ေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္း (သခ်ၤာ) - ႏုိင္ငံေရး ၀တၳဳေရးဆရာ၏ တာ၀န္မ်ား
(မိုးမခ) ႏို၀င္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၄
ႏုိင္ငံေရး၀တၳဳကုိေရးသားေသာ စာေရးဆရာသည္ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံကို သိ႐ံုသာမက ၀တၳဳေရးဆရာလဲ ျဖစ္ရန္လုိသည္။ ၀တၳဳေရးဆရာသည္ျဖစ္ျခင္းသည္ ပို၍ပင္အေရးႀကီးပါသည္။ ၀တၳဳတစ္ခုျဖစ္လာေစရန္၊ လူ၏အက်င့္၊ အျပဳအမူ၊ ခံစားမႈမ်ားကိုေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ရမည္။ ၎ျဖစ္လူအခ်င္းခ်င္းႏွင့္လူတစ္ဦးတည္း၏ စိတ္ ထဲတြင္ ျဖစ္ေပၚေသာ အတြင္းပဋိပကၡမ်ားကိုလည္း ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္စြမ္း႐ွိရမည္။ ၀တၳဳဟူသည္ စိတ္၏ခံစား ခ်က္မ်ားႏွင့္ အျဖစ္အပ်က္အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ေကာင္းစြာေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ရမည္။ ၀တၳဳထဲတြင္ အာ႐ံုငါးပါးႏွင့္ ေတြ႕ထိႏုိင္ေသာအရာမ်ား ႐ုပ္၀တၳဳပုိင္းဆုိင္ရာႏွင့္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာႏွစ္ခုစလံုးပါ၀င္ရမည္ ျဖစ္သည္။
ႏုိင္ငံေရး၀တၳဳထဲတြင္ ပါ၀င္ရမည္မွာ ideology ေခၚ၀ါဒ၊ အယူအဆ၊ အျဖစ္သေဘာတရား၊ အေတြး အေခၚမ်ားျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ ၀တၳဳတြင္တင္ျပေသာအျဖစ္အပ်က္မ်ားျဖစ္ေသာ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာႏွင့္ အေတြးအေခၚပုိင္းဆုိင္ရာႏွင့္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာတုိ႕သည္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ဆန္႕က်င္ဘက္၊ ပဋိပကၡျဖစ္ႏုိင္ သည္။ ဤသို႕ဆုိလွ်င္ အေတြးအေခၚသေဘာတရားသည္ ၀တၳဳကိုအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစသည္။ ၎သည္ ၀တၳဳေရး ဆရာ၏တင္ျပပံုတင္ျပနည္း၊ အႏုပညာေျမာက္မႈအေပၚတည္သည္။
ဤေနရာတြင္ အခ်ိဳ႕ေသာ ၀တၳဳေရးဆရာမ်ား၏ အယူအဆတစ္ခုကို တင္ျပလုိပါသည္။ ထုိအယူအဆမွာ - အေတြးအေခၚသေဘာတရားသည္ အႏုပညာကိုပ်က္စီးေစေသာေၾကာင့္ ၎တုိ႕ကို ၀တၳဳထြဲတြင္ မထည့္သင့္ပါ - ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ထုိအယူအဆမ်ားသည္ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ မွန္ေသာ္လည္း၊ ေနရာတုိင္း မွာေတာ့မဟုတ္ပါ။ ၀တၳဳထဲတြင္ အေတြးအေခၚသေဘာတရားမ်ားကို အတံုးလုိက္ အတစ္လုိက္ သိသိသာသာထည့္ထားလွ်င္၊ အႏုပညာကို ပ်က္စီးေစသည္မွာ မွန္ပါသည္။ ႏုိင္ငံေရး၀တၳဳ ဆရာသည္ ဤသုိ႕မျဖစ္ ေအာင္၊ ႏုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚမ်ားကို ေပးရင္း၊ အႏုပညာလည္းေျမာက္ေအာင္ လုပ္ရန္တာ၀န္႐ွိပါသည္။
