ေအာင္တင္ထြန္း - ဟိုက္ကမ္းပါး - ဒ႑ာရီ နဲ႔ ေျမျပင္
(မိုးမခ) ႏို၀င္ဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၄
၁၉၇၁ ခု ႏုိဝင္ဘာ ၁၇ ရက္မွာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ လက္ေအာက္ခံ 'ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္' နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း စစ္အစိုးရလက္ေအာက္ခံ 'ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္' တို႔ဟာ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း ကြမ္းလံုေဒသမွာ ရက္ ၄၀ ၾကာတယ္ ဆိုတဲ့ တိုက္ပြဲစဥ္ႀကီးတခု ရင္ဆိုင္တိုက္ခဲ့ၾကတာ အခုဆိုရင္ ၄၃ ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ပါတယ္။
ဒီတိုက္ပြဲႀကီးမွာ ဗမာအစုိးရရဲ႕ တပ္မေတာ္အတြက္ ဘယ္လိုေအာင္ပြဲႀကီးျဖစ္ခဲ့တာ၊ ဘယ္လိုအေရးပါခဲ့တာ၊ အဆံုး အျဖတ္တိုက္ပြဲႀကီးျဖစ္တာ စသျဖင့္ အမႊန္းတင္ဝါဒျဖန္႔ခ်က္ေတြ နားမဆံ့ေအာင္ ၾကားရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ ဟိုက္ကမ္းပါးတိုက္ပြဲအေၾကာင္းကို ႏွစ္ဘက္စလံုးက အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ေရးၾကားျဖတ္သတင္းေတြအရ ျပန္တင္ျပ သံုးသပ္မွာျဖစ္ပါတယ္။
ဗမာစစ္တပ္ရဲ႕ တရားဝင္ေဖာ္ျပခ်က္အျဖစ္ တပ္မေတာ္သမိုင္း ပဥၥမတြဲ နဲ႔ ျမန္မာ့သမိုင္းအက်ဥ္းႏွင့္တပ္မေတာ္က႑ တတိယတြဲ တို႔မွာ ဗိုလ္ထြန္းရီ ဦးစီးတဲ့ နယ္လွည့္စစ္ဗ်ဴဟာ (၁) နဲ႔ ၄ ရင္း ၊ တပ္မ ၇၇ နဲ႔ ၅ ရင္း၊ ေလာ္စစ္ဟန္ရဲ႕ ကိုးကန္႔ကာကြယ္ေရးတပ္ေတြဟာ ကိုယ့္ထက္အင္အား ၁၀ ဆသာတဲ့ ဗကပတပ္ေတြကို တိုက္ခဲ့ရတယ္။ ဗကပ ဘက္က သံလြင္အေရွ႕ျခမ္းမွာ တပ္ရင္း ၃၀၃၅၊ ၄၀၄၅၊ ၄၀၄၆၊ ၄၀၄၇ နဲ႔ ၄၀၄၈ အင္အား ၂၈၀၀၊ သံလြင္အေနာက္ ျခမ္းမွာ တပ္ရင္း ၃၀၃၁ နဲ႔ ၃၀၃၇ က အင္အား ၁၂၀၀၊ စုစုေပါင္း အင္အား ၄၀၀၀ ေလာက္နဲ႔ တိုက္ခဲ့တယ္၊ ဒီထဲမွာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံက ကြပ္ကဲမႈအဖြဲ႔ ၃၆၃ ေယာက္နဲ႔ အမ်ဳိးသမီး ၂၀၀ လဲပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဗကပ ရည္ရြယ္ခ်က္က ကြမ္းလံုၿမိဳ႕ကိုသိမ္းၿပီးရင္ လြတ္ေျမာက္ေဒသအျဖစ္ ကမၻာကိုေၾကညာၿပီး ကမၻာ့ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံ ေတြဆီက တရားဝင္အကူအညီယူႏိုင္မယ့္ စင္ၿပိဳင္အစိုးရဖြဲ႔ဖို႔ျဖစ္တယ္လို႔ စြပ္စြဲထားတယ္။
