေခတ္က ခ်ဲေတြဘာေတြ ေခတ္စားလာၿပီေလ အဲဒီေတာ့ ၃လံုုးထဲမွာ ဘယ္တလံုုးပါမယ္ ဘာညာဆိုုတာ ဟိုုဟာတြက္သလိုု ဒီဟာတြက္သလိုုနဲ႔ ခန္႔မွန္းေျပာတတ္တဲ့ ေအာင္ေဖ့ဂဏန္းက အၿမဲနီးပါးမွန္ေနေတာ့ ဒီတလံုုးေတာ့ ဦးဇင္း အာရံုုရတယ္ ဘာညာနဲ႔ ၾကည့္က်က္ၿပီး ဒကာေတြ ဒကာမေတြကိုု မိန္႔ရပံုုရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုုမ်ိဳး ေအာင္ေဖတိုု႔ ဘုုန္းႀကီးေတြနဲ႔ေတာင္ ဆက္ဆံေရးေျပလည္ေနပံုုက။
ဒီ၁၉၈၇ခုုႏွစ္ စက္တင္ဘာထဲထင္ပါရဲ႕ မဆလအစိုုးရက အရင္၂ႏွစ္ေလာက္က ၁၀၀တန္ေငြစကၠဴကိုု တရားမဝင္ ေၾကညာခဲ့တာကိုု အားမရတာနဲ႔ ေနာက္ထပ္အသစ္ထုုတ္ထားတဲ့ ၃၅က်ပ္တိုု႔ ၇၅က်ပ္တိုု႔ ၉၀က်ပ္ တန္တိုု႔ကိုု ထပ္ၿပီးတရားမဝင္ေတာ့ဘူး လုုပ္ျပန္ပါေလေကာ၊ အဲဒီမွာတင္ ေအာင္ေဖစဥ္းစားတယ္၊ ဟာငါတိုု႔ႏိုုင္ငံက ဘယ္လိုုႀကီးလဲဟ ဘာလုုပ္လုုပ္ လုုပ္လိုု႔မရပါလား သူမ်ားေကာင္းေရာင္း ေကာင္းဝယ္နဲ႔ စုုထားေဆာင္းထား တာေလးေတြကိုု ဒီလိုုမ်ိဳး ခဏခဏ လုုပ္ေနမွေတာ့ မဟုုတ္ေသးဘူးေပါ့ေလ။
(၂)
၁၉၈၈ ေႏြဘက္ေရာက္လာေတာ့ မတ္လမွာ အာအိုုင္တီေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အရပ္သားေတြ ျပသနာတက္ေတာ့ တိုုင္းျပည္က မၿငိမ္ေတာ့ဘူး ဟိုုရုုတ္ရုုတ္ ဒီရုုတ္ရုုတ္ ျဖစ္လာၿပီ၊ ေနာက္မၾကာပါဘူး သိတဲ့အတိုုင္း ၾသဂုုတ္၈ရက္ေန႔ၾကေတာ့ ေအာင္ေဖ့ဘဝမွာ တခါမွမေတြ႔ဖူးတဲ့ လူအမ်ားႀကီး လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပတာကိုု ျမင္ရပါေလေကာ၊ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုုဆိုုတာ ရန္ကုုန္ၿမိဳ႕အႏွံ႔အျပားကလူေတြ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမကိုု ခ်ီတက္ဆႏၵျပၾကတာဆိုုေတာ့ ေအာင္ေဖတိုု႔ေက်ာက္ေျမာင္းကိုု လူတန္းႀကီး မနက္၉နာရီေလာက္ကတည္းက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကတာ ညေန၃နာရီေလာက္အထိ မျပတ္ဘူး “ဒီမိုုကေရစီရရွိေရး-တိုု႔အေရး” “မဆလပါတီ-အလိုုမရွိ” “ပါတီစံုုစနစ္ေပၚထြန္းေရး-တိုု႔အေရး” စတာေတြေအာ္ၿပီး ခ်ီတက္ၾကတာကိုုး၊ အေတာ္ေတာ့ ၾကက္သီးထစရာေကာင္းတယ္၊ ေအာင္ေဖစဥ္းစားတယ္ ဟုုတ္ၿပီ ငါတိုု႔ႏိုုင္ငံ တခုုခုုေတာ့ ေျပာင္းလဲေတာ့မယ္ေပါ့ ဒီေလာက္ပဲသိေသးတာ အမ်ားႀကီးေတာ့ မသိဘူး။
ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္နဲ႔ သေဘာေပါက္လာတယ္ ဘာလိုု႔ဆိုု ကားလမ္းမဘက္မွာ ကပ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းေပါင္းစံု ေၾကညာခ်က္ေတြမွာ မဆလအစိုုးရ မေတာ္မတရားလုုပ္ခဲ့တာေတြကိုု ျပန္ေဖာက္သည္ခ်တာေတြ၊ ေကာ်င္းသားေတြ ကားေပၚမွာ အသက္ရႈၾကပ္ၿပီး ေသကုုန္ရတာေတြ၊ စစ္ေၾကာေရးမွာ ေက်ာင္းသူေတြကိုု မေတာ္မတရား လုုပ္ခံရတာေတြ ဒါေတြအျပင္ ဒီမိုုကေရစီဆိုုတာ ဘာလဲ၊ ပါတီစံုုစနစ္ဆိုုတာဘာလဲ၊ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကိုု အစိုုးရက လုုပ္ခ်င္သလိုု လုုပ္ခဲ့တာေတြကိုု ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္လာတယ္၊ အဲဒီလိုု တိုုင္းျပည္မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္လာၿပီဆိုုေတာ့ ေအာင္ေဖတိုု႔ေတြလည္း မိမိရပ္ရြာ လံုုၿခံဳေရးအတြက္ ဓါးေတြလွံေတြ ကိုုင္ၿပီး ကင္းေစာင့္ဘာေစာင့္ လုုပ္ၾကရေတာ့တာေပါ့။