ဤေနရာတြင္ Politics and the Novel ေရးသားေသာ စာေရးဆရာ အာဘင္ဟိုး (Irving Howe) ၏ အဆုိအရ၊ ႏုိင္ငံေရး၀တၳဳေရးဆရာသည္ သူ၏၀တၳဳမ်ားထဲတြင္ ႏုိင္ငံေရးအေတြးေခၚတည္းဟူေသာ အညစ္ အေၾကးမ်ားကို ထည့္သြင္းရသည့္အတြက္၊ သူ႕မွာ ပုိ၍တာ၀န္ႀကီးေလးပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ျငားလည္း၊ အကယ္၍ ၀တၳဳေရးဆရာ၏လုပ္ရပ္သည္ ေအာင္ျမင္ခဲ့လွ်င္ ရ႐ွိေသာ အက်ိဳးသည္အလြန္ႀကီးမားပါသည္။ ၀တၳဳထဲတြင္ ဇာတ္ေကာင္မ်ား၏ လႈပ္႐ွားမႈမ်ားကို၊ အေတြးအေခၚသေဘာတရားတုိ႕က တြန္းအားေပးေနပံု ကို ပံုေဖာ္ႏုိင္ျခင္းသည္ ႏုိင္ငံေရး ၀တၳဳေရးဆရာသည္၏ တာ၀န္ျဖစ္သည္။
ႏုိင္ငံေရး၀တၳဳေရးဆရာသည္ႏုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုတစ္ၿပိဳင္တည္းကုုိင္တြယ္ရမည္။ ဤကဲ့သုိ႕ ကုိင္တြယ္ရာတြင္ မတူေသာႏုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚမ်ား တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ပဋိပကၡျဖစ္ျခင္းႏွင့္ သူတုိ႕တစ္ခုခ်င္းလြတ္လပ္စြာတည္႐ွိေနပံုတုိ႕ကို ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္စြမ္း႐ွိရမည္။ ႏုိင္ငံေရး၀တၳဳသည္အေကာင္း ဆံုးစံႏႈံးမွာ - သေဘာတရားမ်ားသည္ ဇာတ္ေကာင္မ်ား၏ အက်င့္စ႐ိုက္ႏွင့္လႈပ္႐ွားမႈမ်ားထဲတြင္ အလုိ အေလ်ာက္စိမ့္၀င္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤစံႏံႈးျဖင့္သာ အကဲခတ္မည္ဆုိလွ်င္၊ ဆရာတကၠသုိလ္ ဘုန္းႏုိင္ သည္ ႏုိင္ငံေရး၀တၳဳပါရဂူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ဟု ဆုိရပါမည္။
Silas Marner, Middlemarch ၀တၳဳမ်ားကိုေရးသာခဲ့ေသာ စာေရးဆရာမ ေမရိအင္အီးဘင္း (Mary Ann Evans, 1819-1800) ကေလာင္အမည္ ေဂ်ာ့အီလီေယာ့ (George Elliot) ကဆုိသည္မွာ - အေတြး အေခၚတစ္ခုကို အခုုက်မွပထမဦးဆံုးျဖစ္ေပၚလာတယ္လုိ႕ ထင္ရေအာင္၊ အေတြးအေခၚျဖစ္လာပံု၊ ေပါက္ပြား လာပံုကို ေဖာ္ျပရတာဟာ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားရတဲ့ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္ - ဟူ၏။ ဤသည္ကား ႏုိင္ငံေရး၀တၳဳ အတြက္ ႀကီးက်ယ္ေသာျပႆနာ စိန္ေခၚမႈႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေလသည္။ ႏုိင္ငံေရး၀တၳဳေရးေသာပုဂၢိဳလ္သည္ ထုိစိန္ေခၚမႈကို ရင္ဆုိင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ စာေရးဆရာသည္ အေတြးအေခၚအယူအဆမ်ားကို ဧကန္တကယ္ အသက္႐ွင္လာေစရမည္။ ၀တၳဳထဲတြင္ ႏုိင္ငံေရး အေတြးအေခၚမ်ား ကိုယ္တုိင္ကပင္ သက္႐ွိဇာတ္ေကာင္မ်ားပမာ ပါ၀င္ေနေစရမည္ ထုိမွသာ ႏုိင္ငံေရး၀တၳဳပီသေပမည္။