တိုက္ပြဲတေလွ်ာက္လံုးမွာ ဗကပဘက္က အင္အား ၁၂၀၀ ေလာက္ ေသေၾကဒဏ္ရာရၿပီး ဗမာစစ္တပ္ဘက္က ၈၅ ေယာက္က်၊ ၂၇၄ ေယာက္ ဒဏ္ရာရခဲ့တယ္လို႔ဆိုတယ္။
ဗမာစစ္တပ္ဘက္က တပ္မ ၇၇ တပ္မမႉး ေပါထြန္းရွိန္က အနီးကပ္ကြပ္ကဲၿပီး (နာမယ္မေဖာ္ျပတဲ့) မဟာဗ်ဴဟာမႉးက လမ္းၫႊန္ေပးတယ္လို႔ ဆိုတယ္။
ဗမာစစ္တပ္အရာရွိေဟာင္းေတြရဲ႕ ျပန္လည္ေရးသားခ်က္ေတြမွာေတာ့ ဗမာစစ္တပ္ေတြကို ကြပ္ကဲတာက နပိုလီယံ လို႔ နာမယ္ေက်ာ္တဲ့ ရပခစစ္ဗ်ဴဟာမႉး ဗိုလ္ထြန္းရီလို႔ ေဖာ္ျပၿပီး ပါဝင္တဲ့တပ္ေတြထဲမွာ ခမရ ၁၀၅၊ ကခ်င္ ၃၊ ေလာ္စစ္ ဟန္ရဲ႕ကာကြယ္ေရးတပ္ အင္အား ၈၀၀ တို႔ပါဝင္တယ္လို႔ ေရးထားတာ ေတြ႔ရတယ္။
ဝါဒျဖန္႔ ဒ႑ာရီဇာတ္လမ္းကို ေဘးဖယ္ၿပီး ေျမျပင္အေျခအေနကို ၾကည့္တဲ့အခါ အခုလိုေတြ႔ရပါတယ္။
ဗကပ ဘက္ကေတာ့ ဒီတိုက္ပြဲကို ကြမ္းလံုတိုက္ပြဲစဥ္လို႔ နာမယ္ေပးထားတယ္။ ရက္ ၄၀ မဟုတ္ဘဲ ရက္ ၃၀ ဘဲတိုက္ ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ စစ္အစိုးရမွတ္တမ္းမွာ ႏိုဝင္ဘာ ၁၉ ရက္မွာ တိုက္ပြဲစတယ္လို႔ ဆိုေပမဲ့ ဗကပမွတ္တမ္းမွာေတာ့ ၁၇ ရက္ေန႔ကတည္းက စထားတယ္။
ဗကပဘက္မွာ တပ္ရင္း ၈ ရင္းဘဲပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က တပ္ရင္းတရင္းမွာ အင္အား ၂၀၀ ေက်ာ္ဘဲရွိတဲ့အတြက္ စုစုေပါင္း ၁၆၀၀ ေလာက္ပါတယ္။ ပင္မတပ္ေတြအျပင္ ခ႐ိုင္တပ္က တပ္ခြဲ ၂ ခြဲပါတယ္။ တခြဲကို အင္အား ၁၅၀ ရွိတဲ့ အတြက္ ခ႐ိုင္တပ္အင္အားက ၃၀၀ ေလာက္ရွိတယ္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ကိုးကန္႔နယ္နဲ႔ ဝ နယ္ေျမာက္ဖ်ားေလာက္ဘဲ သိမ္းၿပီးေသးတဲ့အတြက္ တပ္သားအမ်ားစုဟာ ကိုးကန္႔တ႐ုတ္ေတြျဖစ္ၿပီး အနည္းစုက ေတာ့ သံလြင္အေနာက္ဖက္က ကခ်င္၊ ရွမ္း၊ ပေလာင္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ဝ တပ္ကေတာ့ အသစ္ဖြဲ႔ခါစ တပ္ရင္း ၅၀၁ ဘဲ အရံတပ္အျဖစ္ပါလို႔ တကယ္တိုက္ရတာက ဗမာစစ္တပ္သမိုင္းမွာပါသလို ၇ ရင္းဘဲျဖစ္တယ္။ စုစုေပါင္းရင္ေတာ့ အင္အား ၂၀၀၀ နီးပါးေလာက္ရွိမယ္။ လက္နက္ႀကီးအေနနဲ႔ ၇၅မမ ေနာက္ပြင့္၊ ၅၇မမ ေနာက္ပြင့္၊ ၈၂မမ စိန္ေျပာင္း နဲ႔ ပြိဳင့္ဖိုက္တို႔ဘဲ ပါတယ္။
ဗမာစစ္တပ္ဘက္ကပါတာ တပ္မ ၇၇ က ရွမ္း ၁၊ ခလရ ၆၊ ခလရ ၈၊ ခမရ ၁၀၂၊ ခမရ ၁၀၄၊ ခမရ ၁၀၅၊ ခမရ ၁၀၇ နဲ႔ ခမရ ၁၀၉ တို႔ ျဖစ္ၿပီး ရပခ လက္ေအာက္ခံတိုင္းတပ္ကေတာ့ ကခ်င္ ၃ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကခ်င္ ၃၊ ခလရ ၆၊ ခမရ ၁၀၅၊ ခမရ ၁၀၇ တို႔ကို ရပခ ရဲ႕ စဗဟ ၁ အျဖစ္စုဖြဲ႔ၿပီး ရွမ္း ၁၊ ခလရ ၈၊ ခမရ ၁၀၂၊ ခမရ ၁၀၄ နဲ႔ ခမရ ၁၀၉ တို႔ကို ေတာ့ တပ္မ ၇၇ နဗဟအျဖစ္စုဖြဲ႔ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ တပ္မ ၉၉ က ခလရ ၁၃ လဲ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပါလာေသးတယ္။ အဲ့ဒီ ကာလတံုးက ဗမာစစ္တပ္ေတြမွာ တရင္းကို ၅၀၀ ေက်ာ္၊ ၅၀၀ ဝန္းက်င္ အင္အားရွိတဲ့အတြက္ စုစုေပါင္းအင္အား ၅၀၀၀ နီးပါးရွိတယ္။ ေလာ္စစ္ဟန္ရဲ႕ ဘိန္းစားတပ္ ၈၀၀ ေပါင္းလိုက္ရင္ ၅၅၀၀-၆၀၀၀ နီးပါးထိရွိႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလာ္စစ္ဟန္တပ္ကေတာ့ ေရွ႕မွာထားလဲေသ၊ ေနာက္မွာထားလဲေျပး ဆိုတဲ့ တပ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။ ဗမာတပ္မွာ လက္နက္ႀကီးအေနနဲ႔ ၁၀၅မမ ေဟာင္ဝစ္ဇာ ၄ လက္၊ ၇၆မမ ေတာင္ေပၚပစ္ အေျမာက္ ၂ လက္၊ ၁၂၀မမ စိန္ေျပာင္းႀကီး ၄ လက္ေလာက္ပါတယ္။
ၾကားျဖတ္စက္သတင္းအရ ဗမာစစ္တပ္ဘက္က ၁၇၄ ေယာက္က်၊ ၃၇၈ ေယာက္ ဒဏ္ရာရတယ္။ သံု႔ပန္း ၈၆ ေယာက္ အဖမ္းခံရတယ္။ အေနာက္ဖက္ကမ္းမွာ ၃၄ ေယာက္၊ အေရွ႕ဖက္ကမ္းမွာ ၅၂ ေယာက္ လက္နက္ခ်အဖမ္းခံ တာ ျဖစ္တယ္။
ဗကပဘက္က အဆံုးအ႐ႈံးကေတာ့ ၅၉ ေယာက္က်ၿပီး ၂၁၅ ေယာက္ ဒဏ္ရာရတယ္။ က်တဲ့အထဲမွာ တပ္ရင္းမႉး တေယာက္၊ တပ္ခြဲမႉး ၄ ေယာက္ပါတယ္။ ၁၁ ေယာက္ လက္နက္ခ်သြားတယ္။ ဟိုက္ကမ္းပါးကို အဓိကထိုးတဲ့ တပ္ရင္း ၃၀၃၅ က အမ်ားဆံုးထိတယ္။ ဟိုက္ကမ္းပါးမွာဘဲ ေသနတ္ ၁၅ လက္ဆံုးတယ္။ အဓိကထိတာက ၁၀၅မမ ေဟာင္ဝစ္ဇာအေျမာက္နဲ႔ပစ္တဲ့ ေလကြဲက်ည္ေတြေၾကာင့္ အထိအခိုက္မ်ားသြားတာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တပ္ေတြဆုတ္ သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ဘာမွ အထိအခိုက္ ကစဥ့္ကလ်ဲမျဖစ္ဘဲ ေသေသသပ္သပ္ဆုတ္သြားႏိုင္ခဲ့လို႔ လိုက္တဲ့အစိုးရ တပ္ေတြ ေမာၿပီးက်န္ခဲ့တယ္လို႔ ေနဝင္းတပ္မွတ္တမ္းေတြမွာ ဗကပတပ္ေတြရဲ႕ ခြာစစ္ထူးခၽြန္မႈကို ဝန္ခံထားတယ္။ ၾကည့္ရတာ အဲ့လိုဆုတ္သြားတဲ့ေနာက္ကိုလိုက္ ေလကိုလက္သီးနဲ႔ထုိးေနတဲ့ ရက္ေတြပါေပါင္းၿပီး ရက္ ၄၀ သတ္မွတ္ လိုက္ပံုရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗကပဘက္ကမွတ္တမ္းမွာ ဒီဇင္ဘာ ၁၈ ရက္မွာ တပ္ေတြဆုတ္လို႔ စစ္ဆင္ေရးၿပီးဆံုး သြားၿပီး ဗမာစစ္တပ္မွတ္တမ္းမွာေတာ့ ဒီဇင္ဘာ ၂၈ ရက္က်မွ စစ္ဆင္ေရးၿပီးတဲ့ရက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတာ ျဖစ္တယ္။