ဆိုုလိုုတာက ညဘက္ဆိုုရင္ လမ္းထဲကလူငယ္လူရြယ္ေတြ မိမိအသိစိတ္နဲ႔ တုုတ္ဓါးေတြကိုုင္ၿပီး လမ္းထဲက ဓမၼာရံုုမွာ စခန္းခ်ကင္းေစာင့္၊ အိမ္ေတြက တခုုမဟုုတ္ တခုုလုုပ္လုုပ္ေကၽြး မနက္ပိုုင္းဆိုုရင္ေတာ့ နားေပါ့၊ နားတယ္ဆိုုေပမယ့္ ခဏတျဖဳတ္ေလာက္ပါပဲ သစ္ပင္ေတြခုုတ္ လမ္းေတြပိတ္ ဒါေတြကလည္း အဆင္ေျပသလိုု လုုပ္ရတယ္ မဟုုတ္ရင္ စစ္တပ္က လွမ္းလွမ္းပစ္တာေတြ ခံရမယ္ေလ။ ဘာလိုု႔ဆိုု ေအာင္ေဖတိုု႔ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ သတိပဌာန္လမ္းထိပ္ကိုု အဲဒီတုုန္းက ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီရံုုး (ေနာက္ပိုုင္းေတာ့ မဝတရံုုးေပါ့)မွာ တပ္စြဲထားတဲ့ စစ္တပ္က တခါတခါ လွမ္းလွမ္းပစ္တတ္တယ္၊ တခါဆိုု အသုုဘခ်ဖိုု႔ ေခါင္းတလားႀကီး သယ္လာၾကတာ ေသနတ္နဲ႔လွမ္းပစ္လိုု႔ ေခါင္တလားႀကီးကိုု လမ္းမမွာခ်ၿပီး လူေတြထြက္ေျပး ၾကရေသးတယ္ေလ၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးကေတာ့ လံုုးဝကိုု ျပတ္ေတာက္သြားေတာ့တာပဲ အထူးသျဖင့္ေတာ့ လမ္းမတန္းမွာ ကင္းယူရသူေတြက ပိုုသတိထားရတယ္၊ ညဘက္မွာ စစ္ေၾကာင္းေတြက လႈပ္ရွားသြားလာရင္ လူရိပ္ေတြ႔လိုု႔က တဒိုုင္းဒိုုင္းနဲ႔ ပစ္တတ္တယ္ေလ။ ဆႏၵျပတာကိုုေတာ့ တခါႏွစ္ခါပဲ ေအာင္ေဖတိုု႔သြားဖူးပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြနဲ႔ေပါ့ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ကင္းပဲေစာင့္တာမ်ားတယ္။
ဒီလိုုနဲ႔ စက္တင္ဘာလလ ၁၈ရက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းပါေလေရာ၊ ညေန၄နာရီကတည္းက စစ္ခ်ီသီခ်င္းေတြ တခ်ိန္လံုုးလႊင့္ၿပီး အမိန္႔ေတြ တခုုၿပီးတခုု ထုုတ္ေနေတာ့တာ၊ ဘြဲ႔ရေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ ဘာညာမွာ သြားၿပီး လုုပ္ေနတဲ့ေအာင္ေဖ့အကိုုလည္း ျပန္လာေတာ့တာပဲ ဘာလိုု႔ဆိုု အားလံုုးလူစုုခြဲရၿပီကိုုး၊ အဲဒီညကတည္းက ေနရာတိုုင္းမွာ တဒိုုင္းဒိုုင္းနဲ႔ ပစ္ေနခတ္ေနသံေတြ ၾကားရေတာ့ ေအာင္ေဖတိုု႔ ကင္းအဖြဲ႔ေတြလည္း အရင္လိုု လူစုုမေစာင့္ရဲေတာ့ဘူး စခန္းခ်တဲ့ ဓမာရံုုမွာပဲ ေနရဲၾကေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုုင္းၾကေတာ့ တပ္ကလူေတြ ေရာက္လာၿပီး ရဝတ ဖြဲ႔ရမယ္ ဘာညာေတြ ျဖစ္လာၿပီး ရပ္ကြက္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႔ ေပၚလာတဲ့ အခ်ိန္ၾကေတာ့မွ ေအာင္ေဖတိုု႔လည္း ကိုုယ့္အိမ္မွာပဲ ကိုုယ္ေနၾကေတာ့တယ္၊ ရဝတလူႀကီး လုုပ္တဲ့သူေတြကလည္း ကိုုယ္နဲ႔သိတဲ့သူေတြဆိုုေတာ့ “ညီေလးတိုု႔ ေအာင္ေဖတိုု႔ မင္းတိုု႔အိမ္မွာပဲ ေနၾကေတာ့ကြာ အကိုုတိုု႔ပဲ ဆက္လုုပ္ၾကရမယ္ ငါ့ညီတိုု႔ လုုပ္စရာရွိတာေတြသာ လုုပ္ၾကေတာ့” ဆိုုၿပီးေျပာတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။
(၃)
