အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့) - စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပုုိင္း ၈)
(မိုုးမခ) ႏိုု၀င္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၄
ယခင္အပတ္မွ အဆက္
(၃၆)
စာေရးသူကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸတရား ႏွစ္ပါးႏွင့္ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္မိပါသည္။ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား၏ နားလည္မႈတြင္ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸဆိုေသာအသံၾကားသည္ႏွင့္ အဝတ္အစားမ်ားကိုသာ ျမင္ေနျခင္းမွာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸဟူသည္ ေလာကပါလ(လူ႔ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္ေသာတရား)ဆိုသည့္အတိုင္း လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းညွိေပးေသာတရားႏွစ္ပါး ျဖစ္သည္။ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္ေသာအရာမ်ားကို လုပ္ရမွာ ရွက္ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
တိုက္ပံုပုဆိုး လွပစြာ ဝတ္ဆင္ၿပီး ေရႊတိဂံုေပၚ တက္၊ ဘုရားဝတ္ျပဳေနေသာ လူႀကီးႏွင့္ ေယာဂီလံုခ်ည္ကို က်က္သေရရွိရွိ ဝတ္ဆင္ကာ ေရႊတိဂံုေပၚ ဘုရားဝတ္ျပဳေနေသာ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သည္ဆိုတိုင္း ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸတရား ရွိသည္ဟု မဆိုႏိုင္ပါ။
မိမိယူထားေသာ တာဝန္ကို သိပါသလား၊ မိမိျပဳေသာအမႈကိစၥမ်ားအေပၚ တာဝန္ယူမႈ ရွိပါသလား။ မိဘတာဝန္၊ သားသမီးတာဝန္၊ ဆရာ့တာဝန္၊ အစိုးရတာဝန္၊ ႏိုင္ငံသားတာဝန္၊ စစ္သားတာဝန္ စသျဖင့္ မိမိဆိုင္ရာ တာဝန္မ်ားကို မသိျခင္း၊ တာဝန္မဲ့ျခင္း၊ တာဝန္ယူမႈမရွိျခင္းသည္ ဟိရိၾသတၱပၸတရား ကင္းမ့ဲျခင္း ျဖစ္သည္။
ျမန္မာဆန္ဆန္ဝတ္စားတတ္ျခင္းႏွင့္ ဟိရိၾသတၱပၸတရားကို ယွဥ္တဲြေဖာ္ျပျခင္း သို႔မဟုတ္ တြဲဖက္နားလည္ေနၾကျခင္းမွာ စိတ္ပ်က္စရာပင္ ေကာင္းလွသည္။ ဟိရိၾသတၱပၸတရားႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ ခ်က္ေပၚ၊ ဗိုက္ေပၚမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ိဳးသားမ်ားလည္း ပုဆိုးႏွင့္တိုက္ပံု၊ ေယာဂီထမီအကၤ်ီမ်ား မဝတ္ၾကပါ။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို မထိမ္းသိမ္းရဟု မဆိုလိုပါ။ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸ၏ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္မႈမွာ ျမန္မာဆန္ဆန္ဝတ္ျခင္းဟူေသာအဓိပၸာယ္ကို အနည္းငယ္မွ် မေဆာင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပလိုရင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာဆန္ဆန္ဝတ္ျခင္းႏွင့္ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸ အနည္းငယ္မွ် မဆိုင္ပါ။ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈႏွင့္လူေနမႈပံုစံမ်ားသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားေနမည္သာ ျဖစ္သည္။