တိုက္ပြဲကာလ ရက္ ၄၀ သို႔မဟုတ္ ရက္ ၃၀ မွာ ဟိုက္ကမ္းပါးတိုက္ပြဲကလြဲရင္ က်န္တဲ့ သံလြင္အေရွ႕ဖက္ စခန္းသိမ္း တိုက္ပြဲေတြ၊ သံလြင္အေနာက္ဖက္ လႈပ္ရွားစစ္တိုက္ပြဲေတြ အားလံုးလိုလိုမွာ အစိုးရတပ္ဘက္က အထိနာတာခ်ည္း ျဖစ္တယ္။ ဒါကို တိုက္ပြဲသိမ္းရ လက္နက္ေတြနဲ႔ သံု႔ပန္းေတြက သက္ေသခံေနပါတယ္။
ဒီတိုက္ပြဲစဥ္တခုလံုးမွာ ဗကပတပ္ေတြ သိမ္းပိုက္ရလိုက္တာေတြက-
၇၅မမ ေနာက္ပြင့္ ၃ လက္
၉၀မမ ဘဇူကာ ၄ လက္
၂ လကၼ ေမာ္တာ ၁၀ လက္
အမ္-၇၉ ေလာင္ခ်ာ ၁၃ လက္
G-3 ၆၉ လက္
G-4 ၂၁ လက္
M-16 ၆၇ လက္ (ေလာ္စစ္ဟန္ တပ္က ျဖစ္တယ္)
ကာဘိုင္ ၇၀ လက္
၃၀၃ ႐ိုင္ဖယ္ ၁၇ လက္
MG-42 စက္လတ္ ၅ လက္
ပစၥတို ၁၃ လက္
အခ်က္ျပေသနတ္ ၁၀ လက္
ဆက္သြယ္ေရးစက္မ်ဳိးစံု ၁၀ လံုး
အားသြင္းစက္ ၆ လံုး
လမ္းေလွ်ာက္စကားေျပာစက္ ၉ လံုး
လက္ပစ္ဗံုး ၁၀၉ လံုး
မွန္ေျပာင္း ၇ စံု
ေက်ာပိုးအိတ္ ၁၄၆ လံုး
အေျမာက္ဆံမ်ဳိးစံု ၂၂၈ လံုး
က်ည္မ်ဳိးစံု ၆၂၁၃၅ ေတာင့္
ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ကားႀကီး ၁၆ စီး နဲ႔ စစ္ဂ်စ္ကား ၂ စီးကို ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့တယ္။ တံတား ၇ စင္းခ်ဳိးပစ္ခဲ့တယ္။ ဗမာ စစ္တပ္ကေတာ့ ဟိုက္ကမ္းပါး လံုးဝက်သြားရင္ ကြမ္းလံုတံတားႀကီးကို ခ်ဳိးပစ္ဖုိ႔ မိုင္းေတြအသင့္ကပ္ထားခဲ့တယ္။
တိုက္ပြဲကို ဦးစီးကြပ္ကဲတဲ့ ဗကပေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ဗိုလ္တင္ရီ၊ ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္း၊ ဗိုလ္ဖံုက်ားရွင္း၊ ဗိုလ္ေဇာ္မိုင္ တို႔ျဖစ္ၿပီး တ႐ုတ္ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ (PLA) က ကြပ္ကဲေရး/အၾကံေပး ၁၀-၁၅ ေယာက္ နဲ႔ PLA နယ္စပ္ေဒသလူမ်ဳိးစုတပ္ရင္းေတြက 'လက္ဝဲကူညီေရး' တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသား ဂ်ိန္းေဖာ၊ လားဟူ၊ ရွမ္း၊ လီဆူး၊ ပေလာင္၊ တ႐ုတ္လူမ်ဳိး ဒုခြဲမႉး၊ ဒုစုမႉး၊ တပ္စိတ္မႉးေတြခ်ည္းစုထားတဲ့ အင္အား ၁၀၀ ေက်ာ္တိုက္ခိုက္ေရးတပ္ဖြဲ႔လဲ တပ္ရင္းေတြ ထဲမွာ ျဖန္႔ခြဲၿပီးပါဝင္တယ္ (၁၉၇၂ မွာတခ်ဳိ႕ ၁၉၇၅ မွာ အားလံုးျပန္သြားၾကတယ္)။ ကြန္းလံုပြဲကို အနီးကပ္ကြပ္ကဲတာ က ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္း နဲ႔ ဖံုက်ားရွင္းျဖစ္ၿပီး သံလြင္အေနာက္ဘက္ကမ္းမွာေတာ့ ဗိုလ္ေဇာ္မိုင္ ဦးစီးတယ္။ ပန္လံုဘက္မွာ ေတာ့ ဖံုက်ားဖူး နဲ႔ ဗိုလ္ေက်ာ္ဒင္ ဦးစီးတယ္။