စာေရးဆရာတြင္ သူ၏ကိုယ္ပုိင္ အယူအဆမ်ား႐ွိပါလိမ့္မည္။ သူ႕မွာ ယံုၾကည္ေသာ ႏုိင္ငံေရး၀ါဒ႐ွိ သလို မယံုၾကည္ေသာ၀ါဒမ်ားလည္း႐ွိပါလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ျငားလည္း သူ၏၀တၳဳသည္ ႏုိင္ငံေရးအေတြး အေခၚမ်ားသက္သက္ အေပၚတြင္ရပ္တည္ေန၍ မျဖစ္ပါ။ ႏုိင္ငံေရး၀တၳဳေရးေသာ စာေရးဆရာသည္ ၀တၳဳ ေရးဆရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ၏၀တၳဳသည္ စာေပ႐ႈေထာင့္မွ ၀တၳဳ၏အရည္အခ်င္းမ်ား ႐ွိရမည္ျဖစ္သည္။ သူ၏အလုပ္မွာ သေဘာတရားႏွင့္အေတြ႕အႀကံဳတုိ႕ဆက္သြယ္ခ်က္၊ ႏုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚမ်ားႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ ေရးခံစားခ်က္မ်ားေရာစပ္ေနပံုတုိ႕ကို ေဖာ္ထုတ္ျပသရန္ ျဖစ္သည္။ ထုိအလုပ္ကို ၀တၳဳေရးဆရာမ်ားသည္ နည္းဗ်ဴဟာအမ်ိဳးမ်ိဳးသံုး၍ လုပ္ၾကပံုကိုႏုိင္ငံေရးဂႏၳ၀င္၀တၳဳမ်ားကို ဖတ္ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ေလ့လာၾကည့္ ႏုိင္သည္။
ဥပမာတစ္ခုအေနျဖင့္ ႐ု႐ွားစာေရးဆရာ ေဘာရစ္ပက္(စ)တနက္ (Boris Pasternak, 1890 – 1960) ၏ ေဒါက္တာဇီးဘားဂိုး (Dr. Zhivargo) သည္ အလြန္ေလ့လာရန္ ေကာင္းေသာ၀တၳဳတစ္ခုျဖစ္ သည္။ ၀တၳဳ၏အဓိက ဇာတ္ေကာင္ ေဒါက္တာဇီးဘားကိုးသည္ သူ၏ဆရာ၀န္အလုပ္ႏွင့္ ကဗ်ာစပ္ေသာ အလုပ္ကိုသာ စိတ္၀င္းစားၿပီး ႏုိင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္လံုး၀မ႐ွိေသာ သူျဖစ္သည္။ ႐ွ႐ွားေတာ္လွန္ေရးႀကီး တုိက္ ခုိက္မႈေၾကာင့္ သူ႕ဇနီးႏွင့္မိသားစု သူသံေယာဇဥ္တြယ္ေသာလာရာတုိ႕အေပၚ အက်ိဳးသကေရာက္ပံု ထုိ႕ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္မပတ္သက္ဘဲေန၍ မရေတာ့ပံုကိုေရးသားထားသည္။ လာရာ၏ငယ္ခ်စ္ျဖစ္သူ နာဘုိေကာ့သည္ အရင္း႐ွင္စနစ္ကို မုန္းတီး၍၊ ဆုိ႐ွယ္လစ္နစ္ကို ဧကန္တကယ္ယံုၾကည္သူျဖစ္သည္။ သူယံုၾကည္ေသာ ဆုိ႐ွယ္လစ္စနစ္အတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕၍ လုပ္ေသာသူ၊ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ျမင္သြား ေသာအခ်ိန္တြင္၊ ဘာမွ အက်ိဳးမခံစားရဘဲ အသက္စြန္႕သြားခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ မစၥတာကန္ထ႐ုိဘစ္သည္ ေနရာတုိင္းတြင္ ႐ွိေနက်ျဖစ္ေသာအေခ်ာင္သမားျဖစ္ၿပီး၊ ဘယ္ေခတ္တြင္မဆုိ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေသာ သူျဖစ္ သည္။ အရင္း႐ွင္စနစ္ ေအာက္တြင္ စီးပြားေရးလုပ္ၿပီး ခ်မ္းသာသည္။ ဆို႐ွယ္လစ္ေခတ္ေရာက္ေသာအခါ တြင္လည္း ရပ္ကြက္၊ ၿမိဳ႕နယ္၊ တုိင္းအဆင့္ဆင့္တုိ႕တြင္ ရာထူးမ်ားတုိး၍ ဆုိ႐ွယ္လစ္သူရဲေကာင္းႀကီး ျဖစ္လာသည္။
႐ု႐ွား၀တၳဳအေၾကာင္းကို ေျပာၿပီး အေမရိကန္လာ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို ၾကည့္ရေအာင္ မားဂရတ္မစ္ျခယ္ (Margaret Mitchell 1900-1949) ၏ Gone With The Wind (ေလ႐ႈးသုန္သုန္) ၀တၳထဲတြင္ ႏုိင္ငံေရး၀ါဒ မ်ားကိုေဖာ္ၫႊန္းထားျခင္းမ႐ွိသျဖင့္၊ ၎ကိုႏုိင္ငံေရး၀တၳဳဟု ေျပာဖုိ႕ပင္ခက္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ စာေပႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးဆက္သြယ္ခ်က္ကို ေလ့လာမည္ဆိုလွ်င္ ေလ့လာ၍ ေကာင္းေသာ ၀တၳဳျဖစ္ပါသည္။ ၎သည္ အေမရိကန္ေျမာက္ပုိင္းႏွင့္ေတာင္ပုိင္း ျပည္တြင္းစစ္ကုိ ေနာက္ခံထားသည္။ အေမရိကန္ေတာင္ပုိင္းသားမ်ား လက္လြယ္ဆံုး႐ႈံးသြားခဲ့ေသာ ေ႐ႊေခတ္တစ္ေခတ္ေနာက္ဆံုးေန႕မ်ားကို ေဖာ္ျပရာတြင္ လြန္ပီျပင္ပါ သည္။ ဇာတ္ေကာင္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ အက္႐ွာေလလာ သူ၏ယံုၾကည္ခ်က္မ်ားကို ေဖာ္ျပရာသြားရာတြင္ "ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္္ေတာ့္ရဲ႕ေမြးေျမ ေဂ်ာ္ဂ်ီရာအတြက္ အသက္စြန္႕ဖို႕အသင့္ပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ေျမာက္ပုိင္း သားေတြဘက္ကၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဟာႏုိင္ငံေတာ္ၿပိဳကြဲေအာင္လုပ္သူေတြလုိ႕ျမင္မွာဘဲ။" စစ္ၿပီးသြား သည့္ေနာက္တြင္ ေတာင္ပုိင္းသို႕ေျမာက္ပုိင္းမွ စီးပြားေရးသမားမ်ားေရာက္လာကာ ႏုိင္ငံသစ္ထူေထာင္ရန္ ဟူေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ေတာင္ပုိင္းသားမ်ား၏ ပုိင္ဆုိင္မႈမ်ားကို သိမ္းယူအျမတ္ထုတ္ပံုတုိ႕ကို ေရးသားထားသည္။ ဤ၀တၳဳတြင္ စာေရးဆရာသည္ ႏိုင္ငံေရးအဆုိအမိန္႕သေဘာတရားမ်ားကို ဘာမွ မေျပာဘဲ သူ၏ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဇာတ္လမ္းထဲတြင္ ထည့္သြင္း၍ ေဖာ္ျပထားသည္။
က်မ္းကိုး
Irving Howe : Politics and the Novel
Boris Pasternak : Dr. Zhivargo
Margaret Mitchell : Gone With the Wind
George Elliot : Letters