ရထား၊ ဘတ္စ္ကားခိုးစီးရမွာ ရွက္ျခင္း၊ အေခ်ာင္ခိုစားရမွာ ရွက္ျခင္း၊ အမ်ားျပည္သူ အပန္းေျဖရာ သို႔မဟုတ္ အမ်ားျပည္သူမ်ား သြားလာရာတြင္ အမႈိက္ပစ္ရမွာ ရွက္ျခင္း၊ ညစ္ပတ္ေအာင္ လုပ္ရမွာ ရွက္ျခင္း၊ ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ တာဝန္ မေက်ပြန္မွာ ရွက္ျခင္း၊ သမၼတတာဝန္ မေက်ပြန္မွာ ရွက္ျခင္း၊ ဝန္ႀကီးတာဝန္ မေက်ပြန္မွာ ရွက္ျခင္း၊ အမ်ားပိုင္ပစၥည္းကို ငါပိုင္ ျပဳလုပ္ရမွာ ရွက္ျခင္း၊ ျပည္သူအားလံုးပိုင္ဆိုင္ေသာ ျပည္သူ႕ဘ႑ာကို ကိုယ္က်ိဳးအျဖစ္ အသံုးျပဳရမွာ ရွက္ျခင္း၊ ျပည္သူအားလံုးႏွင့္ဆိုင္ေသာ သယံဇာတမ်ားကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ရယူရမွာ ရွက္ျခင္း …
စာေရးသူကေတာ့ အထက္ပါ ရွက္ျခင္းမ်ားကို ဟိရိၾသတၱပၸဟူေသာ ေလာကအက်ိဳးစီးပြားကို ျဖစ္ထြန္းေစေသာ ေလာကပါလတရားမ်ားဟု ဖြင့္ဆိုပါသည္။
သူတို႔သည္ ဟိရိၾသတၱပၸတရားကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔တုိင္းျပည္မ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းၾကသည္။ သာယာၾကသည္။ တိုးတက္ၾကသည္။
တစ္တိုင္းျပည္လံုး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။ ကိုယ္၏ က်န္းမာျခင္း၊ စိတ္၏ ခ်မ္းသာျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုၾကသည္။ ရာဇဝတ္မႈမ်ား နည္းပါးၾကသည္။ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား နည္းပါးၾကသည္။ ဟိရိၾသတၱပၸတရားႏွင့္အညီ တာဝန္သိမႈ၊ တာဝန္ယူမႈမ်ားျဖင့္ တာဝန္ကိုယ္စီ ထမ္းေဆာင္ၾကျခင္း၏ ရလဒ္မ်ား ျဖစ္သည္။
(၃၇)
စာေရးသူတို႔ ျမန္မာျပည္ကေရာ … ။ တာဝန္လည္း သိပံု မရၾက။ တာဝန္မသိသျဖင့္ တာဝန္ယူမႈလည္း မရွိသေလာက္။ တရားစီရင္ေရးမ႑ိဳင္ …။ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ။ အဂတိလိုက္စားမႈေတြက တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္ …။ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ၊ အေကာင္ႀကီးအေကာင္ေလး ခြဲျခားခံေနရဆဲ။ ဥပေဒျပဳေရး …။ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား ကာကြယ္မႈေတြက ခိုင္မာေနဆဲ။ ………… ကဲ ဘယ္က စမည္နည္း။ အမယ္ဘုတ္ရဲ႕ သူ႕ခ်ည္ခင္လို႔ ဆိုခ်င္ဆို၊ ဂ်ာေအးကို သူ႔အေမ႐ိုက္လို႔ ဆိုခ်င္ဆို။ “တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈမရွိဘဲ တိုင္းျပည္က ေရွ႕ဆက္၍ မရႏိုင္ပါ”ဟူေသာသေဘာတရား က်ယ္ျပန္႔ေစခ်င္ပါဘိ။
တရားမွ်တေသာ၊ ျပည္သူျပည္သားအားလံုးတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြားကို ေရွး႐ႈေသာ ဥပေဒတစ္ရပ္ မေပၚေပါက္ေသးသေရြ႕ မည္သည့္တိုင္းျပည္မွ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ပါ။
တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကို ေက်ာသားရင္သား မခဲြျခားဘဲ၊ အာဏာရွိ,အာဏာမဲ့ မခဲြျခားဘဲ၊ ဆင္းရဲသား,ခ်မ္းသာသူ မခြဲျခားဘဲ အျပစ္ႏွင့္ထိုက္တန္စြာ တရားစီရင္ျခင္းမ်ား မရွိေသးသေရြ႕ “သေဗၺ သတၱာ အေဝရာ ေဟာႏၲဳ … သုခီ အတၱာနံ ပရိဟရႏၲဳ”ကို တစ္ထိုင္တည္း အႀကိမ္တစ္သန္းရြတ္လည္း ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး မၿငိမ္းခ်မ္းပါ၊ မခ်မ္းသာပါ။ ထို႔ထက္ပိုရြတ္လည္း ရြတ္သူကေတာ့ သမာဓိရၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းမည္၊ တိုင္းျပည္ကေတာ့ ဘာမွ ထူးလာမည္ မဟုတ္ပါ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ၊ ေအးခ်မ္းေသာတိုင္းျပည္ ျဖစ္လာလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ဘုရားေပးေသာနည္းလမ္းမ်ားကို လိုက္နာက်င့္သံုးမႈမရွိဘဲ "ေအးခ်မ္းပါေစ" မည္မွ်ပင္ ေမတၱာပို႔ေနေသာ္လည္း ေအးခ်မ္းမႈက ေရာက္ရွိလာမည္မဟုတ္ပါ။ အလုပ္ေမတၱာမပါဘဲ ႏႈတ္ေမတၱာသာ ပို႔ေနျခင္းသက္သက္သည္ တစ္ခါတစ္ရံ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ေစာ္ကားေနျခင္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္ဟုပင္ ဆိုခ်င္သည္။
(၃၈)
“အရွင္ဘုရား … ခဏေန ေရာက္ေတာ့မယ္ဘုရား”။ ကိုစိုးစိုးေမာင္ အသံၾကားမွ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိျပဳမိသည္။ မိုးက အေတာ္ေလး သည္းလာသည္။ ကားေနာက္ခန္းက ေဟာက္သံၾကား၍ ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ကိုစိုးစိုးေမာင္၏ သမီးငယ္ေလး ေဟာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အသက္ ၅ ႏွစ္ခန္႔သာ ရွိေသာ္လည္း လူႀကီးတစ္ေယာက္လို ထူးထူးျခားျခား ေဟာက္တတ္ေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ေရႊညဝါဆရာေတာ္ တရားေဟာေနသည့္အိမ္သို႔ ေရာက္သည္။ ဆရာေတာ္က တရားေဟာေနၿပီ။ ဆရာေတာ္ႏွင့္တပည့္ဦးသူရိယတို႔က အၿပံဳးျဖင့္ ဆီးႀကိဳသည္။ တရားပဲြက ညေန ၄ နာရီခန္႔က်မွ ၿပီးသည္။
အၿမဲတမ္း ရႊင္လန္းတက္ၾကြေနေသာ ကပၸိယေျပာင္ႀကီးေခၚ ကိုေမာင္ေမာင္သိန္းတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံလည္း အၿပံဳးမပ်က္။ ဆရာေတာ့္တရားပဲြတြင္ ရပ္ေဝးရပ္နီးမွ ျမန္မာအေယာက္ ၄ဝ ခန္႔ တရားနာလာၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး သံဃာတစ္ပါးမွ် မရွိသျဖင့္ ဆရာေတာ္မ်ားကို ဖူးေတြ႕ရသျဖင့္ အားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး တက္တက္ၾကြၾကြ ျဖစ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ တရားပဲြၿပီးေသာအခါ တစ္ညတာ ခိုနားမည့္ ကိုဘလိုင္၏အိမ္သို႔ ထြက္ခြါရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ မထြက္ခြါမီ ေနာ္ေဝသို႔ သြားမည့္ခရီးစဥ္ကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။ အင္တာနက္မွ သေဘၤာလက္မွတ္မ်ား ျဖတ္ၾကသည္။ ဒိန္းမတ္မိုးက သဲႀကီးမဲႀကီး ရြာခ်လိုက္၊ ဖဲြဖြဲ ဖဲြဖြဲ ရြာေနလိုက္၊ လံုးဝရပ္သြားလိုက္။ ေရႊညဝါဆရာေတာ္ႏွင့္စာေရးသူတို႔အားလံုး ကားေလးျဖင့္ ကိုဘလိုင္တို႔အိမ္သို႔ သြားခဲ့ၾကသည္။