PLA ကြပ္ကဲေရး/အၾကံေပးအဖြဲ႔ဝင္ေတြထဲမွာ ဒုတပ္မမႉး၊ ဒုတပ္မဟာမႉး၊ စစ္ေဒသ ဒုစစ္ဦးစီးမႉး၊ ဒုရင္းမႉးအဆင့္ေတြ ပါတယ္ (၁၉၇၂ ခု ဒီဇင္ဘာလမွာ ျပန္သြားၾကတယ္)။ ဒီအဖြဲ႔က ေလာက္ကိုင္မွာဘဲထိုင္ၿပီး ကြပ္ကဲ-အၾကံေပးတာ ျဖစ္တယ္။ PLA တပ္သားမဟုတ္ဘဲ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးအရွိန္နဲ႔ 'ႏိုင္ငံတကာဝါဒ' အရလာလုပ္တဲ့ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ သားလယ္ေတာဆင္းေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဗမာျပည္ကျပန္သြားတဲ့ ပင္လယ္ရပ္ျခားတ႐ုတ္ (ဝွါေခ်ာင္) ေတြကေတာ့ ဗကပတပ္ရင္းေတြထဲမွာ ျဖန္႔ခြဲၿပီး ပါဝင္ၾကတယ္။ (ဒီတ႐ုတ္ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ အမ်ားစုျပန္သြားေပမဲ့ လီစစ္႐ူ (ကြယ္လြန္)၊ လီမင္းရွင္ (စိုင္းလင္း)၊ က်န္းစစ္မင္(ၾကည္ျမင့္)တို႔လို အနည္းစုကေတာ့ ဆက္လုပ္ၾကၿပီး အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ေတြမွာ ရာထူးႀကီးႀကီးေတြရလာတယ္။)
ဗမာစစ္တပ္ဘက္က ဦးစီးကြပ္ကဲမႈကေတာ့ ဗုိလ္ထြန္းရီဟာ ရပခ ဗ်ဴဟာမႉးအဆင့္ဘဲျဖစ္ေပမဲ့ တိုင္းတပ္ေရာ တပ္မ ၇၇ တပ္ေတြကိုပါ အနီးကပ္ဦးစီးရတယ္။ သူ႔အေပၚမွာေတာ့ မဗဟ (မဟာဗ်ဴဟာ) မႉး ဗိုလ္စိန္ျမနဲ႔ ရပခတိုင္းမႉး ဗိုလ္ စံၾကည္တို႔က ကြပ္ကဲတယ္။ (အဲ့တံုးက ရမခတိုင္း မတည္ေထာင္ေသးပါ။) ကြမ္းလံုတိုက္ပြဲေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဗိုလ္ထြန္းရီဟာ 'နပိုလီယံ' နာမယ္တြင္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ရွိ ဗမာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ဗိုလ္စိန္ျမ နဲ႔ ဗိုလ္ထြန္းရီ အခန္းက႑ကို ေဖ်ာက္ခ်င္ေနတယ္။
ဗကပ ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဗမာစစ္တပ္ေျပာသလို လြတ္ေျမာက္ေဒသႀကီးထူေထာင္ၿပီး စင္ၿပိဳင္အစိုးရေၾကညာဖို႔ ဆိုတဲ့ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္စိတ္ကူး မရွိပါဘူး။ အဲ့လိုေၾကညာၿပီး ကမၻာ့ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံေတြဆီက အကူအညီအေထာက္အပံ့ ေတြ ရႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ လံုးဝအဓိပၸာယ္မရွိပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ကမၻာ့ကြန္ျမဴနစ္ေလာကမွာ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ ရြတ္ရွားကြန္ျမဴနစ္ အျပင္းအထန္ကြဲေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္လို႔ ဆိုဗီယက္ရြတ္ရွားနဲ႔ အေရွ႕ဥေရာပ ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံေတြဟာ တ႐ုတ္ကိုရာႏႈန္းျပည့္ေထာက္ခံေနတဲ့ ဗကပကို ဘယ္လုိမွကူညီႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ ဘူး။ ဒါ့အျပင္ အဲ့ဒီတံုးက ဗကပေတြဟာ အကူအညီအေထာက္အပံ့ေတြကို တ႐ုတ္ဆီက လိုသေလာက္ရေနလို႔ တျခားက ေတာင္းစရာမလိုတဲ့အခ်ိန္လဲျဖစ္တယ္။