စစ္တပ္အာဏာသိမ္းတယ္ ဆိုုကတည္းက တခ်ိဳ႔ေတြလည္း ေတာခိုုသူခိုု၊ ပါတီေတြထဲ ဝင္သူေတြလည္း ဝင္ၾကေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ေဖကေတာ့ စစခ်င္းဘယ္ပါတီမွမဝင္ဘူး တျခားၿမိဳ႔နယ္က ႏိုုင္ငံေရး ဘာညာစိတ္ဝင္စားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြစုုၿပီး ဘာတဲ့ “ေတာ္လွန္ေသာ မ်ိဳးခ်စ္ေက်ာင္းသား လူငယ္တပ္ဦး” ဆိုုၿပီး အဖြဲ႔ဖြဲ႔ျဖစ္ပါေလေကာ၊ ဒါေတာင္မွ ၈၈ကုန္လား ၈၉ႏွစ္ဦးလား မမွတ္မိ၊ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ျမန္မာစာနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အမတေယာက္က ေခါင္းေဆာင္တယ္ ေအာင္ေဖတိုု႔ ဝင္းႏိုုင္တိုု႔ကေတာ့ ေကာ္မတီသေဘာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ဒီအဖြဲ႔ကလည္း ဘာမွအလုုပ္မျဖစ္ပါဘူး လူစုုေနတာနဲ႔တင္ ဘာမွမလုုပ္ျဖစ္ဘူး။
အာဇာနည္ေန႔ သူမ်ားေတြ ခ်ီတက္ၾကမယ္ဆိုေတာ့ ငါတို႔လည္းခ်ီတက္မယ္ ကိုယ့္အုပ္စုနဲ႔ကိုယ္ေပါ့၊ လူကေတာ့ အမ်ားႀကီးလာမယ္ေတာ့ တြက္မထားပါဘူး၊ ၂၀ေက်ာ္ေတာ့ ငါတို႔ေတြ ပါလာႏိုင္မယ္ေပါ့ ဒီလိုလႈပ္ရွားမႈေလး ျပလိုက္ရင္ ပိုၿပီးအားေကာင္းလာႏိုင္တယ္ ဒီလိုပဲ ေတြးမိတာ၊ တကယ္လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ ျပႆနာတခုနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရပါေလေကာ၊ ဒါကဘာလည္းဆိုေတာ့ ေရးထားတဲ့ ေၾကညာခ်က္ကို ဘယ္လိုဖေယာင္းလွိမ့္မလဲေပါ့၊ ဒါကလည္း တခါမွ လုပ္ဖူးတာမဟုတ္ေတာ့ ပြဲခံေနေကာ၊ ဒါနဲ႔ ဥကၠလာကတေယာက္က သူ႔အကိုေတြ ေမးၾကည့္ေပးမယ္ သူတို႔လည္း ဘာဘာညာညာေတြဆိုေတာ့ သူလည္းအေတာ္ စည္းရံုးလိုက္ရပံုရပါတယ္ သူ႔ကို ဘယ္လိုလုပ္ ဘယ္လိုလုပ္ဆိုၿပီး မီးေခ်ာင္းနဲ႔ ဖေယာင္းစကၠဴမွာ ေပါက္တဲ့ကညစ္နဲ႔စာေရး အဲဒီလိုလုပ္ရေကာ၊ ဒါေကတာ့ လက္ေရးလွတဲ့ မခိုင္ကိုပဲေရြးရတာေပါ့ သူကျမန္မာစာေက်ာင္းသူကိုး။
အဲဒါၿပီးေတာ့ ဖေယာင္းလွည့္ရမွာ ငါတို႔အရြက္၅၀ဆိုရပါၿပီကြာ၊ အဖြဲ႔နာမည္လူသိသြားရင္ပဲ မဆိုးဘူးေပါ့ေလ၊ ခက္တာက ဒါကိုလွည့္ရတဲ့ ဟိုေကာင္ကလည္း လူႀကီးေတြ အလစ္မွာလုပ္ရမွာဆိုေတာ့ သူ႔အိမ္သြား သူတို႔အခန္းထဲမွာ လူႀကီးေတြ မလာခင္လိွမ့္ထုတ္ရေတာ့တာေပါ့၊ ညေနေစာင္းမွသြားတာလည္းျဖစ္ မကၽြမ္းကလည္း မကၽြမ္းက်င္ဆိုေတာ့ အလုပ္က သိပ္မတြင္ဘူး၊ ဒါနဲ႔ဒီေကာင့္အိမ္ညအိပ္ မနက္ျဖန္ အာဇာနည္ေန႔ၾကေတာ့မွ ခ်ိန္းထားတဲ့ တာေမြေစ်းေဒါင့္ ေရႊဗဟိုကို အေရာက္သြားမယ္ စဥ္းစားၿပီး ညဘက္လူအလစ္မွာ ထပ္လွိမ့္ရျပန္ေကာ၊ ေတာ္ေတာ္ကို က်ားခုတ္က်ားခဲ ႀကိဳးစားလိုက္ရတာ ည၁၂နာရီေလာက္မွ ၿပီးေတာ့တယ္၊ လူႀကီးေတြကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စကားေျပာေနတယ္ပဲထင္မွာေပါ့ေလ။
မနက္ၾကေတာ့ အေစာႀကီးထၿပီး ေဟ့ေကာင္ငါအရင္အိမ္ျပန္ႏွင့္မယ္၊ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးမွာ စာရြက္စာတမ္းေတြ ယူလာၿပီး တာေမြေစ်းေဒါင့္မွာ ဆံုၾကမယ္ေျပာၿပီး လစ္လာခဲ့ေရာ၊ ခ်ီတက္မယ့္သူေတြက အမ်ားႀကီးပဲ၊ ငါတို႔ကို ဘယ္သူမွ မွတ္မိမွာ မဟုတ္ပါဘူး စိုရိမ္စရာေတာ့ လိုမယ္မထင္ဘူးေပါ့ေလ၊ ဟိုစဥ္းစား ဒီစဥ္းစားနဲ႔ လာလိုက္တာ ရုတ္တရက္ သု၀႑ကေန တာေမြကုန္းတံတား မတက္ခင္လမ္းဆံုေရာက္ေတာ့ အားပါး စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔ေတြ အမ်ားႀကီးက လမ္းပိတ္ၿပီး ကားေတြကို အကုန္စစ္ေနတာကိုး၊ လူလန္႔သြားတယ္ သြားၿပီငါေတာ့ အဖမ္းခံရၿပီေပါ့၊ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ လြယ္အိတ္ထဲက စာရြက္ေတြ ယူၿပီးလႊင့္ပစ္ရေအာင္လည္း ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ပိုဆိုးသြားမယ္၊ လူကေခၽြးေတြ ျပန္ေနၿပီ၊ ကိုယ့္ကားအလွည့္ကေတာ့ မေရာက္ေသးဘူးေပါ့၊ ေနာက္ၾကေတာ့ စိတ္ကိုဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္တယ္၊ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ကြာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ပဲ ေနလိုက္မယ္ ဖမ္းလည္း လိုက္သြားယံုေပါ့ေလ။
အဲဒီလိုစဥ္းစားေနတုန္း အရပ္၀တ္နဲ႔သူေတြေကာ ရဲေတြေကာ ကားေပၚတက္လာပါေလေကာ လူကစိတ္ဒုန္ဒုန္း ခ်ထားၿပီးၿပီဆိုေတာ့ သိပ္မတုန္လႈပ္ေတာ့ဘူး၊ သူမ်ားေတြကို အိတ္ေတြဖြင့္ၾကည့္ ထုတ္ၾကည့္ဘာညာေတြ လုပ္ေနေတာ့၊ ေအာင္ေဖ့စိတ္ထဲေတြးလိုက္တယ္ “ေသခ်ာၿပီကိုယ့္လူ၊ အင္စိန္စေကာလားရွစ္ေတာ့ ရၿပီ” လို႔၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စစ္တဲ့သူေတြ အနားကပ္လာတယ္၊ ေအာင္ေဖ့ကို အရပ္၀တ္နဲ႔ လူတေယာက္ကေမးတယ္ “ညီေလးဘယ္လဲ” တဲ့၊ ၾကည့္ရတာ အရပ္၀တ္နဲ႔ရဲေပါက္စ ထင္ပါတယ္။ “ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ေက်ာက္ေျမာင္းအိမ္ ျပန္မလို႔ခင္ဗ်” ေပါ့ေလ၊ ဒါနဲ႔ ပုဂိၢဳလ္က လြယ္အိတ္ကို လွမ္းကိုင္ၿပီး၊ “အကို တခ်က္စစ္မယ္ေနာ္” ဆိုၿပီး လြယ္အိတ္ကို ဖြင့္လိုက္ပါေလေကာ၊ အဲဒီမွာစာရြက္ အရြက္၅၀ေက်ာ္ေလာက္ ညီညီညာညာနဲ႔ သေရပင္စည္းၿပီး ထပ္ထားတာေတြေတာ့၊ “ဘာစာေတြလဲကြ” တဲ့၊ ေအာင္ေဖေခါင္းႀကီးသြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခပ္တည္တည္ပဲ ေျဖလိုက္ပါတယ္၊ “အက္ေဆးေတြ အကိုရ” ဆိုေတာ့ ဟိုပုဂိၢဳလ္လည္း တခ်က္ဆြဲယူထုတ္ၾကည့္ၿပီး လက္မနဲ႔ ေငြထုတ္ၿဖဲၾကည့္သလို ေအာက္ဘက္ကေန ၾကည့္လိုက္တယ္၊ ခက္တာက သူကဘာကို အာရံုစိုက္မိသြားလဲ မသိဘူး၊ ေအာင္ေဖ့လြယ္အိတ္ထဲ စာရြက္ထုတ္ျပန္ထည့္ၿပီး ေျပာသြားတာက “မင္းက လက္ေရးလွသားပဲ” တဲ့။ အမွန္ေတာ့ ဖေယာင္းလက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတဲ့စာေတြထဲမွာ “လိုအပ္လာေသာအခ်ိန္တြင္ တိုင္းႏိုင္ငံတခြင္လံုး တခ်ိန္တည္း တၿပိဳင္တည္း ညီညီညာညာ ပါ၀င္လႈပ္ရွားႏိုင္ရန္အတြက္ ေတာ္လွန္ေသာမ်ိဳးခ်စ္ေက်ာင္းသား လူငယ္တပ္ဦးကို ဖြဲ႔စည္းရျခင္းျဖစ္ေပသည္” အဲသလိုေတြ ေရးထားတာ၊ သူကဘယ္အပိုင္းကို ဘယ္လိုဖတ္ၿပီး လက္ေရးလွတယ္ ေျပာသြားလဲ မသိသလို၊ ဖေယာင္းလက္ေရးနဲ႔ ၀ါဒျဖန္႔ ေၾကညာစာတမ္းေတြကိုလည္း မျမင္ဖူးဘူးထင္ပါရဲ႕၊ “လိုအပ္လာေသာအခ်ိန္တြင္ တိုင္းႏိုင္ငံတခြင္လံုး တခ်ိန္တည္း တၿပိဳင္တည္း ညီညီညာညာ” ဘာညာစတဲ့ စာကိုပဲ ဖတ္မိၿပီး၊ လမ္းစဥ္လူငယ္ေပါက္စ ထင္သြားလားမသိ၊ ေအာင္ေဖ့ကို ထားသြားပါေကာ။ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္နဲ႔ အိမ္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေရႊဂံုတိုင္မွာ ဖမ္းေနၿပီ၊ အျပင္မထြက္ၾကနဲ႔ ဘာညာနဲ႔တင္ ေအာင္ေဖတို႔အစီအစဥ္လည္း ပ်က္ေပါ့။