(၃၉)
မိနစ္ ၄ဝ ခန္႔ကားေမာင္းၿပီးေသာအခါ ကိုဘလိုင္တို႔ အိမ္သို႔ ေရာက္သည္။ ဆရာေတာ္မ်ားအတြက္ ထပ္ခိုးေလးတြင္ ေနရာခ်ထားသည္။ ထပ္ခိုးဆိုေသာ္လည္း ဥေရာပအိမ္မ်ား၏ထံုးစံအတိုင္း ေနေပ်ာ္ဖြယ္ရွိပါသည္။ ဤႏိုင္ငံတြင္ မည္မွ်ဆင္းရဲသည့္မိသားစုပင္ ျဖစ္ေစ မိသားစုေနဖို႔ မသင့္ေတာ္ေသာ အလြန္ေသးငယ္က်ဥ္းေျမာင္းေသာအိမ္မ်ားႏွင့္ ေနခြင့္မျပဳဟု ဆိုသည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္သမားဆိုလွ်င္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္သမားႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္သည့္အိမ္မ်ိဳးတြင္သာ ေနႏိုင္သည္။ မိသားစုဆိုလွ်င္ မိသားစုႏွင့္သင့္ေတာ္ေသာအိမ္မ်ိဳးတြင္သာ ေနရသည္။ ကိုဘလိုင္တို႔မွာ မိသားစုျဖစ္သျဖင့္ အေပၚထပ္၊ ေအာက္ထပ္ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ၊ မီးဖို၊ ဧည့္ခန္း၊ အိပ္ခန္း စသျဖင့္ အျပည့္အစံု ရွိသည္။
စာေရးသူတို႔ အထပ္နံရံမ်ားတြင္ ၈ ေလးလံုးအမွတ္တရ ပန္းခ်ီမ်ား၊ ဓာတ္ပံုမ်ား၊ ေရႊဝါေရာင္လႈပ္ရွားမႈပံုမ်ား၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပံုမ်ားႏွင့္ NLD ပံုမ်ား အျပည့္ကပ္ထားသည္။ ထူးထူးျခားျခား ဦးသန္းေရႊပံုကို ဟစ္တလာႏႈတ္ခမ္းေမြးတပ္ၿပီး ေအာက္တြင္ စာေရးထားေသာ ဓာတ္ပံုကိုလည္း ရယ္ရႊင္ဖြယ္ ေတြ႕ရသည္။ ခဏနားၿပီးေသာအခါ ဗဟုသုတအေနျဖင့္ ေရွာ့ပင္းစင္တာတစ္ခုသို႔ လုိက္ျပသည္။ ရာသီဥတုေအးသျဖင့္ ဦးသူရိယႏွင့္အတူ ဆြယ္တာဝယ္ဖို႔ လိုက္ရွာသည္။ လူႀကီးမ်ားဝတ္ေသာဆြယ္တာမ်ားမွာ စာေရးသူတို႔ႏွင့္ မည္သို႔မွ် ဝတ္မျဖစ္ပါ။ သို႔ျဖင့္ ၁၃ ႏွစ္သားမ်ားအတြက္ဟူေသာ စာတန္းခ်ိတ္ထားေသာေနရာမွ ဆြယ္တာမ်ားကို ဝယ္ခဲ့ရသည္။ သူတို႔အတြက္ ၁၃ ႏွစ္သားဆြယ္တာသည္ စာေရးသူႏွင့္ အံကိုက္ျဖစ္ေနသည္။ ရွမ္းဒကာေလးက ဆြယ္တာဖိုး လွဴသည္။ တယ္လီေနာကုမၸဏီအေရာင္းစင္တာတစ္ခုကိုလည္း စင္တာအတြင္း ေတြ႕ခဲ့ရသည္။
(၄ဝ)
ၿမိဳ႕တြင္းရွိ လူမ်ား သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကပံုမွာ အလြန္ေအးေဆးလြန္းသည္ဟု ထင္သည္။ စာေရးသူေတြ႕ဖူးသည့္ ျပာယာခတ္ကာ ခပ္သုတ္သုတ္သြားလာေနၾကေသာ စကၤာပူမွ လူမ်ား၊ ဂ်ာမနီမွ လူမ်ားႏွင့္လည္း မတူဟု ထင္သည္။ ႏိုင္ငံက က်ယ္ၿပီး လူဦးေရနည္းပါးျခင္း၊ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ေၾကာင့္ၾကကင္းျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ဟန္ရွိသည္။