ဒီေတာ့ ဗကပ ရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္က ကိုးကန္႔ေဒသတခုလံုး စိတ္ခ်လက္ခ် 'လြတ္ေျမာက္'ဖို႔ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ တဆင့္အေနနဲ႔ သံလြင္အေနာက္ဖက္ကမ္းက ကြတ္ခိုင္၊ သိႏၷီနယ္ေတြကို ထိုးဖို႔၊ ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ လား႐ႈိးဂြင္ကိုထိုးဖို႔ ဘဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီတံုးက လား႐ႈိးတဝိုက္မွာ ဗကပ ေပ်ာက္က်ားတပ္ေတြ လႈပ္ရွားေနၿပီျဖစ္တယ္။ လား႐ႈိးၿမိဳ႕ထဲ ဝင္ပစ္လို႔ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ ေဘာ္လီေဘာမယ္တေယာက္ေတာင္ ေသသြားခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုးကန္႔ နယ္တခုလံုးနဲ႔ ကြမ္းလံုကိုရရင္ လား႐ႈိးဂြင္မွာလႈပ္ရွားေနတဲ့ တပ္ေတြအတြက္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ နဲ႔ ေထာက္ပံ့ ေရး စိတ္ခ်သြားမွာျဖစ္တယ္။ PLA ကြပ္ကဲေရး/အၾကံေပးအဖြဲ႔ဝင္ေတြထဲမွာေတာ့ ကြမ္းလံုစစ္ဆင္ေရးကို မတိုက္သင့္ ဘူးလို႔ ျမင္သူေတြလဲရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗကပ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက တိုက္ခ်င္စိတ္ျပင္းျပေနခဲ့တယ္။
အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ကြမ္းလံုသိမ္းေရး မေအာင္ျမင္လို႔ ကြတ္ခိုင္ သိႏၷီ လား႐ႈိးဘက္ တိုးခ်ဲ႕ေရး ထိခိုက္ခဲ့တယ္။ မိုးကုတ္-မိုးမိတ္ဘက္က ဗကပရဲ႕ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းခ႐ိုင္ (ေနာင္မွာ ၂၀၂ စစ္ေဒသလို႔ နာမယ္ေျပာင္း) ေပ်ာက္က်ား ေဒသနဲ႔ ဆက္စပ္ေရး မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ကိုးကန္႔ေဒသကိုလဲ ရာႏႈန္းျပည့္မသိမ္းႏိုင္ဘဲ သိမ္းရၿပီးသား ေလးပံုသံုးပံု ေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္လိုက္ရတယ္။
ဘာအဆံုးအျဖတ္တိုက္ပြဲမွ မဟုတ္၊ ဘာအလွည့္အေျပာင္းမွ မဟုတ္ပါဘူး။