(၃)
အဲဒီမွာစဥ္းစားရၿပီ ဘာဆက္လုုပ္မလဲေပါ့ ငါတိုု႔ေတာ့ ဒီအတိုုင္း ဆက္ရပ္တည္လိုု႔မရဘူး အဖြဲ႔ႀကီး တခုုခုုကိုုသြားေပါင္းရင္ေပါင္း မေပါင္းရင္ ပါတီႀကီးတခုုခုုဝင္ေပါ့၊ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖက လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီကိုု ဝင္ဖိုု႔စဥ္းစားလိုုက္တယ္ ဘာလိုု႔ဆိုုသူက ေက်ာင္းသားပါတီကိုုး အဲဒီအခ်ိန္ကတင္ပဲ ၁၉၈၉ ခုု ၾသဂတ္ေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းေတြကေတာ့ ပိတ္ထားဆဲပဲ။
ဒါနဲ႔ ပါတီကိုုသြားဆက္သြယ္တာ တခါတည္းပဲ စည္းရံုုးေရးတာဝန္ လက္မွတ္ထုုတ္ေပးလိုုက္တယ္ အဲဒါနဲ႔ ေဘာ္ဒါေတြ ျပန္စုုၿပီး ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါတိုု႔ေတာ့ ပါတီအေနနဲ႔ လုုပ္ၾကရေတာ့မယ္ ငါ့ကိုုတာေမြမွာ လႈပ္ရွားဖိုု႔ ဒီစည္းရံုုးေရး လက္မွတ္ေတာ့ ထုုတ္ေပးလိုုက္တယ္ မင္းတိုု႔ငါတိုု႔ေတြ ပါတီဝင္ေတြ ျဖစ္ကုုန္ၿပီေပါ့ကြာ ဒါေပမယ့္ အဓိက ဆက္သြယ္ေရးကေတာ့ ငါပဲဗဟိုုကိုု သြားသြားေပးမယ္ လိုုတဲ့အခါမွ မင္းတိုု႔လည္းလိုုက္ၾကေပါ့ကြာ ဘာညာနဲ႔ တာေမြလူ႔ေဘာင္သစ္ကိုု ယာယီေကာ္မတီသေဘာ ျပန္ေထာင္ဖို႔ ျဖစ္သြားေကာ၊ အဲဒီမွာတင္ အရင္က ဦးေဆာင္တဲ့လူေတြျဖစ္တဲ့ ဓာတုုေဗဒ ဒုုတိယႏွစ္က အကိုုတေယာက္နဲ႔ ျမန္မာစာက အမတိုု႔လည္း ငါတိုု႔ေတာ့ နားေတာ့မယ္ နင္တိုု႔ပဲဆက္လုုပ္ေတာ့ ျဖစ္လာပါေလေကာ။
သူတိုု႔နားတယ္ဆိုုတာကလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္ ေအာင္ေဖတိုု႔ လူ႔ေဘာင္သစ္ကိုု သြားဆက္သြယ္တဲ့အခ်ိန္မွာ လူ႔ေဘာင္သစ္က ႏွစ္ျခမ္းကြဲေနၿပီ၊ ခ်စ္စိန္ဒန္ေပါက္ အေပၚထပ္ကအဖြဲ႔နဲ႔ ၃၈လမ္းကအဖြဲ႔ဆိုုၿပီး၊ ေအာင္ေဖက ဘုုမသိဘမသိနဲ႔ ကိုုသက္ထြန္းတိုု႔ ကိုုရဲႏိုုင္ေအာင္(ကိုုဝ)တိုု႔ ဦးေဆာင္တဲ့ ၃၈လမ္းလူ႔ေဘာင္သစ္ကိုု သတင္းစာထဲက လိပ္စာကို မွတ္ထားတာဆိုေတာ့ အဲဒီကိုပဲသြားခ်ိတ္မိခဲ့တာ၊ ဆိုုေတာ့ အရင္ကတာေမြမွာ လုုပ္ခဲ့တဲ့ ကိုုရဲဇင္တိုု႔လိုု လူ႔ေဘာင္သစ္ေဟာင္းေတြကိုု ျပန္ခ်ိတ္ေတာ့ သူတိုု႔ကလည္း ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတိုု႔ပဲဆက္လုုပ္ပါ၊ က်ေနာ္တိုု႔ေတာ့ နားေနဦးမယ္ ဘာညာေတြျဖစ္တာ့တာပဲ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းတယ္ ေခၚရမလား ေအာင္ေဖတိုု႔မတိုုင္ခင္ ေနာက္ဆံုုးဥကၠဌ တာဝန္ယူခဲ့တဲ့ ကိုုေက်ာ္စြာကေတာ့ ေအာင္ေဖတိုု႔နဲ႔ ဆက္ၿပီးလက္တြဲလုုပ္ေတာ့ မဆိုုးဘူးေခၚရမယ္။ ေအာင္ေဖတိုု႔ ယာယီေကာ္မတီထဲမွာေတာ့ ကိုုရန္ႏိုုင္ထြန္း (ကိုုရီးယား)၊ မမီးမီး (၈၈ပြင့္လင္း)တိုု႔ေတြလည္း ပါၾကတယ္။
အဲဒီလိုု အရွိန္ေကာင္းကာမွ အိမ္ကလည္းေအာင္ေဖကိုု ၾကည့္မရေတာ့ဘူး နင္အလကားေန အလုုပ္ေလး ဘာေလး လုုပ္ပါလားေပါ့၊ ဒါနဲ႔သိမ္ႀကီးေစ်းက အထည္ဆိုုင္မွာ ဆိုုင္အကူသြားလုုပ္ရပါေလေကာ၊ မနက္ဆိုုအေစာႀကီးထ လသာမွာရွိတဲ့ အလုုပ္ရွင္အိမ္ကိုုသြား အထည္ေတြျဖတ္ေတာက္ ၿပီးဆိုုင္ကိုုသြားၾက၊ ညေနဆိုုင္ပိတ္ရင္လည္း သူတိုု႔အိမ္ကိုုလိုုက္သြား ဆက္အလုုပ္လုုပ္ ည၈နာရီေလာက္မွ ျပန္လာ အဲဒီလိုု ျဖစ္လာေကာ။