ဒိန္းမတ္တြင္ လူဦးေရ စုစုေပါင္း ၅ သန္းေက်ာ္ ၆ သန္းခန္႔သာ ရွိသည္။ အမ်ားစုကိုးကြယ္သည့္ ခရစ္ယာန္လူသာရင္ဂိုဏ္းကို ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသည္။ လူဦးေရ၏ ၈ဝ% ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ ခရစ္ယာန္မ်ားျဖစ္ၿပီး မြတ္စလင္က ဒုတိယအမ်ားဆံုး ျဖစ္သည္။ ၄% ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔ရွိသည္။ မူလခရစ္ယာန္အျဖစ္မွ မြတ္စလင္မ်ားျဖစ္သြားျခင္း မဟုတ္ဘဲ စီးပြားေရးအရ၊ ႏိုင္ငံေရးအရ ခိုလႈံလာၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ အျခားဗုဒၶဘာသာ၊ ဟိႏၵဴဘာသာတို႔လည္း အနည္းငယ္ရွိသည္။
အျခားႏိုင္ငံမ်ား အထူးသျဖင့္ တူရကီ၊ ယူဂိုဆလားဗီးယား၊ ပါကစၥတန္၊ ေမာ္႐ိုကို၊ အီရက္၊ အီရန္၊ လစ္ဘႏြန္၊ ဆိုမာလီယာ၊ သီရိလကၤာႏွင့္ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံတို႔မွ ႏိုင္ငံေရးခိုလႈံလာၾကသူမ်ား ေျမာက္ျမားစြာ ရွိသည္။ ၁ သန္းဝန္းက်င္ခန္႔ရွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းၾကသည္။ ခိုလႈံလာၾကသူမ်ားအနက္ ဗီယက္နမ္တစ္ႏိုင္ငံတည္းမွ ခိုလႈံလာၾကသူမ်ားသာ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ဖို႔၊ ခရစ္ယာန္ျဖစ္ဖို႔ အလားအလာရွိသည္။ က်န္သည့္ႏိုင္ငံမ်ားမွ ခိုလႈံလာၾကသူမ်ားမွာ မြတ္စလင္မ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံေရးခိုလႈံၾကသူမ်ားကား အနည္းငယ္မွ် (ေထာင္ဂဏန္းသာသာ)သာ ရွိေပသည္။
အဆိုပါ ေထာင္ဂဏန္းတြင္လည္း ခ်င္း၊ ကခ်င္ စသည့္ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္မ်ားကသာ အမ်ားစု ျဖစ္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာဝင္ကေတာ့ အနည္းငယ္သာ ရွိသည္။ ဤေနရာမွာေတာ့ လူ႕အခြင့္အေရးသမားဆိုသူမ်ားကို ေျပာစရာရွိလာပါသည္။ လြတ္လပ္ခြင့္၊ တန္းတူညီမွ်ေရး သို႔မဟုတ္ လူ႕အခြင့္အေရးကို လက္ကိုင္ျပဳေနသည္၊ ေရွ႕တန္းတင္ထားသည္ဟု မည္မွ်ပင္ ေၾကြးေၾကာ္ေနပါေစ စစ္အစိုးရႏွင့္မျခား ေဖာက္ျပားေနသူမ်ား မ်ားစြာရွိပါသည္။ ဒုကၡသည္ခ်င္းအတူတူ ခ်င္းမဟုတ္လို႔ ခရစ္ယာန္မဟုတ္လို႔ အခြင့္မရၾကရွာေသာ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ား၊ ဗုဒၶဘာသာမ်ားကို အခြင့္အေရး မေပးခ်င္ၾကေပ။
တတိယႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာအမ်ားစုမွာ ဗုဒၶဘာသာက ၃ဝ ဦးဆိုလွ်င္ ခရစ္ယာန္က ၃ဝဝ ဦးေလာက္ရွိသည္။ ထို႔ထက္ပင္ ကြာဟမ်ားႏိုင္စရာရွိပါသည္။ ပညာသင္ဆုေပးသည့္ေနရာတြင္လည္း ဘာသာေရးခဲြျခားမႈက ရွိေနပါသည္။ လူ႕အခြင့္အေရးႏွင့္တရားမွ်တေရးေဆာင္ပုဒ္မ်ား ကိုင္ေဆာင္ထားသူမ်ား၏ ဘာသာေရး၊ လူမ်ိဳးေရးဘက္လိုက္မႈမ်ားကို တတိယကမၻာေရာက္ ျမန္မာမ်ား၏အေျခအေနက မီးေမာင္းထိုးျပေနသည္ဟု ဆိုခ်င္သည္။
တတိယႏိုင္ငံမ်ားသည္ ယခင္အခ်ိန္မ်ားက စစ္ပဲြမ်ားေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူ႕အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္ခံရျခင္းေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တင္းက်ပ္ေသာလူမႈအဖြဲ႕အစည္းမွ ႐ုန္းထြက္လိုျခင္းေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း မြတ္စလင္တိုင္းျပည္မ်ားမွ ဒုကၡသည္မ်ားကို ရက္ရက္ေရာေရာ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ လက္ခံၿပီး ေကၽြးေမြးေပးကမ္းေထာက္ပံ့လာခဲ့သည္။ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ဆိုမာလီယာႏွင့္အေရွ႕အလယ္ပိုင္းႏိုင္ငံမ်ားမွ မြတ္စလင္မ်ား တဖဲြဖဲြ ေရာက္ရွိေနၾကဆဲပင္ ျဖစ္သည္။