သံလြင္အေနာက္ဖက္ထိုးေရး အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ သံလြင္အေရွ႕ဖက္ကိုဘဲ အာ႐ံုစိုက္ထိုးလိုက္တာ ဝ နယ္တခုလံုးကို တႏွစ္ေက်ာ္အတြင္း သိမ္းႏိုင္ခဲ့ၿပီး က်ဳိင္းတံုကားလမ္းအထိ ေပါက္သြားခဲ့တယ္။ ဝ နယ္ကေန SSIA ရွမ္းသူပုန္ (ေနာင္ မွာ တပ္မဟာ ၇၆၈) နဲ႔ အခါသူပုန္ေတြ (ေနာက္ပိုင္းမွာ ၈၁၅ စစ္ေဒသ၊ ယခု မိုင္းလား အထူး-၄ အဖြဲ႔) ဆီ ဆက္စပ္မိ သြားၿပီး မဲေခါင္ျမစ္ကမ္းအထိ နယ္စပ္တေၾကာလံုးကို သိမ္းရသြားတယ္။ ဒီနယ္ေျမေတြကို အခုထိ UWSA ဝ အဖြဲ႔နဲ႔ NDAA မိုင္းလား (ရွမ္း-အခါ) အဖြဲ႔တို႔က ထိန္းထားဆဲျဖစ္ၿပီး အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးလုပ္ထားေပမဲ့ ဗမာစစ္တပ္ေတြ လက္နက္ကိုင္ၿပီး ဝင္လာလို႔မရပါဘူး။
ဗကပအတြက္ အလွည့္အေျပာင္းမျဖစ္တာ ထင္ရွားတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ၁၉၇၁ ကြမ္းလံုတိုက္ပြဲၿပီး ၁၈ ႏွစ္ၾကာမွ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွာ ရန္သူကတိုက္လို႔မဟုတ္ဘဲ ကုိယ့္အတြင္းပိုင္း အေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္ ၿပိဳကြဲသြားတာျဖစ္တယ္။
ကြမ္းလံုတိုက္ပြဲၿပီး ၃-၄ ႏွစ္အၾကာမွာ ဗကပေတြ ျပဳတ္သြား ၿပိဳသြားရင္ေတာ့ အဲ့ဒီကြမ္းလံုတိုက္ပြဲကို အလွည့္အေျပာင္း တိုက္ပြဲလို႔ သတ္မွတ္တာ မွန္ႏိုင္ေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ဗကပဟာ မိုင္းယန္း-က်ဳိင္းတံုတိုက္ပြဲစဥ္ (၁၉၇၃-၇၄)၊ ၇၅၁၀ စီမံကိန္း (၁၉၇၅)၊ မူဆယ္-နမ့္လင္းတိုက္ပြဲစဥ္ (၁၉၇၅)၊ ပန္ေကာ္-ခ်ဴေဆြတိုက္ပြဲစဥ္ (၁၉၇၇)၊ ေနာင္လိုင္-ပါဖန္တိုက္ပြဲစဥ္ (၁၉၇၈)၊ မန္ခူ-မန္ခါတိုက္ပြဲစဥ္ (၁၉၈၀)၊ မိုင္းယန္းတိုက္ပြဲစဥ္ (၁၉၈၀)၊ မိုင္းေယာင္းတိုက္ပြဲစဥ္ (၁၉၈၀) စတဲ့ တိုက္ပြဲႀကီးေတြကို တခုၿပီးတခုေဖာ္ခဲ့တာ ေတြ႔ရလို႔ ဒီ ကြမ္းလံု ရက္ ၄၀ တိုက္ပြဲဆိုတာ တိုက္ပြဲေပါင္း မ်ားစြာထဲက သာမန္႐ႈံးပြဲတပြဲထက္မပိုတာ ထင္ရွားေနပါတယ္။ ဒီထဲမွာ ၁၉၈၀ မိုင္းယန္းတိုက္ပြဲမွာ အခ်ိန္တို ၂ နာရီ အတြင္း ဗကပစစ္သည္ ၅၉ ေယာက္က်ၿပီး ၂၁၃ ေယာက္ဒဏ္ရာရခဲ့လို႔ အေရွ႕ေျမာက္ဗကပသမုိင္းမွာ အခံရဆံုး တိုက္ပြဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ဗကပတပ္မႉးေဟာင္းေတြက ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ အလွည့္အေျပာင္းမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ (အဲ့ဒီတံုးက ၈၈ တပ္မမႉး (ယခု စာဖတ္ေနသူႀကီး) အတြက္ေတာ့ တခုတည္းေသာ အမွတ္ယူစရာျဖစ္သြားခဲ့တယ္။) ကြမ္းလံုတိုက္ပြဲနဲ႔စာရင္ ေရႊက်င္ဝါးတိုက္ပြဲစဥ္ (၁၉၈၆) ကို ဗကပ ၿပိဳကြဲမႈအတြက္ အလွည့္အေျပာင္းတိုက္ပြဲအျဖစ္ သတ္မွတ္လို႔ ပိုရႏိုင္ပါတယ္။