ဒါနဲ႔ ဒီလိုုဆိုုရင္ေတာ့ ငါႏိုုင္ငံေရး လုုပ္လိုု႔ရမွာ မဟုုတ္ေတာ့ဘူးဆိုုၿပီး ႏွစ္ပတ္တခါေလာက္ေတာ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး အလုုပ္မသြားဘဲ လူ႕ေဘာင္သစ္ ဌာနခ်ဳပ္ကိုု သြားပါေလေကာ၊ ေနာက္ေတာ့ ဆိုုင္ရွင္ကိုုလည္း ေထာက္လွမ္းေရးက သြားၾကပ္သလားေတာ့ မသိပါဘူး၊ ဆိုုင္ရွင္ကေျပာတယ္ “ငါတိုု႔ နင္အလုုပ္လုုပ္တာကိုု သေဘာက်ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္မွပဲ နင့္ကိုုေခၚေတာ့မယ္ အခုုေတာ့ နားပါဦး” ဘာညာနဲ႔ အလပ္ျဖဳတ္လိုုက္ပါေရာ၊ ေအာင္ေဖရိပ္မိပါတယ္ ေထာက္လွမ္းေရးၾကပ္လိုု႔ သူတိုု႔ငါ့ကိုု မေခၚေတာ့တာဆိုုတာ။
ဒါကိုု အိမ္မေျပာဘဲ မနက္ဆိုုထမင္းဗူးယူ ၿမိဳ႔ထဲက လူ႕ေဘာင္သစ္ရံုုးသြား ညေနျပန္လာ အဲဒီလိုုလုုပ္ေနတာ ၄-၅ရက္ေနေတာ့ အိမ္ကလူေတြ ရိပ္မိကုုန္ေရာ၊ နင္ဘယ္သြားေနတာလဲေပါ့၊ ဟုုတ္ကဲ့ က်ေနာ္လူ႔ေဘာင္သစ္ရံုုး သြားေနတာေပါ့ေလ၊ ဒါနဲ႔ပဲ တရားဝင္ နိုုင္ငံေရး လုုပ္ခြင့္ရသြားေတာ့တာ။ အဲဒီလိုု လြပ္လပ္သြားေတာ့ ေန႔တိုုင္းသြားေတာ့တာပဲ။ ဘယ္သူမွေတာ့ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး တခုုရွိတာက ေအာင္ေဖ့အကိုုကလည္း တာေမြၿမိဳ႔နယ္ အန္အယ္လ္ဒီမွာ ၿမိဳ႔နယ္ဦးစီးအဖြဲ႔ဝင္ ျဖစ္သလိုု၊ ရပ္ကြက္အစည္းအေဝးေတြလည္း အိမ္မွာ တခါတေလ လုုပ္တတ္တာလည္း ရွိေနၿပီကိုုး။
တရက္ေတာ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ရန္ကုုန္တိုုင္းကိုု ယာယီျပန္ဖြဲ႔ၾကမယ္ ျဖစ္ပါေလေကာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူ႕ေဘာင္သစ္က ၃၁လမ္းထိပ္ျဖစ္မယ္၊ ရထားရံုုးခ်ဳပ္ေရွ႕ကိုု ဌာနခ်ဳပ္က ေရႊ႕ထားၿပီ၊ အဲဒီေကာ္မတီကိုု ကိုုေက်ာ္သန္း (ေကာ့မွဴး)က ဥကၠဌ၊ ကိုုဝင္းေမာင္(လွိဳင္)က ဒုုဥကၠဌ၊ ကိုုဇင္ေအာင္ (ရန္ကင္း)က အတြင္းေရးမွဴး အေနနဲ႔ ဦးေဆာင္ၾကၿပီး၊ ဒီအထဲမွာ ေအာင္ေဖလည္း ျပန္ၾကားေရးဆိုုၿပီးေတာ့ ေကာ္မတီဝင္ ျဖစ္လာပါေလေကာ။
အသစ္ျပန္ဖြဲ႔တဲ့ ေကာ္မတီက ေကာ္မတီဝင္ေတြက ျပန္ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႔နယ္ေတြကိုု ခ်ိတ္ဆက္ရမယ္ဆိုုတဲ့ တာဝန္တရပ္ကလည္း ပါလာၿပီဆိုုေတာ့၊ တရက္မွာ ကိုုဇင္ေအာင္နဲ႔ ေအာင္ေဖနဲ႔ သာေကတၿမိဳ႔နယ္ လူ႔ေဘာင္သစ္ကိုု သြားၿပီးဆက္သြယ္ရမယ္၊ ျပန္စည္းရံုုးရမယ္ေပါ့ေလ။ ဒါနဲ႔သြားၾကပါေလေကာ သာေကတက ရဲေဘာ္ေတြက သူတိုု႔အေနနဲ႔ ေလာေလာဆည္ ပါတီဆိုုင္းဘုုတ္ကိုုေတာ့ ရံုုးထဲမွာပဲ ခ်ိတ္ထားဦးမယ္ ေျဖရွင္းလိုု႔မရေသးတဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ အကြဲအၿပဲကိုု ရွင္းလင္းၿပီးမွ ဆိုုင္းဘုတ္ကိုု အျပင္ျပန္ထုုတ္ခ်ိတ္မယ္လိုု႔ ျပန္ေျပာပါေလေကာ၊ သူတိုု႔အျပင္မွာ ခ်ိတ္ထားတာက ဒီမိုုကေရစီ မဟာမိတ္မ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ဒမဖ) ဆိုုင္းဘုုတ္လား၊ မ်ိဳးခ်စ္ ဒီမိုုကရက္တစ္တပ္ဦး (တဘက္က လူ႔ေဘာင္သစ္အဖြဲ႔) ဆိုုင္းဘုုတ္လားမသိ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ သူတိုု႔ဆီက အဓိကဦးေဆာင္ၿပီး ေဆြးေႏြးတာကေတာ့ ကိုုေဇာ္ေဇာ္လွိဳင္ (အေမရိက)။