ယခုအခ်ိန္မွာကား အစိုးရ၏ ထိုေပၚလစီကို ေမးခြန္းထုတ္သူမ်ား တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာၿပီဟု ဆိုသည္။
မြတ္စလင္တိုင္းျပည္မ်ား၏အႏၲရာယ္ကို တစ္ကမၻာလံုး ေၾကာက္လန္႔ေနၾကပါလွ်က္ အဘယ့္ေၾကာင့္ မြတ္စလင္မ်ားကို ခိုလႈံခြင့္ေပးေလသနည္း။ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေမးၾကည့္ဖူးသည္။ ေက်နပ္ေလာက္သည့္ အေျဖမရပါ။ အမွန္တကယ္ပင္ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာတရားမ်ား ထားရွိၾကျခင္းေၾကာင့္ေလာ။ မေသခ်ာပါ။ မေသခ်ာေသာ္လည္း သူတို႔တိုင္းျပည္မ်ား၏ လုပ္ရပ္မ်ားကေတာ့ ျဗဟၼစိုရ္တရားမ်ား၏ ထင္ဟပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ တူေနသည္ကိုကား မည္သူမွ် ျငင္းရမည္ မထင္ပါ။ စာေရးသူလည္း ဤကိစၥကို အေျဖရွာၾကည့္ဖူးသည္။
မေသခ်ာမႈမ်ားထဲက ျမန္မာဒကာတစ္ဦး၏ အေျဖတစ္ခုကိုေတာ့ စဥ္းစားစရာျဖစ္သည္။ မြတ္စလင္တိုင္းျပည္မ်ား၏အႏၲရာယ္ကို ေၾကာက္ျခင္းေၾကာင့္သာလွ်င္ မြတ္စလင္မ်ားကို လက္ခံေနျခင္းျဖစ္သည္ဟူေသာ အျမင္ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ကမၻာႀကီးတြင္ မြတ္စလင္မ်ားႏွင့္အျခားလူသားမ်ား စစ္ပဲြႀကီးမ်ား အႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္လာႏိုင္စရာ ရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးအတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းေပေလာ။ သူ႕အေတြးမွ်သာ ျဖစ္သည္။ မေသခ်ာပါ။
ဘာသာတရားကို အေလးအနက္မထားလိုေတာ့ေသာ ဥေရာပသားတို႔၏ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေၾကာင့္ဟုလည္း ဆိုလွ်င္ ဆိုႏိုင္စရာအေၾကာင္းမ်ား ရွိေနသည္။ ဒုကၡသည္အျဖစ္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ဥေရာပယဥ္ေက်းမႈကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ပံုစံသြင္းသည့္အေနအထားမ်ား ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
အျခားအေၾကာင္းတစ္ခုကေတာ့ ေအာက္ေျခလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္မည့္ အလုပ္သမားလူတန္းစား လိုုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သူတို႔ႏိုင္ငံသားမ်ား အမ်ားစုမွာ ပညာတတ္၊ လူခ်မ္းသာမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္အတြက္ ေအာက္ေျခအလုပ္မ်ားကို မလုပ္ခ်င္ၾကသည့္အတြက္ ထုိအလုပ္မ်ား လုပ္ကိုင္ႏိုင္မည့္ အျခားႏိုင္ငံသားမ်ားကို ေခၚသြင္းၾကဟန္ရွိသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္ …
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)