ကြမ္းလံုတိုက္ပြဲဟာ ဗကပအတြက္ အလွည့္အေျပာင္းမဟုတ္သလို ဗမာ့တပ္မေတာ္အတြက္လဲ အလွည့္အေျပာင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေျပာႏိုင္သလဲ ဆိုရင္ အဲ့ဒီတံုးက ေျပာင္ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္တိုက္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ထြန္းရီ နဲ႔ ဗိုလ္စိန္ျမတို႔ဟာ ေနာက္ ၁၀ ႏွစ္ေတာင္မခံဘဲ ေဂ်ာင္ထိုးခံလိုက္ရလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အာဃာတ ႀကီးသလဲဆိုရင္ ၁၉၇၉ မင္းရန္ေအာင္စစ္ဆင္ေရးမွာ ဗကပနယ္ေျမ ေမာ္ဖေဒသကို ရေအာင္ ျပန္တိုက္ယူႏိုင္ခဲ့တဲ့ တပ္မ ၇၇ ဒုတပ္မမႉး ဗိုလ္ၫြန္႔ေဆြ (ေမာင္ေဆြသက္ နာမယ္နဲ႔ စစ္မွတ္တမ္းေတြ ျပန္ေရးေနသူ) ကို ဗိုလ္ထြန္းရီတပည့္ျဖစ္ခဲ့မႈနဲ႔ အရပ္ဖက္ေျပာင္းပစ္တဲ့အထိ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဗမာစစ္တပ္ဟာ ေက်းဇူးတင္ ဂုဏ္ျပဳထုိက္ သူကုိေတာင္ ေက်းဇူးကန္းခဲ့တဲ့အတြက္ အလြန္ဆံုးအားျဖင့္ ကြမ္းလံုတိုက္ပြဲဟာ အာဏာရွင္စစ္တပ္ျဖစ္ ေပၚလာတာ ကိုျပတဲ့ အလွည့္အေျပာင္းလို႔ဘဲ ေျပာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
အခု ဟိုက္ကမ္းပါးတုိက္ပြဲ ၄၃ ႏွစ္ၾကာၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ စစ္အေရျခံဳအစိုးရက ဒီတိုက္ပြဲကို ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္မယ္ လုပ္လာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က သမိုင္းအလြဲအမွားေတြကို တပ္ထဲနဲ႔ျပည္သူထဲ ႐ိုက္သြင္းဖို႔ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး ငါးစာနဲ႔ အေမရိကန္ကို ဖားဖို႔ ျမႇဴဖို႔လဲ ျဖစ္ပံုရတယ္။ ဒါ့အျပင္ အင္အားႀကီးလွတဲ့ UWSA ဝ အဖြဲ႔ကိုလဲ ၿခိမ္းေျခာက္ခ်င္ပံု လဲပါတယ္။ သမိုင္းအမွားေတြကို ျဖန္႔ၿပီး တိုင္းျပည္ရဲ႕ကယ္တင္ရွင္ပံုဖမ္းေနတာဟာ စစ္မွန္တဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ အမ်ဳိး သားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအေပၚ မ႐ုိးသားတာဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ဝါဒျဖန္႔ခ်က္ေတြနဲ႔ လက္ေတြ႔ေျမျပင္ကသမိုင္းမွန္ေတြကို ႏႈိင္းယွဥ္ေဖာက္ထြင္းသံုးသပ္ႏိုင္ၾကပါေစ။