ဒါနဲ႔ျပန္လာၿပီး ဌာနခ်ဳပ္ကိုု ျပန္တင္ျပရတာေပါ့၊ သူတိုု႔အေနနဲ႔ ေလာေလာဆယ္ ဒီလိုုမ်ိဳးျပန္ေဆြးေႏြး ထားပါတယ္၊ က်ေနာ္တိုု႔နဲ႔ ေျပေျပလည္လည္ပါပဲ၊ ေနာက္ထပ္ သြားေဆြးေႏြးပါဦးမယ္ ဘာညာေပါ့ေလ၊ အဲဒီမွာတင္ ဌာနခ်ဳပ္ကလည္း ဘယ္လိုုနားလည္သြားလဲ မသိပါဘူး၊ သာေကတ လူ႔ေဘာင္သစ္က ေလာေလာဆယ္ ဗဟိုုနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္မႈ မရွိေသးပါဘူး ဆိုုတဲ့သေဘာလားမသိ စာထုုတ္တာလား စာပိုု႔လိုုက္တာလား မသိဘူး၊ အဲဒီမွာ သေကတက ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕ အဖမ္းခံရပါေလေကာ၊ ဒါေတြက ေအာင္ေဖေနာက္မွ သိရတာ၊ ဘာလိုု႔ဆိုု မာနယ္ပေလာမွာ ကိုုရန္ေနာင္စိုုးနဲ႔ ျပန္ဆံုုၾကမွ သူေျပာလိုု႔ သိရတာ။ သူေျပာတာက ရွင္းရွင္းေလး “ေအး မင္းတိုု႔ကံေကာင္းတယ္၊ ေနာက္တခါမင္းတိုု႔လာရင္ ငါတိုု႔က ရိုုက္လႊတ္ေတာ့မလိုု႔” တဲ့၊ ဘုုရားဘုုရား ကံေကာင္းလိုု႔ ေအာင္ေဖတိုု႔ ေနာက္တေခါက္ မသြားလိုုက္မိတာ။
မသြားျဖစ္တာကလည္း ဒီလိုုရွိတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က ဌာနခ်ဳပ္ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွူးလုုပ္ေနတဲ့ ကိုုသန္းဦးကလားမသိ ဒီစာထုုတ္တာဆိုုေတာ့ ျပႆနာေတြတက္ၿပီး အဖမ္းခံရတာေတြ သိရေတာ့ ေအာင္ေဖတိုု႔လည္း ပြမ္တာေပါ့၊ ဟာခင္ဗ်ားတိုု႔က ဘာလိုု႔ ဒီလိုုလုုပ္ရတာလည္း ဟိုုမွာအဖမ္းခံၾကရၿပီဗ် ဘာညာေပါ့ေလ၊ ဒါေၾကာင့္ က်န္တဲ့သူေတြ သြားခ်င္သြား မသြားခ်င္ေန က်ဳပ္ေတာ့ မသြားနိုုင္ေတာ့ဘူးဆိုုၿပီး အျပတ္ေျပာလိုုက္လိုု႔၊ စိတ္ထဲလည္း အေတာ္မေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္။
တရက္ေတာ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ကထုုတ္တဲ့ ေၾကညာခ်က္ကိုု ကမ္းနားလမ္းမွာရွိတဲ့ ဘီဘီစီရံုုးကိုု သြားေပးဖိုု႔ျဖစ္လာေကာ၊ အဲဒီေတာ့ ဗဟိုုေကာ္မတီျဖစ္တဲ့ ကိုုေဇာ္ႏိုုင္ဦးက “ေဟ့ေကာင္ေအာင္ေဖ လိုုက္မလားေပါ့”၊ ေအာင္ေဖလည္း လိုုက္မယ္ဆိုုၿပီး လိုုက္သြားတယ္၊ အဲဒီမွာ အန္တီေနာ္ရီတာ ယဥ္ယဥ္ေမနဲ႔ ေတြ႔တာေပါ့ က်ေနာ္တိုု႔ပါတီကထုုတ္တဲ့ ၂/၈၉ ေၾကညာခ်က္ေပါ့ေလ၊ ေအာ္ေအးေကာင္းပါၿပီကြယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ဘာညာနဲ႔ေျပာၿပီး သူကဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ၊ “သားတိုု႔ပါတီ ဆိုုင္းဘုုတ္ေတြေတာ့ အန္တီတိုု႔ ခရီးသြားရင္ လမ္းမွာ ခဏခဏ ေတြ႔ပါတယ္ကြယ္၊ သားတိုု႔က ကေလးပါတီဆိုုေတာ့ ဆိုုင္းဘုုတ္ေလးေတြက ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ နဲ႔ေပါ့” တဲ့၊ သူရင္းရင္းႏွီးႏွီးေျပာပံုုကလည္း ၾကည့္၊ ေအာင္ေဖ့ကိုုၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုုက္တာလားမသိ။ အဲဒီအခ်ိန္က အန္တီယဥ္ယဥ္ေမကိုု စစ္အစိုုးရက မဖမ္းခင္တုုန္းကေပါ့။
၁၉၈၉ ခုုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုုန္းလျပည့္ေန႔၊ အဲဒီေန႔က မရွိမဲ့ရွိမဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ကေန ကိုုရဲႏိုုင္ေအာင္၊ မေနာ္ခရစ္ထြန္း(ကရင္ျပည္နယ္)နဲ႔ ကိုုေက်ာ္ျမသိန္း(ရခိုုင္ျပည္နယ္)တိုု႔ ႏုုတ္ထြက္ကုုန္ၾကပါေလေကာ၊ ေက်ာင္းဖြင့္ေရးလား၊ သံုုးပြင့္ဆိုုင္လားမသိ အဲဒီကိစၥတခုုမွာ မဲခြဲၾကရင္း အဆင္မေျပတာနဲ႔ ထြက္ကုုန္ၾကတာ၊ ဆိုုေတာ့ ဒီဘက္ လူ႔ေဘာင္သစ္ဗဟိုုမွာ အရင္(၁၁)ဦးက (၈)ဦးပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ အဲဒီမွာ ကိုုသက္ထြန္းက ဥကၠဌ၊ ကိုုေက်ာ္ဝင္းသိန္း (ဒိုုက္ဦး)က ဒုုဥကၠဌ၊ ကိုုဖုုန္းေဆြ (ပ်ဥ္းမနား) ကအေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး၊ ကိုုသန္းဦး (ရန္ကင္း)က တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴး၊ ေကာ္မတီဝင္ေတြကေတာ့ ကိုုေဇယ် (လက္ရွိျပည္တြင္း လူ႔ေဘာင္သစ္)၊ ကိုုေအာင္မိုုးေဇာ္ (ယခုုျပည္တြင္း)၊ ကိုုေဇာ္ႏိုုင္ဦး (ေနာ္ေဝ)နဲ႔ ကိုုမ်ိဳးလြင္(ရခိုုင္) တိုု႔နဲ႔ ဖြဲ႔ျဖစ္တာ၊ လူ႔ေဘာင္သစ္ရံုုးကလည္း အဲဒီ၃၁လမ္းထိပ္မွာ ခဏပါပဲ ဘာလိုု႔လည္းမသိ ေရႊဂံုုတိုုင္က ဒီၿငိမ္းပါတီ ဌာနခ်ဳပ္ကိုု ထပ္ေရႊ႕ရေတာ့တာပဲ၊ အဲဒီအခ်ိန္က ဒီဇင္ဘာေလာက္ျဖစ္ၿပီ ၁၉၈၉ ေပါ့။
ဗဟန္းေရႊဂံုတိုင္မီးပြိဳင့္က ဒီၿငိမ္းဗဟိုရံုးမွာ သြားၿပီးဌာနခ်ဳပ္ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဧရာတီတိုင္းဘက္ကို တိုင္းရံုးဖြင့္ပြဲအတြက္လားမသိ၊ ေညာင္တုန္းကို ဗဟိုကစည္းရံုးေရးဆင္းတဲ့ အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ လိုက္သြားရပါေလေကာ၊ အဲဒီမွာ အမ်ိဳးေတြထဲက အကိုတခ်ိဳ႕ကလည္း လူ႔ေဘာင္သစ္ေတြဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာတမ်ိဳးေပ႔ါ့ေလ၊ ခက္တာက အဲဒီမွာ အမ်ိဳးအိမ္တအိမ္ ခဏသြားလည္ျဖစ္ကာမွ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္သြားတယ္၊ ဦးေလးေတာ္သူတေယာက္လည္း ပါတီတခုဆိုင္းဘုတ္နဲ႔ သူ႔အိမ္မွာ၊ ေအာ္ ငါတို႔အမ်ိဳးေတြကလည္း တယ္ပါတီစံုတာပဲကိုးလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိေတာ့တယ္၊ ေအာင္ေဖ့အကိုက တပါတီ ဦးေလးကတပါတီ၊ ေအာင္ေဖကတပါတီ ဆိုေတာ့ေလ။
ျပန္လာၿပီးမၾကာပါဘူး၊ ဧရာ၀တီတိုင္း ဘိုကေလးၿမိဳ႕က ရဲေဘာ္ေက်ာ္မ်ိဳးသန္႔ စစ္ေၾကာေရးက ႏွိပ္စက္တာနဲ႔တင္ ဆံုးသြားတယ္ဆိုတဲ့သတင္း ၾကားရျပန္ေကာ၊ ဟာဘယ္လိုလဲဟ ဒီေကာင္ေတြက ဘလိုင္းႀကီး ဖမ္းမိထားတဲ့သူေတာင္ သတ္ပစ္ရလားေပါ့ေလ၊ ဒီလိုဒီအခ်ိဳးနဲ႔ကေတာ့ ဒီတိုင္းျပည္မျဖစ္ဘူး ငါတို႔ ဒီမိုကေရစီ မရရေအာင္ လုပ္မွရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္သေႏၶက အဲဒီမွာတည္သြားေတာ့တာပဲ။
ကိုေက်ာ္မ်ိဳးသန္႔ စ်ာပနကိုေတာ့ ေအာင္ေဖလိုက္သြားဖို႔ဟာ အဆင္မေျပျဖစ္သြားေတာ့တယ္၊ တာေမြ(ရန္ကုန္တိုင္း)က မမီးမီးနဲ႔ ဗဟိုက ကိုသန္းဦးတို႔ ဦးစီၿပီး သူ႔ေနာက္ဆံုးခရီးကို သြားပို႔ေဆာင္ လိုက္ၾကေတာ့တယ္၊ မွတ္တမ္းဓါတ္ပံုေတြကို ျပန္ျမင္တိုင္း ေအာင္ေဖစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနရေတာ့တာပါပဲ၊ လူ႕ေဘာင္သစ္အလံ လႊမ္းရက္နဲ႔ကိုး။
သက္ခိုင္
၁၄း၂၉ နာရီ
၁၄.၁၀.၂၀၁၄